and all the World is Green.

Het was een verrassende combinatie geweest van te makkelijk en verdraaid lastig om een rustig plekje te vinden op de etage van de woud-magiërs. Aan de ene kant bood de overvloed aan planten, zelfs in de grote zitkamer, genoeg verborgen hollen om in te verstoppen. Aan de andere kant was het kennelijk super interessant om de nieuwe leerling te zijn en leken nieuwsgierige ogen wel aan hem vast gelijmd te zijn. Uiteindelijk was zijn blik gevallen op de brede vensterbank, verborgen achter een rij ficussen, alleen betreed- en zichtbaar door één opening. Perfect. Hij schoof zover als maar kon naar achteren en achter de sluier van groene bladeren voelde hij zich voor eerst sinds aankomst op de school zijn lichaam ontspannen. Wellicht hielp het niet mee dat hij nog geen één woord met een andere leerling had gesproken. Hij had zijn tas gedumpt op zijn kamer, zijn kamergenoten met een norse blik aan gekeken en was vervolgens naar de zitkamer verdwenen. Daar had hij onrustig als een hongerige wolf heen en weer gelopen, elke hoek van de ruimte in zich opnemend, vervolgens was hij terug gegaan naar de slaapkamer, nog wat norser gekeken naar zijn kamergenoten en nu zat hij dus hier. Veilig achter de ficussen. Nee, zijn gedrag had niet mee geholpen om de nieuwsgierigheid en de vermoedelijke storm van vragen die boven zijn hoofd hing, te stillen. Maar dat was, verdomme, niet het probleem. Een persoon had recht op zijn rust. Zeker als diegene in een nieuwe omgeving was. Van een kat verwachtte je toch ook niet dat hij in een nieuw huis gelijk op z’n gemak was? Nee, die liet je ook gewoon met rust. Alsof het zo moeilijk was. Nee, dat was het niet.

Voor een seconde flitsten zijn ogen naar rechts, naar een nieuwsgierig meisje dat naar de opening tussen de bomen was gelopen. Zijn rode wenkbrauwen fronsten zich en zijn graskleurige ogen spoten een tel vuur. Nee, rot op. Kssst, niet welkom. Ja, goed zo. Loop maar weer. Braaf kind. Nee, Dieb was niet een allerbest humeur vandaag. Met een zacht onverstaanbaar gemopper, toverde hij zijn pakje sigaretten en speciale aansteker uit zijn ruime broekzakken. De nicotine-rol had nog maar net plaats genomen tussen zijn dunne lippen, toen hij een hoofd met een bezorgde uitdrukking tussen de planten uit zag steken. “Sorry, ik wil je niet te veel lastig vallen, omdat je net nieuw bent enzo, maar het is verboden om te roken in de leerlingkamers. Sorry-.” Een luide zucht uit de keel van de roodharige jongen kapte de woorden van de ander af. Ja hoor, dit kon er ook nog wel bij. Niet mogen roken in de ruimte die juist veilig en vertrouwd moest aanvoelen. Wat was sowieso de gedachte achter deze kamer? Alleen omdat hij woud-magie bezat, moest alles opeens vol staan met planten? Dit had niks met thuis te maken. Kwam er geen eens in de buurt. Liet ook maar. Dit schoot allemaal niet op. Zacht vloekend stond de jongen op en stapte tussen de planten uit – weg van zijn veilige plekje. De sigaret zat nog altijd tussen zijn lippen geklemd, maar de aansteker was ondertussen weer in zijn broekzak verdwenen. Laat. Ook. Maar. Hij zocht wel een andere plek waar hij rustig kon roken zonder gestoord te worden.

Hij voelde zich net een levend cliché toen hij eindige in de badkamers van het schoolgebouw. Het was een vreemd tijdstip om er te zijn, half acht in de avond, dus de rijen voor de douches en baden waren kort. Niet dat Dieb in de rij stond. Nee, hij stond onder een afzuiger, met zijn rug tegen een muur en keek met meer verveling dan interesse naar de mensen die in de rij stonden voor tien minuten van verfrissing. De vertrouwde smaak van nicotine verspreidde zich over zijn tong terwijl de rook van de sigaret opgezogen werd door de afzuiger boven zijn hoofd. De afzuiger die er ongetwijfeld was om te zorgen dat het niet te vochtig werd in de badkamer, zorgde er nu ook voor dat anderen niet te veel last hadden van de jongen zijn sigarettenrook. Zijn ene hand was achteloos in zijn broekzak gestoken, de vingers van zijn andere hand streken onbewust over zijn opvallende neus.

Waar hij naar keek terwijl hij de rij bestudeerde, wist hij ook niet precies. Zijn blik gleed over de verschillende gezichten en merkte op hoe iedereen eigenlijk hetzelfde uit zag. Allemaal saai. Allemaal voorspelbaar. Fuck, hij miste thuis. Hij miste het weeshuis, de kinderen daar en de nonnen. Hell, op het moment miste hij zelfs de dronkenlappen in zijn vaste kroegen. Alles wat zijn leven ook maar een beetje kleur gaf, was opeens lichtjaren van hem verwijderd. Het voelde als een mes die gestoken was in zijn hart en af en toe een rondje draaide om duidelijk te maken dat het er nog steeds zat.

En dit was nog maar zijn eerste avond hier. “Verdomme.”

open voor geïnteresseerden

Het was weer een zware dag gehad. Eerlijk gezegt had ze meer van haar rol als LM gedacht, maar tot nu toe was het niet meer gebleken dan papierwerk. Raadgeven, jongens en meisjes dromen een beetje te steunen, kort om het beantwoorden van alle brieven. Ze dumpte alle beantwoorden post in het uit vak en keek Cruinne even rond. 'Alle zandkorrels nog aan toe... Ik mag wel eens gaan opruimen...
Het zag er echt niet uit, normaal was Luna altijd een opgeruimt persoon en hield ze haar woning schoon, maar de laatste dagen waren best stres vol geweest. Ze stond op en begon aan het opruimen van Cruinne. Alle kleine dingen gingen gesorteert in twee lades, de vuile was in de mand, alle boeken en andere belangrijke papieren in de kast of veilig opgeborgen in een verborgen kluis. Dat was toch een van de Erdse specialiteiten en gemaakt van het hardste staal dat je op enkele planeten kon vinden. Luna gooide net het laatste kledingstuk in de mand en snoof evwn diep. Ze had het raam eerder al open gezet voor Frisse lucht en door een klein briesje rook ze hoe haar zweet stonk. Bah! Even snel doushen en dan ging ze even naar beneden. Met rustige passen liep Luna richting haar badkamer, maar toen ze de kraan open draaide kwam er geen water uit...

Zachtjes vloekend stapte ze de badkamer weer uit. Ze kleden zich pas uit als het water de juiste temperatuur had en buiten de leerlingen badkamer wist ze nog niet waar die van de leerkrachten waren. Maar nood brak wet en ze wist dat jongens en meisjes apart doushen konden dus pakte ze de nodige spullen bij een en rolde ze op in de ochtendjas en verliet Cruinne. De trap af door de gangen richting de leerlingen badkamer. Er waren vrij weinig leerlingen op de gang. Gelukkig maar, maar die kleine blijdschap verging snel toen ze nog een aantal jongens in de rij voor de doushes.

Heel fijn. Niet datvze preuts was of zo. Luna hield er bij heet weer juist van om zo min mogelijk aan haar lichaam te hebben. Dan droeg ze het liefste haar schaarste Bikini bij het meer of anders als ze.ergens anders wezen moest droeg ze hooguit over haar Bikini een kort broekje. Enkel was de doorgang naar de leerlingen doushes wel hetzelfde, maar eenmaal binnen liep Luna naar rechts en de rij jongens naar links. Bij het voorbij gaan glimlachte ze vriendelijk naar hen en opende de deur naar de meisjes doushes. Daar bleek verder niemand te zijn. Of toch niet? Twee meisjes die zich net weer aan gekleed hadden kwamen haar te genoemt. [b]'Goedw avond meiden.' zei ze en liep naar een van de kleedhokjes. Luna dacht na. Een van de jongens had apart gestaan onder de afzuigkap en stond er te roken. Hm, ze wist niet waarom. Maar de jongen had haar aandacht getrokken. Ze kende nog weinig leerlingen van gezicht, maar hij leek haar eenzaam te zijn? Luna ging zichzelf doushen en zeepte zich helemaal in. Het was vreemd om hier weer te staan na als die jaren dat ze hier als uitwisselings studente zichzelf had gedousht. Nadat ze zuch nog even had af gespoelt liep ze terug en droogte zichzelf af in haar tijdelijke kleedhokje. Kleden zich aan en pakte haar spullen weer bij een. Voor ze het kleedhokje verliet en weer terug naar Cruinnne wilde lopen om haar spullen terug te leggen. Ze had haar oude kleding in de handdowk gerolt en kwam nu met een super korte top terug in het haletje tussen de twee aparte doushe's binnen. Haar korte broekje paste perfect om haar goed gevormde billen. Zo nongelant mogelijk liep ze weer naar buiten. Ze voelde die blikken van d e jongens wel maar schonk er weinig aandacht aan. Ze liep richting de jongen en bleef rustig op een respect volle afstand van hem af staan. 'Zullen we buiten even een peukje roken?' vroeg Luna heb en keek de jongen vriendelijk aan.

De badkamers waren anders ingedeeld dan je aan de buitenkant zou denken. Als je binnenstapte belandde je in een hal die aan beiden weerszijde een deur had zitten. De linker deur leidde naar de badkamers van de jongens, de rechter naar die van de meiden. Het was een luxe, en een preutsheid, die Dieb niet gewend was. In het weeshuis had je wel aparte douches, maar de badkamer was één geheel geweest. Het was te duur geweest om er een gescheiden ruimte van te maken. Het was maar een klein detail waardoor Dieb zich alleen maar ongemakkelijker op de school voelde. Alles was zo verdomme anders. De gewoontes, de verwachtingen en hoe je je moest gedragen. Thuis was er nooit iemand die klaagde over zijn rookgedrag, de ouderen rookten en daarom volgden de jongere kinderen snel dat voorbeeld. Het hoorde erbij. En de geur en de smaak stelde de jongeman gerust. Het was een kleine beetje huis dat hij mee naar deze vreemde planeet had mee kunnen nemen. Zijn vinger wreef nog steeds met hetzelfde ritme over zijn uitstekende neus toen de rijen korter werden en al weer de derde sigaret in zijn mond lag. Shit, hij rookte non-stop en stond al meer dan een halfuur op dezelfde plek. Dit hielp niet mee om zich een beetje te nestelen in de school. Misschien moest ie maar eens contact gaan zoeken met één van zijn medeleerlingen. Misschien zou dat hem goed doen. Yeah, right…

Opeens stapte een vrouw, je kon haar geen meisje meer nemen, de hal van de badkamers binnen die zijn aandacht trok. Ze was ook heel snel weer verdwenen, maar haar verschijning was opmerkelijk te noemen. Wat deed ze hier? Eigenlijk was de roodharige jongen er vanuit gegaan dat de leraren wel hun eigen douches zouden hebben. Omdat ze ‘hoger’ in rang stonden, ‘verdienden’ ze ook bepaalde privileges. Iets van die absurde logica. En de vrouw oogde te oud om nog een leerling te zijn. Van de korte glimp die hij van haar op gegeven, leek ze zo eind twintig. Misschien toch wel een leraar dan. Zijn hand verplaatste zich van zijn met sproeten bedekte neus naar zijn rode haar dat boven zijn wenkbrauwen danste. Met een lichte frons friemelde hij aan de plukjes. Wellicht had hij de school verkeerd ingeschat en waren dingen hier wat eerlijker verdeeld. Gewoon gelijke douches voor leraren en leerlingen. Die gedachte stemde hem gelijk iets milder en zorgde er zelfs voor toen zijn derde sigaret op was, hij geen vierde tevoorschijn toverde. Hij durfde het bijna niet te denken, maar misschien zou zijn tijd hier wel iets minder hels zijn dan hij was vanuit gegaan.

Ondanks dat zijn sigaret opgerookt was, bleef hij rustig tegen de muur aangeleund staan. Het was heir rustiger dan op de woud-etage. Hij werd hier in ieder geval meer met rust gelaten dan op de woud-etage. Zijn beiden handen hadden hun vaste positie in zijn broekzakken gevonden en zijn leren laarsjes tikten snel, maar niet ongeduldig op de grond. Hij wist dat het tijd werd om terug te gaan naar de zitkamer en de waterval van vragen op hem neer te laten denderen. Het was precies dat vooruitzicht waardoor hij uiterst tevreden was met de plek waar hij nu stond. Tijd kroop langzaam voorbij en af en toe verdween er iemand in of uit de twee badkamers. Uiteindelijk verscheen zo ook weer de vrouw die hij eerder had opgemerkt. De conclusie dat ze een leraar was, verwierp hij bijna onmiddellijk. Ze kleedde zich niet als een leraar. Hell, als een van zijn ‘zusjes’ zich zo kleedde, zou hij ze gelijk op hun kop geven. Niet dat zijn verbazing, of lichte afgunst, zichtbaar was op zijn gezicht. Nee, zijn gelaatstrekken waren uitdrukkingsloos zoals ze dat meestal waren.

Toen de dame voor hem stil stond om hem vervolgens aan te spreken, opende zijn lippen zich iets. Een stilte viel tussen de twee personen in. Tot zover zijn pogingen tot al het contact ontwijken. Zijn eerste ingeving was om nors te kijken en gelijk weg te lopen, maar in zijn achterhoofd kon hij de stem van Torah horen: “wees aardig, Dieb.” Okay, aardig zijn. Dat kon hij. En als hij eerlijk was, was zij waarschijnlijk een stuk interessanter dan de leerlingen op de woud-etage. Zijn bracht tenminste een bepaalde mysterie met zich mee. Was ze een leraar met wel zeer uitdagende kledingstijl? Of een leerlinge die haar schoolcarrière wel heel erg verpest had?

Hij haalde zijn hand even door zijn met de bedoeling nonchalant eruit te zien, maar eigenlijk was het een zenuwtic van hem. “Ik wist niet dat we naar buiten mochten buiten schooltijd,” was zijn antwoord enkele tellen naar zijn vraag. Zijn toon was licht mokkend, maar niet geheel onvriendelijk. Tenminste lang niet zo onvriendelijk als hij tot nu toe op de woud-etage was geweest. De vrouw vormde een afleiding en een uitstel van terug gaan naar de zitkamer en alleen daarom was al meer dan welkom.

Haar verschijning kon vast in het verkeerde keelgat schieten, maar Luna trok er zich weinig van aan. Waarom zou ze ook? Het was haad kledingstijl en anders liep ze er altijd meer bij in de stijl van haar voorouders wat Luna meer dan interesant vond. Ze droeg enkel een dolk bij zich dan om voedsel te snijden of brieven ermee te openen. Als ze echt gedwongen zou worden te vechten deed Luna dat met haar vuisten! Maar ze zag niet dat deze eenzame jongen wilde gaan vechten. Hij leek haar eerst af te willen stoten, maar uiteindelijk brak er een grote grijns op haar lippen toen de jongen antwoorden. ' Natuurlijk mag dat wel, maar je moet op tijd binnen zijn. We hebben nog twee uurtjes voor die regel van kracht wordt.' zei Luna en kon het niet helpen er lichtjes bij te lachen. Zo had ze eerst ook gereageert toen iemand haar mee naar buiten vroeg. Ha ja dat was Fennon zelf geweest die haar toen op de binnen plaatst had zien rommelen met wat aarde spreuken. Haar aarde magie was op sommige momenten te ongecontroleerd geweest, maar dat kwam door de zenuwen. Luna was blij dat Fennon haar toen tips had gegeven, die zou ze aan andere door geven indien dat nodig was natuurlijk. Het viel haar nu pas op dat de hanger nog onder haar shirt lag. Ze trok zachtjes aan de ketting en toverde the spirit crystal eronder vandaan. Ze droeg hem met trots, maar had nog nooit iemand verteld wat het deed. Was ook niet nodig voor onbevoegde personen. Voor het was het niet meer dan een Fancy sieraad. Luna keek de jongen weer aan en wachten geduldig op diens antwoord. De andere leerlingen negeerde ze gewoon, want die hadden haar interessen nog niet getrokken en als ze dat wel zouden doen. Zou Luna ze vanzelf wel eens aanspreken. Ze zag dat deze knaap haad hulp best kon gebruiken al was het maar als vriendelijk gezeldschap die een eenzaam persoon zich wat meer thuis kon laten voelen.

PROFILE MAGICIAN

» Rule the world - Save the world
» Green, green, it's green they say..
» Red ~&~ Green
» The fidler on the green
» Its green, finally!! [OPEN!]

and all the World is Green.

and all the World is Green.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen