Het donker van de nacht was al lang niet meer hetzelfde. De sterren besloten dat ze de lucht buiten niet wouden verlichten en de maan leek ook niet van plan te zijn om te doen wat die iedere nacht anders deed. Het licht van de maan leek ook anders. Net alsof de maan en de sterren ook geen zin meer hadden in hun job. Niemand leek tegenwoordig nog de fut te hebben om te doen wat ze moesten doen. Maar het donker was dus niet meer hetzelfde. Het was niet meer deze zwarte duisternis die je kalmeerde. Deze was een aanvallende duisternis. Een bedreigende duisternis. Zo één die de lucht uit je longen trekt en je doet denken dat je gaat sterven. Eén die je je moederziel alleen doet voelen, ook al weet je dat je nog vrienden en familie hebt. Het was geen zwarte duisternis meer, deze had geen kleur. Ook al werd zwart ook geen kleur genoemd, maar het was nog steeds meer kleur dan deze duisternis. Ze leek puur uit niets te bestaan. Deze duisternis maakte je niet rustig, deze kwam niet troostend over, deze zou je niet omhelzen en troosten. Nee, deze deed juist het omgekeerde. Bijna alsof ze je probeerde te verstikken in je gedachten en je twijfels. Het was de soort duisternis die je zo erg deed nadenken dat je voelde hoe veel honger je eigenlijk wel niet had, hoe moe je eigenlijk wel niet was, hoe veel pijn je rug eigenlijk wel niet deed. Je maag leek zichzelf wel op te eten, je ogen leken dicht te vallen en het leek alsof er messen in je rug staken. Maar dat was het punt van die duisternis. Ze zorgde dat je dat allemaal voelde, maar het was niet dat ze ook maar van plan was je te laten gaan slapen. Of om je eten te laten gaan halen. Of om je je rug te laten ontspannen. Nee, ze zou ervoor zorgen dat je precies in dezelfde positie bleef zitten, wensend dat je kon doen wat je wou. Een duisternis met schaduwen. Zo kon je het wel ongeveer samenvatten. Hoe donker het ook was, je zag schaduwen. Ze deed je alles voelen en wensen naar het gevoel van niets voelen. Dat was haar job. Ze was de enige die haar job nog met plezier leek te doen. Mensen 's nachts gek doen worden van zichzelf. Mensen 's nachts doen nadenken over iedere stomme fout die ze ooit gemaakt hebben. En daar over nadenken is verre van leuk. Het doet je je machteloos voelen. Of  ja, de meeste mensen voelen zich machteloos. En precies die soort duisternis ervaarde Kailee, die zijn rug tegen het hoofdstuk van zijn bed gedrukt hield en zijn knieën tot tegen zijn borstkas opgetrokken had. Hij hield zijn armen om zijn knieën heen en steunde met zijn voorhoofd op zijn armen. Hij wou niet meer omhoog kijken. Op de deur gleden de hele tijd schaduwen voorbij. Ze leken te dansen, hem te jennen. Als schaduwen al bedoelingen hadden, dan bedoelden deze het echt wel slecht. Ze leken de kerel te willen jennen met het feit dat zij vrolijk voorbij dansten op zijn deur terwijl hij als een hoop ellende probeerde niet te kijken. Hij had zin om mee te dansen, maar hij vertrouwde zijn benen niet. Hij vreesde dat hij door zijn benen zou zakken als hij op zou staan om met hen mee te dansen. Dus had hij zijn blik afgewend, maar de schaduwen drongen onder zijn armen door en kwamen hem daar verder uitdagen. De jongeman sloot zijn ogen en probeerde hen nog steeds te negeren, maar de schaduwen leken zijn enige vrienden op dat moment. Ze leken de rol van de goede duisternis over te nemen. Ze leken hem te willen troosten, maar dat wouden ze enkel zodat ze hem weer neer konden halen als hij zich beter begon te voelen. Dat wist hij. Dus daarom ging hij niet met hen om. Ze waren zo lang weg geweest. Hij had hen zo lang kunnen verdrijven, hij vroeg zich af waarom ze nu weer terug waren. Voor wat hoort wat leek nu niet meer zo'n positieve zin te zijn. Als het in de betekenis was van 'hulp krijgen hulp terug aanbieden' dan vond hij het ideaal. Maar nu was de betekenis anders. 'Voor vrolijkheid moet je wat terugdoen'. Dat was precies wat er nu aan de hand was, ja. Maar Kai kon niets teruggeven. Hij had niets terug te bieden, dus het leven vond het eerlijk om zijn vrolijkheid weer weg te nemen. De schaduwen leken hem te willen omhelzen en weer verder neer te halen, maar dat wou hij niet. Hij kon gewoonweg niet. Het was onmogelijk. Hij haalde zijn armen om zijn knieën uit en richtte zijn hoofd weer op, naar de deur. Hij voelde hoe zijn nek kraakte. Dat kreeg je als je urenlang in dezelfde positie zat met je hoofd naar onder gericht. Hij wreef vermoeid door zijn ogen. Hij knipperde enkele keren en schudde zijn hoofd licht naar de schaduwen die verder aan het dansen waren. Niet enkel op de deur, maar door de kamer heen. In zijn hoofd was het stil, maar toch niet echt. Hij was aan zo veel aan het denken dat zijn hoofd leeg leek te zijn. Alleen overduidelijk hoorde hij de stemmen in zijn hoofd. Hij wist dat ze niet tot iemand behoorden. Ze waren puur gecreeërd door zijn hoofd, in combinatie met tonen van andere mensen hun stem. Hij hoorde hen fluisteren maar hij verstond amper de woorden die ze spraken. Hij wist dat ze teleurgesteld waren en hem dat wouden laten weten. Verder hoorde hij alleen de stem van zijn moeder nog in zijn hoofd praten. Al was het meer schreeuwen, vermits dat alles was dat ze de laatste tijd leek te doen. Hij wou opstaan maar het lukte niet. Hij strekte zijn benen voor zich uit in plaats van ze tegen zijn borstkas te houden, en dat voelde hij meteen aan zijn rug. Een zeurende, stekende pijn. Hij wou slapen. Hij wou echt heel erg graag slapen. Maar hij kon zich niet bewegen, hij kon zichzelf niet aanzetten tot het deken optillen. Hij kon er niet onder gaan liggen. Hij kon niet gaan liggen in het algemeen. Iets hield hem tegen. Hij wou weten hoe het weer voelde om te dromen. Hij kon zich de laatste keer dat hij droomde niet meer herinneren. Hij wist niet meer hoe het was, het enige dat hij nog wist was hoe eng nachtmerries waren. Dromen deed hij niet meer. Hij onthield zijn dromen nooit meer, net alsof zijn hersenen het niet nodig vonden om die te onthouden. Misschien had hij niet meer genoeg fantasie voor dromen. Daarom dat ze niet de moeite waard waren om onthouden te worden. Dat was het, dat moest wel. In zijn ooghoek leek hij iets te zien bewegen, maar hij was bang dat het weer een misleidende schaduw was. Toch keek hij een beetje naar opzij en zag daar een schim die hij al te goed herkende. Kaney. Kai kon hem nog amper zien. Hij was meer niet in de kamer dan wel. Hij hield even op met ademen, bang dat hij Kaney weg zou jagen met uitademen. Hij keek naar de jongen. Hij bewoog zich door de kamer heen, op dezelfde dansende manier als de schaduwen. Hij danste naar de bureau toe en liet zijn hand rusten op het schrift waarin Kai schreef als hij iets kwijt wou. Kaney leek te weten dat ieder bladzijde van het schrift begon met 'liefste Kaney'. Hij danste weer naar het midden van de kamer en ging daar staan terwijl hij naar de jongeman met de blauwe haren keerde. De schim leek even te glimlachen naar hem maar zodra Kailee met zijn ogen knipperen was de glimlach verdwenen. Kaney ook, trouwens. Zijn ingebeelde vriend was weer weg. En hij had zo een gevoel dat hij nu voor altijd weg was. Hij wist niet of hij dat wel zo erg vond. Het sloot wel een hoofdstuk af in zijn leven, misschien zou dat helpen. Kailee bleef kijken naar waar Kaney gestaan had. Hij brak de eisen van de duisternis door zijn benen over de rand van zijn bed heen te slaan en zich vervolgens langzaam maar zeker recht te duwen, tot hij op zijn voeten stond. Het leek alsof hij een klop tegen zijn hoofd kreeg, maar hij kneep zijn ogen gewoon stevig dicht en duwde zijn handpalm tegen zijn voorhoofd. Hij kon zijn evenwicht bewaren, en de schaduwen begonnen hun dans te staken. Een heel aantal verdwenen, losten op en voegden zich bij het donker, en de rest danstte een heel stuk minder gemotiveerd dan toen hij nog zat. De kerel schuifelde naar waar zijn vroegere beste vriend gestaan had en staarde neer naar zijn voeten. Hier had hij gestaan. Hier stond zijn schommelmaatje. Hij had Kaney altijd geduwd als die op de schommel zat, denkend dat hij het gewoon niet kon. Maar toen wist hij nog niet dat hij tegen het niets had staan praten en dat hij zich een vriend ingebeeld had. Kai haalde zijn neus op en wreef over zijn wang om één enkele traan weg te vegen die toch ontsnapt was uit zijn ooghoek. Hij keek om zich heen. Er was niemand in de kamer maar hij kon gezichten zien van mensen die hij zijn hele leven al kende. Ook van mensen die hij recent had leren kennen. Die ook. Maar die zag hij minder scherp. Op enkele na, hoe nieuw hun gezicht ook was, sommige gezichten kende hij nu al uit zijn hoofd. Hij kneep zijn ogen weer dicht en schudde met zijn hoofd. Hij wou dat ze weggingen, hij was gewoon zo moe en hij beelde zich al deze gezichten in omdat hij vermoeid was. De jongen liep naar zijn deur toe en trok die open. Op de gang was het stil, iedereen sliep waarschijnlijk al. Hij hoopte dat hij niet tegen een leerkracht op zou knallen zodra hij op weg was naar waar hij heen wou. Hij trok de deur weer achter zich dicht en bleef staan luisteren naar de stilte. Dat was no zo iets vreemd, de stilte. Het maakte niet uit dat mensen zeiden dat het stil was, zelfs de stilte had geluid. Zelfs de stilte maakte een geluid dat hoorbaar was, ook al leek het niet op een geluid. Hoe 'stiller' het was, hoe beter het eigenlijk hoorbaar was. Het was een soort zoemgeluid maar het was zo aanwezig dat het nog amper opviel. Zodra de stilte dan verstoord werd, werd dat gezoem vervangen door het geluid van die andere geluidsbron, daardoor valt het amper op. Stilte was gewoon oorverdovend. Oorverdovende stilte was de beste soort stilte. Op stilte met regen na dan. Het gezoem van de stilte dat net niet weggejaagd werd door het geluid van de regen was waarschijnlijk het meest rustegevende geluid voor Kai. Maar zodra je naar buiten ging was dat effect weg want daar was er geen stilte meer. Buiten was er nooit stilte, buiten was er altijd geluid. Omdat alles er leeft. Als het stil genoeg was hoorde je echt nog wel ergens iets. Een blad dat valt, een insect dat voorbij komt, de wind die door je haar blaast en een vervelend geluid in je oor geeft. Maar stilte was moeilijk te horen, zeker als je hartslag verhoord was. Dan voelde je gewoon bloed door je oorschelpen heen gepompt worden. Het geluid dat dat gaf was zo moeilijk te omschrijven dat Kailee het al opgegeven had om het nog überhaupt te proberen op te schrijven. Hij kon het niet. Het leek zo wel alsof hij veel niet kon, maar het leven was gewoon heel erg ingewikkeld soms voor iemand die in de knoop zat. Plus jezelf uitleggen was een stuk moeilijker dan dat je zou verwachten, eigenlijk. Hij schudde zijn hoofd opnieuw licht om uit zijn gedachten terug te keren en hij begon te wandelen. Hij wist even niet goed waar hij weer heen wou gaan, maar al gauw wist hij het terug. Hij bleef in de schaduwen lopen en speurde met zijn ogen de verdieping af om te zien of er beweging was waar hij voor op moest letten, maar er leken geen leerkrachten aan een ronde bezig te zijn. Kai vloekte zachtjes op zichzelf voor geen schoenen aangedaan te hebben. De vloer voelde zo verdomd koud onder zijn voeten. Alleen zijn hielen waren niet koud. Zijn pyjamabroek was te lang en kwam onder zijn hielen in als hij wandelde. Hij liet zijn hand over de muur glijden en hield halt toen zijn hand geen muur meer had. Hier was een hoek om. Hij bleef nog even in stilte staan en luisterde naar zijn hartslag die hij door zijn lichaam heel voelde kloppen, maar ging toen de hoek om. Hij legde zijn hand op de klink naar de wasruimtes en bleef even naar de deur staan kijken. Wat ging hij hier doen? Hij wist precies wat hij wou doen, hij wou de stemmen, de schaduwen en de duisternis van zich af krijgen. De jongen deed de deur open en staarde door het donker heen de kamer in. De maan verlichtte het hier wel, maar het zorgde er enkel voor dat alles er een beetje spookachtig uit zag, met de lange schaduwen die kwamen van de kast tegen de muur waar handdoeken in lagen en de douches aan de andere kant. Hij haalde zijn zakmes uit de zak van de broek en legde dat op een kastje. Daarbij legde hij ook nog zijn sigaretten, de zakdoek en aansteker erbij. Hij vroeg zich af waarom hij dat eigenlijk 's nachts bij zich hield. Voor het geval er een brandalarm was of zo? Dan had hij die dingen toch echt wel nodig. Anders zou hij ervoor terugkeren naar zijn kamer. En hij dacht niet dat dat echt leuk gevonden zou worden door de leerkrachten. Maar hij zou er echt speciaal voor teruggaan naar zijn kamer. Natuurlijk ook om Ty te helpen, als die nog op zijn kamer zat, maar de vleermuis liet zich steeds minder vaak zien sinds Alyssa bij hem bleef. Achja, het kon hem niet schelen. Het zou hem niet eens wat uitmaken mocht die stomme vleermuis sterven (waarschijnlijk stiekem wel, maar dat zou hij nooit toe willen geven). De kerel trok aan de mouwen van zijn pull zodat ze tot halverwege zijn handen kwamen. Hij bleef even neerstaren op zijn spullen op het kastje en leunde er met zijn handen op. Hij bleef zo in stilte staan. Hij weet niet eens hoe lang, hij weet alleen dat er liedjes in zijn hoofd speelden nu. Hij tilde zijn handen op van de kast en draaide zich om zodat zijn onderrug tegen de rand van het kastje stond. Hij trok zijn pull uit en duwde die naast zich door de kast op. Nu had hij enkel een grijzig T-shirt aan met een logo op, maar hij wist niet meer van wat. Hij had het al lang, de opdruk was er al af gegaan. Hij staarde naar de douches. Zijn ogen volgden de leidingen en de plaatsen waar de leidingen bogen. Hij liep door de wasruimte heen en legde zijn handen tegen de tegeltjes die achter één van de douches en krabde met zijn nagel een klein tikje blauw weg. Was dit nog van zijn blauwe haarverf? Had hij zo slordig geverfd dat er op de muur gekomen was? Niet dat hij zich er schuldig over voelde, maar het was wel een verspilling van de verf. Hij had liever alle verf op zijn hoofd gehad in plaats van op de muur. Niet dat het zo veel verspilling was, het was echt maar een heel klein beetje verf dat hij van de muur krabde. Hij legde zijn hand weer plat tegen de muur en zuchtte diep. Hij draaide zich half om en duwde zijn rug tegen de muur. Langzaam liet hij zich neerzakken, via de tegeltjes. Hij voelde de oneffenheden door zijn pull heen in zijn rug drukken, hij voelde de tegels onder zijn achterwerk. De voegen tussen de tegels voelde hij ook. Hij voelde alles. Waarom voelde hij alles? Hij wou niets voelen. Hij wou totaal niets voelen. Hij wreef over zijn armen om het kippenvel weg te krijgen. Hij had het bijhoorlijk koud in de wasruimte. Hij had spijt dat hij zijn pull uitgetrokken had. Die was zo lekker warm geweest. Het had nog een beetje vertrouwd aangevoeld. De warmte was het enige dat hij thuis kon noemen. Het was zo gezellig en knus en het was gewoon letterlijk het enige waardoor hij zich goed kon voelen als hij zich alleen voelde. Het maakte hem niet eens uit, een pull, een hoodie, een trui, een sweater, hoe het ook genoemd kon worden, als het warm was, als het hem zich veilig deed voelen, dan had het een emotionele waarde voor hem. Dat liet hij niet zien, hij zou net zo slordig omgaan met die soort kledingstukken als de rest, zodat het niet zou opvallen, maar ze hadden echt wel een diepliggende betekenis voor hem. De donkere stoffen van de kleding had ook nog een rustgevend effect op hem. Het was zo stom. Een stom kledingstuk gaf hem een vredig gevoel. Dat was bijna te belachelijk voor woorden, maar het was zo en hij kon er niets aan veranderen. De kerel legde zijn hoofd tegen de tegeltjes en wreef verder over zijn armen, al was het kippenvel nu al grotendeels weggetrokken. Hij had het nu zelfs een beetje warm. Was hij ziek aan het worden? Nee, dan zou hij het wel een stuk warmer hebben gehad. Hij had het nog steeds koel. Toen hij zichzelf begon tegen te spreken met hoe hij het nu had, gaf hij op. Hij keek omhoog nu zijn hoofd tegen de getegelde muur op lag, en hij zag de twee draaiknoppen om de kraan open te zetten.  Hij voelde hoe hij zijn hand optilde, vervolgens zijn arm er achteraan liet gaan en zijn vingers om de draaiknop van het koude water legden. Hij twijfelde even, voelde een dubbel gevoel in zijn maag, maar toen draaide hij de knop een klein beetje open. Eerst leek er niets te gebeuren. Hij hoorde eerst gerommel in de leidingen, maar toen begon er water uit de douchekop te druppelen. Kai haalde zijn hoofd van de muur af en voelde hoe de druppel op zijn neus viel, gevolgd door een hoop andere druppels. Ze liepen over zijn gezicht heen, via zijn neus, en dan splitsten ze zich in twee waterwegen die langs zijn mond af naar zijn kin dropen. Vanaf daar kroop het zijn kraag in. Hij voelde het water over zijn borstkas heen glijden. Hij draaide zijn hand en het water begon sneller te stromen. Meteen kwam het kippenvel terug, het water was ijskoud. Het maakte zijn T-shirt nat, hij keek neer naar het stof en zag dat het helemaal donkergrijs aan het kleuren was. Het water had nu ook zijn broek bereikt. Kailee draaide de knop nog een klein beetje feller om en trok toen zijn knieën tegen zich op. Zijn hand haalde hij van de knop af en hij sloeg zijn armen weer om zich heen. Daar zat hij dan, zo rond drieën 's nacht, in een douche met zijn kleren aan. De tranen die zijn ogen verlieten voelden zo warm in vergelijking met het ijskoude water dat nu ook zijn haar drijfnat maakte. Hij verborg zijn gezicht in zijn handen en voelde hoe meer tranen via zijn wangen een weg naar zijn kin aan het zoeken waren. Nee, hij wou ze niet, hij wou dat ze weg gingen. Hij wou niet huilen. Dat was flauw, hij had al zo vaak gehuild de laatste tijd. Het water had nog steeds niet al zijn kleding nat gemaakt. Hij voelde hoe het stof van zijn broek het water dat op de vloertegeltjes neersloeg opslorpte. Daarom was het niet ideaal om met een pyjamabroek in een douche te gaan zitten. Zijn shirt trok nu ook aan zijn schouders, op zijn rug plakte het tegen zijn huid. Het stof was nu wel helemaal donkergrijs geworden, van de lichte kleur was nu niets meer zichtbaar. De liedjes die even gestopt waren met in zijn hoofd spelen keerden terug. Het was het lied dat zijn vader altijd zong, hoe vals hij ook zong. Okay, zo vals was het niet, maar mooi was het ook niet. Het ijskoude water bracht hem met een schok terug tot de realiteit. Het deed hem huiveren en hij probeerde zijn knieën nog strakker tegen zijn borstkas op te trekken, maar dat ging al bijna niet meer. Hij zou zo verkouden worden hierdoor, maar het kon hem niet schelen. Niets kon hem echt schelen op het moment. Hij voelde meer tranen opwellen en veegde ze abrupt weg. Het was geen tijd voor huilen. Hij had al genoeg gehuild. De jongen starde voor zich uit terwijl hij toebel begon te zien door de tranen die nog in zijn ogen stonden en het water dat zonder genade zijn ogen inliep. Hij knipperde het weg en voelde dat zijn onderlip begon te trillen. Nee, dit was niet de tijd voor een oncontroleerbare huilbui. Hij wreef nog eens door zijn ogen en beet hard op zijn onderlip. Zelfs toen hij zo hard beet dat het pijn begon te doen hield hij niet op. Hij wou echt niet gaan huilen. hij nam al een risico door in de douche te zitten, zo laat op de nacht. Stel je voor dat iemand het water hoorde en een leerkracht ging halen. En als ze hem dan huilend aantroffen, zag hij er al helemaal als een idioot uit. Wel, hij zag er hoe dan ook uit als een idioot. Hij was Kailee. Zijn tweede naam was zo goed als idioot. Wel, zijn derde naam dan. Kailee Rowan idioot Rietz, dat klonk best nog wel goed, niet? Het zou er zo mooi tussen passen. De jongeman begon te klappertanden, eerst stil maar daarna wat feller. Hij hoorde zijn tanden zo vervelend op elkaar klappen, maarn iets dacht er aan om de kraan dicht te draaien en uit de douche te gaan. Nee, hij zat daar op de grond, in zijn douche. De douche die hij vaker gebruikte als hij ging douchen of zijn haar verven. Je zag het aan de grond. In tegenstelling tot de andere douches had deze een blauwige schijn op de tegels van de grond. Als hij het nu niet zo vreselijk koud gehad had, had hij er misschien om kunnen lachen dat de verf zo zijn sporen naliet. Net alsof hij de douche geclaimt had. Dat zou het zijn, persoonlijke douche. Nee, maar daar was hij niet over aan het nadenken. Kailee beet nog een beetje harder op zijn lip en merkte dat het water dat nu voorbij zijn mond kwam een lichtrode kleur hadden. Hij voelde aan zijn lip en stelde vast dat zijn vinger rood kleurde. Hij had zijn lip opengebeten. Geweldig. Hij drukte zijn rug tegen de muur aan en staarde voor zich uit. Zijn haar drupte zonder stoppen en het water bleef ook stromen. Hij zou niet kunnen verdrinken. Tenzij dat hij echt zijn best ging doen. Maar hij had geen zin om te verdrinken. Kailee haalde een hand door zijn haar dat er, net zoals zijn T-shirt, donkerder uit zag door het water dat er op gekomen was. Hide my head I wanna drown my sorrow, no tomorrow, no tomorrow, dacht hij en veegde over zijn bovenlip en daarbij onder zijn neus door. Opnieuw verlieten een paar tranen zijn ogen, en al gauw gleden er steeds meer over zijn gezicht heen. Was dit het dan? Was dit het doel van het leven? Je neerhalen. Precies. Het leven was al lastig genoeg, in combinatie met alle vervelende dingen die daarbij hoorde was het bijna ondraagelijk. Hij wreef over zijn ogen en keek omhoog naar de douchekop. Waarom, vroeg de kerel zich nodig. Ja, waarom, waarom, waarom, waarom?

OOC: Alyssa  

Alyssa’s lichaam plakte van het zweet. Haar dekens hadden zich om haar heen gewikkeld en haar hartslag was versneld. Ook haar ademhaling ging sneller. Haar handen klemden zich in de dekens. ‘Nee,’ kreunde ze zachtjes. Ze was aan het dromen over Andrew. Ze zag dat ze zijn broek uit had en dat hij zijn onderbroek uit wilde trekken. Hij had haar vastgepind tegen een muur en drukte zijn nagels diep in haar schouders zodat ze bloederige sporen achterlieten. Haar arm was ook weer aan het bloeden die ze gebruikte om hem weg te houden, maar het lukte niet. Andrew’s onderbroek gleed naar de grond en hij keek haar met een grijns aan terwijl hij onder haar rokje graaide met zijn hand. En dat was het moment waarop de zwartharige met een gil wakker werd. Haar huid voelde plakkerig aan en in het midden van haar bed voelde ze iets plakkerigs. Ze schrok, draaide zich om en deed haar nachtlampje aan. Shit! Ze keek mismoedig naar de gele plek die zich in het midden van het bed bevond. Ze voelde de tranen opkomen, vermengd met een hevig gevoel van schaamte. Ze voelde tussen haar benen en trok een vies gezicht. Met een ruk trok ze alles van haar bed af tot enkel haar matras overbleef. Gelukkig was de vlek niet doorgedrongen op het matras en viel de schade nogal mee. Toch schaamde ze zich een ongeluk. Ze gooide haar dekens waar ze ook op geplast had tegen haar bed aan, zakte neer tegen de grond en begon te janken. Ze voelde iets langs haar arm druipen en keek ernaar. Een van de hechtingen was losgekomen en zorgde ervoor dat haar arm bloedde. Ze schudde haar hoofd. Daar kon ze later zorg over nemen. Ze wilde nu graag een schone onderbroek aan doen en zo snel mogelijk naar Kailee gaan. Ze wilde gewoon bij hem zijn. Ze kon het niet meer aan in haar eentje. Snel verwisselde ze haar onderbroek nadat ze met een washandje alles had weggewreven en naar de wc was gegaan. Ze trok haar nachtjapon weer terug aan, draaide zich om en trok haar neus op toen een zure lucht van urine door haar neusgaten drong. Hierdoor schaamde ze zich nog meer. Die moest ze morgenvroeg ophalen. Ze spoot met wat deodorant om de vieze lucht te verdrijven en veegde gauw haar tranen weg. Zou ze tegen Kailee zeggen dat ze in haar bed had geplast? Alleen al het idee zorgde voor rillingen van afschuw. Het meisje draaide zich hoofdschuddend om en liep gauw haar kamer uit. Ze gooide de deur achter zich dicht en begon, met haar armen om zich heengeslagen, de trappen van de etage van Kailee op te lopen. Ze snelde naar zijn kamer en deed voorzichtig de deur open. Ze zag dat zijn bed leeg was en beet op haar onderlip. Hij moest vast even naar de wc zijn gegaan. Ze wist dat hij ook niet goed kon slapen de laatste tijd. Ze draaide zich om en wilde net zijn kamer verder inlopen toen ze het geluid van water hoorde. Het was afkomstig van de gemeenschappelijke douches op de etage. Ze begon te twijfelen. Misschien was Kailee wel in zo’n douche. Het zou haar niets verbazen. Bovendien maakte een douche je gedachten soms echt vrij of het zorgde er juist voor dat je meer over dingen na kon denken. Ze besloot om toch maar een kijkje bij de douches te gaan nemen en liep langzaam naar de douches toe terwijl ze voor probeerde te stellen hoe ze gênante nieuws aan Kailee moest melden. Hij zou haar niet uitlachen, daar was ze vrij zeker van. Maar ze vond het zo vreselijk om het hem te vertellen. Tegelijkertijd voelde ze ook andere angsten opkomen. Want hoe kon ze nu ooit nog van een jongen houden? Hoe kon ze ooit nog intiem met een jongen worden als hij de hele tijd in haar gedachten bleef rondspoken? Ze besefte dat ze professionele hulp nodig had, maar die kon ze nergens krijgen. Het was allemaal stikduur en ze had er gewoon geen geld voor. Ze zuchtte. Ze sloop zachtjes naar de douches zodat ze niemand wakker zou maken en ging, nadat ze zich ervan had verzekerd dat niemand naar haar keek, gauw de gemeenschappelijke jongensdouche binnen. Plotseling bedacht ze zich dat hij ook goed naakt kon staan onder de douche en ze hield haar pas even in. Ze wilde zich al omdraaien, maar meende het geluid van iemand die huilde te horen. En het klonk als Kailee. Zo moedig mogelijk draaide ze zich weer om naar het geluid en stapte voorzichtig naar voren. Langzaam gleden de douches aan haar voorbij totdat ze het geluid van stromend water heel dicht bij zich hoorde. Ze keek om het hoekje en liet haar blik zich fixeren op zijn borstkas. Ze merkte dat hij een shirt aan had en dat zijn knieën, die hij naar zich toe had getrokken, werden bedekt door een broek. Opluchting schoot door haar heen. Het was niet dat ze Kailee aanzag voor Andrew, maar ze wilde voorlopig even geen naakte jongen meer zien. Ze liep snel op haar beste vriend af en deed daarbij haar best om niet uit te glijden over de glibberige vloer. ‘Oh Kai,’ sprak ze zacht terwijl ze triest naar haar beste vriend keek. Zijn lip was gescheurd en zijn ogen zagen rood van het huilen. De tranen vermengden zich met het water, maar Alyssa wist heus wel hoe emotioneel haar beste vriend was. Snel ging het meisje langs hem zitten en legde haar hand op zijn wang. ‘Hé,’ fluisterde ze terwijl ze zijn gezicht naar haar toedraaide. ‘Het is goed. Ik ben er nu.’ Ze ging op haar knieën zitten zodat het water ook op haar stroomde en haar nachtjapon doorweekte. Het hielp haar meer om het vieze gevoel van daarnet weg te krijgen. Ze sloeg één arm langs Kailee’s borstkas heen en trok zijn hoofd naar haar toe. Ze legde deze net onder haar keel en streelde door zijn lokken terwijl ze haar best deed om haar knieën niet over de glibberige vloer te laten glijden. ‘Stil maar,’ fluisterde ze zachtjes. ‘Ik ben er nu. Het komt allemaal goed Kai.’ Ze drukte een kus op zijn hoofd en wiegde hem zachtjes heen en weer.

Alyssa voelde dat haar adem stokte in haar keel zodra haar lichaam contact maakte met het koude water. Het was niet zomaar koud. Niet even heel koud zoals je koud had als je de eerste keer zonder pardon in een zwembad sprong waarvan het water redelijk lauw was. Ze had het over koud alsof je in het koudste gedeelte van Cassia was en je zonder jas of iets het ijs ging beklimmen. Het soort koude gevoel dat ervoor zorgde dat je dacht dat je binnen de kortste keren onderkoeld zijn raken. Maar dat leek niet het geval te zijn met Kailee, want hij gaf nog niet echt tekenen van een blauwe huid. Bij haar begon het al redelijk omdat zij niet echt goed tegen een koude omgeving kon, maar ze negeerde het. Kailee had haar nu nodig en geen enkele obstakel zou haar ervan weerhouden om hem te troosten. Zelfs als het super heet water was geweest dat haar binnen de kortste keren had verbrand zou ze waarschijnlijk niet van zijn zijde geweken zijn. Ze verloor haar evenwicht toen Kailee recht ging staan, maar wist nog net haar handen uit te steken zodat ze haar val kon breken. Omdat Kailee rechtop stond onder de douche, ving zijn lichaam het meeste water op en kwamen er nu slechts enkele ijskoude druppeltjes die soms in weinig, soms in meerdere groepjes naar beneden op haar huid kwamen. Een ijskoude rilling ging door haar heen en Alyssa besefte zich dat ze het, vreemd genoeg, nu nog kouder had als toen ze volledig onder het ijskoude water had gezeten. Ze liet haar blik naar de jongen dwalen en liet haar tanden in haar lip zinken toen ze hem hoorde praten. Ja, dat idee had ze ook de laatste tijd, dat het niet meer goed ging komen. Ze dacht echter aan die keer dat zij helemaal over de zeik was geweest en Kailee haar had lopen sussen, hoewel ze in zijn ogen had gezien dat hij dezelfde mening deelde als haar. Ze moest zich nu zeker gaan inhouden, want anders zou ze de jongen enkel meer ontmoedigen en dat wilde ze niet. Ze had schrik dat als Kailee te veel negatieve gedachten over zich heen kreeg dat hij zichzelf eens wat ging aandoen, iets wat ze koste wat het kost wilde vermijden. Ze wilde haar beste vriend niet verliezen aan zijn eigen negatieve gedachten, want anders kon ze het niet meer volhouden alleen. Ze had natuurlijk Legend nog, maar Legend was heel anders dan Kailee. Legend begreep nog niet alles van wat haar overkomen was en Kailee kende haar door en door, net zoals zij hem door en door kende. Dacht ze, want dit had ze niet zien aankomen. Ze moesten eens nodig bijpraten. Ze liet zich gewillig overeind trekken en merkte nu pas dat ze aan het rillen was. Ze sloeg haar armen om zijn rug zodat haar armen het ijskoude water weer moesten voelen en drukte haar hoofd tegen zijn borstkas. Omdat hij groter was dan haar, werd haar hoofd lichtelijk beschermd van al dat koude water. Toch kon ze het makkelijk voelen en ze zuchtte toen ze zijn verontschuldiging voelde. ‘Luister, Kailee,’ sprak ze en ze gebruikte zijn volledige naam zodat ze zeker zijn aandacht zou trekken. ‘Zoals je een paar weken geleden tegen me zei, komt alles goed. Wat er ook gebeurt, we slaan onszelf er wel doorheen. Ik geef je geen valse hoop, ik steun je juist. Ik ben er namelijk vrij zeker van dat het goed kan komen met je, maar je moet er natuurlijk wel zelf voor open staan.’ Ze rilde terwijl ze woorden en moed zocht om verder te gaan, want ze wilde hem absoluut niet boos maken zoals toen die keer in de shuttle. ‘Ook heb ik het gevoel dat je me niet alles verteld hebt en dat we nodig eens moesten bijpraten. En geloof me, de academie kan me op dit moment niks schelen. Jij hebt hulp nodig en ik ben er nu, dus het zou fijn zijn als je je verhaal aan me zou vertellen. Je hoeft je niet in te houden omwille wat ik allemaal heb meegemaakt, weet je. Onze vriendschap hoeft niet van één kant te komen. Jij bent er voor mij en ik ben er voor jou, zo is het altijd geweest. En nee, je kunt er nu niet onderuit komen, want ik haat het als ik je zo ongelukkig zie.’ Ze trok haar hoofd weg van zijn borstkas en legde haar duimen aan de onderkanten van zijn ogen zodat ze de opkomende tranen weg kon vegen als dat nodig was. ‘Wil je me vertellen wat er aan de hand is, Kai?’ vroeg ze. Ze voelde dat haar voeten gevoelloos begonnen te worden en dat haar benen langzaam hun kracht begonnen te verliezen waardoor ze meer en meer tegen de jongen leunde dan eigenlijk de bedoeling was, maar ze was vastbesloten en koppig genoeg om hier te blijven staan wachten tot Kailee zijn verhaal had gedaan als dat echt nodig was.