De vlucht ging zoals altijd… Rustig en slaapverwekkend. Doordat hij een tweede-rangs kaartje had zat hij in een volle cabine. Het was feest en iedereen ging ergens heen. Echter naar de weg naar de hoge school, was de cabine leeg. Iedereen was dus op weg naar familie en dergelijke.
Hij kon het niet geloven, hij had de baan gekregen. Een baan waar hij heel erg zijn best over op had gedaan. Hij had met spanning op de brief gewacht of hij was geaccepteerd. Na werken kwam er eindelijk een bericht, zo zag je maar. Post ging niet zoals het snelste. Wel was hij het snelste met spullen inpakken, ticket halen, gedag zeggen en op reis gaan.

Lavi keek uit het raampje tot hij de school in vizier kreeg, het was van veraf toch een stuk kleiner dan hij had gedacht. Wel branden er al lichten sinds het tegen vijven was. Toen hij nog een keer naar het weer keek werd hij niet zo vrolijk. Het sneeuwde toch redelijk en niet het sneeuw dat zo geheel lang bleef liggen ook. Lavi wist helaas de weg niet naar zijn kamer, vertrek of überhaupt of iemand hem aan het opwachten was. Op het platvorm stapte de roodharige jongen uit, pakte zijn tas en gooide deze op zijn rug heen. Hij keek toe toen de shuttle weer vertrok. Nu was het leven toch echt weer voor hem begonnen, maar nu een hoofdstuk hier. Juist… Nu nog de weg vinden naar de school toe. Vanaf de Shuttle had hij het wel ongeveer gezien… maar nu hij zo even keek, lag het toch wat anders dan hij herinnerde. Nadat hij bij iemand het gevraagd had hij de weg dan eindelijk, zo ging hij op pad.

Nat en koud van de sneeuw was hij dan eindelijk binnen gekomen. Hij rilde en had een rode neus gekregen. Winter…. Het was een periode die hij niet lief had. Warmte, 30 graden in de plus, hoger het liefst. Daar genoot hij heerlijk van maar dit, hier hoefde je hem eigenlijk niet eens wakker voor te maken!
Binnen deed hij zijn sjaal af, jas zo snel mogelijk uit, maar de kou en de nattigheid zat ook al op zijn sweater. Hij zuchtte even en keek een keer rond met zijn ene oog. Tot zijn verbazing kwam een magie soort toch bijzonder in de buurt van hem. Hij draaide zich om en zag een rood harige vrouw. “Hoi..” Klonk hij rustig, ergens toch nog wat verbaasd. “kan… Ik je helpen?” Het was grappig, hij was er nog maar een minuut of hij vroeg of hij iemand kon helpen.

occ;;; Yang~

Dat was op deze vroege avond echter niet het geval. Dus nadat ze had gekeken hoe haar adem wolkjes had gevormd verborg ze haar gezicht direct weer in de dikke, wollen sjaal. Normaal gesproken liep ze met een arofatsjaal maar ze had het deze keer zo koud gevonden dat ze haar veelte lange rode wollen sjaal om had geslagen. Haar moeder had hem ooit voor haar gekocht omdat hij zo perfect bij haar haar kleur pasten. Toen was ie ook al veel te lang maar dat had Yang geen probleem gevonden. Dan kon ze beter haar gezicht er in verbergen als bescherming tegen de kou. Toch droeg ze liever haar arofatsjaals maar deze twee meter lange wollen vriend was met dit soort koude tijden toch wat aangenamer.
Ze voelde hoe het zachte wol tegen haar kin en neus aan drukte toen ze haar gezicht er weer half in verborg. Een glimlacht verscheen toen haar wangen al iets warmer werden. Het liefste zou ze de hele sjaal voor haar gezicht knopen maar dan zag ze geen hand(sjaal x3) voor ogen. Dus hield ze het maar half voor haar gezicht.
Met haar handen in dr zwarte, trenchcoats jas zakken stond ze onder een boom. Schuilende voor de natte sneeuw. Een paar dagen geleden vielen er nog dikke droge vlokken sneeuw uit de lucht. Het was een hemels zicht en mensen genoten van de knarsende sneeuw onder hun schoenzolen.
Nu, enkele dagen later, had deze hemelse sneeuw plaats gemaakt voor natte, vieze sneeuw. Het witte laagje wat er had gelegen was veranderd in een soort modderige, natte, koude, drap door de kleine regenachtige sneeuwvlokjes. Dit was het moment geweest waar alle mensen zich weer binnen verscholen achter het haardvuur.
Yang gaf ze groot gelijk en zat daar nu ook liever dan hier buiten onder een boom te staan verkleumen. Ze had echter een klein rood katje wat perse even buiten haar vleugeltjes wilde strekken. Yang haar zilveren ogen keken toe hoe haar katje, Flame, door de lucht zoefde en genoot van de wind tussen haar veertjes. Er waren nu enkele minuten voorbij sinds ze hier waren aangekomen en de schemering was allang ingetreden. Het zou niet lang duren eer het donker zou worden. Tijd om weer terug naar binnen te gaan, besloot Yang waarna ze Flame riep en een aanstalten maakte om terug naar het kasteel te lopen. Gelukkig volgde Flame anders moest ze het beestje ook nog gaan vangen, en dat kon heel lang duren.

De duisternis van de nacht was al ingetreden toen ze bij het kasteel aan kwam. In de winter ging dat altijd heel snel. Voor je het door had was het donker terwijl het pas rond vijf uur was. Dat was nu ook het geval wat ook betekende dat ze zo gingen eten. En daar keek Yang altijd naar uit, eten was geweldig.
Ze had de lichten van enkele meters afstand zien schijnen en stond nu voor een grote deur. Deze opende, ze stapte naar binnen en deed snel de deur weer dicht zodat de meeste warmte nog binnen was. Zoals al eerder genoemd in de post kwam de warmte haar tegemoet en omhelsde haar. Met een lichte blos op haar wangen van de kou glimlachte ze. Flame vloog direct naar de verwarming en schudden alle natte sneeuw van zich af. Yang begon de knopen van haar jas los te maken en had door haar gedachtegang totaal niet opgemerkt dat er een tweede persoon stond. Ze deed haar jas uit, hing deze op, om hem later op de avond naar haar kamer te brengen, en begon met haar sjaal af te doen.
De rode, veel te lange, dikke sjaal viel bijna als een soort deken over haar schouders. Zo veel te groot dat deze eigenlijk voor haar was. Zachtjes begon ze te neuriën en stond met haar rug naar de jongeman toe. Met haar relatief kleine handen pakte ze de sjaal vast en haalde het eerste gedeelte van de sjaal van haar schouders af. Het zou een niet z’n bijzonder iets moeten zijn om te beschrijven, het af doen van een sjaal. Maar Yang, was Yang en wist op de een of andere manier in de knoop te raken met de sjaal.
Een beetje geïrriteerd had ze de sjaal proberen af te trekken maar hierdoor ging ie nog strakker zitten en wanneer ze iets anders probeerde merkte ze dat haar arm vast kwam te zitten in de sjaal. Dit alles, en nog wat andere handelingen, zorgde er voor dat haar sjaal om haar hoofd, mond en nek heen zat en dat daar tussen ook nog haar armen en handen zaten. Het was vast een erg komisch zicht.

Terwijl ze zich probeerde los te wurmen uit de greep van de sjaal hoorde ze opeens een mannen stem wat zeggen. Het was zo te horen een begroeting met daarna de vraag of hij haar kon helpen. Met grote zilveren ogen draaide het meisje zich om. Ze kon nog net tussen de sjaal en haar armen door kijken. Ze moest omhoog kijken om de jongeman aan te kijken. Toen hun ogen elkaar kruiste realiseerde ze zich pas hoe ze er waarschijnlijk uit zag. ‘Uuuuh,’ kwam er dan ook even beduusd uit waarna ze een gezicht trok en weer om draaide. ‘Flame, help me,’ fluisterde ze en zag hoe flame aan de sjaal begon te trekken. Zelf wurmde ze ook wat en voelde hoe er aan arm los kwam.
Na nog enkele seconden had ze zichzelf bevrijd uit haar sjaal. Althans, hij lag weer over haar schouders heen, wat beter was dan er verstrikt in zitten.
Met een brede glimlach en ene grinnik draaide ze zich weer om naar de jongen. ‘Nope, alles is weer okay,’ sprak ze en stak haar duim op. Negerende dat ze haar sjaal nog niet af had gedaan. Ze keek de jongen aan en liet haar ogen vlug over hem heen glijden. Hij kwam haar niet echt bekend voor ook al was ze goed in gezichten onthouden. Zelf was ze nog niet mega lang op deze school dus het kon dat ze hem nog nooit eerder had gezien, maar dat zou erg onwaarschijnlijk zijn. Misschien was hij ook nieuw? Of had hij een lange vakantie genomen van de zomer en was nu pas terug?
Vragen trok ze een wenkbrauw op, ‘hhm,’ ze tikte met haar wijs vinger tegen haar lippen aan en hield haar hoofd schuin. ‘Ben je nieuw hier? Je komt me niet erg bekend voor namelijk,’ sprak ze oprecht geïnteresseerd. Vervolgens liep ze, zonder te vragen en enige schaamte, een rondje om hem heen en kwam weer voor hem terecht. ‘Nope, niet bekent,’ zei ze en keek hem weer aan.
Een vriendelijke glimlach verscheen op haar gezicht. ‘Ik ben Yang, aangenaam.’ Ze deed een groet gebaar met haar wijs en middelvinger bij haar hoofd en knipoogde tegelijkertijd.
De jonge had rode haren en was zeker langer dan haar. Hij zag er enkele jaren ouder uit dan haar. Ze schatten hem ouder dan twintig maar onder de vijfentwintig. Over een oog had hij een ooglapje zitten en zijn andere oog was smaragd groen. Een kleur die je niet vaak zag bij ogen maar wat zeker een plezier voor het zicht was.
Terwijl ze hem in zich op nam en een schets van hem maakte in haar hoofd verscheen er een kleine glimlach op haar gezicht. De vriendelijke glimlach van net was, na enkele seconden, weer weg gezakt naar een neutraal gezicht omdat ze wachten op zijn reactie. Nu had dit dus weer plaats gemaakt voor die petit glimlach omdat ze hem, hopelijk onopvallend, gadesloeg.

Ooc: Omdat mn naam Ruby is maybe x33
Hopelijk vind je em goed ;-;
er zitten hier en daar wat schrijf foueten in, gommine ;-;^^;

Het had niet lange geduurd eer ze zijn naam wist. Lavi Mayer, had hij gesproken. Een naam die Yang niet bekend voor kwam, liever gezegd was het een naam die ze nog nooit had gehoord. In haar gedachten kwam direct een plaatje van lava op borrelen toen ze de naam hoorde. Ze had moeite gedaan haar grinnik in te houden en het woord lava niet te zeggen. Misschien als ze hem wat beter kende dat ze zou vragen of ze hem Lava mocht noemen in plaats van Lavi. Gewoon als komische bijnaam. Ze hield er van om bijnamen te bedenken en bij deze gozer was het wel erg gemakkelijk geweest.
Het moment dat hij haar hand vast pakte had ze de neiging deze direct terug te trekken. Dat zou ze ook gedaan hebben als de jongen niet sneller was geweest dan haar met het maken van een vloeiende dansbeweging. Alsof het afgesproken was draaide Yang sierlijk mee en kon een lach op dr snoet niet verborgen houden. Dat was weer eens een andere kennismaking dan handje schudden en je naam beleefd zeggen. Ook al was het met een onverwachtse aanraking geweest, ze vond deze manier van hem wel amusant. Het was anders dan normaal en als ze van een ding hield was het dat wel. Anders dan anders.
Hij had een geïnteresseerd ‘hmm’ geluidje laten klinken om vervolgens het woord ‘interessant’ te zeggen. De glimlach die onder het rondje draaien bij haar was verschenen, was nog niet weg gezakt toen ze weer recht voor hem stond. Het woord wat hij had gesproken had echter wel enkele vragen bij haar opgeroepen. Wat vond hij interessant? En waarom sprak hij het hardop? Was het een positieve interessant of een negatieve interessant?! Vragen gemengd met haar onzekerheid joegen door haar hoofd tot ze zijn stem weer hoorde maar dan in een totaal andere taal.
Met grote ogen en opgetrokken wenkbrauwen had ze hem aangekeken nadat hij dat gesproken had. ‘Wat zei je daar?!’ vuurde ze de vraag op hem af, niet beseffende dat dit misschien aanvallend over kwam. ‘Welke taal was dat? Wat zei je precies?’ ging ze verder en keek hem nieuwsgierig aan. Vreemde culturen waren een van de vele dingen die haar interesseerde. Bij cultuur hoorde ook taal, dus dit aspect, ook al was ze zelf erg slecht in talen en literatuur, vond ze ook boeiend. Echt de boeken in duiken om de taal te leren deed ze niet omdat ze daar vaak geen snars van snapte. Maar hoe de talen klonken en hoe andere mensen ze spraken vond ze wel leuk om waar te nemen.

Echt veel tijd om te reageren had de jongen echter niet want de bel, die aan gaf dat avond eten klaar was, luide door de gangen van de school. Bij het horen van deze bel sprong Yang met een klein juich geluidje in de lucht.
‘Voedsel!’ riep ze en rende weg van Lavi. Als de echte scatterbrain die ze was bedacht ze zich opeens dat ze dr sjaal nog om had. Dus na enkele meters rennen draaide ze zich weer om, deed haar sjaal af, deze keer merkwaardig genoeg zonder moeite, en hing deze op bij dr jas. Hierna vervolgde ze haar weg weer naar de eetzaal maar bedacht zich, weer na enkele meters pas, dat Lavi daar nog stond en het asociaal was om zomaar weg te rennen. Dus voor de tweede keer deze avond draaide ze zich om en rende terug naar de plek waar ze vandaan kwam.
Hier haalde ze even diep adem, klaar makende om wat te zeggen tegen Lavi, maar werd in deze actie onderbroken omdat ze in de reflectie van een raam achter hem zag hoe statisch, wild en ontploft haar haren zaten. Zonder enige aankondiging stormde ze langs Lavi af en keek naar haar reflectie.
‘Awh my gawd!’ sprak ze en legde haar handen op dr haar, om ze er daarna weer af te halen waardoor haar haren weer omhoog sprongen. Ze hield van haar wilde lokken en had ze expres in laagjes laten knippen. Maar als het had geregend en ze kwam in een ruimte waar het enorm warm was ging het pluizen als een gek en was deze wildheid zelfs iets te wild voor de fiery Yang. ‘Niet okay,’ murmelde ze en zakte door haar knieën om zo gehurkt aan haar haren te prutsen.
Dit momentje van een echt meisje zijn duurde niet super lang want de tweede bel van het avondmaal klonk. Zo enthousiast als ze net had gereageerd sprong ze nu ook weer overeind. Ze draaide zich om, klaar om naar de eetzaal te sprinten maar zag toen Lavi staan en bedacht zich dat ze nog iets tegen hem wilde zeggen.
Ze was vandaag wel heel erg chaotisch in haar doen en laten. Soms had ze van die dagen dat ze bijvoorbeeld zonder schoenen naar de les zou kunnen lopen en dan later afvragen waarom ze haar schoenen niet had aan gedaan. Het was iets wat ze van haar moeder had. Deze was in haar jeugd ook een enorme airhead en herkende sommige dingen van haar in Yang. Het was echter zo dat Yang ook nog eens het drukke van haar vader had gekregen, dus het ‘airhead’ gedeelte veranderde meer in een hoofd vol chaos bij haar. Ze had er niet heel veel last van, aangezien het iets was wat ze al van jongs af aan had. Het was alleen wel zo dat het sommige dagen heviger was dan andere dagen, en vandaag was blijkbaar z’n dag.

‘Ohja!’ begon ze en toverde een vriendelijke glimlach op haar gezicht. ‘Wil je misschien mee lopen naar de eetzaal?’ Ze wees met haar duim naar de gang waar zo zojuist door was gerent. ‘Aangezien je nieuw bent enzo.’ Even blies ze een rode lok haar uit haar gezicht en gaf Flame, die op haar schouder zat, een aaitje.
‘En trust me,’ ging ze verder. ‘Je wil het avondmaal van vandaag echt NIET missen,’ zei ze heel zeker van dr zaak. ‘Het toetje vanavond is piedding! En dat is het meest goddelijkste wat je ooit hebt gegeten!’ sprak ze enthousiast terwijl ze van haar handen vuisten maakten.
Los van het feit dat Yang al een lief hebber was van goed eten, was de piedding die ze op SSA aten heerlijk! Voordat ze naar deze school toe kwam kende ze het niet en had benieuwd een hap genomen van deze lekkernij. Na de eerste hap was ze al direct verkocht en wist wat ze op haar ‘favoriete eten’ lijstje er bij ging zetten. Het was een soort mengeling van pudding en pie. Maar dan zo goed gedaan dat het gewoon zalig was voor je smaak papillen. Ze hadden het in allerlei soorten smaken en de lekkerste, vond Yang, was de frambozen variant. Het was iets waar je haar altijd wel deels mee kon opvrolijken of wakker voor kon maken.
Stiekem hoopte ze dat ze die vanavond ook er bij hadden staan. Anders dan zou ze in het weekeinde misschien een stukje frambozen piedding kopen in de cafetaria, maar daar moest ze nog even over na denken aangezien ze gewoon niet zo veel geld had om uit te geven. Voor nu had ze in ieder geval alle hoop staan op het toetje van vanavond.

Ooc: Pff sorry voor Yangs scatterbrainchaos gebeuren x3
Was vandaag zelf ook erg chaotisch so (a)
Hopelijk kan je dr wat mee~ :3

Nadat hij haar voorstel had geaccepteerd draaide ze zich om en liep voor de zoveelste keer de gang in. Deze keer was het echter op een rustig tempo aangezien de jonge een hele tas mee moest nemen. In die tas zaten vast al zijn verblijf spullen. Ze wist niet voor hoelang hij zou blijven maar ze dacht wel zeker voor een langere tijd.
Zoals ze al had geconcludeerd leek hij ouder dan twintig. De vraag of hij een stagiaire was ging door haar heen. Voor een leraar was hij vast nog te jong en voor een leerling te oud. Haar nieuwsgierigheid groeide naar mate ze verder met hem kletsten en uiteraard kwam de vraag in haar op in welk vak hij stage zou lopen.
Onder het praten vertelde ze hem dat ze alleen Kovomakaans en Puffoons sprak. Waarschijnlijk had hij gedacht dat ze van een andere planeet kwam dan van Puffoon. Ze zag er kwa uiterlijk en sfeer dan ook niet uit als een standaard Puffoons meisje. Zoals haar moeder haar vaak had verteld, leek ze veel meer op haar vader, die een echte Raziaan was.
Na zijn vraag kon ze dan ook niet laten te grijnzen. Hij had, nadat ze had gezegd dat ze Puffoons sprak, vast al een idee waar ze vandaan kwam. Toch vriendelijk en leuk dat hij toch nog vroeg waar ze vandaan kwam. Haar zilveren ogen keken omhoog en met behulp van luchtsturing sprong ze enkele meters de lucht in om daarna langzaam, met draaiende lucht om haar heen, neer te dalen en weer langs Lavi neer te komen. ‘Van Puffoon dus,’ glimlachte ze.
Het was niet dat ze wilde uitsloven met dr lucht magie ofzo. Zo had het er misschien wel uit gezien, maar zo was het niet bedoeld. Ze vond het gewoon leuk om zo af en toe een hoge sprong te maken en dan vervolgens weer luchtig neer te komen. Net was gewoon het perfecte moment er voor.
‘Ok, mijn beurt,’ sprak ze en begon weer te lopen richting de eetzaal. ‘Ben je een stagiaire? Zo ja, welk vak ga je doen?’ Was de vraag die luide waar zo enkele seconden terug aan had gedacht. Als ze hem zo bekeek was haar eerste gedachte vuur magie. Dit kwam vast door zijn rode haar en de vibe die hij uitstraalde. Het kon echter ook totaal iets anders zijn, zoals gym of kunst. Je wist het nooit helemaal zeker. En af gaan op uiterlijk was een vorm van oordelen en dat had ze zichzelf afgezworen.

ooc: SORRY FOR LE SHORT POST ;-;

Op zijn constatering van het woord Jumpy glimlachte Yang breed. Hij had daar wel een goed punt, ze was nou eenmaal een ‘jumpy’ persoon. Na de vuur regen van vragen had ze zijn antwoord opgewacht. Hij was dus inderdaad de vuur stagiaire. Dan ging hij het nog moeilijk krijgen met Savador. Ergens diep van binnen kreeg ze lichte medelijden met de jongen maar dit verdween al snel omdat hij best een goede attitude had, eentje die wel met Savador om kon gaan. Als hij nou een verlegen onzeker persoon was, dan had ze pas echt medelijden met hem.
In een ooghoek zag ze hoe de jongen bijna tegen een deur aan liep. Ze wilde al snel reageren en hem weg trekken maar het was al te laat. Pijnlijk keek ze hem aan en zag dat et nogal een klap was geweest. ‘Y-‘ ze wilde vragen of hij oke was maar hij reageerde al door te zeggen dat diepte moeilijk voor hem was. Hier op lachte Yang en knikte begrijpelijk.

De deuren voorbij en ze stapte de immens grote eetzaal in. Ze hoorde de jongen naast haar iets zeggen in een vreemde taal en ze kon het niet laten te grijnzen. ‘Mooi he?!’ riep ze enthousiast en spreidde haar armen omhoog, een groot aan wijzend-achtig gebaar. Overal stonden kaarsen en klonk zacht geroezemoes. Door de duisternis buiten waren alle kaarsen al aangestoken en ze baden de ruimte in een warm, geel licht. Het was een prachtig magisch aanzicht. Een ruimte waar Yang uren kon zitten genieten van er alleen al naar te kijken. Hier was zij niet de enige in aangezien al bijna de hele ruimte vol zat. Iedereen zat te genieten van het vele eten en zo te zien was het avond eten al even bezig, aangezien sommige hun bord al leeg hadden.
‘We moeten opschieten!’ zei ze en pakte de jongen zijn pols vast. Snel zocht ze een plaatsje en ging zitten terwijl ze de jongen naast zich neer zetten. Met een brede glimlach keek ze hem aan. Hierna keek ze verlekkerd naar het eten voor zich. Ze hadden van alles, van aardappeltjes tot pompoen tot pasta tot kip tot pannenkoeken tot mango, vanalles! Het was dan ook wel dat heel veel mensen er van aten, dus op ging het zeker. Vooral in deze koude maanden van de winter.
Gulzig schepte Yang een bord vol met pasta, garnalen en gegrilde groenten. Te drinken nam ze gewoon een glas water. Eenmaal het bord voor haar neus hoorde ze haar maag luis knorren. Andere meisjes zouden zich schamen maar Yang lachte en zetten een brede lach op. ‘Aanvallen!’ riep ze net iets te hard en begon zich vol te proppen. Niet erg charmant, maar zo was ze nou eenmaal, een grote eetlust en iemand die van eten houd.