Met een boek in zijn handen zat hij eenzaam in de zaal op een bed. Hij had niet de moeite gedaan om op een stoel te gaan zitten; op dit bed kon hij ook gelijk de rest van zijn boeken kwijt. En hij had nog veel om door te nemen, opnieuw en pas nieuwe stof. Maar meestal las hij de boeken altijd drie tot vier keer door; was dan pas overtuigd van het feit dat hij het kende, en zelfs dan twijfelde er nog aan en las hij het soms nog een keertje na. Maar hij wou het gewoon allemaal kennen; het toepassen van zijn kennis was een ander verhaal. En ja, hij had veel geleerd bij de studie zelf. Maar nu was hij hier, en moest hij het allemaal in zijn eentje doen. Er was weliswaar een school dokter, maar daar had hij nog niet veel mee opgetrokken.
Niet dat er echt veel kinderen kwamen die iets hadden, maar hij was hier eigenlijk ook alleen voor zijn zusje. Zij was hier, dus moest hij hier ook zijn. En hij zou haar altijd helpen met haar kwaaltjes, en uiteindelijk zou hij er ook een oplossing voor vinden. Of ja, dat dacht hij dan. Wie weet was er helemaal geen oplossing voor haar probleem, maar hij ontkende die uitkomst gewoon; was er te zeer op gebrand haar te ‘genezen’.

Hij hoorde de echo van de voetstappen die galmde door de zaal vaagjes op de achtergrond, en het duurde ook een tijdje voordat hij erop reageerde. Hij las netjes zijn zin af; was bang dat hij anders de plek niet meer zou terug kunnen vinden waar hij was gebleven, en legde toen het boek weg. Hij stond op, wreef eventjes in zijn ogen – al dat gelees begon zijn tol te eisen, zijn ogen wouden rust hebben. Rustig liep hij door de zaal, naar de ingang; want als er ergens voetstappen vandaan moesten komen, was het daar wel.
Gestalte in de verte dat zat, op haar beurt wachtend. Overduidelijk een meisje. Jong, wellicht rond de leeftijd van Anouchka. Leuk, hij vond jongeren van die leeftijd altijd wel gezellig. Maar de vriendelijke glimlach die hij had opgezet vervaagde meer en meer, hoe meer hij naderde. Haar ademhaling was niet goed, en lag het aan hem of leek ze ietwat afwezig? Misschien was ze wel in shock… De arme ziel. Maar toen hij zijn blik over haar heen liet glijden zag hij pas de echte oorzaak; haar blauwe sweater verraadde het niet, maar de stof van het rokje – dat er nog heel bescheiden onderuit wist te komen – was roodgekleurd. In een rode variant die hij maar al te goed kende, en waar hij vroeger misselijk van werd; en een keer zelfs door was flauwgevallen.
Voor haar bleef hij staan, vond het naar dat hij op haar neer moest kijken en knielde dus maar neer; waardoor hij kleiner werd dan haar. ‘Kan ik je ergens mee helpen?’ was de eerste van vele vragen die over zijn lippen kwam. Hij zou haar haar verhaal wel laten doen; hij wist al dat het iets met bloed moest zijn, maar wat de ernst van de wond was kon hij zo niet bepalen. En dat zou zij dus moeten vertellen. Haar naam en dat soort dingetjes kwamen later wel; die waren op het moment niet belangrijk. ‘Kun je lopen, of moet ik je dragen? Het werkt namelijk wat fijner als je op een bed zit; hij ik wat meer de ruimte,’ merkte hij op. Hij vond het altijd zo naar als hij te weinig ruimte had, kreeg hij het benauwd van en dan trilden zijn handen altijd nog meer. Stom getril ook altijd, hij moest het echt afleren.

» Meh, hopelijk kunt U er wat mee x')

Met een zwakke grijns op zijn gezicht knikte hij enkel. Hij ging langzaam rechtop staan, keek toen hoe ze opstond. Die eeuwige koppigheid, die er vreemd genoeg meer scheen te zijn bij meisjes dan bij jongens, fascineerde hem altijd wel. Hij wist dat ze niet zou kunnen lopen in deze conditie; trok die conclusie weliswaar een beetje laat maar ja. Als je hele rokje rood werd door het bloed dat je verloor, zou je enkel en alleen vlekken zien als je probeerde rechtop te staan. Dus laat staan dat je dan kon lopen.
‘Is niet erg, dan help ik je wel,’ sprak hij zachtjes, maar toch met een heldere stem. En hoewel zijn stem moment nog monotoon was; zou het vast wel duidelijk zijn dat hij haar enkel rustig wou krijgen. Want ze leek hem ietwat van slag, maar dat kon ook aan hem liggen. Zijn glimlach verdween weer, maakte plaats voor een verbaasde gezichtsuitdrukking. ‘Vleugels?’ Met zijn grote groene ogen keek hij naar haar. ‘Zo, toe maar. Ik ben nog nooit iemand ontmoet die vleugels heeft… Of kan maken.’ Hij grijnsde nogal droog naar haar. ‘Als je het onder de knie hebt moet je het me wel een keertje laten zien,’ merkte hij op. Hij had de gewoonte opgebouwd om gewoon over van alles en nog wat te praten tegenover de mensen die hij moest behandelen; simpelweg omdat dat als afleiding diende.
Hij ging naast de stoel staan, en ging weer door zijn knieën. ‘Het spijt me, maar ik moet je echt eventjes optillen. Als het pijn doet moet je het zeggen, dan improviseer ik wel wat,’ sprak hij met een schuldbewuste blik tegen het meisje. Het was al een paar keer voorgekomen dat als hij een meisje aanraakte deze vrijwel meteen verkeerde ideeën kreeg. Sommigen keken hem dan met die ‘blik’ aan. Terwijl anderen hem niet meer aan durfden te kijken. Maar wat moet dat moet. Voorzichtig liet hij een arm onder haar knieholtes glijden en de ander achter haar rug. Zonder enige moeite tilde hij haar op. Gelukkig was ze gewoon licht, voelde hij het amper dat hij iemand in zijn armen had.
Zijn pas was rustig en toch ook weer gehaast. Het leek wel een eeuwigheid te duren voordat hij bij het eerste beste bed was in de zaal. Voorzichtig zette hij haar neer op het bed. Hij schraapte zijn keel. ‘Zou ik je mogen vragen of je je sweater uit zou willen trekken -’ Hij zweeg eventjes, ‘Wat is je naam eigenlijk?’ Ja, hij ging met zijn woorden werkelijk van hop naar her. Wist niet waar hij het over moest hebben; wou zowel professioneel als vriendelijk overkomen. En hij wou haar graag afleiden van de pijn, deed hij ook altijd bij zijn zusje; en die waardeerde het wel.

» Als U wilt dat ik iets in mijn post verander, moet je maar eventjes een pb'tje sturen (;

Hij had wel gezien; haar dichtgeknepen ogen. Maar hij had er geen acht opgeslagen en het leek zelfs alsof hij het probeerde te negeren. Maar als je niet hoefde te improviseren, dan liever niet. Het liefste wilde je alles gewoon zo goed mogelijk doen, en dat ging meestal zonder improvisatie; en volgens het boekje. En ze zei er niets van, dus zou hij zijn mond ook houden. Fijn voor hem, maar of het voor haar nou ook zo fijn was viel te betwijfelen… Maar het zou maar voor korte duur zijn, want zo ver was het toch niet. Hoewel het wel ongelofelijk ver leek, geen einde leek te hebben. Alles ging altijd langzaam op momenten zoals deze, en dat was irriterend; maar je raakte eraan gewend.
‘Dat is een hele mooie naam, Azure,’ glimlachte hij naar het meisje. Niet alleen als een complimentje om best wil, om haar af te leiden. Hij vond het echt een mooie naam, herinnerde hem aan de tweede naam van zijn zusje; Sunila. Ze leken qua uitspraak totaal niet op elkaar. Maar de betekenis kwam wel een beetje overeen. Allebei iets met blauw, best komisch. Nou; in zijn ogen dan. En vanbinnen lachte hij ook wel, maar vanbuiten was er alleen zijn vriendelijke glimlach, die moest proberen de gehele situatie wat te verzachten.
Ze had geprobeerd verband om de wond heen te wikkelen, maar dat was zo wat onmogelijk als je iets bij je borst had of aan je rug. Het was onhandig en je lichaam was er niet op gebouwd, dus dat ging gewoon niet. ‘Zo te zien heb je zelf ook al wat geprobeerd,’ merkte hij droogjes op, doelend op het verband dat er maar zielig bijhing. Hij draaide zich om. ‘Ben zo terug.’ Proberend zo rustig mogelijk te lopen liep hij naar een kastje dat bijna aan de andere kant van de zaal leek te staan. Hij had geen zin om echt moeilijk te doen, EHBO doos zal voldoen; er zaten de spullen in die hij nodig had. En als hij alles apart zou pakken; zou hij het toch weer laten vallen. En dat kon hij nu niet gebruiken.

Eenmaal weer terug bij Azure bleef hij aan de kant van het bed staan waar zij met haar rug naartoe was gedraaid. Hij legde het doosje op het bed, klikte het open en keek tegelijkertijd naar de wond. Er kroop een koude rilling over zijn rug en hij hapte één keer naar adem. Wow, dat was wel een hele nare wond… En het verband schermde het dan ook nog eens voor een gedeelte af. Hij mocht van geluk spreken dat hij dit alles nou wel een beetje gewend was.
‘Ik zal het eventjes opnieuw moeten doen,’ kreeg hij uiteindelijk over zijn lippen, nadat hij zich had hersteld. Hij schoof haar eigen verband gewoon naar beneden; het zat er los genoeg voor. Hij zou het later wel eraf halen. Hij sloot eventjes zijn ogen, huiverde onhoorbaar. Het werd er alleen maar erger op. En opnieuw trilden zijn handen weer toen hij daadwerkelijk wat moest doen; bij het watje met ontsmettend middel erop, het gaasje, een ander watje en hij was ook nog eens onhandig omdat het twee wonden waren. Misschien had hij toch beter wat meer kunnen nadenken over hoe hij dit zou aanpakken, nu zat hij nogal immobiel; had maar een arm vrij.
‘Azure, zou je iets voor me kunnen doen?’ Nog voor hij een antwoord kreeg gaf hij verdere uitleg over zijn vraag; ‘Je moet het verband eventjes vasthouden met je handen, dat wat ik nu vasthoud op je wonden. Want anders kan ik het verband er niet omheen doen.’ Hij hield zijn mond weer. Moest hij nog wat zeggen? Nee, eigenlijk niet. Of toch wel? Twijfelde weer eens. Nam uiteindelijk maar het besluit dat hij moest blijven zwijgen totdat het meisje antwoord gaf.