<sub>Haar ogen gleden over de woorden heen, die zinnen vormden. Toch kwam niks ervan echt binnen, omdat ze veel te ver was afgedwaald in haar gedachtes. Ze wist nog steeds niet hoe ze zich bij dit alles moest voelen. Vanaf het begin had haar grootvader haar al gezien als een duivels wezen, maar het feit dat hij haar niet eens op de planeet wilde hebben waar hij woonde… Was dit een nieuw uiterste? Of had hij altijd al de neiging gehad, maar had hij geen goede reden gehad om de knoop ook daadwerkelijk door te hakken? Ze wou dat ze het hem had kunnen vragen, maar de man was ervan overtuigd dat ieder woord dat over haar lippen kwam een vervloeking was. Communicatie was onmogelijk geweest.
Wanneer ze letterlijk uit haar gedachtes werd getrokken door turbulentie knipperde ze onthutst met haar ogen waarna ze opkeek. Haar boek had ze tegen haar schoot aangedrukt en een andere hand had ze naast zich geplaatst voor extra steun. Met grote ogen keek ze om zich heen, waarna ze een beetje overeind kwam. Er was niemand en dat kwam niet door haar aanwezigheid. Het was al redelijk laat en niemand zou nu nog een shuttle nemen, maar gezien het feit dat er turbulentie was gaf aan dat ze wel al de atmosfeer binnen waren gegaan van de planeet van bestemming. Enthousiast over het feit dat ze dichtbij haar eindbestemming was borg ze haar boek op in haar tasje waarna ze weer ging zitten en blij met haar benen bungelde terwijl ze uit het raampje keek naast zich.

Ze had al gezien dat het regende door het raampje, dus had ze alvast een paraplu erbij gepakt. Soms was het toch wel handig om alles anders te zien: haar paraplu was niet zomaar een paraplu, het was haar trouwe wapen. Dat ze ten alle tijden bij zich moest hebben, want je wist maar nooit!
Wanneer de shuttle was geland kwam de omroep dat ze mocht uitstappen. Ietwat onhandig sleepte ze haar koffer achter zich aan, terwijl ze haar paraplu in haar andere hand had. Voordat ze uitstapte ze keek ze nog even om zich heen. Ze had de piloot best willen bedanken, maar deze had vast geen goede zin omdat het al zo laat was – anders had hij zich wel laten zien. Dan maar het toestel zo snel mogelijk verlaten, zodat hij snel weer terug naar huis kon.
Ze had geen idee waarom haar koffer zo zwaar was, gezien haar zus hem had ingepakt voor haar. Ze sleepte hem een eindje mee naar buiten waarna ze haastig haar paraplu openklapte, ze had geen zin om nu al gelijk ziek te worden voordat ze überhaupt een les had kunnen volgen. Onverwachts steeg de shuttle al op, wat zorgde voor veel wind die hard aan haar parapluutje trok. Zo hard dat deze uit haar handen werd getrokken en zich mee liet voeren op de wind. ’Nee!’ riep ze terwijl ze er een paar passen achterna rende waarna ze stil bleef staan en over haar schouder keek. Ze kon haar koffer niet zomaar achterlaten, maar haar paraplu… Ze slikte eenmaal waarna ze naar haar koffer liep, deze vastpakte en achter zich aan sleepte. Soms moesten er nou eenmaal offers gemaakt worden.

Het meisje had geen idee waar ze naartoe moest en uiteindelijk was ze bij een groot gebouw terecht gekomen waarvan de deur toevallig open was. Doorweekt en wel betrad ze het gebouw, waarna ze rondkeek en zich realiseerde ze was: een garage. Verscheidene shuttles waren er geparkeerd, dat was ook de hint geweest die ze nodig had. Ze sloot de deur achter zich waarna ze even ging zitten op haar koffer. Wat nu? Ze was doorweekt, ze had geen idee waar ze naartoe moest en… En ze was ook nog eens haar paraplu kwijt…
Na een paar tellen te hebben gedopt sprong ze op en begon rond te lopen door de garage. Misschien was hier ergens een ingang naar het hoofdgebouw? Of misschien was er ergens een plattegrond waardoor ze zich wegwijs zou kunnen maken? Er moest vast wel íets zijn, toch?
Nee.
Er was niks. Helemaal niks. Het maakte niet uit hoeveel rondjes ze rondrende, hoe vaak ze de trappen opliep, hoe hard ze aan de gesloten deuren trok: er was helemaal niks nuttigs hier. Het gerommel buiten gaf aan dat het onweer nog lang niet zou stoppen en daarmee dus ook de regen. Vermoeid leunde ze tegen de muur naast haar koffer, waarna ze langzaam naar beneden zakte. Ze trok haar knieën op en sloeg haar armen eromheen. Wat een geweldige start. Het kon toch onmogelijk nog erger worden.</sub>

<sub>Alles was nat. Haar haren waren nat, haar kleren waren nat – zelfs de grond waar ze op zat was nat geworden. Het was allemaal niet zo erg geweest als ze had geweten waar ze naartoe moest: als ze had geweten waar ze kon douchen en vervolgens kon gaan slapen – maar nee, ze was nieuw en wist helemaal niks over deze plek. Dat het een academie was, dat wist ze wel natuurlijk en daaruit kon ze ook bepaalde conclusies trekken. Zo wist ze ook dat de kans vrij klein was dat iemand haar vandaag nog zou vinden. Het was al zo donker en laat; de leerlingen mochten vast niet meer uit hun kamers komen en de docenten waren vast druk bezig met andere dingen. Er was dus niemand die haar kon helpen, ze was momenteel aan haar lot overgelaten.
Ze leunde met haar achterhoofd tegen de muur en keek omhoog. Ze kon proberen te slapen, maar dat zou vast niet lukken. Ze had het koud, ze was stiekem erg bang dat er iets zou gebeuren en ze was ook teleurgesteld dat haar avontuur op deze academie zo moest beginnen. Eerst was ze wel enthousiast geweest, maar ze had het in gehouden en het was ook maar goed ook: de teleurstelling was anders nog groter geweest. Maar hij was wel genoeg geweest voor een klein traantje dat zich voegde bij de andere vochtige druppels die al op haar gezicht zaten. Het was zinloos om haar gezicht te drogen: er was niks om het mee te doen en haar haren drupten zo erg dat het effect toch zo weer zou zijn opgeheven.

Na een tijd lang naar boven te hebben gestaard hief ze een hand op, alsof ze greep naar het plafond. Ze draaide haar arm een beetje, probeerde iets te doen – maar het lukte niet. Ze had gedacht dat ze zichzelf misschien wel bezig kon houden met het maken van kleine illusies, maar ze wist momenteel niet zo goed wat ze moest doen. Daarbij was de kans nu ook erg groot dat het meer voor extra nachtmerrie materiaal zou zorgen dan voor een blije glimlach op haar gezicht. Dus kon ze het maar beter laten voor wat het was en hopen op het beste.
Langzaam liet ze haar arm weer zakken, maar niet helemaal want ze hield haar hand op zo’n hoogte dat ze nog naar haar handpalm kon kijken. Misschien was het wel een teken. Probeerde iemand haar weer duidelijk te maken dat ze nergens echt thuis hoorde omdat ze niet normaal was, dat ze – zoals haar grootvader had gezegd – een demon was. De nare gedachte zorgde ervoor dat ze haar arm weer om haar benen sloeg en zich wat kleiner maakte. Zo moest ze niet denken! Het bracht alleen maar narigheid met zich mee.

Wanneer ze een rinkelend geluid, alsof twee objecten gemaakt van uit een metaal tegen elkaar aan botsten. Ze wilde opkijken, maar durfde niet. Wat als ze per ongelijk toch illusies aan het maken was en dit het begin was van een nachtmerrie? Voetstappen volgden en bij iedere stap die klonk probeerde zij zich nog kleiner te maken.
“Je ziet er een beetje verloren uit. Kan ik je helpen?”
Het was een heldere stem, met een kalme ondertoon, en overduidelijk een vrouwelijke. Langzaam en voorzichtig keek ze op, de ander met grote ogen… Een groot oog aankijken. Een blik die zei: sla me alsjeblieft niet. Het was niet zo dat ze vroeger fysiek mishandeld was, maar het was ook enkel te danken aan haar grootmoeder dat haar grootvader haar nooit daadwerkelijk had geslagen. ’I-… I-Ik…’ kwam er zachtjes en trillend over haar lippen, niet instaat om een stabiel geluid te produceren. Het was niet zo dat ze het niet wilde, maar ze rilde sowieso al door de kou en praten tegen vreemden was nooit haar sterkste punt geweest.
Ze keek de vrouw zwijgend aan, voor een paar tellen. Haar mond was open, hoopte dat ze daarmee aangaf dat ze wel wilde praten maar dat het niet ging. Haar onderlip trilde lichtjes en in haar ogen was een glim te vinden die de ander smeekte om haar te begrijpen, alsof ze hoopte dat de ander gedachtes kon lezen. Uiteindelijk raapte ze de moed weer bijeen om het nog een keer te proberen, wetende dat ze andere niet moest pushen om ineens vaardigheden te hebben die wellicht onmogelijk waren voor deze. ’N-Nieuw… Ik-… Ik ben nieuw.’ De enige vooruitgang was dat ze een echte zin had kunnen maken, maar het moest vast genoeg zijn. De ander leek oud genoeg om de connecties te kunnen leggen tussen nieuw zijn en hier zo verloren zitten.</sub>

<sub>Wellicht was haar angst overbodig en te groots geweest, maar ze was altijd zo gedreven geweest om aan verwachtingen te voldoen. Dit alles, zijzelf, voldeed momenteel niet echt aan verwachtingen van wie dan ook. Ze was nat, zielig en wist de weg niet eens. Ze had onvoldoende onderzoek gedaan, wat ergens logisch was gezien haar grootvader haar de kans niet gaf, wat dit als resultaat had. Licht rillend en doodsbang dat iemand boos op haar zou worden. Nu was ze wel het soort persoon dat altijd uitging van worstcase scenario, wat nergens voor nodig was – de buitenwereld was niet zo boos als ze dacht, en dat liet ze ook blijken met haar blik en houding. Zo deed ze dat nu ook weer, onbewust, maar ze was zich wel heel erg bewust van haar eigen gedachte die ze volledig accepteerde. Ze was zo lang alleen geweest dat ze het gewoon logisch vond om bang te zijn voor anderen als zij niet voldeed aan de standaard: het was ongehoord.
Ze was een demon en ze hoefde dus niet zoveel verkeerd te doen of het zou goed mis gaan: mensen waren niet zo makkelijk in de omgang met demonen.

De vrouw ging door haar knieën zodat ze op hetzelfde niveau kwam als haar, voelde zich nu al helemaal verplicht om de ander aan te kijken. Ondanks dat ze moeite had met direct oogcontact, liet dit ook blijken met een lichte blos op haar wangen die vast bijna niet te zien was door het geringe licht.
”Het is al goed Seira.” Haar ogen werden iets groter, hoe wist die vrouw haar naam? ”Mijn naam is Oriël Tá Suíl.” O, nu wist ze haar naam ook – dus was het niet zo erg meer, maar toch bleef het vreemd. Verdere informatie over Oriël volgde en ook een aanbod wat ze niet kon afslaan: ze zou gek zijn als ze het zou doen. Aarzelde daarom ook geen seconde wanneer de vrouw haar hand uitstak, pakte deze zwakjes vast en liet zich overeind helpen. ’D-Dank u…’ wist ze zwakjes uit te brengen, maar kon de moed niet opbrengen om de ander ook daadwerkelijk aan te kijken. Ze wist niet zo goed hoe ze op dit gebaar moest reageren, op een simpel bedankje na. Normaal hielp niemand haar, laat staan dat iemand haar vrijwillig zou willen aanraken.
Ze pakte het handvat vast van de koffer, was klaar om deze achter zich aan te slepen – maar bedacht zich ineens. ’Ik weet niet of ik dit mag vragen,’ begon ze zachtjes, ‘E-En als het niet mag onderbreekt U me maar!’[/b] Even keek ze Oriël aan, probeerde haar te peilen om zo te ontdekken of ze toestemming had om haar vraag te stellen of niet. ’H-Hoe… Mijn naam… Hoe weet U die, mevrouw T-Tá Suíl?’ Ze had haar blik langzaam naar de grond gericht en had de achternaam ook zeer aarzelend uitgesproken. Ze wist niet zeker of haar accent wel geaccepteerd zou worden, wie weet vond de ander het wel zo vreselijk hoe ze het uitsprak dat deze nooit meer wilde dat ze het over haar lippen liet komen.

OOC; Je mag in je volgende post wel zetten dat ze al lopen als je dat fijner vindt (;</sub>

<sub>Ieder ander zou waarschijnlijk ongelofelijk blij zijn geweest, de ander zowat zijn besprongen en hebben bedankt enzovoorts. Het enige wat je van Seira zou krijgen in deze situatie was een klein bedankje en misschien nog een terughoudende houding. Het was nou eenmaal iets dat ze had geleerd om te overleven, klinkt misschien wat aan de dramatische kant: maar met een grootvader die denkt dat je een demon bent heb je weinig keus. Die dacht dat ze alles en iedereen kapot zou maken in een oogwenk als ze erg blij was, moest huilen of boos op de grond stampte. Vandaar dat ze probeerde haar emoties niet zozeer te tonen, gewoon om te voorkomen dat dingen zouden escaleren, want tot op de dag van vandaag was haar visie van de buitenwereld verkeerd. Wat inhield dat ze dacht dat iedereen dezelfde mening had als haar grootvader.

Ze schonk een dankbaar lachje aan Oriël wanneer deze de deur openhield zodat zij zonder extra ongemak haar koffer achter zich aan kon trekken. Ze was nou eenmaal niet zo sterk en de koffer woog nou eenmaal veel, had ook niet echt wieltjes en het was dat hij de grond niet beschadigde dat ze haar jas nog niet had uitgetrokken en deze eronder had gelegd om dit te verhelpen. Om dan vervolgens weer terug te gaan rennen en het natte spoor op de ruimen.
Met haar mond een beetje open keek ze op naar de vrouw wanneer deze uitleg gaf over de zaal waar ze langsliepen. Rustig nam ze de woorden in zich op, totdat de storende vraag in haar opkwam over hoe de ander haar naam wist. Ze wilde het eigenlijk negeren en onderdrukken, maar een naam bleef toch iets persoonlijks en als iemand zomaar daaraan kon komen – zonder enige moeite scheen het – baarde het toch enige zorgen. Want wie weet achter welke persoonlijke informatie ze nog meer kon komen? Dus vroeg ze het toch maar, na lichte aarzeling.
”Dat heb jij me verteld.”
Het voelde alsof ze door bliksem werd getroffen, ze stopte ook met lopen en liet haar koffer voor wat het was. Deze viel om vanwege de schuine stand waarin ze hem had gelaten.
”Iemands ogen kunnen veel informatie geven.”
Boem. Omgevallen.
Zwakjes balde ze haar handen tot vuisten, maar de grip werd steeds sterker en uiteindelijk zorgde het ervoor dat haar handen lichtjes trilden. Haar blik was strak op de grond gericht. Hoe kon ze haar nog aankijken? Wie weet wat voor informatie ze zo maar, zonder toestemming, zou aflezen uit haar ogen! Dat iemand iets prijsgeeft, onbewust, betekend nog niet dat dit ook de bedoeling is. Dat zou iemand met zo’n techniek toch moeten weten, die zou dat toch als allerbeste moeten beseffen?! ’Wat… Wat heeft U allemaal gezien?’ Ze kon de boze ondertoon niet onderdrukken, kon hem onmogelijk verbergen. Van binnen kookte ze, voelde ze tranen van woedde prikken in haar ogen. Zij het zo dat er ook angst in haar opkwam: wat als Oriël alles had gezien en wist wie of wat ze was? Dan zou ze hier ook opgesloten worden en dat was wel het laatste wat ze wilde.</sub>