I'm a loser. [Syrax]

Lollipop Fever

Een 1 meter 67 groot meisje met tandpasta paars en witte haren loopt, nee zweeft als een diva door de gangen heen. Aan haar lippen ligt een bloedrode doorzichtig en hartvormige lolly, waarvan de rondingen soms tussen haar lippen verdwijnen. In haar zweefmoment hupsen haar twee paarse pasta paardenstaarten op en neer, altijd perfect in model. Sterker nog, bij nadere inspectie lijkt alles tot in de puntjes verzorgd, als een pop. Het enige wat misschien afsteekt zijn haar zelfgemaakte kleding in een paars- en zwart tinten. Al met al zou je haar stijl kunnen beschrijven als lolita met een neiging naar het dramatische toe; hoewel wel nog altijd binnen de perken van 'normaal'. Zelfs haar naam klinkt als een pop en zweverig; Revea, ofwel Reve Frans voor droom; hoewel de pronunciatie net even anders is. Een smalle duivelse glimlach op haar gezicht breekt overigens je dolly-fantasie, want dat kan niets goeds voorspellen.

Ondanks haar positief schattige uiterlijk lijken haar houding en expressie alles behalve dat uit te stralen. Alsof ze opzettelijk probeert om je af te schrikken, je te verbazen. En hoewel een normaal persoon die gedachte meteen zou verwerpen en het toe zou schrijven aan gewoon een bitchy karakter, is niets minder waar. Het is allemaal een act, een poging om je bij haar weg te houden omdat ze zelf geen idee heeft van een houding bij vreemden, en het werkt. Het werkt te goed, wat haar uiteindelijk een loner maakt, en haar met een leeg eenzaam gevoel achter laat. Het is dan ook precies wanneer niemand kijkt, zoals hier in het zwembad dat ze door haar knieën zakt en haar ogen uithuilt; zoals nu.

Gehurkt aan de waterkant met haar armen om haar knieën geslagen zit ze in het donker. Tranen stromen uit een oneindige poel langs haar perfect witte huid waar ze uiteindelijk met een plop in het water vallen. Ergens vraagt ze zich af hoeveel van het water in dit zwembad nu al uit haar tranen bestond, aangezien dit langzaam aan dagelijkse routine begon te worden. Was er iet mis met haar? Waarom kon ze gewoon niet normaal doen? Of, waarom namen mensen niet de moeite om haar beter te leren kennen, en konden ze niet langs haar rebelse gedrag kijken? Revea snikt verder, maar stopt abrupt bij het horen van het minste geringste geluid. ''Hallo!?'' vraagt ze op een toon die niets verklapt van haar huilerige toestand. ''Is daar iemand? Het zal je betreuren als je je niet kenbaar maakt.'' zegt ze op een half dreigende stem, haar paarse pupillen het donker in starend. Met de palm van haar linkerhand heeft ze alle tranen al van haar gezicht gewist, al het bewijs van haar 'zwakke' kant vernietigend. Niemand zou haar zo zien, dat weigerde ze.

[voor syrax, beetje kort sorry ;v;]

Van alles wat hij tot nu toe in zijn ontmoetingen van andere leerlingen had geleerd was zich altijd vriendelijk op te stellen. Zeker in verband met rijke luitjes, maar Syrax kon altijd bouwen op zijn beste vriend die tijdens de lessen helaas buiten blijven moest in de stallen. Maar hij moest eens nodig aan zijn uithoudings vermogen gaan werken. Niet perse zijn spieren trainen, maar gewoon. Met zwemmen kwam je er ook. Syrax had zijn tas gevuld met een badlaken een kleine handdoek en een boxerzwembroek. Het was lekker rustig in dit deel van de school en daar hield hij wel van. Sy probeerde vrienden te maken, maar het werkte niet altijd zoals met Alice zou Sy dus nooit vrienden kunnen worden? Of als ze zich niet zo gemeen opstelde misschien? Maar voor nu vermeed hij haar liever, al ging dat moeilijk door dat ze op dezelfde school zaten. Met rustige passen liep hij richting de kleedhokken, maar wat was dat voor vreemd geluid? Lekte de kraan ergens... Sy haalde zijn schouders op en kleden zich eerst om. Hij was echt niet gespiert en leek eerder een spijker dan dat hij wat vet op zijn margere lichaam had. Maar hij vond hetzelf niet erg. Toch voelde het niet goed. Dat geluid was niet regelmatig zoals een lekkende kraan doen zou of waren het er meerdere? Of zou iemand stilletjes zitten huilen? Syrax legde zijn spullen in een kluisje en liep eerst richting de douches, maar niets lekte dus toch? Sy stapte voorzichtig verder en daar zag hij iets verderop een meisje zitten huilen. Waarom was iemand gemeen tegen haar geweest? Of had ze zich bezeert? Syrax stond nog voor een waterplasje vanuit het water en wilde er een stap overheen zetten, maar hij berekende de afstand verkeerd en stapte er bijna midden in. Het meisje veranderde meteen en had een afstandelijke toon in haar stem die niets verried van haar verdriet. Ze wilde dus dat hij zich liet zien, maar graag deed hij het niet. Syrax zuchten zachtjes en onhoorbaar voor hij verder liep. Normaal was Sy wat preuts, maar hij voelde medelijden met dit meisje.'Je klinkt nu beter dan dat je net was.' zei Syrax voorzichtig en hij was maar wat blij niet aan de andere kant van het zwembad te staan.

(Niet erg) XD

Lollipop Fever

Revea veegt nog een keer langs haar gezicht heen, om er maar zeker van te zijn dat er werkelijk niets meer over is van de regenachtige tranen op haar wangen. Misschien dat haar ogen er nog wat rood uitzagen maar in dit licht zou niemand dat kunnen zien, toch? Wat kon het haar ook interesseren? Bedenkt ze zich in een vlaag van opwinding, maar wacht nee. Dat kon niet, ze kon en zou niet toegeven dat ze net hier een potje had zitten janken zonder enige goede reden. Revea strijkt over haar poffige rokje heen, de ineens verschenen vouwen en kreukels plat strijkend met de toppen van haar vingers. Het plotse geluid had haar off guard genomen, en daarbij in een moment van zwakte. Nerveus kijkt ze met haar lavendel gekleurde ogen om zich heen, op zoek naar de bron van het geluid. Wie had haar zitten bespieden vanuit het donker!? En waarom? Ze had gezworen dat ze alleen was toen ze door de deuren heenliep, was ze zo van de wereld geweest dat ze niet eens gehoord had hoe de deuren dicht geslagen waren?

Na haar commando was er een schim uit het donker in het licht gestapt. Een jongen in ontbloot bovenlichaam en zwembroek om zijn onderlichaam. Revea komt vluchtig overeind en slaat haar armen over elkaar heen, lichtjes door een heup heen zakkend. De jongen had amper spek op zijn ledematen en was net een trillend rietje in de wind. Althans daar deed Revea hem aan denken, aan een lisdodde. Een smalle glimlach, duivels, kruipt op Revea's gezicht waarna ze haar ogen wel driemaal keurend over hem heen laat glijden. Niet omdat ze dat wilde, nee, omdat haar gespleten persoonlijkheid dat zo van haar verlangde. Omdat ze godverdomme niet zwak was, en niemand dat van haar zou denken. Zijn woorden steken als duizend wespen in Revea's zij. Een normaal persoon zou nu in elkaar zakken en nog een potje harder gaan janken, maar daarvoor in de plaats rolt Revea haar ogen in haar kassen. ''Volgens mij hoorde je je eigen reflectie.'' zei ze tegen hem, daarmee verradend dat er inderdaad sprake van tranen was geweest. Stom natuurlijk. ''Wat deed je überhaupt in de schaduwen? Vind je het leuk om mensen te bespieden vanuit het donker?'' vraagt ze scherp aan hem, haar ogen in die van hem borend. Ze bijt zacht op haar gelipglosste onderlip en zucht. ''Luister, ik weet niet wie of wat je bent maar het zwembad is de komende uren voor mij en mij alleen.'' zegt ze met een serieuze blik. Juist, ze wilde alleen zijn. Ze wilde dadelijk weer op haar knieën zakken en in een huilbui uitbarsten. Ze wilde zichzelf weer zielig vinden en depressief raken over hoe ze de situatie van zojuist weer geregeld had. ''Je hebt de ingang gevonden? Dat is ook waar je de uitgang vind.'' spreekt ze verder, haar wijsvinger in een abrupte beweging op de uitgang richtend. Nee, wacht ga niet weg is wat haar gedachten fluisteren, maar nee, die woorden zouden onvergefelijk zwak zijn. Ze zou kortom weer iemand van haar weg gejaagd hebben, het was slechts een kwestie van tijd nu. Elk moment...

De blik van het meisje veranderde en Syrax voelde een ijsblomp in zijn maag vallen bij die blik. Het leek Alice wel... Kende die twee elkaar of zo? Syrax schudden in gedachten zijn hoofd en moest zichzelf niet zo op de kast laten jagen. Die doorborende blik deed hem na genoeg niets. Hij speelde vaak genoeg staren tot je weg kijkt of knippert met Dregoe. En die blik kon je pas echt onaangenaam laten voelen. Zeker wanneer Dregoe zijn wenkbrauwen naar beneden duwde. Haar woorden bevestigde zijn woorden, maar dat ze het zwembad voor zichzelf wilde hebben? Dat ging er bij hem niet in. 'Ik huil vrij weinig en enkel als ik een bot breek of zo.' zei Syrax op rustige maar vriendelijke toon. Oh god waarom had hij altijd die feeks'en? Dachten dit soort mensen echt dat ze beter waren? Iedereen had iemand nodig en of het nu een mens of een dier was maakte niks uit. 'Als je het zwembad alleen wilde hebben had je een papier op kunnen hangen.' was zijn volgende reactie op haar woorden. Ze zou hem niet weg jagen daar moest ze wel meer voor mee brengen dan woorden alleen. 'Jouw bespieden? Waarom zou ik dat willen? Ik zit liever hoog in de lucht op Dregoe dan dat ik mijn vrije tijd verspil met het stalken van vreemde.'dit keerk klonk hij niet vriendelijk, maar dood serieuc. Waarom op de grond blijven als hij lekker hoog in de lucht verschillende stunts kon uit halen met zijn draak. 'Ik kwam hier eigenlijk om wat te gaan zwemmen voor ik naar mijn vliegdier ga om lekker door de lucht te scheren. Misschien wat vogels laten schrikken in een stunt, maar hier op de grond blijven? Nee dat staat me niet echt aanom andere lastig te vallen.' zijn stem varieerde van vriendelijk, maar wat minder vriendelijk, maar ook niet onbeleefd en onvriendelijk. Syrax hing zijn handdoek aan een kapstok en liep richting het water. Ze mocht blijven als ze wilde, maar hij zou zeker eerst nog 20 baantjes gaan zwemmen voor hij er weer uit klom en zich afdroogde. Ze was het niet waard om het over zijn draak te hebben. Hoewel hij de naam al genoemt had, maar meer zou ze ook niet uit hem krijgen.

XD ( Syrax begint eindelijk een beetje volwassener te worden. )

Lollipop Fever

Revea tuit haar lippen kort terwijl ze haar hoofd een slag kantelt, haar ogen van lavendel op de jongen gericht. Een keurende expressie staat in haar ogen terwijl ze hem nogmaals van top tot teen bekijkt. Hoewel haar uiterlijk er op het moment misschien zelfverzekerd uit ziet, is ze innerlijk bezig met duizend manieren hoe-kun-je-je-het-beste-verontschuldigen. Niet dat ze een van die ideeën werkelijk zou kunnen uitvoeren. Op je knieën gaan, met je billen bloot gaan, of op de blaren zitten zijn allemaal mooie uitdrukkingen maar werken alleen in boeken en anime. Je ergens voor verontschuldigen is een teken van zwakte, het is noch cool noch iets om trots op te zijn. Alle populaire jongens en meisjes verontschuldigen zich nooit, zij zijn nooit fout, slechts de anderen. Hoe die hele reverse psychologie werkt zou Revea een zorg zijn, maar dat is huidig hoe de rangen zijn verdeeld. Je hebt de populaire mensen, hun aanhangers, het normale gros en dan nog de outsiders en de mensen die helemaal nergens bij horen, en tot die meute behoort Reve waarschijnlijk, jammer genoeg. Hoe en waarom precies weet ze niet, maar ze wil bij de leaders of the pack horen, waar ze onschadelijk is en veilig. Dat ze daarvoor compleet iemand anders moet zijn is ze niet zo mee bezig, voordelen op korte termijn zijn tenslotte altijd beter als nadelen op het lange termijn... ofzo.

Het duurt even voordat Revea weer volledig uit de wolken is gevallen en weer terug op aarde is. Haar focus was even afgedwaald maar nu is deze weer bij de jongen, die tot haar ongenoegen, nog steeds aan de andere kant van het zwembad staat. Revea rolt haar ogen nogmaals in haar kassen waarna ze haar armen over elkaar slaat. Vanbinnen zenuwachtig maar van buiten ongeduldig tikt ze met een roze genagellakte vinger op haar onderarm, alsof ze aan het wachten is tot hij vrijwillig de deur zou uit lopen. Maar eigenlijk, is het gewoon een goed excuus om in beweging te blijven zodat haar ledematen niet onbedoeld zouden gaan trillen of het een of ander. Zijn eerste set woorden wuift ze weg, haar ogen kort ongeinteresseerd sluiten. ''Heb ik je om de frequentie van je emotie-gebruik gevraagd?! vraagt ze hem snippig, haar ogen vernauwend. Haar woordgebruik was misschien wat duur geweest voor de rol die ze aan het spelen was, oeps. Bij zijn opmerking krullen Revea's mondhoeken lichtelijk omhoog. ''En er vanuit gaan dat iedere hooligan op deze school kan/ de moeite neemt om te lezen?'' spuwt ze terug op hem af. ''Bovendien lijkt me de message nu wel duidelijk.'' zegt ze, haar kin ietsje opheffend. Haar wijsvinger draait ze in een rondje, als signaal dat hij zich moet omkeren en weg moet gaan. Toch kreeg ze het gevoel, jammer genoeg, dat ze deze jongen niet zo een twee drie weggejaagd kreeg, iets wat op de een of andere manier 'hoop' in haar opriep. Zou er dan toch een persoon zijn wat zich niets van haar gedrag aantrok?

Ze luistert kort naar zijn woorden, waarbij haar façade even van haar gezicht valt. ''Vliegen?'' vliegt er ineens uit, haar stem kristal helder, hoog en sugarcoated zoals ze écht is. Ze schrikt van het feit dat ze haar guard zomaar had laten vallen en schud kort haar hoofd. ''En um, dus um, waarom ben je nog hier?'' vraagt ze een beetje wiebelig, haar ogen van de jongen naar de grond richtend en weer terug. ''Als je zo graag met je hoofd in de wolken zit...'' zegt ze, haar ogen van hem weg gericht. Hij vult nog wat woorden aan en hangt vervolgens zijn badjas op de kapstok waarbij zijn ontblote bovenlichaam volledig zichtbaar wordt. Zonder pardon wordt Revea's gezicht appeltjes rood en draait ze zich in een reflex om, haar handen gespreid voor haar gezicht. Kort na het voorval hoort ze het water spetteren en wiebelt ze op haar redelijk hoge hakken van de zwembadrand weg. Langzaam weet ze zichzelf weer bij elkaar te rapen en kijkt ze van over haar schouder naar de jongen. Hij had het over vliegen en een vliegdier... Waar had hij het over? Haar nieuwsgierigheid was geprikkeld, wat haar op zekere hoogte irriteerde, aangezien ze het niet zomaar wilde/durfde vragen. Voorzichtig draait ze zich om, haar ogen nu nieuwsgierig en onschuldig op hem gericht. ''D-dus, je gaat hier nu um gewoon mijn um...'' even sterft haar stem af, terwijl ze haar voorhoofd ietsje fronst. ''gunst in de wind slaan?'' vraagt ze hem op een nu duidelijke geforceerde onvriendelijke manier. ''um, je had het over een vliegdier?'' vraagt ze dan voorzichtig, haar lippen getuit en haar gezicht van hem afgedraaid; blosjes van irritatie op haar wangen. Wat een vervelend joch bedenkt ze zich, ergens diep tevreden met de hele situatie.

[she's a weirdo. 360 change jo]

Ze bleef haar irritatie tonen en sprak over waarom hij dan nog hier was in plaatst van hoog in de lucht. Syrax glimlachte mysterieus en beantwoorden haar vraag niet. Ze was het niet waard als ze het niet echt wilde weten. Hij kon horen of iemand echt interessen toonde in zulke dingen en dit dametje hier had er dus helemaal geen interessen voor. Ze wilde hem weg hebben dat was zeker, maar hem en andere uit maken voor Hooligan ging hem net iets te ver. 'Niet iedereen heeft centen en kan zich zulke vreemde toeren veroorloven.' antwoorden Sy voor hij in het bad sprong. Het water was wat frisjes, maar na even kopje onder te zijn geweest ging het wel weer. Met krachtige slagen zwom Syrax door het water dat hem met alle macht tegen wilde werken. Ze had zich weg gedraait op het moment dat Syrax zijn badjas had op gehangen had en zijn boven lijf goed te zien was. Zo mocht dan bekakt doen, maar ze scheen hem toch wel wat preustheid in zich te hebben, maar zodra Sy in het water zwom leek ze het veilig genoeg te vinden om zichzelf weer om te draaien. Had hij weer een puntje gescoort op haar gemopper. 'Noem het zoals je wilt, ik noem het gewoon trainen.'zei Syrax tussen de slagen door. Hij had deze training echt nodig net als zijn trainingen met zijn twee magische krachten. Vuur was het sterkste, maar voor simpele dingen gebruikte hij liever de wind. Maar andere magie soorten facineerde hem ook, al had hij er geen succes mee gehad tot nu toe. Het water veerde mee, maar kwam ook weer terug zeker wanneer Syrax bij de kant kwam. Het ging gelukkig steeds beter na elke keer dat Syrax in het water zwom. Gelukkig hadden zijn ouders erop gestaan gehad dat hij leerde zwemmen. Want vroeger was hij er erg bang voor geweest. Zijn blik bleef op de kant gericht en Sy luisterde alleen maar naar wat ze vroeg. Het leek langzaam tot haar door te dringen dat Syrax niet zomaar weg ging. Vroeger had hij dat misschien wel gedaan, maar hij begon steeds zelf verzekerder te worden. Na even de kant aan getikt te hebben draaide Syrax zich naar beneden duikend in het water om en zwom de andere kant weer op. Toen hij boven kwam hoorde Sy een lichte nieuwschierigheid door klinken in haar stem. 'Dat heb je goed gehoort. Ik had het over een vliegdier.' zei hij na een paar volgende slagen. Het was niet zo moeilijk zwemmen als je het eenmaal door had, maar toch was Syrax nog een beetje huiverig voor openwateren. Het was vast omdat hij een halve razaan was, want daar hadden ze meer vuur dan water. Syrax zetten nog een tandje bij en probeerde sneller te gaan zwemmen, maar na een halve baan zwakte zijn poging weer wat af. Toch zetten hij weer door tot hij de andere kant bereikt had en zich weer in een duikende beweging om draaide zodat hij weer richting het meisje zwom. 'Heb je nog nooit van vliegdieren gehoord dan?' wat zijn eerste echte vraag aan haar zins Syrax in het zwembad gesprongen was. Hij zwom dichterbij en bleef uiteindelijk voor haar in het water al trappelend en rustig met zijn armen bewegend hangen.

Lollipop Fever

Revea strijkt met de zijkant van haar hand langs haar pony af, elk plukje weer netjes op een rijtje ordenend. In de reflectie van het water kon ze ongeveer zien wanneer het allemaal perfect was! Natuurlijk werd dat allemaal geruïneerd doordat de jongen zonder pardon half naakt het water in dook (duh over het halfnaakte maar toch). In een haastige poging om haar zicht af te schermen van zijn lichaam had ze haar zojuist recht gelegde pony weer volledig overhoop gehaald, 'en bedankt bozo', bedenkt ze zich grimmig.

De blosjes op haar wangen blijken niet eenvoudig getemperd, tenslotte heeft ze maar weinig ervaring met het 'mannelijke' geslacht. Waar had ze die ervaring ook moeten opdoen? Ze had geen broers en überhaupt geen vrienden, laat staan van het mannelijke soort. Beetje bij beetje opent ze haar vingers die ze voor haar gezicht heeft geslagen tot een kiertje. Hij was nog niet zo oud natuurlijk, dus een écht volwaardig mannelijk lichaam had hij nog niet, althans volgens de standaard van Revea. Maar natuurlijk was het wel overduidelijk een jongen, logisch. Ugh, waarom blijf je hier zo lang over doorziften Revea? Focus. nee, niet op wat hij in het water aan het doen is of hoe z'n spieren rollen, nee! Focus op de minieme conversatie. Zijn reactie op haar eigen woorden zijn een schampschot, met andere woorden, iets wat haar raakt maar waar ze uiteindelijk niet al haar aandacht op richt. Ruzie maken kon altijd nog, dat deed ze zo vaak tenslotte. Revea trekt een wenkbrauw omhoog bij zijn opmerking over trainen en haalt haar schouders op. ''Ziet er meer uit als spetteren in mijn ogen.'' zegt ze plagend. Intussen heeft Revea haar ballen alweer bij elkaar geraapt en zich naar het bad toe gedraaid en zakt ze nu voorzichtig door haar hurken heen. Haar wijsvinger doopt ze voorzichtig in het koele water, waarna ze er figuurtjes mee begint te tekenen. Ach, ze moest toch iets te doen hebben? Ze moest tenslotte een reden hebben waarom ze hier nog langer bleef dan feitelijk nodig was. Toegeven dat het haar om de conversatie ging zou natuurlijk een catastrofe zijn. Not done gewoon.

Ondanks alles leek het joch veel te geobsedeerd met het water in plaats van... naja met haar! Tenslotte was het vast niet elke dag dat hij de kans kreeg om met iemand van haar eigen kaliber te praten en hier was hij, alleen maar aandacht voor dat stomme saaie water. Revea tuit haar lippen ietsje, maar vrolijkt iets op wanneer hij dan alsnog een antwoord geeft. Bij het horen van het woord 'vliegdier' slaat haar fantasie op hol. Hoe zou het zijn om de dauwdruppels in je haren te voelen bij een eerste ochtendvlucht? Het gevoel van een ademend geschubd dier onder je lichaam, en zijn flanken die zachtjes tegen je onderbenen duwen... Revea vraagt het zich allemaal voor de eerste keer in haar leven af. Was het niet voor haar hoogtevrees dan was ze nu de deur uit gestormd en op zoek gegaan naar haar eigen 'vliegdier'. ''awesome.'' fluistert ze, onzeker of de jongen het wel gehoord heeft door het klotsende water. De jongen negeert al haar andere pogingen tot communicatie en gaat vrolijk door met spetteren tot hij plots voor haar stil hangt. ''Niet.. echt? Is dat zo vreemd dan!?'' vraagt ze plots zelfbewust, haar stem een toontje hoger dan voorheen. ''Niet dat ik er wat aan heb, hoog in de lucht is niets voor mij.'' mompelt ze een beetje afwezig. ''Wat is je naam, otter?'' vraagt ze hem onschuldig, een licht pittig randje in haar stem. Beetje bij beetje werd ze meer haarzelf rondom de jongen, iets wat aan haar knaagde maar tegelijkertijd iets wat ze gewoon maar liet gebeuren. Huilen kon altijd op het einde nog. ''Dus waar heb je dit... vliegdier, hoe ziet het er uit en heeft het een naam?''

Terwijl hij zijn baantjes trok bleef de ander kennelijk toch dichtbij. Syrax had zich voor genomen dat hij eens wat vaker Nee moest zeggen tegen andere, maar dat werkte negen van de tien keer toch niet. Het water werkte zoals gewoonlijk vreselijk tegen, maar dat had je als je er in zwom natuurlijk. Het meisje vond het dus gespetter? Hm, tja hij had nog geen gespierd lijf dus dat zou het wel zijn, maar echt veel aandacht schonk Syrax er niet aan. Hij bleef door zwemmen tot ze zijn aandacht wist te trekken. Hoe kon het zijn dat niemand ooit van vliegdieren had gehoord? Er waren er zo vele. Niet alleen draken, maar de meeste kende Sy enkel uit boeken en had ze zelf nog niet of nauwelijks gezien. Er stonden er een paar in de stallen en daar had Syrax wel eens bij staan kijken. Ze waren prachtig en waren allemaal gevleugeld, maar aan wie die dieren toe behoorden wist Sy niet. Kennelijk zat ze weg te dromen. Syrax kon aan haar merken dat ze haar hardheid enkel als spel op gooide. Bij Alice was dit dus niet te merken en kon je haar helemaal niet peilen. Dit grietje was geheel anders. Syrax zwom naar de kant en leunde met zijn armen op de kant van het bad. Hij had haar wel "awesome." horen fluisteren. Ja dat was het zeker, zeker op de rug van je eigen vliegdier te zitten terwijl die door de lucht scheerde. Haar volgende woorden lieten hem even na denken. Dus ze had er echt niet veel over gehoord? En de lucht was niets voor haar he?! Nee ze zou anders niet dat ene woordtje gezegd hebben, zeer zeker niet. Maar er school nog iets achter en daar wilde Sy achter komen. 'Ah ja tuurlijk en waarom zou het niets voor je zijn dan? Ben je al bang als je van de trappen af moet lopen?' een beetje jennen zo kwam je vaak achter iemands geheim, maar Syrax deed het wel zo dat ze het niet echt merken zou dat hij het speelde. Sy speelde nooit echt met zulke dingen dus klonk het over het algemeen bloed serieus. Toen ze om zijn naam vroeg en Sy Otter noemde moest hij toch even ongewild glimlachen om haar spot vast door dat Syrax in het water gesprongen was toen ze hem vroeg weg te gaan. 'Hm, misschien beter van niet egel.' zei Syrax en trok zich aan de kant op en ging recht staan. Sy noemde haar egel om haar prikkeligheid en dit klonk beter dan stekelvarken toch? Ze vroeg waar zijn vliegdier dan was en wat voor naam deze droeg en hoe deze eruit zag. 'Hij staat in de stallen is zwart, heeft twee grote vleugels, een lange staart en een humeur als je hem tijdens het eten stoort.' Normaal speelde Syrax geen dommertje, maar dit kon hij gewoon even niet laten. Ze wist toch niet veel van vliegdieren dus was het gewoon te grappig om het niet te doen. Syrax liep langs haar op en pakte de handdoek van het rek en begon eerst zijn haren te drogen voor hij het ding om zijn schouders sloeg en haar afwachtend aan keek.

(Sorry kon het niet laten om haar voor de gek te houden.) XD

Lollipop Fever

Revea, ogen op de jongen gericht, was eigenlijk met stomheid geslagen. Ze had haar façade zo snel voor deze jongen laten vallen, dat het bijna zorgwekkend was. Was ze dan toch aan het veranderen? Had deze school in de korte tijd dat ze er was haar al zo beïnvloed? Revea hield het niet voor mogelijk maar wie weet was ze meer beïnvloedbaar en slechter in acteren dan ze aanvankelijk had gedacht. Tijdens haar gedub bijt Revea zachtjes op haar onderlip, pogend om de velletjes van haar suikerspin glanzende lippen te bijten. Pas wanneer een klein druppeltje bloed in het anders blauwe water valt beseft Revea zich waar ze mee bezig was. Ze snakt kort naar adem van schrik en veegt vluchtig met de zijkant van haar hand langs haar lippen. Waterig rood bloed, net waterverf, kleeft aan de zijkant van haar hand. Haar pupillen blijven kort op haar hand gericht, waarna ze haar hand in het water drukt en het bloed er van afwast. Een blosje heeft zich gevormd op haar wangen terwijl ze haar handen vrij maakt van bloed. Het was maar een klein wondje, maar haar lippen vonden het blijkbaar nodig om te bloeden als een rund, hoe beschamend!! Kort kijkt ze op van waar ze mee bezig is maar beseft zich tegelijkertijd dat de jongen vast en zeker toch te druk bezig is met z'n baantje te zwemmen, pfft. Na het wassen van haar handen komt ze overeind vanuit haar gehurkte positie en loopt ze balancerend over de rand van het zwembad naar de springplank. Ze zou zijn aandacht wel krijgen... uiteindelijk.

Op haar hoge pumps klautert ze wiebelig de trapjes op van de 1.5 meter hoge springplank. Haar kleine melkwitte handjes klemt ze stevig rondom de ijzeren staven die als leuning dienen, ze wilde niet vallen tenslotte dat zou een ontzettende fail zijn. Terwijl ze halverwege de trap is vraagt de jongen iets aan haar. Revea slikt en focust zich eerst op het klimmen vooraleer ze antwoord geeft met omhoog gekrulde mondhoeken. ''Zoals je nu net gezien hebt, zijn trappen geen probleem voor mij, jóngen.'' zegt ze snerend, haar ogen op hem gefixeerd. ''Hoe kom je bij zo'n idiote opmerking? Ik had je slimmer ingeschat.'' zegt ze, héél licht bevend dankzij het feit dat ze op een 1.5 meter hoge springplank staat te wiebelen. Redelijk geconcentreerd, en op haar stoerst, waggelt ze naar het einde van de springplank waar ze de 'afgrond' inkijkt en in de diepte van het water. Even dreigt ze shaky te worden>misselijk en om te vallen maar gek genoeg blijft ze kaarsrecht stil staan. Voorzichtig neemt ze plaats op het uiteinde van de springplank die iets onder het gewicht van Revea bezwijkt. Ze plaats haar handen op de kop van de springplank, haar vingers om de rand klemmend, haar benen er omheen gespreid. Tevreden concludeert ze dat de rok van haar jurk net lang genoeg is om hier veilig te kunnen zitten. Nu, zolang ze niet te veel naar beneden keek of zolang de springplank niet zou bewegen zou het helemaal goed komen. ''Ik bedoel maar, het is echt niet alsof ik hoogtevrees heb.'' zegt ze koppig, haar armen kort over elkaar heen slaand, voordat ze weer vliegensvlug de rand van de springplank vast grijpt. ''Há, ben je bang van me otter? Of is je naam zo spuuglelijk dat je hem niet dúrft te delen??'' Wedermaal is het pittig randje in haar stem te horen, ditmaal meer van zichzelf dan wat anders. Wie dacht hij wel niet dat hij was om haar een egel te noemen en daarbij ook nog eens niet zijn naam met haar te delen. ''Hoe onbeschoft.'' mompelt ze meer tegen zichzelf dan tegen hem. Kort daarna hijst de otter zichzelf uit het water en beantwoord hij Revea's vraag. Schok glijdt over haar gezicht heen terwijl hij zijn vliegdier aan haar beschrijft. Was het echt zo'n monster? Vluchtig kijkt ze weg ''hmpf, klinkt saai en ongevaarlijk.'' zegt ze koppig. ''Als hij echt zo gevaarlijk was dan kwam jij ook niet in de buurt.'' zegt ze terug op zijn woorden, haar armen nog altijd over elkaar heen geslagen. Op deze manier zag ze er verwend en bitchy uit, en afgezien van het tweede is dat natuurlijk ook precies wat ze is.

''Nou, otter aangezien ík niet bang ben om mijn naam uit te spreken. Mijn naam is Revea.'' stelt ze zichzelf voor, fakend alsof ze gedesinteresseerd was in hem. Wanneer de jongen zich begint af te drogen verschijnt er een hoopvolle smaal op haar gezicht. ''Van plan om weg te gaan? Dat duurde ook niet lang.. Weet je zeker dat het wel nut had om hier te komen?'' vraagt ze hem zelfverzekerd. Ze wil overeind komen maar in haar poging om voorzichtig te doen glijd de punt van haar hak uit over de glibberige springplank en valt ze... Revea ziet nog net hoe de witte oppervlakte van de springplank onder haar voeten vandaan schiet en hoe ze vervolgens links naast de springplank valt. Haar handen heeft ze naar boven gestrekt en in een reflex slaakt ze een kreet om hulp waarna ze met een luide plons de wateroppervlakte doorbreekt. Epic fail, Revea. Epic fail.

Waar het egeltje mee bezig was, was voor Syrax een raadsel. Ze was iets van haar handen aan het wassen toen ze die ene hand langs haar lippen had gehaalt. Misschien had ze lippenstift aan haar hand gehad en waste ze die er nu af. Wel grappig, maar Sy zwom gewoon zijn baantjes tot hij haar zag lopen. Kennelijk probeerde ze iets te bewijzen, maar haar lichamelijke tekenen verrieden dat ze inderdaad een beetje hoogtevrees had. Grappig was wel te zien hoe ze zich tegenover hem probeerde te bewijzen en zei dat ze anders geen trappen op zou komen. Nee dat klopte. Syrax ging even voor haar stil hangen in het water en kon nog net een grinnikt binnen houden. Toen ze zijn naam begon te bespotten zwom Sy richting de kant en klom erop. Maar reageerde er verder niet op. Ze mocht zeggen wat ze wilde over zijn naam, maar ze leek totaal geen interessen in andere te tonen en voor zichzelf vond hij het wel genoeg voor vandaag. Later kon hij in de week ook nog gaan zwemmen en hopelijk zonder deze aandacht trekkertje. Hij liet niets merken, maar hoopte dat ze snel in zou zien dat ze op deze manier geen vrienden kon maken. Haar volgende reactie deed Syrax laten lachen. 'Ha, mocht je willen. Hij lust nog net geen mensenvlees, Anders zou mijn vliegdier best een meisje als jouw lusten.' zei Syrax met de gedachten "Ja je dood likken, meer doet Dregoe toch niet." Het meisje stelde zich voor als Revea. Syrax was niet bang, maar nu hij haar naam kende was Sy zelf ook gedwongen om zich voor te stellen. 'Bang ben ik aller minste, maar je uit de duim gezogen gedrag is de reden waarom ik je mijn naam niet eerder heb genoemt. Mijn naam is Syrax, Syrax Moonus.' zei hij op kalme toch nog steeds rustige toon en keek haar net zo aan. Haar smalende blik deed hem weinig, maar haar actie deed haar een misstap maken. Waardoor ze naast de duikplank stapte, maar haar vraag negeerde hij. Snel gooide hij zijn handdoek weg en dook weer het water in en zwom naar haar toe. Ondanks zijn prille lichaam was Sy nog redelijk sterk en hij sloeg zijn arm om haar middel en zetten zich krachtig tegen de badvloer af en steunde Revea terwijl ze naar het watteroppervlakte zwommen en die door braken. Sy haalde rustig aan lucht en wachten af wat ze zou doen. Het was haar eigen schuld, maar toch maakte het hem niet uit. 'Gaat het?' vroeg hij lichtjes bezorgt. Als ze niet kon zwemmen had ze misschien wel kunnen verdrinken...

XD What will she do?)

HOVER FOR NOTES

notes y'all

❝

YOU SAID THE STARS WILL GUIDE ME HOME ,
BUT STARS DON'T SHINE AT DAY, nee?

TAG | NAME

HET JOCH HAD HET LEF OM ZIJN NAAM VAN HAAR VERBORGEN TE HOUDEN, en waarom was haar een mysterie. Revea had een hekel aan verassingen, mysteries, mythen, of gewoon dingen die van haar verscholen werden. Het waren net roddels, van die dingen die je wel weet dat er zijn, maar nooit de specifieke van weet? Revea had er een hekel aan, aan dat geheimzinnig gedoe. Even is Revea bang dat de otter op geen van haar woorden zou happen, maar zodra het over zijn vliegdier gaat, is er toch een gevoelige snaar geraakt. De woorden die hij pruttelt zijn overigens alles behalve bemoedigend, en zonder dat Revea het doorheeft slikt ze haar angst weg. Dat was een ding waarmee ze nooit oog in oog zou willen staan. Ze had een hekel aan grote dieren waar ze zelf geen controle over had. Ze vond ze simpelweg doodeng, als de kleine angsthaas die ze is. Even kijkt ze hem wantrouwend aan, zou het beest echt geen mensenvlees lusten of zou hij dat hier nu maar gewoon voor de grap zeggen zodat hij haar later terug zou kunnen pakken? Koppig slaat Revea haar armen over elkaar heen terwijl ze vanaf haar 'troon', aka de springplank, op hem neerkijkt. ''Leaving so soon?'' vraagt ze aan hem, haar lilac paarse ogen glimmend in het blauwige licht wat weerkaatst wordt van het water. Stiekem wilde ze niet dat hij ging, dan was ze weer alleen. Zoals normaal.

De otter opent opnieuw zijn mond, en vertelt na wat bla bla, wonderbaarlijk zijn naam. Syrax. Nee, de jongen hoefde zich inderdaad nergens voor te schamen. Het was een prima naam, om eerlijk te zijn. ''Oh. uh.. Aangenaam dan, Syrax.'' zegt ze, plotseling weer uit haar doen. Deze Syrax otter was nog niet zo verkeerd, hij was ten alle tijden aardig tegen haar gebleven ondanks haar irritante gedrag. Ondertussen had hij al een paar keer laten blijken dat hij door haar kleine façade heen kon kijken. Zou hij haar net zo behandelen als ze deed zoals ze wilde doen? Zoals ze was? Kort nadat die gedachten een entree had gemaakt in haar hoofd ging het mis. Ze verstapte zich, haar hak gleed uit en zo viel ze, rug eerst in het water. Wáter. Ze voelt hoe de kleding om haar lichaam zwaar wordt en haar eerste poging om naar boven te zwemmen bemoeilijkt. Wilde ze wel naar boven zwemmen? Daar zou de jongen zijn, vast met een grote grijns op zijn lippen, klaar om een vinger naar haar te wijzen en haar uit te lachen. Zou jij anders doen, Revea? Na zo'n epic fail?

Revea laat zichzelf gewoon zinken, iemand zou haar wel redden uiteindelijk. Misschien was het dan al te laat, maar wat dan nog. Ze schaamde zich te zeer om nu boven water te komen. Revea sluit haar ogen wanneer haar adem op is, en haar hart een frantische poging doet om er bloed doorheen te laten pompen. Daarvoor was zuurstof nodig, en die was er hier niet. Revea's ogen schieten open wanneer ze iemand haar voelt vastgrijpen. Door het water heen kan ze niet goed zien hoe en wat, maar het deed haar denken aan... de otter! Voordat ze tijd had om hem los te maken van haarzelf zette hij al af met zijn gespierde benen en schoten ze door het wateroppervlak heen. Geluid keert weer terug in haar oren, terwijl hij haar vast heeft in zijn armen. Revea voelde zich slecht, ze schaamde zich en wilde het liefst de jongen slaan en huilend wegrennen. Toch deed ze het niet, haar lichaam stond het niet toe, uit shock. En dus lag ze daar, vrij gewichtsloos dankzij de wetten van het water maar toch, in zijn armen. Bij zijn vraag, wordt ze knalrood en er komt niets uit. Geen piep, geen woord. Hoe ze het ook wende of keerde, hij had haar gered, ondanks dat het haar eigen schuld was en ondanks dat ze hem zo slecht behandeld had. Zonder woorden staart ze hem aan vanachter haar lange wimpers. Ze was hem vreemd genoeg dankbaar.

Na enkele minuten wurmt ze zich los van hem en zwemt ze spartelt ze zonder woorden richting de kant. Nee, ze kon niet echt zwemmen, dus zijn redding was niet voor niets geweest. Ze was hoe dan ook gezonken, of ze dat nu wilde of niet. Ze heeft twee pogingen nodig om zichzelf uit het zwembad te hijsen, simpelweg omdat haar lamme armen haar nu niet wilde ondersteunen. Ze ploft neer op de kant, haar ogen op de witte tegels onder haar gericht. Ze was nat, ze voelde zich stom en boven alles vernederd. Haar wijsvinger glijdt over de tegels heen, doelloos, terwijl ze vanbinnen op zoek naar woorden was, of opzoek naar een uitweg. Ze kreeg het niet meer over haar hart om haar gemaakte gedrag voort te zetten. Ze was bijna letterlijk door de mand gevallen. ''Dankjewel.'' prevelt ze uiteindelijk. Haar stem zoet, hoog, suikerachtig maar neutraal. Haar hoofd is nog steeds zo rood als een boei. ''Wa-...waarom deed je dat?'' vraagt ze voorzichtig, haar stem pril en vol onschuld. Ze was oprecht nieuwsgierig, en tegelijkertijd bang voor het antwoord. ''Je had me beter kunnen laten zinken.'' fluistert ze. Ze rilt kort, terwijl de tranen haar in haar ogen zijn gesprongen. Waarom was ze zo, messed up? Wat was er mis gegaan in haar leven dat ze zo was? De kou die haar bekruipt van alle kanten is slechts een prik tegenover de messteken van de dolken die haar hart bestookten. Ze had een hekel aan haarzelf, aan haar gemaakt zelf. ''Je haat me, of niet?'' vraagt ze vervolgens onschuldig, snikkend, haar waterige ogen voor het eerst op Syrax richtend.

Laaaaaaaaat sorry xD
En ik beloof dat ze dadelijk weer opfleurt :'] She down at the moment.

BY RIMY ♥ OF BTN

Hoe kon hij haar achter laten? Dat zou onmenselijk zijn, zeker door het feit dat ze het leek te hebben op gegeven. Syrax zou nooit iemand zomaar achter laten als het kon en nu was er niemand anders in de buurt om dit meisje te redden. Syrax sprong in het water en dook naar haar toe om de drenkeling vervolgens naar boven te halen. Ze leek het niet eens te willen... Waarom? Revea maakte zich los en zwom nogal onhandig naar de kant waar ze op klom en even bleef liggen. Sy zwom ook naar de kant en ging naast haar zitten, maar vond haar reactie wat overdreven. Syrax bleef even stil. Ze hoefde toch niet zo te reageren? Wat had hij nu weer verkeerd gedaan? Haar haten? Misschien de manier hoe ze zich gedroeg, maar Revea zelf niet. 'Graag gedaan, maar ik hoef toch niemand te laten verdrinken waar ik bij ben?' vroeg Sy aan het einde en snapte niet wat ze nog meer bazelde. 'Jouw haten? Als iedereen die ik tegen zou komen en zo deed ik zou moeten haten dan zou ik alles en iedereen moeten haten, toch?' vroeg Syrax en hij schudden zijn hoofd en klopte haar zachtjes op haar schouder met een vrolijke glimlach om haar te troosten. Hij haten haar niet, maar ze moest zich gewoon gaan gedragen niet als een bitch toch...

(Sorry nogal flut)

HOVER FOR NOTES

notes y'all

❝

YOU SAID THE STARS WILL GUIDE ME HOME ,
BUT STARS DON'T SHINE AT DAY, nee?

TAG | NAME

TRANEN LIJKEN NIET TE STOPPEN MET VLOEIEN, en hoezeer ze ze ook probeert te verbergen, het is óverduidelijk dat ze aan het huilen is als een... naja als een meisje. Ze had eigenlijk geen verwachtingen van de jongen, sterker nog, ze wilde niet getroost worden door hem, door haar eigen problemen met haar identiteit. Waarom waren de tienerjaren zo gemeen voor haar? Waarom viel alles niet op zijn plek zoals het bij zoveel anderen wel had gedaan? Iedereen op deze school leek een plekje te hebben in de menigte, een bepaalde rol te hebben en kortom, goed in hun vel te zitten. Het was dát, wat haar onwaarschijnlijk leek, of dat anderen simpelweg beter waren in het verbergen van hun ware emoties. Dat kon er ook nog wel bij namelijk, ze faalde overal toch al in. Zélfs in verdrinken.

De jongen komt naast haar zitten en spreekt enkele bemoedigende woorden, die maar half bij haar lijken binnen te komen. Toch, hij had gelijk. Tot nu toe had ze niets gedaan behalve zeikerig zijn en een hoopje ongeluk spelen. Misschien was het tijd om hem te laten zien dat ze ook anders kon, dat ze inderdaad geen bitch was, misschien was dat beter dan ... dít. ''Je bent te vriendelijk.. Ik denk niet dat ik dat verdiend heb.'' zegt ze oprecht, haar ogen in die van hem leggend. Deze jongen was duidelijk een gevalletje van dat hij werkelijk te goed is voor deze wereld. Mensen zouden eenvoudig misbruik van hem kunnen maken mochten ze dat willen. ''Maar ik denk dat dat jou maakt.'' zegt ze dan, voor het eerst een warme glimlach tonend. Het hoge onschuldige stemmetje is wederkeert, en haar tranen drogen terwijl ze praat. Revea krabbelt overeind en maakt een ietwat onhandige buiging, haar hoofd gebogen. ''Sorry voor alle moeilijkheden, Syrax.'' komt er uit geschoten. Geschóten omdat het op zo'n rap tempo gaat dat het bijna allemaal niet te verstaan valt. ''Kan, um, ik het goed maken? Of iets voor je doen..?'' je hebt tenslotte mijn leven gered, bedenkt ze zich, ze uiteindelijk niet uitsprekend, té beschamend. Ze ploft na enkele seconde weer naast hem neer en staart dromerig uit over het water. ''Ik kan niet zwemmen.'' zegt ze uit het niets, haar ogen niet van het water af halend. ''Nooit geleerd.'' zegt ze oprecht. Op de een of andere manier had ze ineens de sterke neiging om dingen met hem te delen, gewoon omdat het nu eens kón. ''En ik ben bang voor grote wezens, dieren.'' zegt ze eerlijk. ''Dus je verhaal over je vliegdier maakte indruk op me.'' zegt ze dan, voor het eerst sinds een tijdje een zijdelingse blik op hem richtend. Ze grijnst ''Bedankt voor het niet haten.'' zegt ze zachtjes, nét hoorbaar. ''Hoe voelt dat, door de hemel glijden?'' vraagt ze hem. Haar ogen inmiddels weer dromerig op het water, haar natte kleding compleet vergetend. Al haar nepheid was letterlijk van haar afgewassen, en geven om haar kleding, was nu wel het laatste wat op haar lippen lag.

Hoop dat je hier wat mee kunt.>

BY RIMY ♥ OF BTN

Ze begon te huilen, iets wat hem ook vaak aan het huilen deed maken al deed het hem nu niet zo veel. Het kon nep zijn zoals ze eerst ook nep de bitch uit hing. Syrax wist niet waarom, maar dit meisje wilde zich wel populair voor doen, maar was het niet net zo min als dat hij een open type was. Goed er waren momenten zoals nu dat Syrax wel goed uit zijn woorden kwam, maar dat kwam dan ook dat het nu om een meisje ging en geen andere jongen of volwassenen. Sy hoorde wat ze zei en kon ook goed horen dat ze meende wat ze zei. Dus haar gehuil was nu dus ook echt. Toch kon een warme glimlach niet lang van zijn gezicht af blijven. 'Ach, het is juist dat je andere gaat helpen je je beter door voelt dan als je andere afwijst en je als een totale eikel gedraagt. Dat is nog zacht uit gedrukt.' zei Syrax met een vrolijke toon in zijn stem. Hij kon het niet helpen, maar echt kwaad kon hij niet op haar blijven nu. Zeker niet na die warme glimlach die ze hem schonk. Revea Syrax knikte lichtjes. Haar woorden deden hem goed, maar echt raad ermee wist hij zich er niet mee. Ze vroeg ook of ze iets voor hem kon terug doen, maar echt iets wist Syrax niet. Hij zou wel iets willen vragen, maar echt iets wat hij wilde van haar wist Syrax nog niet. Even gleed zijn blik over haar heen en bleef die even steken op haar boezem, maar al snel schudden hij die perverse gedachten van zich af. Nee hoe kon hij nu daar aan denken! Wat Alice met hem gedaan had was al erg genoeg. Die feeks met zijn goede bedoeling een ondergoed zaak mee te nemen en dan nog haar boezem zo kort voor zijn neus te hebben gestoken!!! Syrax keek weg zodat ze zijn beschaamde rode wangen niet zou zien, maar water was net een spiegel al letten hij daar nu niet op en behield zijn handen gekruist op de rand van het grote zwembad zodat er iets niet goed te zien was hopelijk verborg hij het goed genoeg. Gelukkig begon ze te vertellen dat ze nooit had leren zwemmen. Syrax keek haar vragend aan, maar kreeg een ideetje om dat meteen haar te leren. 'Misschien dat ik het je kan leren?' vroeg Syrax haar en keek haar nu nog met een lichte blos op zijn wangen aan. Normaal vroeg hij niets van iemand, maar het was niet meer dan een suggestie. Als ze niet wilde dan was dat haar probleem en had Syrax het gewoon geprobeerd. Dus ze was bang voor dieren?'Niet erg daar zou ik je vast ook wel mee kunnen helpen.' nu begon hij zachtjes en nerveus te lachen. Oh man hoorde hem daar alsof hij altijd zo was? Waarom trok ze dit soort woorden en hulp pogingen uit hem? Toen Revea hem bedankte begon Sy weer vol op te blozen. Zijn gezicht was vast zo rood als een kreeft die net gekookt was... 'Euh... Gr... graag... gedaan...' hakkelde hij en voelde zich alsof hij op ontploffen stond. Die meid had zich echt geopend zins hij haar gered had. Waarom? Hij was niet meer dan een gewone jonge die gewoon zijn plicht deed om andere te helpen. Haar vraag over hoe het was om door de lucht te glijden kwam zijn spraakzaamheid weer op gang. 'Geweldig, je zult het zelf moeten ervaren. Het gevoel is nauwelijks te beschrijven.' zei Syrax en glimlachte vriendelijk naar haar.

PROFILE MAGICIAN

» Syrax Moonus
» Bleed it out ||Syrax
» Rise above||Syrax
» [Etsen] Syrax & Yagami
» and when we cross paths [&syrax]

I'm a loser. [Syrax]

I'm a loser. [Syrax]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen