---

Een zachte zucht verliet zijn lippen terwijl hij verveeld uit het raam over het buitenterrein neerkeek. Tussen de vingers van zijn ene hand hield hij een klein zilveren lepeltje waarin hij in zijn thee roerde. De andere ondersteunde zijn kin en streek met de punt van zijn schrijfveer die hij met pink en ringvinger vasthield langs zijn kaaklijn. Hij draaide het ding langzaam om zijn vingers heen, zich bedenkend hoe hij de brief waarvan de helft al op het perkament voor zijn neus stond kon vervolgen. Op hoffelijke wijze, want het was een zakelijke brief. Anders nooit een hele klus waar hij zijn hoofd over brak. Vandaag wel. Het wilde gewoon niet soepel verlopen, deze werkdag. Moest vast aan dat ene glaasje teveel liggen dat hij gisteravond nog gauw achterover had geslagen. Alhoewel: wat was tegenwoordig nog teveel in zijn zin als het op wijn aankwam? Zijn verslaving - hij ontkende het, maar wist dondersgoed dat hij eraan leed - had ook zo zijn voordelen. Hij kon beter tegen de alcohol, en dus ook meer op. Enkel op het huidige moment, want de kater die hem de volgende dag teisterde was een geheel ander verhaal. Hij had hoofdpijn, al de hele dag, en wilde het liefst de uren spenderen door lui in zijn fauteuil te liggen. Dat verlangen rinkelde in zijn achterhoofd. Het stapeltje nakijkwerk dat hem vanaf de hoek van zijn bureau aanstaarde vertelde hem echter iets anders. Het riedeltje was weer begonnen. Vakantie voorbij, en hij kon weer aan de gang. Waar menig leerkracht het nog rustig aan kon doen, zo op het begin van het schooljaar, zo was alles voor hem dubbelop. Niet zozeer een wonder dus, dat hij niet altijd de vrolijkste was in de maand september. Vooral in die maand.
Savador slaakte nogmaals een zucht, om uiteindelijk de punt van zijn schrijfveer op de rand van het inktpotje te leggen en iets naar achteren in zijn stoel te leunen. Hij nam het theekopje en schoteltje in handen en legde al roerend zijn ene been langzaam over het andere. Even een kleine pauze tussendoor. Het deed je concentratie niet goed als je aan één stuk doorwerkte. Misschien moest hij later nog een poging wagen met die brief en zich voor nu op het nakijkwerk richten. Of nu die brief afmaken en het nakijkwerk rond zevenen na etenstijd doen, zodat hij de rest van de avond voor zichzelf had. Peinzend zette hij zijn elleboog op de armleuning en wreef vermoeid langs zijn oogleden. Een secretaresse zou goed voor hem zijn. Even een broodnodige massage tussendoor wanneer de motivatie hem in de steek liet. Een allerliefst jong ding dat hem zelf al de koffie en thee kwam brengen op een dienblad, zodat hij niet meer onnodig hoefde op te staan. Hij veerde uit zijn eigen overpeinzingen op toen er driemaal geklop door het kantoor klonk. Eerst zacht, daarna met meer zekerheid. Hij kwam overeind, schikte zijn stropdas, vloekte zacht toen hij met een veter onder de poot van zijn stoel bleef haken en keerde zich grimmig naar de boosdoener om. Eerst aanschuiven natuurlijk, verdomme. In een rechte galante houding - waarbij hij zijn theekopje stijf onder het schoteltje hield - opende hij kordaat de deur om allereerst nors op zijn gast neer te staren. 'Ja?' kwam er vervolgens ook niet bepaald al te hartelijk uit. Het kostte hem niet minder dan een halve minuut om tot de ontdekking te komen dat deze gast een teder meisje was. Bijzonder jong ogen op het eerste gezicht, al zou dat waarschijnlijk maar de bedriegende schijn van haar jeugdige schoonheid zijn. Er ontsnapte een klein ademteugje waarbij hij vertwijfelend zijn kopje met een zacht tikje op het schoteltje zette. Meteen gleed er een vriendelijke uitdrukking over zijn bleke gelaat waarbij zijn gezicht opklaarde, compleet met warm glimlachje en een vragende uitdrukking in zijn ogen. 'Kan ik iets voor je doen?' vroeg hij kalm. De ondertoon in zijn stem haast zoet in vergelijking met de bitterheid die er normaal in te horen viel.

---

Ja, ze klopte toevallig net op een minder moment aan. Het was teatime, maar het deerde nu niet. Niet meer, althans. Dat enkele kopje thee wilde hij best aan de kant schuiven voor zo'n zuurstokzoete verschijning op een saaie middag. Zijn strenge houding, standaard tegenover vrijwel iedereen, vervaagde wat om plaats te maken voor genegenheid. Let's see here. Met een vuist onder zijn kin staarde hij op het meisje neer, terwijl hij op een geheel onopvallende wijze een poging nam haar nauwkeurig te bekijken. Rode lakschoentjes onder een beeldig jurkje, leuk leuk. Pijpenkrulletjes? Wat schattig. En haar verschijning in het algemeen mocht er weliswaar ook wezen, zeker wel. Breekbaar en zoet als ze oogde, had ze naar zijn mening ietwat weg van een pop. Eentje die hij zo bij de verzameling op de poppenplank van zijn dochtertje kon zetten, tussen alle anderen. Savador toverde een zuinig glimlachje op zijn gezicht toen hij zag dat ze nerveus op haar lip beet, bepaald niet op haar gemak. Nergens voor nodig. Ze moest zijn eerdere starre houding voor nu maar vergeten. Hij had ook niet kunnen weten dat er zo'n engel voor zijn deur had gestaan.
'Eehm ja, meneer,' gaf het meisje antwoord op zijn vraag. 'Ik ben Moyra Kasane Teto, meneer.' Hij glimlachte vriendelijk zijn tanden bloot, had ook opgemerkt dat ze hem tweemaal met meneer benoemde in één zin en het was hem ook niet ontgaan dat er om die schroom enkele blosjes op haar wangen waren verschenen. Moyra Kasane Teto; dat was een aardig mondje vol. Aan de soort namen te horen vast Raziaans. Met het theekopje nog in zijn handen, keek hij toe hoe Moyra het volgende moment een keurig buiginkje voor hem maakte, compleet met gewogen en sierlijke bewegingen alsof ze erop had geoefend. De glimlach keerde weer op zijn gezicht terug in een bredere variant toen het meisje vervolgens afwachtend naar hem opkeek. 'Beeldig,' prees hij haar glunderend. 'Alsjeblieft, sta me toe.' Savador verdween even achter de deur om het kopje weg te zetten, veegde zijn handen af aan zijn broek en reikte een hand naar haar uit. 'Master Savador Sathandiai,' stelde hij zich met een stevige handdruk voor.
'S-sorry, mijn excuses voor het storen,' begon het meisje - Moyra - op een aarzelende toon weer te spreken. Kennelijk had ze nog niet alles gezegd wat ze wilde zeggen, dus gunde hij haar even de tijd door vragend en met licht opgetrokken wenkbrauwen op haar neer te staren. 'Maar mijn vader had gezegd dat ik me bij U aan moest melden. Ik hoop dat het niet al te ongelegen uitkomt...?' Zijn mondhoeken krulden weer iets omhoog zodra ze was uitgesproken. 'Oh nee nee, absoluut niet,' wuifde Savador haar verontschuldigingen kalmpjes weg. 'Kom binnen, my dear darling,' hij stapte opzij om de deur voor haar open te houden en bleef naast de deurpost vriendelijk glimlachend staan, 'Dan zullen we alles samen eens rustig overzien, wel?'

---

Niet iedere dag kreeg hij leerlingen aan zijn deur die hem op zo'n beschaafde wijze benaderden. Souplesse te vinden in iedere handeling, en als man met strikte regelmaat zag hij dat graag. Niet voor niets hield hij deuren open, liet hij dames voorgaan en ging hij veelal gekleed in pakken of gilets. Ze was vertederend in haar doen en laten, dit meisje met de naam Moyra. En hij kon er niets anders aan doen dan er meer achter te vinden dan alleen een eerbiedwaardige révèrence, een kennismaking die enkel gold voor zaken binnen muren van de school. Ontkennen was iets simpels om te doen. Het was echter een heel ander verhaal als je voor jezelf feiten ging ontkennen, al jaren in tweestrijd met je geweten verkeerde. Worstelend om tot de conclusie te komen of zijn obsessies een geldig excuus waren, voortgekomen door het gebrek aan liefde en aandacht uit zijn eenzame jeugd - of gewoon plain wrong. Moyra's sprankelende glimlach trof hem met een warm gevoel van binnen, om het klein beetje erkenning dat hij in dat gebaar kreeg. Het dreef hem aan om op zijn beurt zijn mondhoeken opnieuw om te laten krullen tot een klein glimlachje. Haast als in een automatisme. Een klein stapje opzij om haar binnen te laten, al bleef hij zelf nog even naast de deur staan. Bij Medusa. Hij drukte een vuist tegen zijn mond, scheurde zijn geobsedeerde blik van Moyra's wiegende lichaam en sloot moedeloos zijn ogen. Ellendig als hij zich voelde dat het hem weer niet lukte om het gewoon even los te laten, dat hele obsessieve gedoe met veel te jonge meisjes. Hoe moeilijk het wel weer niet bleek dat het niet zo eenvoudig te negeren viel. Enfin; als dit alles snel gebeurd was, kon hij zich weer afsluiten van de rest in zijn kantoor en zijn hoofd tegen de desk van zijn bureau slaan. In de hoop om zichzelf van zichzelf te verlossen, en de verwarring die zijn hele leven tegenwoordig bepaalde.
Hij slaakte een zachte kleine zucht terwijl hij even een blik in Moyra's richting wierp, die kennelijk onder de indruk was van de royale werkruimte, en sloot vervolgens de deur. 'Neem plaats,' gebaarde hij uitnodigend naar de lege stoel voor zijn bureau. Zonder het levendige meisje met haar pijpenkrulletjes aan te kijken, beende hij verder de ruimte in. Een beetje somber, al leek dat maar zo. Afwezig was een beter woord. En in zijn absentie begon hij zwijgend aan het kleine karwei om zijn bureau te ontruimen, zodat ze het gesprek tenminste niet in de rotzooi hoefden te voeren. Hier een document, daar een envelop. Hij verzamelde ze allemaal bij elkaar op een klein stapeltje in zijn armen. Het dopje werd zorgvuldig op het inktpotje gedraaid, de schrijfveer kwam op de hoek van de desk te liggen. 'Dankuwel, master...' Half gebogen over zijn bureau keek hij vragend op bij het horen van Moyra's heldere stem, een envelop die hij bij het stapeltje had willen voegen daarbij nog in een hand. Savador bleef haar afwachtend aankijken, gezien de toon van haar laatste woord op zo'n manier had geklonken dat er meer zou volgen, maar de tijd moest nemen om op de juiste woorden te komen. Naam, in dit geval. 'Master Sathandi-diai...' Hoe kon een klein schepsel als zij zoveel vreugde en vertedering in een enkele oogverblindende glimlach brengen. Eigenlijk gewoon teveel sentiment in één keer, want hij merkte hoe zijn adem geruisloos in zijn keel bleef stokken bij het onwennige, bijna pijnlijke gevoel dat hem in de borst trof. Kinderen waren irritant, maar breed lachende jonge meisjes in de bloei van hun leven: voor hem het mooiste dat er was. Toch glimlachte hij ondanks het verwarrende gevoel kleintjes terug en ging hij langzaam door met zijn werk. 'Netjes,' prees hij haar zonder haar aan te kijken. 'Niet iedereen weet mijn naam in één keer goed uit te spreken.' Hij sloeg zijn blik met een tweede warme glimlach weer naar haar op en liet zich met het stapeltje papierwerk in zijn handen neerzijgen achter zijn bureau. Een beetje achterover gezakt, met zijn rug tegen de leuning, ging hij in stilte het stapeltje enveloppen af om ze later te kunnen sorteren. Zijn borst en schouders veerden traag op bij het verveelde inhalen via zijn neus. 'Ik... Ehm, zenuwachtig, neem me niet kwalijk.' Er vormde zich een kleine frons in zijn voorhoofd toen hij zijn werk onderbrak om Moyra vanuit zijn bovenste ooghoeken even onderzoekend aan te kijken. Een ogenblik later vormde zich weer een glimlach op zijn gelaat. 'Iedereen die mijn kantoor binnentreedt is zenuwachtig, lieverd. Je zou niet menselijk zijn als je niet zenuwachtig was,' zei hij kalm. Zorgvuldig borg Savador het papierwerk in een lade van zijn bureau op. 'Zo.' Hij richtte zich uiteindelijk vriendelijk tot Moyra, en nu alleen tot Moyra. Hij hoopte dat ze zich niet te kort gedaan voelde doordat hij even de tijd had genomen om zijn rommel op te ruimen, maar ze konden nu in ieder geval ter zaken komen. 'Je aanmelding. Laten we maar beginnen, nietwaar?' Hij schoof met een vinger een leeg vel perkament naar zich toe en pakte zijn schrijfveer op. 'Maar voor we definitief beginnen,' sprak hij onder het schrijven van haar naam door. 'Zou je iets te drinken willen?' De schrijfveer werd neergelegd na het plaatsen van een punt achter haar naam, alsof die er ook niet aan mocht ontbreken, en Savador keek het meisje weer glimlachend aan. Altijd wel zo beleefd om de gast het zo prettig mogelijk te maken. Vooral als deze gast zelf ook prettig gezelschap was.

---

Misschien had hij de gastenzetel beter kunnen vervangen met een vrolijk gekleurd kinderstoeltje. Gewoon, om het plaatje compleet te maken. Het kwam zomaar in hem op. Daar zou hij nog nachten lang wakker van kunnen liggen, met een soezelig fout glimlachje terwijl hij er al starend naar het schemerige plafond aan terugdacht. Verdomme. Hij legde de schrijfveer even neer om zijn neusbrug beet te pakken, en vanaf dat punt van de binnenkant naar de buitenkant toe gepikeerd over zijn oogleden te wrijven. Daar ging hij weer, een denderende trein van verkeerde gedachten die er voor nu niet aan toededen door zijn schedel. Zakelijk. Zakelijk blijven. Met een hernieuwd glimlachje keek hij Moyra het volgende ogenblik weer aan, deed een poging zijn schroom op die manier te maskeren. Alsof hij zichzelf bloot had gelegd, en ze er net zo goed van op de hoogte was als hijzelf wat er nu in hem omging. Niet dat dat werkelijk ook zo was. Dat hoopte hij, althans. Maar goed. Ter zake komen. En vlug een beetje, voor ze hem weer afleidde met een sprankelend glimlachje of een levendige blik in die stralende ogen. Of als hij zich niet langer meer kon bedwingen en haar op zijn schoot trok, de zoete geur opsnuivend uit haar slagroomlokken, haar perzikzachte huid betastte met zijn kaak en lippen, het kantoor op slot draaide en haar - stop. Licht verstrooid, misschien zelfs wel een beetje afgepeigerd alsof hij net een sprintje getrokken had, keek Savador het meisje over zijn bureau weer aan. Moe van zichzelf, want bij Medusa - probeer maar eens met een obsessie voor jonge onschuldige meisjes te leven als je je zeven dagen in de week op een school bevond. Als leraar, mentor en Hoofdmeester, nota bene.
'Ja, graag. Heeft U thee alstublieft?' Hij schraapte zacht zijn keel, ging onrustig iets verzitten en depte het klamme zweet bij zijn slaap weg dat de kortere zwarte lokken bij zijn oren kletsnat maakte. Thee. Of hij thee had. Hij zat heel doelloos al in een lade van zijn bureau te zoeken toen het tot hem doordrong en hij zichzelf de vraag stelde waarom hij überhaupt daar zocht. God, waarom legde hij verbanden zo moeilijk alsof hij een debiele idioot was, nu haar handelingen schattiger en schattiger werden? Verlegen blosjes op haar wangen, gewiebel op haar stoel. 'Ja,' antwoordde hij bijna in een bevende verzuchting terwijl hij zich langzaam uit zijn stoel overeind werkte. 'O - ja.. uiteraard. Typisch Shadraanse..' Ook weer zoiets; wilde hij bijna koffie zeggen. Verwarring werd des te groter. 'Thee,' maakte hij vertwijfelend zijn zin af. Hij draaide zich met een frons om zijn eigen bizarre houding om en begaf zich naar een klein bijzettafeltje, ergens in de hoek van de ruimte, waar hij eerst zijn vuisten op liet steunen. Even een momentje nemen om tot zichzelf te komen, zeg. For God's sake - waar had hij last van? Zijn handen trilden terwijl hij twee kopjes inschonk, en de controle over zijn polsgewricht moest behouden om de theekan niet op de grond te laten kletteren. 'Thee,' beaamde hij met een glimlach terwijl hij het dampende kopje voor Moyra's neus schoof. You don't say. Zijn eigen handen verbrandde hij zowat terwijl hij weer plaatsnam achter zijn bureau, maarja. Hij besefte het weer eens te laat. 'En nu?' Inderdaad: en nu? Roerend in zijn kopje kon Savador het niet helpen dan een zacht amicaal lachje te slaken. Misschien was hij zowaar nerveuzer dan zij was. 'Wat moet U allemaal weten voor mijn aanmelding?' Hij deed er zijn best op om Moyra een zo geruststellend mogelijk glimlachje te bieden. Je werd er ook niet echt kalmer op als je leraar onrustiger was dan jijzelf.
'De basisdingetjes, lieverd. Het stelt niets voor.' Een getrachtte poging om zijn kopje met een delicaat tikje terug op zijn bureau te zetten, very gentleman-like. Een kwart wiegde erover, bedrenkte zijn papierwerk met een lelijke bruine vlek die hij met een ademteug gauw weer op probeerde te deppen. 'Heb je op - eh..' De punt van zijn schrijfveer zweefde aarzelend boven een nieuw vel perkament. 'Op welke scholen heb je.. in het verleden - gezeten?' Zijn blik bleef een lange tijd gevestigd op het lege vel, maar Savador waagde toch een poging zijn ogen een fractie van een seconde afwachtend naar Moyra op te slaan.

---

Een kwartier. Nog maar pas een kwartier - als het al niet minder was - en hij werd al volledig in de ban genomen door zijn eigen obsessies. Ging er gebukt onder, alsof hij figuurlijk gezien een grote rots op zijn rug droeg. Een vers kopje, typisch Shadraanse thee maakte hem meestal rustiger - maar in dit geval deed de hitte door het porselein hem denken aan zijn eigen onmogelijk onderdrukbare passie. God. En dan kwam de vraag of hij haar nu beter zo snel mogelijk wilde weghebben, of het hele gesprek wilde rekken om haar zo lang mogelijk hier te houden. Voordurende tweestrijd die hij nooit won, maar zijn gevoelens. Hij kon het toch niet maken om direct bij de eerste kennismaking al een band proberen te scheppen die meer was dan leerling-leraar. Niet per se in de liefde, nee, om de kleine aspecten ervan die hem zo bewonderden. Blanke benen tussen de lakens in de morgen, een rein slapend gezicht dat zich naar hem toedraaide, omlijst door eigenwijze lokken verlicht door de ochtendzon wiens lichtval langzaam de kamer binnen sijpelde. Zijn hoofd legde zich met dichtgeknepen ogen even in zijn hand. Hij moest echt eens stoppen. Dit leidde tot niets. Fijn schooltje, zou ze denken, met een pedofiele Hoofdmeester. Nog maar te zwijgen over zijn nervositeit, het zou slechts opvallen. Statig, ervaren. Zo behoorde hij zich op te stellen tegenover een nieuwe leerling, als in een klein voorproefje voor zijn strenge persoonlijkheid die ze voor de rest van het schooljaar nog vaak te zien zou krijgen. Het lukte alleen niet behoorlijk.
Een klein glimlachje bekroop zijn smalle lippen bij het genoeglijke beeld van een simpel mens dat zich de rust en kalmte kon vinden in een enkel kopje thee. En kennelijk werd de gewilde smaak van Shadraanse thee eer gedaan, want ze leek ervan te genieten. Hij schrok er zelf een beetje van toen ze bij zijn onhandige actie direct opsprong van haar stoel, bijna verwilderd alsof er veel meer gebeurd was dan gemorste thee op papierwerk. 'J- ja,' gaf hij reactie op haar vraag. 'Niets aan de hand.' Mild glimlachje om zijn woorden kracht bij te zetten. 'Gewoon een vlek.' En een gat in zijn ziel. Traag pakte hij nieuw materiaal om alsnog zijn vragenkwestie te doen. 'Ik heb slechts op één school gezeten, op Razen,' antwoordde Moyra. 'De Sage Kiéra School..?' De toon in haar stem was evenals haar blik vragend, maar hij had zich met zo nu en dan half dichtknijpen van zijn ogen al gericht op het schrijfveer. De zilveren punt kraste zachtjes over het perkament, sierlijke halen van woorden achterlatend. 'Heb ik van gehoord,' zei hij zacht tijdens het schrijven. 'Ik heb een tijdje op Razen gewoond.' Bij die toelichting doopte hij zijn schrijfveer in het inktpotje op de hoek van zijn bureau, en sloeg veelzeggend zijn blik even naar Moyra op. Zijn mondhoeken krulden vervolgens om tot een warm glimlachje. 'Vrij grote school, redelijk bekend. Nietwaar? Ik zou er op terecht zijn gekomen als ik mijn studie al niet op Shadra had afgerond.' En als hij niet de geheel andere weg was ingeslagen om voor leraar te studeren, wat hem uiteindelijk tot Starshine Academy had geleid. 'Maar ik moest weg, want hij was er achter gekomen...,' voegde Moyra eraan toe. Savador stopte even met schrijven om haar een blik toe te werpen, ging vervolgens weer langzaam verder. Met trage, lange bewegingen van zijn hand alsof hij ondertussen zijn oren gespitst wilde houden, wachtend op meer. Toen hij daarna klaar was en hij zijn schrijfveer met een zachte tik naast zijn vel legde, bleef zijn blik steken op het rozeharige meisje en kreeg iets ernstigs over zich heen. Die plotselinge angst in haar voorheen nog zo vrolijke ogen, waar kwam dat vandaan? Onbewust kropen zijn wenkbrauwen naar elkaar toe in een serieuze frons, maar iets zeggen kon hij niet. In plaats daarvan heerste er een lange doodse stilte - af en toe verbroken door het zachte getik van de wandklok - waarin hij haar enkel kon aanstaren. 'Beantwoordt dat uw vraag?' verbrak Moyra het ongemakkelijke moment. Direct antwoord gaf hij niet. Het duurde zeker nog een minuut voor hij zijn lippen van elkaar haalde. 'Ja,' zei hij loom, haar doordringend aanstarend terwijl hij de schrijfveer extreem langzaam tussen zijn vingers liet draaien. Als een aantoning dat hij het onderwerp niet zomaar links liet liggen, en met die handeling dieper tot haar door achtte te dringen. 'Hij?' vroeg Savador tenslotte. Zijn stem klonk zacht, zo zacht dat het in de doodse stilte nog net te horen viel, en ging in de vragende toon lichtelijk de hoogte in waarbij hij zijn wenkbrauwen iets optrok. Erdoorheen prikken, met de verwarring die ze hem bezorgde en de lust die ze liet aanwakkeren - en nu ook de geheimen die ze voor hem achterhield.

---

Meegerukt in de stroom van duizenden vragen die tussen zijn oren suisde, wilde hij zich ertoe aanzetten om ze daadwerkelijk één voor één te gaan stellen - het was de uitdrukking op haar gezicht die hem tegenhield. Had hij iets verkeerd gezegd? Hij wilde er zijn vinger op kunnen leggen; het kon niet, en dat frustreerde hem. Dingen die voor hem werden achtergehouden, daar hield hij niet van. Zijn goudgele ogen gleden over haar geschrokken gezicht, van haar ernstige bange ogen naar haar stijf op elkaar gehouden lippen. Al was het maar om haar reactie te kunnen peilen. De veer in zijn opgeheven hand stopte met cirkelen en draaien tussen zijn vingers door, was nu niets meer dan een roerloos en onzinnig object tussen duim en middelvinger. De doodse stilte en zijzelf die in alle talen zwegen; het hielp hen ook niet bepaald een stap vooruit. De klok aan de wand tikte onbelemmerd door, maar de tijd tussen hen leek even te blijven hangen. Het was het moment dat hij zich realiseerde inderdaad iets verkeerds te hebben gezegd. Misschien niet zozeer verkeerd - maar op z'n minst wel iets dat hij op een verkeerde manier, op een verkeerd moment en op een verkeerde plaats tewee gebracht had. Ze staarde hem aan alsof haar grootste angst in eigen persoon voor haar neus zat, zo leek het. De opzwepende emoties van passie en verlangen vloeiden voor nu langzaam uit hem weg, en maakte plaats voor oprechte bezorgdheid. 'H-hij....' Ze bracht het over haar roze zachte lippen alsof ze gedwongen was het ja-woord te geven aan een persoon die haar leven totaal verwoest had, en haar voor haar verdere leven nog kapotter zou maken. Om vervolgens in een staat van onvermijdelijke angst te vallen, ogen verwijd, mond opengevallen. Overduidelijk dat hij op dit punt onbewust te ver was gegaan, maar hij had het niet geweten. Had het ook niet kunnen weten. In alle ernst bleef Savador het meisje gespannen in afwachting aanstaren, de zorgelijke intenties nu in de vorm van een steeds dieper wordende frons gegoten. 'Juffrouw Kasane?' trachtte hij een poging haar weer terug tot bezinning te laten komen, de ernst ook duidelijk terug te horen in zijn stem. Geen reactie. 'Moyra?' haar nu aansprekend met haar voornaam, iets wat hij maar zelden onder zijn leerlingen deed. 'Hé!' Zijn stem verhief zich wat waarbij hij zich over zijn bureau boog - het gevaarlijk wiegende theekopje daarbij negerend - en zijn hand kort over de hare legde, zacht aanrakend en er zacht in knijpend. Maar niet uit boosheid. Eerder met dezelfde ongerustheid van een bijstander die je zacht tegen je wang petste nadat je het bewustzijn had verloren en nu suf op de grond tegen de muur zat. 'Iets,' rolde er plotseling over Moyra's lippen, en Savador liet zich langzaam terugzakken, haar nog altijd serieus aanstarend. 'Hij had het aan alle anderen verteld. Hij zat bij mij op school.' Traag trok hij nu ook zijn hand terug, die eerst bemoedigend op de rug van haar hand drukte. Waar ging dit plots over? Waarom had de sfeer een plotselinge wending gemaakt? Het was niet met reden geweest dat hij het per se wilde weten, wat voor verhaal zich ook achter 'hij' mocht schuilen. Dat enkele woord had hij enkel op een vragende toon herhaald, en hij wist zelf niet eens waarom. Automatisme.
'U kunt me niet dwingen om het te vertellen...' Het eens zo suikerzoete meisje met zuurstokroze haar leek ook een andere zijde te hebben. De opstandigheid kwam bovendrijven, zonder dat dat ook maar zijn bedoeling was geweest. Een beetje verbouwereerd kon Savador haar in zijn verwarring alleen maar aanstaren, zijn lippen die zich twijfelend van elkaar afbewogen en tenslotte toch maar weer sloten. Stemgeluid kwam er toch alleen in hese luchtstromen uit. Werkelijk, het voelde bijna alsof hij haar van haar stoel gerukt had, tegen de grond had geworpen en met strak geklemde handen om haar keel haar dwong hem meer te vertellen. 'Alstublieft niet.' Een fluistering, smekend gezicht - ze zat hier warempel bijna in tranen. En de verbijstering werd des te groter. Een ijsje dat je per ongeluk uit een kinderhand op de grond geworpen had, en je het meisje een nieuw ijsje schuldig was. Nu betrof het de comfort en de juiste sfeer die hij kennelijk weggenomen had. En dat viel moeilijker terug te brengen dan een ijsje dat je je simplistisch en eenvoudig bemachtigde na een kleine rij voor de ijscokar. 'Maar lieve schat - ah..' Zijn zin die hij vol zekerheid begon nu hij zijn woorden gevonden had, mondde uit in een verslagen zuchtje toen dit toch niet lukte en waarbij hij peinzend en vermoeid met beide handen over zijn gezicht wreef. Zijn handen gleden over zijn oogleden naar zijn neus, vormde er een dakje boven terwijl hij Moyra langs de toppen van zijn vingers even besluitingsloos aan bleef staren. Een kleine ademteug om zichzelf nieuwe moed te schenken, zijn vingers die zich in een langzame beweging in elkaar verstrengelden. 'Je hoeft het toch helemaal niet te vertellen als je dat niet wilt?' vroeg hij zacht. Zijn mondhoeken die zich kleintjes omhoog trokken stonden de warme begrijpelijke toon in zijn stem bij. 'Ik verplicht je tot niets. Waarom zou ik?' Een tijdje staarde hij Moyra met teruggekeerde ernst in zijn ogen aan, tot deze verdween en weer veranderde in een attente uitstraling. 'Behalve om je orde te bewaren wat betreft de schoolregels dan, maar die gewenning komt in je eerste week wel kijken,' voegde hij er met een tandenontblootte glimlach en een klein grinnikje aan toe, want misschien dat dat het ijs weer kon breken. 'Go on,' gebaarde hij met een klein tikje met zijn wijsvinger op de andere kant van zijn bureau naar haar thee. 'Drink wat. Spoel de schrik weg. Niets aan de hand.' Savador schonk haar opnieuw een glimlach, eentje waarvan hij hoopte dat hij er de verloren stemming mee kon ophalen.

---

Peinzend bleef hij het meisje aanstaren, voorlopig nietsdoend en nietszeggend. Waarom dacht iedereen altijd toch dat hij op het slechtste uit was? Het lukte blijkbaar niet om haar met een aanraking of een plotselinge vingerknip terug naar de werkelijkheid te brengen. Daar had ze tijd voor nodig. Op eigen houtje, op eigen tempo. En dus wachtte hij. Hij wachtte zeker twee minuten tot de angst eindelijk uit haar verwijdde ogen leek weg te trekken, zijn woorden eindelijk tot haar door waren gedrongen. Want het was niet de bedoeling dat hij zichzelf nog meer onterechte schuld in de schoenen schoof, om iets waar hij het fijne niet van wist. Hoefde hij ook niet te weten, als ze er echt zo op tegen was. Als zijn mentorleerling zijnde zou hij er op een dag misschien vanzelf wel tegenaan stuiten. Om het dan vervolgens voor zichzelf te houden. Zo flauw was hij niet, en als mentor had hij zo ook zijn plichten. Waaronder zwijgplicht.
Maar boven dat alles moest hij zich wel bij één ding neerleggen; ze zag er nog schattiger en knuffelbaarder uit als ze bang was. De drang om haar nog een keer aan te móeten raken werd er alleen maar groter op. De geruststellende hand, die maar een paar enkele seconden op de hare rustte - het was niet genoeg. Bij lange na niet, wist hij, en hij wist ook dat dat nog eens slecht uit kon pakken. Dat ze het vertrouwen in hem volledig zou verliezen wanneer hij iets probeerde te doen dat eigenlijk niet door de beugel kon. Hoe ging hij dat dan weer ophalen? Niet, vreesde hij. Gezien hoe heftig haar reactie hierop al was.. En hij was weer eens egoïstisch bezig, dacht alleen aan zijn eigen verlangens. Kind zat hier for God's sake zowat te hyperventileren. Misschien een beetje overdreven. Maar hij meende te geloven dat het wel waar zou zijn als hij er genadeloos op doorgehamerd had, zonder enig begrip voor haar angst of problemen.
Thank God. Ze leek te kalmeren, bedankte hem. Zelfs een klein giecheltje kon er niet aan ontbreken, want om hem lachend of joviaal mee te maken zou vast een vreemd gezicht zijn voor ieder die hem anders kende. Al zag zijn glimlachende gezicht er nog niet eens slecht uit. Integendeel; het was aangenaam, met een aanstekend effect. En in dit geval leek dat laatste hier van toepassing te zijn. Gelukkig maar.
Hij week een beetje naar achteren, zijn handen tegen zijn onderbuik in elkaar gevouwen, keek glimlachend toe hoe Moyra op zijn oppering in ging en zichzelf iets trachtte te kalmeren met de thee. Moest vast niet zo'n probleem zijn. Shadraanse thee deed het altijd goed. Jonge schattige meisjes die het uit een nerveus opgeheven kopje dronken, trillend als een rietje, deden het altijd beter. Hij kon voor een moment niets anders doen dan er lang en dromerig naar staren, diep in gedachten verzonken, kwam pas weer tot realisatie bij haar onzeker lachende stem. Zijn bleke gelaat leek haast in tweeën te splijten bij de brede glimlach die op zijn smalle lippen verscheen. Meer voortgekomen uit de glundering dan uit een poging om aardig over te blijven komen. 'Natuurlijk, lieverd,' kwam er op een veel montere toon uit dan eigenlijk bij zijn houding paste. 'En stom is het beslist niet, we hebben allemaal onze gevoelige punten. Nietwaar?' Glimlachend staarde hij haar over de rand van zijn kopje aan terwijl hij een klein slokje van zijn eigen thee nam. 'Je mag altijd naar me toekomen als er iets is..,' voegde hij er op een zachtere toon aan toe, zijn blik van zijn lager gezakte theeglas naar haar opgericht. Bijna met een soort begeerte, een zwoelheid die eerder de indruk wekte dat ze moest komen in plaats van het te willen. Zowel in zijn blik als in zijn stem. Het volgende moment glimlachte hij weer, onschuldig. Bepaald niet bewust van zijn eigen houding. Het paste zich vanzelf weer aan om de orde te willen bewaren, en haar nog altijd het gevoel te geven dat ze bij iemand terecht kon als ze het even niet meer zag zitten. Heel heimelijk nam hij haar met alle liefde in zijn armen als hij de gelegenheid kreeg voor dat simpele excuus.
'So,' ging hij op haar stilzwijgende verzoek door op een ander onderwerp, zich daarbij niet beseffend dat hij even overschakelde naar zijn Shadraanse accent. De schrijfveer in zijn handen ging weer naar het vel perkament voor zijn neus, het theeglas werd opnieuw op de hoek van zijn bureau geplaatst. 'Het is je tot gehoren gekomen dat ik je mentor ben?' Er stond nog steeds een glimlachje, nu in mildere vorm, op zijn lippen toen hij Moyra weer aankeek. 'Of niet, maar dan weet je het nu. En als je mentor benieuwd het me te vragen.. heb je al een beetje rondgekeken op de school? Je plek kunnen vinden? Weten waar je naartoe moet? Vrienden gemaakt?' Zijn vingers voerden weer een motorieke handeling uit op de schrijfveer, die nu enkel wat lichtjes heen en weer wipte. Hij vond het toch wel even belangrijk om te weten of er al iets was waar ze tegenaan liep, en waar hij haar eventueel mee verder zou kunnen helpen. Graag. Want hoe langer ze in zijn bijzijn bleef, hoe gelukkiger hij ervan werd.

---

Goed, ja. Het was misschien wel waar dat hij veel te lang en geduldig de tijd nam voor dit meisje. Anderen die hij op zijn gastenstoel kreeg, kregen de nodige informatie, mochten enkele vragen stellen en that's it. Interesseerden hem nauwelijks, tenzij het natuurlijk jonge vrouwen of meisjes waren. Dit kind hield hem nu al het dubbele van wat hij erover zou doen om een afspraak binnen de muren van zijn kantoor af te handelen bezig - en hij was niet eens boos over het feit dat hij onnodig veel tijd verloren had. Voor zijn doen, althans. Ze kwam gewoon op hem over als een bang, trillend vogeltje dat oogde alsof het ieder moment weer in huilen uit kon barsten na een nieuwe omslag in haar emoties. En hoe zou hij het over zijn hart kunnen verkrijgen om haar in tranen de deur te wijzen als het gesprek gedaan was? Dat zou massaal haar indruk over hem ontwrichten, kon hij verdere bezoekjes wel vergeten. Ze moest het gevoel blijven behouden dat ze hier altijd welkom zou zijn, vooral nu ze ook wist dat hij haar mentor was. Blijkbaar leek ze daar net zo vreugdevol over te zijn als hij, al ging het hier om twee totaal verschillende gevoelens. Niet dat zij hoefde te weten wat er momenteel in zijn hoofd omging. Dan zou ze meteen het beeld dat ze van hem had veranderen. Misschien keek ze hem dan al niet eens meer aan. Nog maar pas op school, en nu al een verloren band. Nee - dat zou spijtig zijn.
'Ik geef ook les,' beaamde hij met een klein vriendelijk beweginkje met zijn hoofd, zijn smalle lippen omgekruld tot een glimlach. 'Vuurmagie, om precies te zijn. Ben je er een beetje bedreven in?' Hij vroeg het laatste op een toon alsof ze zich vast kon verheugen op de lessen. Wat glunderend, want zoniet; dan nam hij graag het initiatief om haar alles stapje na stapje precies zo bij te brengen dat ze het begreep. Naast elkaar, aan haar tafeltje. Zijn bovenbeen dat heel onopvallend langs haar knie streek. Naar haar toegebogen, zijn blik en vinger bij de tekst van het behandelde hoofdstuk, zijn gedachten ondertussen heel ergens anders. Veel te dicht op elkaar - En stop maar weer. Hij was echt onverbeterlijk.
Alsof er niets gaande was, bleef Savador haar geduldig glimlachend aankijken terwijl hij haar de tijd gaf na te denken over het antwoord op zijn vraag. Vragen, eigenlijk. Ondertussen tikte hij zacht met de punt van de schrijfveer op het perkament. Niet met de bedoeling om te willen zeggen dat ze op moest schieten of iets dergelijks; eerder om in de tussentijd een motorieke handeling uit te kunnen voeren met zijn vingers. Het volgende moment barstte Moyra los in een spraakwaterval over haar eerste contacten hier. Eerst nog langzaam, vervolgens steeds enthousiaster. Hij fronsde even licht toen ze het over een jongen had. Bah. Waarom moest er altijd concurrentie zijn? Klonk hoe dan ook als een aparte jongen. Een draakje van metaal - dat alleen al te horen, benieuwde het hem welke magiesoort het joch beheerste. Toen ze ook nog eens begon over een kaart die ze kennelijk van de jongen, Gaël, had gekregen, verscheen er een kort moment een barse blik in zijn ogen. Zijn lippen persten zich daarbij dunnetjes op elkaar. Absolutely displeased. Zodra Moyra zich weer tot hem richtte nadat ze haar lokken om haar vingers wikkelde en er opnieuw staartjes in zette, gleed de warme en aangename uitdrukking weer over zijn gelaat.
'Het is niet verstandig iedereen zomaar blindelings te vertrouwen, dear,' zei hij zwak glimlachend op een zachte begripvolle toon, alsof hij wist wat het beste voor haar was. Een pijnlijke glimlach, maar door de montere uitstraling in zijn ogen viel het nauwelijks op. 'En al helemaal geen jongens met metalen draakjes, die zijn het ergst.' Alsof hij meerdere jongens met metalen draakjes als huisdier kende, maar enfin.
'Ik denk dat je er goed aan doet het grootste deel van je vertrouwen in.. well -' Hij stootte een zacht hoogmoedig snuifje via zijn neus uit terwijl hij zijn blik voldaan glimlachend even op de grond richtte. '- in mij te leggen, uiteraard,' maakte hij zijn zin af met een hand tegen zijn borst. Het was zo klaar als een klontje. Logischer kon hij het niet redeneren. Hij deed alsof hij even nadacht, zijn ellebogen op zijn bureau en de schrijfveer wippend tussen zijn vingers voor zijn neus. Maar alles zonder daarbij zijn nog altijd vriendelijke blik van Moyra af te scheuren. 'Het zit hier vol van de zelfingenomen brutale tirannen, zie je - voor je het weet lopen ze over je heen. Ik kan daarin je.. - hoe zal ik het noemen? - steunpilaar vormen. Met genoegen.' Zijn ogen knepen zich gemoedelijk samen, zijn glimlach iets verbreed. Want hij was absoluut niet bezig om het meisje als het ware naar zich toe te lokken - nee, hoor. 'Dus zoek me wanneer dan ook op als je iets dwarszit, goed? Laatste deur rechts op de lerarenetage, eind van de lange gang, vijfmaal kloppen. Dan weet ik dat jij het bent.' Een snelle knipoog die de verschrikkelijk genegen tip bijdroeg, en hij had zijn eigen gelegde grenzen weer eens overschreden.

---

Die Gaël mocht wat hem betreft doodvallen - uiteraard wel graag buiten de schoolpoorten van het kasteel, en niet door zijn toedoen. Bespaarde hem ook weer alle moeite. Het joch had dit kind met zijn metalen frutsel kennelijk geïndoctrineerd met sprookjes, leek het - of het meisje was gewoon verschrikkelijk naïef. Nog half levend in een fantasiewereld en niet gereed voor het harde, saaie leven van de volwassenen. Maar des te makkelijker ze het voor hem maakte.
Ugh. Walgelijk, hoe vrolijk ze over de jongen sprak die haar wegwijs had gemaakt. Het werd onbewust iets te duidelijk zichtbaar dat hij zich er niet bepaald door in zijn sas voelde. Hij zag het aan de manier waarop ze naar hem opkeek. Nog één woord over dat joch, en hij vreesde dat op een zeker moment zijn vriendelijke maskertje van zijn gelaat zou glijden. Mocht niet gebeuren. Nog niet, althans. Niet bij de eerste kennismaking. Daar zou hij het totaal voor zichzelf mee verprutsen.
'Nee!' hapte hij vanuit het niets fel snauwend toe op haar gesputter, voor een moment uit zijn kalme en begripvolle houding geschoten. Een flauw, instabiel lachje kwam vervolgens uit zijn keel omhoog bij deze ontdekking, in een poging zijn fout te kunnen herstellen. Deels zelf ook geschrokken van zijn onverwachte reactie, vouwde hij zijn handen statig onder zijn kin en keek Moyra zacht nalachend met hernieuwde vriendelijkheid aan. 'Nee,' herhaalde hij nu op een zacht mierzoet toontje.
'Absoluut niet uit een sprookje, liefje. Eerder uit een nachtmerrie.' De blik in zijn slangachtige ogen werd weer iets barser terwijl hij het zei. 'Het is in elkaar gerakt met goedkope rommel en boosaardige intenties, you see, speciaal met een onschuldig voorkomen gemaakt om op het juiste moment in een flits kindervingers te amputeren. Geloof me, ik ken dat soort prullaria. De jongen heeft het ongetwijfeld van een verboden zwarte markt vandaan gehaald en ziet jou nu als potentiëel eerste slachtoffer - Oh dear..' Hij plaatste zijn hand even ontdaan tegen zijn wang. 'Wie weet wat hij met je vingers van plan is - ' Zijn wenkbrauwen trokken zich in een onheilspellend gebaar op, zijn blik stond ernstig. 'Ik heb flarden van verhalen opgevangen dat ze er op Erd soep van maken - maar ze kunnen net zo goed als onderdeel worden verwerkt in levensechte porseleinen poppen, met levensechte vingers. Als je begrijpt wat ik bedoel.. - maar geen zorgen, lieverd. Ik neem het als mijn plicht om je in bescherming te nemen voor die grote boze kwaadaardige wereld.' Een overdreven nadruk werd gelegd op de laatste woorden, want des te duidelijker het voor een kind als zij over zou komen. Een klein glimlachje ontvouwde zich op zijn smalle lippen na zijn woorden. Totaal niet bekommerd om het feit dat hij haar waarschijnlijk flink angst aan zat te jagen.
Een klein, bijna hooghartig knikje met gesloten ogen volgde als reactie van zijn kant bij haar conclusie dat hij te vertrouwen was. 'Ik ben zeer zeker te vertrouwen,' beaamde hij kalm. 'In feite ben ik de enige persoon op deze hele school die te vertrouwen is. De rest is al net zo ziekgeestig en hypocriet als die.. die.. Gaël.'
Het lukte hem maar half om de afkeer te onderdrukken bij het uitspreken van die naam.
'Maar hij was toch geen tiran...' Die enkele mompelende woorden die alweer flarden van razernij in zijn binnenste op lieten rijzen, zijn stem iets luider en barser dan de bedoeling was deed verheffen. 'Uiteraard stelt hij zich niet als tiran tegenover iemand als jij op!' Dom kind. Was het nu nog niet duidelijk? En als dat het geval was; hoe vaak moest hij zichzelf nog duidelijk maken? Hij hijgde licht na van zijn kleine woedeuitbarsting. Een mini-uitbarstinkje vergeleken met hoe hij kon zijn als hij echt kwaad was. Vrijwel niemand die zich dan in zijn buurt wilde begeven. Voor nu herstelde hij zich weer. Kalmpjes, als stil water, blikte hij voor zich uit. Kin ietsje opgeheven, mondhoeken weer lichtjes opgetrokken. 'Maar daar kom je zonder twijfel zelf wel achter als je besluit hem wel te kunnen vertrouwen,' voegde hij er plots veel rustiger aan toe. Alsof hij er zo al de hele tijd had bijgezeten.
De nog zwak aanwezige woede van net werd gesusd door zijn voldaanheid als water op vuur zodra ze zijn instructies voor zichzelf herhaalde. Met een brede glimlach die zich steeds verder uitstreek over zijn gezicht, stond hij van zijn stoel op. Goed, dan was dat geregeld. Als de hoge fiere leider die hij dacht te zijn, beende hij hoogmoedig om zijn bureau heen. 'Maar hoe weet U dat dan, dat ze slecht zijn?' Kalm plaatste hij zijn handen op de leuning van Moyra's stoel en boog zich er over heen om haar zijdelings met een charmant en veelzeggend glimlachje aan te kijken. Iets te dichtbij dan nodig was - maar sinds wanneer was dat ook een probleem voor hem?
'Volwassen intuïtie,' verklaarde hij zacht met een nauwelijks zichtbaar knipoogje. 'Laten we het daarop houden.' Hij schoof vervolgens voorzichtig haar stoel iets naar achteren om haar de deur te wijzen. Om haar aan het sprookjesgevoel bij te laten dragen en haar als een prinses het vertrek te laten verlaten, stond hij als een statige lakei aan de kant van de deurpost met de klink in een hand glimlachend op haar te wachten. Nu hij haar had verteld waar zijn persoonlijke ruimte zich bevond en dat ze hem kon opzoeken, had hij geen reden meer om haar hier te houden. Liever bewaarde hij alle pret voor dan.

---

Ach arme - the poor child. Blijkbaar had zijn kleine uit zijn duim gezogen quatschverhaaltje haar in haar hoofd flink van haar padje laten dwalen. Hij zou er bijna medelijden mee hebben gekregen als hij geen Savador had geheten, verbleekt en angstig en onzeker als ze daar als een klein ineengedoken musje zat. Vingers in de Erdse soep? Kom nou - op z'n minst gebeurde dat enkel bij de Erdse stammen die nog vrij primitief leefden. Poppen met letterlijk vermenselijkte trekjes? Hoe verzon hij het.
Eigenlijk wilde hij nu al zijn profijt nemen om het doodsbange meisje in zijn armen te nemen, zo heldhaftig mogelijk om gelijk ook maar het beeld te creëren dat hij haar absolute held kon zijn - volgens hem dan. Heimelijk was hij totaal het tegenovergestelde. Want dat hij een pedofielische ex-tandarts was - die het er al warm van kreeg om naar zijn collectie getrokken melktanden te staren, 's avonds op zijn kantoor, onder het genot van een glas wijn - kon hij beter verzwijgen. Maar bij Medusa, ergens kon hij er de lol wel van in zien. Shadraanse humor had nu eenmaal een duister tintje.
Tevreden krulden zijn mondhoeken om tot een voldaan glimlachje bij het zien hoe Moyra kordaat haar hoofd schudde bij zijn woorden over Gaël. En zoals niet ongewoon was, had het ook iets sinisters over zich heen. Goed verborgen onder zijn attente uitstraling, te goed dan nodig was voor zo'n simplistisch denkend meisje. Prachtig. Hij hing een lulverhaal op waar hij later in een dronken bui liggend op de grond om zou schateren en ze geloofde het nog ook.
Volwassen intuïtie - zeker nog een onbekende term voor haar, en daarom ook zo zorgvuldig gekozen. Alles waar je bij een kinds kind mee kwam aanpappen dat het woord 'volwassen' met zich meedroeg was beyond. En daarom o zo perfect.
Hij herstelde zijn typische 'ik ben iets niet zo goed aan het bekokstoven'-gezicht met een alleraardigst glimlachje, kneep vriendelijk zijn ogen even dicht toen ze in de deuropening even naar hem opkeek. Voor zijn charmes hoefde hij weinig te doen. 'Geen dank nodig, ik denk dat het niets meer dan noodzakelijk was om je op de hoogte te brengen - nietwaar?' Zijn stem ging hartelijk de hoogte in. Moyra's toegevoegde buiginkje werd beantwoord met een vriendelijk knikje terug vooraleer hij de deur in genegen gebaar verder voor haar opende. Eventjes nog meespelen, de laatste kantjes afwerken. En hij had weer een vertrouwen behaald. 'Ah - ik hoop jou ook gauw te zien.' Het was een beetje een verzuchtende, veelal veelzeggende toon die ze waarschijnlijk toch niet zou begrijpen. Het moment dat ze onschuldig en vrolijk voor de deur van zijn persoonlijke vertrek zou staan kon voor hem niet snel genoeg gebeuren.
'Dag hoor, wees op je hoede!' Als hij een kanten zakdoekje had gehad, had hij er nu uitbundig mee gewuifd met een overvrolijke smile.
'En onthoudt; zoveelste deur rechts, eind van de lange gang, zoveel maal kloppen~' Nog eventjes snel haar geheugen opfrissen, kon er ook wel bij - de informatie een beetje beperkt om te voorkomen dat hij door andere leraren of leerlingen gehoord werd, oei oei. Dat vooral mocht ze niet vergeten, stel je voor.