Koud was het, ja erg koud. Maar het was iets wat hem niet zoveel boeide nu hij zag wat er beneden hem lag. Zijn rode ogen keken met smacht naar het uitzicht wat hij vanaf hierboven had. Zijn vleugels sloegen met een krachtige beweging en waren op hetzelfde moment een gracieus tafereel om te zien. Hij genoot van de vrijheid hierin en liet zich naar beneden vallen, duikelde om en liet zich meevoeren dor een nieuwe lucht stroom. Hij sloeg nogmaals met zijn vleugels om vaart te maken en dook omhoog. Het was een soort zwemmen, maar dan in de lucht, zo voelde het. Hij had het gevoel dat hij bijna niks woog door zijn sterk getrainde vleugels. Nogmaals een duik, rol, kurkentrekker, duik omhoog. Hij spreidde zijn armen terwijl er een enthousiaste grijns op zijn gezicht stond. Hij vloog over het kasteel heen, ontweek de torens en dook onder bruggen door. Hij zag de leerlingen verschrikt opkijken wanneer hij lang het raam scheerde, waarna Sylvester in de lag schoot en extra met zijn vleugels sloeg. Hij vloog over de binnenplaat en zag wat leerlingen verbaasd opkijken. Er waren veel leerlingen van Puffoon hier, maar het was niet gebruikelijk dat ze zomaar begonnen te vliegen. Daarbij moesten sommige het waarscheinlijk nog leren. Hij schoot tussen de torens door voelde de energie door zijn lichaam gaan en genoot van de adrenaline in zijn lichaam. Op een van de daken zag hij iemand zitten, wat Sylvester verbaasde. De jongen had een zwarte jas aan, wit bond rond capuchon en leek Sylvester met vreemde blik aan te kijken. Uiteindelijk zwaaide de jongen, Syl zwaaide terug. Al snel zag hij ook het raam waar de jongen waarscheinlijk uit vandaan was geklommen. Hij vloog door naar het verboden woud en vloog daar overheen, waardoor andere vogels ook opvlogen. Sylvester grijnsde en dook tussen zijn luchtgenoten door. Sommige hoorde hij verschrikt kwetteren of krijsen, Sylvester stak zijn tong naar ze uit. Hij zigzagde tussen boomtoppen door tot hij een grote havik zag opvliegen. Syl grijnsde en de havik liet een prachtig geluid horen. Het dier vloog voor hem uit, Sylvester haalde hem in en ze vlogen de twee even gezamenlijk door de lucht. Sylvester sloeg met zijn staart plagend op de kop van de havik, waarna die ernaar hapte maar niet te pakken kreeg. Sylvester grinnikte en zwaaide naar de havik terwijl die weg vloog. Speels en vol plezier dook Sylvester weer naar beneden, richting het meer. Daar vloog hij over het water heen, zag zijn eigen spiegelbeeld en riep het uit van plezier. Hij sloeg tegen het water en duikelde toen weer omhoog, sloeg met zijn vleugels. Uiteindelijk zag hij de toren waar hij moest wezen, de toren van Angani. Hij glimlachte en dook er op af, scheerde een rondje om de toren heen. Uiteindelijk landde hij op een balkon en liep daardoor via een kantoor van een random leeraar de gang op. De persoon zat stomverbaasd te kijken, maar schudde toen zijn hoofd en ging verder met het werk waar hij mee bezig was. Daarna liep Sylvester door en klopte aan bij de deur die hij moest hebben. 'Ef það er ekki lítill svartur fugl,' Sylvester sloot de deur en zag de man zitten die hij laatst gezien had. Het was voor Sylvester een waar genoegen om de man weer te zien, al wist hij echt wel dat dat niet wederzijds zou zijn. Hver fannst þér búist við, örn sprak Sylvester grijnzend. Die had de man vast niet zien aankomen, maar zijn moeder was altijd iemand geweest die hield van de oude talen. Ze had ze vaak nodig gehad voor haar tripjes, dus ze had het Sylvester geleerd als soort extra handigheid.

(V: Wie had je anders verwacht, adelaar.)
En ja, ik moest bij het schrijven denken aan dit: Flight

Sylvester stapte het kantoor met een vriendelijke glimlach binnen. Hij krulde zijn staart als een kat rond zijn voeten en bewoog even met zijn oren bij de woorden van Ronodan. Natuurlijk kwam er een chagrijnig antwoord bij de man vandaan, Syl had ook niet anders verwacht. Heel afstandelijk en zakelijk was Ro, zoals de anthro kon zien. Alleen dat was geen nieuwe informatie. Ro was met papieren in de weer, daar hoefde hij zich ook niet mee te bemoeien, daarom deed hij dat ook niet. Sylvester grijnsde lichtjes en stapte het kantoor door langs de boekenkast. Een mens kan veel van iemand te weten komen door te weten wat voor boeken hij las had Sylvester geleerd. Vaak als Sylvester op school had gezien dat een persoon hetzelfde boek las als hij had gelezen dan sprak hij de mensensoort makkelijker aan. Hier en daar zag hij wel wat dingen staan die Syl ook gelezen had, wat zijn staart even liet krullen. Hij had nog niet gelijk antwoord gegeven als een soldaat, misschien een soort van expres. Sylvester was de adviseur van Ro en hij liet zich niet sturen als een leerling van de school. Daarom vond hij het ook grappig om deze vraag op een onverwachte manier te beantwoorden. "Waarom ben ik hier? Hm, als je bedoelt waarom nu op dit moment in jou kantoor.. dan zou ik zeggen omdat ik je nieuwe adviseur ben. Dat brengt ons op de tweede redenatie van je vraag, waarom ben ik hier als jou adviseur?" Sylvester keek langs de boeken en niet naar Ro, wreef met zijn hand over zijn behaarde kin. "Ik ben hier als jou adviseur omdat de eerste keer dat ik je ontmoette, ik je eigenlijk wel interessant vond. Ik vind mensen niet zo snel interesant omdat ze zo vooroordelend zijn. Maar in die eerste ontmoeting kwam bij mij een vraag omhoog die ik je nu zal stellen." Sylvester snoof even en draaide nu zijn hoofd naar Ronodan toe. "Als je een legendarische magican bent, en wel van het element van wat ik bewonder en wat staat voor vrijheid voor mij.." syl liep op zijn katachtige poten naar de vensterbank waar hij met over elkaar geslagen armen bleef staan en Ronodan met oplettende blik aankeek. "Waarom zie je er dan zo 'gevangen' uit?" Sprak hij. Misschien zou Ronodan boos worden, razend en hem gaan haten. Het maakte Syl niet zoveel uit, want als de man boos op hem zou worden zou hij enkel bevestigen wat Sylvester al dacht. De menselijke soort, wat waren ze toch interessant. "En daarmee is ook je tweede vraag beantwoord. Oja, die eerste kun je ook nog op een derde manier beantwoorden. Maar als ik dat doe, dat is voor iedereen een eigen mening. Waarom zijn wij hier? Maar je weet net zo goed als ik dat we dan de filosofische kant opgaan, of houd je van filosofie Ronodan?" Sprak Sylvester rustig. Het raam waar hij bij stond was open en hij genoot van de wind die af en toe naar binnen kwam, spelend met zijn kapsel en vacht. Hij had een driekwart broek aan, voor de rest was het vacht. Hij hield niet van shirts, ze zaten hem in de weg en hij kreeg het veel te warm doordat hij al een vacht had. Nu keek hij naar Ro, was benieuwd naar zijn antwoorden.

Sylvester keek naar de boeken en het hout van de kast waar hij bij stond. Ronodan was geen praatgraag iemand zoals Syl wel al had verwacht, toch was zijn nieuwsgierigheid naar deze man groot geweest. Vele geruchten en verhalen kende hij en wat was daar van waar? Op Puffoon had Sylvester gestudeerd en natuurlijk had je de roddels tussen leerlingen waar hij naar kon luisteren. Alleen een keer had hij enkele leraren zien staan, pratend over les materiaal. Toen ze in het gesprek opeens een vreemde blik kregen en zachter begonnen te praten. Met de oren van Syl had dat natuurlijk geen nut, want hij kon alles prima verstaan. Het ging over de legendarische magier Ronodan. Die naam, hij kende het. Wanneer zijn moeder toen ze nog leefde hem verhalen vertelde had ze het er wel eens over gehad. Ze vertelde meerdere verhalen maar deze was altijd wel een van de leukste geweest. Met grote ogen vol nieuwsgierigheid had Sylvester altijd naar de legendes geluisterd. Het lieve gezicht van zijn moeder kwam op in zijn herinneringen, hoe ze dat altijd vol liefde had verteld en wat ze hem had geleerd. Het ijs, de rode vleugels van bloed, de bende waar deze man in had gezeten. Hij die gevreesd werd door ieder anders en uit een andere tijd kwam, zat nu gewoon voor hem. Syl keek naar de man en het uiterlijk was opnieuw wat aan hem opviel, ook de ogen die van elkaar verschilde en zijn brede bouw. Sylvester had de vraag van de man beantwoord en zo te zien leek het humeur van hem niet te verbeteren, maar dat was ook niet echt het doel van Syl. De anthro liep meer naar het bureau toe en keek rustig terwijl de man sprak met negatieve toon. 'Dat lijkt maar zo. Je zou een gevleugeld wezen niet in een torenkamer moeten zetten waar hij de hele dag niks anders kan doen dan papierwerk en vergaderen. Maar ik denk niet dat ik jou dat hoef te vertellen,' Sylvester had zijn duimen in zijn broekzakken zitten en liet enkel een klein glimlachje zien. Hij knikte en keek naar buiten. ''Ja dat weet ik, maar dat is ook de reden dat ik tussen de bedrijven door vaak een letterlijke uitvlucht neem.'' zei hij met een speelse blik. ''Je hoofd laten luchten en voelen welk element je leven beheerst en heeft gevormd. zoveel invloed heeft op de dingen die je doet..'' Syl kwam bij de stoel tegenover Ronodan staan, daar tussen het bureau. Hij liet de nagels van zijn klauw op de houten rugleuning tokkelen. ''En hebt gedaan.'' Syl wist dat deze man alles behalve gezellig was. Hij kende sommige verhalen en misschien zouden ze het Syl moeten afschrikken maar dat deden ze niet. Sylvester was iemand die graag eerst zijn eigen oordeel gaf zonder eerst de oordelen van een ander gehoord te hebben. Hij bepaalde zelf wel of hij je wel of niet mocht. 'Zeg eens eerlijk. Denk jij nou serieus dat je zomaar even binnen kan lopen en claimen dat jij mijn nieuwe adviseur bent? Zonder mijn toestemming. Dat dacht ik niet Sylvester. Als er niks anders is waar je mijn tijd aan kan verspillen. Dan zou ik je daar graag op het gat van het raam wijzen en je verder een prettige dag wensen,' Sylvester schoot in de lach, een hartelijke die warm en vriendelijk was. Hij lachte de man niet uit, maar puur om de situatie. ''Natuurlijk niet, maar het was te proberen right? Niet geschoten is altijd mis.'' Syl wreef even over zijn neus waarna hij met wijsvinger en duim langs een van zijn snorharen ging. ''Misschien geen adviseur, want je schijnt alles sowieso al beter te weten Ronodan. Vrienden? Je schijnt er niet veel te hebben. Toch wil ik er een poging op wagen, want of je het nu wil of niet, je zit evengoed met me opgescheept en ik ga pas weg wanneer ík vind dat ik weg kan gaan.'' Sylvester grijnsde even en liep naar het raam toe, zijn klauw tegen de rand ervan en kijkend over het school terrein heen. ''Ik weet niet wat je element voor jou betekend Ro, maar het lijkt anders te zijn dan dat van mij. Het staat bij mij voor liefde en vrijheid. Misschien zoetsappig voor een koppig en hard persoon als dat jij bent.'' Sylvester keek om met een uitdagende blik. ''Maar ik verlaat alleen dit raam, als jij met me mee gaat. Of ben je bang van me te verliezen in een vlieg wedstrijdje?'' Sylvester hoopte dat de man mee zou gaan. Misschien was het kinderlijk, naïef en speels van Sylvester dat zeker. Alleen dat waren nu juist de sterke punten van zij  karakter, het zorgde ervoor dat hij veel dingen niet zo zwaar nam en een stralende kijk kon hebben op het leven en daar dan ook van genoot. Ro moest van hem, wat minder serieus worden. We maken allemaal dingen mee in ons leven, maar dat betekende niet dat hij de zuurpruim kon gaan uithangen.

Waarom leek alles voor hem een spel te zijn. Hij had gezien wat er allemaal op dat bureau lag aan papierwerk. En als hij daar mee klaar was kon hij vergaderingen gaan voorbereiden. Zowel met het stelletje debielen hier wat zich collega noemde, als die idioten op Puffoon die de vergaderingen alleen maar als excuus gebruiken om zichzelf vol te stouwen op kosten van de regering. Verder moest hij binnenkort ook nog eens nodig met die lapzwans van een keizer spreken over zijn gigantische blunders tijdens het bezoek van de Raziaanse ambassade. Hork. Waarom zat die man daar eigenlijk nog? Oh ja, om zijn zoon een net zo grote, zo niet grotere sukkel was. Gelukkig wel een die makkelijker te beïnvloeden viel. Waar het op neer kwam was dat hij helemaal geen tijd had voor een pauze en zich al helemaal niks door Sylvester liet vertellen. En Ronodan was het zat. Dus hij wees Sylvester met alle liefde op het openstaande raam met de vraag of hij zou willen vertrekken. Maar dat leek de antropomorf niet van plan te zijn. Vrienden? Wist hij wel wie hij voor zich had? Hij keek weer op van zijn werk. Zijn blik stond niet langer chagrijnig, maar serieus. 'Ik doe niet meer aan vrienden Sylvester,' zei hij. Nergens een spoortje van humor. Hij meende het. Vrienden kon je alleen maar kwijtraken. Het zat hem nog steeds dwars dat hij nog altijd niet wist wat er uiteindelijk met Haraldur gebeurd was. Het stak hem nog dagelijks. Nee, laat vrienden maar zitten. Daar was hij overheen. Verder dan twee mensen die hetzelfde doel moesten bereiken ging hij niet. En als dat doel bereikt was, nam Ronodan zijn afstand weer. Misschien dat dat vroeger anders was, maar mensen veranderden. Hij stopte in zijn bewegingen toen Sylvester weer begon te praten. Liefde? Was hij serieus? De wind had geen lief. De wind vluchtte alleen maar. Tenzij je haar zelf onder controle had. Dan kon ze niet meer voor je vluchten. Hij draaide zich langzaam om naar Sylvester. 'Een wedstrijd? En dan vertrek je?' vroeg hij kalm. Hij trok zijn shirt uit en gooide het ding over de stoel die achter het bureau stond. Zijn hele houding leek meteen te veranderen. Hij had ineens bewegingsvrijheid en voelde zich niet langer verstikt door de stof van zijn kleding. Hij haatte het als zijn vleugels verborgen moesten blijven onder stof. Zodra dat weg was stond hij meteen een stuk rechter, en een stuk relaxter. 'Ik hoop dat je weet tegen wie je het opneemt knul,' sprak hij. Het was een snelle bloedrode flits geweest, meer niet. En ineens waren daar zijn imposante vleugels. De veren bloedrood. De pennen zo zwart als inkt. Groot en sterk genoeg om hem te kunnen dragen waar hij verlangde heen te gaan. 'Ik zie je wel aan de andere kant van het schoolterrein,' riep hij Sylvester toe terwijl hij met een korte aanloop uit het raam sprong. Onmiddellijk trok de zwaartekracht hem naar beneden. Maar Ronodan leek niet in een erg grote haast om er iets aan te doen. Hij liet zich vallen. De grond kwam steeds sneller op hem af. De wind gierde in zijn oren en geselde hem haast op deze snelheid. Een paar meter boven de grond spreidde zijn vleugels en met een mooie boog trok hij op. Met een paar sterke slagen vloog hij hoog boven het terrein van de school. Nu leek de wind hem niet langer tegen te willen houden zoals bij zijn val. Ze was van de schrik bekomen dat hij te pletter zou vallen. In plaats daarvan begeleidde ze hem nu. Ze toonde hem haar beste luchtstromen. Haar zachte zucht kroop door zijn veren en streelde zijn haar. De wereld was verdwenen en leek plaats te maken voor een andere terwijl Ronodan aan snelheid won. Alles wat onbelangrijk was schoot onder hem door. Hij was ongebonden. De grond kon hem niet stoppen, de lucht kon hem niet tegenhouden. Als een wazige rode streep vergelijkbaar met de zonsondergang schoot hij door het luchtruim. Compleet een met zijn omgeving. In perfecte harmonie met de lucht. Het gieren was gestopt. Het was overgegaan op het fluisteren van bekende melodieën uit het verleden. Hij was zelfs al voorbij het afgesproken punt. Misschien moest hij nu toch maar afremmen.

Hij keek Ronodan met een grijns aan, omdat hij in een goed humeur was en Ro zoals gewoonlijk in een slechte. Syl wist niet of hij deze man ooit echt vrolijk had gezien, maar ergens was hij er best nieuwsgierig naar of hij dat kon zijn. Kon Ronodan een man zijn die vrolijk en blij was? Sylvester had zijn twijfels en kon lachen om het idee. Toch was het ook zo dat Syl het hem juist gunde. Hij gunde Ronodan het genot. Genot voor het leven, liefde, medemensen om hem heen. Je zag in alles dat hij zo verbitterd was en niet langer geloofde vriendschap. Sylvester zijn vermoedden werd dus ook beantwoord met een duidelijke sneer.  'Ik doe niet meer aan vrienden Sylvester,' Syl slaakte een zucht en draaide even met zijn ogen. Hij leunde op de rand van de stoel en met wat trekjes van zijn oor keek hij de man aan. ''Geen vrienden? Geen familie? Geen geliefde? Geen lol. Je moet een verdomt saai leventje hebben dan. I feel sorry for you Ro'' sprak Sylvester terwijl hij even op zijn rug krabde. Misschien waren het lullige woorden om even zo plompverloren uit Sylvester zijn mond te horen rollen. Toch waren de laatste woorden waar. Hij vond het inderdaad rot voor hem dat hij geen lol kon beleven met vrienden of familie. Sylvester zelf daar in tegen miste zijn eigen vrienden ook erg. Hier en daar had hij wel al mensen ontmoet, maar echte vrienden had hij hier nog niet. Gelukkig kon hij elke dag schrijven met Alex die hem bij stond en elke keer weer vrolijk kon maken met een leuke brief. Hij miste zijn grapjes, stem en nog veel meer. Hopelijk kon hij binnenkort even naar Puffoon of andersom om zijn vriend te kunnen zien. 'Een wedstrijd? En dan vertrek je?' Sylvester grijnsde. Ronodan ging echt mee doen? Hij nam zijn aanbod aan en zou met Sylvester mee gaan. De anthro was blij met de reactie, maar gaf geen antwoord op de vraag. Al snel had hij zijn shirt uit getrokken, dat vond Syl absoluut niet erg. 'Ik hoop dat je weet tegen wie je het opneemt knul,' sprak Ro. Sylvester grinnikte en tikte met zij vingers op zij kin. ''Ofcourse I do, but giving something a change.. is something I like to do.'' sprak hij rustig. Om deze gast beter te leren kennen wilde hij hem eerst uit zijn normale sleur halen, want zo te horen vond Sylvester het slaapverwekkend. Hij zag hoe Ronodan zijn vleugels tevoorschein haalde. De ogen van Syl glinsterde bij het zien ervan. Het was dus echt waar, de vleugels van Ro waren echt zo rood als bloed.. en de zwarte pinnen waren net pijlen zo zwart als de nacht.  'Ik zie je wel aan de andere kant van het schoolterrein,' Sylvester schoot in de lach en er begon adrenaline bij hem omhoog te komen, kneep zijn handen bij elkaar en je zag zijn ogen genieten. Opeens begonnen ze blauw op te lichten, toen een de diamant-vormige driehoekje op zijn rug. Sylvester spreidde zijn vingers en daarmee de sterke blauw lichtende vleugels die erbij hoorde. De kleur van zijn eigen vacht, vermengd met het blauw gaf een prachtig effect en Sylvester keek met een vastberaden blik naar Ronodan voordat hij weg schoot het raam uit. Syl hoefde er ook niet lang over na te denken en sprintte er achteraan. Zodra hij buiten was ving de lucht hem op en maakte hij een duikelende begroeting naar zijn element. Onder hem zag hij Ronodan naar beneden duiken, Sylvester glimlachte naar de rode schim. De man had besloten om er een snelheidswedstrijd van te maken naar de andere kant van het school terrein, prima. Het was echte zo dat het absoluut niet Sylvester zijn intentie was om hier een challenge van te maken. Natuurlijk was een wedstrijd dat altijd, maar Syl had hier andere bedoelingen mee en daar zou de man snel genoeg achter komen. Ondertussen was Sylvester zelf ook naar beneden gedoken om vaart te maken, genietend van de stromingen om hem heen, hoe de wind met zijn haar speelde en graaide. Hij spreidde zijn armen en met een tevreden glimlach en snelle klappen van zijn sterke vleugels ging hij achter Ronodan aan. Langs de ramen van het kasteel, de binnenplaats over, door torens en muren. Ronodan ging in een rechte lijn naar zijn punt toe, Sylvester versmalde echter zijn ogen terwijl hij hem zag weg schieten. Opeens was de blauwe schim die achter de rode aan zag weg. Vliegensvlug was Sylvester wat poorten en verborgen paden door gevlogen. Van onder de brug schoot Syl opeens omhoog als een raket op Ronodan af, een groet grijns op zijn dierlijke smoel. Sinds Sylvester hier was geweest had hij elke dag wel een rondje gevlogen om en in het school terrein, kende nu elke geheime hoek of zijweg. Vaak genoeg had Syl Ronodan gebogen gezien over zijn werk, had alle lol gemist en zag hem nooit buiten. De man was dus bijna letterlijk een vogel in een kooi. Nu was Sylvester opeens angstvallig dichtbij, Syl zag vanaf zijn positie ook nu dat Ronodan begon af te remmen en doordat hij dat deed zag Sylvester zijn kans schoon. Met een extra sterke beweging van zijn vleugels schoot Sylvester omhoog langs zijn legendarische magiër en je hoorde hem lachen, dat de wind mee nam. In een kurkentrekker en glinsterende blauwe ogen zag de Sylvester genieten. Puur het genot, de bezieling van zoveel plezier en vrolijkheid straalde de jongen uit. De liefde voor het vliegen, de liefde voor het spel. Als vanaf klein had hij er van genoten en dat was alleen maar sterker geworden. Je kon hem duidelijk zien stralen door het plezier. Niet als iets wat je nodig had voor vervoer of om te laten zien hoe goed je was. Nee, Sylvester was iemand die vloog omdat hij het leuk vond, fantastisch. Hij wist dat Ronodan hem al snel weer zou inhalen, maar dat maakte Sylvester echt niet uit. Hij vond dit ruim voldoende en vloog daarom verder alsof hij nog probeerde voor te blijven.

Sylvester was weg. De school was weg. Angani, Oak's Field, het buitenterrein. Het bestond allemaal niet meer. Kovomaka was verdwenen. Er was alleen hij en de wind. De wedstrijd kon hem gestolen worden als hij zich dat feit nog kon beseffen. Schimmen schoten onder hem door. Schimmen die hem hierboven niet langer konden grijpen. Zelfs Reá had zijn gedachten voor een moment verlaten. Alsof ze nooit bestaan had. Hij was tijdloos, gewichtloos. Als hij nog sneller zou gaan dan zou hij de geluidsbarrière doorbreken, hij wist het zeker. Maar te midden van die onhoorbare symfonie die in zijn hoofd afspeelde wisten de schimmen hem toch weer te vinden. Je kunt hier niet voor eeuwig blijven. Je moet weer afdalen naar de grond. Wegvliegen is maar tijdelijk. Er komt een dag dat je te moe bent om op te stijgen. Ronodan remde af. Zijn borstkas ging stevig op en neer vanwege de geleverde inspanning. Maar verder waren er geen tekenen van uitputting aan hem te zien. Er schoot iets langs hem. Terwijl zijn blik de blauwe streep volgde kwam al het besef weer terug. 'Ik zei tot het einde van het schoolterrein,' mompelde Ronodan zacht en meer tegen zichzelf aangezien Sylvester hem toch niet meer zou horen. Zijn blik ging naar beneden. Hij zat boven Oak's Field. Dit was al ver voorbij het schoolterrein.

'Ik denk niet dat je nog sneller kan gaan Ro,'
Met zijn zwarte halflange wilde plukken haar was Haraldur zelfs met deze snelheid te herkennen. Hij vloog niet hoog dus hij kon de jongen makkelijk verstaan die naar hem schreeuwde. Buiten adem landde Ronodan weer vlak voor de voeten van zijn vriend maar met een brede grijns op zijn gezicht. 'Zag je me gaan? Niemand die me nu nog te pakken krijgt,' hijgde hij voldaan. 'Nou, ik denk dat ze het geluid van je longen wel zullen volgen die het leven vaarwel zeggen,' lachte Haraldur wat hem een stomp van Ronodan opleverde. Daarna liet de roodharige jongen van negentien jaar oud, zich achterover in het gras vallen. Hij moest echt weer op adem komen. 'Weet je, ik zou er alles voor overhebben om te kunnen vliegen zoals jij,' hoorde hij de stem van Haraldur boven zijn hoofd. Voorzichtig opende Ronodan een van zijn ogen en keek naar zijn vriend. 'Dan doe je dat toch,' grinnikte hij. Maar Haraldurs gepijnigde blik liet hem overeind komen. 'Dat kan ik niet Ro. Ik ben geboren zonder vleugels. Een zeldzame aandoening zeiden de artsen, maar ja iemand moet het hebben hé,' sprak hij met een geveinsde glimlach. 'Zoveel is er ook weer niet aan Hal,' sprak Ronodan zachtjes. De jongen draaide zich resoluut om. 'Nee, zeg dat niet. Het is heerlijk om te kunnen vliegen. Je kunt overal heen, je bent nergens aan gebonden. Je moet dat altijd koesteren Ronodan,' zei hij streng. Ronodan knikte gehoorzaam. Zijn blik ging terug naar de lucht. Ineens werd hij overvallen door een idee. 'Kom mee. Dan laat ik je iets zien,' riep hij terwijl hij Haraldur mee trok in de richting van de stad. 'Ronodan, waar gaan we nou helemaal heen?' riep Haraldur zuchtend uit terwijl ze de laatste paar trappen van de klokkentoren beklommen. Bij de rand van het platte dak hield Ronodan halt. Hij ging achter Haraldur staan en pakte hem om zijn middel beet. 'Oké, nu moet je op mijn voeten gaan staan,' beval hij de jongen. Haraldur stapte voorzichtig op Ronodans voeten. Daarna liet de roodharige jongen zijn vleugels verschijnen. Het koste veel inspanning, maar uiteindelijk wist hij samen met Haraldur op te stijgen. 'Ro, ik vlieg! Ongelofelijk ik vlieg!' riep hij uit terwijl hij zijn armen spreidde. Maar lang mocht het niet duren. Ronodans vleugels begaven het al gauw onder dat extra gewicht en de twee jongens vielen op de grond. Een blik naar elkaar en ze barstte allebei uit in een slappe lach. Daarna omhelsde Haraldur hem. Ronodan sloeg zijn armen om de jongen. 'Dank je Ro,' hoorde hij Hal fluisteren.

Ronodan was inmiddels afgedaald naar een van de daken van de huizen. Waar Sylvester was kon hem niet meer schelen. Hij was klaar met vandaag. Opnieuw spreidde hij zijn vleugels. Het was tijd om terug te gaan naar Angani, hij had nog genoeg te doen.

Er waren dingen waar je niet aan ontsnappen kon. De geest was sterk en wist altijd een manier om je te laten herinneren. Soms door dromen of voorwerpen en geuren. Soms was een simpele veer genoeg. Een van de rode veren dwarrelde naar de grond en bleef stil liggen aan zijn voeten. Waarom was hij mee naar buiten gegaan? Hij had beter op Angani kunnen blijven. Hij had zich mee laten slepen door Sylvester. Ronodan balde een van zijn handen tot een vuist. Hij zette net zveel kracht tot zijn nagels in zijn huid boorde en zijn knokkels wit wegtrokken door het tekort aan bloed. Vale blauwe strepen van zijn aderen waren extra duidelijk zichtbaar op de rug van zijn hand. Hij zuchtte even zacht en ontspande zijn hand weer. Een korte blik op de lucht vertelde hem dat Sylvester nu helemaal verdwenen was. Mooi. Bleef hij nou ook maar weg. Hij was er nu meer dan ooit van overtuigd dat hij geen adviseur nodig had. Voorzichtig spreidde hij zijn vleugels een beetje, klaar om weer op te stijgen en terug naar Angani te vliegen. Maar toen werd hij ineens vastgegrepen en mee de lucht in gesleurd. Als vanzelf begonnen zijn vleugels een regelmatig ritme te slaan om ervoor te zorgen dat de zwaartekracht hem niet meteen weer naar beneden trok. Het was Sylvester die hem vastgegrepen had. Met een ruw gebaar en de wind die hem onmiddellijk gehoorzaamde riep Ronodan een sterke windvlaag op om Sylvester bij hem weg te duwen zodat de antro gedwongen werd hem los te laten. Zijn ogen stonden vol haat. 'Hoe ik mijn leven leid is mijn zaak Sylvester,' beet hij hem toe. Haraldur had zijn hele leven op de grond gewoond, maar hij had er nooit een probleem mee gehad. Je had geen vleugels nodig om vrij te zijn. 'En als er in mijn leven geen ruimte is voor dat wat jij plezier noemt, dan is het niet aan jou om je daarmee te bemoeien,' ging hij verder. Hij wist niet waar de uitbarsting ineens vandaan kwam. Het voelde alsof Sylvester Haraldur beledigd had met zijn opmerking en zijn vragen. Zijn verlies van temperament zorgde ervoor dat donkere wolken zich boven hen samenpakte. Met een paar sterke slagen van zijn vleugels was Ronodan weg. Hij schoot recht omhoog, de wolken in. In die chaos van stortende regen, onweer en bliksem kon hij weer tot rust komen.

Hij sloot zijn ogen en liet zich dragen door de sterke wind. Zijn vleugels in trage bewegingen van zijn eigen ritme, hij bewoog zijn armen alsof hij een liedje in zijn hoofd had. Een prachtig lied wat hij vaak in zijn hoofd als hij vloog, het had echter een oude taal die weinigen konden verstaan. Toch vond hij het prachtig en liet zich vaak leiden door de klanken van de muziek. Daarom vond Sylvester ook heerlijk om te dansen. Hij liet zijn lichaam leiden door de muziek, zijn lichaam kon in sierlijke vrije bewegingen reageren en op die momenten kon hij zichzelf verliezen, in trance raken en totaal een zijn met de wereld om hem heen. Hij kreeg er veel energie van en genoot van elke seconden terwijl hij de muziek hoorde. Soms alleen in het bos alleen, soms met vrienden. Vaak had hij het op zijn thuisplaneet gedaan. Hij kon genieten van het leven, voelde zijn sterke vleugels, de balans ervan. Nu wilde hij Ronodan ook een energiegevoel geven, vaak had hij met zijn vrienden schrikverstoppertje gedaan. Hopelijk vond Ro het wat? Dit pakte echter minder goed uit dan verwacht. Sylvester wilde Ro laten lachen en verstopte zich achter een van de huizen. Vanuit het niets schoot hij er achter vandaan om Ro vast te grijpen en de lucht in de brengen. Echter verbaasde het Sylvester toen hij de zwaar negatieve lading van Ronodan voelde. Een sterke windvlaag maakte hem los, Syl kon zichzelf met zijn vleugels opvangen, waarna hij zich draaide en keek naar Ro die boven hem vloog. 'Hoe ik mijn leven leid is mijn zaak Sylvester,' hoorde Syl aan, die omhoog keek met grote ogen naar zijn meester. Sylvester slikte even, hij was te ver gegaan. Dit was niet goed en het was zelfs zo dat zijn blauwe ogen de wolken al zag samenpakken. Dit was ook het werk van Ronodan. Sylvester had de man helemaal niet boos willen maken, had niet de intentie gehad om hem te kwetsen.. als hij dat had gedaan. 'En als er in mijn leven geen ruimte is voor dat wat jij plezier noemt, dan is het niet aan jou om je daarmee te bemoeien,' Sylvester zuchtte en voelde een rilling lans zijn ruggengraat gaan. De steen in zijn buik voelde zwaar. Hij had alleen maar geprobeerd om hem wat op te beuren, wat plezier te maken. Hij kon ook lol hebben met Alex en.. hij wilde het gewoon leuk hebben. Syl had zijn thuis gemist en gehoopt dat misschien Ronoden het leuk vond om met hem iets leuks te doen. Hij had het van tevoren kunnen weten, maar proberen was voor hem altijd iets geweest. Nooit geschoten is altijd mis. Toch was het omgekeerde van zijn verwachtingen juist gebeurd en was Syl nu teleurgesteld in zichzelf en voelde zich schuldig tegenover de man waar hij zo tegenop keek. ''S-sorry..'' sprak Sylvester zacht terwijl hij in zijn nek krabte. Toch was het al te laat want Ronodan schoot omhoog de lucht in. Syl keek hem na en slikte, voelde aan zijn buik alsof hij zojuist een glas water met ijs had gedronken. Het voelde er kill en werd veroorzaakt door dat wat hij fout had gedaan. Syl schudde zijn hoofd en wreef over zijn gezicht. Het tikken van de regendruppels op zijn gezicht, de donkere bui maakte het er niet beter op. Na een zucht zette sylvester zijn tanden op elkaar en keek naar het kasteel in de verte. Nee, hij mocht dit niet laten gebeuren, hij was zijn adviseur en juist op deze momenten zou Ronodan Sylvester hader nodig hebben. Misschien besefte hij het niet, maar Syl wilde alleen maar helpen en een vriend voor Ro zijn. Hopelijk.. ooit, zou Ro dat begrijpen en heel misschien accepteren. Met nieuwe spirit liet Syl zijn vleugels bewegen, opzoek naar Ronodan, in zijn eigen storm. Syl wist dat het gevaarlijk was om in een storm te vliegen, vooral een die hij zelf niet kon beheersen en waar de windkracht veel sterker was dan normaal plus een magische lading. Maar Sylvester had het er voor over dus liet zijn vleugels extra kracht bijzetten. Hij scheerde door het donker heen, onder hem schimmen van de huizen, af en toe een glimp van wat misschien de zon was en soms wist Syl ook niet meer wat boven of onder was. Hij raakte moe maar bleef door vliegen, beef doorgaan zonder pauze. Het leek eeuwen te duren en al die tijd maar geen spoor van Ro te vinden. Toch gaf Syl niet op en gaf zichzelf zijn laatste beetje energie, dacht aan het lied in zijn hoofd wat hem altijd veilig hield en zijn moeder. Hoe ze hem warme verhalen vertelde voor het slapen gaan. Verhalen an de grote Ronodan en zijn bende. Glinsterende oogjes in een jong anthro hoofdje, kleine handjes die om de moeder handen waren geslagen als hij uiteindelijk in slaap gevallen was. Na een tijd wat voor Syl zijn gevoel misschien meer dan een uur zou moeten zijn geweest voelde hij hoe de storm met de hoogste pieken nu langzaam begon te liggen, het werd zwakker en de wind minder sterk. Syl was tot op het bot verkleumd en zag dat hij nu een heel stuk bij Oak's Field verwijderd was. In een korte landing kwam hij op de grond terecht in het natte gras. Daar bleef hij even liggen met vleugels die pijn waren gaan doen. Na een tijdje was hij weer op adem gekomen en ging zitten, wreef in zijn ogen. Toen hij keek zag hij een landing van een kleine meter, wat betekende dat hij harder op de grond was geklapt dan hij had verwacht. Syl sloeg zijn armen om zichzelf heen en keek uit over het meer, er verscheen een scheef glimlachje op zijn gezicht bij het zien van dit mooie beeld. De storm was nu volledig gaan liggen en had een mooie regenboog over het gebied laten gaan. Het warmde Syl zijn hart, omdat hij ergens wist wie dat had veroorzaakt. In alles zit iets moois, zelfs de mensen van wie je het niet verwacht. Sylvester slaakte een diepe zucht waarna hij weer opstond en rondkeek, zijn staart liet krullen en zijn vacht uitschudde. Nu sloot hij zijn ogen en snoof de lucht in, sterk maar gecontroleerd. In de storm had hij dit nooit kunnen gebruiken door teveel chaos, nu was het makkelijker. Uiteindelijk toen hij zich beter voelde steeg Syl met een ruime aanloop weer de lucht in. Ditmaal vloog hij rustig en bijna sierlijk. Niet het snelle en speelse gedoe van net, maar gewoon kalm als een meeuw over zee. Nogmaals rook hij en paste zijn koers aan. Uiteindelijk na nog een lange tijd ergens achteraf op een hoge rot met mooie uitkijk zag Sylvester iemand zitten. Hij slikte toen hij hem eindelijk zag, nog steeds het rotgevoel in zijn buik voelbaar. Het was nu of nooit en anders had hij al die tijd voor niks gezocht. Heel rustig en vol goede beheersing daalde Sylvester naar beneden toe, zijn blik naar de grond gericht totdat hij veilig geland was. Nogmaals slikte de jonge anthro en bleef naar de grond kijken, ging toen een meter bij Ronodan vandaan in kleermakerszit voor hem zitten. Even keek hij Ro aan, maar kon niet uit zijn blik lezen wat hij dacht. Daarom keek hij weer naar het groene gras met regelmatige ademhaling. Hij keek en zweeg, ditmaal wachtend op de woorden van Ro voordat hij misschien weer iets verkeerd zei.

De lucht was heer helder en de wolken loste langzaam op. Het weer dat zo vlug omgeslagen was leek weer net zo snel te veranderen alsof er nooit wat gebeurd was. Een razende storm die het hele dorp had laten beregenen en het kasteel. Het had leerlingen die buiten hun huiswerk zaten de te maken naar binnen gejaagd en dieren laten schuilen onder de bomen. Echter wisten de personen die nu tegenover elkaar zaten wel beter. De reden van dit alles en waarom die storm er was geweest. Het was heftig geweest en voor vele mensen een mysterieuze gebeurtenis. Nu zat Sylvester stilzwijgend voor Ronodan als een terechtgestelde puppy, nog net niet met zijn staart tussen zijn benen. Die lag naast zijn rechterknie die in kleermakerszit was gehouden. Een zwaar gevoel in zijn maag terwijl hij rustig naar de woorden van Ronodan luisterde, zacht ademde en verder geen teken van geluid afgaf. Hij merkte dat Ronodan het tegen een ander moest hebben, misschien in gedachten, in zijn hoofd. Iemand die Sylvester niet kende en enkel Ronodan.. die iets had aan de uitspraken die hij deed. Syl slikte even tot hij zijn blik weer omhoog durfde te brengen. 'Je krijgt een week om te laten zien dat je ook echt iets waard bent en een toevoeging in Angani. Als ik vind dat je dat niet voldoende hebt getoond aan het einde van deze week, dan wil ik dat je vertrekt,' Er gleed een sidder door zijn ruggengraat, de blik van Ronodan bloed serieus en Sylvester voelde zich klein. De anthro knikte duidenlijk en met respect naar de man en sloot een kort moment zijn ogen. ''I'm sorry.'' waren de woorden zorgvuldig uitgezocht. Daarna wendde hij zijn blik af naar de mooie rode veer, waarna ze terug gleden naar zijn vertrouwde plekje op het gras. ''Ik had beter moeten nadenken over mijn acties. '' Sylvester slikte en nam een pauze in wat hij zei. ''Ik.. wil U zo graag advies geven. Het lijkt altijd zo donker als ik in uw ogen kijk. Ik wil enkel helpen.'' Sylvester kneep in de stof van zijn broek, zijn grote oren lagen tegen zijn kop aan en hij gaf zichzelf de schuld. Hij had gefaald. ''Het leven kan zo prachtig zijn, zoveel kleur en geweldige dingen. Het lijkt..'' Syl keek hem weer aan. ''Het lijkt alsof U dat vergeten bent.'' Sylvester hoopte erg dat hij Ro niet beledigde en wilde alleen een goed iets zeggen, hij sprak vanuit zijn hart en dat was een van de dingen waar hij echter wel goed in was. Hij zou altijd eerlijk zijn, ondangs dat anderen er misschien boos om zouden worden. Alex en hij hadden er vaak genoeg ruzie om gehad, maar het was altijd goed gekomen. ''I might be a big fool for U, but at least I am a happy one.'' en na die woorden bleef Sylvester weer stil. Hij wilde niet teveel praten, of had hij at al gedaan? De anthro had zich nog nooit zo gevoeld.

Hij voelde de wind, hoe het nog door zijn vacht speelde en de haartjes liet bewegen op een ritme. Het gras dat om hem heen lag en het water in de rivier van de waterval. Allen beïnvloed door de wind en de rest van de natuur. Sylvester was moe, niet meer het vrolijke ongeleide projectiel van voor de storm. Misschien was dat nu ook maar beter ook, want als Sylvester op dezelfde manier was verder gegaan dan had hij waarschijnlijk een harde klap gehad en had de jongen kunnen oprotten, wat hij zelf ook niet gek vond. Hij keek naar de grond terwijl hij rustig zijn eigen woorden uitsprak tegenover Ronodan. Ergens vroeg Sylvester zich toch af tegen wie Ro eerder had gesproken, tegen wie hij hij gepraat in het niets? Sylvester was zoals altijd erg nieuwsgierig maar hij wist ook dat het beter niet kon vragen. Hij vond het prima, was allang al blij dat hij nog een kans had gekregen van Ronodan en hij wilde dit absoluut niet verpesten voor zichzelf. Daarom bleef hij ook geduldig luisteren naar de woorden van Ro. 'I had my fair share of fun and happiness. But they didn't told me you have to pay a price. You're not a fool. You just didn't got the bill yet,' Sylvester keek Ro aan en knikte. Hier moest Syl even over nadenken, dus bleef hij stil. Zijn gedachten waren een warboel, dus probeerde hij dat op een rijtje te krijgen. De man dacht dat hij een zorgeloos veilig leven had gehad, zonder problemen? Of was dat te letterlijk. Syl keek even bedenkelijk en bewoog even met de lange staart, waarna hij Ro weer aankeek. ''Life may have his price for happiness. But you Don't know me to. My story might be less horrible than yours, but I had a part of the bill already. I just choose for it to stay a happy one.'' Syl trok even met zijn oor en keek naar de lucht. ''Staying in the dark makes life hard.  It's a choice to stay in bed or go out for adventure and plesure. I will always choose the second.'' Sylvester zette zijn vingers tegen elkaar en speelde met zijn duimen, hij keek er even naar en er verscheen een zachte glimlach op zijn snoet. ''We just see that totally different. That's is not something bad. My mom used to tell me it's always good to see different sides of things.'' zijn ogen werden warm en liefdevol bij de gedachte aan zijn lieve moeder. ''Just like she used to tell stories about you.''

Zolang hij tegen Haraldur had gesproken had Ronodan Sylvester compleet genegeerd. Alsof hij niet eens het bestaan van de jongen erkende. Pas zodra zijn conversatie, die zich volledig in zijn hoofd had afgespeeld, voorbij was leek hij Sylvester weer op te merken. De zon deed inmiddels haar best om door zijn donkere wolken heen te breken. Op enkele plaatsen scheen de zon een zilver licht over het schoolterrein heen. Het was verder stil. De vogels hadden allemaal dekking gezocht toen de storm los barstte. Alleen de waterval was onophoudelijk door gegaan met stromen. Hij ging door met zijn gesprek tegen Sylvester. Hij liet de antro weten dat hij hem een week gaf om zichzelf te bewijzen. En hij zou zelf oordelen of de jongen dat aan het einde van de week gedaan had. Zo niet, dan kon hij vertrekken. En hij weigerde om een nee te horen van Sylvester. Dan zou hij hem persoonlijk aan zijn staart terug slepen naar Puffoon en was hij weer hun probleem. Hun gesprek kabbelde voort. Ronodan rolde met zijn ogen. Dit ging een lange week worden. 'We work together. I don't have to know you. I would also prefer it if you would take your happiness elsewhere. It seems that I'm allergic,' was zijn enige reactie op Sylvesters ''advies'' waarmee hij aangaan dat hij genoeg gehoord had. Bedankt voor de notitie, ik zal het onthouden. Zullen we nu doorgaan met belangrijke zaken? Zoals Ronodan net al zuchtend had gedacht. Dit ging een erg lange week worden. Een korte stilte viel daarna tussen de twee totdat Sylvester weer begon te spreken. Het liet Ronodan zijn wenkbrauw optrekken en voor het eerst sinds hij Sylvester had ontmoet een andere emotie tonen dan irritatie en verachting. 'She did?' vroeg hij op een toon die duidelijk zei dat hij er geen snars van geloofde. Hij wist heus wel dat er veel verhalen rondgingen over de Ásatrú. Maar die waren oud en de meeste mensen wisten ze niet meer. Sylvester leek hem een beetje jong om die verhalen gehoord te hebben. Ze zouden waarschijnlijk toch alleen maar gebruikt zijn om kleine kinderen bang te maken en naar hun ouders te laten luisteren. Dat was toch wel diep triest. Om als boeman gebruikt te worden door onwetende ouders die nog nooit oorlog of onderdrukking hadden gekend.

Het stormweer was gaan liggen en alles leek op te klaren. Gelukkig, want dat betekende ook dat Ronodan zelf meer was gekalmeerd. Daardoor had Sylvester na lang stil te zijn geweest eindelijk de moed weer bij elkaar kunnen schrapen om tegen de grote man te spreken. Hij voelde zich bijna als een kitten bij een grote rottweiler. Je moest het juiste zeggen, nadenken over je acties en zeker weten dat het niet teveel was. En al snel merkte Sylvester dat hij weer teveel gesproken had tegen Ronodan hij wendde zijn blik naar beneden toen hij naar de woorden luisterde. 'We work together. I don't have to know you. I would also prefer it if you would take your happiness elsewhere. It seems that I'm allergic,' Natuurlijk was het fijn voor een persoon om zijn emoties te kunnen verbergen achter een stalen masker vol van bedrog of leugens, of gewoon een pokerface opzetten was iets wat velen konden. Ondoordringbare ogen en gedachten van een oude ziel of juist beschadigd doordat het al veel had meegemaakt. Sylvester had ook veel meegemaakt maar beschikte niet over de eigenschap 'stalen gezicht' het was zelfs zo dat het bij hem erger was. Onbewust liet Sylvester teleurgesteld zijn oren even hangen en keek slikkend weg. De lange staart rolde hij langs zijn benen wat veiliger naar hem toe zodat hij zich misschien iets beter voelde bij de kwellende woorden? Waarom wilde mensen die de meeste hulp nodig hadden nou nooit geholpen worden? Nee, Sylvester was niet de brutale jongen in de klas die alle aandacht op eiste, was geen vechter en ook niet de populaire flair, zou een gevecht oplossen door naar een oplossing te zoeken inplaats van het gevecht aan te gaan. Hij wilde rust en gewoon genieten van zijn leven. Hij was een type persoon die totaal verschilde van Ronodan en dat wist hij ook wel, dat hoefde meneer hem niet te vertellen. Toch gaf dit gesprek hem een moedeloos gevoel, al zou hij niet opgeven. Eigelijk zette Syl zijn voorpoot al op de grond om aanstalten te maken.. dat hij nu weg kon zoals Ronodan dan zo graag van hem verlangde. Er was een lange stilte geweest omdat Sy ook niet meer het gevoel had dat de man er leuk naar zou luisteren. 'She did?'
reageerde Ronodan echter toen Syl dus net wilde opstaan. Hij had het over de verhalen van zijn moeder. Syl zette zijn voet terug en keek Ro even onderzoekend aan. Hij geloofde Syl niet, maar dit was waar. Syl durfde nu amper wat te zeggen, wie weet sprak hij verkeerd. Syl krabte nerveus op zijn schouder. ''Yes.. she did. She was a member of a secret organisation on Puffoon. She once found a old book with legends and tales.'' Syl slikte en dacht aan het moment dat hij voor het eerst zijn moeder met het boek had gezien. Zoals gewoonlijk had ze wel eens leuke cadeautjes voor hem mee van haar missies. Die ene keer dat ze met een oud boek in de deuropening had gestaan, misschien zo groot als een A5 opschrijfboekje. Het had erg oud perkament met hanenpoten handschrift dat er voor je gevoel al eeuwen stond. Toch had de moeder van Syl er zich een weg door kunnen banen en op haar manier kon ze de verhalen vertellen. Met grote jonge ogen had Sylvester naar haar stem geluisterd tot hij in slaap viel. Nu zat hij voor de man uit die verhalen, hij die hem tot veel had geïnspireerd. Niet door de moorden, niet door de misdrijven die de Ásatrú pleegde. Hij vond het wel gaaf om naar te luisteren, zoveel actie. Toch was hem bij gebleven dat Ro zo machtig was geworden door de groep waar hij in zat en de mensen om hem heen, zijn magie die zo sterk was en dat hij ook hierdoor extra mogelijkheden kreeg. Het was voor Syl moeilijk om dit te zeggen, maar zo te zien had hij ergens iets geraakt, wat hij nooit had verwacht. ''She used to tell me about the stories. The stories about The Ásatrú.''

Hij had Sylvester flink geraakt met zijn woorden. Maar het kon Ronodan niks schelen. Misschien hield die overenthousiaste bol vacht dat een keer op. Hij was er klaar mee geweest. Eigenlijk had hij op willen staan en weg willen vliegen. Maar toen begon Sylvester over de Ásatrú. Het liet Ronodans gespannen schouders een paar centimeter zakken en weer omkijken naar de antro. Hij verwachtte eigenlijk al de verhalen te horen over de dagen die hij zich zo goed kon herinneren. De plunderingen, de moorden. Het brandstichtend van dorp naar dorp trekken. Maar dat kwam niet. Hij kende de verhalen die andere aan elkaar vertelde over hem en de mannen die hij zijn leven toevertrouwd had. De realiteit was altijd zoveel minder mooi geweest. Voor een kind zouden het spannende verhalen zijn vol acties en avontuur. Voor andere kinderen bangmakerijen. De Ásatrú kwam je halen als je niet luisteren. Maar niemand wist de werkelijkheid. De angst die ze elke keer gevoeld hadden. Elke dag kon de laatste zijn. Wie zouden ze vandaag verliezen? Welk graf zou er vandaag gegraven moeten worden? Er was verder niemand op wie ze konden vertrouwen. Ze waren volledig op elkaar aangewezen. Dat maakte het verlies van iemand des te zwaarder. Maar die tijd lag nu ver achter hem. Hij hoefde zich geen zorgen meer te maken om het verliezen van nog meer familie. Iedereen die hij kende was immers dood. Ronodan stond kalm op. 'Come on, let's go back. I don't know about you, but I'm soaking wet,' zei hij kalmer dan hij tot nog toe gedaan had tegen Sylvester. Daarna spreidde hij zijn vleugels, wachtte op de antro, en steeg op.

(Zullen we hier maar een eind aan breien? Ik heb nog veel meer leuke ideeën voor Ro en Syl en anders komen we er nooit aan toe xD)

Sylvester zat rustig en vertelde met korte zinnen over wat zijn moeder had verteld. Het was voor Sylvester zo ongewoon om met iemand te praten die zo vreselijk gesloten was. Vele mensen die hij kende waren ook open, lief of vrolijk. Syl had naïef gedacht dat als hij vrolijk zou zijn bij Ro en even met hem zou kletsen, dat het dan wel zou overwaaien. Op hetzelfde moment wist Syl ok wel dat dat nooit en te nimmer zo makkelijk zou zijn. Iemand die zo beschadigd was als Ro had een lange tijd nodig om te herstellen van wat hij had gemaakt en dan was er ook nog de vraag of hij dat uberhoubt wel wilde. Het leek er op van niet en dat was iets wat Sylvester teleurstelde. Toch deed hij het er mee, want hij kon moeilijk iets anders. Dit keer accepteerde hij het dus maar gewoon zoals het was, hij accepteerde Ronodan zoals hij was. Sylvester vond het altijd belangrijk dat personen zichzelf waren, zelf al had Ro het moeilijk en zijn verleden was meer dan zwaar geweest. Hij was op een manier zichzelf, een erg intimiderende grote rotweiler met vleugels? Van binnen zou Sylvester over die gedachte gelachen hebben, maar nu liet hij het verstandig niet merken. Het was gewoon moeilijk voor Syl zelf dat hij dus niet van dit soort mensen gewend was, dat waar hij ook aan trok, hoe hij ook om de persoon heen vloog, gekke bekken trok, leuke liedjes zou zingen, dansen, feestjes zou bouwen, schreeuwen, huilen, hele speeches zou houden, wat dan ook.. hij zou steenvast blijven staan en niet in beweging komen. Als een standbeeld wat hem na al die hopeloze pogingen voor zijn kop zou slaan, waardoor Syl zelf zoiets had.. dan niet. Misschien velen malen dat dat zou gebeuren? De sterke eigenschap van Syl dat hij nooit opgaf zou hem hier bij helpen, want als hij dat wel had gedaan had hij hier sowieso nooit gezeten. Syl keek Ro aan en ergens had hij de verhalen ook niet verwacht, maar wie weet.. Syl hoopte ze ooit o een dag misschien, met kleine kans van Ro zelf te horen. Nu was dat hetzelfde als door een betonnen muur breken met je blote handen. Daarom zat Sylvetsre zwijgend voor Ro tot hij de man zag opstaan. 'Come on, let's go back. I don't know about you, but I'm soaking wet,' Syl slikte en knikte naar Ro aan met een soort respect die hij eerder niet had gehad toen hij zijn kantoor was binnen gelopen. Sylvester liet Ronodan voorgaan met het het opstijgen. Voordat Syl opsteeg keek hij zijn 'mentor' met een opgeluchte en misschien zelfs hoopvolle glimlach na. Dit kon nog leuk gaan worden, maar niet op de manier die Sylvetsre van tevoren had verwacht. Ondertussen had hij zijn vleugels gespreid en met een sterke lucht sturing spreuk steeg Syl op, het water in zijn vacht had hem koud gemaakt en hij verlangde ook naar een warm comfortabel bed.

(Yes, goed plan. Dit was mijn laatste post)