Ah, wat een prachtige ochtend. De zon die schijnt, geen wolkje aan de lucht, en een lekker warm bed… Met een lage kreun draaide Alex zich nog eens om in haar bed om vervolgens haar deken nog wat op te trekken zodat het haar gezicht beschermde tegen de zon. Als het aan haar lag mocht die felle zon op vakantie gaan en haar met rust laten. Dat, of ze zou een stel gordijnen kunnen gebruiken. Gordijnen.. ja! Dat was wat ze nodig had! Dat was wat ze had eigenlijk, waarom waren ze niet aan het werken? Het is een stuk stof dus het is niet alsof er een kortsluiting kon komen ofzo. Met misschien iets te veel tegenzin opende Alex één van haar bruine ogen om net boven de rand van haar deken te piepen. Natuurlijk zorgde dit er voor dat de felle zon recht in haar oog kon schijnen dus instinctief trok ze weer het deken over haar hoofd. Natuurlijk was de logische optie om nu op te staan, maar Alex being Alex deed dat natuurlijk niet. In de plaats kwamen haar bruine ogen weer tevoorschijn. Dit keer kneep ze ze half dicht als bescherming tegen de zon. En een paar witte vlekken later kon ze haar zicht eindelijk goed genoeg focussen om te zien wat er voor zorgde dat die damn zon in haar ogen kon schijnen. Met een kreun liet Alex zich opzij op haar rug vallen. Natuurlijk was ze vergeten om die verdomde gordijnen dicht te doen. Binnen een seconde was haar deken weer over haar hoofd.

Met snelle passen liep ze door nog een gang heen. Misschien als ze snel was kon ze het nog net halen. Hopelijk als ze snel was kon ze het nog net halen. Normaal kon het haar niets schelen, en als het iets anders was dan zou het haar ook niets schelen. Maar dit was iets waar ze niet te laat voor wou komen, niet zoals de laatste keer en in het algemeen gewoon niet. Dat is waarom Alex eens diep uitademde toen ze de juist gang in draaide. Ze had niet eens door gehad dat ze haar adem aan het inhouden was totdat die kleine, opgeluchte zucht haar mond verliet. Ze was er bijna en er was nog genoeg tijd om rustig naar de atelier te kunnen stappen. En dat is dan ook wat ze deed. Met rustige stappen liep Alex op de deur af, haar tas veilig over haar rechter schouder gezwierd. De deurknop voelde koud aan tegen haar al ijskoude handen. Zonder enige twijfel en met de juiste hoeveelheid zelfvertrouwen zonder te overdrijven opende ze de deur om naar binnen te gaan. Direct vloog haar blik over de hele ruimte om te zien wie er was. Blijkbaar niet veel mensen, de leerkracht, dat irritante joch dat een draak heeft, en de Redhead die ze niet zo lang geleden had leren kennen. Haar blik bleef bij de twee leerlingen hangen voor een seconde of twee voordat ze weer naar de leerkracht keek. Een net luid genoege mompel verliet haar lippen terwijl ze richting een vensterbank begon te stappen. “Alex present.” Haar achternaam zei ze niet, die ging niemand aan en de vorige keer had hij haar aangesproken met haar voornaam.

Het huisdier dat die Timothy bij had, had de aandacht van Syrax blijkbaar wel getrokken, en even maakte Diusz een brommend geluid, niet zeker zijnde van of het wel goed ging komen, de combinatie van juist deze studenten met zo'n grappig dier. Toen ongeveer al zijn leerlingen zaten, - Ziva was er nog niet, maar ergens verbaasde hem dat zelfs al niet meer, ook al had hij haar nog maar één keer eerder in de les gehad, waar ze nota bene ook niet op tijd was - begon de man aan zijn uitleg. Hij probeerde het zo simpel als hij kon uit te leggen. De studenten leken het te snappen, en zo niet konden ze nog vragen stellen, maar die bleven uit.
Hij fixeerde zijn ogen op Syrax, want die leek last te hebben met het laatste deel van zijn tekening uit het blad te halen. Net toen de leerkracht zijn mond wou open doen om een opmerking te geven, vloog het blad van de jongeman in brand. Gelukkig doofde het snel uit, maar Diusz kon alleen in zichzelf schreeuwen omdat hij hoopte dat de tafel van de jongen niet verbrand was, hij had die tafels nog wel even nodig. 'Master, waar liggen nieuwe vellen papier?' De trilling in de stem van de jongen was meelijwekkend, dus al gauw vergat hij zijn angst om de staat van de tafel. "Natuurlijk", sprak hij en forceerde een lichte glimlach waarna hij een nieuw blad uit de kast nam en dat op Syrax' tafel legde. Hij bleef even voor zijn tafel staan en tikte met zijn wijsvinger op het blad. "Je was goed bezig, hoor, je hebt, geloof ik, er gewoon plots net een beetje te veel magie in gestoken. Komt wel goed, hoor. Je kan ook altijd hulp van mij of de anderen vragen." Toen er plots een knal klonk, keek de man geschrokken op. Zijn aandacht lag niet langer bij Syrax, maar zat nu bij de tafel die letterlijk het raam uit gevlogen was. "Well shit", hoorde hij gezegd werden. Zijn ogen gleden naar de jongen die dezelfde kleur haar had als Diusz' ogen. "Dat kan je inderdaad we zeggen, Valkery", reageerde de leerkracht er redelijk kalm op, maar hij was niet kalm. Hij was ook niet kwaad, eerder teleurgesteld. "Ik citeer; ''hou wel in je achterhoofd dat er gevolgen zijn als je iemand verwondt, aanvalt of lastig valt met je creatie. Bedenkt dus iets waarbij je je verstand gebruikt hebt, alsjeblieft''. Je had wel kunnen indenken dat deze situatie daar ook voor geldt." Net op dat moment kwam er ook nog iemand binnenlopen, één van de meisjes die te laat waren, maar niet Ziva. Eentje dat hij nog niet in de les gehad had. En blijkbaar kende zij deze jongen al. ”Viper Leto, present. Sorry dat ik wat later ben, meneer.” Hij maakte een handgebaar. "Niet erg, kan iedereen een keer overkomen." De man richtte zich weer tot Timothy. "Je kan beginnen met die tafel terug binnen brengen en straks nog even bij mij langskomen." Hij bleef hem nog kort doordringend aankijken, en keek toen terug naar het meisje dat te laat was, Viper. "Heb je nog iets van de uitleg opgevangen?"
Terwijl hij de studenten aankeek, bloedde zijn hart. Wat de tafels toch al niet allemaal moesten doorstaan.

_{Gehaast raapte ze al haar spullen bij elkaar en propte die in haar tas die ze voor de dag mee zou nemen, want er was niet bepaald veel tijd over voor haar om richting de klaslokalen te lopen en dan ook nog eens op tijd te zijn. Het was natuurlijk niet haar bedoeling geweest zo laat wakker te worden, maar haar wekker had gefaald haar te wekken of iemand had gedacht dat het zo leuk was dat ding uit te zetten voordat ze ervan wakker was geworden. Diep verzonken in haar dromen – beter gezegd, haar nachtmerries – had ze niet eens gemerkt dat de tijd doortikte. Pas toen ze geschrokken en gedesoriënteerd uit haar nachtmerrie ontwaakt was, kwam ze tot de realisatie dat ze de les van vandaag waarschijnlijk niet zou halen en dat was op het moment wel heel duidelijk. Ze was namelijk al enkele minuten te laat en moest nog haar kamer verlaten, de trappen naar beneden rennen en dan zou ze nog een eindje moeten lopen om bij het atelier aan te komen. Misschien kon ze gewoon beter niet gaan, ontkennen dat ze die dacht überhaupt in de lessen had gezeten, maar die gedachte wuifde de brunette al snel weg. Dat kon ze simpelweg niet maken, haar mentor zou haar afschieten als hij er ook achter kwam dat ze andere lessen miste dan de zijne – en dan sprak ze nog niet eens over de instantie die haar zo nauw mogelijk in de gaten probeerde te houden, want voor hen was ze nog steeds een probleemkind. Vandaar dat ze gewoon maar moest gaan, in de hoop dat master Diusz haar niet naar het schoolhoofd – haar mentor – zou sturen en haar zo verder in de problemen zou brengen. Ze hoopte dat hij het gewoon tussen beiden zou oplossen, niet dat die kans heel groot was – ze had het namelijk al vrij bont gemaakt de afgelopen twee keren dat ze hem had gezien.
Veel sneller dan ze normaal deed rende ze de trappen af, want met lopen zou ze waarschijnlijk gemakkelijk twintig minuten te laat komen voor de les en misschien kon ze dat zo wel verminderen tot een kwartier of tien minuten – al had ze geen besef van de tijd op het moment. Het ging allemaal goed en wel, totdat ze haar voet verkeerd neerzette op een van de traptreden en uitgleed. Een poging om nog grip te krijgen aan een van de leuningen mislukte, waardoor ze zonder pardon de laatste tien treden afkukelde. Versuft bleef ze onder aan de trap meerdere seconden languit op de grond liggen. Zachtjes vloekte de brunette binnensmonds voordat ze zich omhoogtrok en even pijnlijk wreef over een paar pijnlijke plekken. Dat moest haar weer overkomen, natuurlijk. Haar humeur zakte meteen tot onder de nul door de val, ze had alweer geen zin in vandaag. Het had misschien twee minuten geduurd voordat ze haarzelf zover kreeg om weer te gaan staan. Op de weg richting het atelier liep ze ook nog even de toiletten binnen om een korte blik te werpen in de spiegels en haar haren weer te fatsoeneren, niemand hoefde namelijk te zien dat ze van de trap gevallen was – en ze wilde er al zeker niet uitzien alsof ze net uit haar bed was gestapt. Al snel stond ze voor de deur van het atelier, nam een flinke hap lucht naar binnen en snoof deze vervolgens weer uit. Ja, ze was klaar hiervoor. Ze opende de deur en stapte het lokaal binnen, haar blik gleed meteen richting de leraar. Zachtjes verscheen er een glimlach op haar gezicht, weliswaar een beetje zenuwachtig. ”Sorry dat ik zo laat ben.” Kwam er vervolgens veel helderder uit dan ze verwacht had. Misschien had ze toch nog wel een beetje hoop, gezien aan wat er hierbinnen al allemaal aan de hand was. Vlak nadat ze naar binnen was gelopen, had een jongen namelijk een blaadje per ongeluk in de fik gestoken en kon ze nog net een tafel uit het raam vliegen. Misschien was haar te laat zijn dan nog niet eens zo erg.}

Hij had Timothy aangesproken - zucht, kon de jeugd nooit gewoon eens doen wat hij vroeg - nadat hij Syrax geholpen had met een nieuw blad. Vervolgens had hij het meisje aangekeken dat Tim bleek te kennen, haar vragend of ze nog uitleg opgevangen had. Antwoord kreeg hij niet direct, en zijn aandacht lag plots ook weer op een totaal andere zaak, of wat er nog resteerde van zijn aandacht, zijn concentratieproblemen begonnen plots hun tol te eisen. ”Sorry dat ik zo laat ben”, klonk het flauwe excuusje, maar de glimlach die ze hem erbij schonk zorgde ervoor dat hij maar niets zei. Hij dacht ook niet dat hij echt wat zou kunnen zeggen tegen Ziva, ze deed toch wat ze wou, dat had hij ondertussen wel al gemerkt. "Je begint er een gewoonte van te maken", antwoorde hij enkel, niet grof, niet bestraffend, alleen opmerkend, hopend dat ze het zelf ook op zou merken en er een werkpunt van zou maken. Voor de brunette herhaalde hij kort de uitleg, terwijl hij met een half oog de andere studenten in de gaten hield. Syrax' nieuwe tekening leek beter te lukken, hij tekende een draak, dacht Diusz. De man keek nog even naar Ziva. "Als er vragen zijn, je weet mijn naam", sprak de aparte man voor hij zich wegdraaide van het meisje en een blik wierp op Syrax die zijn draakje tot leven liet komen. Het lukte hem, natuurlijk lukte het hem, Diusz had sowieso er al in geloofd dat de jongen het kon. Hij stuurde de jongen een bemoedigende en goedkeurende glimlach. De creatie had duidenlijk twee magiesoorten in zich, en Dieu was blij dat het de jongen gelukt was, zelfs met de twee soorten magie.
Toen er antwoord kwam van de roodharige jongen, keek Dieu zijn richting uit. De master wist niet echt wat hij moest aanvangen met deze kerel, want hij stemde in met een lome 'oh, sure'. Diusz volgde de bewegingen van de jongen, die naar het raam liep en met een vingerknip de tafel weer binnen deed vliegen. De tafel ging weer mooi staan zoals die eerst stond, maar dat repareerde het raam nog niet. De jongen was gaan zitten met een 'ziezo'. De leerkracht met het zwarte haar en het grijze, opgeschoren gedeelte keek hem kort en doordringend aan. "Ziezo? Een ziezo fixt dat raam nog niet, jongeman." Hij keek even weg, en toen hij de roodharige lastpost weer aankeek, had die een nieuwe tekening tot leven geroepen. Een kleine Diusz. Als we eerlijk waren, op veel leek het niet, en doordat Diusz niet wist of er de spot gedreven werd met hem, of dat Tim gewoon echt niet goed kon tekenen, kauwde hij enkel kort opzijn onderlip en liep naar de bank van de jongen toe. "Timothy, luister even hier; je krijgt nog één kans, precies één, om te bewijzen dat je hier niet bent om de les te verpesten. Anders volgt er nog iets nadat je bij me gekomen bent, na de les."
De man liep naar voren in de klas en liet zijn ogen door de klas heengaan. "Lieve studenten, jullie kunnen je creaties ook eens elkaar laten ontmoeten om te kijken wat er van komt. Onthoud dat je hen met een vingerknip kan doen verdwijnen, mocht het mis gaan." Na zijn woorden liet hij zijn ogen nog kort rusten op de laatkomers, wachtend of die nog vragen zouden hebben.