Het zat er al aan te komen. Net zoals er na verdamping uiteindelijk een regenbui hoorde. Net zoals er een zekere mate van duisternis vereist is om de sterren te kunnen aanschouwen. Net zoals het feit dat het theocentrische langzaamaan plaats heeft gemaakt voor het antropocentrische. En zo kon zij wel een tijdje door gaan met die opsomming. Dat was echter niet wat hoorde te doen op dit moment.
Néé, zij behoorde een volmondig excuus in elkaar te flansen, want aankomen met "tja, ik word eenmaal zo vaak achtervolgd door het gevoel van iets vergeten dat ik er geen acht op sla" was slap, zeer slap. Dus daar stond zij dan maar, uiterst subtiel en zorgvuldig uit het zicht van ieder in het atelier.
Na vier minuten - of waren het er zeven? - besloot zij maar wat aan te modderen. Het was nu of nooit. Met haar rug recht, schouders naar achteren en haar blik op een willekeurig punt in de leraar zijn gezicht gericht liep zij het lokaal in en zei zij kordaat: "Yagami Ellenice, aanwezig." En daarna was de moed in haar schoenen gezakt en had zij geen weten over waarnaartoe al haar woorden gevlucht waren. Het enige wat zij wist, was dat zij met ze mee wilde, hier niet meer wilde blijven. Dus deed zij dat ook en vloog zij weg.
Het enige rationele wat zij wist te doen, was haar spullen op één van de tafels te smijten. De docent kon dus onmogelijk denken dat zij zich bedacht had. Of hij moest haar wel als zeer onnadenkend inschatten, want alleen idioten zouden hun spullen achterlaten, nadat zij de les nota bene ingelopen waren, terwijl zij toch al van plan waren om te gaan spijbelen.
Maar eigenlijk was zij ook een idioot, alleen van een andere soort. Van een soort die straal vergeten was dat je geacht werd oude kledij aan te hebben en per ongeluk haar netste, kraakhelderste overhemd aangetrokken had die ochtend. Ook behoorde zij tot de soort idioten die alsnog door de gangen heen rende, ook al was de kans op niet te laat komen miniem. Want ja, allereerst bevond haar kamer zich aan de andere kant van dit kolossale gebouw en daarbovenop moest zij ook een oud T-shirt zien te vinden. Ach ja, wellicht maakten die twee minuten het verschil tussen een die-is-excentriek-indruk of die-is-een-reuzachtige-sloddervos-indruk bij die kunstleraar die zij liever te vriend hield. Zij was namelijk van plan nog vele kunstlessen hierna bij te wonen.