Al gelijk toen hij zijn wekker hoorde, vloog Zias zijn bed uit. Een grote glimlach op zijn gezicht. Van de protesten van zijn zaalgenoten trok hij zich weinig aan. Het was dan wel weekend, maar niet voor Zias. Trainingen namen nooit vrij. Je lichaam moet immers in vorm blijven. Snel trok hij zijn trainingskleren aan. Een donkerblauw trainingsvest, met daaronder een jogging broek en zwarte gympen. Hij had hier zin in. Eenmaal buiten snoof hij de buitenlucht op. Hierna begon hij met joggen. In zijn eerdere rondes rondom deze school, had hij al gezien dat er een meer was. Daar ging hij dus naar toe. De poort uit, door het besneeuwde landschap heen, af en toe een mede jogger begroetend. Joggen in de winter was altijd al lekkerder geweest dan in de zomer. In de zomer was al zo warm, en door joggen werd je alleen maar nog warmer. In de winter was deze warmte alleen maar prettig. Eenmaal bij het meer aangekomen, stopte hij even, terwijl hij wel zijn voeten en benen in beweging hield. Hmn. Het meer was groter dan hij zich kon herinneren. Misschien voor nu tot halverwege en dan weer terug? Goed plan. Dit was zijn eerste jogging sinds weken. Hij moest zijn lichaam niet gelijk weer teveel overspannen. Hij jogde dus tot halverwege de cirkel van het meer, en daarna weer terug. Hierna stopte hij even, en pakte zijn bidon, die hij om zijn schouder had gedaan. Hierna liep hij naar het halfbevroren water en keek hierna. Goed. Dat was een beetje het fysieke deel geweest...nu het leukste deel. Hij maakte een kleine handbeweging. Een kleine bol water kwam omhoog. Het water kwam verrassend makkelijk omhoog. Waarschijnlijk was het ijs nog niet goed gevormd, waardoor het makkelijk meegaf. Zias keek even naar zijn bol. Er waren stukjes ijs in te zien als je goed keek. Hij liet het water tot boven zijn handpalm zweven. Hierna balde hij deze tot een vuist. Het water begon te koken, waarna deze in een kleine wolk stoom opging. Zias keek even inspannend. Nu kwam het..hij deed de vuist weer open. De condens ging niet weg. Er kwamen langzaam maar zeker hele kleine vlammetjes in de plaats van de condens. Alleen flikkerde deze erg. Nog steeds bleef Zias intens kijken. Er was wat zweet op zijn voorhoofd te zien. Echter, flikkerde de vlammetjes nog steeds hevig. Zias moest zich goed concentreren om alle waterstof deeltjes om te zetten in vuur. Hij begon zwaarder te ademen, en zijn hand trilde. Totdat hij deze uiteindelijk naar benden gedwongen was te doen. De vlammetjes verdwenen, en de condens ook. Zias viel neer op de grond, nog steeds hijgend. Hierna liet hij zich op zijn rug vallen, en de sneeuw, kijkend naar de lucht. Bijna...het was hem bijna helemaal gelukt..De waterbrand techniek. Een techniek die hij zichzelf aan het aanleren was. De techniek om water te laten branden.

Ze leek wel een klein kind. Half springend stond ze voor haar raam en er was een brede grijns op haar gezicht te zien. Ze straalde helemaal. Waarom? Één woord: sneeuw. Ze was dol op sneeuw en ze was er ieder jaar weer dankbaar voor dat de witte vlokjes de aarde bedekte. Sneeuw had iets vertrouwds. Sneeuw was die oude vriend die elk jaar even langs kwam om goede herinneringen op te halen. Ze wist dat vele dit niet met haar eens zouden zijn en liever in hun warme bed bleven. Dat maakte haar niet uit, zolang zij er maar gelukkig van werd.
Nog half in een sprong draaide ze zich om en liep ze met grote stappen naar de stoel waar haar kleding op lag. Ze keek er even naar en mompelde iets in zichzelf. De kleren die ze had neergelegd voor zichzelf waren veel te dun om mee de sneeuw in te gaan. Ze liet de kleren voor wat ze waren en opende de deur van haar kledingkast. Zoals altijd kwam haar een muffe geur tegemoet en trok ze even een vies gezicht. Het maakte niet uit wat ze probeerde, de geur bleef in de kast hangen. Uiteindelijk had ze besloten dat het de schuld van de kast was en ze had zichzelf bewust voorgelogen dat de motten ermee op afstand zouden blijven. Dat was bovendien ook de reden dat ze de kleren die ze de volgende dag aan wilde doen altijd op een stoel buiten de kast legde. Dan wist ze in elk geval zeker dat ze niet meer stonken.
Na even getwijfeld te hebben verkoos ze een zwarte broek boven de grijze en pakte ze er een trui bij. De trui was zacht en ze kon zich vaag herinneren dat ze de nacht nadat ze de trui had gekocht bovenop het ding in slaap gevallen was. Daar deed je het uiteindelijk voor volgens haar. Je moest een trui kopen waarvan de stof zo prettig is dat je erop zou kunnen slapen. Als je niet te moe was. Want als je te moe was kon je nog slapen op een steen. Nee, nee, ze had hier weldegelijk over nagedacht.
Ze trok de kleren aan en keek toen naar haar bed. Haar mondhoeken trokken omhoog toen ze zag dat Terra nog onder de lakens lag en langzaam ademde. Ze sliep nog. Op haar sokken en bijna op haar tenen – wat in principe overbodig was want ze had hier al staan springen – liep ze naar haar bed toe en hurkte ze neer. Ze liet haar vingertoppen zachtjes over de kop van het dier glijden dat kenbaar maakte haar op te merken door een beetje met haar snuit te bewegen. ‘Hey kleintje.’ Ze trok haar hand terug en glimlachte. ‘Ga je mee op stap of blijf je liever liggen?’ Terra hief haar kopje vragend en kwam langzaam onder de dekens uit. Toen ze er volledig onderuit was schoot ze meteen weer terug en gromde ze een keer boos. Tári lachte zacht en schudde haar hoofd. ‘Je hebt mij niet horen zeggen dat het warm was.’ Nog een boze grom ontsnapte aan de bek van het dier en Tári hield haar handen verontschuldigend in de lucht. Ze liep naar haar jas en trok deze aan, om vervolgens de rode sjaal te pakken en die rond haar hals te slaan. Uit automatisme stopte ze haar neus even in de sjaal. De geur van de persoon van wie ze hem gekregen had was er al een hele tijd uit, maar de gewoonte bleef zo nu en dan bestaan.
Haar ogen gleden naar Terra, die besloten had van het bed af te komen en met een mopperend geluidje haar nageltjes in Tári’s broek klemde om zo een weg te vinden naar de schouder van haar bazin. ‘Toch wel?’ Vroeg ze de Tasmaanse duivel quasi-verbaasd. Ze liep naar de deur en stapte zonder enige moeite in de laarzen die er stonden. Ze tilde haar voeten een voor een op en ritste de rits dicht. Zonder enige moeite hield ze haar evenwicht en in een vloeiende beweging zette ze haar voet neer, opende de deur en liep haar kamer uit.
Haar altijd zo beheerste tred werd in de wind geslagen en zoals elk jaar rond deze tijd maakte het haar niet meer uit wat mensen van haar dachten. Het was winter, er lag sneeuw en ze was vrolijk. Als zij wilde huppelen, dan huppelde ze. Als we wilde zingen, dan zong ze. Als ze wilde dansen, dan danste ze. Die reputatie die haar zo dierbaar was kreeg ze waarschijnlijk toch wel weer terug. Soms moest een mens zichzelf gewoon met de grond gelijk maken om opnieuw te kunnen beginnen. Te filosofisch? Ja, waarschijnlijk wel. Met die gedachte in haar achterhoofd huppelde ze een beetje. Het was niet echt huppelen, want je miste het kinderachtige beentjes optrekken. Ze wist dat het er belachelijk uit moest zien. Terra op haar schouder die haar evenwicht probeert te bewaren terwijl haar bazin diens vrolijkheid uitte.
Ze stopte met huppelen toen ze bij het meer aan kwam. Het meer had altijd een belangrijke betekenis voor haar gehad, maar deze had tegelijkertijd ook een stekende herinnering. Het was niet eens een herinnering.. daar was het te recent voor. Ze was er nog teveel mee bezig en weigerde het om die reden een herinnering te noemen. Haar gezicht was vertrokken in een verdrietig masker. Haar ogen keken wat afwezig voor zich uit en ze kon de kleur uit haar gezicht voelen wegtrekken. Haar wangen waren rood van de kou, dus er was meer dan genoeg kleur om weg te trekken. Ze slikte even en glimlachte toen Terra haar natte, koude snuit tegen Tári’s wang duwde. Ze wist dat het oké was om verdrietig te zijn, maar ze wilde het niet voelen. Als ze nu, in deze tijd waarin alles tegen haar zat, verdriet zou tonen zou ze instorten. Ze had geen idee hoe ze zichzelf weer op zou moeten bouwen als ze daadwerkelijk in zou storten.
Haar ogen gleden weer van Terra af, die meteen weer terug kroop tussen de sjaal en een keertje zacht piepte. Haar bazin lette er niet op, die was veel te druk bezig met het bekijken van een jongen die wel heel hard zijn best deed om.. wat te doen precies? Ze rolde kort met haar ogen en besloot dat ze zich er niet druk om ging maken. Ze hield de jongen wel in de gaten, want ze vertrouwde het niet helemaal. Niet zozeer het gebruik van magie, meer het gebruik van magie in haar buurt. Het zou niet de eerste keer zijn dat iemand haar ineens als doelpaal ging gebruiken. Nee, daar voelde ze weinig voor. Haar ogen gleden over het landschap. Ze wist dat haar rode ogen zouden opvallen, terwijl haar zilverwitte haren zouden verdwijnen in de sneeuw. Voor haar gezicht, dat van nature al bleek was, zou hetzelfde hebben gegolden als voor haar haren, maar door de kou had deze een rode kleur gekregen. De wangen dan toch, waardoor ze bijna wat weg had van een porseleinen popje. Daar was ze zich van bewust en ze had er een hekel aan. Bleek gezicht, rode wangen. Vreselijk, maar ze zou het ermee moeten doen.
Toen de verticale streep in haar ooghoek ineens besloot een horizontale streep te worden draaide ze haar hoofd terug naar de jongen die op de grond lag. Terra gromde iets, maar Tári had geen reden te luisteren naar de klaagzang van het dier. Langzaam begon ze naar de jongen toe te lopen, die op zijn rug in de sneeuw lag. ‘Alles goed?’ Vroeg ze met een vrij vlakke stem. Je kon hem niet emotieloos noemen, maar hij barstte ook niet echt van emotie. Ze maakte zich niet echt zorgen om de jongen, het was meer uit beleefdheid. Het zou wat zijn als ze nu weg zou lopen en later op de gangen zou horen dat de jongen iets mankeerde. Niet dat ze zou weten dat hij het was, want ze kende hem niet. Geen naam, niks. Zelfs zijn uiterlijk was een raadsel geweest tot ze dichterbij was gekomen. ‘Als je kan staan is dat misschien wel slimmer. Je bent niet bepaald gekleed om in de sneeuw te rollen, je hebt geen vacht weet je.’ Opnieuw die vlakke toon. Op haar gezicht was niet veel emotie af te lezen, enkel haar ogen gaven aan dat ze – voor nu – geen kwaad in de zin had.

Een trance, dat was waar Zias in was gezonken nu. Kijkend naar de lucht. Daarom kwam die onbekende stem ook als een verassing voor hem. Even knipperde hij met zijn ogen, waarna hij keek naar het grijsharige meisje wat hij op z'n kop nu zag. "Ja, nee je hebt gelijk.." zei hij ietwat afwezig, waarna hij snel op stond. Zelf nog helemaal warm van zijn oefening net, voelde hij eerst de kou niet. Enkel toen er een klein briesje kwam, voelde hij de kou een beetje. Zeker nu hij de vochtigheid van de nu gesmolten sneeuw over zijn gehele achterkant had. Nou was hij als half Cassiaan wel wat kou gewend, maar toch. Het was immers weer een tijdje geleden dat hij daar was geweest, dus huiverde Zias alsnog wel een beetje. Hij keek naar het meisje wat er voor hem stond. Het eerste wat er bij hem opviel was de combinatie grijs haar en rode ogen. Iets wat hij eigenlijk nooit had gezien. Wel had het iets sinisters en mysterieus, wat hem al een sterk vermoeden gaf dat het meisje iets Shadraans in d'r had. Uiteraard kon hij het ook mis hebben, maar dat is wat zijn eerste gedachtes bij haar waren, gezien dat ook het beeld was dat hij van de gemiddelde Shadraan had. Ook zag hij iets bewegen in haar sjaal die ze om had. Het leek op iets..wat? Was dat een beestenkop die hij daar zag? Zo'n soort dier had hij nog nooit gezien. Nou was hij zelf geen expert op het gebied van dieren dus was het ook niet zo gek dat hij dit beest niet herkende. "Mag ik allereerst vragen wat dat precies is wat er in je sjaal zo zit?" Een beetje lame gespreksstartter vond Zias, maar hij moest toch iets zeggen?

Leek ze op een klein kind? Waarschijnlijk wel. Sneeuw maakte haar gewoon zo verschrikkelijk vrolijk. Ze was geen fan van herinneringen, maar als het op sneeuw aankwam had ze honderden goede herinneringen. Sneeuw was voor haar een veiligheid die ze vroeger maar zelden had gehad. Het was een soort oude vriend. Wat andere van haar dachten maakte uit het niets niks meer uit, want zij was gelukkig. Geluk. Dat was iets wat zeldzaam werd in haar ogen. Geluk had ze al een hele tijd niet meer echt gevoeld. Schemerend geluk, alsof het geluk naar je toe zweeft maar halerwege ineens halt houdt, had ze wel gevoeld. Elke keer als het geluk haar kant op wilde komen werd deze als een soort honkbal terug geslagen door de gedachtes in haar hoofd. Wat was geluk eigenlijk precies? Ze voelde zich niet alsof geluk een woord was dat bij haar hoorde. Alles zat toch tegen de laatste tijd en ze zou niet weten waarom het beter zou worden. Ze had zichzelf in de hoek gedreven en ze kon die hoek niet uit zonder dat ze beloftes zou breken. Nee, dat wilde ze absoluut niet.
Nu ging ze zich alleen niet bezig houden met alle slechte dingen in haar leven, maar ging ze genieten van de witte vlokjes die uit de hemel naar beneden dwarrelden. In de verte zag ze iemand die bezig was met zijn magie. Ze had weinig zin om – alweer – door iemand over het hoofd gezien te worden, dus besloot ze op afstand te blijven. Dat was immers de beste optie. Pas toen ze hem in haar ooghoek zag vallen kwam ze in beweging en liep ze naar hem toe. Ze vroeg hem of alles goed was. Het maakte haar niet heel veel uit of hij pijn had of niet, maar toch nam ze geen vijandige houding aan. Ze had er nog geen reden voor. De jongen had haar nog niks misdaan en haar humeur was beter dan anders. Tenzij de jongen ineens stomme dingen zou gaan doen, zou ze de vijandigheid laten zitten.
‘Als je kan staan is dat misschien wel slimmer. Je bent niet bepaald gekleed om in de sneeuw te rollen, je hebt geen vacht weet je.’ De vlakke toon bleef in haar stem zweven, maar het kon haar niet heel erg veel interesseren hoe ze klonk. Ze wist dat haar ogen genoeg zeiden over de houding die ze aannam jegens de jongen. "Ja, nee je hebt gelijk.." Was het wat afwezige antwoord dat ze kreeg toen de jongen haar opmerking gehoord had. Hij stond op en haar bloedrode ogen keken hem even onderzoekend aan. Hij zag er niet uit alsof hij ergens pijn had en als hij dat wel had wist hij het goed te verbergen. Ze was dusdanig diep in gedachte dat er een frons op haar gezicht verscheen. Meestal kon ze het wel zeggen als mensen pijn hadden. Er was dan iets in hun ogen, hun houding. Ze had geen idee hoe ze het wist, ze wist het gewoon. Maar dan had je natuurlijk altijd die mensen die het dan ontkenden. Nou ja, dat vond ze prima. Soms kon ze bij die mensen zeggen dat ze logen, soms kon ze dat niet. Ze kon niet alles. Ze klakte met haar tong om zichzelf uit haar denken te trekken en Terra reageerde er kort op met een zeurderige grom. Het dier was gewend dat de klak een betekenis had en was ingesteld op het typische geluid.
In haar eigen gedachtes verzonken had ze niet gezien dat de jongen haar in zich opgenomen had. "Mag ik allereerst vragen wat dat precies is wat er in je sjaal zo zit?" Vroeg hij haar. Ze keek hem even kalm aan en glimlachte toen even. Terra stak haar kop iets verder naar buiten en Tári kon de staart van het dier zachtjes tegen haar rug voelen tikken. Ze voelde hoe Terra kracht achter de staart zette en wat wankel op twee poten ging staan. Ze stak haar neus nieuwsgierig op in de lucht en Tári sloot haar ogen even. ‘Tasmaanse duivel.’ Was het korte antwoord dat de jongen van haar kreeg. Ze opende haar ogen en Terra verborg zichzelf weer onder de sjaal nu ze had kunnen laten zien hoe trots en ijdel ze wel niet was. ‘Twee vragen.’ Ze fronste. ‘Wat is je naam? En waarom loop je in die kleren.’ Ze wenkte naar de kleren van de jongen. ‘Buiten? Het is bepaald warm weer, zelfs niet als je gaat sporten.’ Ze gaf eigenlijk al het antwoord op de vraag, maar maakte er ook meteen mee duidelijk dat ze niet doelde op dat antwoord. Waarom zou iemand daarmee buiten willen rennen met dit weer? Zij deed het ook wel eens, maar dan altijd met een trui aan. Misschien ook omdat de overgang kou/warmte of andersom niks voor haar was. Sterker nog, als het een te groot verschil was reageerde ze er te sterk op en was er een kans dat het fout ging. Nee, voor haar was het belangrijk een trui aan te hebben tijdens het rennen. Dat de jongen dat niet nodig had, maakte dat ze hem gewoonweg en idioot noemde. Nodig of niet, het was te koud.

Het antwoord was ietwat kortaf. Zou het soms gelegen hebben aan de manier waarop hij de vraag stelde? Of allicht dat hij uberhaupt met deze vraag begonnen was? Zias moest toegeven dat het inderdaad een beetje rare eerste vraag was. De naam van het dier kwam Zias niet bekend voor. Het zag er nou niet bepaald als iets duivelachtigs uit vond hij zelf. Maar goed, zo werden wel meer metaforen voor dierennamen gebruikt. Althans, voor zover hij namen van dieren wist. Want op dit gebied was hij niet echt een expert. Wel wou hij graag meer te weten komen over namen. Misschien eens naar een les verzorging van Fabeldieren gaan dan maar? "Hij ziet er in ieder geval leuk uit."
Twee vragen tegelijkertijd. Nou ja, het waren makkelijke vragen, dus daar hoefde Zias niet zo snel over na te denken. "Zias is de naam, en ik loop in deze kleren rond, omdat ik het lekker vind om hierin te trainen en ik niet echt zo'n koukleum ben." Hij glimlachte na zijn woorden. Sure, het was iet wat chilly nu, maar daar kon Zias prima tegen. Hij vond kou altijd beter te negeren dan warmte. Van kou kun je tenminste nog ontsnappen. Ook zoog het niet zo de energie uit je weg. "Nu, twee vragen van mij." Hij besloot gelijk ook meerdere vragen terug te stellen. "Allereerst, wat is jouw naam, en ben je misschien een Shadraan?"

Misschien was haar antwoord iets wat kortaf, maar wat had ze dan moeten doen? Had ze meneer een heel verhaal moeten vertellen over de Tasmaanse duivel? Had ze hem dan moeten vertellen dat het dier een proefdier was geweest, dat ze te klein was voor haar soortgenoten, wat haar naam was, hoe ze gewassen werd, hoe ze sliep. Wat had hij dan willen horen? Ze had hem hele verhalen kunnen vertellen, maar daar voelde ze helemaal niks voor. Het waren niet zijn zaken. Het waren niemands zaken. Er waren maar een handje vol mensen die het iets aanging wie Terra precies was. Wat haar geschiedenis was wilde ze enkel aan één iemand vertellen.. de drie mensen die ze haar vrienden noemde, waren geen van de drie die ene persoon. Deze jongen was dat ook niet. Voor nu volstond de soortnaam. "Hij ziet er in ieder geval leuk uit." Kreeg ze als antwoord en ze knikte kort. Een kleine grijns sierde haar lippen en ze sloot haar ogen kort. De jongen had werkelijk geen idee wat zich in de bek van het dier bevond. Heel leuk, ja.
Er waren twee vragen die in haar hoofd spookten, twee vragen war ze graag een antwoord op wilde en waarvan ze wist dat ze het zou moeten vragen voordat ze een antwoord zou krijgen. ‘Twee vragen.’ Ze fronste. ‘Wat is je naam? En waarom loop je in die kleren.’ Ze wenkte naar de kleren van de jongen. ‘Buiten? Het is bepaald warm weer, zelfs niet als je gaat sporten.’ Standaard regel, niet dat soort kleding dragen met dit weer. Je kon ziek worden en je had het gewoon koud. Vooral als je ging sporten en ging zweten werd de wind koud tegen je huid. Ah jak, ze wilde er niet eens aan denken. "Zias is de naam, en ik loop in deze kleren rond, omdat ik het lekker vind om hierin te trainen en ik niet echt zo'n koukleum ben." Hij glimlachte en ze knikte kort. ‘Hm.. ja, ik ben wel een koukleum.’ Het was gemompeld en amper verstaanbaar. Ze had het meer tegen zichzelf gezegd dan tegen de jongen. Ze schudde kort haar hoofd en de frons die inmiddels op haar gezicht was verschenen verdween weer. ‘Maar heb je het dan niet een beetje koud?’ De verbazing schemerde ongewild door in haar stem en heel even keek ze de jongen verontschuldigend aan. Ze hield er niet van als haar emoties doorschemerden.
"Nu, twee vragen van mij." Ze keek hem afwachtend aan. "Allereerst, wat is jouw naam, en ben je misschien een Shadraan?" Ze fronste en knikte. ‘Ja, ik ben een Shadraan, waarom?’ Ze keek hem vragend aan en schudde toen haar hoofd. ‘Tári is mijn naam trouwens en dat ding op mijn schouder is Terra.’ Ze glimlachte kort en keek even om zich heen. ‘Weet je heel zeker dat je het niet koud hebt..?’