Irritated girls aren't to be disturbed

Haar humeur was nu niet bepaald om over naar huis te schrijven. Ze zat daar, haar armen over elkaar geslagen, in een hoekje van de ziekenzaal. De enige plaats waar ze zich een beetje op haar gemak voelde. Ze was hier nu twee weken en ze had nu al een vreselijke hekel aan deze plek. Het was druk, benauwd en totaal anders dan de dure meisjesschool op Razen waar ze tot dan toe naartoe was gegaan. Dat was nog wel het ergste. De jongens hier waren ongelooflijk... Irritant. Dat was echt het enige woord. Irritant. Gewoonweg ruw, onbeleefd en allesbehalve interessant voor Ayu. Maar zij was kennelijk wel interessant voor hen. Al meerdere jongens hadden haar mee uitgevraagd. Of het nu kwam door het feit dat ze nieuw was, of door het feit dat ze er redelijk goed uitzag, wist zij ook niet, maar ze vond het kortweg irritant. Jongens stonden gelijk aan problemen, en vooral ruzies. Dat was natuurlijk niet altijd zo geweest, er was zelfs een tijd dat ze iedere week met een nieuwe thuiskwam. Tot haar ouders haar een halt hadden toegeroepen. Haar ouders, die bijna vreemden voor haar waren. Haar vader was een ambassadeur van Puffoon op Razen, en haar moeder een volbloed Razeense ziekenhuismanager. Dat was de reden dat ze zich thuisvoelde op de ziekenzaal. Ze was praktisch opgegroeid in het ziekenhuis van haar moeder. De geur van schone lakens, de zachte ademhaling van de mensen die op bed lagen, het stelde haar gerust. Bijna verloor ze haar nare humeur, tot er een schaduw over haar heen viel.

~&Trissie. Sorry voor de flutpost~

Tristan’s humeur was echt afschuwelijk. Op een schaal van 1 tot 10 een dikke 11. Dat mens had besloten met zijn vader te trouwen. Hoe durfde ze! Hij was nog maar net hier gedumpt of zij wilde al trouwen. En dan een nest kinderen. Tristan zou compleet vervangen worden en hier wegrotten op deze school. Hij had nog steeds geen wraakplan uitgedacht, al zou het niet lang meer duren voordat hij er een had. Hun bruiloft verpesten bijvoorbeeld. Oohnee, ze had uitdrukkelijk in de brief gezet dat hij niet op de bruiloft hoefde (mocht bedoelde ze natuurlijk) te komen omdat zijn studie er anders onder te lijden had. Maar hij zou er voor zorgen dat hij er wel was. Volgende week was de bruiloft al. Hij moest snel naar Savador toegaan om een absentie brief te vragen. Zijn vader zou zonder hem linea recta weer terug sturen. Tristan had de absentie brief al ingevuld, enkel een handtekening van het schoolhoofd ontbrak nog. Maar eerst even langs de ziekenzaal om een kalmeringsmiddel te krijgen. Anders zou hij het niet lang volhouden, hij had zin om iemand de huid vol te schelden. En als die iemand Savador zou zijn, zou hij zeker geen vrij krijgen. Met ferme passen liep hij de ziekenzaal in. Achterin zou hij wel die medicijnen kunnen vinden, of tenminste de zuster. ‘Aan de kant!’ snauwde Tristan kwaad tegen een meisje op zijn pad, ruw duwde hij haar opzij.

Ayu voelde een duw bij haar schouder, en schoot met vlammende ogen overeind. Niet letterlijk natuurlijk. Nog niet letterlijk. Ze had dat wel een paar keer gehad. 'Pardon?' snauwde ze terug, haar handen tot vuisten gebald in een poging hem niet meteen met de grond gelijk te maken, 'Wat zei je daar? Vriendelijk vragen kan ook wel hoor, meneertje ongeduld.' Haar ogen priemden zich naar zijn gezicht, en weer was ze ontevreden over haar net iets te korte lengte. 1.67, net een beetje klein. Bah. Mensen onderschatten haar altijd als het om haar lengte ging. Woest keek ze hem aan. Het was zijn schuld dat haar humeur nu weer vreselijk was. Even wilde ze tegen hem tekeer gaan, maar toen bedacht ze zich weer dat ze zich in een ziekenzaal bevond. Ze kon hem niets aandoen, laat staan uitschelden. Ze kon hem slechts berispen en boos aankijken. Het moet er vreemd uitgezien hebben. Een meisje met lang bruin haar en gouden ogen, dat rood aanliep terwijl ze bijna stampvoetend haar woede uitte. 'Denk je dat dat zomaar kan? Gewoon even iemand opzij duwen? Doen ze dat gewoon bij jou thuis?' Dit keer was het letterlijk dat haar ogen vlam vatten. Op haar wimpers verschenen kleine vlammetjes. 'Nou, laat me je vertellen, bij mij is het niet normaal om iemand gewoon opzij te duwen. Zelfs als je haast hebt. Ik eis je excuses, jij.. Jij...' Ayu hield haar mond. Ze kon geen gepast scheldwoord bedenken.

Het meisje was te soft om de duw gewoon te negeren. Nee hoor, meteen weer een drama van maken alsof de wereld verging. ‘Ach, stel je niet zo aan mens’ gromde Tristan terug. Zo meteen had hij ook nog hoofdpijn van die snerpende stem van haar. ‘Even dimmen, kleintje. Ga jij je excuses maar aanbieden, jij loopt mij in de weg’ mompelde hij. Ze stond nog steeds in de weg. Dit keer duwde Tristan haar iets minder rustig aan de kant. ‘En nou opzouten’ Tristan kon echt niet tegen dit soort types, en zeker niet nu. Niet nu hij die brief had gekregen. De brief die zijn vonnis bevatte, voor eeuwig verbannen worden. Hij had nog maar één enkele kans om weer terug te komen, als hij die vriendin uit de weg ruimde. Maar als ze getrouwd waren dan was er geen enkele weg meer terug. Hier hing zijn leven vanaf. En dan ging zo’n klein ieniemini meisje zeuren over een kleine duw. Wat was zij in vergelijking met zijn problemen? Inderdaad: helemaal niets. Nog minder dan een mug, net zoals haar grootte. Heeeeel klein.

Aargh. Hier kon ze dus echt niet tegen. Mensen die dan ook nog weigerden hun excuses aan te bieden. Nu verloor ze echt haar zelfbeheersing. Hete lucht waaide rond haar op, minstens veertig graden heter dan eerst. Haar zicht trilde, mede door de vlammen die nu haar hele ogen omgaven. 'Ik. Ben. Niet. Klein.' Haar stem sloeg over naar iets wat het best kon worden omschreven door woede. Het was een zachte, maar heel duidelijke boodschap. Hij was te ver gegaan. Veel te ver. Haar lengte beledigen, en dan ook nog zeggen dat zíj uit de weg moest gaan! De irritante... Tandenknarsend vlamden haar ogen naar die van de jongen. 'Je biedt nu je excuses aan...' begon ze op dreigende toon, maar veel verder kwam ze niet. Haar hand al opgeheven, begon die nu aan de vrij korte weg naar de jongen zijn kaak. Sneller dan normaal, door haar windmagie. Een vlam doofde onderweg uit, maar haar hand was roodgloeiend. 'Dat! Neem! Je! Terug!' riep ze uit, waarna ze haar hand op de jongen zijn gezicht liet neerkomen.

-flut-

Tristan draaide zich weer om toen ze opnieuw begon over excuses aanbieden. Dat had hij beter niet kunnen doen, haar hand kwam snel dichterbij en raakte zijn gezicht. Normaal had je alleen even de pijn van de klap gevoeld maar haar hand was gloeiend heet. Tristan schreeuwde van de pijn. Hij voelde de huid rond zijn oog verbranden, alsof er kokend water op werd gegooid. En toen verminderde de pijn opeens drastisch. Hij voelde helemaal niets meer. Toen hij met zijn hand de plek aanraakte voelde hij een grote wond, nog steeds erg heet. Tristan kon niets meer zien met zijn oog. Met zijn andere oog zag hij zijn hand vol met bloed zitten. ‘Je bent gestoord’ mompelde Tristan. Hij voelde vooral aan de randen nog pijn, maar midden in niets. Te verbaasd om zich echt te bekommeren om de ernst van de verwonding. Alsof het gewoon was dat hij niets kon zien. Het enige wat hij voelde was pijn, het enige wat hij dacht: Hoe moet ik nu naar die bruiloft toegaan?

PROFILE MAGICIAN

» GIRLS/GIRLS/BOYS [dumptopic]
» Two Girls And Some Hot Tea - Sugar
» A girls night out || Open
» Good girls gone bad. [&DOMINIC] (Topic Afgelopen)

Irritated girls aren't to be disturbed

Irritated girls aren't to be disturbed

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen