Een bonkend gedreun leek als een plas vergif haar brein in te druppelen. Een kort moment, als die van een herinnering, van verblindende lichten sprongen voor haar binnenste oogleden maar meteen werd weer alles zwart. Haar mond voelde kurkdroog aan. De hoofdpijn weerhield haar ervan om haar ogen te openen, maar ze kreunde. Een langgerekte pijnlijke lage kreun. Schor van de droogte, hoestte ze.. En dat gehoest echode in de ruimte om haar heen. Ze leek natte aarde te proeven, wat haar overeind dwong. Langzaam zette ze zich af van de kille harde grond, wat voor die paar uur haar bed was geweest. 'Holy Hades...' wat was er in godsnaam gebeurt gisteravond? Ze kon zich enkel herinneren dat ze mee was gegaan naar een afterparty. Met wie..? En waar? No clue. Haar geheugen liet zich op dat moment nog royaal in de steek. Haar handen vouwde zich om haar slapen. Waarom hield dat gedreun nou niet op! Ze ging wat verzitten. Ze voelde een lichte steek in haar enkel en toen pas opende ze eindelijk haar ogen, uit bezorgdheid. Ze werd echter opgeschrikt door een gevreesd beeld. Bijna volledige duisternis. Een gesmoord gilletje weerklonk en ze kroop dichter tegen de muur aan. Er was een enkele lichtbron te vinden. Het vage schijnsel van een enkele wand kaars tientallen meters om een hoek van de muur. Dat beetje licht zette alles wat er in de duistere ruimte te zien was, het leek op een soort kamer of verruimd gangpad, in spookachtige schaduwen. Voor Diana was dat te donker om goed te kunnen zien. Haar ogen prikte van lenzen die al veel te lang in haar ogen zaten. Haar hartslag raasde van de adrenaline en stress. Irrationele angst. Zo werd dat genoemd. Maar een probleem waar de blondine al jaren mee kampte. Plots hoorde ze voetstappen en voor ze het wist had ze met een stem verheffende "Hey!" door het donker om hulp geroepen. Duidelijk in distress. Geen idee wie het kon zijn. Geen idee waar ze was en geen idee hoe ze daar gekomen was.

ooc;@Auru
Mijn excuses voor de late post ^^'

Na zijn eerst, vrij hobbelige, dag was de rest van die week eigenlijk aardig soepel verlopen. In de week die daarop gevolgd had, was er steeds meer boven gekomen. Hij herinnerde zich weer sommige lokalen te vinden, al zou hij zweren dat ze vroeger kleiner waren. Ook de weg over het buitenterrein was hem steeds bekender voorgekomen nu hij weer wat langer in de omgeving doolde. Dus zo liep hij nu, met redelijk zelfverzekerde pas, door de gangen van de school. Tas over zijn schouder, onderweg naar zijn volgende les. Of, dat was het idee geweest. Maar er was iets anders wat zijn aandacht had getrokken. Het klonk gesmoord en weg gedrukt door de inmense muren van het kasteel maar hij had het duidelijk kunnen onderscheiden van alle andere "normale" geluiden. Het klonk als een gil. Als iemand die bang was. En het kwam bij de trap vandaan die leidde naar de kerkers.
Bovenaan de trap keek Auru even twijfelend het duister in. Voor zover hij begrepen had werden de kerkers niet langer meer gebruikt als strafmaatregel. Iets waardoor hij zich afvroeg wie daar beneden dan was en vooral, waarom. Misschien was iemand over de trap uitgegleden en lag nu beneden met een gebroken been, hopend voor hulp. Maar waarom zouden ze dan gaan gillen in plaats van roepen om hulp? Met nog een lichtelijk tegenstrijdig gevoel daalde hij uiteindelijk toch de trappen af. Het was donker beneden. Om de zoveel meter brandde er een kaars in een kandelaar aan de muur, al verspreidde die maar net genoeg licht om niet op je plaat te gaan. Met langzame passen liep hij verder. Het geluid van zijn hakken echoede tegen de muren en weerkaatste terug naar hem. Het was makkelijk om hier gedesoriënteerd te raken en het idee te verliezen welke kant je op liep. Een gedachten die niet belangrijk meer was toen hij, niet heel ver bij hem vandaan, ineens iemand hoorde roepen. Geen gil, maar wel een persoon die behoorlijk in de stress zat. Hij versnelde zijn pas. Rende het laatste stuk zelfs totdat hij een schim zag zitten. 'Hallo?' zijn Novaanse accent duidelijk hoorbaar in zelfs dat ene woord. Met een enkele knip van zijn vingers verscheen een zwevende lichtbol boven zijn hand. Het warme licht dat de bol verspreidde was een stuk praktischer dan de enkele kaars. Voorzichtig liep hij verder op de schim af totdat de bol ook haar gelaat kon verlichten.