Met een honger gevoel liep ze in haar pyama naar de eetzaal. Ze serveerde waarschijnlijk de lunch al maar ze was te druk bezig geweest met slapen om haar bed uit te komen voor de lessen of eten. Ze rekte zich uit en greep net op tijd een pilaar vast om te zorgen dat ze niet viel. Vervelende mensen ook die hun spullen en afval maar neer smeten. Ze bukte om het stukje papier op te pakken waar ze bijna over viel en gooide het in de prullenbak, waar het hoorde.

Terwijl ze de eetzaal binnen liep koos ze voor lekkere warme groente soup met haar favoriete Grense groente. Ze liep zo voorzichtig mogelijk naar de meest dichtbijzinde tafel. Toen ze het neer zette op de tafel was een vreugde kreetje te horen waarna een auw te horen was omdat ze dr voet stootte bij het achteruit schuiven van de stoel.

Ze plofte op de stoel en begon aan haar soep ontbijt. Meteen liet de ze lepel terug in de kom vallen toen ze dr tong verbrandde en een hoog piep geluidje maakte.

- Nora

Zo haar eerste ochtend van lessen mee kijken zat er op. In de lessen zelf keek ze voor nu vooral mee. Al hadden leerlingen haar al wel dingen gevraagd en merkte ze dat ze goed op kon schieten met de meesten. Al was ze natuurlijk van zichzelf wel een sociale vogel dus ze had ook niet verwacht dat dat moeilijk geweest zou zijn. Naast het grotendeels mee kijken had ze zich natuurlijk ook moeten voorstellen. Hier was het dan ook dat de meeste vragen waren gesteld. Ze waren best uit een lopend maar met elke klas kreeg ze dezelfde vraag; hoeveel en welke instrumenten ze bespeelden. Elke keer bleef ze met enthousiasme vertellen wat ze speelde en dat piano haar lievelings-instrument was. Na die vragen was het weer kijken, niet heel vermoeiend maar toch vond ze het fijn nu even te kunnen lunchen.
Met een salade zat ze aan een tafel en kauwde op wat groene blaadjes. Een beetje verzonken in haar gedachtes keek ze op toen ze een vreugde kreetje hoorden. Ze wist dat het een vreugde kreetje was aangezien ze zelf vaak ook ‘kreetjes’ slaakten. Schuin tegenover haar was een meisje te zien van ongeveer achttien jaar. Ze had mooie blonde haren, al waren ze wat in de war, en ze droeg een pyjama... een pyjama?! Het was middag, toch? Verward keek de stagiaire om zich heen en concludeerde dat ze niet gek was geworden. Bij een auw geluidje keek ze weer naar het meisje en werd haar blik lichtelijk bezorgd. Zelf was ze ook niet altijd even handig maar dit meisje leek wel op een set valse tonen die elkaar afwisselden. Zo onhandig ‘klonk’ ze.
Haar conclusie over het meisje werd echter nog meer bevestigd toen ze zag hoe het meisje snel een hap nam van haar dampende soep. Als er damp van soep af kwam was dit vaak een teken dat het erg heet was, dat wist iedereen, toch? Ze had dus nog naar voren willen springen om het meisje tegen te houden maar was bij lange na niet snel genoeg geweest. Daarom keek ze even pijnlijk naar haar, maar kon een klein lachje niet onderdrukken. Het was nou eenmaal ergens komisch om dit te zien al had ze wel medelijden met het jonge labrador puppy achtige meisje.
Met een geamuseerde grijns, terwijl ze haar hoofdschudden, schoof ze haar bord met bestek en haar mok water een paar stoelen opzij en ging tegenover het meisje zitten. Voor haar glimlachte Nora vriendelijk en schoof haar mok, waar koel water in zat, richting het meisje.
‘Hier,’ begon ze op een aardige toon. ‘Voor je verbrande tong.’ Ging ze verder op dezelfde toon maar met een onderliggende zorgzame klank alsof ze een puppy uit de nesten hielp.
‘Soep kan erg gevaarlijk zijn.’ Knipoogde ze speels. ‘Ik heb mezelf er ook al vaak zat aan gebrand. Mijn moeder maakt net iets te lekkere pompoenen soep. Dusja,’ Ze lachte en stak haar hand in de lucht. ‘Ik weet hoe je je voelt.’

Terwijl Kyna haar pijnlijke en ruwe tong tussen haar lippen door gestoken had naar buiten keek ze ineens op bij de vrouw met de roze haren. ’Dwat zwijn mwooje halen’ Zei ze vrolijk in tong-uitsteek-taal zonder haar tong ook maar voor een moment in haar mond te houden. Ze pakte meteen de mok op en nam een slokje. Dit zou iets zijn waar Lydia normaal gesproken boos om zou worden. Ze zou dan een preek krijgen in de trant van ’Kyna Mavis Everly hoe vaak moet ik je vertellen dat je moet wachten tot je eten afgekoeld is voor je het gaat eten. Ook doe je tong naar binnen je bent geen raar mens toch?’ Ze negeerde Lydia haar preken altijd, misschien ook maar beter gezien Esmé en zij Lydia altijd helemaal gek maakte. Esmé liep altijd met d’r hoofd in de wolken en droomde over de mooiste dingen voor de toekomst en ja dan had je Kyna die een gevaar vormde voor haar eigen leven, naïef was en absoluut niet de slimste. Maar toch Lydia was er altijd voor hun geweest. Beetje een tweede moeder.

’Soep is ook heel gevaarlijk! Je kan er in stikken, je kan er in verdrinken en vergeet de ergste niet hij kan nog eens niet lekker zijn. Dan heb je dus mooi pech stik je in je soep, is hij niet eens lekker. Nou dan baal je!’ Begon ze met een glimlach te vertellen en kreeg een brede glimlach op haar lippen bij het horen over pompoensoep. ’Pompoensoep is m’n favoriete! Esmé maakt de beste pompoensoep ooit. Zeker rond Halloween, zij heeft er nog een ander raar naampje voor maar dat doet er niet toe. Ik ben Kyna trouwens.’ Zei ze nog steeds net zo opgewekt en vrolijk terwijl ze weer een hap nam van de nog steeds te hete soep. Met een kleine piep legde ze de lepel terug in haar kom en pakte de beter met het water opnieuw op om een slok te nemen. ’Auwie.’ Zei ze zielig

De eerste paar woorden die het meisje sprak waren onverstaanbaar omdat ze sprak met haar tong buiten haar mond. Het labrador gehalte ging nog meer omhoog door dit beeld en Nora kon een grijns niet onderdrukken. Ze zag hoe gulzig het meisje een slok water nam. Ze vond het wel grappig hoe spontaan deze tiener was. En dat werd alleen maar meer toen het meisje begon te spreken. Haar stemmetje klonk speels maar zeker vriendelijk. Een stem waardoor menig mens zou glimlachen. En dat gebeurde ook bij Nora. Een glimlach, bijna vertederd, alsof ze keek naar een jonge puppy sierde om haar lippen terwijl ze luisterde naar het meisje. Ze knikte instemmend op haar woorden en bij het laatste wees ze met haar vork naar het meisje als teken dat ze het helemaal eens was. Toen ze de pompoen soep had genoemd fleurde het meisje pas helemaal op. Door het enthousiasme, wat ze herkende van zichzelf, moest ze even lachen en wachtte tot ze uit gesproken was. Iets wat ze zichzelf had aangeleerd, vooral bij leerlingen en mensen hier op school.
‘Leuk je te ontmoeten Kyna,’ glimlachte Nora vriendelijk, een wat volwassenere houding aan nemende dan ze bij haar ‘vrienden’ deed. ‘Ik ben Nora, de muziek stagiaire.’ Stelde ze zichzelf simpel voor. Vervolgens moest de roze harige stagiaire lachen en schoof voor de tweede keer haar water weer dichter naar het meisje toe. Hoofdschuddend nam ze een hap van haar eten, dat moest ze immers niet vergeten, en keek daarna het meisje weer aan. ‘Mijn moeder maakt ook hele lekkere pompoen soep, zoals ik al had gezegd. Ze doet er soms wat sambal bij. Klinkt raar zou je zeggen maar het brengt de smaak juist meer naar boven. Meer zou ik er niet van weten tho. Koken is niet mijn sterks-‘ Nog voor ze haar zin af kon maken schoot haar hand naar voren en pakte ze de pols van het meisje vast die alwéér een hap wilde nemen van haar soep. De greep was niet heel ferm, alsof ze de hals van een viool vast hield, en haar handen waren zoals gewoonlijk ijs koud.
Met een grinnik keek ze het meisje aan. ‘Oke....' Begon ze. 'Ik heb een idee...’ Een glimlach en een vriendelijke blik verscheen. ‘Eerst tel je tot driehonderd en dan neem je pas weer een hap van je soep. Aye?’ Ze liet het meisje los en bedacht zich dat een uitleg wel terecht was. ‘Dan zal je soep namelijk wat meer afgekoeld zijn en hoef je je tong niet steeds te branden.’ Na driehonderd seconden waren er vijf minuten voorbij. Dat was vast wel lang genoeg om een soep af te laten koelen. Normaal gesproken las ze, buiten de les uren om, de leerlingen niet zo snel de les. Maar aangezien dit meisje zichzelf anders bleef pijnigen, moest Nora van zichzelf wel ingrijpen. Ze wilde echter niet dat iemand, laat staan een leerling, zichzelf onnodig pijn deed.