Sigurd leunde langzaamaan naar achteren, zijn donkere, diepblauwe ogen gesloten. De armband die hij ooit van zijn moeder had gekregen hing losjes om zijn linkerpols, het medaillon wat hij ooit van zijn broertje had gestolen (maar was vergeten terug te geven) was opgewarmd in de stralen van de felle zon, en het gloeiende zilver beet soms in zijn huid als het van zijn plaats verschoof. Het huiswerk van de blonde Cassiaan lag nog in zijn tas, in precies dezelfde staat als toen hij het had gekregen. Het was ook eigenlijk zijn plan om naar buiten te gaan om zijn huiswerk te gaan maken, eventueel nog voor wat naderende toetsen te leren. Maar de zomerse zon en de stilte hadden hem uiteindelijk weten te verleiden. Het maakte niet zoveel uit als hij een keer zijn huiswerk niet bij zich had. Hij maakte het echt altijd aan het begin van de middag, dus de leraren zagen hem over het algemeen wel als een brave jongen die best wel vaak een grote bek op kon zetten. Tenminste, dat hoopte hij. Sommige leraren leken gewoon ieder levend wezen dat er was om te leren te haten.

Een kleine glimlach trok de mondhoeken van de watermagiër omhoog. Het gevoel dat hij de touwtjes in handen had was simpelweg geweldig, als het al met een pen te beschrijven viel. Vreemd genoeg amuseerde het hem lichtelijk dat hij controle had denken te krijgen over andere mensen, en dat kon doen als hij dat wilde, want Sigurd was nu eenmaal enorm sluw en wist ongeveer wel hoe hij mensen moest manipuleren om te krijgen wat hij wilde. Maar de enige persoon die hij nooit onder controle had weten te krijgen was niemand minder dan zijn spiegelbeeld. Zijn emoties waren altijd al uit balans geweest. Zelfs toen zijn familie nog bij elkaar was. Toen hij Emil nog bij zich had. Zelfs toen had hij nooit doorgehad wat hij nodig had. Zijn familie leek dat wel door te hebben, maar Sigurd was koppig. Geloofde altijd dat hij alles zelf kon. Terwijl hij wist dat het niet zo was. En tot die dag had hij er nog steeds last van. Hij kende zichzelf niet. En iets vertelde hem dat hij anderen niet zo goed kende als hij tegen zichzelf zei. Terwijl die gedachten door zijn hoofd spookten, begon hij langzaamaan in te dommelen.

------

Toen Sigurd weer wakker werd, was het buiten duidelijk al afgekoeld. Hij wreef de laatste restanten van zijn slaap uit zijn ogen, checkte of niemand het had gewaagd iets uit zijn tas of van zijn lichaam weg te snaaien, en pakte toen met een luie blik in zijn ogen zijn tas van de grond. Langzaam begon hij terug te lopen naar de school. Het idee dat hij nog huiswerk had liggen had hij gauw zijn hoofd uit geveegd. Opnieuw, als hij een dag z'n huiswerk niet zou hebben zou niemand het doorhebben, en het zou niks uitmaken. Zijn ogen waren gericht op de vloer, gefocust op zijn voeten. Hij begon sneller te lopen, en dat leidde uiteindelijk tot een klein probleem. In zijn gedachten verzonken liep hij zohaast iemand omver, waarna hij slaperig een stap terug zette. "Oh, sorry." zei hij met een emotieloze stem. Het drong pas later tot hem door dat hij sorry had gezegd, een woord wat hij in geen honderd jaar had uitgesproken, maar hij was te moe om het hem te laten boeien.