Ze had een voorsprong bij muziek, dat kon en zou ze niet ontkennen. Ze was nu eenmaal goed met de viool en had dus ook al op jonge leeftijd moeilijke theorie moeten leren; dat werd nu eenmaal verwacht van een de Ravin. De muzieklessen waren voor Anastasia dan ook altijd een vrolijke aangelegenheid; ze hoefde niet heel hard te werken maar deed dat toch, kon mensen helpen als de leraar geen tijd had en had weer een keer het gevoel om uit te blinken in iets. Natuurlijk was ze trots op zichzelf dat ze viool kon spelen – wie zou dat nu niet zijn – maar ze kreeg heel weinig de kans om dat te doen, zowel thuis waar ze geen viool had als op school, waar je niet zomaar een instrument mocht lenen. Ze had het wel gevraagd, maar steeds een negatief antwoord gekregen. Dat was jammer, want met maar drie uur muziek per week kon ze niet zo snel als ze wilde terug naar haar oude niveau. Anastasia leefde er echter mee; ze had niet echt een keus, of wel?
Goed, muziekles dus. Dat was nu en ze moest zich echt gaan focussen, want ze zat volgens de klok al een kwartier naar een vogel te staren die voor het raam zat in plaats van naar het bord. De eerste paar minuten had ze opgelet omdat de leraar nieuw was, het volgende halfuur omdat het onderwerp interessant was, maar daarna was haar aandacht toch echt afgedwaald. Mede omdat ze het onderwerp wat ze op het moment behandelden al een paar keer op hoger niveau had doorgenomen – vier jaar binnen opgesloten met een bibliotheek, remember? – maar vooral omdat ze de leraar toch echt veel interessanter vond dan wat er op het bord stond. Hij heette David en was haar nieuwe mentor; meer dan genoeg om Anastasia’s nieuwsgierigheid op te wekken. De vragen spookten door haar hoofd, vragen die ze dolgraag wilde stellen. Die vragen eisten letterlijk al haar aandacht op, dus het was onmogelijk om naar het bord te kijken zonder naar de leraar te kijken zonder te denken aan de vragen – als je begrijpt wat ze bedoelde. Dat was de reden dat ze niet naar het bord keek, maar uit het raam; omdat ze toch niet kon opletten. Dan het beste er maar van maken, toch?
Na minuten die uren leken te duren klonk het doffe geluid van de bel die ging; ze had hierna geen lessen meer, dus het meisje hoefde zich niet te haasten. Ze pakte op haar gemak haar tas in, hing hem over haar schouder en huppelde op het bureau af. Als je vragen had, moest je die meteen stellen, anders vergat je ze misschien en dat was slecht, want dan zou je geen antwoord meer krijgen. Anastasia ging dus gewoon vragen stellen. Vrolijk glimlachend legde ze haar handen op de voorkant van het bureau, giechelde even en begon toen gewoon te praten. ‘Ehm, master? Ik ben Anastasia – misschien wist u dat al – en ik ben een van uw mentorleerlingen en ik had een vraag. Een paar vragen eigenlijk.’ Ze grijnsde haar vrolijke grijns en ging verder. ‘Waar is Miss Katherine heen? Waarom is ze weg? Heeft u al nieuwe mentorlessen gepland? Komt er nu ook een nieuwe duistere leraar? Hoe zit het dan met het huiswerk, als dat zo is? En oh ja, wat is het huiswerk van volgende week eigenlijk?’ Die laatste vraag hoorde er eigenlijk niet bij, maar ja; ze kon hem maar beter wel dan niet stellen, toch?

Alleen de sexy klinkende David.
Sorry dat hij… Vaag is. Ik ben vaag. Dat weet je

Het verbaasde hem nog steeds hoezeer het niveau wisselde in de verscheidene klassen die hij al les had mogen geven. Natuurlijk waren er altijd wel kinderen bij die al kennis hadden, wat muziek betreft: meestal omdat ze zelf een instrument bespeelden. Hij had hetzelfde probleem gehad toen hij nog op een middelbare school zat en dan ging je je maar vervelen. Vervelen was een van de dingen waar hij slecht tegen kon, noem hem een workaholic: maar hij moest gewoon altijd wat te doen hebben, anders werd hij helemaal gek. Oké, niet gek… Maar het was wel te zien dat hij moeilijk een kwartier lang stil kon zitten zonder iets te doen.
Er waren ook de leerlingen die geen ervaring hebben en alsnog viel het verschil tussen die leerlingen ook nog op: degene die het vrijwel meteen snapten en degene die maar vragen bleven stellen over dezelfde stof. Natuurlijk waren er ook die mensen die de hele uitleg zaten te praten om dan vervolgens hun vinger in de lucht te steken en te zeggen: “Ik snap het niet.” En als je dan vroeg wat ze precies niet snapte kreeg het volgende antwoord: “Alles.” Nee, hij voelde absoluut geen behoefte om het aan zo’n soort mensen uit te leggen. Toch moest het: want hij was nou eenmaal een docent.
Weet je, stiekem bewoog hij best veel tijdens een les. Dan schreef hij wat op het bord, dan moest hij weer een paar meter lopen naar die piano om het desbetreffende voorbeeld te geven – want een drieklank kan moeilijk met je stem. En dan liep hij weer naar achterin het lokaal om één of andere reden. Hij had ergens gelezen dat leerlingen beter opletten als je dat doet: omdat ze dan verplicht zijn om te draaien en er zat een of andere psychologische reden achter die hij niet meer precies wist. O en niet te vergeten dat al de kwebbelkousen altijd achterin zaten, hij was niet dom. Alles behalve dom eigenlijk.

Ondanks het flinke aantal moeizame vrage en het treurige niveau van de meerderheid van de klas – sommigen wisten niet eens de notennamen, van de G sleutel nota bene, uit hun hoofd en over voortekens moest je maar niet beginnen – ging de les toch nog vrij snel voorbij. Hierna zou hij een uur vrij hebben, precies goed: zo kon hij nog eventjes kijken hoe het met Limbo ging, de kleine hond was het immers niet gewend om alleen te zijn. Er was altijd wel iemand bij hem geweest.
De leesbril bleef op, besteedde totaal geen aandacht meer aan de kinderen – de bel was toch gegaan – en richtte zich op een paar papieren op het bureau. Voor zover hij wist bleef het lokaal leeg. Eventjes snel plannen: een half uur om verder te gaan met muzikale privé dingen en daarna subiet naar Limbo. Hij wilde de papieren pakken, maar werd verrast door een paar handen op het bureau. Langzaam keek hij op, recht in de grote, lichtpaarse ogen van een meisje. O, dat kind dat de hele tijd uit het raam keek. Of ja: het grootste gedeelte dan.
‘Anastasia…’ sprak hij haar naam bedenkelijk uit, ‘Ja, ik heb jouw naam wel op die lijst zien staan. Het is jammer dat ik nog geen uitgebreide documenten – en dus ook foto’s – heb gekregen van mijn mentorleerlingen, anders had ik je vast wel herkend.’ Ja, want hoe kon hij iemand met zo’n aparte oogkleur nou niet herkennen? Wel wist hij alle andere details: klas, volledige naam, leeftijd enzovoorts.
Zijn ogen werden ietsjes groter wanneer een stroom van vragen over haar lippen kwam, wist niet zo goed hoe hij erop moest reageren. Ze praatte snel, aan één stuk door en alles bestond uit vragen. Hij zette zijn bril af en slaakte een zucht. ‘Zo, zo. Dat zijn een heleboel vragen, je lijkt wel een journalist,’ grijnsde hij, ‘Ik zal ze eventjes snel voor je beantwoordden: gezien het feit dat jij nog gewoon les hebt, toch?’ Eigenlijk wist hij het niet. Hij wist enkel zijn eigen rooster en dat was het.
‘Katherine is ergens anders gaan werken, een andere school en dus ook een andere plek. Waarschijnlijk verdiende ze daar meer, ik weet de details niet. Mentor lessen zijn verplicht en ik heb ze ook al gepland ja, daar zou ik meer over vertellen tijdens een echte mentor les, oké? Gezien het feit dat Katherine weg is moet er inderdaad een nieuwe docent komen voor dat vak en wat het huiswerk betreft voor dat vak: dat regelt die docent en niet ik.’ Hij stopte eventjes, keek haar met een ernstige blik aan. ‘Als je had opgelet zou je het antwoord op die laatste vraag weten, Anastasia.’ En als ze goed om zich heen keek zou ze zelfs zien dat het nog op het bord stond, want hij had het nog niet uitgeveegd.

» Dat moment dat je een korte post probeert te schrijven en dat niet lukt ...

_{Hij was ouder dan de meeste leraren hier, viel haar op. De meesten waren midden tot eind twintig, waar David eruitzag alsof hij begin dertig was. Niet dat hij rimpels had, of een oud gezicht, maar hij leek gewoon niet meer op iemand van twintig. Dat kreeg elke mens rond hun negentwintigste, dertigste, dat het langzaam wat ouder werd. Niet direct volwassener, maar gewoon ouder. Dat was niet lelijk in Anastasia’s ogen – het gaf mensen iets wijs, iets mysterieus. Ze vond het wel mooi. Vaak had ze het niet gezien – niet in het echt dan, ze had zoveel tekeningen en studies doorgespit dat ze waarschijnlijk een veroudering kon beschrijven zonder voorbeeld, maar goed. Ze vond het bij een leraar passen, daar kwam het op neer. De jonge leraren die ze had, die waren gewoon zo… ze leken nog zo dichtbij, terwijl ze het niet waren, dat was het. Aan de ene kant was dat goed omdat je je dan beter op je gemak voelde, maar aan de andere kant konden mensen dan ook eerder brutaal zijn.
Als ze hem dan toch aan het bekijken was, kon ze hem maar beter nog even bestuderen. Zijn haren waren blauw, maar niet van dat felle blauw wat ze veel door de gangen zag komen, eerder een soort donkerblauwig. Waarschijnlijk zou het in slecht licht voor zwart haar door kunnen gaan, maar ja, dat kon iedere donkere haarkleur, toch? Ze zou zichzelf als voorbeeld hebben genomen als ze geen zwart haar had gehad. Maar goed, verder met haar Sherlock-operatie “Bestudeer Master David”. Hij was mooi. Daarmee bedoelde ze dat hij het gezicht en het lichaam had wat de meeste mensen als mooi beschouwden. Zij deed dat ook, maar dat had hier niets mee te maken. Dit was een volkomen objectieve observatie van haar nieuwe mentor. Haar paarse ogen gleden verder, maar konden niet heel veel bijzonders ontdekken. Misschien was Sherlock Holmes worden voor Halloween toch niet zo’n goed idee. Niet dat er heel veel mysteries zouden zijn, maar als ze niet zoveel over haar mentor te weten kon komen, hoe kon ze dan een goede imitatie doen van Sherlock?
Oh, hij keek op. Zijn ogen waren blauw, net zoals zijn haren. Was hij helemaal blauw? Dat zou grappig zijn. Als hij zich dan blauw schminkte, kon hij een smurf zijn. Hoewel hij daar misschien wel een beetje te groot voor was. Achja, dan was hij Grote Smurf, met de rode broek en de rode muts. Moest hij wel een baard laten staan en die wit kleuren- HO, STOP ANASTASIA. Dit ging niet over smurfen maar over haar vragen. Lachend keek ze hem aan, nam ze de antwoorden goed in zich op. ‘Ik ben geen journalist, ik ben gewoon nieuwsgierig.’ antwoordde ze bijdehand. Ze was misschien wel een beetje bijdehand, ja, maar liever bijdehand dan bij de voet, want anders moet je bukken. Oh wacht, dat was al heel lang niet meer grappig. Laat dan maar. ‘En u hoeft zich niet te haasten, ik heb al geen lessen meer; dit was mijn laatste voor vandaag.’ Ze ging zo’n interessant iemand niet laten ontsnappen omdat hij dacht dat ze nog les had, dus die illusie hielp ze de wereld even uit. Daarna onderbrak ze zijn verhaal niet en luisterde ze aandachtig. Katherine was ergens anders gaan werken en hij wist niet waarom, dat was jammer. Anastasia had haar graag gemogen en vond het stiekem heel jammer dat ze weg was, maar goed. Je moest het doen met wat je had, niet? Voor de rest was de informatie wel te verwachten. Mentorlessen al gepland en daar kreeg ze later info over, over duistere magie wist hij niets. Zoals hij praatte en haar vragen beantwoordde vond Anastasia hem niet onaardig – maar ze vond niemand onaardig, dus dat zei weinig. Wel was het jammer dat hij haar niet kon helpen met duistere magie, want een echte mentor wist dat soort dingen wél in haar ogen. Goed, niet iedereen was perfect. Daar had ze al lang mee leren leven. ‘Maar master,’ begon ze eigenwijs, ‘Als u had opgelet dan heeft u gezien dat ik niet heb opgelet dus dan kan ik het toch onmogelijk gezien hebben?’ Ze mocht niet liegen en ondanks dat ze dat toch wel eens deed, deed ze dat niet bij een nieuwe leraar. Dus ze gaf gewoon toe dat opletten niet in haar pakket had gezeten het afgelopen uur. Uiteindelijk keek ze op, naar het bord. Inderdaad, daar stond het huiswerk. ‘Mag ik dat even overschrijven?’ vroeg ze, wijzend op het bord, waarna ze zonder op antwoord te wachten naar een van de voorste tafels huppelde en haar agenda uit haar tas viste, samen met een pen, waarmee ze in een keurig handschrift de opdrachten en de stof overschreef.}

Ergens had hij wel kunnen verwachten dat er vandaag – eigenlijk iedere dag – wel iemand op hem af zou komen stappen. In iedere klas heb je wel zo’n nieuwsgierig aagje. Nou had je wel twee verschillende soorten: degene die in het begin van de les ermee komt en daarmee docent probeert af te leidden zodat deze minder lesstof zou behandelen – en degene die na de les langs kwam en zo misschien een smoesje had wat de volgende les betreft: “Ik ben te laat omdat ik een gesprek had met Master David, U kunt het navragen.” Echter bleek Anastasia hier, geen van beiden te zijn. Ergens vond hij het wel fijn: trok daaruit de conclusie dat hij alvast één leerling had die ietwat haar best deed. Ondanks dat ze tijdens zijn les enkel uit het raam zat te staren.
Ach, hij kon het haar niet kwalijk nemen: als hij haar was geweest had hij het waarschijnlijk ook gedaan. Op haar leeftijd wist hij eigenlijk al teveel af van muziek, vond de lessen op school dus maar saai. Dat gold ook voor literatuur en later voor vrijwel alle vakken. Was het type dat thuis al verder dingen ging uitpluizen en uiteindelijk een autodidact als eenmaal de nieuwsgierigheid er was. Nee, hij had niet zelf leren schrijven en lezen: of ja… Wel zijn eigen naam en achternaam, maar dat had ieder kind toch? Hij hield zelfs zijn pen of potlood verkeerd vast, had dit nooit afgeleerd omdat het al te laat was tegen de tijd dat men er iets aan wilde doen.
O, ze was een nieuwsgierige bijdehandje, nog net geen betweter. Niet dat hij nooit zo’n opmerkingen maakte. Had zelfs de vage bijnaam “smart cookie” gekregen van zijn moeder. Hij had die bijnaam echter nooit begrepen en zou het waarschijnlijk ook nooit doen en als hij vroeg wat het betekende wilde ze hem geen antwoord geven zodat hij zich weer… Niet slim kon voelen. Zou hij erop reageren? Nee, meestal heeft dat niet echt veel nut. Bij hem had het ook nooit echt nut; maakte de ene na de andere opmerking die allemaal als bijdehand konden worden beschouwd.

Hij kon het niet helpen dat hij haar eventjes aankeek voordat hij knikte. Je weet maar nooit: misschien stond ze wel te liegen over het feit dat ze geen les had, maar ze zag er niet echt uit als een leugenaar. Eerder als een erg optimistisch persoon, net zoals zijn broer. Erg vond hij het niet: dat soort mensen hadden altijd een soort van positief aura om zich heen dat effect had op anderen. Zo was de lach van zijn broer altijd aanstekelijk, voor alles en iedereen. Misschien was dat ook wel zo bij Anastasia, hij wist het niet: dit was immers de eerste keer dat hij haar zag.
Zijn mondhoek krulde langzaam omhoog, waardoor er een warme, schuine glimlach op zijn gelaat tevoorschijn kwam. Haar gedrag, haar opmerkingen… Ze was niet zo saai als al die andere kinderen. Ja, als hij eerlijk was werd hij van sommige kinderen gewoon moe. Vroeg zich af waar ze sommige vragen in godsnaam vandaan haalden, want het was niet eens relevant op de lesstof die in de desbetreffende les was behandeld. Of die daarvoor. Natuurlijk waren er wel altijd intelligente kinderen bij: die leuke vragen stelden, vragen die hij met alle liefde beantwoordde en dat was dan weer een leuk ding aan zijn baan. Alles had nou eenmaal voor en nadelen.
‘Was die vogel dan echt zoveel meer interessanter dan ik?’ doelde daarmee op het feit dat hij weldegelijk had gezien dat ze niet had opgelet, was een perfect voorbeeld van de docent die alles zeg én hoorde. Het soort dat heel angstaanjagend door het lokaal liep wanneer er een proefwerk was, waarbij je op zo’n soort moment niks durfde te doen. Ergens dus gewoon je ergste nachtmerrie, maar buiten dat was hij wel gewoon aardig. Vond hij dan. Als anderen er niks over zeiden kon hij er ook moeilijk zelf achter komen en het dus veranderen.
Hij kon het niet helpen dat hij eventjes zachtjes moest lachen om haar vraag en de daarop volgende handelingen. ‘Het antwoord is nee,’ zei hij toen ineens, lach verdween van zijn gezicht, ‘Je mag het niet overnemen en je hebt het toch gedaan: wachtte niet eens op antwoord. En daarom krijg je nu straf.’ Pokerface. Nee, laat maar: hij was niet grappig, zijn broer wel, maar hij was het gewoon niet en zijn grapjes waren slecht. Hij moest gewoon stoppen met zijn falende pogingen. ‘Rustig maar, je hebt geen straf. Ik wilde alleen duidelijk maken dat je niet zomaar dingen moet gaan doen, antwoorden zelf moet gaan invullen: want misschien is het niet wat je verwacht,’ merkte hij op, keek naar de papieren die hij intussen in zijn handen had. ‘Heb je nog vragen, of kun je zo weer vooruit?’

» Omdat negen van de tien docenten slechte humor hebben

_{Ze vond het heerlijk als mensen lachten. Was lachen maar net als gapen, dacht Anastasia soms. Dan zou lachen namelijk aanstekelijk werken en dan zou op een gegeven moment iedereen met een lach op zijn mond rondlopen. Zou iedereen dan ook vrolijk zijn? Waarschijnlijk wel, redeneerde het meisje. Want je lachte als je blij was en als lachen aanstekelijk werkte, dan werkte vrolijkheid ook aanstekelijk. Als je dus een keer vrolijk was, kwam je er niet meer vanaf. Het zou fijn zijn als niemand een ander afzeikte omdat ze boos waren, al was het maar voor een dag. Goed, het was fijn dat er ook andere emoties zijn – alles beter dan niets voelen – maar de meeste emoties deden pijn. Verdriet was naar, woede was eigenlijk een soort verdriet en een neutrale houding was ook niet leuk. Het was niet naar om neutraal te zijn, maar het leek Ana vooral erg saai om niets te voelen.
‘Eigenlijk,’ overdacht ze hardop als antwoord, ‘Wel ja. Want normaal vliegen vogels altijd weg als het herfst wordt. Tenminste, dat zeiden mijn boeken en het nest voor mijn slaapkamerraam was altijd leeg in de herfst, dus ik ga ervanuit dat het waar is. Dus ik vroeg me af wat de vogel daar deed, maar toen bedacht ik me dat dit een heel andere planeet is en dat het dus heel logisch is dat vogels anders zijn. Dat maakt het echter niet minder interessant en omdat ik toch al niet kon opletten, ja, hij was eigenlijk interessanter. Op dat moment. Nu bent u véél interessanter.’ Ze keek hem grijnzend aan, vond het maar wat leuk dat hij ook lachte. Zoals al eerder gezegd; Ana hield van lachen.
Met ronde krullen en halen schreef ze over; ze had dagenlang geoefend op dat handschrift, letterlijk. Anastasia was nooit erg precies geweest – niet precies genoeg – dus moest ze alles erg vaak herhalen. Soms dan waren haar lessen vervallen om een heel specifiek iets te oefenen, iets wat Seira al lang onder de knie had. Ana wist het in principe dan ook wel, maar ze gaf er weinig aandacht aan. Het interesseerde haar gewoon niet zo heel veel hoe je je bestek gebruikte of hoe je met iemand van adelstand praatte. Ze was veel geïnteresseerder in “echte dingen” zoals ze die noemde; informatie, die ze dan opzoog als een spons, dingen leren waar ze later wat mee kon. Voor de theorie van die dingen had ze vier jaar lang de tijd gekregen en nu mocht ze die in praktijk gaan brengen. Het kwam tot uiting in bijna alleen maar goede cijfers. Het enige wat ze over had gehouden aan haar eindeloze lessen van “rare informatie” waren automatismes. Ze stond automatisch recht, zat altijd op een vrouwelijke manier, schreef in een vrouwelijk, leesbaar maar bijna kalligrafisch handschrift. Ze droeg amper broeken en wist precies hoe ze alles bij elkaar moest zoeken, van strik tot sok tot petticoat, om maar goed voor de dag te komen. Het was nutteloze informatie voor Ana, maar het had wel invloed op haar eerste indruk, zonder dat het meisje dat zelf doorhad.
Haar hoofd schoot omhoog toen ze hoorde dat het níet mocht. Paarse ogen stonden verschrikt, haar hele uitdrukking was overigens een van schok. ‘N-Niet?’ Ze keek de man ontzet aan – had aangenomen dat het wel mocht en het was eerder een retorische vraag geweest. De mogelijkheid dat er een “nee” was, had ze helemaal niet bedacht. ‘Maar- Maar ik heb toch niets fout gedaan?’ Ze protesteerde erg weinig – daar was ze te flexibel voor – maar dit ging toch echt even boven Ana’s boekje. Ze kon er niet tegen als ze werd gestraft voor dat wat ze niet deed, een overblijfsel van haar straf. Ze had gewoon een goede reden nodig en dan accepteerde ze het wel, maar dit was een rare reden en dus snapte ze het niet. Weigerde het te snappen. Tegen de tijd dat het tot haar doordrong dat hij een grapje maakte – wat pas gebeurde toen hij dat zelf zei – was haar pen uit haar handen gegleden, op de grond. ‘Oh,’ vormde haar mond een perfecte cirkel, ‘U maakte een grapje?’ Zowel verbaasde uitroep als vraag. ‘Dan is het goed.’ Glimlach kwam weer terug, waarna ze haar spullen weer in haar tas stopte en haar pen opraapte. ‘En eigenlijk heb ik nog wel een vraag – eentje maar.’ Ze twijfelde even, beet op haar lip om dat aan te geven. ‘Ziet u, ik vroeg me af of u viool speelde.’ Ze moest het gewoon weten. Wist niet waarom, maar wilde het weten.}

Ze wist echt alles beter. Niet dat hij het erg vond dat ze echt een logisch antwoord gaf op zijn vraag, zo’n soort dingen werden pas irritant op lange termijn. Net zoals zijn tweeling broer. In het begin was het leuk om op elkaar te lijken, kon je kattenkwaad mee uithalen enzovoorts: maar voor hem was de lol al snel af omdat zijn ouders het belangrijker vonden dat hij stopte met stotteren dan dat hij echt leerde zich te socialiseren. Nu vond hij het eigenlijk alleen maar irritant, dat hele exact op elkaar lijken gedoe. Hij hoefde maar één opmerking te maken over het uiterlijk van Damian – gewoon dankzij pure irritatie en ook een beetje jaloezie - en hij kreeg dezelfde opmerking terug met eraan toegevoegd: “Want we zijn precies hetzelfde dus is het ook zo bij jou.” Vreselijk was het gewoon.
Oké, er waren een paar kleine verschillen wat hun uiterlijk betreft en eigenlijk was hij blij dat hij die leesbril moest gebruiken: kwam er nog meer verschil. Daarbij was hun uitstraling ook gewoon anders: Damian die happy go lucky gast en hij… Hij degene die… Die dat niet was. Hij wist eigenlijk niet zo goed wat hij moest representeren als hij eerlijk was. En eigenlijk hoefde hij het ook niet te weten, in zijn ogen was het goed zoals het nu was en daar moest je niet te moeilijk over gaan doen anders kon het weer zo zijn dat hij ontevreden ging doen met wat hij had. Net wanneer hij eindelijk eens tevreden was.
Wat zij kon, kon hij ook. Letterlijk antwoord geven op vragen waarbij het niet hoefde. Echter had hij die pokerface niet lang kunnen aanhouden: vond het ergens gewoon zielig. Arm kind, was zich echt van geen kwaad bewust en dan moest hij weer zo dom gaan doen door een stomme en mislukte grap te gaan maken. Voortaan eerst maar weer wat kaartjes bij zijn broer regelen met leuke opmerkingen erop, want zelf bakte hij er werkelijk niks van. Vandaar dat hij ook al snel had toegegeven aan haar blik, kon er niet langer tegen. Schuldgevoelens ook.
Hij had echt een leesbril nodig, hij kon dingen amper lezen zonder. Dus ook de papieren in zijn handen niet, zette deze maar weer op zodat hij echt kon lezen wat er op de partituur stond: maar veel tijd hiervoor kreeg hij niet want Anastasia was er nog steeds.
Niet laten merken dat je eigenlijk geen tijd hebt hiervoor. ‘Eentje? Ik heb nog wel tijd voor een vraagje,’ sprak hij, probeerde daarmee duidelijk te maken dat hij eigenlijk nog een hoop dingen te doen had dit uur – weliswaar op een subtiele manier. Het was grof om haar gewoon weg te sturen als ze nog eventuele vragen zou hebben, vooral na die domme actie van hem. Ja, ergens schaamde hij zich ervoor: maar er was nu weinig aan te doen dus drukte hij het maar weg.
‘Of ik viool speelde?’ echode hij haar vraag na, waarna hij opkeek en eventjes nadacht, ‘Nee, ik speelde het niet, want ik speel het. Tegenwoordige tijd. Het is een mooi instrument en geschikter voor sommige stukken dan andere.’ O, wat was hij toch flauw, moest haar er perse op wijzen dat hij het nog steeds deed. Gelukkig was het een natuurlijk iets om soms aan jezelf te ergeren, of ja… Dat was het toch? ‘Mag ik vragen waarom je geïnteresseerd ben in die informatie?’ Nu was het zijn beurt om een lastige vraag te stellen.

» Ze worden steeds korter. IK KAN HET WEL c:

_{Ze herstelde zich snel van zijn vreemde grapje, maar het had wel een soort indruk achtergelaten. Anastasia was het niet gewend om dingen verkeerd te doen en ondanks dat ze niets fout had gedaan, had ze wel gedacht dat dat zo was en dat had haar best verontrust. Ze zou niet weten hoe het was om echt een vreselijke fout te maken – op het gebied van de omgang – puur omdat ze die nog nooit had gemaakt. Ze was stiekem bang om nog meer grote fouten te maken, hoewel ze dat nooit zou toegeven. Ook als iemand er een opmerking over maakte ontkende ze altijd alles. Vooral als ze Nanna had gekwetst – die een of twee keer dat ze dat had gedaan – hield Ana er een soort trauma aan. Fouten maken was slecht, zat in haar systeem. Ze kon positief zijn wat ze wilde, maar wat in haar systeem zat kwam er niet meer uit. Ze was wat perfectionistisch en daar leefde ze mee.
Ergens deed haar mentor haar denken aan Daniel. Of dat zo was omdat hij ook een muziekleraar was of omdat hun eerste omgang ook zo koeltjes was geweest, wist ze niet. Hij deed haar gewoon aan haar vroegere vioolleraar denken, aan haar prins op het grijze paard. Ja, grijs, want Daniel’s paard was leigrijs geweest en Ana had het heerlijk gevonden om het beest te aaien. Prins op het grijze paard dus. Misschien had ze toch maar moeten wachten op haar prins met het witte ros, want hun relatie was na drie maanden stukgelopen op vooroordelen en haar eeuwig aristocratische ouders. Anastasia had destijds geen dag vooruitgekeken – dat deed ze nog steeds niet – en had dus niets gepland voor als Daniel en zij… niet samen konden zijn. Ze had nog steeds niets; geen toekomst, geen familie, geen thuis. Het enige wat ze had was vrijheid en daar was ze zo blij mee, dat ze de rest vrijwillig vergat. Het was iets waar ze vier jaar naar had verlangd, dus ze was er dankbaar voor.
Ze keek David hoofdschuddend aan, grinnikte toen. ‘Het is een manier van spreken master, dus ik zei het wel goed. Of u het nu nog steeds speelt of niet, dat maakt voor mijn vraag niet uit. Want als ik zou vragen of u het speelt, zou dat raar klinken.’ Ze keek hem aan met een scheef hoofd. Dat hij dat niet begreep zeg, zelfs zij wist het en zij was véél jonger dan hij. ‘Of praat ik nu veel te ingewikkeld? Want dat doe ik wel eens, ziet u?’ Ze glimlachte vrolijk, haalde haar schouders op. Ja, soms was ze inderdaad te slim – voor anderen, maar vaak ook voor zichzelf – maar dat bewees dat ze slim was, toch? Voor haar gevoel wel. Het was niet goed, maar tegelijkertijd goed. Precies zoals Anastasia’s formule was; ze bekeek de slechte kanten en haalde daar goede dingen uit. Het was haar manier van doen, haar manier van denken. Ze genoot ervan.
Zijn vraag was te verwachten geweest en toch keek Anastasia even moeilijk, beet ze op haar lip. Waarom wilde ze het eigenlijk weten, ja? Ging ze gewoon de waarheid vertellen – de hele waarheid? Nee, zo ver wilde ze nu nog niet gaan. Hij mocht wel weten waarom ze het wilde weten, maar niet waarom ze het zo graag wilde weten en het verhaal daarachter. Dat was nog van haar. Haar geheim. ‘Ik speel ook viool.’ verklaarde ze simpel, ‘Of ik speelde, want ik heb al vier jaar niet gespeeld. Ik vond het altijd heel leuk en dus vroeg ik me af of u misschien tijd had om een keertje, ehm, te kijken of ik het nog steeds kan?’ Ze wilde de mening van een ander dolgraag horen en wie was er beter dan de muziekleraar? Niemand, leek het haar.}

Nee, het was echt niet zijn bedoeling geweest. Hij was gewoon een goed voorbeeld van een persoon met een eigen… Vage, zelfontwikkelde humor die alleen hij snapte. Zo was ook enkel hij degene die lol had om zijn grapjes. Het was niet zo dat Damian nooit eens wat zei waar niemand om moest lachen, maar hij was het soort persoon dat maar om zichzelf hoefde te lachen en daardoor gingen ook andere mensen lachen. Dat was het voordeel van een aanstekelijke lach: je grappen en opmerkingen konden zo slecht zijn als maar kon, zolang je er zelf om moest lachen; lachten anderen met je mee. Hij had geen aanstekelijke lach. Geen vervelende, dat niet; maar niet aanstekelijk. Hij wist eigenlijk niet wat voor soort lach hij had, had er nooit op gelet. Dat waren dan van zo’n soort dingen waar hij dus nooit oplette: maar zich het wel realiseerde dat deze irritant was. Zei dan tegen zichzelf dat hij er rekening mee moest houden, erop moest letten, maar dat vergeet je gewoon. Dat is gewoon zo.
Stiekem was het ergste nog dat hij meestal gewoon letterlijk de leuke opmerkingen van zijn broer overnam. Hoorde de ander het een keer zeggen, zei het zelf een andere keer wanneer de eigenaar van de opmerking er niet bij was. Zo wist hij er toch nog voor te zorgen dat mensen hem wel “geniaal” vonden wat dat betreft. Echter was dat alles nog in de tijd dat hij wanhopig was om aardig gevonden te worden, dat sociale dingen ergens nog belangen voor hem hadden gehad. Nu kon het hem simpelweg niks schelen. Hij had zijn keuze gemaakt en als hij terug kon gaan in de tijd zou hij er niks aan veranderen, helemaal niks. Ja, het was zonde; maar hij was blij met wie hij was en daar ging het om.

Natuurlijk, natuurlijk was er een weerwoord. Nou, niet precies een weerwoord – maar ze moest wel weer een opmerking maken. ‘Nee, je praat niet te ingewikkeld,’ antwoordde hij traag, scheen de humor er niet van in te zien, ‘Ik hield alleen rekening met dingen het letterlijk opvatten van dingen. Stel ik had ja gezegd: dan had het ook kunnen betekenen dat ik het misschien wel al tien jaar niet meer heb gespeeld, of slechts een jaar lang heb bespeeld en er werkelijk niets vanaf weet. Daarbij heb ik ook nooit gezegd dat je iets fout had gezegd, gaf alleen aan dat ik het nog steeds doe.’ Oké, misschien was hij nogal verwarrend geweest. Ja, hij was hoogstwaarschijnlijk verwarrend bezig geweest. En waarschijnlijk kwam het ook gewoon door het feit dat hij dingen meestal te letterlijk opvatte.
Aha, ze had het instrument dus zelf ook ooit gehanteerd. Had hij ergens kunnen raden, had het stiekem ook zien aankomen. En ze wilde dat hij ging bepalen of ze het nog steeds kon. Ja maar dat kan niet. Zo’n soort dingen waren nogal ingewikkeld om te bepalen.
‘Ik denk dat je de theorie misschien weer zult moeten ophalen, maar dat je de basis nog wel kent. Daarbij moet je uitkijken voor blaren, want vier jaar is een lange pauze. Verder zijn dat soort dingen niet echt te beoordelen, want definieer kan. Ik weet niet wat je niveau was vier jaar geleden, dus kan ik moeilijk oordelen.’ Kortom: ze kon het beter vragen aan iemand die haar eerder had horen spelen, toen ze wel nog speelde. Hij kon er onmogelijk over beslissen, wist wel hoe het voelde om dingen te herpakken et cetera; maar viool was nooit echt zijn ding geweest. Ja, hij kon de basis van ieder instrument – wat knap was voor iemand van zijn leeftijd – maar zijn favoriet bleef toch echt de trompet. De hoorn vond hij ook een mooi instrument, leek erg veel op een trompet qua klank maar dan warmer. ‘Echter wil ik je heus wel eens een viool uitlenen, mits dat de zaak is: dat je er zelf geen meer hebt.’ En dat deed hij dan wel een andere keer want nu moest hij echt naar Limbo toe; dan maar niet verder werken aan die partituur.

» En je prijst me niet eens :c...
» En ik weet dat ik een paar fouten heb gemaakt, maar ga er niet te serieus op in want ik ben te lui om ze te verbeteren D:
» TROUWENS: korte posts = kort topic ^^ ?

Violen waren allesbehalve simpel. Dat was wat haar aantrok. Ze waren gracieus, konden zowel lichthartige melodieën voortbrengen als weemoedige symfonieën. Het was maar een klein kastje waar het geluid uitkwam en juist daarom moest het zo precies, allemaal. Ze had het gekund en Seira had haar er niet in verbeterd. Daarom had ze haar hart in het instrument gelegd, was ze de viool waarmee ze speelde zien als een vriend en niet als een instrument. Omdat het een vriend was, iemand die ze niet kwijt raakte omdat iemand een betere vriend of muzikant was, alleen maar omdat die in haar eigen huis niet te vinden was. De ebbenhouten viool waar ze op had leren spelen was haar toevlucht geworden, het haardvuur in haar toren van eenzame vrolijkheid, die uitkeek over een land waar mensen kastelen waren en de kastelen geen vuren hadden, maar ijspegels aan de muren. Anastasia was ervan overtuigd geweest dat de ijspegels konden smelten, als ze het maar hard probeerde. Daarvoor moest ze het vuur aanwakkeren – het vuur van haar spel.
Dat er een emmer ijswater over dat vuur was gegoten had ze ook geaccepteerd – dat ze niemand meer kon opwarmen in haar huis niet. Is het niet vreemd hoe alle goedhartige mensen altijd de lasten van die zonder hart moeten dragen? Zo dacht Ana er nooit over na, maar zo was het wel. Wat ze echter niet had geaccepteerd, was het kwijtraken van haar viool. Van het plezier wat het met zich meebracht. Wat ze had gedaan met haar vioolleraar was slecht; ja, dat kon ze nog wel inzien. Met haar vioolspel was echter niets mis geweest. Was het alleen om haar pijn te doen, dat ze haar het instrument weigerden? Of was het puur om Daniel uit haar gedachten te halen, om al zijn herinnering uit te wissen? Als het dat eerste was geweest, dan was het gelukt. Als het dat tweede was geweest, dan zouden ze nooit slagen. Ana geloofde in prinsen en paarden; ze geloofde ook in dat je liefde niet kon vergeten. Als dat al kon, dan weigerde ze dat te doen.
Ze was afgedwaald, haar paarse ogen staarden dromerig in de lucht voor haar. Ze keek niet naar David, maar naar de lucht voor hem. De enige reden dat het leek alsof ze hem dromerig aankeek was omdat die lucht niet zichtbaar was. Anastasia keek wel vaker in de leegte; het was een goede manier om alles los te laten. Punt was, ze moest nu dingen niet loslaten, maar ze moest haar aandacht bij zijn woorden houden. ‘Oh,’ reageerde ze, nog steeds afwezig, ‘Zo.’ Ja, ze begreep de strekking van zijn woorden en kon ze horen, maar ze drongen niet echt door. Pas toen hij uitdrukte dat hij niet kon oordelen, knipperde ze en keek ze hem recht aan – bewust. ‘Ik was goed… Denk ik.’ Herinneringen, overal. Kleine vingerbeweginkjes, een complimentje van Dan, een paar noten op vlug tempo. ‘Maar er is niemand meer die dat kan zeggen, dus er is niemand die weet op welk niveau ik zat.’ Haar ouders en zus, zelfs haar broers hadden haar wel eens horen spelen, maar voor hen was ze minder dan dood. Hen vragen was dus onmogelijk. ‘Ik dacht gewoon dat- Wel, misschien- Ach, laat maar.’ Een glimlach – niet geheel vrolijk, maar wel accepterend wat er gebeurde – brak door. ‘Als u me een viool wil lenen zou ik dat heel fijn vinden, master.’ Hey, ze kon dan tenminste oefenen, toch? Misschien wel een keertje iets laten horen. Ze kon het proberen, toch?

Sorry -> afleiding was groot D:
En eh- Ik moest gisteren de Lion King kijken en dan komt er zoiets uit. Disney + ik =
+Ja, kort topic