Ze lag met stijf dichtgeknepen ogen te woelen in bed. De dekens waren een uur geleden al ergens op de grond terecht gekomen. Haar kussen lag gevaarlijk dicht op de rand van het matras te balanceren. Nog een half uur langer en ook die had eraf gelegen. Meestal lag Celia stil in bed. Ze leek soms haast comateus. Zoveel beweging kwam vaak niet voor. Het was niet de eerste keer dat ze werd geplaagd door nachtelijk terreur in haar dromen. Maar meestal reageerde haar lichaam er niet op. De laatste tijd echter, was dat anders. Haar verfomfaaide bed was hier een mooi voorbeeld.

De zanderige bodem voelde verkoelend aan haar pijnlijke voeten. Haar blik was strak vooruit gericht, op de zon die langzaam wegzakte achter de ruïnes van een eens zo machtige Erdse stad. Ze trok de veters die haar versleten laarzen bij elkaar hielden wat strakker aan. 'We moeten verder. Over een paar minuten is het donker en ik voel er niet veel voor om hier 's nachts buiten te zijn,' hoorde ze Nathaniel zeggen. Ze keek over haar schouder naar de lange jongen. Hij had gelijk, ze moesten hier niet zijn na zonsondergang. Dat is wanneer de schaduwen tevoorschijn komen. Langzaam stond ze weer op en knikte hem toe. Ze sprak niet veel tegen hem. Maar dat hoefde ook niet bij Nathaniel. Hij begreep zonder woorden ook wat ze wilde. Wat ze hem wel en niet wilde zeggen. Hij was begonnen aan de klim over de omgevallen klokkentoren waarachter ze de kleine wijk opgelapte huizen konden vinden die zij al een jaar thuis moest noemen. Ze waren halverwege de brokstukken. De zon was bijna volledig onder toen ze een arm uit een van de spleten tevoorschijn zag schieten. Zonder iets te zeggen haalde ze uit met haar zwaard. Verschrikt keek Nathaniel om, maar hij herstelde zich binnen enkele tellen en greep zijn eigen wapens. Zwijgend en in opperste concentratie probeerden beiden nu niet alleen de klim af te maken, maar zich ondertussen ook te verdedigen tegen wat voor vreemde monsters zich dan ook uit de scheuren en kieren van de brokstukken durfden te vertonen. Achter zich hoorde ze het steen afbrokkelen. Vanuit haar ooghoek zag ze Nathaniel wegzakken. Met een ruk draaide ze zich om, om hem te grijpen. 'NATHANIEL....,'

Ze greep enkel naar lucht. Ze voelde ijskoud en klam tegelijk. De haren bij haar slapen plakte tegen haar hoofd terwijl haar gifgroene ogen wijd open gesperd in het duister staarde. Langzaam liet ze haar hand zakken. Het kostte haar een volle minuut om zich te beseffen waar ze was. Op blote voeten en niks anders dan haar zwarte joggingbroek en witte top stapte Celia uit bed. Haar blik ging naar het raam. Buiten was het al net zo donker als binnen aangezien een paar dikke wolken voor de maan waren geschoven. Het zou binnenkort best wel eens kunnen gaan sneeuwen. Ze liet het raam voor wat het was en verliet haar kamer.

Het warme water spoelde moeiteloos het koude zweet van haar lijf. Ze had haar handen als extra steun tegen de muur aangezet. Het water verzwaarde haar lange zilverwitte haar en liet het als een gordijn langs haar gezicht hangen terwijl ze met gebogen hoofd onder de douche stond. Misschien had ze de voetstappen van de ander wel gehoord. Maar haar lijf reageerde niet.