Ryan was voor de zoveelste keer deze week om vijf uur wakker geworden, dit kwam deels door het zonlicht en dan deels door het gesnurk van zijn kamergenootjes die het liefst een ui in hun mond wilde proppen. Met een duidelijke geïrriteerde grom stond hij recht, om dan zijn broek aan te trekken, in zijn kast nieuwe kledij te nemen en dan meteen naar de douchevertrekken te stappen, in een uiterst slecht humeur, zeker nu hij met zijn voeten struikelde over de voederbak van het huisdier van zijn kamergenoot en met moeite nog zijn val kon breken door de portie adrenaline die van geschrokkenheid door zijn aderen was gaan stromen toen dat dat gebeurde. Vandaag was geen goede dag om hem tegen het lijf te lopen, noch hem in je harnas te jagen, de kans was dan uiterst groot dat je mocht gaan wegrennen omdat er stenen achter je aan gingen vliegen. Zijn zure gezichtsuitdrukking op zich zorgde er al voor meestal dat mensen hem gingen mijden. Gelukkig was hij alleen in de wasruimtes, want het was immers ook veel te vroeg voor de meeste mensen. Met een diepe zucht kleedde hij zich uit en liet hij het water lopen, Ryan had nood aan wat ontspanning.

Eenmaal er genoeg water en schuim was, liet hij zijn gehavende lichaam vol dichtgebrandde wonden en littekens in het water zakken, met zijn ellebogen zichzelf tegenhoudende om niet verder weg te zakken in het water. Zijn amberkleurige ogen waren naar het plafond gericht voor een kwartier voor hij eindelijk zich waste en dan toch nog even in het water bleef, nadenkend over alles. Hij had een nieuwe vriend erbij gekregen, diegene die hij gewoonweg had vernederd de eerste keer dat ze elkaar hadden ontmoet. Een kleine grijns verscheen op zijn gelaat toen hij er aan terugdacht, maar die verdween al weer zodra hij besloten had om uit het water te komen en het te laten weglopen. Een handdoek wikkelde hij rond zijn middel zodat je alleen zijn gespierde bovenlichaam kon zien en hij wandelde naar de plek waar zijn kleren normaal lagen. Met een frons nam hij zijn boxers en broek en deed die gewoon aan nadat hij zichzelf had afgedroogd om dan zijn shirt in zijn handen te nemen. Meteen toen hij naar buiten ging, botste hij tegen iemand op. Door de harde klap opende een van zijn wonden op zijn borstkas en hij keek pissig naar de jongen die tegen hem opgebotst was. “Yo lilliputter, kan je niet uitkijken waar je loopt?!” riep hij misschien iets te agressief en ook wat te luid, terwijl zijn amberkleurige ogen nijdig naar de jongen keken, druppels van zijn haar dat nog vochtig was, langs zijn gezicht lopende en de wonde die net was opengegaan, een hele bloedstreep achterlatend op zijn borstkas.

//Syrax

Waarom moesten de leeraren soms toch zo veel huiswerk meegeven? Geschiedenis, Rekenen, Taal en andere lessen. Bah, net na het avond eten was Syrax nog even bij Dregoe geweest om hem te borstelen. Daarna was de jongen meteen naar de bied gerend om zijn huiswerk af te maken. Met een hele muur aan boeken om zich heen werkte Syrax zich door de leerstof heen. Hetzij met grote tegenzin. Zelfs voor de planten moest hij huiswerk maken. Waar groeit en bloeit et groen van-boek had Sy net dicht geslagen en pufte even uit. Meer dan de helft had de jongen erop zitten. Bij de laatste stukken die Syrax nog maken moest, moest hij toch toegeven dat het heel erg verleidelijk was om ze in de fik te steken en nu naar bed te gaan. Sy schudden zijn hoofd om weer helder te worden en legde de spullen voor het nieuwe huiswerkstuk klaar. De slaap overmande de jongen bijna een paar keer, maar Syrax hield goed vol. Al moest hij toegeven het was niet gemakkelijk. Eindelijk na half zes was Syrax klaar. Normaal zou hij de boeken weer goed terug zetten, maar Sy was zo moe dat de jongen enkel zijn spullen bij elkaar raapte. De rollen in zijn tas deed en naar de jongens slaapzalen liep. Al half slapend strompelde Syrax door de gangen tot hij er bijna was. Een grote jongen die hij wel vaker had zien lopen al kende hij zijn naam niet kwam plotseling het wasruim uit gelopen waardoor ze tegen elkaar op botsten. Syrax viel door de knal en terug stoot achterover en kwam op zijn achterwerk terecht. De grote jongen begon boos en agresief te reageren. Syrax schudden zijn hoofd even voor hij op keek. 'Het was niet bedoelt om tegen je op te botsten, maar we hadden beide schuld. Vijandelijke jongen die ik niet ken.' zei Syrax en zag dat er twee rollen uit zijn tas gevallen waren. Raapte ze op en stopte ze weer in zijn tas voor Syrax op stond en bijna klaar wakker leek te zijn,al zeiden de wallen rond zijn ogen een heel ander verhaal.

Ryan liet zich in het bad glijden eenmaal er genoeg schuim was, de dichtgebrandde wonden warden natuurlijk weker door de aanraking met het water, wat ervoor zorgde dat de kans dat ze weer open gingen groter en groter werd. Met zijn ellebogen steunend op de badrand bleef hij zo drijven, alleen het deel boven zijn sleutelbenen was zichtbaar. Zijn amberkleurige ogen waren op het plafond gericht terwijl hij gedurende een kwartier bleef weken, een beetje weg van de wereld, zijn ogen stonden afwezig. Na dat kwartiertje was afgelopen, begon hij zich te wassen. Zijn gedachten gingen weer naar de ontmoeting met Kailee, die een grijns op zijn gelaat bracht, hij was Ryan sowieso niet vergeten. Een kleine grijns verscheen op zijn gelaat toen hij er aan terugdacht, maar die verdween al weer zodra hij besloten had om uit het water te komen en het te laten weglopen. Een handdoek wikkelde hij rond zijn middel zodat je alleen zijn gespierde bovenlichaam kon zien en hij wandelde naar de plek waar zijn kleren normaal lagen. Met een frons nam hij zijn boxers en broek en deed die gewoon aan nadat hij zichzelf had afgedroogd om dan zijn shirt in zijn handen te nemen. Meteen toen hij naar buiten ging, botste hij tegen iemand op. Door de harde klap opende een van zijn wonden op zijn borstkas en hij keek pissig naar de jongen die tegen hem opgebotst was. “Yo lilliputter, kan je niet uitkijken waar je loopt?!” riep hij misschien iets te agressief en ook wat te luid, terwijl zijn amberkleurige ogen nijdig naar de jongen keken, druppels van zijn haar dat nog vochtig was, langs zijn gezicht lopende en de wonde die net was opengegaan, een hele bloedstreep achterlatend op zijn borstkas.

'Het was niet bedoelt om tegen je op te botsten, maar we hadden beide schuld. Vijandelijke jongen die ik niet ken.' Ryan keek hoe de jongen twee rollen in zijn tas stopte en hij trok zijn wenkbrauw op, een beetje te nieuwsgierig van aard. Hij nam de tas van de jongen vast en haalde daar een rol uit om die te bekijken. Zijn amberkleurige ogen keken ernaar met een geamuseerde gijns. Dit was vast wel belangrijk. “Yo wat is dit?” vroeg hij, het nog steeds ui het bereik van de jongen houdend.

//Volgende wordt beter ^^

Nog voor hij reageren kon had de ander zijn tas uit zijn handen geplukt en er een rol uit gepakt. Nee he, niet nu hij wilde gaan slapen. Daar kon Syrax een woede uitbarsting van krijgen. Al wist die andere knaap dat natuurlijk niet. 'Huiswerk, als je het niet erg vind om mijn spullen weer terug te geven? Dan kan ik misschien nog een paar uurtjes slapen.' Syrax klonk vriendelijk maar vermoeit. Van boosheid was nog geen enkel spoortje, maar dat kon zo omslaan. Sy wist niet wie hij tegenover zich had. Ook de andere jongen wist dat niet misschien, maar een beetje hitte leek de ander wel uit te stralen zoals Syrax bij andere personen van Razen het aan hun aura kon voelen. Maar er school nog iets in die aura door. Syrax kon alleen nog niet zeggen wat het was. Een geeuw ontsnapte aan hem en gaf nog maar eens aan dat Sy echt bijna in slaap kon vallen. Hij had geen zin om zijn spullen uit de handen van die reus te gaan staan trekken. 'Hoe komt het dat je gewond bent?' vroeg Syrax slaapdronken en begon al lichtjes op zijn benen te zwaaien. Het was voor een groot deel schijn om de ander te laten denken. "Dit is niet leuk meer..." Maar of het werkte was een tweede.

(Vast wel.) c;

Ryan had een rol uit de jongen zijn tas gepakt en die hoog gehouden, zich afvragend wat het was. 'Huiswerk, als je het niet erg vind om mijn spullen weer terug te geven? Dan kan ik misschien nog een paar uurtjes slapen.' Ryan lachtte om die uitleg en hij rolde de rol open om dan nog harder te lachen. “Dude je huiswerk suckt,” zei hij terwijl hij het uitstrekte en er langzaamaan een scheur in kwam, hij liet het heel traag scheuren met een tevreden grijns op zijn gezicht. Hier zou dat kleintje door flippen en dat wist hij maar verdomd goed en dat amuseerde hem ten toppe. 'Hoe komt het dat je gewond bent?'
“Omdat jij, kleine lilliputter, per sé tegen mij aan moest lopen en de wond dus letterlijk openscheurde,” legde hij droogjes uit terwijl hij de rol door midden scheurde door net dat laatste snokje te geven aan het al broze perkament. “Zowat alles op deze rol was complete waardeloze informatie, prijs jezelf gelukkig dat ik het verscheur, of je had een mooie F gekregen,” was zijn uitleg op het perkament dat hij ondertussen in kleine snippertjes aan het scheuren was, dit eigenlijk puur omdat hij pisnijdig was dat de jongen tegen hem opgelopen was. Volgende keer zou hij wel beter opletten. Eenmaal hij alle snippers in zijn handen had liet hij het over Syraxs hoofd vallen, imiterend of het net aan het sneeuwen was. Met een tevreden grijns keek hij naar de kleine stukjes perkament dat net nog huiswerk was geweest.

Ja hoor had hij weer, een pestkop die zo nodig zijn hard en af gemaakte huiswerk zo brood nodig moest verscheuren. Syrax voelde zijn vermoeitheid weg trekken en plaatst maken voor boosheid. Was het nu echt nodig geweest? Nee natuurlijk niet. Maar ja je altijd wel van die klieren er tussen zitten. Dus die wond ging weer open door hun botsing? Dat verklaarde het nog niet hoe die knaap aan zijn verwondingen kwam. 'Airido.' murmelde Syrax zachtjes en een swirlwind rukte zijn tas bij de grotere jongen vandaan in de richting van Syrax die hem uit de kleine wervelwind plukte die weer verdween. Toen de snippertjes over hem heen vielen zag Sy dat het om een geleerde muzikus ging. Niet zijn sterkste kant dus om daar een dikke F voor te krijgen zou Sy een zorg wezen. 'Beter een F bij het toch inleveren dan die te krijgen voor niets af te geven. Zou me verbazen als jij vrienden hebt.' zei Syrax hoofd schuddend. Het klonk erger dan dat hij bedoelt had maar daar kwam Sy te laat achter. Nu moest hij dat ding weer overnieuw schrijven voor de les morgen zou beginnen...

Ryan verscheurde het huiswerk van de jongen, niet omdat het op niets trok, maar gewoon omdat hij de jongen wilde laten boeten voor zijn fouten, zijn onoplettendheid. In zijn ogen was het nodig om mensen op hun fouten te wijzen en dit met de harde hand te doen. Dus de eerste scheur in de jongen zijn huiswerk was heel dramatisch verlopen, maar dan begon hij het gewoon te versnipperen om dan de tas uit zijn handen gerukt te worden. Hij had de jongen uitgelegd dat zijn wond was opengescheurd door de opbotsing en niet meteen een antwoord op zijn vraag had gegeven. Hij wilde die ook niet geven, het waren niet de zorgen van die kleine kerel dat hij regelmatig in een gevecht verwikkeld raakte en daarmee vreselijke wonden opliep. Nope, dat ging hij niet aan de neus hangen van dit kereltje hier. “Zowat alles op deze rol was complete waardeloze informatie, prijs jezelf gelukkig dat ik het verscheur, of je had een mooie F gekregen,” was zijn uitleg op het perkamentscheuren. Zijn amberen ogen keken de jongeman fronsend aan om dan het perkament te laten sneeuwen over de jongen zijn hoofd. 'Beter een F bij het toch inleveren dan die te krijgen voor niets af te geven. Zou me verbazen als jij vrienden hebt.'
“Het zou mij verbazen als een sul als jij vrienden heeft, ik heb vrienden, twijfel daar maar niet over,” zei hij terwijl hij ondertussen mooi zijn geduld aan het verliezen was, zijn amberkleurige ogen keken naar de tas die net nog uit zijn handen was gerukt door windmagie.

Syrax begon deze jongen aardig beu te worden. Wat bezielde iemand zo tegen een medeleerling te doen. Alleen maar omdat iemand tegen hem op botste? Of had die knaap altijd al een rot humeur? Syrax wist het niet en deed zijn tas over zijn schouder heen. Hoe kon iemand zo geworden zijn of lag het bij een persoon in hun aard? Hij stapte om de stoerdoener en schrok iets wat door de opmerking van de ander. Even viel hij stil. Nou ja echte vrienden kon Sy ze niet noemen of waren ze het wel? Zijn onzekerheid begon weer op te spelen, maar hij wist van eentje heel erg zeker dat die voor hem door het Razaanze vuur zou gaan als het moest. '' Ik heb vrienden ja en ik ben liever een sul dan een pestkop als jij.' In zijn ogen waarmee Syrax de ander even van opzij aankeek branden een fel vuur. Hij wist nog niet hoe de andere die hij had leren kennen er over dachten, maar Syrax vond wel dat hij hen vrienden kon noemen. Nou ja kennisen, maar dat hoefte die gast niet te weten. Sy liep verder richting de slaapzalen die verdeelt waren over een van de zijvleugels van de school. Het zou nog een lange loop zijn, maar hij wist niet welke bom die andere jongen in zich had die elk moment knappen kon?

XD Niet dat ik het weet, maar ik vond het leuk klinken.

“Zowat alles op deze rol was complete waardeloze informatie, prijs jezelf gelukkig dat ik het verscheur, of je had een mooie F gekregen,” was zijn uitleg op het perkamentscheuren. Zijn amberen ogen keken de jongeman fronsend aan om dan het perkament te laten sneeuwen over de jongen zijn hoofd.
Toen het sulletje over vrienden begon, werd het duidelijk dat Ryan langzaamaan zijn geduld begon te verliezen, wat dacht die kerel wel niet? Hem zo beledigen! Hij had vrienden genoeg... Oke dat was eigenlijk een leugen. '' Ik heb vrienden ja en ik ben liever een sul dan een pestkop als jij.' Ryan fronste, was hij werkelijk zo’n pestkop? Zijn blik gleed naar de perkamentsnippers op de grond, oké, eigenlijk wel. Met een duidelijke kwade expressie keek hij naar de jongen die zijn tas nu over zijn schouder had gegooid en duidelijk van plan was om te vertrekken. De jongen had zijn rug naar hem gedraaid en dat was meteen de perfecte moment om een steen naar zijn knieholten te smijten. Ryan bewoog met zijn handen naar omhoog en meteen kwamen er stenen in zijn handen, twee mooie stenen die hij meteen naar de jongen gooide, mikkend op de knieholtes. Hij was nog lang niet klaar met deze kerel en dat zou hij nu vast snel genoeg doorhebben ook nog. “He lijpo, ik was nog niet met je klaar!” riep hij terwijl hij razend naar de kleine kerel keek, terwijl hij zijn shirt aantrok en naar de kerel toeliep met een enorm kwade expressie op zijn gezicht, wat duidelijk maakte dat de bom was gebarsten.

// Prut D:
// Je mag zelf zien wat je doet met de stenen, of hij raakt of niet

Hij was moe en wilde niets liever dan zijn bed in om lekker te gaan slapen. Syrax had het helemaal gehad met die boze knaap en liep bij hem vandaan. Niet wetend of die nog wat wilde zeggen of doen. Syrax kon nog net een geeuw onderdrukken voor hij in een van zijn knieholtes een scherpe pijn voelde. Daardoor klapte zijn been dicht en kon Sy zich nog net op tijd opvangen met zijn handen. Zijn tas schoof op de grond en nu was hij die gast echt zat. 'Jij met mij misschien niet met mij, maar ik wel met jouw.' zei hij net hard genoeg. Sommige zouden hem als lafaard betitelen, maar Syrax hield niet van vechten. Tenzij het echt nodig was. Al wakkerde die knul zijn innerlijke vlam en wind wel aan. Zijn ogen waren bijna niet meer die van een vermoeide jongen en leken zelfs bijna licht te geven in de schemering van de gang. Hij stond op en keurde hem geen blik waardig. Maar mocht die andere jongen besluiten hem nog eens aan te vallen zou dit misschien voor beide lelijk kunnen uitpakken mochten ze een docent wakker maken. Nog met zijn tas in zijn hand stapte Syrax weer in een poging naar de slaapzaal te komen, maar een klein stemmetje zei hem dat hij die nog niet ging halen...

(Oeh, oeh nu wordt het spannend. XD)

Hij was geïrriteerd, de jongen had hem omver gelopen en daardoor was de wonde op zijn borstkas weer open gegaan en kon Ryan haast zweren dat hij al ondertussen heel zijn broek had verpoept met al dat bloed. Daarbovenop had het kleintje hem ook nog eens beledigt door te zeggen dat hij geen vrienden had, hij had vrienden, dat zeker, maar geen hele hoop waardat je 'u' tegen kon zeggen. Dus het was simpel begonnen met een botsing en nu was het al uitgelopen op een klein gevecht. De kwade expressie van Ryan was al genoeg om ervan uit te kunnen gaan dat hij elke moment door het lint kon gaan. De jongen had zijn rug naar hem gedraaid en dat was meteen de perfecte moment om een steen naar zijn knieholten te smijten. Ryan bewoog met zijn handen naar omhoog en meteen kwamen er stenen in zijn handen, twee mooie stenen die hij meteen naar de jongen gooide, mikkend op de knieholtes. Hij was nog lang niet klaar met deze kerel en dat zou hij nu vast snel genoeg doorhebben ook nog. “He lijpo, ik was nog niet met je klaar!” riep hij terwijl hij razend naar de kleine kerel keek, terwijl hij zijn shirt aantrok en naar de kerel toeliep met een enorm ziedende expressie op zijn gezicht, wat duidelijk maakte dat de bom was gebarsten.
'Jij met mij misschien niet, maar ik wel met jouw.' Dat waren de woorden geweest van het kleintje die opstond en zijn rug draaide naar Ryan, die zijn lippen liet vertrekken tot een grote lange streep terwijl zijn wenkbrauw twitchte. Een grom stootte hij uit toen hij letterlijk gewoon de jongen bij de kraag van zijn shirt greep, hem omdraaide en hem een vuistslag in zijn gezicht verkocht. Meteen daarna liet hij hem los en keek hij met een emotieloze blik naar de jongen. Ryan was zijn zelfbeheersing verloren terwijl hij weer een steen in zijn hand had, klaar om deze te gooien: "Zal je leren om van me weg te wandelen, heb je ENIG idee wie ik ben?!" sprak hij terwijl hij de steen opgooide en weer ving in zijn hand.

Het enige wat Syrax nu nog wilde was gaan slapen. Dus zijn bed in duiken en de dekens over zich heen trekken. Maar waarom maakte die knaap er zo'n heibel om. Zewaren beide tegen elkaar aan gebotst dus hadden beide schuld toch. Goed het was niet netjes van Sy geweest de ander te beledigen. Maar als hij vermoeit was en slaap nodig had dan werd de jonge snel geprikeerd en kwaad. De andere leek zijn stille hint om gewoon uit elkaar te gaan niet begrepen te hebben waar aan syrax het merkte dat hij terug getrokken werd. Hij bereiden zich alvast voor toen zijn lichaam gedwongen werd om te draaien. Daar kwam de vuist aan en hij bewoog iets mee zodat de klap niet zijn kaak zou kunnen breken. Nu vroeg de ander er echt om! Syrax was normaliter geen vechtersbaas, maar als hij gedwongen werd dan vocht hij natuurlijk terug. De andere jongen vroeg Syrax of hij wel wist wie er voor hem stond. Wat kon Syrax dat schelen?! Al was het de zoon van een LM... 'Dat zal mij een biet zijn, al was je een beroemtheid. Zo wens ik niet behandelt te worden!' zijn stem klonk niet langer zoals hij eerder geklonken had. aniet langer meer vriendelijk of neutraal. Je kon de woede in zijn stem horen. Zijn innerlijke vlam en windvlaag vormde een gevaarlijk duo war als een wervelende vuurstorm door zijn adere kolkte. Zijn vuur verkleurde in wat voor emotie Syrax op dat moment verkeerde. Zonder een spreuk op te zeggen vormde zich een schild van vuur die zwart van kleur was. Zonder verdere waarschuwing vuurde deze op een stille comando van Syrax die zijn hand achter het schild op de andere jongen richten. Een regen van zwarte vuurballen schoot hij op de jongen voor hem af. Het kon hem niet schelen of de ander nu gewond raken zou of niet. Als die gast straks uitgeschakelt was kon Sy teminste slapen.

Het was duidelijk aan de jongen te zien dat hij moe was, maar kon dat Ryan wat schelen? Als je dat dacht dan moest je toch wel eens een tweede keer nadenken. Hij was niet van het lame excuses van 'oh ik ben moe, laten we de andere tegenpartij maar beledigen en zijn wond openhalen sinds we er toch tegenbotsen.' Ryan vond het lef van deze kleine iets wat hem alles behalve sierde, het maakte hem kwaad, de woede die in hem borrelde als een sterk vuur werd duidelijk zichtbaar. Ryan, die zijn lippen liet vertrekken tot een grote lange streep terwijl zijn wenkbrauw twitchte. Een grom stootte hij uit toen hij letterlijk gewoon de jongen bij de kraag van zijn shirt greep, hem omdraaide en hem een vuistslag in zijn gezicht verkocht. Meteen daarna liet hij hem los en keek hij met een emotieloze blik naar de jongen. Ryan was zijn zelfbeheersing verloren terwijl hij weer een steen in zijn hand had, klaar om deze te gooien: "Zal je leren om van me weg te wandelen, heb je ENIG idee wie ik ben?!" sprak hij terwijl hij de steen opgooide en weer ving in zijn hand. Oh hij was hier zo klaar mee, maar echt zo. klaar. 'Dat zal mij een biet zijn, al was je een beroemtheid. Zo wens ik niet behandelt te worden!' Ryan hoorde duidelijk de woede in de stem van het kleintje en hij zag hoe er een donkergekleurd schild van vlammen de jongen beschermden en ook vuur naar hem begon te schieten, wat voor hem een duidelijk teken was om zelf maatregelen te nemen. Ryan was snel genoeg met zijn reacties en hij hield de vuurballen tegen door er stenen naar te gooien die zwartgeblakert werden door het vuur. "Oh don't play with fire when you're up against a Burned kid," zei hij met een schampere lach voor hij zelf met een grijns zijn lippen likte en bleef gooien tot er uiteindelijk geen vuurballen meer werden gegooid. Ryans wist dat vuurmagie bij geen van beiden efficiënt zou werken, dus dan moest hij het maar oplossen met zijn aardmagie, daar was vuur zwak van. Met een simpele beweging liet hij achter het schild van Syrax, pieken uit de grond komen, misschien dat hij daardoor zijn defensie liet vallen en meer offensief ging spelen? Een geamuseerde grijns sierde zijn lippen, dit vond hij geweldig.

( https://staracademy.forumtwilight.com/t3399-informatie-elementen voor de elementenkaart eventjes, Ryan en Syrax zijn zo'n tegenpolen XD)

Hoe moeilijk was het om gewoon iemand zijn eerste woorden gewoon te nemen en niet er verder op in te gaan. Syrax had zichzelf zelfs half verontschuldigt toen ze tegen elkaar op gebotst waren, maar nee dit heertje hier wilde perse dat Syrax voor hem door het stof ging kruipen als een of andere worm?! Nooit!!! Misschien lag het aan zijn razaanse aard om dit niet te doen, maar zeker was Syrax er niet van, maar wat hij het liefst wilde was gewoon te gaan slapen. Al beletten deze gast hem vrezelijk en draaide Sy in zijn poging om weg te gaan zelfs zo dat de ander hem een dreun in zijn gezicht verkocht wat Syrax deels op ving door iets mee te draaien, maar toch had het een explosie aan pijn door zijn hoofd doen ontploffen. Zijn woede tegenover de andere jongen groeide met de seconde en nu was het klaar! Syrax vuurde met het zwarte schild vuurballen op de ander af, maar die ving ze handig op met een paar rotsblokken. Jammer genoeg had het ecceft en de woorden die de jongen riep liet echt geen belletje bij hem rinkelen. 'Wel wat dan nog. Al was je een Legendarie!' zijn woede nam steeds grotere maten aan waardoor Syrax zijn vermoeidheid weg voelde ebben, maar dat was gevaarlijk en volgens zijn Opa merkte de vermoeide magiër dan niet dat die te ver kon gaan. Goed vuur hielp niet he? Goed dan maar met wind! Sy schrok wel even toen er spikes van steen uit de grond kwamen, maar hij herstelde zich meteen weer en crieerde een bol van lucht die nauwelijk te zien was. Hij kon de temeratuur zo verdraaien dat de aanval koud of heet kon zijn. Syrax duwde de bol van zich af richting de andere, maar het leuke van lucht was dat je het overal om heen kon sturen.

(Jep dat zie ik ook. XD)