Een enkele traan streek over haar zachte wang. Starend naar de letters. Op zoek naar wie je bent.. Wie ze was.. Wie..
Niemand...
Dit was hoe het zou gaan. Ze wist al niet meer wanneer deze gedachte bij haar opgekomen was. Of hoe lang geleden het was dat ze met trage stappen de trap van de toren was opgeklommen. Ze voelde niet meer hoe de gure wind aan haar kleding trok en speelde met haar bruine lokken. Ze rook geen frisse lente geuren meer. En ze zag vooral geen uitweg meer. Dus dit was hoe het zou gaan. Voorgoed..

De tranen vloeide meer en meer. Benamen haar nog meer van haar zicht. Maakte alles om haar heen een blurry mess. Ze snoof diep. Hij hoefde het niet te begrijpen.. hij mocht haar zelfs haten.. zolang hij haar maar zou vergeven..

De wind trok aan het stuk perkament tussen haar vingers en voor ze het wist schoot het weg. Meegevoerd door een onzichtbare hand, spelend met haar laatst geschreven woorden. Ze staarde het na, terwijl het langzaam door de blauwe lucht werd gevoerd, richting aarde. Het was tijd...

Haar onderlip beefde. Ze snikte en zette toen haar voet op de stenen kantelen van de toren. Met haar hand zocht ze beverig hou vast, tot ze eindelijk op het randje stond. Het wazige beeld staarde de diepte in. Centimeter voor centimeter schoof ze haar voeten dichter naar de rand, tot de stenen rand onder haar voeten steeds minder grip gaven. Ze sloot haar ogen en wende haar gezicht naar de lucht. De wind streelde nog een maal langs haar vochtige gelaat. "Please.. Forgive me.." mompelde ze zacht en gebroken en verloor haar evenwicht..

-open-

Ze voelde hoe de grip volledig weg viel en ze werd overgeleverd aan de zwaartekracht. Ze had gedacht dat ze er klaar voor was. Dat ze het einde kon accepteren. Maar het verlies van die grip. Het vertrouwen van een bodem onder haar voeten, liet haar naar adem happen. Opeens was er niets meer om haar heen. Niets dan lege lucht waar zij als Gren geborene niets mee kon. Waar ze niet haar krachten uit kon putten en kon manipuleren om haar te redden. De schrik sloeg haar zo om de keel dat ze in een reflex naar voren greep met haar verkrampte vingers. Maar natuurlijk was daar net zo veel niks als onder haar voeten. Er was wel iets, maar dat lag tientallen meters diep onder haar te wachten tot ze de onherroepelijke smak zou maken die er aan zat te komen. De smak die al het leven uit haar lichaam zou slaan en een einde aan haar zou maken. Een einde die ze niet meer wilde. Ze was te ver gegaan en in de luttele seconde die ze nog overhad werd vervuld van spijt. Het was ook maar een fractie van een seconde, meer had ze niet nodig, waarin ze zich realiseerde dat ze haar tijd nog niet stop wilde zetten. Dat ze haar levensdraad nog niet door wilde snijden. Dat ze de geliefde mensen in haar leven nog niet voor eeuwig kon verlaten. Dat ze Jareth dit niet aan wilde doen..

In die fractie van een seconde, dat zij de sprong had gemaakte in een poel van lege lucht en spijt, had iemand anders acties ondernomen. Want opeens was daar een rem. Een blokkade die haar tegenhield om nog verder te vallen. Een hand omvatte haar rechter pols zo stevig dat haar lichaam tegen de stenen wand aan sloeg. De lucht werd uit haar longen geslagen door die dreun en ze voelde hoe haar schouder misselijkmakend knakte. "H..help..!"riep ze beverig naar de hand die haar vast hield. Haar blik naar de diepe aarde gericht, haast verstikt van schrik. Zo diep. Zo dodelijk.
Plots werd ze overspoeld door een andere onaangename sensatie van een magie soort die ze herkende als duister. Ze keek om en zag een donkere paarszwarte sliert langs de arm naar beneden komen. Zich een weg zoekend naar haar, om haar te grijpen en hopelijk op te trekken. Ze voelde hoe haar gezicht minder zwaar aan de hand kwam te hangen toen de magie haar meer kon dragen. Ze accepteerde het.. en hoe. Ze wilde leven. Ze wilde een nieuwe kans. Ze wilde terug omhoog. Ze zag de rand dichterbij komen. Ze stak haar vrije arm uit en kon de ruwe stenen rand vast pakken. De huid van haar hand schuurde open langs het grove steen maar ze voelde het niet. Net als ze haar schouder niet voelde. De adrenaline kick was te hoog op dat moment en hielp haar en haar redder om haar over het laatste stukje heen te trekken. In een kort ogenblik zag ze zilverwitte lokken toen ze over het randje naast de jongen rolde. Huiverig ademend bleef ze liggen op de koude stenen vloer. Haast alsof ze dankbaar de grond vasthield. En dat was ze ook. Zo dankbaar..

Ze durfde niet direct haar ogen te openen. De adrenaline gierde nog te hard door haar lijf waardoor ze nog op een rap tempo ademhaalde. Maar uiteindelijk opende ze haar ogen en zocht naar degene die haar had gered. Ze zag de zilverwitharige jongeman. Ze begon te huilen. Tranen van schrik, geluk, verdriet en alle andere emotie die maar bij zoiets op kon komen. Voornamelijk dankbaarheid. Ze krabbelde overeind en sloeg geheel onverwachts haar armen om hem heen. Als de reddingsboei die hij op dat moment voor haar was geweest. Zo vervuld van dankbaarheid voor hem omhelsde ze hem daar. Huilend en hijgend van de spanning. "Dankje.." Wist ze eindelijk tussen de snikken door te fluisteren..

@Matthew