Roselle, zo luidde de naam van de jonge studente. Haar zilvergrijze ogen leken altijd zo vriendelijk en kalm. In ieder geval geen leerlinge die iemand op het eerste gezicht er van zou verdenken, altijd te laat te komen. Toch was dat haar grootste hobby. Ze hield niet zo van de als maar saaie lessen en kon dan ook zelden haar concentratie lang genoeg bij iemand houden. Leraren waren vooral een groot probleem, de oudere mensen die in haar ogen slaapverwekkend klonken. Haar dieprode capuchon had ze weer eens opgezet, waardoor haar korte donkerdere haren nauwelijks opvielen. Over het algemeen zag ze er nog redelijk verzorgd uit en had ze altijd dieprode kleding aan, maar wel vaak een tintje lichter dan haar haarkleur. Ook al droeg ze nog redelijk onopvallende kleding, toch had ze een enorm opvliegend karakter. Het vuur leek altijd in haar hart te branden en daar tevreden te wachten totdat het uit kon barsten. Ze was dan ook geen moment te laat op deze school aangekomen. Het had haar altijd al moeite gekost het vuur onder controle te houden en niet binnen de kortste keren uit te barsten. Toch wist ze vaak haar onrust en paniek te verbergen, waardoor het leek alsof ze altijd zichzelf onder controle hield. Niets was minder waar, waardoor ze de tijd had genegeerd en had geweigerd naar de les te gaan. Voor haar gevoel zat haar onrust iets te hoog, en aangezien ze dacht op deze manier minder problemen te veroorzaken in haar eerste jaar, had ze besloten te spijbelen.

Zachtjes slofte ze dan ook over de lange gangen. Net als bijna elke andere leerling hield ze niet zo van leren. Toch was ze wel slim en vooruitstrevend. Iets dat de meeste leraren niet opviel sinds ze zo lastig onder controle te houden was, en zo ongeïnteresseerd was. Tevreden was Roselle wel met haar sterke masker, zo kon ze tenminste ongeschonden haar tijd hier op school door. Dat was wat het meisje hoopte. Zo min mogelijk aandacht te trekken, ondanks haar zo nu en dan opvliegende karakter. Toch kon niemand ontkennen dat ze weinig angsten had. Ze was over het algemeen een dapper meisje, een die niet zo snel iemand op haar kop liet zitten. Het onrustige gevoel dat in haar maagstreek steeds sterker werd, liet haar iets sneller doorlopen. Ze trok haar capuchon nog verder over haar gezicht terwijl ze haar haren achter haar oren stopte. Zover het wou, want ze had nogal springerig haar, dat nooit naar haar wou luisteren. Haar kleding was gedeeltelijk donker, een donkergrijze tint dat bijna zwart oogde. De rode vlakken over haar kleding gaven haar gezicht een wat gezonderde tint. Toch bleef ze een enorm bleek meisje, waardoor haar huid meestal als een breekbaar porselein glinsterde.

Oorspronkelijk was ze opgegroeid in Razen, in een erg traditionele familie. Toch hadden haar ouders, tot overmaat van ramp maar een dochter gekregen, die dan ook nog zo nu en dan buiten de boot viel. Haar naam was prachtig, een voor een lief meisje, terwijl ze zich liever rebels gedroeg. Ze had een eigen mening, ze ging niet zomaar alles aannemen van anderen maar dacht na. Iets wat haar beide ouders niet konden waarderen. Roselle werd al snel Mackenzie. Omdat dat haar tweede naam was, en ze dat beter vonden passen bij haar. Verafschuwd werd ze, waardoor ze als een onzeker en verlegen meisje overkwam. Tenminste op het eerste gezicht, op het moment dat ze haar mond opentrok dachten de meeste wel anders. Niet oplettend op de lange gangen en haar omgeving struikelde ze bijna over haar eigen benen en wist ze net op tijd haar balans terug te vinden. Haar draakje, dat ze per toeval toch naar haar training had weten te behalen, lag voor haar voeten op de grond. Het was een klein dier, maar desalniettemin een draakje. Ze pakte het diertje op en perste een kleine glimlach op haar gezicht, voordat ze hem wakker maakte. Echt oplettend was het diertje niet waardoor ze door hem vast nog wel eens in de problemen kon komen. Door haar rebelse karakter kon ze dan het jonge draakje ook onder controle houden, waardoor ze van een enkeling toch wel wat respect had gekregen. Ze keek naar het diertje dat haar met priemende ogen aan staarde en zette het weer neer. 'Cynder, ga naar de slaapkamer.' Mompelde ze op een fluistertoon dat toch iets weg had van een commando. Ze was erg streng maar toch rechtvaardig tegen het dier. Dat met tegenzin meteen weg vloog. Half cirkelend door de slaap waaruit het net was wakker geworden. Hoofdschuddend liep Roselle weer verder, totdat ze opmerkte dat ze niet alleen was. Om precies te zijn bleek de hoofdmeester ook in de gangen te zijn. Roselle keek hem met haar grijze ogen vanonder haar capuchon aan en zocht naar een verstopplek. Ze ging dus echt niet een gesprekje met hem aan! Haar ademhaling stokte heel even een momentje in haar keel voordat ze toch maar de gok waagde en stil bleef staan midden in de gang.

Natuurlijk wist ze wel dat ze niet kon hopen op geen problemen. Het geruis in haar oren werd sterker, terwijl ze haar onrust dat ervoor had gezorgd dat ze vaak te laat kwam of spijbelde, sterker werd. Ze haalde diep adem en probeerde zo kalm mogelijk te blijven. Haar capuchon deed ze af omdat ze zich verstikkend voelde in haar dichte kleding. Ze sloot haar ogen even, in de hoop zichzelf terug te kunnen trekken in zichzelf. Terwijl ze diep ademhaalde, zoals haar vader haar vroeger toen ze nog aan zijn standaard had voldaan, altijd had geleerd. Diep ademhalen en kalmeren, waren zijn tips altijd geweest. Ergens was ze blij dat de tips van haar vader nu nog werkte, ook al mocht ze de man niet. Haar respect richting ouderen was met een goede reden achteruit gegaan, totdat haast niets meer overbleef. Ook al deed ze haar best niet te snel te oordelen, kon ze zich er gewoon niet van weerhouden de ouderen te verafschuwen. Ze wreef met haar lichte rechterhand heel even over haar voorhoofd, alsof ze vermoeid was en plofte toen met een diepe zucht neer op de grond. Met haar hoofd leunde ze tegen de muur terwijl ze haar bloedrode rugzak naast zich neer zette. Haar gezichtscontouren waren onrustig, alsof ze elk moment in een uitbarsting terecht kon komen, hoe rustig de rest van de houding zich dan ook toonde. Dat waren gewoon leugens, leugens om zo goed en kwaad als het kon toch door het eerste schooljaar heen te kunnen komen.

Roselle had onmiddellijk al door, dat ze ondanks of juist door haar rode kleding, die een beetje op het kostuum van Roodkapje leek, duidelijk zichtbaar was. De man met zijn slangachtige ogen bleef staan, en staarde haar aan. Ze verroerde zich niet, evenmin deed het schoolhoofd dat. Zijn gele bijna gouden ogen priemden in haar gezicht, toch kreeg ze het voor elkaar redelijk rustig met haar grijze ogen terug te staren. Niet dat ze zin had in een staarwedstrijd op het moment dat haar vuur bijna onder controle was. Ze had er altijd moeite mee gehad, en niemand had er ooit aan gedacht haar te leren hoe het wél moest. Haar concentratie had ze nodig om niet uit te barsten als een té lang opgesloten draak. Ze had dus haar aandacht nauwelijks bij de zwartharige man. Net als haar droeg hij een mantel, al leek die meer op die van een slechte tovenaar dan op eentje van Roodkapje. Haar gezicht stond nog steeds onrustig, haar lichaam vol rust. Enkel de onrust was leesbaar in haar ogen. Toch kwam het niet door het schoolhoofd, maar enkel door het feit dat het vuur weer opbrandde, en haar onrust dan altijd toe nam. Zelden kon ze dan ook rustig in een klaslokaal zitten, terwijl het vuur wachtte om gebruikt te worden. Het schoolhoofd leek zich nu kenbaar te willen maken, en op een kille toon sprak hij haar dan ook toe. 'Wat doe jij hier?' Het was toch niets anders dan dat ze al gewend was geweest van haar ouders, dus reageerde ze er nauwelijks op. Ze wist wel dat ze zich een beetje ingetoomd diende te houden, sinds ze geen zin had in een gevecht, maar meer dan dat, dacht ze er ook niet over na. Niemand had het recht op haar respect verdiend dus waarom zou ze het dan geven? Ze wachtte gewoon af of de man nog meer te zeggen had, voordat ze zelfs op het idee zou komen van antwoorden. Ze voelde een onrustige trilling door haar lichaam gaan, en wist dat ze al veelte lang te weinig met haar vuur had gedaan. Ze sprong overeind en keek de man peinzend aan. Als ze de weg naar buiten wist, kon ze gewoon wegrennen en haar energie verbruiken tijdens het sprinten, waardoor ze even een gevoel van rust kon bemachtigen. Maar ze wist ook, dat de man uitleg van haar wou, waardoor ze heel even enkele seconden nadacht. 'De lessen voor de eerstejaars zijn twintig minuten geleden al van start gegaan. Hoe komt het dat jij hier bent en niet in het lokaal?' Twintig minuten al, verbaasd keek ze de man even aan. Soms kwam het voor dat ze de tijd volkomen vergat, zeker als ze het gevecht tegen haar vuur was begonnen. Het vuur sidderde al weer in haar hart, en maakte dat ze even voorzichtig met haar handen zwaaide, en haar tenen ongemakkelijk in haar schoenen bewoog. Elke kleine beweging kon er voor zorgen dat ze minder snel uitbarstte, wat nog een reden was, waardoor ze nooit stilletjes op een stoel zat, maar altijd met haar handen of benen bewoog. Tot irritatie van anderen aan toe. Om hulp te vragen aan een leraar of iemand anders, was nooit in haar op gekomen, en daar was ze dan ook nog eens te trots voor. Ze had zich al die jaren alleen gered dus zou haar dat nu ook wel lukken. Ze had dan ook nog geen vrienden gemaakt, maar had zich wel zo weten te redden dat ze niet buitengesloten of gepest werd. Ze kneep haar ogen tot spleetjes terwijl ze besloot de man toch zijn antwoord te geven. Haar stem was normaal en een beetje verveeld, terwijl ze hem aan sprak. 'Twintig minuten zei u?' Vroeg ze kalm, ze hield namelijk niet bij hoe lang geleden iets was, daarbij had ze geen klok bij de hand dus kon ze het ook niet zien. 'Owh, omdat ik niet per ongeluk iets in de lichtelaaie wil zetten, en door had dat ik het anders wel zou doen.' Was haar korte toch eerlijke antwoord. Ze glimlachte niet eens, ze had een serieuze, en redelijk kalme blik op haar gezicht geplakt. Enkel haar ogen spraken de waarheid, die straalden onrust en onmacht uit. Onmacht over haar eigen element.

Ergens vond ze dat ze wel lang genoeg met de zwartharige leraar op de gang had gestaan. Eigenlijk was haar uitleg best apart geweest, dat begreep ze zelf ook wel, enkel wou ze niet het idee wekken dat ze helemaal geen controle had. Ze had het wel maar te weinig. Haar zenuwen namen toe, omdat haar energie ook toe nam. Ze wiebelde nu op haar benen om te zorgen dat ze wat kwijt zou raken. Toch wou ze veel liever een paar rondjes buiten om de school rennen, zodat ze uitgeput raakte. Dan kon ze tenminste een paar lessen in stilte zitten, en een poging doen tot opletten. Iets dat nooit verder kwam, dan een verveelde blik naar voren of naar buiten toe. Haar vurige karakter speelde altijd op hoe erger haar energie opbouwde. Ze had al te lang er niets meer aan gedaan, en dat was duidelijk zichtbaar ook. Een van de kaarsen die achter haar stond, begon al iets te trillen, het vlammetje bewoog vervaarlijk iets heen en weer. Ze leek het niet door te hebben, toch was dat maar schijn. Ze haalde een paar maal diep adem, waardoor het vlammetje weer rustig op zijn plek bleef dansen. Door haar beperkte macht over haar element, leek ze soms gevechten uit te lokken. Ze gaf dan de verkeerde seintjes af, iets waardoor ze steeds verder in zichzelf was terug getrokken. Ze was de leraar blijven aankijken, met haar grijze ogen. Haar huid glinsterde in het beperkte licht van de kaarsen als porselein. Ze wist dat ze niet zonder toestemming naar buiten mocht, zeker niet als er les was. Dus hield ze zich behoedzaam stil en slofte ze weer naar de muur toe om daar tegen aan te gaan zitten. Ze had zo het idee dat ze een preek kon verwachten, iets waar ze niet zo geïnteresseerd in was.

Toch bleek meteen het moment dat ze was gaan zitten al dat ze het beter niet had kunnen doen. Haar ogen werden groot en ze voelde een impuls komen. Dit was dus echt niet goed. Ze had zeker niet overdreven toen ze zei dat ze niets in lichtelaaie had willen zetten. Enkel nu voelde ze dat haar uitputting jegens en door haar kracht te veel werd. Haar ogen sloot ze terwijl ze haar controle probeerde te behouden. Tenminste wat er van over was. Haar lichaam begon te trillen en dat was zeker niet doordat ze het koud was. Het was enkel een teken dat ze de controle over haar element dreigde totaal te verliezen. Ze haalde diep adem en keek de man vanonder haar wimpers aan. 'Vind u het erg als ik heel even naar buiten ga, waar géén vuur is,' Wist ze dan met moeite uit te brengen. Terwijl ze geen met een duidelijke nadruk uitsprak.

Ze wist dat ze de problemen waarin ze zichzelf had gewerkt toen ze ging spijbelen niet kon ontkomen. Dat wou ze aan de ene kant wel, maar aan de andere kant was ze ook redelijk. Ze wist dat ze de problemen zelf had veroorzaakt dus was ze nu al vast besloten gewoon met trots haar straf te ondergaan. Maar eerst moest ze het gebouw uit, voordat ze zichzelf of anderen in gevaar bracht. Het leek haar namelijk niet slim, haar geduld en concentratie nog langer op de proef te stellen, terwijl ze al zo moe was. Haar lichaam was strak aangespannen, alsof ze vastbesloten was niemand iets te laten overkomen. Dat was ze ook enkel rees de paniek in haar lichaam wel omhoog. Ze hoopte dat de man snel zou antwoorden, voordat haar paniek de overhand nam.

Roselle had zo het idee, dat de hoofdmeester een heel ander soort gedrag van haar had verwacht. Dat hij aan het wachten was totdat ze iets nuttigs zou zeggen of doen. Of op het moment dat ze hem met beledigingen gek wou maken. Nee, daar had ze één geen puf voor en twéé geen zin in. Het was niet nodig om hem te irriteren. Ze wist nu al wel dat ze het toch niet grappig zou vinden, en dat ze zichzelf al behoorlijk in de nesten had gewerkt. Goede reden of niet, spijbelen -en dat wist zij ook- hoorde niet. De trillingen en het vuur dat woest door haar bloed heen pompte, maakte dat ze een onzekere indruk zou kunnen achterlaten. Toch kon het haar op dit moment weinig schelen, er waren geen anderen in de buurt dus ze had het er maar mee te doen. Daarbij, had ze misschien ook wel geluk, wat als een leraar haar niet had gevonden nu ze er zo aan toe was?

Het deed haar denken aan de Razen, de plek die voorbestemd leek voor de vuur magie en voor hun opvliegende karakter. Buitenbeentjes werden niet getolereerd. Dat werd met de paplepel in gegoten. Alles was goed geweest, tot op het moment dat het duidelijk werd wie ze echt was. Niet alleen voor zichzelf maar ook voor haar dorpsbewoners. Meteen was ze als nietsnut en anders bestempeld. Iets dat iemands hele leven kon bepalen op Razen. Dat haar moeder van Shadraanse afkomst was, maakte het er niet beter op dat ze andere dingen afvroeg dan 'normale' leeftijdsgenootjes. Een vreemde eend in de bijt. Meteen hadden de ouderen van het dorp haar aangewezen op zichzelf, en hadden haar ouders haar zelfs de rug toegekeerd. Nu ze de leeftijd had om naar deze school te gaan, hadden ze er ook niet al te lang over nagedacht. Het meisje moest en zou vertrekken, zodat de zwarte schaap in de familie vertrokken was. Dat haar vader met een Shadraan getrouwd was kon blijkbaar wel, maar halfbloedjes werden nooit en te nimmer geaccepteerd. Misschien kwam het ook wel door het feit dat haar vader een redelijke macht had in het dorp. Iets waardoor haar afstoting des te pijnlijker was geweest. Als hun niet naar haar om keken, wie dan wel? En waarom zou ze iemand überhaupt vertrouwen als ze net zo zouden worden als haar ouders en de rest van de mensen die ze zo goed had gekend. Geen enkele Raziaan kwam op het idee met haar om te gaan, want dat zou pesterijen betekenen. Waarom was het zoveel makkelijker om mensen die anders waren buiten te sluiten? Een zachte zucht verliet haar dan terwijl ze ongemakkelijk naar de woorden van de Shadraan tegenover haar luisterde. Ze was deze karaktertrekken van haar moeder gewend, waardoor ze er minder op reageerde dan tieners die het niet zouden kennen, totdat ze de hoofdmeester ontmoetten. Zijn blik was duidelijk geweest, streng en duidelijk niet blij met haar spijbelacties. Ze kon zich het wel voorstellen, zo erg was ze nou ook weer niet. Ze mocht misschien een lastig grietje zijn, eenmaal haar respect en ze was een  van de vriendelijkste personen die iemand zou kunnen tegenkomen. Enkel dan zou iemand haar respect wel moeten zien te verdienen. Daar bleef het altijd bij, ze gaf mensen een kans, en wanneer ze die niet aangrepen, was het gedaan met de pret. Toch wist ze door de blik van de hoofdmeester wel dat hij geen grappen maakte, hij was bloedserieus en echt niet blij met het feit dat ze al ruim twintig minuten les had gemist.

Haar antwoord beviel de leraar waarschijnlijk niet. Haar oh, zo goede geformuleerde antwoord. Het was dus echt niet goed geformuleerd, maar anders wist het meisje het niet te brengen. Roselle keek de man weer aan, een ongemakkelijke stilte heerste even voordat hij eindelijk een reactie gaf. Alles behalve wat ze verwacht had, maar het bleef een reactie. 'Werkelijk,' klonk er onverschillig, duidelijk niet onder de indruk. Een afwachtende blik had zich op haar gezicht genesteld. Ze wist niet wat ze verder kon verwachten, dus friemelde ze wat aan haar mantel. 'Ik denk dat je dat zeer zeker niet gaat doen,' klonk er zacht, eigenlijk best wel vriendelijk maar duidelijk. Als ze het zou wagen, zou ze dieper in de problemen belanden. Ze had misschien nu al problemen, maar was nog steeds slim genoeg voor een tiener om ze niet nog erger te maken. De trillingen van haar energie werden irritanter en ondragelijker. Het leek de hoofdmeester niet op te vallen, want anders had hij geweten dat ze duidelijk uit balans was. De balans was ergens, maar niet bij haar. Het was een best gevaarlijke situatie; zeker als het erg vaak voor zou komen. Ze had het al maanden niet zo heftig gehad, dus was er nog hoop. Hoop dat er ooit een verandering in zou komen.

Dus had ze uiteindelijk, te moe om nog veel te doen, weer haar plekje bij de muur opgezocht. Dat het geen goed idee was, bleek achteraf maar daar had ze niet zo veel aan. Het vuur in haar hart, begon geërgerd te raken, zo voelde het voor haar. Soms als onprettig steken, soms meer als een onprettige energiestroming. Het werd dan lastig, nee bijna onmogelijk om niet iets of iemand als er een erg ongelukkige situatie was in de lichtelaaie te zetten. Zodra ze haar vraag had gesteld, kwam er natuurlijk weer een sarcastisch antwoord.'Ja, dat zou ik heel erg vinden,' luidde het. Toch was het duidelijk dat hij haar niet buiten wou hebben. Ze wist wel dat ze zich in de problemen had gewerkt, dat vergat ze echt niet, enkel niet dat hij haar niet wou helpen. Het voelde als een steek, een afwijzing. Wou niemand haar dan ooit iets leren? Was ze dan echt een nietsnut. Het viel toch wel op dat ze in een slechte toestand verkeerde? Ze krulde zich trillend op bijna in de foetushouding, om zo te proberen zo min mogelijk impuls te krijgen. Impuls naar het gebruiken van de energie, die zelfs pijnlijk werd. Nu leek haar trillende gedaante ineens in hem op te gaan. De zwartharige man zag ze onder haar wimpers door zijn tas af doen, en leek van mening veranderd te zijn. Zijn acties waren snel maar bijzonder voorzichtig, bijna teder. Hij hielp haar meteen op haar voeten, zodat ze tenminste stevig stond, voordat hij haar met een snelle pas door de gangen loodste. Ze wist de passen bij te houden, al koste het haar zo nu en dan duidelijk moeite. De passen en zijn eerdere handelingen leken zo'n groot verschil te hebben, als nacht en dag, enkel viel het haar nauwelijks op. Ze was te druk met zijn tempo bijhouden en te proberen haar impulsen tegen te werken. Het brak haar op, enkel wist ze dat ze snel buiten zou zijn. Veilig. 'Welk belachelijk, slap excuus voor een matige Raziaanse scholengemeenschap heeft jou onderwezen!' Werd haar nog wel toegesnauwd, echt tijd om te antwoorden nam ze niet, waarom zou ze? Alsof er iets te veranderen was aan het verleden. Ze had daarbij nog steeds alle concentratie nodig omdat ze nog niet buiten de deuren waren, en de vlammetjes van sommige wandkandelaars, zo nu en dan begonnen te flikkeren als ze in de buurt kwamen.

Toen ze eindelijk buiten de deuren van het schoolgebouw was, was ze weer in staat te kunnen antwoorden. Enkel wat haar antwoord zou zijn, wist ze duidelijk niet. Ze wou liever ontkennen dat de vreemde Shadraan, bij haar een soort respect opriep. Niet omdat hij er zo streng uitzag, en best wel dreigend kon zijn. Maar meer omdat hij respect leek te verdienen. Nog nooit had iemand haar zo snel geholpen, terwijl ze zelf ook nog een fout had gemaakt ook. Ze beet even voorzichtig op haar lip, terwijl haar trillingen langzaam minder werden. Ze keek naar de man met zijn slangachtige ogen en schraapte haar keel wat ongemakkelijk. 'Bedankt,' wist ze uiteindelijk schor uit te brengen. Ze was uitgeput, ze wist zelf ook wel dat ze betere controle had moeten hebben, dat het noodzakelijk was om betere controle te hebben over je eigen magie. Enkel wist ze niet hoe ze de controle moest behouden. Ze had geen deel willen zijn van Razen, omdat ze zo discriminerend waren. Daarom had ze haar vuur zo veel mogelijk laten rusten, daarbij wou niemand haar onderwijzen. Dus hoe kon ze dan leren, het was op dat moment beter geweest om het niet te gebruiken. Nu had ze er wel eens waar spijt van. Ze wist dat ze zou moeten liegen, als ze haar ouders en gemeenschap niet diep in de problemen zou willen brengen, maar ergens vond ze dat de man ook wel de waarheid verdiende. Hij had een hart, Shadraan of niet. 'Als antwoord op welke school, dat zou u toch beter mijn ouders mogen vragen, sorry, ik denk niet dat ik daar antwoord op mag geven.' Antwoorde ze ongemakkelijk. Ze kneep haar ogen even dicht, terwijl ze haar hoofd schudde. Het trillen was nog steeds ietsje aanwezig, net zoals een duizeling. Enkel niets ernstigs, gewoon eentje van vermoeidheid. Ze zuchtte eens diep, om zichzelf weer in de greep te krijgen en keek toen heel even buiten rond. De lucht verfriste haar  gezicht, en energie een beetje. Het was vergeleken met binnen natuurlijk wel kouder, enkel voelde ze zich onmiddellijk beter. Omdat ze niet wist wat ze verder zeggen moest, behalve haar excuses aanbieden voor haar roekeloze gedrag, keek ze weer naar de grond. Haar ogen vermoeid maar rustiger. Uiteindelijk keek ze onwennig op en zei ze, bijna onhoorbaar. 'En ik denk dat ik nog een excuses verontschuldigd ben, ik had nooit de klas zonder toestemming mogen verlaten, uit balans of niet.' Zei ze uiteindelijk, na een lange aarzeling. Het was haar stiekem ook wel duidelijk, dat als hij haar niet snel had ondersteund, en mee naar buiten gesleurd, het natuurlijk anders was afgelopen.

Roselle was niet alleen moe door het gevecht tegen haar te sterke, en on-gebalanceerde innerlijke vlam. Maar ook door het vlotte tempo dat de hoofdmeester door de gangen maakte, ze hield het bij, enkel kende ze de gangen nauwelijks, waardoor ze soms bijna over haar eigen benen struikelde. Zeker als er ineens een leerling of andere leerkracht om de hoek of uit een deur kwam. Toch wist ze er door de ijzeren greep van de leraar, zonder kleerscheuren van af te komen. De greep liet haar ook duidelijk weten, dat ze hem  beter de leiding kon geven, en gewoon als een mak en braaf lammetje met hem mee moest komen. Ze zag dan ook geen andere keus dan de leraar gewoon vertrouwen. Hij leek te weten wat hij deed, in ieder geval beter dan zij had gedaan. Het vuur zorgde er tevens voor dat er rare dansende schaduwen over de vloer liepen, veel aandacht had ze er niet voor. Ze was dood en dood op. Ze wou het liefst nu al buiten zijn, om diep te kunnen ademhalen en haar spieren even iets te kunnen ontspannen. Ze had ze namelijk nog steeds aangespannen gehad. Hoe meer spanning ze op haar spieren zette, hoe langer het duurde voordat de vlam zijn weg had gevonden. Ze hield het bijna krampachtig tegen, terwijl ze de leraar haar naar buiten liet leiden.

Echt blij leek de leraar niet te zijn, waarmee wist ze niet. Ze wist enkel wel dat ze beter gewoon rustig kon doen, wat hij haar vroeg -tenzij de vraag nergens op sloeg natuurlijk-. Dus bleef Roselle bij de man staan, die zijn greep niet verloste. Toch hield hij haar voorzichtig vast, het was namelijk geen pijnlijke greep die blauwe plekken achterliet. Meer een greep als ondersteuning en om haar te laten weten wat ze moest -mocht- doen. Het schoolplein was nagenoeg leeg, behalve dat de zwarte leraar, die er bijna als een vleermuis uit zag, en het rode meisje. Haar donkerrode haren, hingen rustig zoals altijd om haar oren heen. Haar haren kwamen bijna nooit in haar ogen, omdat ze redelijk kort waren. Iets waar ze tevreden over was, lang haar vond ze sowieso onpraktisch, dan zou ze het altijd in een staart moeten binden, en dat zou haar weer een raar smal gezicht geven. Haar huid was iets verbleekt, door de schrik en uitputting, waardoor ze even probeerde te ontspannen zolang de leraar leek na te denken over de volgende stap. Op haar woorden werd verbazingwekkend genoeg niet gereageerd, dus bleef ze stilletjes staan, terwijl de hoofdmeester over haar heen keek. Ze zuchtte voorzichtig en zacht, terwijl ze haar linkerhand om haar andere arm heen sloeg. Binnen een halve minuut kwam hij ineens weer in beweging, alsof zijn computer ineens weer een taak had gekregen. Haar ogen gleden naar het bankje waar ze heen werd gebracht. Ze liet hem haar gewoon meevoeren, omdat het toch geen zin had om tegen te stribbelen.
'Zitten,' werd er zacht tegen haar gezegd. Het was duidelijk dat hij geen nee als antwoord zou nemen, omdat hij haar voorzichtig en met milde dwang op het bankje duwde. Ze ging zitten en keek naar de bladeren van de eik boven haar. Het was gelukkig in de schaduw, dat zorgde er voor dat ze iets rustiger werd en de temperatuur van haar lichaam iets daalde. Het was namelijk behoorlijk gestegen op het moment dat haar innerlijke vuur door begon te draaien. Haar heldergrijze ogen stonden een klein beetje bedenkelijk, omdat ze niet wist wat ze moest verwachten. Die man leek in staat haar telkens te blijven verbazen. Ze had door haar blik naar de bladeren niet gemerkt, dat de leraar voor haar was geknield waardoor zijn zwarte mantel om hem heen viel. Hij was echt duidelijk een Shadraan in hart en nieren. Hij leek wel een hart te hebben en die te kunnen gebruiken ook, maar de karaktertrekken bleven die van het Shadraanse volk. De handen van de leraar kwamen aan bij haar kraag, waar hij aan begon te friemelen. Roselle wou hem eigenlijk weg duwen, maar haar vermoeidheid en uitputting waren genoeg om haar gewoon met een kleine frons -wel eens waar- te laten zitten. Hij leek enkel het bovenste knoopje van haar bovenkleding los te willen maken, en eigenlijk was het wel prettig, zo kon haar huid iets sneller weer afkoelen, totdat ze de juiste temperatuur had. Een van zijn handen raakte voorzichtig haar hals aan, alsof hij naar iets op zoek was. Ze wist niet waar na, maar wou het niet vragen. Ze was er niet al te geïnteresseerd in en daarbij wou ze zijn concentratie niet verbreken. Hij leek een verontschuldiging onnodig te vinden, want zodra ze haar excuses aanbood, klonk zijn stem een beetje genereus. 'Ik denk dat we inmiddels wel op een punt zijn aangekomen waardoor uw verontschuldiging geen logische reden meer vormt voor een verontschuldiging,' die zin was tot verbazing van het meisje uit zijn mond gekomen. Langzaam knikte ze toen maar, niet wetende hoe ze anders kon reageren. Als hij haar excuses niet wou hebben voor haar onrustige vlam, magie dan zou ze die ook niet geven. Het was zijn keus hoe hij er mee om ging, dus sloot ze vermoeid haar ogen heel even.

'Wat is uw naam?' vroeg hij uiteindelijk, waardoor Roselle zich herinnerde dat ze zich niet eens had voorgesteld. Twee goudgele ogen keken haar nu dan ook weer aan, Roselle had haar grijze ogen even geopend en zei, op een zachte, bijna mompelende toon. 'Roselle Hunter, Meneer.' Ze zei het op een nette manier, die eigenlijk normaal gesproken niet bij haar gedrag paste. Toch kon ze anderen zo nu en dan ook wel verbazen, ze was misschien niet al te graag rond anderen, doordat het alleen gedoe zou veroorzaken. Maar als het moest, dan moest het, en dan zou ze haar best doen om zo min mogelijk in de problemen te komen. Al leek dat bijna onmogelijk, als je vond dat iedereen respectloos was, en jij dus ook het recht had respectloos te zijn, vloog dat vaak genoeg in het verkeerde keelgat. De norse frons, die duidelijk aanwezig was op het gezicht van de hoofdmeester, viel haar nauwelijks op. Haar ogen had ze vermoeid weer gesloten, zodat ze zich heel even in zichzelf kon keren. Daardoor lette ze ook niet echt meer op de man, zoals altijd ging ze op in haar eigen wereldje, zodra ze even haar rust had gevonden.

Haar handen had ze inmiddels op haar schoot netjes opgevouwen. Waardoor duidelijk was dat ze van een gezin kwam, waar etiquette erg belangrijk was. Haar mantel had zich sierlijk om haar lichaam gesloten, behalve dan op het punt waar het bovenste knoopje los was. Ze had de capuchon gewoon op haar rug hangen, die nauwelijks bewoog met het ademen van het jonge meisje. Pas naar enkele minuten opende ze haar grijze ogen weer. Echt rustig was ze niet geworden, maar omdat ze wist dat haast niemand het geduld had om te wachten voordat iemand rustig was, kon ze beter haar masker opzetten. In ieder geval in haar ogen, haar blik richtte ze weer op het lege schoolplein, die een soort stilte en rust met zich mee bracht. Ergens was ze er bijna zeker van dat haar ouders, waarschijnlijk met zaken bezig waren in Razen en dus niet aan haar zouden denken. Wel verwachtte ze binnen en paar dagen een brief, om op zakelijke manier te informeren hoe het op school ging. Of ze verwachtte goede cijfers te gaan halen, en dat soort dingen.

De brieven waarmee ze antwoorde, waren nooit echt vriendelijk en net. Vaak stond er wel een scheldwoord in, of een bozige reactie over het feit dat ze nooit echt interesse hadden getoond en nu het uit de hand dreigde te lopen ineens alles wouden weten. Haar gestalte zat nog steeds -bijna doodstil- op het bankje. Haar knieën trok ze als enige beweging uiteindelijk op om haar handen er om heen te kunnen vouwen. Veel zei ze niet, ze keek enkel de leraar met vragende ogen aan, omdat ze best wel nieuwsgierig was, naar de reden van zijn aanraking bij haar nek. Zou hij iets gezocht hebben? Wat wou hij weten? Ze hield alle vragen stil, iets wat ze zichzelf had aangeleerd, omdat mensen geen vragen wouden beantwoorden aan een halve Shadraan. Iedereen die anders was, was slecht. Die gedachte spookte zo nu en dan door haar hoofd. Zo was ze ook opgevoed. Iedereen die anders is, hoort niet geaccepteerd noch gerespecteerd te worden. Het waren bijna de ongeschreven regels van de maatschappij. De maatschappij die mensen wonden -die wel eens waar onzichtbaar waren- aanbrachten.

Wat niet te zien is, is er niet. Dat wist Roselle maar al te goed. Wat mensen niet zagen bij bijvoorbeeld Master Salvador was zijn vriendelijkheid, dus dat was er niet. Omdat ze het idee had dat hij het graag zo wou houden, dat iedereen op zijn tenen liep rond hem. Of hem met een soort respect behandelde, had ze zich nu al voorgenomen geen woord te reppen over wat er was gebeurd in de gangen, en de voorzichtigheid waarmee de man gehandeld had. Als hij dit beeld wou verspreiden over de wereld, of de school. Dan liet ze hem dat gewoon doen ook. Haar hoofd schudde ze even rustig, voordat ze naar de bijna wolkeloze lucht keek. Waarom was de natuur zo rustig, terwijl alles in haar, in haar lichaam en energie op barsten leek te staan. Leek te willen uitbarsten en vernietigen. Ze wou dat helemaal niet, toch was ze er blij mee, dat ze nu heel even rust had, van het gevecht dat dagen achter elkaar door ging, totdat ze besloot op te geven. Of totdat haar lichaam het op gaf.

Roselle had haar ogen rustig gesloten, de grootste deel van de tijd dat ze onder de boom zat. Nu kon niemand het echt rustig noemen, omdat ze diep vanbinnen wel voelde dat haar vlam, kookte, alsof bruisend kokend water over de randen heen zou stromen. Het gevoel, werd immers wel steeds minder, waardoor een klein beetje ontspanning in haar schouders te zien was, bij het minste en het geringste zou ze natuurlijk wel weer reageren, maar nu, nu had ze haar rust hard nodig. Haar ademhaling, die rustig en stil was maar nog steeds een beetje oppervlakkig, viel nauwelijks op. Wel was te zien dat haar borstkas rustig oprees en weer kleiner werd, alsof ze in een diepe slaap was beland. Natuurlijk sliep ze niet, zittend slapen was namelijk behoorlijk oncomfortabel. Nee, ze was nog harstikke wakker, enkel vastbesloten zo min mogelijk energie te gebruiken, sinds ze zich wat zwakjes voelde na de laatste aanval. Haar controle moest echt beter worden, en dat wist ze ook wel. De hand van de hoofdmeester was weggetrokken en het geluid van het zacht ruisende gebladerte in de wind, was een redelijke geruststelling. De koelte maakte, dat ze heel even een rilling over haar rug voelde lopen, iets wat haar wel vaker overkwam als het temperatuurverschil tussen haar en haar omgeving hoog was. Haar huid werd inmiddels aangenaam gekoeld, waardoor het meisje haar ogen weer opende, en met een klein beetje rust in haar ogen naar de man keek.

Haar ogen waren weer dicht geweest toen de man haar had gevraagd naar haar naam, waardoor ze tijdens haar antwoord haar ogen heel even opende. Hij leek haar niet te kennen omdat hij er een hele poos niet op reageerde. Erg bekend was haar familienaam dan ook niet, behalve dan in de streek waar ze vandaan kwam. Maar sinds die streek best nog wel dunbevolkt was viel dat allemaal wel te overzien. Het bankje begon haar te irriteren, het was niet bepaald een zachte ondergrond, en sinds ze zo moe was, werd ze sneller ergens van geïrriteerd. Niet dat het erg zichtbaar was, haar gezicht was namelijk nog redelijk neutraal, terwijl ze de leraar peinzend en afwachtend aan keek. Ze wist niet of hij verder nog vragen of opmerkingen was, waardoor ze de korte stilte maar voort liet duren. Ze hield er niet zo van, hem nog verder te storen nadat hij haar -met goede reden- te hulp was geschoten. Haar ogen bewogen zich langzaam over het hele plein, waar nog steeds niemand te bekennen was en waardoor ze wist dat de lessen nog aan de gang waren. Ergens vroeg ze zich af, hoe laat de volgende les zou beginnen, sinds ze wel door had dat ze niet al te lang moest spijbelen. Zelfs als ze uitgeput was, zoals nu, zou ze sommige lessen toch nog wel moeten volgen. Ergens wou ze het niet toegeven dat ze leren niet eens zou vervelend vond. Zo leek het wel altijd, maar dat was meer het gevolg van haar verleden. Ze kneep haar ogen even tot spleetjes, zodra de vervelende gedachten haar hoofd weer bereikten. Waarna ze haar hand heel even tot een vuist balde. Ze moest er gewoon een keer niet over nadenken, gewoon denken aan het moment, leven in het moment. In plaats van het verleden telkens in haar hoofd rond te laten spoken. Ze merkte nu pas op dat de man weer verder sprak. 'Juist,' klonk er op een lome en redelijk zachte toon. Hij zat nog steeds op dezelfde manier op de grond, wat haar ergens wel verbaasde, sinds ze het idee had dat het grind niet bepaald prettig zouden zitten. Ze kon nu pas een beetje aandacht besteden aan haar omgeving en de man voor haar. Op het moment dat hij dat ene woord had gezegd, reikte zijn hand weer uit naar haar. Langzaam, waarschijnlijk ook behoedzaam om haar niet te laten schrikken -sinds ze half met haar wezen ergens anders leek te zijn- pakte hij met twee vingers voorzichtig haar pols vast. Haar hand werd in die van hem gevouwen, wat zelfs geen reactie opwekte. Ze had namelijk haar ogen weer gesloten, sinds ze eigenlijk het liefste nu wou slapen. Slapen, en pas de volgende dag weer wakker worden, goed ontbijten en misschien zelfs naar de les. Tenminste, als ze zich goed genoeg voelde, ze merkte wel op dat zijn andere hand erboven op werd gevouwen en het leek even alsof de man een klein beetje van zijn energie aan haar gaf. Het kleine beetje zou voldoende zijn om op te staan en haar ogen open te houden. Iets wat voor haar al verbazingwekkend was, na zo'n ervaring als deze. 'Miss Hunter,' sprak hij nu op een grimmige en nijdige toon. Eentje die ze wel gewend was van hem, ondanks dat hij nog tamelijk onbekend was voor haar. 'Ik wil dat u er alles aan gaat doen om uw vermogen in vuurmagie dit semester nog te bevorderen. Laat ik zeggen dat ik in tegenstelling tot sommige van mijn collega's mijn presentielijsten nauwkeurig bijhoud en u ervan uit kan gaan dat ik een stapel overschrijfwerk en een toiletborstel in uw handen duw ter gevolge van verzuim. En ik wil dat u langs de ziekenzaal gaat. Vandaag nog.' Het bijna commanderende in zijn stem en in de zinnen die haar sprak, maakte dat er rillingen over haar rug liepen. Haar ogen stonden toch nog steeds redelijk emotieloos, enkel een kleine glinstering in haar grijze ogen vertelde dat ze de boodschap had begrepen. Ze knikte dan ook langzaam terwijl ze haar overgebleven hand gebruikte om een paar haren opzij te bewegen. Die waren door de wind toch nog een beetje in haar gezicht gevallen. Niet dat ze er last van had, het was meer een gewoonte van haar geworden dat als ze niet wist wat ze moest doen, of hoe ze moest reageren, ze ergens aan ging friemelen of even met haar haar speelde. 'Oké, Meneer.' Antwoorde ze uiteindelijk. Waarna ze zichzelf licht vervloekte omdat haar stem er nogal zwak uit kwam. Toch was het duidelijk dat ze wel respect voor de man had, of ze hem een beetje negeerde of niet. Haar grijze ogen stonden bedenkelijk terwijl ze even nadacht. Ze wist dat ze er hard aan zou moeten trekken wou ze überhaupt in staat zijn haar energie en dus innerlijke vlam onder controle te houden. Heel even schraapte ze haar keel. 'Kunt U mij dan helpen leren, hoe ik het onder controle kan houden?' Vroeg ze zich uiteindelijk zachtjes af. Haar ogen stonden nog steeds rustig, de glinstering was inmiddels al weer vervaagd, gezien het feit dat het kleine beetje energie, dat ze nog had, nog een beetje onrustig was. Het kwam in kleinere golfjes dan op het moment dat haar vuur op springen stond, kleiner maar des te meer onopvallender. Toch wist ze wel dat de leraar haar waarschijnlijk in de gaten hield, en ze zich dus niet al te veel zorgen hoefde te maken. Immers had hij haar hand nog vast, en als haar energie rare toeren ging vertonen was dat zeker te voelen. Haar wenkbrauwen hadden een kleine frons gevormd terwijl ze in gedachten verzonken voor zich uit tuurde. Hopend dat de leraar haar zou willen helpen, sinds ze wist dat ze het alleen niet kon.

Roselle had haar ogen zo veel mogelijk gesloten, in de hoop zoveel mogelijk rust te houden. Ze wist wel dat ze waarschijnlijk de hele dag nog met haar kleine beetje energie moest doen. De wind ruiste nog steeds, en de koelte en het geluid, maakte dat ze heel iets bewoog. De handen van de hoofdmeester gaven langzaam een vredig pulserende energie mee. Eentje die haar lichaam hard nodig had, en die maakte dat ze ontspande. Terwijl ze normaal gesproken altijd gespannen zou zitten als er volwassene in de buurt waren. Niet zozeer omdat ze bang was een fout te maken, nee meer omdat ze wist hoe volwassenen konden zijn. Onredelijk en oneerlijk, ze zag zelf niet zo het probleem in een halfbloed zijn. Maar anderen leken er nogal grote problemen mee te hebben. Haar schouders voelde stijf aan, van het lang aangespannen houden van haar spieren. Een soort spierpijn had zich in haar lichaam gezeteld. Toch wist ze ook wel weer, dat zodra ze vrijelijk bewoog, de spierpijn langzaam zou verdwijnen. Een zachte zucht verliet haar lippen dan ook, terwijl ze haar ogen heel even opende.

Het duurde dan ook niet al te lang voordat ze hem bevestigend toeknikte. Haar ogen waren rustiger met de seconde geworden, ook al vertrok haar gezicht zo nu en dan toch iets. Ze voelde zich duidelijk niet op haar best, al had ze ook niet anders verwacht. Ergens hoopte ze er op dat de hoofdmeester haar verder gewoon redelijk zou negeren, ze was wel wat gewend doordat haar moeder van Shadra kwam. Maar hield duidelijk niet van aandacht, misschien dat ze daarom ook redelijk rustig en makkelijk over kwam. Enkel kwam dat alleen voor als ze respect jegens degene voelde. Toch kon ze nog een redelijke leerlinge zijn zolang de lessen leuk waren. Zolang ze zich wou inzetten voor haar presentaties. Ergens was het duidelijk dat ze wel een goed en groot potentieel had, maar dat kwam er duidelijk niet uit. Ze had zichzelf enorm verwaarloosd, zeker in het groeien van haar magie. Haar duistere magie gebruikte ze ook erg weinig, enkel bleek die makkelijker onder controle te worden gehouden dan haar vuur. Het pulserende gevoel dat ze altijd voor en na een aanval had, nam met grote snelheid af. Waardoor ze haar volle aandacht op de zwarte man voor haar kon richten. De hoofdmeester gaf antwoord op haar vraag.'Daar ben ik voor,' was zijn eerste reactie op een kalme toon. 'In dat geval moet u een bijles aanvragen, al kan ik niet garanderen dat de controle in uw geval stabiel zal zijn. We kunnen er hoe dan ook aan werken.' Het meisje knikte langzaam weer, instemmend en wetende dat de man gelijk had. Zwijgend werd haar hand losgelaten waardoor die langzaam in haar schoot viel. Ze vouwde haar handen voorzichtig over elkaar heen. Terwijl ze zachtjes beet op haar onderlip. Haar grijze ogen stonden vermoeid, maar toch levendig. Iets wat ze een paar minuten geleden duidelijk niet had gehad. Ze slikte moeizaam voordat ze iets verschoof. Zo nu en dan voelde ze zich licht in haar hoofd, maar klagen erover deed ze niet. Ze wist dat ze als het moest zichzelf wel naar de lessen kon slepen. Daarbij had ze zo het gevoel dat Master Savador van plan was haar niet te laten spijbelen. Ze had misschien al te veel gespijbeld. Ze kon het niet permitteren om erg achter te gaan lopen. Zeker niet met de matige controle die zij had over een van haar magiesoorten.

Ze had zo het idee dat de les nu wel afgelopen moest zijn. Niet alleen doordat ze hier en daar een donkere schim achter het raam zag bewegen, maar ook door het feit dat ze er al een poosje zaten. Immers had hij haar pas naar twintig minuten in de les gevonden. Haar ogen knipperde onrustig, iets dat een teken was voor ongemak bij haar. Toch viel het niet op, haar lichaamstaal was verder namelijk rustig en vredig. De rustig pulserende bloedstroom die het vuur ook circuleerde was een opluchting voor haar. Ze begreep wel dat de hoofdmeester wou dat ze bijles aan zou vragen. Hij kon niet een hele les op haar concentreren terwijl er nog andere mensen in het lokaal waren die zijn aandacht nodig hadden. Toch had ze nog nooit aan bijles gedacht, ze had enkel gedacht aan de manier waarop het vroeger ging. Nu kneep ze haar handen tot stevige vuisten en haalde diep adem door haar neus, terwijl ze door haar mond naar buiten ademde. Het was duidelijk dat sommige herinneringen het moeilijker maakten voor haar om alles onder controle te houden. Zachtjes vervloekte ze zichzelf dan ook, maar enkel en alleen in gedachten. De man voor haar hoefde er namelijk niets van te weten. Haar ogen gleden over het plein, de meeste leerlingen hoefden niet over het plein te lopen om naar de volgende les te komen, maar een enkeling staarde hun nog aan. Iets wat haar lichtelijk op haar zenuwen werkte. Dus besloot ze langzaam op te staan, iets wat ze iets te snel deed, waardoor ze duizelig bleef staan. Het enige teken waardoor te merken was dat ze duizelig was, was het feit dat ze bijna meteen omviel. Toch had ze zich vast weten te grijpen aan het bankje waar ze zo net op gezeten had. Heel even was ze het feit vergeten dat ze zich ook nog melden moest bij de ziekenzaal die dag. Totdat ze zich in een kort helder moment -omdat het draaierige gevoel even was opgehouden- herinnerde dat ze daar die dag heen moest. 'Waar is de ziekenzaal eigenlijk?' Vroeg ze, op een net zo'n zachte toon als ze de vorige vraag gesteld had.