Seth was dol op technologie. Hoewel het haar soms een beetje te veel werd, kon ze met zekerheid zeggen dat ze een erg positieve mening had over telefoons, radio's, haardrogers, vloerverwarming en alles wat onder 'technologie' viel. Ze kende nog steeds veel dingen niet, kon niet met een computer overweg om haar leven te redden, maar met één vernuftig apparaat kon ze wel goed overweg: Een muziekspeler. MP3, hadden ze het genoemd. Het was een klein, felroze ding met oortjes waaruit muziek kwam die alleen zij kon horen. Seth had haar muzieksmaak al snel ontdekt, nadat een vriend van haar, haar zijn oude MP3-speler gegeven had. Hij had nu toch een smartphone, had hij gezegd, hij deed blijkbaar niks meer met zijn roze wonderapparaat. Seth kon niet begrijpen dat je zo'n schat zou laten liggen, maar ze had het aanbod het apparaatje te lenen zonder te stotteren aangenomen.

Sindsdien luisterde ze in haar tussenuren en buiten school veel muziek. Zo nu en dan zelfs in de les, zoals vandaag het geval. Seth had ontdekt dat ze best prima kon schilderen en het fijn vond om met muziek in haar oren te werken. Haar docent had dit prima gevonden, gezien ze dat in elk geval rustig zou blijven (niet dat Seth een knetterkind was, of zo). De les was voorbij gevlogen: Het eerst deel had ze in stilte aan haar schilderij gewerkt en de laatste tien minuten had ze met een vriendin staan kletsen die haar om hulp voor haar eigen werk gevraagd had. Dit gesprek liep echter zo uit, dat Seth en haar vriendin tien minuten na de bel met irritatie het lokaal uit geschopt werden. Haastig had ze haar spullen nog bij elkaar weten te rapen, maar het was niet tot een flink uur later dat ze zich realiseerde dat ze niet helemaal compleet was.

Ze had besloten haar MP3 na haar laatste les even op te gaan halen, maar eenmaal bij het lokaal aangekomen zag ze dat deze dicht was. Met geen docent in de buurt, leunde ze met een verdrietige zucht tegen de deur. Ze had de MP3 graag mee willen nemen tijdens het lopen en als ze het ding vandaag niet op zou laden, zou ze er mogen ook niks aan hebben. Met nog een diepe, dramatische zucht liet ze haar hoofd opzij zakken en tuurde ze verloren langs de ramen. Totdat... Eén van de ramen stond open. Een stukje maar, maar het was genoeg voor Seth om het raam verder open te priemen en er doorheen te passen. Ze kon... Gewoon zelf... de MP3 pakken... Ze zou erin en eruit zijn, niemand zou iets merken. Het was niet alsof ze iets ging stelen, of zo. De MP3 was al van haar, ze pakte het alleen maar terug.

Met een vastberaden blik in haar ogen trippelde ze naar het raam, duwde het met enige moeite open tot hij niet meer verder kon en tuurde ze kort om zich heen. Niemand in de buurt. Mooi. En... Actie! Ze hees zichzelf op het brede raamkozijn en bukte zich om door het raam te krabbelen. Haar gewei botste tegen de bovenkant van het raam, waardoor ze weg leunde en bezorgd voor schade zocht. Nee. Hmm. Dat gewei was lastig. Ze was nog niet gewend aan het meerekenen van het ding, maar ze zou als het goed is nog steeds door het raam moeten passen.

Haar tweede poging probeerde ze iets anders. Ze ging met haar zijkant naar het raam zitten en probeerde zo het raam door te klauteren, maar toen ze net één been het lokaal in gestoken had, zag ze vanuit haar ooghoek iemand komen. In schrik spande ze haar lichaam aan, maar hierdoor verloor ze haar evenwicht. Ze wist zich nog net richting het raam te trekken zodat ze niet op de grond zou kukelen, maar het schrapende geluid en een harde trek aan haar lijf betekende weinig goeds. Met ogen zo groot als schoteltjes keek ze omhoog naar de raamlijst en realiseerde ze zich met terror in haar hart: Ze zat vast. Met paniek in haar ogen keek ze terug naar de vreemdeling, probeerde zichzelf uit het raam te duwen, en faalde. "Ik... Ik zit vast..."

Eerste post gereserveerd voor Teren