Hij kon zich niet herinneren dat kerkers zo donker waren. Hij kon amper zijn eigen voeten onderscheiden van de vloer waar hij eerder overheen geduwd werd dan dat hij echt kon lopen. Voor hem zag hij de smalle gestalte van Elva die achter de brede rug van Haraldur bijna verstopt was. Achter hem, wist hij, liepen Byr en Iðinn. Ze werden staande gehouden in een grotere ruimte die ze tot dan toe hadden gezien. Dat dat ze veel te zien hadden gekregen buiten de vier smalle muren waar ze opgesloten hadden gezeten. De kerel die hen op was komen halen met een hele escorte aan soldaten liet zijn blik inspecterend over hen alle vijf gaan. 'Dit hoeft niet moeilijk te worden. Wij weten dat jullie vijf schuldig zijn. Jullie weten dat jullie schuldig zijn. Als je bekend dan hoeven we hier niet te blijven dralen en kunnen jullie morgen nog een proces krijgen,' begon hij simpel maar zijn toon maakte duidelijk dat dit de enige kans was die ze kregen. Iedereen zweeg, inclusief hijzelf. De man zuchtte al leek hij niet erg bezwaard onder hun beslissing te zwijgen. Toen viel zijn oog op Elva. 'Ik heb nooit begrepen waarom een vrouw vrijwillig voor zo'n leven zou kiezen. Bijna jammer,' sprak de man terwijl zijn hand naar haar uitreikte. Maar voor hij haar aan kon raken klapte hij hard tegen de grond met dank aan de stevige trap die Ronodan hem in zijn zij had gegeven om vervolgens onmiddellijk tegen de grond gedrukt te worden door de omstaande soldaten. De man die hij neergehaald had stond weer op en knielde bij hem neer. 'Ach ja, jou ken ik nog wel. Jij hebt Jarl vermoord. Gestikt als ik het me goed herinner,' de man stond weer op en keek naar de rest. 'Als jullie het niet zelf willen toegeven ben ik gedwongen tot...drastischer maatregelen. Beginnend met die rooie daar,' hoorde Ronodan hem vanaf zijn plek tegen de grond gedrukt zeggen waarna hij overeind getrokken werd en meegesleurd al ging het gepaard met het nodige verzet. Na een of twee soldaten voorzien te hebben van een bloedneus of een ontwrichte kaak waren ze erin geslaagd zijn enkels aan elkaar te binden en aan een stevige ijzeren ketting ondersteboven te hijsen. Het bloed begon al langzaam naar zijn hoofd te stijgen toen hij de man weer hoorde praten. 'Eens zien of je net zo goed zwemt als je vliegt,' Of hij daarna nog iets zei kon Ronodan niet horen aangezien hij ondergedompeld werd in een bak ijskoud water. Happend naar lucht werd hij eruit getrokken om daarna meteen opnieuw kopje onder te gaan. Uiteindelijk trokken ze hem, hoestend en al, weer uit het water. Zijn ogen staarde naar de man die met een opgetrokken wenkbrauw kennelijk op een bekentenis wachtte. Hij kreeg afgewende blik terug. 'Prima. Ik kom over een uur of twee nog wel een keer vragen,' Zoiets moest hij gezegd hebben want de helft van de zin viel alweer weg.

Een blik op de klok gaf aan dat het pas drie uur 's nachts was. Met een zucht en een zachte grom liep Ronodan naar zijn bureau en ging zitten. als hij toch weer vanaf drie uur wakker was kon hij net zo goed wat werk doen. Tegen de tijd dat het ochtend was, was hij klaar. Langzaam hoorde hij de rest van de Toren om hem heen ontwaken. Sommige geluiden verdwenen, wat aangaf dat de eigenaar de Toren verlaten had. Andere geluiden begon hij langzaam te herkennen zodat hij kon plaatsen bij wie ze hoorden. Zo ging de dag een beetje aan hem voorbij. Afwisselend tussen werk wat binnen kwam en trainen luisterde Ronodan naar de Toren die om hem heen leefde. Maar de dromen van de nacht lieten hem niet los. Met enkele passen was hij bij de piano en sloeg de klep terug om de heldere witte en zwarte toetsen te onthullen. Hij nam plaats achter de vleugel en zette zijn vingers op het ivoor. Heel even wachtte hij, maar daarna begon hij te spelen.

Maar hij kon zich niet concenteren. Er was iets wat hem telkens afleidde. Iets wat hem stukken liet herhalen, fouten liet maken  en uiteindelijk gewoon met een grom alle vingers tegelijk op de toetsen liet neer komen om een geluid van chaos en disharmonie te produceren die paste bij zijn eigen frustratie. Hij haalde diep adem en probeerde opnieuw te beginnen totdat er iemand buiten Angani langs de trappen omhoog rende. Ronodan rolde zijn ogen en stond op, de pianokruk luid naar achter schuivend. Sinds wanneer was de Toren een schoolgang geworden? Hoeveel mensen die hier niets te zoeken hadden waren hier. Hij gooide de deur open en liep, enigszins geïrriteerd, de trappen op. Alleen maar om halverwege bijna omver gelopen te worden door twee jochies. Angstig bleven ze staan, tegen elkaar opgebotst en staarden naar hem. Naar zijn aparte uiterlijk, maar vooral naar zijn ogen. Demonenogen zeiden ze vroeger in zijn dorp. Hoe vaak waren er dingen gefluisterd tegen zijn ouders over hem? 'Verdwijn,' gromde hij zachtjes naar de jongens terwijl hij een stap opzij deed om hen de kans te geven om te ontsnappen. Voorzichtig liepen ze langs hem om daarna bijna vallend de trap af te stormen. Ronodan schonk ze geen aandacht meer en liep verder naar boven waar hij een draak en een vrouw tegen kwam. 'Kan het misschien stiller. Sommige mensen in deze Toren proberen wel nog iets productiefs van hun dag te maken,' sprak hij zacht en vermoeid. Hij zat hier nu niet op te wachten. Zijn ogen gleden over de vrouw voor hem om te blijven hangen bij haar.....zwarte haar en groene ogen. Een beeltenis die hij niet had gedacht ooit op die manier nog te aanschouwen. Meteen viel een deel van de irritatie van hem af.

Hij moest haar nog een keer in zich opnemen om tot volledig besef te komen van wie ze was, al was hij daar nog steeds onzeker over. Haar wenkbrauwen kropen dichter naar elkaar toe als reactie op zijn eerdere woorden die eigenlijk zo gedachteloos waren uitgesproken. Daarna gaf ze antwoord. Haar stem was hem onbekend al bleven zijn ogen zich bewegingloos in de hare boren. Haar houding en bewegingen konden echter net zo goed dezelfde zijn. Zijn blik volgde haar beweging toen ze een van haar handen uit haar broekzak haalde en deze zacht en teder op de kop van de grote Wyvern legde om het dier met de subtiele aanraking comfort te schenken. Hij hoorde het beest zacht maar content brommen op haar aanraking bijna te vergelijken met het spinnen van een kat. Hij was zo gebiologeerd door haar dat hij bijna miste wat ze zei. Haar verhaal sloot aan op wat hij zelf ondervonden had met dat snotjong wat hij halverwege de trap naar boven tegen het lijf was gelopen. Ze had het over Dorchadas, een kamer die hij eigenlijk altijd vermeden had toen Jules er nog in gevestigd was en eigenlijk naar zijn weten sindsdien leeg had gestaan. Tot nu dan.

Ze noemde zijn naam en hij wist niet of dat hem moest verrassen of juist niet. Zijn reputatie snelde hem wel vaker vooruit. Ze liep op hem af en elke stap in de sneeuw die ze zette klonk als een donderslag die door zijn lijf gonsde. Zijn lijf, wat overigens reageerde op deze onverwachte verschijning door hem constant golven van spanning door zijn lichaam te laten pulseren en hem met de minuut slechter liet voelen. Ze stak haar hand uit en even leek hij achterdochtig om haar de zijne te geven. Haar hand was smal en vrouwelijk vergeleken met de zijne, maar aan haar vingers kon hij voelen dat ze er niet voor schuwde om met haar handen te werken. Hij schudde haar hand, zijn ogen de hare nog steeds niet loslatend. Toen ze zich voorgesteld had lieten ze elkaar weer los. Haar hand nog steeds voelbaar voor hem als een drukkend gevoel op zijn palm. Alsof hij haar nooit had losgelaten. Ze was echt. Zoals ze voor hem stond was ze echt. Hij knikte enkel op haar naam, niet de behoefte voelend zichzelf voor te stellen aangezien ze zijn naam al wist. Hij herkende de naam vagelijk uit eerdere brieven die hij gelezen had toen bekend was geworden dat er voor Jules een opvolger was verschenen. Dit was echter de eerste keer dat hij haar zag.

Ze ging verder met praten terwijl hij zwijgend meer details van haar gezicht probeerde in te prenten. Tegen beter weten in misschien op zoek naar meer bekende herinneringen al was dat onmogelijk. Toch? Hij liet haar woorden nogmaal door zijn hoofd rollen. Er was een trekkend gevoel in hem dat heftig protesteerde en hem haast commandeerde zo ver mogelijk bij deze vrouw vandaan te blijven. En dan was er dit andere stemmetje dat hem het liefste al terug op de trap naar beneden had geduwd. Hij zat er tussenin. De chaos in zijn hoofd was hem niet onbekend maar meestal had het een duidelijk doel voor ogen. Een algemene richting waar ze allemaal heen wilden. Vandaag echter leek een uitzondering op die regel te zijn. 'Dat zou niet de eerste keer zijn dat dat gebeurd,' stemde hij op zijn eigen manier in met haar woorden en slikte de protesten van zijn lijf weg. Zijn stem had bijna een volledige ommekeer gemaakt. De irritatie om haar was verdwenen en alleen die om een wederom fout geplaatst poststuk was blijven hangen. Hij klonk uitermate rustig voor wat de gebruikelijke norm voor hem was al was hij van binnen een ware orkaan. De enige vraag die overbleef was waarom.

Haar stem had een zekere zuiverheid die hij niet kon plaatsen. Ze kon spreken met autoriteit als ze dat wilde. Scherpe opmerkingen maken en tegelijkertijd, toch zacht. Toch vrouwelijk. De sneeuw die haar voetstappen achterlieten smolten langzaam weg door de warmte die vanuit de Toren kwam en die zij tegemoet liep. Handen in haar broek weggestopt. Even bleef hij staan. Gewoon om haar bewgingen te zien die voor haar natuurlijk waren. Daarna volgde hij. De trap af, helemaal naar beneden, naar Dorchadas. Hoe vaak was hij langs de kamer gekomen? De nerven in de deur kende hij inmiddels van buiten, zo vaak was hij de trap op en afgedaald. Maar nooit eerder had hij de plek van binnen gezien.

Hij stond nog op een kier. Ze had hem zo achter gelaten. Waarschijnlijk toen ze naar boven was gerend. Hij volgde langzamer dan zij. Voelde zich een indringer in de kamer. Zij liep onmiddellijk door naar haar bureau. Haar natuurlijke leefomgeving in deze ronde gevangenis. Haar bureau stond een paar meter meer naar links dan de zijne een paar verdiepingen hoger merkte hij op. Het vertrek was schoon en eigenlijk nog een beetje onpersoonlijk in de zin dat haar energie hier nog niet zo duidelijk aanwezig was. Het had zich niet in de muren genesteld. Een lichte wierrook geur was het eerste wat hem tegemoet was gekomen die twee stappen die hij in de kamer had gezet. Het tweede wat hem opviel was de zwarte vleugel. Hij dacht aan de zijne van roodbruin mahonie die boven stond met zijn ivoren en damasten toetsen. IJzeren pedalen die glimmend waren opgepoets. Iets waar hij niet helemaal legaal aan was gekomen. Maar niemand die daar vragen over zou stellen. De meeste meubelen die in zijn vertrek hadden gestaan waren nog van Reá geweest. Het eerste wat Ronodan had ondernomen toen hij in de Toren zijn intrek had genomen was het wegdoen van alles wat hem aan haar herinnerde, op een paar nuttige voorwerpen na. Zijn blik dwaalde verder door de ruimte. Het had een rustige sfeer. Kalm en beheerst. Anders dan zijn kamer waar altijd het gevoel heerste dat er een storm los kon barsten. Elektriserende energie had een delegatie lid van de Puffoonse regering het eens genoemd.

Zijn ogen trokken zich uiteindelijk los van de kamer en keken naar haar. Ze volgden haar toen ze naar een dichte deur was gelopen en een naam had gemompeld, al kon hij er niet uit opmaken tegen wie ze het zou moeten hebben. Al snel had ze zich weer tot hem gericht en de brief overhandigd waarvoor hij was gekomen. De afzender negerend draaide Ronodan de brief meteen om, om naar het waszegel te kijken. Hij herkende het niet direct wat aangaf dat de brief niet van het allergrootst belang was. Hij zou er op Angani wel beter naar kijken. Zijn ogen schoten op, naar haar, toen ze weer sprak. Haar woorden waren aan hem gericht. Hij wist niet meteen wat hij erop moest antwoorden. 'De economie wordt langzaam beter, al blijft de schade in het zuiden nog steeds erg groot,' begon hij daarom maar als algemene mededeling. Het inkomens probleem van Puffoon was bij iedereen bekend. 'Verder is de communicatie met Cassia niet meer wat het geweest is. Maar er zijn al plannen om die te verbeteren,' meer hoefde ze voorlopig niet te weten. Maar deze dingen zouden toch wel uitkomen. Hij keek haar weer aan. 'En op Shadra?' vroeg hij vervolgens.

Haar bedenkelijke blik bij zijn vraag was hem niet ontgaan. Het liet hem alerter kijken naar de rest van haar lichaamstaal. Ze begon met een enkel antwoord maar hij bleef zwijgen, iets meer uitleg dan “goed” verwachtend. Nog geen minuut later werd die verwachting uitgesproken toen ze verder uitweidde. Ze begon over een stukje Shadraanse geschiedenis. Dingen die hij nog in kranten gelezen had. Zelf had hij de Duistere Oorlog niet meegemaakt. De oorlog die het gevolg was geweest van Shadra's slechte keuzes en late ingrijpen. Maar hij had de aanloop gezien. En wat het met de mensen had gedaan. Aan de blik in haar ogen te zien had zij er haar eigen meningen over. Meningen die voor nu onuitgesproken bleven. De stilte daalde neer over hen en de kamer terwijl ze beiden wegzonken in gedachten uit een andere tijd, een andere plek. Onuitwisbare geschiedenis.
Hij keek pas weer op toen ze hem ruw uit zijn eigen chaos wegtrok met een nieuwe vraag waarbij zijn ogen van haar bijna direct naar de piano schoten. Zijn ogen volgden haar iedere beweging toen ze op het instrument afliep en met eenzelfde soort sentiment die hij kende de piano aanraakte. De valse toon liet zijn gezicht even kort betrekken. Zij sprak ondertussen onverstoord verder terwijl de piano haast een klaagzang produceerde onder haar vingers. Het was bijna pijnlijk om te horen hoe slecht het instrument onderhouden was. Kalm liep hij naar de piano toe, streek met zijn vingers over de toetsen om het materiaal te bepalen. 'Ik heb lang kunnen oefenen,' was zijn eerste reactie op haar woorden. Zijn ogen gleden terug naar de piano. 'Ik wist niet eens dat Jules een piano bezat,' Hij had de man in elk geval nooit horen spelen, al had hij dat hilarische beeld wel graag willen zien. Ik bedoel kom op, een eenarmige sukkel die een beetje op de toetsen zat te rammen. Jammer.
Hij trok zijn hand weer terug. 'Maar met een piano in deze staat ga je het ook nooit leren,' comcludeerde hij uiteindelijk toen hij weer een stap afstand had genomen. Hij kon er wel verder over uitweiden maar hij nam aan dat ze zelf ook wel begrepen had dat de valse noten niet betekenden dat het instrument in een fantastische staat verkeerde. Er moest waarschijnlijk wel meer aan gebeuren dan stemmen alleen. Het leek wel alsof het onderwerp piano alleen al hem iets relaxter had gemaakt. Zijn schouders ontspanden zich meer en het was aan zijn stem te horen.

Blijkbaar had zij het dus ook niet geweten. Ze wist hem zelf te vertellen dat ze nog nooit in Dorchadas was geweest. Blijkbaar had haar opleiding ergens anders plaatsgevonden. Hij mocht er niks over zeggen. Hij had niet eens een opleiding gehad. Reá had dit baantje op hem gedumpt en hem maar laten verzuipen. Zijn blik was terug gegaan naar de piano. Het was erg onwaarschijnlijk dat het ding van Jules zelf was geweest, leek hem een beetje nutteloos en ruimte innemend. Wat dat betrof was haar gok dat het de man te lui was geweest om het ding weg te doen wel de meest aannemelijke. Hij nam weer afstand van het instrument nadat hij zijn uiteindelijke mening over de staat van het ding had gegeven. Met over elkaar geslagen armen keek hij op naar Alandria toen ze weer sprak. Zijn wenkbrauw was langzaam een paar millimeter omhoog gekropen. Een Shadraans souvenirtje? Waar zag ze hem voor aan? 'Dit..,' hij drukte nog een valse en schele toon in die hij langzaam weg liet sterven. '.. gaat je wel wat meer kosten,' vervolgde hij nadat de stilte terug gekeerd was. Dit was niet even een paar pedalen bijstellen. Waarschijnlijk zouden een aantal snaren vervangen moeten worden. Het hele ding opnieuw gestemd. En dat was voor zover hij het had kunnen horen. Er kon van alles mis zijn met dat instrument. En wie was hij om daar niet iets rechtvaardigers tegenover te zetten. Toen ze haar mok leegde en hem weer aankeek wendde hij zijn blik weer af naar de piano. Er was iets aan haar blik waardoor hij niet te lang naar haar kon kijken. Hij probeerde zichzelf ervan te weerhouden een expressie op zijn gezicht te tonen die zijn gefrustreerde gedachten daarover verried al voelde hij haar groene ogen nog altijd in hem branden.