Geërgerd wreef Zack over zijn gezicht, zijn blauwe ogen waren eerder nog gericht op een poging tot een lied te schrijven, maar hij kon de exacte melodie nog altijd niet vinden. Songteksten waren nooit zijn sterke kant geweest, zinnen verzinnen die nog enig verband hadden met elkaar, een diepere betekenis moesten geven aan het lied en dan nog goed moeten klinken. "kono kusoyarou," mompelde hij met een diepe frons op zijn gelaat naar het papier dat hij verfrommelde en kegelde in de vuilnisbak. Zijn hand ging als automatisme na de worp in zijn haar en de jongen stond op, zijn knieën kraakten vermoeid door het zitten, wat hij de laatste uren iets te veel had gedaan. Nu was het tijd voor een beetje sport om zijn spieren weer wat los te maken, want ze voelden stijf en ongebruikt, iets wat Zack ten allen tijden probeerde te vermijden. Je kon het zeker een verslaving noemen van zijn kant en hij zou het zelfs geeneens ontkennen dat hij niet zonder sport kon. Zack richtte zijn hoofd naar het raam, het was duidelijk middag, de drukste moment van de dag. Vermoeid ging zijn blik naar de gitaar waar hij een paar uur geleden had op gespeeld en dan vertrok hij, want hij wilde verder hier niet meer zijn, buitenlucht, dat had hij nodig. De zon scheen door de glas in lood ramen van de gang en lieten een kleurrijk patroon achter op de robuuste stenen vloer en Zack kon het niet laten er even zijn ijsblauwe ogen op te richtten en er naar te kijken, want het was immers een mooi zicht, ook al had hij het nu al haast elke dag gezien. Even bleef hij staan, zijn blik gericht naar het kleurenspectrum op de grond om dan uiteindelijk toch verder te wandelen. Eigenlijk was het nog aardig rustig op de gangen, blijkbaar zaten de meeste leerlingen toch al in de lessen dus Zack kon zonder problemen verder wandelen, hierdoor was hij snel buiten geraakt, het grasveld. Maar iemand botste tegen hem op, met een lichte knal zette hij zijn linkerbeen naar achteren, zodat hij zijn evenwicht niet zou verliezen. “Kijk verdomd uit waar je loopt you overgrown giant!” snauwde een meisjesstem tegen hem en hij nam een stap achteruit, waarna zijn ogen groter werden met elke seconde dat hij naar haar gezicht keek. Zijn adem stokte in zijn keel en zijn ogen bleven op haar gericht. Zijn herinneringen kwamen naar boven die hij normaal was vergeten door die val van het gebouw, ze kwamen naar boven en daar was een duidelijke herinnering van haar in. "A- A..." begon hij zachtjes te stamelen, zijn ogen bekeken haar van top tot teen. Het was haar, het meisje waar hij samen in zijn kindertijd had gezeten, in het weeshuis, samen met Kyrie. "A-... Alex..." kwam er uiteindelijk uit en hij schudde zijn hoofd. Zij wist niet meer wie hij was, nee, met deze verandering die hij was ondergaan dankzij Doffy, nee ze zou het niet meer weten. Misschien als hij zijn naam zei? Zijn oude naam? "I-... Ik ben h- het... Z- Zack... Zack Fair," sprak hij en haast meteen drukte hij Alex tegen zich aan in een innige knuffel. Van alle personen was zij diegene die hij hier nooit had verwacht, dus hij wilde haar knuffelen om er zeker van te zijn dat zij het wel was.

Die blauwe ogen, waar kende ze die damn ogen van? De rest kwam niet bekend voor, maar die ogen. Iets in haar zei dat ze moest weten waar ze vandaan kwamen, dat ze bijna verplicht was om het te weten. Maar haar gevoel zei dat ze zich nu moest omdraaien en maken dat ze hier weg kwam. Dat door die actie ze zo veel problemen en moeilijkheden zou kunnen ontwijken. Maar hoe graag ze het ook wou, haar lichaam bewoog geen spier. Nee, al dat ze kon doen was omhoog kijken en zijn gezicht en ogen scannen op zoek naar een antwoord. Een antwoord dat de jongen wel bleek te hebben als de uitdrukking op zijn gezicht een clue was tot wat er in zijn hoofd om speelde. Dit maakte haar natuurlijk alleen maar meer geïrriteerd en haar ogen vernauwde nog wat terwijl haar hoofd in tweestrijd bleef. Maar dat was niet belangrijk. Nee, wat nu belangrijk was was het feit dat de overgroeide dude op het punt stond om iets te zeggen. Nou ja, als zijn stem dat toe ging laten want op het moment kreeg hij er alleen maar het eerste letter van het alfabet uit z’n bek. Iets waar Alex haar ogen automatisch van zouden rollen als ze niet zo gefocust was op het vinden van de herinnering die de antwoorden bevatte van wie dit eigenlijk was. Maar uiteindelijk kreeg hij er toch een woord uit. Eentje dat haar ogen nog meer deed vernauwen met heel veel achterdocht om vervolgens erg groot te worden wanneer een herinneringen ineens vrij kwam uit zijn donkere kooi. Of nou ja, herinnering, het waren er meerdere. Veel te veel en veel te pijnlijk. En haar realisatie werd alleen maar bevestigd door wat de jongen vervolgens zei. Zack, dit was Zack. Dezelfde Zack waarmee ze in het weeshuis had gezeten. Dezelfde Zack waar ze zo goed mee bevriend was geweest. Dezelfde freaking Zack die haar hart had gestolen zonder het zelf te weten. Drie jaar, dat is hoe lang het haar had gekost om over hem heen te komen en een extra twee jaar om hem samen met haar herinneringen op te sluiten in een kist die ze zwoor nooit meer open te doen. En nu stond hij hier, een paar centimeters van haar vandaan en ze had geen idee wat te doen. Rennen, dat was haar instinct, dat is wat ze nu moest doen. Maar niets werkte, in de plaats bleef ze daar staan, bevroren en haar bruine ogen groot. Zelfs toen hij haar in een knuffel trok deed ze niets. Al dat er gebeurde was dat haar spieren zich nog meer spande en haar hoofd helemaal leeg werd van de shock. Hoe kon ze freaking Zack Fair tegenkomen. Wat waren de freaking kansen voor dat?!! Het duurde haar dan ook een paar seconden voordat haar hersenen weer begonnen te werken. En zodra dat gebeurde kon ze haar armen en benen ineens terug bewegen. Zo snel mogelijk duwde ze Zack weg en sprong ze naar achteren. “Nee, nee, nee, nee, nee…” Mompelde ze gespannen terwijl ze haar hoofd vasthield en heen en weer begon te ijsberen. “Dit kan niet….this can’t be fucking happening!” Haar blik ging vluchtig naar Zack voordat het zijn vorige plek op de grond weer vond. “Dit kan niet, dit mag niet….nee…!” Haar brein ging een 100 km/uur terwijl ze als een kip zonder kop heen en weer bleef lopen en tegen zichzelf bleef mompelen. “Ik kan dit niet….niet nu…niet na alles dat er is gebeurt….niet nadat ik zo hard heb geprobeerd…” De woorden bleven uit haar mond vallen als een waterval van woorden voordat ze nog eens naar Zack keek. De woorden stopte en maar ééntje kon er nog geluidloos uit komen. “Nee…” Dat was het woord, een woord dat zijn geluid al grotendeels verloren was voor het over haar lippen rolde. Met een strakke beweging draaide Alex zich om, klaar om weg te lopen.

Zack kon echt zijn ogen niet van haar afhouden, de bekendheid die ze uitstraalde, het leek te mooi om waar te zijn. De herinneringen die godvergeten waren geraakt in de achterkant van zijn hersenpan, stroomden naar buiten, ook dit meisje hoorde erbij. Haar bekende bruine haren die mooi glansden in de zon, haar warme bruine ogen die elke keer leken te smeken voor knuffels, haar vrolijke expressies haalde hij nu ook naar boven. Alex, het meisje dat was gevlucht van Angeals weeshuis, het meisje dat gewoon zonder enig woord was vertrokken, ze was nu hier en Zack kon haar duidelijk zien. Was dit allemaal maar een fantaseersel van zijn brein? Of stond ze hier nu werkelijk een dertigtal centimeter van hem vandaan? Hij kon zijn ogen niet geloven en begon stamelend haar naam uit te spreken om dan, eenmaal dat klaar was, zijn eigen oude naam over zijn lippen te laten glijden. ZIjn nieuwe achternaam zou ze niet kennen, dus het was beter om op safe te spelen met zijn eigen achternaam, Fair. Haast meteen nadat hij eindelijk zijn naam serieus had uitgesproken gekregen, trok hij Alex naar zich toe, haar omhelzend. Ze was echt, hij voelde haar armen, ving de subtiele zoete geur die van haar af kwam op en hij kon het niet laten hierdoor te glimlachen. Wat had hij haar gemist. Wat, hij niet had verwacht, was dat hij na luttele seconden van aanraking, werd teruggeduwd en ze naar achteren sprong. Zijn blauwe ogen keken haar vragend aan, niet begrijpend wat er aan de hand was met haar. “Nee, nee, nee, nee, nee…” waren haar gemompelde woorden, haar handen grepen haar hoofd beet en ze leek te ijsberen, wat Zack al helemaal merkwaardig vond op zichzelf. Hij snapte niet waarom ze zo deed, of was het omdat ze elkaar al zo lang niet meer hadden gezien? Was het daarom dat ze zo afstandelijk deed? Misschien was dat inderdaad de rede van haar merkwaardige gedrag. “Dit kan niet….this can’t be fucking happening!”
Ze leek gefrustreerd en de manier waarop ze sprak, liet zijn hart half breken, niet snappend waarom ze zo reageerde op het weerzien van wie haar beste vriend was geweest in vervlogen tijden. Zijn blauwe ogen keken recht in de hare toen zijzelf had besloten even voor een korte moment haar ogen naar hem te richtten, maar dat oogcontact viel al snel in het water toen ze overduidelijk de grond veel interessanter vond. “Dit kan niet, dit mag niet….nee…!” Het leek net alsof hij voor haar niet meer bestond en ze gewoon een innerlijke monoloog luidop aan het houden was, Zack trok hierbij zijn wenkbrauw op, nauwelijks snappend van wat er hier werkelijk aan de hand was. “Ik kan dit niet….niet nu…niet na alles dat er is gebeurt….niet nadat ik zo hard heb geprobeerd…”
“Nee…”
Oh nee, ze ging zo niet van hem wegwandelen. Met een licht ruwe beweging legde hij zijn handen op haar schouders en dwong haar zich om te draaien. "Alex, wat is hier aan de hand? We hebben elkaar jaren niet meer gezien... is het dan niet de bedoeling dat we haast letterlijk elkaar rond de hals vliegen, blij om elkaar weer eens te zien? Ik snap het niet, wat is er met de Alex gebeurd die ik kende?" waren zijn zachte woorden terwijl zijn ijsblauwe ogen haast smekend naar haar keken, smekend voor een uitleg waarom dat ze zich zo gedroeg.

Ze kon het niet geloven. Na al die jaren, nadat ze eindelijk al die herinneringen had kunnen opsluiten in een kist om nooit meer te openen, moest ze hem natuurlijk tegenkomen. En dat dan nog wel op de plek waarvan ze van plan was om langer dan een week te blijven. Wat had ze ooit gedaan om dit te verdienen? Om karma zo hard terug te laten slaan? Oké, dat was een strikvraag, het is niet alsof ze de beste beslissingen had gemaakt in leven, maar toch. Hem tegenkomen, al die herinneringen die terugkwamen samen met de pijn en schaamte, dat verdiende ze niet. Ten minste niet nu, niet nu ze eindelijk haar leven probeerde te beteren, op het goede pad probeerde te komen. Of misschien verdiende ze het wel, eerlijk gezegd wist ze het nu even niet meer. Al dat ze wist was dat een waarschuwing erg gewaardeerd was geweest. Een bericht, een woord, zelfs een stem in haar hoofd, iets dat haar had kunnen waarschuwen en tijd had kunnen geven om zich voor te bereiden op dit. Maar nee, in de plaats zit ze hier nu te ijsberen en tegen zichzelf te mompelen, niet wetend wat ze moet doen of hoe ze hiermee om moet gaan. Hoe ze ermee om moet gaan om hem zo dichtbij te hebben, hoe ze er mee om moet gaan dat dit geen droom of illusie is maar de harde waarheid zo als een paar seconden beleden was bewezen door de knuffel die hij haar had gegeven. Een omhelzing die alles erger had gemaakt. Een vorm van fysiek contact dat ze had afgezworen. Maar zelfs met die belofte die net nog gebroken was moest ze moeite doen om niet terug in zijn armen te springen. Hem te omhelzen zoals ze vroeger zo vaak deed en alles even vergeten. Om de pijn te vergeten die ze al zo lang met zich mee draagt en om even, al is het maar voor een seconde, vrede te hebben. Maar niets is zo simpel. Niets is ooit zo simpel geweest en zal dan ook nooit zo simpel worden, hoe hard ze dat ook wou. Dat is waarom ze nu niet wist wat ze moest doen, wat ze moest denken. Alles was gewoon ze veel aan het worden. De frustratie van deze grootte school en het niet weten van haar weg, De emoties die probeerden vrij te komen uit het zwarte gat in haar hart, en de herinneringen. De herinneringen dat haar een lichte hoofdpijn bezorgde door steeds achter elkaar af te spelen zonder een pauze om haar hoofd leeg te laten worden. Met al die herinneringen, emoties en haar tegenstrijdige gedachten over deze onverwachte ontmoeting moest ze hier vandaan zien te komen. Een plek zoeken om te kalmeren en alles op een rij te zetten voordat ze hem nog eens zou zien, iets dat onvermijdelijk was nu dat ze duidelijk naar dezelfde school gingen. Dit waren dan ook haar bedoelingen toen ze zich omdraaide, om hier zo snel mogelijk weg te zijn. Maar natuurlijk kon dat niet. Nee, dit was Zack wie ze tegengekomen was na al die jaren, niet één of andere dude die ze ooit voor een week ofzo gekend had. Dus in de plaats van haar gewoon weg te laten stappen kreeg ze twee grootte en sterke handen op haar schouders die haar geen kansen gaven om weg te lopen maar in de plaats weer omgedraaid te worden met ene ruwe beweging. En zodra haar blik weer op de overgrown giant viel deed haar brein hetzelfde zoals eerder, het stopte met werken. Wat het was wist ze niet, maar iets brak terwijl ze daar stond. Of het nou zijn woorden waren of die blauwe ogen die haar smekend aankeken, dat wist ze niet. Maar iets van deze situatie raakte haar. En voor een seconde ontspande ze zich terwijl een iets zijn weg naar boven begon te zoeken. Iets in haar dat zei, nee schreeuwde hoe graag ze in zijn armen wou springen en hem knuffelen voor zo lang het kon. Een klein deel van haar oude zelf dat ze had verloren in al die jaren, waarvan ze had gedacht dat het was afgestorven zo lang geleden. Maar dat deel dat zijn weg naar boven aan het vechten was werd al snel weer naar beneden geduwd zodra zijn laatste woorden tot haar door drongen. En op dat moment was het alsof er iemand helemaal anders voor hem stond. Alsof de verwarde en paniekerige Alex verdwenen was en er een koude in de plaats was gekomen. Haar bruine ogen werden hard en koud terwijl ze naar hem bleef kijken. “De Alex die jij kende,” Haar stem hield geen emotie en haar lichaam was stijf, vol met gespannen spieren en het was een wonder dat ze niet stond te trillen. “She died a long time ago.” Met die woorden nam ze een stap achteruit, hem dwingend zijn sterke handen van haar schouders te laten vallen.

Het was ongelooflijk. Eindelijk kon hij nog eens de meid omhelzen waar hij zijn leven voor zou geven om haar te beschermen, zijn beste vriendin, het was in zijn ogen onbegrijpelijk hoe ze deed. Alsof hij niet meer voor haar bestond, alsof hij jaren geleden een speeltje was geweest dat ze nu maar pas had besloten weg te gooien nadat ze het jaren was kwijt geweest. Het deed pijn om haar zo te zien reageren, alsof ze met een botte lepel hem achtervolgde en hem ermee sloeg continu. Het deed hem wensen dat hij nooit naar hier was gekomen, dan had hij zichzelf deze pîjn kunnen besparen, kunnen vermijden. Pijn was iets wat hij de laatste maanden vermeed, want het was duidelijk dat als hij dat niet deed, dat hij er onderuit ging gaan en geschiedenis zich weer zou herhalen, hij het mes zou grijpen om er een eind aan te maken, deze keer zonder enig woord van afscheid. Ze ijsbeerde, maar daar was hij zelfs geneens meer op aan het letten, hij wilde gewoon zich omdraaien en weglopen, maar was het maar zo makkelijk. Als een gekruisigde stond hij aan de grond genageld, zijn ijsblauwe ogen waren op haar gericht terwijl hij elke beweging en handeling in zijn geheugen griftte, herinneringen van haar maakte terwijl hij merkte hoe een mooie dame ze werkelijk geworden was. Als hij eerlijk mocht zijn, had hij haar altijd al mooi gevonden, maar nu was ze een jongvolwassene, geen kleine tiener meer. Vijf jaar was het geleden dat hij haar had gezien, vijf lange jaren waarin hij zichzelf betrapte aan haar te denken op sporadische momenten, niet dat het een schande was, maar het viel hem gewoon op. Toen ze wilde wegwandelen, hield hij haar tegen, hopend dat ze zou blijven, maar toen hij woorden had uitgesproken deinsde ze naar achteren, alsof hij een of andere vieze bacterie was, een besmettelijke ziekte die je liever niet kreeg. Hij liet haar los, zijn armen vielen slap langs zijn lichaam en hij keek haar aan met een gekwetste blik, zijn puppyogen op haar gericht. Ze leek er tegen te kunnen, want ze stelde zich als een werkelijke bitch op en sprak over dat de Alex die hij kende, dat ze dood is. Het woordje dood sloeg hem werkelijk in het gezicht en de beelden van Rhine’s verminkte lichaam speelden weer op in zijn gedachten terwijl hij vol pijn voor zich uitstaarden. Elk detail, de arm die helemaal onder de donkerrode vloeistof zat en haar haren die ook bloedsporen hadden. Zack legde zijn hand op zijn borstkas, waar hij zelf een litteken had dat symmetrisch naar beneden liep en de rechterhelft van zijn lichaam net scheidde van de linkerhelft. Het was een vreemd litteken maar hij had het zichzelf aangedaan. Zijn blauwe ogen richtte hij zich dan uiteindelijk weer naar Alex zelf, die daar stond, emotieloos. Zelf stond hij daar als een hoopje miserabel hoopje reus dat alleen maar strak zijn kaken op elkaar kon klemmen omdat hij het moeilijk had met dit alles, ze wilde hem niet meer kennen, mar hij kon het begrijpen. Niemand wilde vrienden zijn met iemand zoals hem. “Je kwetst me met zo van me weg te deinzen, maar, ik kan het begrijpen. Niemand wilt vrienden zijn met zo iemand als ik,” zei hij op een zachte toon en hij sloeg zijn ogen teneer. “Het doet pijn dat je geen vrienden meet met me wilt zijn maar.. ja...” hij sloot zijn ogen en trilde zachtjes, eventjes dacht hij dat alles prima in orde ging komen, maar niets was minder waar. Het kwam allemaal niet in orde.

Haar ogen bleven hem kil aankijken maar wat je niet kon zien was ze aan de binnenkant aan het breken was, alsof haar harde buitenkant het enige was wat haar nog bijeen hield. Maar dat was waarschijnlijk ook zo. Dat was de reden dat ze hier weg moest, maar ze kon niet. Niet nadat hij haar had tegengehouden, niet na haar woorden, niet terwijl dat die blauwe ogen haar aankeken. Iets dat nog geen minuut geleden doenbaar was kon ze nu ineens niet meer. Niet met die blik die in zijn ogen kwam na haar woorden. Een blik zo intense en zo gebroken was dat ze haar woorden bijna wou terugnemen. Wou zeggen dat wat ze net zei niet waar was. Maar dat kon ze niet, nee, dat zou een leugen zijn. Dus al dat ze kon doen was stilstaan en toekijken hoe zijn kaken op elkaar klemden om vervolgens woorden te horen die haar hart deed breken, nog meer dan het al was. Het was raar hoe ze gevecht na gevecht kon doorstaan, hoe een verwonding haar niets deed. Maar dit, zijn toon, zijn blik die niet meer op haar was gericht, dit stak door haar alsof een mes haar ziel had bereikt en die traag, stuk na stuk in twee aan het snijden was. Vastberaden om door te gaan tot her niets meer over was. Als je haar op dat moment zou vragen of er nog iets erger bestond dan deze pijn zou het antwoord simpel zijn geweest; nee. Maar dat was dan ook voordat ze zijn volgende woorden hoorde. “Het doet pijn dat je geen vrienden meet met me wilt zijn maar.. ja...” Deze woorden bleven maar door haar hoofd zweven, alsof hij ze keer na keer herhaalde en met elke keer werden ze luider. Zo luid dat ze het niet meer aan kon en op dat moment kwam er een scheur in haar emotieloze masker. “Nee! Stop met die freaking woorden! Stop met mij woorden in de mond te leggen! Dat heb ik nooit gezegd! Nooit! Ik heb nooit gezegd dat ik geen vri-“ En daar haakte ze af. Haar handen die ondertussen slap langs haar lichaam waren gaan hangen kwamen weer naar haar hoofd, trekkend aan haar haren en zo wat plukjes haar uit haar staart trekkend terwijl ze haar masker weer probeerde te herstellen, het instinct om hem gerust te stellen weg proberend te duwen. Maar het was te laat, het masker dat ze had opgezet was al aan het breken, en van de ene scheur kwamen anderen, net als ijs dat te dun was om op te staan. Maar nu kwam er iets anders naar boven, een emotie die je niet zou kunnen noemen, iets zonder naam. Sommigen zouden zeggen dat het wanhoop was, terwijl anderen zouden beweren dat het woede was. Het enige wat je zou kunnen vaststellen over deze emotie is dat het van ene gebroken hart kwam, een gebroken ziel. “Wat wil je dat ik dan doe, hé? Wat wil je?! Denkt je dat dit soms makkelijk is voor mij?! Dat dit mij geen pij doet? Ik ben dat meisje niet meer! Dat damn kleine meisje dat over haar oren verliefd was op je is weg, en ze komt niet meer terug! Zij. Is. Dood.” Even nam ze trillerig adem terwijl ze haar haren uit haar gezicht veegde. “Ze is dood, en ze komt niet meer terug…en deze versie wil je niet leren kennen, ik ben gevaarlijk en het is beter als je bij me uit de buurt blijft.” Haar stem was zachter deze keer, alsof ze niets meer in zich had, geen woede, geen pijn, geen hoop, niets. En haar uiterlijk bevestigde dit, terwijl haar handen weer slap naast haar lichaam viel en hun best deed om niet te trillen was haar haar in de war achtergelaten met verschillende plukken haar die niet meer achtergehouden werden door haar elastiek en zo dus rond haar nu bleke gezicht vielen.

Het was vreemd om deze meid hier te zien, zijn beste vriendin van zijn kindertijd, was gewoon hier. Zack kon zijn geluk haast niet op toen hij haar hier voor zich zag staan, groter en volwassener qua uiterlijk, maar nog altijd hetzelfde in zijn ogen. Het was fijn om te zien dat ze nog leefde, het maakte hem vrolijker dan dat hij zich eerder had gevoeld. Alleen leek het niet het vrolijke weerziens te worden dat Zack voor ogen had gehad, het meisje snauwde hem af, alsof hij één of andere vieze ziekte was die je kon wegwimpelen met harde woorden, als je maar hard genoeg probeerde. Het brak zijn hart om haar zo bezig te horen. Wat was er gebeurd met de vrolijke meid die hij kende? Oké, hij moest eerlijk zijn, hijzelf was ook enorm veranderd, maar toch waren er nog stukken waarbij je kon zeggen dat het echt Zack was, typische trekjes die hij nooit zou kunnen afleren, zoals met zijn duim zijn vingers te kraken als hij alleen was en zich niet zo lekker voelde, wat hij dus nu ook zo deed. Ze leek alles behalve blij te zijn met hem terug te zien, het deed hem zich afvragen wat hij verkeerd had gedaan vroeger. Al was zij diegene geweest die nooit meer was teruggekeerd naar het weeshuis en was zij het geweest die nooit contact had proberen te zoeken. Hij kon het Angeal niet meer vragen, hij was gestorven, dus aan hem kon hij niet meer vragen of ze nog langs was gekomen. Dit, haar gedrag, maakte hem ongemakkelijk en deels ook best ongelukkig, omdat hij eerlijk gezegd niet wist waar hij moest blijven met zijn gedachten, met zichzelf en zijn handelingen. Ze ijsbeerde, hij wilde haar omhelzen en in tranen uitbarsten in haar armen, haar vertellende wat er allemaal met hem was gebeurd in horten en stoten. Maar in plaats van dit, stond hij hier een beetje ongemakkelijk heen en weer te schuifelen met zijn voeten. Terwijl zij aanstalte maakte om de benen te nemen, na wat ze gezegd had, hield hij haar tegen met lichtelijk ruwe bewegingen, haar vragend wat er aan de hand was, waarom ze niet blij was om hem te zien of hem niet knuffelde. Zijn smekende ogen resulteerden alleen maar in een antwoord dat hij nooit had verwacht uit de mond van Alex, het meisje dat altijd zo vrolijk was geweest. De Alex die hij... kende... was dood? Wat?

Even had hij de hoop gehad dat alles werkelijk in orde ging komen, maar dat bleek weer niet waar te zijn. Hij sprak over het feit dat niemand vrienden wilde zijn met iemand zoals hij, dit duidende op de problemen die hij had met zijn twee persoonlijkheden, hij begreep het waarom ze geen vriendschap meer wilde opbouwen met hem, ze had het vast al door gehad van de eerste moment dat ze hem hier zo zag. “Nee! Stop met die freaking woorden! Stop met mij woorden in de mond te leggen! Dat heb ik nooit gezegd! Nooit! Ik heb nooit gezegd dat ik geen vri-“ ze haakte af en Zack kon haast zweren dat hij scheuren zag in haar emotieloze façade, dat met elke seconde meer en meer leek te breken, net als een cracker waarop je ging staan met je voet. “Wat wil je dat ik dan doe, hé? Wat wil je?! Denkt je dat dit soms makkelijk is voor mij?! Dat dit mij geen pij doet? Ik ben dat meisje niet meer! Dat damn kleine meisje dat over haar oren verliefd was op je is weg, en ze komt niet meer terug! Zij. Is. Dood.” Even nam ze trillerig adem terwijl ze haar haren uit haar gezicht veegde. “Ze is dood, en ze komt niet meer terug…en deze versie wil je niet leren kennen, ik ben gevaarlijk en het is beter als je bij me uit de buurt blijft.”
Zijn ijsblauwe ogen werden groot met elke seconde dat ze verder ging met spreken, zij... verliefd op hem? Wat? Wow, dat had hij eigenlijk echt niet verwacht van haar en eerlijk gezegd nam het niet de neiging weg om dichter naar haar te gaan. “If I told you what I was, would you... turn your back on me? And if I… seem… dangerous, would you be scared?” Hij beet zachtjes op zijn lip terwijl hij haar aankeek, zijn ijsblauwe puppyogen op haar gericht, smekend dat ze niet weg zou gaan. “Alex, we zijn beiden niet meer hetgene wat we vroeger waren, daarvoor is te veel gebeurd. Ik heb mijn vriendin zien doodgaan aan zelfmoord, Angeal is gestorven...” hij haalde diep adem terwijl hij zijn ogen verwoed liet knipperen. “Vorige week... was de begrafenis... alstjeblieft laat me niet stikken. Je bent de enige hier die hem heeft gekend zoals ik. Je zou moeten weten... hoeveel hij voor me betekende en voor jou..” Hij sloeg zijn armen weer om haar heen, de poging om het omhelzen te laten, laten vallende, het kon hem niet meer schelen, hij stortte in. Tranen verlieten zijn ogen terwijl hij schokschouderde en snikte, het verdriet dat hij al een tijd met zich mee droeg, uitstortende bij een meid die vast even veel problemen had als hij. "Alstjeblieft.. ga niet weg."