Hoeveel uur was er inmiddels verstreken? Twee? Drie..? Geralt was de tel kwijtgeraakt.
In een halve sluimer lag hij naar het plafond te staren, maar echt de slaap vatten kon hij vannacht niet. Het was iets wat wel vaker gebeurde als zijn gedachten te druk en zijn lichaam nog te onrustig waren. Het was niets om voor te vrezen, maar er was weinig aan te doen. Soms wilde het na enige tijd nog weleens lukken in een oppervlakkige slaap te sussen. Andere nachten, zoals deze, kon de vuurmagie docent zich beter nuttig maken tot hij moe genoeg was het nog eens te proberen. Het was één van de vele bijwerkingen van de mutaties die hij al tientallen jaren geleden had ondergaan, waardoor hij simpelweg minder rust nodig had dan “gewone mensen”. Toch had hij niet eens getwijfeld gelijktijdig met Oriël bij haar het bed in te stappen. Hm… En het was dan ook niet bepaald een straf om nu uitgebreid de kans te hebben toe te kijken hoe ze vredig naast hem lag te slapen, hoe ze zich als een kitten dicht tegen hem aan had opgekruld en vrijwel volledig verborgen ging in zijn omhelzing, zijn armen liefdevol om haar heen geslagen…
Met de uiterste voorzichtigheid, maakte hij zich daarom uiteindelijk los uit haar grip, schoof van het matras af en ging staan. Even had hij nog met de gedachte gespeeld zo nodig de hele nacht zo te blijven liggen, naar haar kijkend, maar… zijn leerlingen zouden niet veel aan hem hebben als hij daardoor niet moe genoeg zou worden in slaap te vallen, dus was het eigenlijk meer uit plichtsbesef dat hij zich uit het zachte, comfortabele bed had gehesen. Met nog een laatste blik op het slapende gelaat van de mooie vrouw, trok hij de deken nog wat verder over haar heen als een warme, beschermende mantel wat dienst zou doen als kunstmatige omhelzing voor hij terug zou zijn.
Van de stoel aan de andere kant van de kamer, pakte hij zijn schone kleren voor de volgende dag en trok deze geruisloos aan, om vervolgens de slaapkamer en Oriëls vertrekken te verlaten.

Verschillende locaties hadden zijn voorkeur tijdens dergelijke, nachtelijke dwalingen. Soms wenste hij binnen de school te blijven en kon hij tegelijkertijd een oogje in het zeil houden of leerlingen niet onbedoeld uit bed waren geslopen. Andere nachten had hij meer behoefte aan frisse lucht en de rust en stilte van het woud, om hem zodanig te kalmeren dat hij zijn gedachten voldoende het zwijgen op kon leggen en hij later toch nog wat rust kon pakken. Vannacht koos hij voor het tweede, waardoor zijn lange benen hem binnen de kortste keren al bij de aangrenzende bomenrij brachten.
Zoals altijd voorbereid, hing een simpele, lederen schoudertas nonchalant over één schouder geslagen, zodat hij onderweg eventueel nog wat alchemische ingrediënten kon verzamelen, mocht hij deze tegenkomen. Het kwam inmiddels zeer zelden voor dat hij dergelijke brouwsels maakte, maar het was goed toch altijd iets van een voorraad te hebben. Zoals zijn training hem leerde, vertrouwde hij die… ‘chemische producten’ op de ziekenzaal niet bepaald en steunde hij liever op de bewezen effectieve recepten uit zijn eigen ervaring en opleiding.

Hij had zich nog maar net dieper het woud in begeven, toen hij al aardig wat Celandine had verzameld. Een voordeel van deze kleine planeet, was dat het klimaat gunstiger was voor meer soorten flora dan op zijn eigen thuisplaneet. Daar kon hij maar beter goed gebruik van maken en-
Hm?
Nog in gehurkte positie om de bladeren los te scheuren, richtte zijn gehavende gezicht zich plotseling op bij een onverwachte sensatie. Wat was dat? Met een diepe teug lucht, snoof de Witcher de koele avondlucht op. Een aroma van de omringende bomen en planten, vermengd met… sigarettenrook vulde zijn neus. Oh..?
Geïnteresseerd richtte de witharige man zich op tot zijn volledige lengte. Twee katachtige, gouden ogen speurden in het rond om de precieze locatie van de rook te kunnen vaststellen. Niet lang daarna pikte zijn verscherpte gehoor ook het geluid van voetstappen op… Een ander persoon. Op dit tijdstip? En in het woud nog wel? Aan de tred was te horen dat het hoogstwaarschijnlijk om een man ging. Wellicht… en andere docent? Maar hij kon niet zo snel bedenken wie -buiten zichzelf en zijn stagiair Vergil- zich midden in de nacht op een plek als deze zou begeven…
Het was genoeg om Geralt’s aandacht te trekken, waardoor hij zich gewillig door het spoor waar zijn zintuigen hem op attendeerden liet leiden, net zolang totdat ook het stromen van water hoorbaar werd: de waterval.
Ondanks de dichte begroeiing, leek de reusachtige man zich zonder enige moeite door de bomen te kunnen manoeuvreren. Zijn stappen maakten vrijwel geen geluid als van een roofdier op jacht. Lopend tegen de wind in en verhuld in de vele schaduwen die het bos hem bood, was het daarom voor de gewone mens vrijwel onmogelijk hem ruim van tevoren op te merken. Andersom zorgde Geralt ervoor dat hij alle kans kreeg de ander aandachtig te observeren voor hij zich kenbaar zou maken. Het eerste wat hij zag, waren witte lokken. Bijna even wit als zijn eigen. De bouw toonde dat het een jong iemand was. Een leerling? Dat kon bijna niet anders. Alertheid sloeg om in… verbazing. In tegenstelling tot andere docenten, was Geralt niet het type wat nu brullend uit de struiken zou denderen en de jongeman zou vertellen zich zo snel mogelijk terug naar school te begeven, maar zijn interesse was zeker gewekt. Als hij wenste, zou hij hem langer zo vanuit de schaduwen kunnen observeren om te achterhalen wat de jongen precies van plan was, maar… hij verkoos wat dat betreft toch de meer directe benadering. Zonder enige twijfel, stapte hij daarom uit het woud naar voren, de open plek rond de waterval op, zijn lange, breedgeschouderde gelaat aan de ander tonend. Het maanlicht weerkaatste op zijn witte lokken, waardoor ze haast licht leken te geven. Het verdiepte de schaduwen in zijn gezicht, waarbij de vele littekens en beschadigingen die daar te zien waren zo mogelijk nog zichtbaarder werden. Maar het waren vooral de twee raadselachtige ogen die recht door je heen leken te kijken, welke bij menig leerling gewoonlijk de sidderingen langs hun ruggengraat zou laten gaan. Het waren diezelfde ogen die leken te vragen wat de ander hier kwam doen, op dit tijdstip, zonder dat hij het daadwerkelijk met woorden vroeg. Maar er was geen afkeuring in te lezen. Geen protest. Enkel… interesse en een lichtelijke nieuwsgierigheid.