Ze verveelde zich. Ze kon niet slapen door de hitte. Ze ging dood hier. Het was saai. Ze verveelde zich.. Wren herhaalde het riedeltje maar, keer op keer op keer, het galmde door haar hoofd en liet haar maar niet met rust. Het raam op haar kamer stond wijd open, maar er was nauwelijks een briesje. Thank god dat ze geen kamergenoot had, die zou nu compleet gek zijn. Wat kon ze gaan doen? Haar kat sliep wel, die had het prima naar haar zin daar. Katten hielden wel van warmte. Maar het blauwharige meisje kon er niet tegen. Ze was al niet erg moe geweest om mee te beginnen - bedankt, Red Bull - en nu ze eigenlijk niet meer van haar kamer af mocht omdat het echt midden in de nacht was en je dan gewoon op je etage moest zijn, dus had ze helemaal niet kunnen slapen. Het hielp niet. Ze had duizenden schapen de verdoemenis ingestuurd door ze te tellen, ze had ze namen proberen te geven, ze was bij haar raam gaan zitten en had sterren geteld; het lukte gewoon niet. Er was helemaal niets mee te beginnen.
Dus was ze opgestaan, was ze haar nachtelijke 'ochtend'-ritueel begonnen. Haar kammen, kleding aandoen, leuk roosje in haar haren.. De hele mikmak. Uiteindelijk had ze zelfs haar tas nog ingepakt, hoewel ze die op haar kamer liet liggen, wat best bijzonder was. Wren ging nooit voorbereid naar lessen, behalve als ze dan een zware straf riskeerde. Wat niet zo vaak was. Naar Wrens idee was een zware straf in de kerkers terecht komen of echt helemaal van school geschopt worden. Nah, nee. Had ze geen zin in. En dit? Dit was een beetje nablijven, overschrijven. Vrij simpele keuze dus; ze zou gewoon over de gang lopen.
Voorzichtig liep ze daar dan nu, over de stenen, helemaal aangekleed als was het een gewone schooldag en zij de eerste die naar de les ging; maar de maneschijn vertelde anders en de ijzingwekkende stilte, heel abnormaal in een schoolgebouw, klopte ook niet met wat het kon lijken. Wren kon het niets schelen; dit was beter dan woelen in een te warm bed, beter dan schapen tellen. En het was nog beter dat ze gelijk een paar regels brak. Dat, dat was pas leuk. Hé. Abrupt stond ze stil, meende andere voetstappen te horen. Ze was al beneden, op de gangen naar de lokalen, de grote zaal, de kantine, de bibliotheek; waren er nog meer mensen uit bed? Was dit zo'n onrustige nacht? Wren concentreerde haar Luchtmagie op het geluid, maakte het wat harder voor zichzelf. Voetstappen. Zeker weten. Wie zou dat zijn? Misschien Savador wel, die zijn eigen regels brak. Of een leraar op patrouille. Of.. een leerling? In dat geval wilde ze die Daredevil wel eens ontmoeten.
Links, links, rechtdoor... Het was een route-aanwijzing, die voetstappen, in combinatie met haar nieuwsgierigheid. Wie zou het zijn? Waarom ging die persoon naar de Grote Zaal? Waarom was hij of zij uit bed? Ze wilde het weten, ze moest en zou het weten. Wrens eigen voetstappen waren licht en zachtjes; klein betekende ook weinig wegen, gelukkig. Ze moest niet al te goed te horen zijn. Aaaah, de Grote Zaal, de deur stond nog een beetje open, ze was er eindelijk. Voorzichtig deed ze de deur nog een beetje open, maar liep minder voorzichtig naar binnen. Ze wist dat er iemand was, ze was ervoor gekomen; waarom dan sneaky doen? 'Hallo,' groette ze vrolijk, brak de stilte. Damn you, Red Bull. Ze was overconfident. 'Ook geen zin om te slapen?' Wrens ogen zochten nog rond in het duister, ze zag nog niemand maar ze was al bezig met het scannen van de omgeving, tot ze meende een bewegende vorm te zien. 'Ook zin om lol te trappen?'

Aarde. Earth Magician. Oké. Boeiend. Wren haald ein gedachten haar schouders op, liep nog wat verder de zaal in. Het was donker, ze kon het niet helemaal goed zien, maar het rode haar was nogal... opvallend? Ja. Precies, het was een boei in de duisternis. Net zoals die groene ogen, die ze pas kon zien toen het meisje naar haar toekwam en haar recht aankeek. Ze was langer, misschien niet veel, maar Wren was dan ook ronduit klein. Zeker voor een zeventienjarige vijfdeklasser was ze een lilliputter. En waar bleven groeispurten als je die nodig had? Juist. Ze had nooit van sinterklaas gekregen wat ze wilde.
Waarom ging dat kind op tafel zitten? Wren knipperde wat met haar ogen, gebruikte haar affiniteit met lucht om haar gedaante wat makkerlijker uit te maken; waar zij zat was namelijk geen lucht. Wren gebruikte haar magie niet ontzettend veel, maar ze deed het wanneer zij vond dat het dingen gemakkelijk maakte. In dit geval wilde ze niet plots besprongen worden door het beest van de Grote Zaal - was dat er? Nou, dan was het er nu - dus moest ze een beetje weten wat er was en niet was. In dit geval: stoelen, tafels, kroonluchters en een mens. Eentje die ze niet kende, maar ze werd wel nieuwsgierig. Mensen die nachtelijk rond kropen waren of psychopathisch of interessant. Ze hoopte optie twee.
Wow, wacht even! Opeens kwam het kind naar voren geschoten, zonder waarschuwing. Wren haatte dingen die onaangekondigd gebeurden, behalve surprise parties. Maar aangezien niemand die ooit voor haar zou geven, haatte ze alles wat onverwacht was. En dat was dit. Ze sperde haar ogen iets wijder open, stopte bijna middenin een ademhaling en staarde het meisje aan. Haar ogen waren echt opvallend, zeker bij haar haren. Maar ze was niet lelijk - damn, was iedereen hier knap? - en ze keek nogal geobsedeerd. Toch optie één? Hé. Niet het haar. Niet he- oké, ze liet gelukkig weer los. Wren staarde haar nog steeds aan, wist echt niet wat ze moest met dit vreemde gedrag. En waarom haar pols vastpakken? Toen ze dat deed, verplaatste Wrens blik zich naar haar pols. 'Van mij. Mijn pop.' 'Ik heb niets van jou,' protesteerde Wren na een ademloos moment. Ze snapte dit niet. Het was vaag. Het had iets engigs. Maar snel bang reageren, dat wilde ze niet. Ze moest dit nog even uitzingen. 'Wie ben jij?' vroeg Wren, lichtjes beledigd en eigenlijk meer bedoelend 'wie denk je dat je bent' dan 'hé, leuk kennis te maken, wat is je naam?'. Een kwestie van interpretatie. Ze trok een beetje aan haar pols, probeerde die los te krijgen. Maar kracht had ze niet en hoewel ze een paar flinke klappen uit kon delen hield het daarbij op. De greep van het meisje was sterk en het verontrustte haar. 'Oké. Wat wil je?' Wren slikte, probeerde zich autoritair te gedragen. Ze kon haar arm niet los krijgen, dus moest ze proberen zich een weg hiervandaan te bluffen. Of het in ieder geval leuk maken.

De groene ogen, ze waren zo intens: Wren kon zich niet voorstellen wat er omging in het hoofd van het roodharige kind. Ze was knap, daar kon ze niet omheen, maar ze sprak nauwelijks en staarde zo.. Haar ogen waren in een sterk contrast met haar haren en ze leek zich niet helemaal bewust te zijn van alles om haar heen. Haar blik leek door Wren heen te boren en eigenlijk kostte het haar veel te veel moeite om terug te spreken. Alsof de ogen haar in een trance kregen. Wren slikte, bewoog niet. Ze liet haar gelukkig los, de druk op haar arm verdween en in een reflex trok Wren haar arm terug om aan haar pols te voelen, als om te checken of deze er nog aan zat. Misschien had ze nooit uit bed moeten gaan en moest ze hier weer weg. Het meisje was echt.. vreemd. Ze kon zich niet herinneren dat ze haar ooit gezien had en ze kon haar ook met niemand vergelijken. Niemand die ze kende had zo'n indringende blik, kon haar zo stil krijgen. Misschien had het er wat mee te maken dat het midden in de nacht was en dat maanlicht je kon beïnvloeden, maar ze was honderd procent zeker dat het door het meisje kwam.
Net toen Wren erover begon te denken om weg te lopen pakte het meisje haar haren vast, zodat ze nergens meer naartoe kon. Nou ja, zeg! Haar prachtige blauwe lokken! Dat was niet lief. Ze was zo stil.. Wren slikte opnieuw, wist niet wat ze moest doen. Ze kon niet weg, dan zou ze haar haren kwijtraken, maar ze kon het meisje ook niet slaan door de trance die ze over haar heen geworpen had. Uiteindelijk sprak het meisje, zei dezelfde woorden als net. Van haar? Een pop? Lichtjes schudde Wren haar hoofd, voor zover dat ging. 'Dat is niet waar,' zei ze, haar stem trilde een beetje en ze keek het meisje met haar grote paarsige ogen aan. Nu leek ze vast nog meer op een pop, maar dat had ze zelf niet door. 'Wat wil je gaan doen?' Oké, het werd eng.. Wren besloot het meisje terug te betalen, stak haar hand naar haar uit om ook wat van haar hand te pakken, maar haar hand was net halverwege toen ze in haar beweging stopte en opnieuw gevangen werd in die groene ogen..

~Flut, sorry D: Ik hoop dat je er wat mee kan!