silenced by the night || Ava

Zijn vingers gleden over de groeven in zijn houten aansteker. Het was een cadeau van de Kapitein geweest. Een speciale aansteker die werkt op houtmagie waardoor de jongen kon roken zonder geconfronteerd te worden met zijn angst voor vuur. Want roken moest ie, dat hoorde immers bij het zijn van een ware man. Volgens de Kapitein dan. In gedachten verzonken blies de jongen de rook uit terwijl zijn ogen naar buiten staarde. Hij bevond zich in de gemeenschappelijke zaal van de wood-magicians-etage. Hij zat op de brede vensterbank, verstopt achter een flinke rij planten en een rode kater had plaats genomen op zijn schoot. Iemands huisdier naar alle waarschijnlijkheid. Het stikte van de dieren op deze etage. De liefhebbende aard van de Grenanen. Ergens moest dat bloed ook door Dieb stromen. Zijn moeder was een Shadraanse en de sterke ontwikkeling van woud-magie van de jongen wees erop dat zijn vader een Grenaan was geweest. Maar zeker weten was het niet. Hij had nooit gevraagd naar zijn vader, omdat zijn moeder er nooit over begonnen was. Dus wellicht had hij geen Grenaanse bloed en was zijn kwaliteiten bij de woud-magie gewoon toeval. Hij wist het niet en om eerlijk te zijn maakte het hem ook niet veel uit.

De regen maakte patronen op het raam. Het was zaterdagavond en aardig vol in de zitzaal. Meestal was het rustiger in het weekend, maar dankzij de onverwachtse storm vlogen er sinds vrijdagavond al geen shuttles meer waardoor de leerlingen opgesloten zaten in de school. Sommige zouden het gezellig vinden, maar Dieb was nooit een fan geweest van drukte. Sowieso had hij dit weekend naar Gren willen afreizen. De Trein Jongens weer even opzoeken. Kijken hoe het met ze ging en weer even de thrill van het stelen voelen. Misdaad werkte nu eenmaal verslavend. Maar in plaats van zijn oude maten opzoeken, zat hij nu dus verstopt achter een reeks bomen. Min of meer afgezonderd van de drukte, maar uiterst verveeld. En dat hij niet zo afgezonderd zat, bleek toen een wulps meisje haar kat kwam opeisen. Dit ging gepaard met een iets te lange blik en een iets te vriendelijke glimlach waardoor de jongen maakte dat hij weg kwam. Hij hield niet van sociaal contact en zeker niet van dat soort sociaal contact.

Op de gangen buiten de etage was het druk. Leerlingen hadden zich opgehoopt in groepjes en liepen druk heen en weer. Er gingen geruchten dat als de storm nog heftiger zou worden, de stroom uit zou vallen. Geruchten die Dieb met een korreltje zout nam, maar in ieder geval wel de onrust op de gangen veroorzaakte. Leerlingen van verschillende etages zochten elkaar op, giechelend over de storm en druk door ditzelfde weerverschijnsel. Met een rol van zijn ogen stak de roodharige een nieuwe sigaret op; de vorige had hij achter gelaten in een plantenpot die ergens op de woud-etage stond.

Met zijn handen weg geborgen in zijn broekzakken en de sigaret in zijn mondhoek liep de jongen door naar de lokalen in de hoop dat het daar rustiger zou zijn. Een hoop die werkelijkheid werd. Het eerste lokaal dat niet op slot zat, was leeg en de stilte weerklonk verwelkomend in zijn oren. Toen de jongen wat beter keek kon hij een piano zien staan en wat keyboards. Hij was zo een muzieklokaal in gewandeld. “Aye.” Een zachte fluistering in de duisternis. Het maakte niet veel uit in wat voor lokaal hij was, zolang het er maar stil was. Hij plofte op één van de meest rechtse tafel neer en plaatste rug tegen het raam dat koud aanvoelde. Rustig begon hij te roken, genietend van de stilte die hij uiteindelijk in het overvolle schoolgebouw had kunnen vinden.

Ze was niet bang van stormen, was niet bang van het donker, schrok niet terug van gevaar. Ze was bang voor het instorten, dat wat er in het donker woonde en de pijn die het gevaar haar zou leveren. Deze storm maakte haar niet bang, noch de aankomende duisternis. De paniek op haar etage was weliswaar iets wat haar irritatie opwekte en de spanning verhoogde, maar het was niets meer dan spanning. Ze kon prima tegen spanning, was tegen die druk bestand. Zeker als het maar om een storm ging. Stormen waren saai, harde wind was ze gewend. Het liefst was ze naar buiten gegaan, had ze de wind haar laten meevoeren en letterlijk het oppervlak van de planeet gedag gezegd, was ze opgestegen en niet meer teruggekomen tot de storm afzwakte. De regen ontnam haar die mogelijkheid echter; ze was niet goed bestand tegen de kou en had al vaker bevroren vingertoppen gehad. Geen pretje. Ze zat binnen opgesloten dus en ze haatte het.
Haar hoofd leunde tegen het raam, haar oordoppen - geen muziek, echt oordoppen tegen het lawaai - diep in haar oren gedrukt. Waar de helft van alle Puffoonsen een andere etage hadden opgezocht en de andere helft hier een beetje liep te panieken, was zij een van de weinigen die gewoon accepteerde dat er een storm was en dat ze die moesten uitzitten. Dat het gevaarlijker was hier dan beneden, daar gaf ze niet om. Minder gevaarlijk zei niet ongevaarlijk. Als je dan toch gevaar moet lopen, doe het dan meteen goed. Dat klonk roekeloos en dat was het ook, maar Avarice hield van het vrijevalgevoel wat ze kreeg als ze het gevaar niet recht in de ogen keek, maar gewoon negeerde. Het was alsof je vogelvrij was; niemand zou je helpen, maar er was ook niemand die je zou beschuldigen. Ze sloot haar ogen, riep beelden en geluiden van vroeger op; gelukkige herinneringen van een tijd dat ze niet had vastgezeten op een miniplaneet die bestond uit een kostschool en een dorpje. Koken met Ryan, dingen slopen met George, dat soort dingen. Stadsherinneringen, niet dorpsherinneringen. Van voor het grote drama, voor de calamiteit.
Het leidde haar echter niet genoeg af om weg te zakken in haar hazenslaapje, wat normaal gebeurde. De grond onder haar trilde - ze zat in de top van de toren en die toren was hoog, misschien toch geen goede beslissing - en ze opende haar ogen. Laat maar zitten, dit ging niet lukken. Ze trok de doppen uit haar oren, zweefde van de vensterbank af naar de grond - zo'n vijf meter - en landde op haar tenen. Haar voeten brachten haar vlug, via wenteltrap na wenteltrap, naar de begane grond. Hier was het een stuk minder lawaaierig, was het eerste wat ze opmerkte. Misschien kon ze hier even blijven, tot die idiote regel dat ze om een bepaalde tijd op de zalen moesten zijn van kracht werd. Ava was geen fan van regels als dat. Ze moest zich er wel aan houden, deed dat ook, maar ze was er geen fan van. Zodra ze de grotere gangen bereikte, overvielen het lawaai en de drukte haar weer. Heerlijk. Niet dus.
Goed. Kalme plaats, iets waar niemand zou komen. Denk, Ava, denk. Iemand waar niemand komt. Lokalen, natuurlijk. Niemand is idioot genoeg om een lokaal binnen te gaan tijdens een storm; we zijn veel te druk met onszelf bezig om aan die plaatsen te denken. Op naar een lokaal dus. Maakte niet uit welk. Ze trok dan ook letterlijk de eerste deur die ze zag open - niet op slot, dat verbaasde haar enigszins. Het licht van achter haar viel in het donkere lokaal, waardoor ze weinig zag, op de tafels na. Daar gaf ze echter niet om, sloot de deur botweg achter zich en leunde er tegenaan. Rust, eindelijk. Het geluid werd bijna compleet gedempt - nou, eigenlijk wérd het gedempt, maar ja, Puffoonse oren, hè? - en het bracht haar hoofd tot rust. Ze duwde zich na een minuut of wat van de deur af, liet haar zintuigen wennen. Ogen namen dingen op - muzieklokaal, instrumenten - haar haren gingen overeind staan door de koude lucht en haar reuk pikte... Rook op. Haar oren focusten zich op de ademhaling en haar hoofd schoot naar rechts. Great. F*cking great. Ze had gezelschap. Het gezelschap rookte. 'Als je wil roken,' merkte ze zacht op, haar keel droog, 'Kan je dan een raam open zetten?' Ze hoefde geen last van hem te hebben - ze kon op z'n minst proberen om hem te tolereren.

Zijn ogen werden bedrogen door de schaduwen in de donkere ruimte. Nu hij eindelijk zijn rust had gevonden, werkte de stilte als een dreun op hem in. Zijn sigaret lag in zijn mondhoek en de rook trok nog steeds krinkels richting het plafond. Verveeld ging zijn hand door zijn rode haar en vervolgens langs de meerdere ringetjes in zijn linkeroor om daarna weer op de tafel te belanden. Zijn vingers tikten even op het hout terwijl zijn ogen nog steeds gefascineerd werden door de schaduw. Zijn gedachten dwaalden af. Eerst naar de trein-jongens. Hij dacht aan de stormen die hij had meegemaakt in de trein. Hoe de regen tegen het gietijzeren dak kon neer dalen zodat het leek alsof ze beschoten werden. Dat soms de trein werd stil gezet omdat de sporen te gevaarlijk werden. Zulke stormen. Maar daarna gleden zijn gedachten nog verder af. Naar de stormen op het schip. Hoe hels dat kon zijn. Dat het soms bijna onmogelijk was om het schip van een planeet los te maken en ze gedwongen waren om op het water te blijven varen. Donderwolken waren moeilijk om door heen te trekken, zelfs met een schip vervaardigd met Puffoonse kwaliteiten. Maar dat waren wel de fijnste momenten. Als iedereen in de kajuiten terug trok, alle maten bij elkaar en ze elkaar maar moesten zien te vermaken. Uiteindelijk eindigde het meestal in poker en mede. Een combinatie die soms gevaarlijk uitviel. Maar het waren de beste momenten geweest; zonder twijfel. Ja, hij miste het avontuur. Hij kon het niet ontkennen.

Een plotselinge lichtstraal die bijna pijn deed aan zijn ogen haalde de roodharige jongen bruut uit zijn herinneringen en terug in het nu. Rust in een school als deze was kennelijk werkelijk te veel gevraagd. Zijn groene ogen vielen op het gelaat dat binnen trad. Het was vrouwelijk zoveel kon de jongen nog zien voordat de deur weer dicht getrokken werd. Nu het licht weer weg gevallen was, moesten zijn groene ogen opnieuw wennen aan het donker. Sowieso had hij geen zin om de vreemdelinge aan te spreken. Wellicht besloot ze zo al weer weg te gaan, dan kon een vervelend gesprek hem gespaard bleven. Zelfs als ze besloot te blijven, was het niet nodig om te praten. Dat een nieuw persoon naar binnen liep, betekende niet gelijk dat hij verplicht was om deze aan te spreken. Hij was hier immers voor zijn rust gekomen en die wilde hij, zover dat mogelijk was, behouden.

Als je wil roken, kan je dan een raam open zetten? Kennelijk dacht de ander er niet hetzelfde over als hij. Haar stem was zacht geweest, het was maar goed dat het zo stil was in het lokaal anders had hij haar misschien geen eens verstaan. Maar die zachte stem trof hem niet als onzeker of schattig; eerder irritant. Zij had besloten om dit lokaal binnen te komen, dan hoefde hij zich niet aan haar aan te passen. Als ze dat verwachtte, kon ze beter een ander lokaal opzoeken. Rustig haalde hij de sigaret uit zijn mond en liet hem rond draaien in zijn vingers. Praten met zo’n staafje in je mond ging immers zo vervelend. “Ik kan het.” Zijn stem was rauw en gekenmerkt door de vreemde combinatie van een Shadraans en Grens accent. Zijn woordkeuze lieten al doorschemeren dat hij niet van plan was om op haar verzoek in te gaan. De jongeman had weinig zin in de koude lucht en om eerlijk te zijn hield hij van de sigarettenlucht; liet hem denken aan thuis. Sowieso was hij niet van plan om een wilde vreemde te helpen. Hij was geen saint of iets in die richting.

“Als je er aan stoort, kan je beter een ander lokaal zoeken.” Herhaalde de jongen zijn eerdere gedachten; deze keer hardop. Hierna ging de sigaret terug tussen zijn lippen. De nicotine verspreidde zich weer over zijn smaakpupillen en de jongen ademde tevreden uit. Dus waar was hij gebleven met zijn gedachten..?

PROFILE MAGICIAN

» In the night, the stormy night away she'd fly...[&MinWoo]
» What a Night...
» Night / Rui Hanazawa
» The darkness of the night
» In the dark of the night

silenced by the night || Ava

silenced by the night || Ava

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen