Waar ben je, Riley? Een shuttle naar SSA. Hoe laat is het? Drie minuten over vier uur. Bedreigingen? Geen, behalve dat jochie voor ons. Nez? Naast je. Overlevingskans? 90 procent.
Voor een van de weinige keren stopten zijn ogen met schichtig rond te kijken, stopten ze met constant naar gevaar te zoeken. De groene kijkers - die gelukkig voor Nez niet geel gekleurd waren - richtten zich voor even op zijn handen, die hun plaats in zijn schoot gevonden hadden. De reis van Erd naar hier - ze stonden op het punt te landen - was voor hem hectisch geweest. De shuttle was een compleet nieuwe omgeving voor hem, eentje waarvan hij niet kon inschatten of het wel te vertrouwen was maar waar hij wel genoeg schuilplekken kon vinden, mocht er iets gebeuren. Dit ding kon neerstorten, of de brandstof kon opeens opraken of een andere shuttle kon tegen deze aanknallen. Zo'n idioot idee van de shuttlebouwers om de ramen zo dik te maken. Nu kon hij ze niet inslaan voor het geval ze eruit moesten springen. De veiligheidsriemen waren ook tricky, die gingen maar lastig los en als hij Nez ook moest losmaken zou het te laat zijn. In dat geval kon hij nog altijd zijn vertrouwde dolk gebruiken. De deur kon hij wel opentrappen, tenzij die ook dubbel beveiligd was. En zo dacht Riley de hele reis door, denkend aan ontsnappingsplannen en dergelijke terwijl ze juist naar SSA waren gegaan voor hun veiligheid en voor een sociale omgeving zodat Riley tenminste minder paranoïde werd. Want nog steeds was anderen vertrouwen een zwak punt bij Riley. Hij had niets of niemand vertrouwd. De bendeleden niet, de omgeving niet, zelfs de insecten of dieren niet, die hij altijd verpletterde onder zijn maatje 41 met de wens dat hij op een dag alle personen die hun zo'n rottijd hadden gegeven ook kon verpletteren door enkel op ze te gaan staan. Want er was maar één persoon die hij vertrouwde en onder zijn vleugel wou nemen en dat was Nez. Na haar hield het qua vertrouwenspersonen wel op.

Zijn ogen dwaalden weer af, richtten zich nu op het raam. Hij zag een groene boomachtige omgeving door het raam die het zicht op een gebouw wat SSA waarschijnlijk was belemmerden. Hij kon de witte torens boven de bomen zien uitsteken maar meer van de school zag hij niet. Het was een compleet andere omgeving voor Riley, eentje die nog véél gevaarlijker was dan die op Erd. Wie wist wat er in die groepen bomen school? Wie wist of SSA nou echt een school was? Misschien was het een werkkamp, een weeshuis of één of andere lugubere plek, waar ze juist meer martelingen zouden beleven dan minder. Uit bezorgdheid - en zijn paranoïde - pakte Riley Nez' arm vast en kneep er wat in. 'Z-Zullen we gaan, N-Nez?' vroeg hij haast ademloos toen de shuttle was geland, zijn ogen iets groter dan normaal en compleet wantrouwend over de plaats waar ze waren beland. Zonder te wachten op antwoord maakte hij klungelig hun riemen los en hees Nez overeind aan haar arm. Hij pakte de bagage wat slechts bestond uit twee kleine rugzakken met kleding erin. De rugzakken gooide hij over zijn rug en na Nez' hand vastgepakt te hebben(en na zijn vrije hand om het lemmet van zijn mes geklemd te hebben) sleepte hij haar mee naar buiten, de warme middaglucht in. De felle zon scheen op hen neer maar de stralen werden gelukkig tegengehouden door de rand van Riley's pet, waardoor hij zijn ogen gewoon open kon houden. Dat was tenminste één goed punt aan deze omgeving. Toch dwaalden zijn ogen over het hele terrein, op zoek naar enige tekens van gevaar, ongure personen of wilde dieren. Want die zouden de veiligheid van hem en Nez niet garanderen. Of beter gezegd: De veiligheid van Nez, Nez die onder geen beding bedreigt mocht worden door wie of wat dan ook.

N E Z <3
En later misschien iemand anders?

Was ze claustrofobisch? Zeker. Was ze bang dat de shuttle zou neerstorten, ondanks het feit dat dat niet kon omdat er een zwaartekracht was in de ruimte? Ook. Maar ze trilde nog meer omdat ze hier opgesloten zat, omdat ze hier niet weg kon. Ze had op Erd willen blijven. Het opvanghuis was beter dan haar ouderlijk huis en zeker beter dan de straat; waarom konden ze niet gewoon daar blijven, tot ze oud genoeg waren? Er was daar ook een school. Niet dat ze daar niet doodsbang was dat de bende hun terug zou pakken, of erger, dat ze Riley zo gek zouden krijgen dat hij het niet meer aankon. Ze keek op naar de jongen naast haar, alsof ze bang was dat hij er ineens niet meer was. Dat was ook zo, ze was bang. Bang dat ze Riley straks meenamen en dat ze hem nooit meer zou zien. Dat ze hem iets aan zouden doen en dat hij weer een aanval kreeg en dat ze dan daar was om hem te stoppen. Er waren zoveel dingen waar ze bang voor was, maar Riley kwijtraken was toch wel haar grootste angst, gevolgd door Riley als hij een aanval had. 
Ze kromp onvermijdelijk ineen door het geluid van de shuttle, die de landing inzette. Het geluid was veel luider hier, leek het. Nez hield niet van harde geluiden. Het maakte haar bang en Riley had er last van, wat haar nog banger maakte. Haar hart sloeg drie keer zo snel tijdens de landing, na de schok van de landing sloeg haar hart gewoon een paar slagen over. Ze had haar benen onder haar op de stoel getrokken, haar handen voor haar ogen gehad. Pas toen Riley's stem tot haar doordrong en ze zijn hand om haar arm - hij kneep te hard op een plek waar nu nog een blauwe plek zat, maar ze zei niets - voelde, knikte ze heel voorzichtig. Alsof haar hoofd zo van haar schouders kon vallen. Ze ontvouwde haar benen, trok haar trui recht. Hij was haar te groot, maar hij bedekte alles aan wonden wat ze had en dat was goed, want ze wilde niet dat Riley wist dat ze er nog zo veel had. Dan zou hij alleen maar bezorgd worden en dat hoefde niet. Ze was al over het ergste van de pijn heen.
Ze liet alles over zich heenkomen, hoe graag ze ook wilde dat ze in een hoekje kon wegkruipen. Ze was bang voor deze shuttle, maar banger voor wat - en wie - er buiten was. Toen Riley haar hand pakte, greep ze zijn hand zo stevig vast als ze kon, probeerde te stoppen met trillen - teveergeefs - en liep mee. Ze moest twee en een halve stap zetten om een van zijn passen bij te houden. Haar half rennende pas kwam tot stilstand, waarna ze binnen een seconde heel dicht op Riley stond. Alles was licht, helder, het was warm. En niet Erds warm, maar echt warm warm. Nez had geen idee gehad dat het zo warm kon zijn zonder lagen kleding en dekens. Toch rilde ze. Ze was als de dood dat er iemand of iets op zou duiken. Het maakte niet uit wat of wie, ze werd al bang bij het idee.
Uiteindelijk keek ze weer naar boven, naar Riley's groene ogen. 'H-het is zo licht hier. Zo... W-warm.' Ze sprak altijd zacht, vaak onverstaanbaar. Alleen tegen Riley sprak ze hard genoeg, durfde ze iets te zeggen. Ze hield zijn hand nog steeds vast, begroef nu haar neus in zijn zij. Trillend en nerveus als ze was, was de geur van Riley's jas een van de weinige veilige dingen. Riley was het enige veilige hier, hier en overal. Dat moest ze onthouden. 'W-wat doen we nu, Riles?' mompelde ze in zijn jas, onzeker of hij het wist. Zij wist het in ieder geval niet.

Ik heb d'r zo gemist. En Riley ook <3
En als er een ander komt, wordt Nez helemaal schattig en bang

De angstige blik in Nez' ogen was typisch, het roodharige meisje was immers bang voor alle bestaande dingen, maar toch werd hij er onrustig van, stak ze hem aan met haar angst. Die blik had een grote invloed op hem nu ze in een andere plaats waren beland en ze geen idee hadden of het hier wel goed was. Hij werd zelf ook bang en ergens een beetje nerveus, terwijl hij juist nu als steunpunt moest dienen voor Nez. Hij kon het zich niet veroorloven om nú bang te worden. Nerveus mocht wel, dat was hij immers ook geweest toen ze voor het eerst het opvangtehuis hadden betreden. Hij was niet bang geweest, bang was hij bijna nooit tenzij hij op het punt stond een aanval te krijgen of na de aanval zag wat hij weer had aangericht. Daarbij leek het opvangtehuis veel minder eng dan deze plek, ondanks dat het hier zo licht en warm was. Het deerde hem niet, want nu kon zelfs een klein meisje nog een misdrijf plegen of een klein wolkje aan de hemel voor regen zorgen.
Hij kneep zachtjes in Nez' kleine handje en klemde zijn andere hand strak om het handvat van zijn mes. Uit die twee reacties was prima op te maken dat hij niet alleen behoedzaam maar ook bang was. Zijn handen trilden en zijn ogen gingen zo snel rond dat het leek alsof ze omsingeld waren door mensen die hun vanuit elke hoek konden aanvallen. Hij keek zelfs naar achteren voor een tijdje, bespeurde de omgeving daar voordat hij zijn aandacht weer op het veld voor hem richtte. Hij zag geen tekens van gevaar, noch voelde hij door de trillingen van de aarde dat er gevaar van dichtbij was. Hij voelde slechts lichte trillinkjes die veroorzaakt werden door de diertjes hier. Als hij het goed inschatte zouden het dieren ter grootte van een eekhoorn zijn. Niet groter dan dat, dus geen beer of leeuw. Maar goed ook, hij wist niet of hij van een leeuw kon willen sinds hij nog nooit tegen één gevochten had. Zijn greep om Nez' hand en het handvat van zijn vertrouwde mes verslapte wat. Hij keek naar beneden, neer op het trillende meisje die haar gezicht in zijn zij duwde en in doodsangst trilde. 'H-het is zo licht hier. Zo... W-warm.' Waar anderen Nez bijna niet konden horen praten, kon Riley haar uitstekend horen. Ze praatte altijd ietsje harder voor hem, ze durfde het alleen bij hem. Bij anderen praatte ze altijd zo zacht dat ze bijna niet te verstaan was, maar zelfs dan kon Riley haar nog verstaan. Hij was het gewend. 'Anders dan Erd, niet?' vroeg hij zachtjes en schonk haar een lichte geruststellende glimlach, ook al was hij zelf nog steeds behoorlijk sceptisch over deze plek. Maar goed, er zat niets anders op dan het uit te zoeken. De torens waren al een plek waar ze heen konden gaan lopen. Het bos bestond voornamelijk uit kleine diertjes en mensen voelde hij niet in de buurt. De lucht was strakblauw, er was geen wolkje te zien dus er was geen kans op bliksem en ze zouden tamelijk snel bij de school aankomen. Hij schatte in dat ze ongeveer een minuutje of drie moesten gaan lopen. Niet erg, als hij naar de omstandigheden keek. 'W-wat doen we nu, Riles?' hoorde hij Nez zeggen. Hij keek weer neer op het kleine meisje en aaide haar even over haar rode haren. 'De school ligt daar,' En hij wees naar de witte torens in de verte. 'Dus we gaan er gewoon heen lopen. De kust is voor nu veilig maar blijf toch dicht bij me. Waarschuw me als je iets in de buurt voelt.' zei hij voordat zijn hand die van Nez losliet en zich losjes op haar schouder zette om haar iets tegen zich aan te duwen, als een soort aanmoediging. Zijn andere hand verliet het handvat van zijn mes, wat in de houder aan zijn riem bleef hangen en liet zijn hand langs zijn zij hangen. Hij was snel, dus in een noodgeval kon hij altijd zijn mes snel trekken. Anders had hij ook wel wat reservemesjes. Één in zijn pet, één in zijn laars, één in zijn mouw en nog één in de binnenzak van zijn jas. Hij had eigenlijk nog veel meer mesjes maar die waren blijven liggen bij de bende toen ze daar weggehaald werden. Nu was zijn voorraad gehalveerd. Niet dat hij hier daadwerkelijk wapens nodig had. Het was gewoon voor het geval dat, en voor Riley was alles een ''voor het geval dat''.

Ik heb ze ook gemist <3

_{Dieren waren veel vatbaarder voor ziektes en infecties als ze uit hun natuurlijke habitat werden gehaald. Als je een Nez uit haar natuurlijke habitat – een warm hoekje, waar het donker noch licht was – haalde, was die Nez vatbaarder voor niet alleen ziektes, maar ook voor angstaanvallen, onhandige ongelukken en de altijd aanwezige “klamp-je-aan-Riley-vast” buien. Op dit moment zat ze met haar neus in Riley’s jack, dus dat laatste had zich al in gang gezet. Maar dat deed ze ook in bekende omgevingen, hem bijna helemaal bezetten. Als ze onder zijn jas zou kunnen kruipen, zou ze dat doen, maar ervaring had haar geleerd dat het daar niet altijd veilig was. Zeker niet zodra hij een aanval kreeg – dan wilde ze zo ver mogelijk weg zijn en tegelijkertijd dichtbij genoeg om hem te kalmeren. Twee uitersten die altijd resulteerden in haar pijn. Maar ze gaf er niets om; het was belangrijker dat hij zich geen pijn deed, of dat nu mentaal of fysiek was.
Ze knikte in zijn jas, bevestigde zijn opmerking. Het was totaal anders dan het gebied waar ze was opgegroeid, de planeet die ze kende als “thuis”. Niet dat het echt als thuis zou voelen, ooit, maar het was het meeste thuis wat ze ooit had gehad. Het was licht hier, de wind blies door haar haren, kietelde over haar armen door de gigantische mouwen van haar trui. Als Nez Nez niet was geweest en een trauma had aan uitbundig zijn, zou ze nu gegiecheld hebben. In plaats daarvan glimlachte ze echter in Riley’s zij, stiekem blij dat ze weg waren uit het verzorgingstehuis. Daar was het kil geweest, werden ze te vaak uit elkaar gehaald. Ze moest praten met mensen, maar dat kon ze niet. Ze was bang geweest voor het contact met mensen; menselijk, omdat ze al een jaar of twee alleen met Riley praatte. Ze was andere mensen gewoon niet meer gewend.
Ze keek op uit zijn jas het moment dat hij haar over haar hoofd aaide, glimlachte nog steeds zwakjes. De pleister op de linkerhelft van haar gezicht – een aanvaring met een gebroken ruit van eergisteren – verpestte het beeld een beetje, maar ze kon tenminste nog glimlachen. Er waren ook tijden geweest dat het haar al pijn deed om een mondhoek een beetje omhoog te trekken. Ze keek langs zijn vingers, naar de torens die boven de rest van het landschap uitstaken. ‘Het is zo- zo groot.’ bracht ze uit, haar mond die ondanks haar trillende angst een beetje openzakte. ‘En z-zo wit.’ Haar rode ogen waren groot, van nervositeit en ergens bewondering. Ze had op Erd wel mooie huizen gezien, maar iets als dit maakte het stadhuis op Erd een soort grot.
Ze protesteerde niet toen hij zei dat ze moesten gaan lopen, keek gewoon voor zich uit. Het pad was vrij duidelijk, dus ver kon het niet zijn. Ze had Riley, ze moest nu niet bang worden. Ze moest alleen Riley niet kwijt raken. Ze beet zenuwachtig op haar onderlip, keek van Riley naar de grond en weer naar Riley, waarna ze weer naar voren keek. Uiteindelijk besloot ze maar gewoon om te gaan lopen. Schuchter zette ze een paar pasjes, maar omdat Riley haar hand niet meer vasthad bleef hij achter. Ze keek achterom, glimlachte breed. ‘Kom je?’ Dapper zijn Nez, dapper zijn.}

Altijd weer prees hij zichzelf voor het feit dat hij altijd een roodharige beschermengel naast zich had lopen. Weliswaar een bibberende bange beschermengel die al bang werd van grassprietjes - waar hij stiekem ook bang voor was: Stel je voor dat de grassprietjes in rap tempo zouden groeien en ze hen zouden proberen te wurgen? - maar dat maakte niet uit. Ondanks haar angst jegens vele dingen was ze eigenlijk ook ontzettend dapper. Dapper voor het tussen hem en zijn slachtoffer in springen, dapper voor hem proberen te kalmeren ondanks dat ze daar een groot risico voor liep, dapper voor elke keer dat ze niet van zijn zijde week. Hij had nooit gedacht dat ze hem zou blijven volgen, had gedacht dat ze uit angst weg zou rennen maar nooit had ze dat daadwerkelijk gedaan. Ze bleef om hem heen zweven als een beschermengel en hij hoopte dat hij haar vleugels niet weer zou besmeuren met de rode vloeistof genaamd bloed, wat zich altijd akelig goed vermengde met de rode manen waar hij zoveel van hield.
De acceptatie van de kleur rood was bij hem altijd een strijd geweest, de ene kant vechtend aan de zijde van haat en de andere aan de kant van liefde. Geen van beide kanten had tot nu toe gewonnen. Het was een onmogelijke taak. Hij haatte de kleur rood omdat het de kleur van bloed was, maar hij hield er ook van omdat het Nez' haarkleur was. Hij wou die kleur niet aan zijn handen hebben maar toch ook weer wel, als lokken die om zijn vingers waren gedraaid(het was een gewoonte van hem om Nez' lokken rond zijn vingers te draaien). Het was een vreemd gevoel. Niet dat hij zich niet al vreemd voelde. Hij was vreemd genoeg, zeker voor deze school.
Terwijl hij daar peinzend stond, vroeg hij zich af wat hen te wachten stond. Wat voor een personen zouden er zijn? Zouden ze aardig tegen hun doen? Zouden ze gepest en in elkaar geslagen worden omdat ze enigszins buiten de toon vielen? Zouden de jongens achter Nez aan zitten? Dat kon nog best. Ze was schattig, verlegen en lief. Jongens zouden zeker als een blok voor haar vallen, dan zouden ze haar zeker ompraten om niet met de vreemde Riley om te gaan en dan zouden ze haar van hem wegnemen! Hij zou Nez-loos in het leven staan, geen compagnon meer hebben en alleen blijven. En in zijn ogen mocht dat werkelijk waar nooit gebeuren. Ten eerste wou hij haar niet kwijt om ontelbare redenen en ten tweede mocht niemand aan haar zitten, zelfs de meiden niet. Een schooldokter zou hij misschien nog de permissie geven maar voor de rest moest iedereen van haar af blijven. Hij was zelfs bereid de handen van de desbetreffende personen eraf te hakken. Nez. Was. Van. Hem!
Zijn groene ogen schoten omhoog toen hij Nez' warmte niet meer tegen zich aan voelde, en haar kleine handje niet meer in zijn grotere vond. Heel even werd hij bang dat ze weggelopen was maar gelukkig was dat niet het geval. Ze stond een klein eindje verderop, was waarschijnlijk al begonnen met lopen toen hij had gemeld dat ze maar eens moesten gaan. Ze draaide zich om, glimlachte breed naar hem en vroeg of hij kwam. Hij kon zien dat ze dapper probeerde te zijn en dat maakte haar eigenlijk alleen nog maar dapperder. Riley glimlachte en liep naar Nez toe. Hij was zo bij haar sinds zijn stappen twee keer groter waren dan die van Nez. 'Ik kom.' Even een aai over haar hoofd en hij liep verder over het pad.

Oh, Riles, je bent zo ziekelijk afhankelijk van haar~
Sorry voor de laatheid.

_{Ze was snel, sneller dan de meesten. Maar ze vluchtte dan ook altijd. Ze was niet anders gewend dan te vluchten, vluchtte voor haar leven. Voor het leven. Ze vluchtte van alles en iedereen, behalve van haar grootste angst en haar enige beschermer. Oh, wreed lot, had beide persoonlijkheden in een lichaam opgesloten, had angst en veiligheid maar een gedaante gegeven in plaats van twee. En dan nog; als er een andere beschermer was en het was niet Riley, had ze toch voor Riley gekozen. Ze wist niet waarom. Ze hield van hem, een diepgewortelde, ondoorgrondelijke, ziekelijke liefde. Ze zou nooit toegeven, nooit duidelijk maken op welke manier ze precies van hem hield – was bijna bang om van hem te houden als grote broer, maar ook als gewoon houden van – dus vluchtte ze niet van hem weg, maar wel van haar gevoelens voor hem. En ze vluchtte snel. Toch staken ze iedere keer weer even naar boven; als geesten uit haar verleden achtervolgden ze haar en iedere keer dat ze wegrende, doken ze toch weer op. Soms was het uitzichtloos. Maar het andere uitzicht was Riley verliezen omdat hij misschien niet hetzelfde voelde. Dat was veel enger dan geen uitzicht. Zonder Riley was ze in feite niets, een niemand, minder dan lucht, minder dan zuurstof. Nutteloos.
Haar rode haren dansten op de wind, haar kleding trok aan haar lichaam, alsof het het mee wilde nemen naar boven. Soms wilde ze opstijgen, maar dan bedacht ze zich dat ze hoogtevrees had en eigenlijk liever de grond onder haar voeten voelde. De wind was altijd onderweg, straks kwam ze nooit meer naar beneden. Straks zag ze nooit iemand meer. Dat zou niet erg zijn. Dan zou ze Riley echter ook nooit meer zien en dat zou verschrikkelijk zijn. Zij was van hem afhankelijk zoals hij van haar afhankelijk was, wist ze in haar achterhoofd. Als ze hem ooit zou achterlaten – iets wat nooit zou gebeuren, daarvoor was ze veel te bang niemand meer te vinden – zou hij waarschijnlijk ook instorten. Net zoals zij op een dag ging doen, de dag dat hij haar zou verlaten. Want hij was er wel sterk genoeg voor. Het was alsof ze zich vastklampte aan een onbekend aantal dagen die ze nog met Riley had, voordat hij besefte dat hij het wél zonder haar zou kunnen, zodra hij het probeerde. Ja, misschien een beetje in contrast met haar gedachten over zijn hulpeloosheid als zij hem verliet, maar daar zat het verschil. Als zij hem verliet was hij hulpeloos. Als hij haar verliet zou hij er klaar voor zijn. Die dag, vreesde Nez bijna iedere minuut, kwam dichterbij. Met iedere seconde verloor ze een moment met Riley.
Pas toen ze zijn hand op haar hoofd voelde draaide ze zich weer om, hoewel ze hem die paar passen heus wel had zien zetten. Zonder na te denken greep ze zijn hand met haar beide kleine handen, bleef hem de hele weg lang volhouden. Die hele weg lang was er niets waarvan ze niet schrok. Iets wat normaal was voor Nez, maar wat dus betekende dat ze per stap meer begon te trillen, waardoor lopen gewoon bijna onmogelijk werd, waardoor ze achter kwam te liggen op Riley terwijl ze zijn hand nog steeds vast had. Dat werd uiteindelijk zo erg dat ze struikelde – plat op haar gezicht. De enige dingen die schade ondervonden waren echter haar knieën en haar handpalmen, die onder de schaafwonden zaten. Het was geen gladde weg waarover ze liepen. Tranen vloeiden, snikken klonken. ‘Riles,’ bibberde haar stem, ‘I-ik bloed.’ Dat moest hij weten. Ze trilde nog meer dan eerst, puur uit de angst dat hij het al gezien had en dat… dat hij weer uitbarstte. Het deed niet eens zoveel pijn. De angst maakte het gewoon ondraaglijk.}

Het pad, de zanderige harde ondergrond, met hier en wat uitstekende sprieten gras en stenen dat leidde naar de school, leek langer dan het eigenlijk was. Het strekte zich uit als een weg die naar de horizon liep en nooit zou eindigen, hoever je ook liep. De horizon was niet vast te grijpen, noch kon je er komen. Toch stelde hij zich er wat bij voor: Een afgrond, het einde van de aardbol, waar je de vergetelheid in zou vallen omringd door het duister, monsters, een waterval aan nachtmerries en nog meer duister tot je zou willen sterven. Hij kon zo niks anders bedenken. Het enge beeld kwam al bij hem op als hij aan een afgrond dacht, mede veroorzaakt door de ietwat enge en vooral bloederige ervaringen als kind. Maar nu hij er nog eens over nadacht, kon zijn beredenering nog best kloppen. Echter, een eeuwige afgrond kon je dood niet betekenen, want je viel voor eeuwig! Hoewel je misschien kon sterven aan de hitte van de lava die zich in de aarde bevond. Dat zou pas sneu zijn. Verschroeiend en lijdend van de pijn dood gaan. Langzaam veranderen in een betekenisloos hoopje as en meegevoerd worden door de wind, die de partikelen verspreid naar onbekende gebieden. Gebieden die je nooit zou kunnen zien, plaatsen die je nooit zou kunnen ontdekken. Slechts dat kleine deeltje as zou daar liggen, wat net zo goed een levend persoon had kunnen zijn. Wauw, wat een duistere gedachten. dacht hij bij zichzelf. En dat terwijl hij eigenlijk alleen maar naar het zandpaadje had gekeken.
Riley's ogen gingen weer naar de roodharige schone naast hem, die zijn hand strak vast hield in haar kleinere hand. Hij voelde hoe ze schrok van elk klein geluidje dat er te horen was, alsof er iemand op de loer lag... Iemand op de loer, iemand die hun zou aanvallen, hun kelen zou doorsnijden! Behoedzaam keerde hij zijn ogen en onderzocht hij de omgeving. Hij liep zelfs wat langzamer zodat zijn stappen minder luid zouden klinken. Hij spitste zijn oren, focuste zich op de trillingen in de aarde. Het waren heel lichte trillingen, de trillingen die afkomstig waren van kleine diertjes die door bosjes heen schoten en daarmee de geluiden creeërden. Tril, tril. Tril, tril. De aarde was niet het enige wat trilde. Nez trilde mee, elke keer dat ze schrok van een geluidje. Hij keek bezorgd naar zijn compagnon en vroeg zich af hoe hij haar brutale karakter eruit had geslagen. Toen ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet, was Nez een sterke meid met een grote mond en was ze zo brutaal als maar kon. Hoewel Riley zelf ook hondsbrutaal was, was het toch zo dat hij haar brutaliteit eruit had geslagen en zeker ook de zijne. Die dagen voelden aan als dromen. Nu was Nez een bang maar lief meisje en was hijzelf ook bang en vriendelijk. Niet dat dat wat uitmaakte. Hij zou Nez, hoe bang hij ook mocht zijn, met zijn leven beschermen en ook al zou ze terug gaan naar haar oude brutale gedrag, dan nog zou hij achter haar aan gaan.
Plof. Riley keek verschrikt op uit zijn gedachten. Zijn hand was al bij zijn mes te vinden en zijn andere hand probeerde Nez naar zich toe te trekken. Maar Nez' hand, waar was haar hand? Oh God, was Nez veranderd in een hoopje zand? Of was ze de bosjes in gesleurd door een vreemdeling, want hij meende toch een ruk aan zijn hand te voelen? Hij verviel in wanhoop, wou bijna haar naam schreeuwen tot hij zacht gesnik hoorde en gefluister van haar kant. Zijn ogen gleden naar beneden en daar zag hij Nez, snikkend op de grond. 'Oh, Nez,' zuchtte hij en knielde vlug bij haar neer. 'Ik schrok me een ongeluk. Gaat het? Het is niet bepaald een gladde weg. Je moet goed oppassen. Hier,' Hij stak zijn hand uit om haar overeind te helpen, maar hoorde haar waarschuwing aan. Oh, shit. Rode vloeistof. Riley draaide zich met een ruk om, zoog flink wat lucht naar binnen en pufte het langzaam weer uit. Rustig, Riley. Rustig. Herhaaldelijk ademde hij diep in en weer uit, probeerde aan compleet iets anders te denken.'Nez,' bracht hij zacht uit en draaide zich om met zijn ogen naar de zanderige grond gericht. Hij knielde bij haar neer maar keek haar nog steeds niet aan. 'In mijn jaszak zit een tissue... Veeg het bloed daarmee weg... Alsjeblieft?'

Sorry for the wait~

Het zou je eigenlijk verbazen hoe zacht ze nog was. Ze had zoveel littekens, was zo vaak gevallen, ergens verwachtte je wel dat Nez’ huid dikker was geworden, steviger. Maar dat was niet zo. De littekens tekenden zich af als witte lijnen op haar gebruinde huid, maar ze waren niet dik. Het waren slechts tekeningen. Alsof iemand haar had ingekleurd, maar die plekken was vergeten. De enige keren dat haar huid dik werd was als er een snee aan het genezen was. Daarna werd de huid weer zacht en kwetsbaar als altijd. Dat was dan ook de reden dat het meisje geen eelt had ontwikkeld op haar voeten, handen en knieën – waar ze minstens eens per week vreselijk hard op viel, klunzig als ze was – en dus nu bloedde alsof het de eerste keer was dat ze zich ooit had opengehaald. Voor Nez was de pijn niet eens het ergst, ondanks dat het brandde. De zenuwen onder haar huid, die nu protesteerden, waren slechts een bijzaak. Riley hield van rood, van het rood van haar haren. Niet-Riley – of Evil, of donker, of gewoon Slecht – hield van het rood van bloed. Ook van haar bloed. Maar hij was gemeen. En eng. Enger dan alles bij elkaar. Het was een soort constante paradox – ze was van Riley afhankelijk, tegelijkertijd moest ze bij hem uit de buurt blijven omdat zij zijn favoriete slachtoffer leek te zijn. Al die gedachten schoten door haar hoofd terwijl ze naar het bloed keek, wat op de grond begon te druppen. Er zaten wat steentjes in haar knie. Het deed pijn, maar de pijn was niet van belang. Het was de angst die haar de adem benam, haar haast verlamde.
Waarom was bloed zo rood? Waarom viel het zo op, op de grauwe stenen van het pad? Waarom wilde Moeder Natuur dat de zwakke momenten van wonden zo opvielen tussen de groene en bruine kleuren van de wereld? Waarom was ze zo wreed? Als wreedheid het goede woord wel was, want ergens was ze ook vergevend. Iedereen kon zich helen, toch? Een ander persoon worden. Alleen moest je je pijn doen voordat je kon helen, of veranderen. En pijn was naar. Het was een soort constante, die de ene keer naar de ene kant, dan weer naar de andere kant bewoog, als een zigzaggende lijn. Riley draaide zich om, ze keek hem aan, haar rode ogen waarschuwend en bang. Bijna uit een automatisme greep ze naar zijn hand, trok net op tijd terug. Ze bloedde, hij was psychopathisch met bloed. Ze moest oppassen. Tranen gleden over haar wangen, meer omdat ze de bescherming miste en dat ze bang was dan omdat ze pijn had. ‘R-Riles, kijk uit,’ snikte ze haar waarschuwing nog eens, zachtjes, terwijl ze haar handen tot vuisten kneep. Riley draaide weg, leek zich te hervatten en draaide weer om, maar weigerde haar aan te kijken. Ze haatte dit zo, dit stroeve gedoe, wilde gewoon bij hem zijn. Zo dicht mogelijk, zo veel mogelijk, zo vaak mogelijk. Waarom was het zo oneerlijk? Waarom mocht het niet? Maar in plaats van het hem te vragen, waarom het niet kon, knikte ze. ‘K-Kijk uit, oké?’ stotterde ze, waarna haar slanke, kleine vingers behendig zijn jaszak ingleden. Hij zou het waarschijnlijk niet eens voelen – daarvoor had het meisje teveel zakken gerold, teveel kleine diefstallen gepleegd. De tissue doorweekte algauw, maar ze wist er de steentjes mee weg te pulken. Helaas stopte het bloeden niet. Langzaam maar zeker begon haar adem te jagen, wat uiteindelijk uitliep op halve hyperventilatie. ‘R-Riles, het wil ni-niet stoppen,’ fluisterde ze paniekerig, haar handen trillend. ‘Waarom wil het niet stoppen?’ gilde ze bijna, haar adem nu haperend. Ze moest hier weg, maar ze kon niet. Ze wilde niet dat hij haar- dat hij haar pijn zou doen, ze wilde het niet. Waarom stopte het niet gewoon?

Ja, ik ben gemeen. Heel gemeen.

Verwoed staarde Riley naar de grond en keek niet meer op, wat er ook om hem heen gebeurde. De groene kijkers bleven op de grond gericht, alsof ze op hun plek op slot waren gezet en niet verder konden rollen. Dat konden ze wel degelijk, maar hij wou het niet. Hij kon niet opkijken, kon nu niet naar de roodharige kijken, wetend dat niet alleen haar haar maar er meer dingen rood waren. Aan de andere kant wou hij juist wel opkijken. Ze had pijn, ze huilde, ze had hem nodig! Maar de godverdomde psychopatie zou haar juist meer pijn bezorgen dan haar pijn af te nemen. Hij klemde zijn kaken strak op elkaar en wou zelf bijna in huilen uitbarsten, omdat hij nu compleet nutteloos was, niks voor de arme Nez kon doen terwijl hij dat juist zo graag wou. Hij wou haar traantjes wegvegen, haar in een geruststellende omhelzing nemen en haar stiekem voor eeuwig blijven vasthouden, zodat niks of niemand haar nog een haartje kon krenken. Maar uiteindelijk zou ook dát misgaan. Want degene die haar het meest pijn deed, was toch weer hijzelf.
Het wil niet stoppen? Wou het bloed niet stoppen met stromen? Maar waarom? Het zou toch gestopt moeten zijn! Bloed stopte op een gegeven moment wel, waarom nu niet? Wou Moeder Natuur zó graag dat hij weer een aanval zou krijgen, dat hij haar opnieuw zou verwonden? Waarom? Het was zo wreed en oneerlijk dat hij het haast niet kon uitstaan. Hij zat hier vast in deze machteloze positie terwijl zijn engeltje pijn leed, aan het bloeden was en nu overigens ook in paniek raakte. Haar halve paniekerige gegil was de druppel. Hij moest haar helpen en daarvoor had hij 1, even heel erg veel wilskracht en kalmte nodig en 2, in ieder geval geen mes. Hij trok zijn mes uit zijn riem, het brandschone lemmet schitterde gevaarlijk in het zwakke zonlicht, wierp zelfs een klein lichtvlekje op Nez' gezicht, en gooide het richting een boom, waar het mes trillend tot stilstand kwam. Zo, nu kon hij haar in ieder geval niet meer opensnijden. Goed, nu punt 1 uitvoeren. Hij keek bliksemsnel op, zijn groene ogen nu op Nez' huilende gezicht gericht. Zijn blik verzachtte toen hij haar zo zag maar zijn blik weerspiegelde niets van de paniek die hij van binnen voelde. Dat zou niet helpen, want dan zou Nez nog meer in paniek raken en dan zou hij weer in paniek raken en dat zou doorgaan als een vicieuze cirkel tot hij waarschijnlijk weer psycho ging doen of tot Nez zou flauwvallen. Daarom moest hij kalm blijven en haar zien te kalmeren. Hij kroop dichterbij, probeerde niet naar haar knieën of handen te kijken. 'Rustig m-maar, Nez... Het komt wel goed... Ik moet het gewoon niet z-zien...' zei hij zachtjes en trok haar tegen zich aan met één arm, wreef met zijn andere hand over haar kleine rug. Kalmeer, Riley. Kalmeer... bleef hij herhaaldelijk denken, de geur was immers penetrant genoeg voor zijn gevoelige reukzintuig.
Hij had geen idee of het werkte, of Nez er juist banger door werd of wel degelijk kalmeerde. Het enige wat hij wel zeker wist, was dat het een grandioze overwinning voor hem zou zijn als hij Evil kon stoppen. Evil was sterk, kon zo door zijn schild heen breken en hem compleet overnemen, daarna ongestraft alle misdaden plegen die hij maar kon plegen en dan zich weer terugtrekken om Riley compleet verloren en in paniek achter te laten op het slagveld. Soms vroeg hij zich af waarom hij zo gemeen en harteloos was, waarom hij zo graag moorden pleegde maar het hoorde nou eenmaal bij Evil, bij Riley's hele opvoeding. Als je als kind al moorden pleegde, gebeurt er niks goed met je als je ouder bent. Dan verkeer je op een gegeven moment wel in een psychopatische shellshock periode... Al duurde het helaas genoeg voor hem al een aantal jaren. Maar hij was nooit blijven stoppen met hopen dat het op een dag wel zou verdwijnen. Nu nog steeds niet, al werd die wens bij elke keer dat hij Nez pijn deed wel weer dieper de grond in geslagen.

Zal ik 'm psycho laten doen of niet? *dilemma*~

Was het teveel gevraagd dat ze gewoon bij Riley kon wegkruipen als ze bang was, als ze pijn had, als ze zich alleen voelde? Dat was het enige wat ze wilde, zijn bescherming, zijn warmte, dat hij gelukkig was. Natuurlijk wilde ze zelf ook gelukkig zijn, maar het was altijd hetzelfde; Nez dacht nooit aan zichzelf. Ze was voor zoveel bang en niet alleen omdat ze er echt bang voor was, maar ook omdat het Riley pijn kon doen en hem misschien wel ongelukkig maakte. De gedachte aan een trieste, bange Riley was ondraaglijk voor het roodharige meisje, die in al die jaren zo ongelooflijk op de groene jongen gesteld was geraakt. Het was ziekelijk bijna, hoe ze niet zonder elkaar konden en ook niet met elkaar. Ze was een kluns, dat was algemeen bekend, maar dan raakte ze dus gewond. Riley kon niet tegen bloed. Maar ze kon hem toch onmogelijk hier achter laten, in deze duistere wereld? Nee, dat zou Nez nooit kunnen. Laat staan durven, want Riley was haar grote beschermer. Haar beschermengel, haar ridder. Zonder wit paard dan – Nez was bang voor paarden.
Ze had nooit iemand iets verteld over wat er gebeurde zodra Riley haar bloed zag; niet omdat ze bang was dat Riley boos zou worden, maar omdat ze bang was dat de volwassenen hen uit elkaar zouden halen. Ze had voor alles wel een smoesje, of stotterde gewoon wat en dan dacht men dat het gewoon een ongelukje was geweest. Ze bedekte haar littekens zoveel mogelijk, vooral om de opvallender, grotere exemplaren uit het zicht te houden. Op haar rug stonden woorden te lezen, op haar linker schouderblad was een engelenvleugel gekerft. Het had pijn gedaan; alle littekens en hun oorzaken stonden nog helder in haar geheugen. Ook de pijn die het had opgeleverd. Maar nog helderder stonden de omhelzingen, de verzorging van Riley. Hij had altijd zijn excuses aangeboden en ze had het hem altijd vergeven omdat ze dat wilde. Ze wilde hem niet kwijtraken, nooit.
Haar tranen drupten op haar handen, wat stak door het zout. Er was bloed, veel bloed – Nez had een licht stollingsprobleem – maar dat maakte de wond alleen maar schoon. Het nare ervan was wel dat het zich zoveel verspreidde dat het gewoon gevaarlijk werd om bij Riley te blijven. Maar hij was de enige die kon helpen – die Nez genoeg vertrouwde om hem te laten helpen. Dus hoe bang ze ook was, toen hij zijn mes wegsmeet en haar aankeek, was er een soort van opluchting. Geen echte opluchting natuurlijk, want het was veel te eng voor haar om echt opgelucht te zijn, maar wel een soort van last die van haar schouders viel. ‘R-riles.’ was het enige wat ze kon uitbrengen toen hij zijn armen om haar heen sloeg. Haar adem schokte door haar lichaam – ze raakte gewoon in een paniek en daar hoorde altijd een klein beetje hyperventilatie bij. Nu dus. En voordat ze het doorhad had ze haar handen ook om hem heengeslagen – om zijn nek. Ze trok haar armen vliegensvlug terug, maar het bloed liet sporen achter op zijn jack. Ze keek hem bang aan, stotterde excuses. ‘Riles,’ begon ze, ‘N-niet opzij kijken. Of naar beneden. Alsjeblieft? I-ik- Het zit op je jas.’ Ze kon het niet helpen, leunde tegen hem aan en begon zachtjes te snikken. Ze wilde dit niet. Het zat eraan te komen – lang duurde het niet of hij werd anders. Donker. Boos. Gevaarlijk. Eng. Niet-Riley.

Antwoord genoeg?
En sorry dat hij derpish is.

Verwoed kneep Riley zijn ogen dicht, bleef Nez nog steeds over haar rug aaien en vasthouden maar was hard en geconcentreerd bezig alle gedachten te laten stoppen, niet meer aan het rode bloed te denken maar aan andere leukere dingen en zodoende Evil te onderdrukken. Evil was heel sterk, sterker dan hijzelf en het minste of geringste geweld en hij zou weer tevoorschijn komen. Éen blik op de rode vloeistof en Evil kwam weer opdagen, hongerig en bloedlustig als een beest dat een ander beest compleet wou verslinden, uit elkaar wou trekken. Hij was ziekelijk verliefd op bloed, net als een vampier die niet kon leven zonder bloed. Al was het bij Evil niet in de letterlijke zin. Hij hield er gewoon van en niet dat alleen: Hij hield van het geschreeuw, het gesmeek, het gekerm van zijn slachtoffers. Hij hield van creativiteit tijdens het martelen of doden, had voor vele scenario's gezorgd die je maag zouden doen omdraaien. Een regelrechte psychopatische sadist, dat was wat Evil was.
Hoe kalm hij zich ook voordeed, hij was zelf eigenlijk ook in grote paniek. Nez' snelle ademhaling deed hem niet veel goeds, zorgde alleen voor meer paniek. Het was gewoon een kettingreactie. Was Nez in paniek, dan raakte hij ook in paniek. Hij kon het niet aanzien om het meisje te zien huilen, te trillen van angst of haar zelfs maar ineen gekrompen te zien. Ze was zo vreselijk bang en daar kon Riley vrij weinig tegen doen, haar alleen omhelzen. Hij wenste dat hij meer kon doen voor haar maar hij was zelf nou ook niet de stabielste in geest, om maar niet te spreken over het feit dat hij over het algemeen degene was die haar angst aanjoeg. Zeker in deze situatie.
Hij liet los toen ze zijn naam piepte en keek haar aan, aaide haar zachtjes over haar kruin maar hoorde toen haar waarschuwing aan. Te laat. Zijn ooghoeken hadden al een spoor van rood opgemerkt en uit onoplettendheid had hij de veeg gezien. Ja, nu kwam de paniek naar buiten. Riley's ogen schoten weg van de rode vlek, keken groot en angstig naar Nez maar uit paniek merkte hij ook nog eens haar bloedende handen op. Hij voelde een misselijkmakend gevoel in zijn maag, alsof hij moest overgeven en zijn hoofd begon ook licht te draaien. Hij greep naar zijn hoofd, kromp half ineen en schudde zijn hoofd herhaaldelijk, steeds maar door, zelfs toen hij hoofdpijn kreeg. 'Nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee!' riep hij paniekerig, klemde zijn haren vast tussen zijn vingers. 'Niet nu... NIET NU.' Hij had geen idee wat hij allemaal uitbracht, kon alleen nog maar zijn vlugge ademhaling horen en zijn handen voelen trillen. Hij verzette zich, verzette zich met al zijn macht en probeerde aan andere dingen te denken. Aan teddyberen, egels, Nez, de bloem die hij ooit aan haar had gegeven. Alles behalve bloed. Het werd zelfs zo erg dat hij spontaan begon te huilen uit paniek.
Het kwaad was al geschied. Langzaam maar zeker krulden zijn lippen zich in een gestoorde grijns en steeg zijn ademhaling op naar zijn borst, begon dieper adem te halen alsof hij Darth Vader was. Hij kwam tergend langzaam omhoog, hief zijn hoofd en keek Nez aan langs groene lokken haar met duivelse gele kijkers. Uiteraard herkende Evil haar, kende haar veel te goed door de vele martelingen die hij op haar had uitgevoerd. Hij was zelfs dol op haar, alleen maar door de angst die ze dan vertoonde en haar kreten van pijn. Hij kwam naar voren, greep in een vlugge beweging haar rode haren en smeet haar tegen de grond, stond vervolgens op en sleepte haar mee aan haar haren over het zanderige pad. 'Goed je weer te zien, Neeeeez~'

DUN DUN DUUUUUUN.

_{Ze voelde de pijn in haar handen en knieën niet eens meer, was verstijfd van de angst. Nez was niet in staat om op te staan, om weg te rennen en te proberen om zowel haarzelf als Riley een hoop pijn te besparen. Ze was in paniek; de angst had haar lichaam overgenomen en haar spieren platgelegd. Ze kon nog zoveel denken, haar ledematen weigerden te bewegen. De connectie tussen haar hersenen en de rest van haar lichaam was gewoon verdwenen. Ze wilde wel weg, maar wist uit ervaring dat het niet kon. Ze kon niet rennen en ze kon niet weg van Riley, want zonder hem was ze hopeloos verloren en dat zou haar paniek alleen maar voeden. Kwam Evil daarom zo vaak naar buiten bij haar? Omdat ze niet weg kon, maar tegelijkertijd ook niet weg wilde? Hoe vaak had ze niet om Riley geschreeuwd, als Riley gewoon weg was? Ze had haar keel stuk geschreeuwd, de trommelvliezen van haar oren waren al eens gescheurd door haar eigen gegil en zelfs dat kreeg Riley niet terug. Wat hem wel terugkreeg? Een mysterie. Het enige wat ze wist was dat hij uiteindelijk wel terugkwam; ze moest er gewoon voor zorgen dat ze niet KO ging voordat haar lieve Riley terug was, want Nez vermoedde dat ze Evil dan verveelde en dat hij haar dan zou doden. Dat zou Riley later zoveel pijn doen, dat Nez weigerde te sterven. Voor Riles. De lieve, zachtaardige, maar toch dappere en stoere Riles. De Riley die alleen Nez leek te zien, maar waar ze van hield.
Angstig, schuldig, hoopvol, paniekerig, alles stond in haar rode ogen geschreven terwijl ze Riley voorzichtig aankeek. De paniek die in zijn ogen stond stond ook in de hare en haar hoop vervloog. De angst verlamde haar benen nog steeds, maar ze probeerde het goed te maken met kleine gebaren - stopte haar handen in haar mouwen, trok de trui over haar knieën, maar die doorweekte te snel om echt nuttig te zijn. 'Sorry,' stootte ze paniekerig, met hoge stem uit, 'Riles, het spijt me!' Haar excuses zouden niet werken en die pijnlijke ontdekking maakte ze iedere keer opnieuw. Ze balde haar handen tot vuisten en ondanks dat het voelde alsof ze naalden in haar handpalmen ramde, waren het tranen van angst en paniek in haar ogen; niet van pijn. Want oh, de tranen van pijn zouden nog komen. Dit was niets vergeleken met wat Riley haar aan kon doen als hij Evil was. Haar ogen ontmoetten zijn helgele ogen opnieuw en nu stond alleen de angst en wanhoop nog in haar verwijdde pupillen te lezen. Hij was er en nu ging het pijn doen. Het was iedere keer anders en iedere keer erger, al was het alleen maar omdat het Riley's lichaam was wat haar tekende met trauma's en littekens. Niet Riley's geest, maar toch, het was eng. Naar. Traumatiserend voor een jong meisje. Ze was weerloos. Zoals ze altijd was.
'A-alsjeblieft,' fluisterde ze ademloos, 'Alsjeblieft, doe me geen pij- AAAAAH!' Hij had haar al te pakken, had haar rode haren in zijn vingers. Vingers die normaal ook met haar haar bezig waren, maar er dan gewoon mee speelden of het om diezelfde vingers wikkelden. Evil trok aan haar haren en hard ook; ze schreeuwde het gewoon uit, van schrik en van de pijn die het met zich meebracht. In een seconde die eindeloos leek te denken keek ze nog bang in zijn gele ogen, die eerst zo mooi groen waren geweest en nu gewoonweg hels, daarna raakte haar tere lijfje de grond. Ze kon haar eigen elleboog horen breken en krijste het uit van de pijn, tranen liepen over haar wangen. 'Alsjeblieft- Alsjeblieft, doe me geen-' Ze zou die zin waarschijnlijk nooit kunnen afmaken. Hij sleurde haar aan haar rode haren mee, over het hobbelige pad. De stenen schraapten over haar kleding en over haar hals, de zijkant van haar hals en haar gezicht. Er was niemand behalve Evil om haar gegil te horen. De tranen gleden over haar wangen heen, haar rode ogen stonden dof met angst en pijn. Het gesleep verergerde de pijn in haar gebroken arm alleen maar en Nez dankte God, Vishnu, Gaia, Barl, wie dan ook dat Riley het mes had weggeworpen. 'Laat me gaan, alsjeblieft!' riep ze wanhopig als antwoord op zijn spottende groet, haar stem gebroken. Evil was niet als Riley. Hij had geen medeleven, kende geen goede dingen in zich. Voor zover Nez wist was hij harteloos. Ze wilde Riley terug, Evil weg, dat was alles wat ze wilde. Daar zou ze nu alles voor geven. Voor Riley.}

Riley was weg. Weg, gewoon compleet verdwenen voor een moment. Niks van de vriendelijkheid was zichtbaar in zijn helgele ogen. Niks van zijn zachtaardigheid klonk in zijn schrille rauwe stem, die normaal een veel kalmere en helderdere toon had. Zijn handelingen waren compleet anders dan die van Riley. De vingers die Nez' haren altijd aaien, of met haar lokken speelden, klemden zich nu vast in het klittende haar en trokken er zo hard aan dat het zou voelen alsof haar haren uit haar hoofd werden gerukt. Dat gebeurde natuurlijk niet, al had hij wel een paar enkele rode haren aan zijn vingers hangen. Maar daar lette hij niet op. Hij lette eerder op het geschreeuw van Nez, haar kreten van pijn en haar smeekbedes om haar geen pijn te doen, haar te laten gaan. Haar woorden dronken niet tot hem door, dat zou ook nooit gebeuren. Daarvoor hield hij teveel van zijn handelingen, genoot hij teveel van andermans pijn. Het geluid van een brekend bot, zond rillingen over zijn ruggegraat. Niet rillingen van afschuw maar van extase, ultiem genot van zijn sadistische handelingen. Hij grijnsde vals en sleepte haar mee over het zanderige maar hobbelige pad, waar overigens allemaal stenen lagen. Hij keek even achterom naar Nez, die nog steeds luid gilde. Als er iemand in de buurt was geweest, had ie het zeker gehoord. Maar er was niemand. Er was niemand om de arme Nez te helpen.
'Ik? Jou laten gaan?' vroeg hij spottend en stopte met lopen, stootte plots een luid gelach uit en gooide zijn hoofd in zijn nek. Geen lieflijk lachje, geen in-een-deuk-liggen lachje maar een hoog en duivels gelach, alsof het gelach van de duivel hemzelf uit de hel weerklonk, eentje die rillingen over ieders ruggegraat zou zenden. Hij draaide zich om naar Nez, knielde bij haar neer en hief haar lichaampje wat omhoog door haar haar omhoog te trekken. 'Weet dat die woorden voor niks zijn, lieve Nez.' zei hij grijnzend en stond weer op, sleepte haar weer mee over het pad, recht op de boom af waar zijn mes in hing. Hij staarde naar het mes en grinnikte even zacht. 'Tch, dacht je dat dat zou helpen, silly Riley?' In een handige beweging trok hij het mes uit de boom en keek omlaag naar Nez, smeet haar tegen de grond en liet zijn hand zwaar op haar schouder drukken zodat ze tegen de grond bleef liggen. Het mes schitterde gevaarlijk in het zonlicht. Expres, om haar te pesten, liet hij de zon weerkaatsen in het mes en wierp hij het lichtvlekje precies op haar ogen.
Het mes was iets wat Riley al heel lang bij zich droeg. Hij had het gekregen van zijn bende, had er vele moorden mee gepleegd maar droeg het nog steeds bij zich. Waarom? Voor de veiligheid. Hij was een ware meester in vechten in combinatie met zijn mes, kon al het gevaar uitschakelen voor ze Nez ook maar met een vinger konden aanraken. Het was puur ter bescherming, het mes, en voor niks anders. Al was het voor Evil weer een martelwapen. Meerdere keren wou hij het mes dan ook weggooien maar de rampscenario's die hij in zijn hoofd kreeg, lieten het hem niet weggooien. Hij moest Nez beschermen tegen gevaar, tegen de boze buitenwereld. Hij zou voor haar de hele wereld uitroeien als het moest. Hij zou zelfs zichzelf willen vermoorden zodat Evil ook doodging. Zolang niemand haar maar wat aandeed. Maar toch kon hij zichzelf niet vermoorden. Dat kon hij niet en dat mocht hij niet, want wie zou er dan voor Nez zijn? Wie zou haar beschermen, haar onder de vleugel nemen, haar vertellen dat alles goed zou komen? Nez vertrouwde alleen hem, bleef ook alleen bij hem. En dat was wederzijds.
Evil boog zich over Nez heen en zette het mes op haar sleutelbeen, bedacht zich even en richtte de punt van het mes lager. 'Een cadeautje van je liefste Riley,' zei hij nog even voor hij haar trui en hemd lossneed en in haar huid begon te tekenen. 'Niet bewegen, anders verpest je het.' siste hij terwijl het mes rondging in haar tere huidje, het openreet en het rode warme bloed liet ontsnappen. Een paar minuten later was hij klaar en keek hij naar zijn werk: Een bloedend hart op de plek waar haar hart echt zat.

Om het simpel te zeggen: Een hart op d'r bewb xD

_{Het was niet alsof dit haar nooit eerder was overkomen, dat ze door een eigen stomme fout Evil naar buiten had gehaald. Het was niet de eerste keer en zou nooit de laatste keer zijn omdat Evil nu eenmaal kickte op haar geschreeuw, haar bloed, haar eeuwige aanwezigheid. Want ze was altijd bij Riley; behalve als hij douchte ofzo, of sliep. Maar ze sliepen wel op dezelfde kamer, in het opvanghuis dan. In aparte bedden, maar vlak bij elkaar. Ze was er altijd en dat maakte haar een ideaal slachtoffer; Nez wist van zichzelf dat ze nooit weg zou willen lopen, laat staan dat ze dat überhaupt zou durven. Zonder Riley was ze hulpeloos en zou ze waarschijnlijk eerder omkomen dan door Riley’s aanvallen. Dat had ze zichzelf overigens wijs gemaakt, want waarschijnlijk zou ze het na een paar maanden therapie prima redden. Maar daar durfde de roodharige niet eens aan te denken.
De pijn in haar arm werd niet dof, zoals normaal gebeurde als ze iets brak, maar bleef steken, iedere keer op andere plekken. Nez had genoeg botten gebroken om te weten wat dat betekende; versplinterd. Maar het was niets vergeleken met de pijn waarmee Evil haar aan haar haren meesleepte, of waarmee de kleine, scherpe steentjes zich in haar nek en hals begroeven. Later zou ze uren verspillen met het proberen om die eruit te krijgen, terwijl ze het ook gewoon met aardmagie zou kunnen doen. Dat zou Nez niet durven. Zijn antwoorden waren als wespen die haar oren binnendrongen – het was nog steeds een soort van Riley’s stem, met een iets andere toon erin – en daar staken. Het deed haar pijn om hem zo te horen praten, zo hatelijk. Al met al kon ze niets doen dan gillen, maar dat zwakte na een tijdje ook af tot een zwak, pijnlijk gekreun. Ze kon niets doen.
Dat Riley’s maatregel van het mes niet had geholpen, was nog een klap in haar gezicht. Hij had zijn best gedaan om haar te beschermen en het was mislukt en nu maakte Evil er ook nog grapjes over. ‘N-niet zeggen.’ bracht ze uit, tussen haar tranen door. Want ja, die waren nu ook weer gekomen. Haar rode ogen zelf stonden dof, maar angstig en de tranen maakten er een plaatje van. Ze was hulpeloos en haar ogen weerspiegelden dat precies. ‘Alsjeblieft. smeekte ze, bijna geluidloos omdat ze iedere ademhaling nodig had, ‘Riley… Kom- Kom terug.’ Maar hij kwam niet terug. Ze knipperde en de helgele ogen waren er nog steeds. Ze haatte die kleur geel, die lelijke kleur die niets weerspiegelde op woede en haat na. Ergens was het ook heel zielig, maar in haar huidige positie kon ze daar niet aan denken. De pijn vervaagde haar denken, maakte het haar moeilijk om iets anders te voelen dan de pijn.
Hij smeet haar tegen de grond, de klap drong alle lucht uit haar longen. De stenen die zich al in haar rug hadden gevestigd drongen dieper door in de huid en nieuwe steentjes kwamen er alsmaar bij. De tranen sprongen haar opnieuw in de ogen, maar de doffe blik was niet uit te wissen. Haar zicht werd wazig – ze moest ertegen vechten, ze mocht niet out gaan. Als ze dat deed dan zou ze saai worden en dan zou hij haar vermoorden en daarna, als Riles zou wakker worden, dan zou hij helemaal alleen zijn en dat mocht niet. Hij mocht niet alleen zijn. Ze schreeuwde het uit het moment dat hij druk gaf op haar schouder – hij brak hem bijna, zo sterk was Riley nu eenmaal en Evil dus ook. Ze liet haar hoofd op de grond rusten, had bijna de fut niet om nog te kijken. Ze voelde haar bewustzijn haar al ontglippen, naar de plaats waar pijn niet bestond, om maar te ontsnappen aan wat komen ging. Dat mocht niet, ze moest wakker blijven!
Zijn woorden – al waren het maar woorden – waren als iemand die haar in het gezicht spuwde. Het deed pijn, ze protesteerde zwakjes. ‘Alsjeblieft- Nee, niet d-doen.’ stootte ze zachtjes uit toen ze voelde hoe haar trui kapot werd gesneden, daarna haar hemd. Ze wist wat er komen zou – als hij haar alleen pijn wilde doen, alleen wilde snijden, dan nam hij haar huid gelijk mee. Nee, hij wilde iets anders – tekenen. Evil was een goede tekenaar. Als haar huid het canvas was en haar bloed zijn inkt, het mes zijn pen. Ze sloot haar ogen en beet haar tanden op elkaar, te zwak om zich nog te verzetten. De pijn van het mes dat haar huid kapotmaakte was ondraaglijk, zo kwetsbaar was de huid daar. Het bloed voelde ze vloeien, koud naarmate het verder naar beneden liep en bloed was er veel. Veel te veel. Ze had niet de kracht om zich overeind te werken om te bekijken wat hij had getekend – ze wist het al, had het gevoeld en het deed pijn om te weten wat hij tekende – maar ze had wel de kracht om met haar vrije arm – ondanks dat hij gebroken was – omhoog te reiken, waar haar hand Riley’s – of Evil’s – gezicht aanraakte. ‘K-kom terug… Alsjeblieft, Riles.’ fluisterde ze, voordat haar ogen helemaal dof werden en haar arm terug viel. Ze stierf niet makkelijk, maar ze had nog een seconde of twee voordat alles zwart werd. En dat werd het. Zwart.}