Ik wist niet waarom ik me over had laten halen. Misschien omdat ik me er telkens zo schuldig over voelde dat ik mijn klasgenoten afwees. Vooral nadat ze zo aardig waren om me uit te nodigen met hen mee te gaan. Maar ik voelde me ongemakkelijk op een plek als dit. Het geluid, de lichten, de muziek, de drukte. Ik voelde hoe mijn handen zweette en mijn schouders zich steeds verder optrokken, in de hoop mezelf zo klein mogelijk te kunnen maken. Ik beet zachtjes op mijn onderlip terwijl een medestudent, een blonde meid, mij bij mijn pols vast pakte en me mee trok, de drukte in. Ik hield mijn adem in. Was als de dood om tegen iemand op te botsen. Ik droeg een donkerblauwe top en legging. Eroverheen viel een lichtblauwe, doorschijnende jurk. zwarte ballerina's, een bruine riem en een blauwe haarband maakte mijn outfit compleet. Het was moderner dan waar ik thuis in rondliep. Ik had het op aanraden van een vriendin gekocht. Toch voelde het onnatuurlijk. Alsof ik iemand anders probeerde te zijn.
Ik liet me meetrekken. De muziek bonkte in mijn oren en zorgde ervoor dat ik mijn medestudenten niet meer kon verstaan. Ze gebaarde naar me of ik iets wilde drinken. Ik slikte, mijn keel voelde droog dus ik knikte van ja. Even later kwam ze terug met twee glazen in haar handen. Meteen na de eerste slok verslikte ik me bijna. Een bittere smaak bleef achter op mijn tong. Alcohol. Ik dronk niet. Niet deze troep in ieder geval. Ik huiverde even en gaf het glas gauw terug. Ze keek me vreemd aan, mijn klasgenote. Het kon me niet schelen. Ik wilde terug naar de academie, terug naar mijn kamer. Maar ik werd mee de dansvloer opgetrokken. Mijn lichaam weigerde. Het wilde niet meewerken. Ik voelde me ongemakkelijk. Maar dat gevoel nam langzaam af. Ik voelde de bas door mijn lijf trillen. Een fijn ritme. Ik sloot mijn ogen en mijn lichaam nam het over. Draaien, passen om mijn as, mijn handen langs mijn lijf. Ik merkte niet dat er mensen naar me staarden. Op de school was ik dat inmiddels gewend. Hutan kwamen kennelijk niet vaak voor in deze streken. Mijn zodra ik mijn ogen opende was ik alleen. Mijn vriendin was verdwenen. Ik raakte in paniek en zette een verkeerde stap. Ik struikelde en viel tegen iemand aan. Ik voelde mijn wangen gloeien. 'H..het spijt me zo,' mompelde ik al zou ik waarschijnlijk door de muziek niet te verstaan zijn.

(Somebody? Save her xD)
Kleding: https://2img.net/h/oi64.tinypic.com/1ptsb7.png

Hoelang was ze hier nu? Een kleine maand zeket, maar Shyvana begon zich hier al steeds meer thuis te voelen. Hoewel hier ook aan vuur magie gedaan werd, maar Shy wist dat zulke dingen er nu eenmaal bij hoorde. Hier leerde de kids ermee om te gaan en het was verder niet zo dat ze elkaar met kwade bedoelingen te lijf gingen. Toch bleef dat deel nog even wennen. Voor nu zat ze in haar Dracoian vorm op het dak van de school naar de sterren te kijken. Het bleef een prachtig gezicht. Maar haar rust werd verstoord door de muziek die uit Oak's Field op klonk. Shyvana's nieuwsgierigheid was gewekt, ze stond op en spreiden haar vleugels voor ze zich lichtjes afzetten en zich op de lichte bries mee liet voeren die er stond. Ze zweefde naar het dorpje toe en landen niet ver van the jolly jester. Het scheen er nogal druk te zijn, maar door haar vleugels dicht tegen haar rug aan te vouwen zou ze geen moeite hebben om tussen de mensen daar in te lopen. Met rustige passen stapte ze naar het feestgedruis toe. Ze zag hoe verschillende mensen naar haar keken. Jongere leerlingen of oudere leerlingen. Maar dat maakte haar niet uit. Ze was dat soort blikken wel gewent. Maar toen ze op de dansvloer was en net wilde gaan dansen met het ritme dat de muziek aan gaf botste iemand tegen haar op. Haar vleugels reageerde meteen om Shyvana in evenwicht te houden, maar de andere om hen heen zagen het gebeuren en doken weg al kon je hun gilletjes niet horen door de muziek. Shyvana keek om en zag een meisje die kennelijk tegen haar op gebotst was en ze glimlachte zacht. Dat kon gebeuren. Ze vouwde haar vleugels weer op en legde gerustellend haar klauw op de schouder van het meisje. ze wist dat het meisje haar toch niet kon verstaan. Ze opende een mentale kanaal tussen haar en het meisje. Doordat ze haar aanraakte kon ze via haar gedachten met het meisje spreken of wie dan ook die ze aanraakte. 'Het was vast per ongelijk.' sprak Shy helder en zonder haar muil te bewegen tegen het donker harig meisje en bleef haar vriendelijk toe glimlachen.