Hij had met zijn armen voor zijn bost gekruist en zijn gezicht op onweer in de shuttle gezeten nadat zijn vader het lef had gehad om hem in te schrijven op een andere school zonder het eerst met hem te overleggen. Jawel, Aurelius had het aan zichzelf te denken dat hij van school getrapt was nadat hij de dochter van de directeur misschien publiekelijk vernederd had en haar voor heel de school in huilen had doen uitbarsten, maar dat wilde nog niet zeggen dat de man hem naar een school op een of andere planeet die hij niet kende mocht sturen. Daarbij had ze het toentertijd helemaal zelf gezocht. Ze had het aan zichzelf te denken dat heel de school haar had uitgelachen. Het enige wat de jongen gedaan had, was de rest een beetje in de goede richting geduwd en misschien had hij de shampoo die ze meestal gebruikte na de cheerleader training vervangen door groene haarkleuring waardoor haar perfecte blonde hoofd veranderd was in een… wat minder perfect hoofd. Zij was begonnen met hem te vernederen door te doen alsof ze hem niet zag en constant tegen hem aanliep. Hij was misschien klein, maar hij was niet iemand die je zomaar over het hoofd kon zien. Ten eerste was hij luid. Niet irritant luid, maar je wist meestal wel dat hij er was. Voor iemand die stiekem informatie over iedereen probeerde los te peuteren en nog wat illegale dingen deed, was hij een persoon die altijd erg aanwezig was. Misschien was dat ook wel zijn tactiek. Hij was luid en mensen wisten altijd waar hij was, dus waarom zouden ze hem verdenken? De tweede reden dat ze hem gewoon nooit over het hoofd kon zien, was door zijn uiterlijk. Hij had een licht gekeurde huid net zoals de meeste mensen in het dorpje hadden, wat dus niet hetgeen was waar hij op doelde. Hij viel op omdat hij een roze haarkleur had, iets dat je niet vaak tegenkwam. Het was een soort afwijking in zijn genen, eentje die zijn grootmoeder ook had gehad en als hij heel eerlijk moest zijn, was hij er wel trots op. Dus ondanks het feit dat hij maar 1.46m lang was en eruitzag als een twaalf jarige, was het nog altijd onmogelijk om hem zomaar over het hoofd te zien. De cheerleader had hem kwaad gekregen en dat had ervoor gezorgd dat hij over de grens was gegaan, een heel stuk over de grens. Niemand kwam aan papa’s oogappel en als ze dat wel deden, werden ze linea recta van school gestuurd.
Dat was dus hoe Aurelius op de shuttle naar Starshine Academy belandde en hoe hij met veel tegenzin een weg naar de school had gebaand terwijl hij zijn koffer achter zich aan sleepte. Pas toen hij de deuren van het kasteel na wat wandelen en na een paar keer de weg gevraagd te hebben, had opengeduwd, veranderde de uitdrukking op zijn gezicht compleet. De norse uitdrukking verscheen als sneeuw voor de zon en maakte plaats voor een brede glimlach. Hij kreeg het zelfs voor elkaar om de pretlichtjes in zijn donkere ogen op en neer te laten dansen om heel het plaatje compleet te maken. De norse vijftienjarige was ineens veranderd naar iemand die door zijn enthousiaste bewegingen al snel aangezien kon worden als iemand van twaalf. Hij had zelfs geen commentaar toen iemand hem een elleboogstoot gaf in een poging om door te kunnen. De gang zat inderdaad nog al vol met mensen. Voor iemand van zijn lengte was het makkelijk om door te raken, maar de mensen met een gemiddelde lengte moesten wat meer moeite doen. Het duurde niet erg lang voordat hij zijn weg naar de juiste etage had gevonden en zijn koffer daar gedropt had voordat hij naar de grote zaal vertrok. Het was niet erg moeilijk om de weg naar de ruimte te vinden sinds bijna iedereen ernaartoe ging. Aurelius was aangekomen net voor het avondeten, het perfect moment om te beginnen aan het inwinnen van wat informatie. Nieuwe school, nieuwe slachtoffers.
”Excuseer, maar zou ik hier misschien mogen komen zitten? De mensen die rond de andere lege tafels zitten, zien er wat… angstaanjagend uit en ik weet niet of ze het fijn zouden vinden moest ik naast ze komen zitten.” Het bange kind spelen, een van zijn specialiteiten. Kijken hoe de ander zou reageren als er zo iemand naar hen toe kwam. Een reactie zou al erg veel over die persoon vertellen en daar kon hij dan langzaam op verder bouwen. Met grote bruine ogen keek hij het blonde meisje aan, kreeg het zelfs voor elkaar om zijn stem lichtjes te laten trillen. Het enige dat hij niet voor elkaar kreeg, was het laten trillen van zijn handen zonder het er gemaakt uit te laten zien, dus hield hij dat maar gewoon achterwege. Hij had niet direct het gevoel dat het haar direct zou opvallen. Tot nu toe was dat kleine detail iedereen ontgaan en hij ging er vanuit dat hij ook een makkelijk slachtoffer in de dame voor hem zou kunnen vinden.
PROFILE
Onderwerp: I'll write you a tragedy || Autumn 
za jun 25 2016, 22:40
