Zijn ogen staarde blind naar het plafond. Het lag een paar ruime meters boven hem. De zilverachtige substantie die erop gesmeerd was leek op een troebele spiegel. Je kon erdoorheen. Bijna niemand wist dat, maar het was mogelijk. Alleen met vleugels lukte dat. Je had die kracht nodig om op te stijgen en om je er daarna doorheen te duwen. Het plafond werd een soort van vloeibaar. Het kon meer vergeleken worden met een dikke gelei. Als je erdoorheen was zweefde je gewichtsloos in een zilvergrijs verlichte ruimte. Het kende geen begin, geen eind. Je was helemaal alleen met je gedachten. Perfect om tot rust te komen. Maar zelfs dat zou niet helpen. Want Ronodan had geen last van rondvliegende gedachten, maar onrustige melodieën. Zijn hersenen liepen over van de deuntjes, de ritmes en de harmonieën. Het voelde als een aanval van acute hoofdpijn. Hij had de hele ochtend niks anders gedaan dan achter de piano gezeten. De geschreven bladmuziek lag op zijn bureau. Het was niet af, maar dat maakte niet uit. Gebonk op zijn deur liet hem zuchtend opstaan. Met een ruwe beweging vloog de deur open door een luchtstoot. Voor de deur stond een verbaasde boodschapper. Hij kwam van Puffoon. Ronodan herkende het schriele mannetje van eerdere boodschappen. 'Wat?' bromde hij nors. De man leek zowaar nog meer in elkaar te duiken. En na veel gestotter werd het duidelijk dat Ronodan mee moest naar het lancering platform. Hij moest iets ophalen. Zuchtend ging hij mee en trok de deur achter zich dicht. Ze waren al te snel van de trap afgedaald. Hij had niet gezien dat de deur niet dicht gegaan was maar terug geveerd. Hij stond half open met perfect uitzicht op zijn donker gekleurde piano vleugel.

Pompom please

Als het aan hem had gelegen dan was hij naar het lanceringsplatform gevlogen en was hij met vijf minuten weer terug geweest. Maar helaas. Dat plan ging niet door toen het schriele mannetje voor hem had besloten dat ze lopend de trap af zouden dwalen. Met de man voor hem uit liep Ronodan tree voor tree naar beneden. Na een paar treden bleef hij staan. De man voor hem had het niet eens door en liep gewoon verder, ondertussen nerveus brabbelend. Maar Ronodan speurde een deel van zijn omgeving af. Hij dacht wat gehoord te hebben wat niet thuishoorde in de Toren. Hij wende zijn blik af en liep verder. Helemaal beneden aangekomen bij het trappenhuis zat het hem nog steeds niet lekker. Hij knipte in zijn vinger. Een vogel volledig uit rook gemaakt verscheen in zijn hand. Levenloze gaten waar bij levende vogels ogen zouden zitten keken hem nieuwsgierig aan. 'Ik wil dat je Angani in de gaten houd,' was het enige wat Ronodan mompelde. De vogel verdween door de gaten en kieren van de muur, om meters boven hem in Angani zich te verstoppen in de rook van het knapperend haardvuur. Ronodan liep verder naar het platform.

Het was een aangetekende brief van de keizer geweest. Dat had hij op moeten halen. Ronodan gromde zachtjes terwijl hij door de gangen schoot. Zijn vleugelslagen waren kort maar krachtig. Hij had niet de ruimte die hij buiten in de open lucht wel had. Het was pure tijdverspilling geweest, en dat was iets waar hij absoluut niet tegen kon. Met grote vaart dook hij door de nog openstaande deur die toegang verschafte tot de Toren. De trappen schoten aan hem voorbij terwijl hij steeds hoger ''klom''. Maar voordat hij bij Angani zou aankomen hield hij halt en landde zachtjes op de grond. Zijn bloedrode vleugels vouwde zich tegen zijn rug terwijl hij zijn spion bij hem terug riep. Het was niet eens nodig geweest, want vanaf hier kon hij de piano muziek al horen. Iemand zat op zijn piano te spelen. En dat niet alleen, het was zijn pianomuziek. De vogel informeerde hem over de leerling die ingebroken was in Angani en grofweg elk greintje privacy van Ronodan geschonden had met zijn aanwezigheid. Ronodans hand omsloot de rook vogel en het beest verdween. Zachtjes spreidde hij zijn vleugels weer en stoof geruisloos het laatste stukje naar Angani. Hij vloog de kamer binnen en greep de indringer om zijn middel en sleurde hem van de kruk. Onmiddellijk maakte Ronodan een hoek van negentig graden en schoot recht omhoog, het plafond in. Zodra ze in aanraking kwamen met de stroperige vloeistof werd hij afgeremd. Maar pas zodra ze er beiden helemaal doorheen waren liet hij de jongen los. Dit was de enige plek waar hij zonder vleugels niet zomaar uit kon ontsnappen. Als hij al zou weten hoe. De ruimte leek geluid dicht te zijn. Er was zo weinig geluid dat je het ruisen van je eigen bloed kon horen. 'Een Shadraan die inbreekt in de kamer van niet zomaar een Puffoonser, maar ook nog eens een Legendarische Magiër, om op een piano te spelen. Die is nieuw voor me,' sprak Ronodan. Of nou ja, sprak. Zijn stem was duidelijk te horen in de ruimte, maar zijn mond bewoog niet. Een andere vreemde eigenschap van deze kamer. 'Vertel eens. Wie ben je, en waarom zou ik je niet hier laten sterven?' vroeg hij vervolgens.

Hij had de jongen wel horen schreeuwen en voelen stribbelen. Maar Ronodan had geweigerd hem los te laten voordat hij zeker wist dat de kleine inbreker niet meer aan hem kon ontsnappen. De blik die de jongen hem gaf was gevuld met irritatie. Maar die van hem was vele malen erger. Iemand zonder medelijden. Als het aan hem lag liet hij de knul hier achter om een hongerdood te sterven. 'Ik wilde er zeker van zijn dat je er niet als een lafaard vandoor zou rennen op het moment dat ik binnen zou komen,' antwoordde Ronodan simpel. Als je het lef had om zomaar in te breken in iemands kamer in een plek die overduidelijk niet voor leerlingen bedoeld was, dan moest je ook de consequenties dragen die daarbij hoorde. Vervolgens vroeg Ronodan aan de jongen waarom hij hier was op een manier die ongetwijfeld subtieler had gekund. Maar subtiliteit was niet iets waar hij zich nu zorgen over maakte. Dat deed die kleine inbreker immers ook niet. Hij rolde even met zijn ogen toen de jongen begon te praten. Ga vooral zo door. Het werd alleen maar aantrekkelijker om hem hier achter te laten. 'Vervangbaar is het goede woord ja,' beaamde Ronodan, nog steeds geïrriteerd. 'Ik ben Ronodan. Eigenaar van die vleugel. En ik stel het niet op prijs wanneer iemand ongevraagd mijn kamer betreed, aan mijn eigendom zit en het ook nog eens waagt te stelen. Al speelt hij nog zo goed,' vervolgde hij waarmee hij de jongen genaamd Night te kennen gaf dat hij heel goed wist wat de jongen onder zijn shirt verborgen hield. 'Je krijgt van mij een kans om je excuses te maken Night. Maar er goed gebruik van,' zei Ronodan kalm. Dat had hij weer hoor. Een arrogante snotneus met iets teveel sarcasme dan goed voor hem is.

Het was doodzonde dat lijfstraffen waren afgeschaft. Dat liet deze knul maar weer eens blijken. Hij wilde niet oud klinken door ''in mijn tijd'' te gaan roepen, maar tweehonderd jaar geleden kon je een vingerbrekende tik verwachten als je zoveel arrogantie toonde. Nu was Ronodan zelf nooit naar een normale school geweest, maar hij had er genoeg gezien, en zelf ook genoeg straffen ondergaan om te weten dat het karakter bouwt en respect kweekt. Iets wat deze jongen nodig kon gebruiken. Allebei als we eerlijk mochten wezen, want hij geloofde niet dat er achter dat masker van zelfvoldoening en arrogantie ook maar enige diepgang schuilging. Dit was een leeg omhulsel. Iets dat al dood was voor het zelfs maar de kans had gekregen om te leven. Best triest eigenlijk als je erover nadacht.

Maar zich bekommeren om de toekomst van dit...schepsel was nu niet zijn prioriteit. Wie die jongen was en wat hij hier deed kon Ronodan eigenlijk weinig interesseren. Hij wilde gewoon terug wat van hem was, dat was alles. Zijn blik leek de jongen bijna te willen doorboren bij zijn valse respect. 'Doe niet alsof ik van gisteren ben. Je had de benen genomen het moment dat je de kans had gezien. Ik had je misschien beter het raam uit kunnen gooien. Je ziet er niet uit als het typ dat kan vliegen. Dat had me de moeite van deze conversatie bespaard. Maar ach, zo leer je elke dag weer wat bij,' weerklonk zijn stem. Die jongen zou echt zijn mond niet zo veel open moeten doen. Zijn longen zouden niet gewend zijn aan de extreem pure lucht in de ruimte. Maar ja, niet zijn probleem.

Zijn wenkbrauw kroop enkele millimeters omhoog toen de knul er ook nog eens onderuit probeerde te komen. Hij hoefde niet eens naar zijn verhoogde hartslag te luisteren om te weten dat hij loog. 'Dus jij stopt zomaar voorwerpen onder je shirt voor de lol? Vreemde fetisj, ik zou niet graag jouw etagegenoten willen zijn,' galmde de droge opmerking. Nog voor de bladmuziek de grond raakte was het in rook opgegaan. Ergens opgeborgen op een veilige plek, waar kleine kinderhandjes er niet bij konden. Hij negeerde de rest wat Night erover te zeggen had. Hij had zijn bladmuziek terug.

Als de knul gewoon een normale verontschuldiging had gemaakt had hij wat Ronodan betrof weer op kunnen rotten. Maar blijkbaar kickte dit kind op het uitdagen van mensen die ze met gemak konden verpletteren. 'Waarom mensen ooit kinderen zouden willen nemen is mij een raadsel,' zei hij meer tegen zichzelf dan tegen Night. Zijn ogen bleven hem volgen terwijl hij door de ruimte bleef lopen. Ongetwijfeld op zoek naar een uitgang. Hij probeerde tijd te rekken terwijl hij dit deed. 'Het houd over het algemeen in dat ik niet met verwende kleuters zoals jij hoef te praten. Maar verder is het aan mij om de balans van mijn planeet in stand te houden. Ik ben verantwoordelijk voor de magie van Puffoon. Je gaat daar geen uitgang vinden. De enige manier om hier uit te komen is met luchtmagie en een niveau dat jij bij lange na nog niet beschikt,' zei hij eenvoudig. De enige weg terug was hoe ze gekomen waren. Door het plafond, of in dit geval, de vloer. En net zoals luchtmagie hem de eerst keer door de barrière getrokken had, zou het dat ook een tweede keer moeten doen.