Haar passen waren kort, doordat ze klein was en snel doordat ze rende. Ze wou niet langer daar zijn, bij de onbekende mannen in de buurt. Daarbij kon alleen de natuur haar kalmeren. Het eerste plan was makkelijker geweest, het zoeken van Sandy maar bij de stallen was een les geweest en die had ze niet willen storen. En om haar beslissing nog duidelijker te maken, makkelijker had ze er jongens gezien. Jongens die ouder en sterker waren. Ze had de neiging zichzelf te onderschatten. Ze was namelijk zwakker dan haar pestkoppen in het weeshuis geweest, al was ze wel slimmer met haar magie omgegaan. De laatste maanden waren beter geweest met het cadeau van Luna, haar nieuwe moeder. Haar echte moeder was overleden met de bevalling, haar vader vond het haar schuld. Het was niet dat ze er iets aan kon doen dat ze leefde en haar moeder niet. Misschien had ze het overleefd als er een dokter was geweest, maar dat was een vraag zonder antwoord. Niemand wist hoe het dan was afgelopen, want zo was het niet gebeurd.

Haar passen kwamen struikelend tot een stop terwijl ze haar handen trillend tot vuisten kneep. Deze gedachten, waarom plaagden ze haar nog. Ze was tevreden met haar leven nu, had een liefdevolle moeder. Ondanks dat een Legendarische Magiër het altijd druk had, maakte Luna altijd tijd voor haar. Toch had het meisje haar niet langer willen storen met haar nachtmerries en verdriet. Haar angst voor mannen leek enigszins te verminderen. Al had ze ook dagen dat ze nauwelijks buiten de kamer van haar moeder wou komen. Angstig trillend onder de dekens zou liggen en nauwelijks reageerde op Sandy. Haar ogen gleden langs het rimpelige wateroppervlak. Het was mooi weer voor het tijd van het jaar. De natuur voelde rustig aan en liet haar iets ontspannen. Haar ogen gleden naar een langharige blonde man. En een vosje. Langzaam liep ze naar het tweetal toe, zijn rustige energie leek haar nieuwsgierigheid aan te wakkeren. Langzaam keek ze in zijn ogen, haar blauwe waren waterig alsof ze in pijn was en verdrietig was geweest. Ze huilde niet snel, zeker niet als er vreemden in de buurt waren. Toch was ze moe, verward door al haar gevoelens en angstig. Angstig voor alles wat er was gebeurd en kon gebeuren. Langzaam en voorzichtig ging ze zitten om het vosje niet te laten schrikken. 'Bent u Jareth?' Vroeg ze zachtjes, zich herinnerend dat hij de Legendarische Magiër van het Woud was. Dat had haar moeder haar verteld. Haar stem had getrilt zoals altijd wanneer ze tegen een man sprak, nerveus als ze was.

De blonde man had haar duidelijk al opgemerkt zodra ze dichterbij kwam. Niet alleen doordat hij naar haar glimlachte maar ook de manier waarop hij zat lieten dat merken. Hij keek haar praktisch aan. De emoties die ze bij zich droeg zorgden ervoor dat ze even twijfelend bleef staan, zich nauwelijks bewegend en het masker tevoorschijn halend. Al hoewel, haar ogen bleven altijd sprekend, als een open boek dat voorgelezen werd. De vos sloeg met haar staart, waardoor het meisje ervan bewust werd dat het dier haar aanwezigheid ook opmerkte. Ze wou het dier niet laten schrikken, de man evenmin, omdat ze zelf liever ook nooit schrok. Dus voorzichtig als ze altijd was, liep ze naar het tweetal toe. Haar angstige gevoel wou niet wegzakken maar ze overtuigde zichzelf ervan dat de man vast geen kwade bedoelingen had. Dat zouden dieren wel aanvoelen, dus die vos ook. Die zou heus niet zo rustig zijn blijven liggen als de man voor haar een oprecht gevaar was. Heel even haalde ze diep adem voordat ze zachtjes en trillend haar vraag stelde. De magiër knikte waarna hij antwoorde. Hij klonk niet boos of geërgerd. Waardoor ze ietwat ontspande. 'Ja,' klonk het bevestigende antwoord nog na. Ze kende nog niet zo veel Legendarische Magiërs en degene die ze kende hadden vriendelijk gebleken. Haar moeder, Luna was er een van. Een zachtaardige moederlijke vrouw die haar de tijd gunde om over haar angsten en trauma's heen te komen. 'En wie ben jij als ik het vragen mag?' Vroeg de man uiteindelijk met een vriendelijke glimlach, waardoor het meisje uit haar voormalige gedachten gehaald werd. 'Anna,' fluisterde ze alleen waarna ze haar ogen naar het water liet schieten. Twijfelachtig keek ze de langharige man aan, hij had geen gewelddadige energie zoals sommige andere mensen hadden gehad, voornamelijk mannen die ze in haar leven was tegen gekomen. Haar vader was degene in haar familie geweest met Woud magie, maar evenwichtig was hij zeker niet. Alles behalve dat. Hij was agressief en onaardig, fel, en sterk, ruw en schreeuwerig geweest. Kenmerkend voor mannen die ze was tegen gekomen. Al was Ronodan niet zozeer in dat rijtje te plaatsen en Master Iro ook niet. Ze twijfelde nog steeds als ze mannen tegen kwam. En ondanks dat zijn energie overeenkomstig was met die van haar vader vertrouwde ze erop dat het vosje haar wel zou waarschuwen wanneer het anders was. Altijd wanneer ze angstig was had ze een uitlaat nodig. Niet zo zeer agressief wat met haar verleden te verwachten was. Nee, in plaats van woede, angst en verdriet probeerde ze een rustigere uitlaat te vinden. Eentje waarin ze zichzelf helemaal kon verliezen. Woud magie was daarin de oplossing. Haar meer Erdse magie was namelijk wat harder dan de zachtheid van bijvoorbeeld planten en dieren. Haar handen grepen in het gras waarna er een klein bloemetje in het gras ontstond, een wit madeliefje. Ze was niet zozeer sterk, en vaardig en kon alleen kleine dingen. Toch was ze met een beetje oefening zeker geen slechte leerling. Ze was slim en leergierig, al maakte ze natuurlijk ook nog wel eens foutjes. Een makkelijke spreuk als een madeliefje tevoorschijn toveren was natuurlijk een goede manier voor haar om haar rust te vinden.