Het was een zonnige ochtend. Soul besloot dat het tijd was om wat te gaan zwemmen. Dat had hij vroeger ook gedaan toen hij hier was. Misschien kon hij zo zijn gedachten van Esmira brengen. Hij zuchtte, kleedde zich om en keek mismoedig naar het grote litteken dat diagonaal over zijn borstkas liep. Hij schudde zijn hoofd, richtte zijn donkerrode ogen even op zijn gezicht en zag dat er zich wallen onder zijn ogen hadden verzameld. Het was dan ook geen wonder dat hij slecht geslapen had de eerste nacht hier. Maar hij wist dat het weer zou wennen. Alles zou terug wennen. Maar dat gat in zijn hart zou nooit wennen. Hij draaide zich om, sloeg een handdoek om zijn nek en wenkte Dino. De husky-pup sprong op en achtervolgde hem. Zijn dikke vacht lag plat om zijn lijfje heen, maar toch rilde de husky-pup van de kou. Soul vond dat het niet echt koud was, maar hij wist dat het kleintje zijn pels nog niet zo dik was als het zou moeten zijn. Ondanks dat je zou denken dat een husky geschikt was voor het koude weer. Hij tilde de pup op zodat deze tegen zijn borstkas leunde en kreunde inwendig toen Dino zijn natte snuit tegen zijn nek duwde. ‘Je weet dat ik dat niet prettig vind,’ zei hij, maar er klonk een liefdevolle ondertoon door in zijn stem. Toen hij Dino voor het eerst zag in een kooitje, wist hij al direct dat hij de pup wilde adopteren. Zijn pootjes, die blauwgrijze oogjes en zijn grappige vacht hadden hem echt uitgedaagd om de pup in huis te nemen. Hij had in Nova gelukkig een huis voor zichzelf kunnen regelen. Zijn ouders waren dood en hij had geen zin gehad in een voogd. Gelukkig waren ze het eens geweest met zijn beslissing omdat hij meerderjarig was geworden. Hij nam aan dat de tijd zo snel voorbij was gegaan dat hij zijn verjaardag een paar weken geleden vergeten was. Dino spartelde in zijn armen waardoor Soul uit zijn gedachten werd gehaald. De witharige jongen zette Dino kalm neer. De pup begon te snuffelen aan de struiken. Soul besteedde er niet al te veel aandacht aan en haalde de handdoek van zijn schouders. Hij draaide zijn hoofd en grinnikte toen hij zag dat Dino bij een bepaald bosje stil was blijven staan. Zijn staartje kwispelde en hij leek iets vast te grijpen met zijn tanden. Soul hoorde een gil en Dino draaide zich om. Soul verbleekte toen hij zag welk trofee Dino in zijn bek had: een BH. Wat er volgde was aan de ene kant hilarisch, maar aan de andere kant vernederend. Een jongen kwam uit de struiken om Dino vast te pakken. Soul moest benadrukken dat zijn onderbroek op zijn enkels hing waardoor zijn ding goed te zien was. Dino dacht uiteraard dacht het een spelletje was en zakte door zijn voorpoten waarbij hij de graaiende armen van de jongen simpel ontweek. Het meisje, die haar handen voor haar boezems geslagen had, keek blozend naar Dino. ‘Damn, dat zijn nog eens joekels,’ mompelde Soul op een droge manier. En dat had hij beter niet kunnen doen, want de jongen keek hem recht aan alsof hij de opmerking van Soul had gehoord. Alsof het hem niks kon schelen dat hij naakt voor Soul stond, kwam hij op de jongen af en greep hem bij zijn kraag. ‘Wat was dat, loser? Een beetje kwijlen op mijn meisje, hè!’ riep hij rood aangelopen van woede. Dino liet de BH vallen, begon te blaffen en rende naar de jongen toe om hem speels in zijn voet te bijten. Soul zuchtte. Waar was hij nu weer in verzeild geraakt?

Het was misschien niet zijn beste idee geweest om een droge opmerking over de borsten van de vriendin van de jongen te maken, maar was dat nu zo’n aanleiding om hem op deze manier te behandelen? Soul keek fronsend naar de jongen, maar voelde er niet veel voor om iets te doen. Hij had geen zin om zijn kleding vuil te maken aan het naakte lijf van de jongen. Bovendien stond er een dame in de buurt en Soul had geen zin om ruzie met haar te maken. Hij zou op deze momenten op een kille en emotieloze manier moeten reageren, maar Soul had zich juist voorgenomen om zijn woede zo goed mogelijk in te houden. Hij had een redelijke zelfbeheersing en vond het wel grappig wat er nu gaande was, hoewel het wel awkward was. Hij hoopte dan ook gauw dat de jongen tot het inzicht zou komen dat dit gewoon een verkeerd beeld gaf. Bovendien wilde Soul zijn ogen niet laten afdwalen na het miezerige geval dat zich tussen de benen van de jongen bevond. Het was niet bepaald iets om ‘U’ tegen te zeggen en hij durfde te wedden dat velen het met hem eens waren. Hij hoorde de jongen zachtjes kreunen en vond dat dat heel verkeerd overkwam. Wat hij niet wist was dat het was omdat Dino in de jongen zijn grote teen aan het bijten was. Soul probeerde zo min mogelijk bewegingen te maken zodat zijn dijbeen niet nog eens tegen dat miezerige gevalletje van de jongen zou botsen. Plotseling werd hij losgemaakt uit de greep. Hij keek naar de jongen die erbij was komen staan. Kort haar, norse uitdrukking en een normaal postuur. Niet echt iets om bang voor te zijn. In Soul’s belevenis dan toch niet, want hij zag de blik van het meisje al betrekken en ook de jongen leek niet meer zo zeker te zijn van zijn zaak. Dino blafte uitdagend naar de jongen en boog door zijn pootjes heen. Soul schudde zijn hoofd. Zijn litteken was beginnen jeuken omdat zijn borstkas tegen die van de jongen gedrukt was geweest, maar hij voelde er niet veel voor om er aan te krabben en de aandacht erop te vestigen. Het was al erg genoeg dat het bestond. Hij haalde zijn schouders op bij de opmerking van de jongen. Hij grinnikte toen Dino blafte naar de struiken waar de pubers verdwenen waren, maar boog voorover om de puppy tegen te houden toen deze de pubers achterna wilde rennen. Hij had zo het gevoel dat ze Dino dan pijn zouden doen en dat was iets wat hij wilde voorkomen, want dan vreesde hij dat hij niet meer zo aardig ging zijn. Ondanks dat hij de puppy nog maar net had, voelde hij al een soort van innige vriendschap met het hondje. Hoewel het hondje hem meer in de problemen bracht dan dat het hem echt hielp, maar dat kon Soul wel aan zichzelf herkennen omdat hij voor heel het gedoe met Esmira ook altijd in de problemen raakte. ‘Als dat je beter laat voelen,’ zei hij droog tegen de jongen die zichzelf dus Kailee had genoemd. ‘Maar de naam is Soul.’ Hij stak zijn duim op ten teken dat hij dat wel cool vond en liet daarmee Dino los. Deze had geen zin meer om achter de pubers aan te gaan en keek in plaats daarvan nieuwsgierig zijnde naar Kailee. Soul grinnikte om de nieuwsgierige blik die zijn hondje op de vreemdeling wierp. Hij wuifde de verontschuldiging weg. ‘Zit ik niks mee in,’ zei hij tegen de jongen. En dat was ook zo. Hij trok zich van het humeur van anderen niet veel aan, reageerde meestal op een droge manier en bleef voor de rest wel aardig. Dino besloot om op zijn eigen manier kennis te maken door zijn pootjes op Kailee’s voet te zetten en te blaffen naar de jongeman. ‘En dat is Dino. De oorzaak van al deze ellende.’ Hij knipoogde plagerig naar Dino. Deze besloot om op een gekke manier naar achteren te springen en piepte toen hij zijn evenwicht verloor en op zijn zij viel. Hij krabbelde gauw weer overeind, maar zijn vacht stak in de lucht waardoor Soul grinnikte. ‘Ik heb hem op de zwarte markt gekocht voor een goed prijsje. Het beestje zat helemaal alleen aan een ketting opgesloten in een kooi. Ik vond hem wel leuk,’ sprak hij tegen Kailee terwijl zijn ogen op de husky pup bleven rusten. ‘Maar goed, bedankt dat je me even kwam helpen. Al zou ik het uiteindelijk zelf wel opgelost hebben,’ zei hij zelfverzekerd waardoor hij per ongeluk arrogant overkwam. Want tja, Soul was niet iemand die fan was van andermans hulp. Dino blafte nogmaals kwispelend naar Kailee om de aandacht te krijgen.

"Lieverds, ik ben zeker dat er een misverstand aan de gang is", zei Kai. De jongen en het meisje hun gezichten betrokken een beetje toen Kai zijn aanwezigheid bekend(er) gemaakt had door te spreken. Ze leken onzeker. Imponeerde hij hen met zijn uitlerlijk? Zwak, hij was nu echt niet angstaangjagend of zo. Hij zag er gewoon nors en moe uit. Misschien was dat al genoeg. "Ga jij gewoon met je vriendin gezellig terug naar de bosjes of naar een kamer, weet je hoe handig kamers zijn?" Hij glimlachte breed en trok de kraag van de ene jongen los uit de greep van de boze persoon. "En ik zou een beetje snel zijn, iedereen heeft je hier nu al in je blote flikker zien lopen." Kai raapte de BH op en wierp die naar het meisje toe, die het onhandig opving omdat ze haar armen niet voor haar borstkas uit wou halen. De jongen deed een stap achteruit. "Ja", zei hij, maar het leek niet alsof hij blij was. Toen nam hij zijn vriendin bij de hand en trok hij haar terug de struiken in. "Dat was geweldig slim van je", sprak Kai tegen de jongen met het witte haar. Hij zuchtte, zeker toen de kerel enkel zijn schouders ophaalde bij Kai's opmerking. "Graag gedaan, je redder in nood heet Kailee, onthoud het en vertel het rond", ging hij, met licht sarcasme verder. ‘Als dat je beter laat voelen’, was het antwoord. Hij grijnsde kort en knikte naar de, tot nu toe, naamloze jongeman. De hond van de kerel leek ook niet echt het stille type te zijn. Hij had al naar de bosjes geblaft. En lang naamloos bleef de jongen ook niet: ‘Maar de naam is Soul.’ Kai knikte lichtjes. "Het spijt me, ochtendhumeur." Hij schonk de kerel een zwakke glimlach en prulde een beetje met het stof van de zakken van zijn vest. ‘Zit ik niks mee in.’ Kailee keek naar de hond, die zijn poten op Kai's schoen gezet had. Hij haalde zijn handen uit zijn zakken en hij aaide de hond ook niet, want hij wist niet of hij dit huisdier mocht. ‘En dat is Dino. De oorzaak van al deze ellende.’ Opnieuw grijnsde Kai, en nu haalde hij zijn handen wel uit zijn vestzakken. Ach, hij kon noet voor eeuwig lastig blijven op huisdieren. De hond maakte een vage beweging en ging erdoor op zijn bek. Of niet letterlijk, maar de hond viel in ieder geval. ‘Ik heb hem op de zwarte markt gekocht voor een goed prijsje. Het beestje zat helemaal alleen aan een ketting opgesloten in een kooi. Ik vond hem wel leuk’, sprak Soul. ‘Maar goed, bedankt dat je me even kwam helpen. Al zou ik het uiteindelijk zelf wel opgelost hebben.’ De jongen met het blauwe haar glimlachte even. "Natuurlijk had je het zelf opgelost gekregen, hij was alleen kwaad. Maar ik heb hem al vaker lastig zien doen. Moet hij maar een kamer nemen in plaats van de bosjes." Kai's ogen gingen naar Dino. "En goed dat je hem bij de zwarte markt weg gehaald hebt, je weet nooit hoe ze daar dieren behandelen. Waarschijnlijk hem je hem gered door hem er weg te halen." Hij stak zijn hand uit naar Soul. "Aangenaam."

OOC: Fluttt hoop dat je er toch wat mee bent T^T

Het was helemaal niet eens zijn bedoeling geweest om arrogant over te komen, maar hij wilde ook niet de indruk geven dat hij niet wist hoe het was om voor zichzelf op te komen. Natuurlijk had hij de jongen kunnen aanvallen, maar daar had hij niks mee bereikt. Hij had op het punt gestaan om het te doen als de jongen hem nog lang zo had vastgehouden, maar hij was niet het type dat agressief werd. Hij was gewoon een relaxt persoon, hoewel dat relaxte er het voorbije jaar wel af was gegaan. Gelukkig begon dat door zijn komst hier op de academie weer terug te komen. Hij nam aan dat het kwam omdat er hier zoveel mensen rondliepen die hem deden denken aan zijn onbezorgde tijd van vroeger. Ze waren misschien niet allemaal Mineko, maar ze waren goed genoeg. Hij amuseerde zich wel hier, kon de pijn weer even vergeten. Het was trouwens toch niet aan hem besteed om verliefd te worden en dat besefte hij nu des te meer. Hij was altijd het type geweest dat veel te relaxt was voor een relatie, dus waarom had hij dat door één meisje laten veranderen? En waarom was hij zo agressief geworden toen hij haar had moeten redden van die akelige man? Hij mocht hopen dat hij zichzelf nooit meer op zo’n manier zou tegenkomen. En hij was ook niet meer van plan om zijn hart snel aan een meisje weg te geven. Vrienden en tot daar aan toe. Hij richtte zijn blik op Kailee. ‘Er zijn wel meer mensen kwaad op mij geweest, geloof me. Ik kan al niet meer bijhouden hoe veel.’ Hij grinnikte. Ja, hij kon zich herinneren dat er twee jaar geleden veel mensen kwaad op hem werden vanwege zijn relaxte houding. Dan zaten ze in een klas in spanning af te wachten voor een examen dat ging komen en sprak hij zijn gedachten luidop uit waarom iedereen in godsnaam zo gespannen was. Dat had hij vroeger met Maka ook. Dan werd ze gek van hem. Hij gaf een bevestigend knikje op Kailee’s woorden, maar zei er verder niks over. Hij zou misschien later wel vertellen over Green, zijn leguaan. Voor nu was het een beetje pijnlijk om te denken aan het feit dat hij twee dierbaren in één klap had verloren: Esmira en Green. Green was dood en waar Esmira uithing… geen idee. Het boeide hem ook bar weinig. Oké, het boeide hem misschien wel wat, maar niet voldoende om hem bezig te houden in zijn hoofd. Wie hield hij dan ook voor de gek. Om zijn gedachten af te leiden ging hij op de uitnodiging van Kailee in door ook zijn hand te schudden. ‘Wederzijds,’ sprak hij op een korte manier, maar er hing een glimlach om zijn lippen. Het was net niet breed genoeg om zijn puntige tanden te laten zien, maar het zat er niet ver vanaf. Dino liet op zijn eigen manier merken dat hij ook aandacht wilde hebben door met zijn ene pootje tegen Soul’s been te gaan staan en met zijn andere tegen die van Kailee. Omdat ze door het handen schudden wat dichterbij elkaar stonden, was het mogelijk voor de hond om dat te doen zonder om te vallen. ‘Aandachtzoeker,’ sneerde Soul naar de puppy. Dino begon te kwispelen. ‘Ik denk dat hij je mag,’ sprak Soul op een rustige manier. Maar dat was niet echt een wonder, want Dino mocht nogal gauw mensen. Hij was vrij naïef aangelegd, maar Soul nam aan dat de puppy het heus wel wist als er iets niet pluis was. Hopelijk. ‘Het is wel even wennen om weer terug op de academie te zijn,’ mompelde hij. ‘Ik was hier twee jaar geleden ook al. Maar toen ging ik een jaar weg door omstandigheden.’ Zonder met zijn ogen te knipperen keek hij Kailee aan zodat de jongen geen idee zou hebben hoe pijnlijk het wel niet was om over die omstandigheden te vragen. Dino ging zitten en leunde met zijn gewicht tegen Kailee aan, lui naar Soul kijkend.

Ook al probeerde hij het zo goed mogelijk te verdoezelen, het feit opmerken dat er omstandigheden waren deed hem nog altijd pijn. Het liet hem denken aan Esmira en aan de fantastische tijd die ze samen hadden gehad. Aan haar prachtige ogen, haar mooie lach en aan haar leuke opmerkingen als ze samen waren. Aan de eerste keer dat hij haar gekust had en wat voor gevoel hem dat gegeven had, want hij ging eerlijk zijn: hij had voor Esmira nog nooit de moeite genomen om zich in een meisje te verdiepen. Maar zij, met haar grijze haren en haar grijze ogen, had hem wel kunnen verleiden tot een relatie. En een paar maanden nadat was gebeurd herinnerde hij zich ook weer waarom hij daar in eerste instantie zo sarcastisch tegenover stond: omdat het toch alleen maar pijn deed. Zijn ogen bleven kort op Kailee hangen toen deze hem terug verwelkomde en Soul gaf een knikje ten teken dat hij het apprecieerde. Hij vond de jongen tegenover hem wel sympathiek. Niet het soort type waar hij eerst mee omgegaan zou zijn, maar het was in elk geval al iets. Het was niet dat hij Kailee beoordeelde op zijn uiterlijk, maar hij had Kailee vroeger ook nog nooit gezien en hij kon zich herinneren dat hij uit dit soort jongens hun buurt altijd bleef omdat ze hem altijd kwaad aan leken te staren. Natuurlijk was dat een domme gedachte. Hij wilde eigenlijk weer de Soul worden die onbezorgd was en die vrienden met iedereen kon worden. Hij dacht wel dat hij aardig goed op weg was. Hij had iets nodig om hem af te leiden van alles wat er de laatste tijd gebeurd was. Zijn depressie en het feit dat hij dagelijks ruzie had met zijn voogd kon hij hier vergeten. Soul wierp een blik op de pols van de jongen toen deze met het verband begon te spelen en maakte een afkeurend geluidje toen hij Dino nieuwsgierig naar het verband zag kijken. Soms wenste hij echt dat Green niet gestorven was. Hij moest nog steeds enorm wennen aan het feit dat Dino, in tegenstelling tot Green, wél altijd naar andere mensen ging. Soul wilde dat het liefste voorkomen, maar hij had geen idee hoe hij dat moest doen. De hond was nog iets te jong om alles al te begrijpen wat Soul van hem verwachtte. Soul draaide zijn hoofd naar Kailee. ‘Zeg het maar als ik dat verband er terug om moet doen,’ sprak hij. ‘Dat zelf rond je pols doen is moeilijk.’ Hij grijnsde naar de jongen, maar hield zijn hoofd scheef bij de vraag. Hij haalde zijn schouders op. Tja… wat kwam hij hier ook alweer doen? ‘Oh ja,’ zei hij toen hij naar zijn lichaam keek. Hij had eerst een zwembroek aangedaan, maar daarna nog een trui en een korte broek omdat hij het toch maar wat koud vond. ‘Ik wilde gaan zwemmen, dat is waar ook,’ zei hij grijzend. Hij wees naar de handdoek die op de grond was gevallen doordat de jongen hem zo vastgepakt had. Dino keek inmiddels beledigd naar Kailee en blafte naar hem. Daarna ging hij een eindje verderop staan. ‘Het water is best wel koud, maar daar kan ik wel verandering in brengen.’ Hij glimlachte naar Kailee en trok zijn trui uit zodat zijn diagonaal lopende litteken op zijn borstkas tevoorschijn kwam. Het liep van zijn schouder naar zijn zij toe. Hij deed zijn korte broek uit zodat hij in zijn zwembroek stond. ‘Ga je mee zwemmen?’ vroeg hij vervolgens.