Het was verschrikkelijk. Hij kon zich niet voorstellen dat deze manier van reizen door iedereen zo de hemel in werd geprezen. De armleuningen waren kapot gescheurd en hadden zijn nagels erin staan. Het had niet veel gescheeld of de stoel was losgekomen van het koude metaal waar hij in vastgeslagen had gezeten, zo diep had Ronodan zichzelf in de rugleuning van de comfortabele stoel gedrukt. 'Die lui zijn gek. Allemaal,' mompelde hij niet voor de eerste keer sinds hij met heel veel tegenzin de shuttle in was gestapt aan het begin van die middag. Hij had het van tevoren al geweten en hij onderstreepte het in zijn gedacht nu nogmaals: Nooit van zijn leven zou hij nog in één zo'n metalen ongeluk machine stappen. Metaal was niet bedoeld om mee te vliegen. Daarom was het zo zwaar. Het was te zot voor woorden dat er idioten in dit universum rondliepen die anders geloofden.

Maar de reis was nu voorbij, eindelijk. En ze stonden weer stevig op de grond. Met ietwat wankele benen hees Ronodan zich uit zijn stoel en liep naar de uitgang. Toen hij niet langer meer metaal onder zijn voeten voelde begon hij zich weer een beetje als zichzelf te voelen. Eén ding moest hij wel toegeven. Dat achterlijke ding dat als vliegmachine door moest gaan had hem wel veel sneller op de plaats van bestemming gebracht dan hij ooit voor mogelijk had gehouden. Het had maar een middag geduurd waar hij normaal gesproken een dag of twee voor nodig had. Toch zou je hem nooit toe horen geven dat vooruitgang een zegen was. Al was het maar om anderen dwars te zitten.

Ronodan trok zijn lange jas goed en keek het platform eens langs waar hij geland was. Behalve de jas droeg hij verder niks aan bovenkleding. Hij had een hekel aan boven kleding. Het belemmerde je vleugels. Het gaf je het gevoel opgesloten te zitten. Een korte gniffel in zichzelf ontsnapte aan hem. Hij had zich nooit beseft hoe snel je zo'n opmerking maakte. In vergelijking met waar hij de afgelopen tweehonderd jaar had doorgebracht was een beetje stof over je blote bast een lachertje. Goed, terug naar de stand van zaken. Eerst maar eens op zoek naar de kamer waar die verraderlijke teef al die tijd had gezeten. Die kamer vinden, dat was de eerste prioriteit.

(Gereserveerd voor een van onze captain fuffledorks lieve accountjes xD)

Hij voelde zich een beetje als een verloren schaap, daar op het platform. Hij had geen idee waar hij heen moest. Dat had hij wel vaker niet gehad en dat was nooit echt een probleem geweest. Maar dit was anders. Hij wist niet precies hoe anders, maar anders. Diep van binnen wist hij wel wat het was. Hij had nog nooit de verantwoordelijkheid gehad die hij nu had gekregen. En dat was iets waar hij aan moest wennen. De kring van mensen waar hij verantwoordelijkheid voor had gedragen was nooit meer geweest dan enkele tientallen mensen. Nu was dat uitgebreid naar een hele planeet. Hij had de verantwoordelijkheid voor mensen die hij niet eens kende en mensen die hij niet eens mocht. En hij wist niet precies wat hij ermee aanmoest. Dat was de reden waarom hij nu nog altijd op het verlaten platform stond. Doelloos en in gedachten verzonken. Hij probeerde zijn hoofd leeg te maken. Stap voor stap. Als hij het allemaal tegelijk wilde zou er oncontroleerbare chaos ontstaan in zijn hoofd. Dan kon hij zichzelf nog wel eens verliezen.

Hij was bereid verder te gaan totdat iemand tegen hem op botste. Hij kon zijn evenwicht bewaren al werd hij even een stukje voorover geduwd en draaide zich om naar de onhandige sul die tegen hem aan was gelopen. Achter hem stond een knul van niet al te oud. Waarschijnlijk een jaar of zestien. Hij had groen haar en, net als Ronodan, twee verschillende kleuren ogen. Maar de zijne waren een combinatie van cyaan/bruin. Hij was een overduidelijke lichtmagie telg al gedroeg hij zich niet zo. Hij gromde, was nijdig en gewoon ronduit onbeschoft. En het schoot Ronodan in het verkeerde keelgat. Het was een combinatie van het vliegen in dat metalen onding, het idee van zijn nieuwe verantwoordelijkheden dat hem ergens een beetje beangstigde en de vervelende toon waarop hij gesproken had, zelfs al had hij het misschien niet op die manier bedoeld. Dat idee kwam niet eens in Ronodan op. Hij knapte als een dunne twijg. Hij greep de jongen bij zijn shirt en tilde hem met gemak een paar centimeter van de grond af. Hij schudde hem even in de hoop dat de koptelefoon van zijn oren zou zakken en hij elk woord goed kon inprenten. 'Nog een keer zo onbeschoft en ik breek die kleine kippen nek van je,' gromde hij terug. Hij liet de jongen los. Hij zette hem niet eens terug op de grond, nee, hij liet hem gewoon los. Hij wilde weg hier. De ijzeren band om zijn nek stak en het gevoel van duizend naalden die in zijn nek gestoken werden schokte door zijn hele lichaam. Die band zou ervoor moeten zorgen dat hij geen problemen veroorzaakten, wat meestal niks anders inhield dan hem martelen wanneer hij een gedachte, actie of uitspraak deed wat niet werd geaccepteerd of soms gewoon ronduit crimineel was. Ronodan draaide zich om in de hoop dat het verwijderen van de bron van de irritatie zijn hoofd tot rust zou brengen en de helse pijn in zijn hals zou stoppen.

De band stak en prikte. Het gevoel van naalden had plaatsgemaakt voor dat van dolken. Maar het kon hem niks schelen. Hij had het shirt van de jongen in een ijzeren greep en de paniek die uit hem voortvloeide zorgde ervoor dat die kracht alleen maar toenam. Zijn knokkels trokken wit weg. Bijna alle kleur in zijn handen was verdwenen. Het enige wat er buiten wit nog te zien was waren de dikke blauwe aderen die onder zijn huid doorliepen. Ze staken ziekelijk blauw af tegen de nu spierwitte huid. Een laag geluid, helemaal afkomstig van achter uit zijn keel vormde zich tot een dierlijk gegrom waar enigszins woorden uit op te maken waren. En toen, net zo plotseling als Ronodan de jongen had vastgegrepen liet hij hem ook weer vallen. Kleur kwam langzaam terug in zijn nu ontspannen handen. De pijn in zijn hals werd er niet minder om. Hij had de jongen misschien losgelaten maar in zijn hoofd woedde nog steeds een orkaan. Bruusk draaide hij weg van de jongen om erachter te komen dat hij nog steeds een flauw benul had waar hij nu het beste heen kon gaan. Nadenken Ronodan, koers bepalen, dacht hij. Maar de chaos in zijn hoofd weiger mee te werken. Hij bleef staan toen hij achter zich iemand zijn keel hoorde schrapen. Het moest die Novaanse jongen wel zijn, niemand anders was hier geweest toen hij zich van hem had weggedraaid. Toen de jongen begon te praten wierp Ronodan een blik over zijn schouder. Hij kon niet ontkennen dat hij er een beetje verbaasd over was dat deze jongen zo tegen hem sprak, vooral na wat hij had gedaan. Niet dat hij dit liet zien. Nieuw vroeg hij hé. Was het zo duidelijk? Voor een moment bleef Ronodan staan. Het zou een stuk makkelijker zijn als deze jongen hem kon vertellen waar hij wezen moest. Dat zou dingen een stuk simpeler maken. De storm was gaan liggen. 'Dat valt dus blijkbaar nogal op,' sprak hij terwijl hij zich weer omdraaide naar de jongen. Zijn stem klonk zachter maar daardoor niet minder gevaarlijk. Alleen rustiger. Hij zou mensen niet zomaar meer bij hun shirt grijpen bijvoorbeeld.