Het was niet alledaags dat Ronodan zich op de leerlingen etage bevond. Waarom zou hij ook. Wat had hij hier te zoeken? Als het aan hem lag bleef hij zo ver mogelijk bij die vervelende betweterige kleine insecten vandaan. Maar vandaag had hij een reden om hier te zijn. Het was een paar dagen na zijn ,,conflict'' met Jareth om het maar even zacht uit te drukken. Hij had er slechter af kunnen komen. De schrammen daargelaten, had hij drie gekneusde ribben, een verbrande plek op zijn onderarm en een uit de kom geschoten schouder eraan overgehouden. Zijn schouder had hij zelf weer terug geduwd. Zijn ribben hadden langer nodig. Het zorgde ervoor dat hij een tijdje geen lange afstanden kon vliegen. En hij werd er gek van, dat aan de grond gebonden zijn. Daarom was hij aan het rondneuzen op de etage van de woudmagiër leerlingen. Misschien dat sommigen van hen kruiden hadden om het sneller te genezen. Want hij weigerde om langs de ziekenzaal te gaan. Hij had weer een deur achter zich dichtgetrokken. Weer geen succes. Toen galmde het geluid van een hartslag door zijn hoofd, gevolgd door voetstappen. Maar hij kende dit hart. Het behoorde toe aan een slank meisje met grote groene ogen en zacht bruin golvend haar. Ze kwam zijn kant op. 'Help me even hier, oude vriend,' fluisterde Ronodan tegen de lucht. Hij sloot zijn ogen en ademde uit. Zijn lichaam loste op in rook en verdween voor het menselijk ook. Hij drukte zich plat tegen de muur. Ze liep zo langs hem. Ze zag hem niet, ze voelde hem waarschijnlijk niet eens. Zijn ogen volgde haar in het voorbijgaan. Haar sierlijke, elegante passen die zo goed aansloten op haar vrouwelijke figuur. Ze leek afwezig. Ronodan hoefde niet naar haar zwevende gedachten te luisteren om ze te kennen. Hij wist precies aan wie ze dacht. Toen ze voorbij was maakte Ronodan zich los van de muur. Hij kon haar zoete geur nog steeds ruiken. Hij besloot haar te volgen. Nog altijd onzichtbaar voor haar. Hij wilde weten wat ze ging doen.

Het was te verwachten dat ze terug keer naar haar kamer op de etage. Wat zou ze hier anders te zoeken hebben? Ronodan volgde Lea langs alle deuren totdat ze er eentje opende en naar binnen ging. Hij glipte onder de kier van de deur door en drukte zich aan de binnenkant opnieuw tegen de muur. Zijn ogen bleven Lea volgen terwijl ze haar huisdier gedag zei. Ze verdween de badkamer in. Hij wachtte tot hij zeker wist dat ze de deur achter zich dicht had gedaan en maakte zichzelf toen los van de muur. Hij dwaalde door de kamer heen. Het was ergens precies zoals hij zich bij haar had voorgesteld. Zijn blik ging even naar de rat. Voor een moment dacht hij dat het beest terug staarde. Niet zo'n heel vreemd idee. Mensen mochten hem in zijn rook vorm misschien niet zien, maar dieren waren daar gevoeliger voor. Ze roken hem meestal wel. Hij negeerde het beest verder en liep naar het bureau. Er lag een klein briefje op. Hij herkende het handschrift en zijn gezicht vertrok. Mochten er nog twijfels bestaan over Jareth's intentie met deze jonge dame dan werden de nu helemaal weg genomen. Ziekelijk. 'Je bent een volwassen vent Jareth. Alsjeblieft zeg,' fluisterde Ronodan walgend tegen zichzelf. Hij speurde het bureau verder af. Er stond een klein kistje. Toen hij het opende kwam er geluid uit dus hij sloot het ding na de eerste drie tonen. Heel even bleef hij wachten of hij in de badkamer Lea misschien gealarmeerd had. Maar toen er na een tijdje niks gebeurde ging hij verder. Maar halverwege in zijn beweging stopte hij. Zijn hand was aan het vervagen. Hij moest snel zijn vaste vorm weer aannemen, anders zou hij volledig vervliegen. Hij concentreerde zich, maar toen hoorde hij achter zich de deur open gaan. Hij schold Lea de huid vol in zijn gedachten en zette een paar stappen naar achteren om baan vrij te maken voor haar. Ze droeg niets anders dan een handdoek. Het was maar goed dat ze hem niet in zijn rokerig staat kon zien. Toen ze weer verdween sloot Ronodan opnieuw zijn ogen. Hij concentreerde zich en begon langzaamaan zijn vaste vorm weer aan te nemen. Meteen knalde de pijn van zijn verwondingen terug in zijn fysieke lichaam en hij beet zijn tanden op elkaar om stil te blijven. Hij hield zich stil toen Lea terug kwam. Ze liep meteen door naar haar bureau. Ze opende zelf het kistje dat hij eerder had willen bekijken. Er lag een foto en een ketting in. Een zacht, lieflijk melodietje vulde de kamer. Doodstil bleef hij staan terwijl Lea alleen maar in haar eigen gedachten bezig was en naar haar bed liep om haar jurk te pakken. 'Dat is een mooie jurk voor een eenvoudige avond als deze. Bijzondere plannen misschien?' vroeg hij toen. Zijn stem klonk zacht maar nog altijd even zwaar. Een licht accent uit oude gloriedagen rolde over zijn tong bij elk woord.

Het was grappig om haar geschrokken gezichtje te zien als het porseleinen popje dat ze was. Het gaf een raar gevoel van macht. Zo een die samen ging met een vreemde tinteling door je lijf. Hij moest toegeven dat die tinteling iets in hem losmaakte. Haar respectloosheid wakkerde dat alleen nog maar meer aan. 'Ben je kwaad op me Lea? Je bent niet de enige. Maar ik ben hier niet om je iets aan te doen,' ging hij onverstoorbaar verder, alsof haar toon hem helemaal niks deed. Hij zette een paar passen in haar richting. Maar daarna keek hij opzij, naar het muziekdoosje. Het tere dingetje met de zachte lieflijke melodie. Het deed hem sterk aan haar denken. Hoe toepasselijk om het in haar kamer te vinden. Hij stak zijn hand uit naar de handgeschreven uitnodiging van Jareth en liet zijn ogen over de regels glijden. Ongegeneerd stond hij gewoon haar privépost te lezen. 'Je gaat te laat komen als je nog langer met die handdoek blijft staan,' sprak hij zachtjes zonder op te kijken. Hij legde het briefje weer neer en schoof een paar rode lokken uit zijn gezicht. 'Mag ik eerlijk met je zijn? Ik kom mijn verontschuldigingen maken. Je weet het niet, maar toen, bij de arena, heb ik een aantal hele nare dingen over je gedacht,' ging hij zacht verder. Zijn ogen waren nu strak gericht op het danseresje dat zachtjes ronddraaide in het doosje zolang de muziek speelde. 'Héle nare dingen,' herhaalde hij fluisterend. Het was wel duidelijk aan wat voor soort dingen hij gedacht had. 'Dat was...erg onaardig,' ging hij verder terwijl hij Lea weer aankeek. 'Ik zou als ik jou was nu echt die jurk aantrekken,' ging hij op drogere toon verder.

Natuurlijk was ze kwaad op hem! Hij had haar (waarschijnlijk) gevolgd. Hij was ongevraagd haar kamer binnen gedrongen. En het ergste van alles! Hij had Jareth aangevallen. En ze zou Ronodan daar nooit voor vergeven. Het kon haar niet schelen wat zijn redenen waren geweest. Met een mengeling van boosheid en spanning staarde ze de lange man voor haar aan. Daar stond ze dan, (voor haar gevoel) half naakt. En ze was al preuts genoeg. Toen hij een paar passen dichterbij kwam zette zij zelf een paar passen naar achtere, tot ze met haar rug tegen de muur aan stond. Haar handen stevig met de handdoek om zich heen. Ronodan keek opzij en Lea volgde zijn blik naar haar dierbare muziekdoosje. De Legendarische Magiër stak zijn hand uit naar haar bureau en even was ze bang dat hij het doosje op zou pakken om er wat voor vreselijks dan ook mee te doen. Maar in plaatst daarvan trok hij de note van Jareth van haar desk. Haar hart maakte een sprongetje van schrik en ze wilde het uit zijn handen trekken. Ze kon de moed er alleen niet voor opbrengen en blees stil toestaan kijken hoe hij haar privé leven aan het bestuderen was. Nu wist hij het zeker en het verlegen meisje slikte zacht. Toch bleef ze hem recht in zijn ogen aankijken toen hij begon over de arena, zelfs al keek hij haar niet aan. Ze hoefde niet te voorspellen wat voor dingen hij over haar gedacht had. “Waarom?” klonk haar stem zacht onvast. Voor ze het wist floepte het eruit en ze keek hem strak aan, bang voor zijn antwoord.

Haar blik viel terug op de zacht blauwe jurk toen hij die noemde en met een ruk schoot haar hoofd om naar de wandklok op haar muur. Ze had niet heel veel tijd meer. Oh waarom was Ronodan ook haar kamer binnen gekomen. Ze bleef hem onzeker aankijken maar liet toch de handdoek los die op de slap op de grond viel. Hij had gelijk. Ze draaide zich van hem af naar haar bed en pakte haar jurk op. Ze dacht even stilletjes na, terwijl hij daar stond, en zei toen zacht “Als.. als je werkelijk je excuses komt maken.. kun je wel wat voor me doen.” Ze kon eigenlijk niet geloven dat ze op het punt stond dit aan Ronodan, de aartsvijand van Jareth, te vragen. “Zou je me kunnen helpen?” ze hield de jurk nu in haar handen, doelend op de hulp die ze nodig had om het aan te trekken, en keek hem voorzichtig aan.

Hij kon zowat het bloed door haar aderen horen ruisen en de versnelde hartslag horen die woede meestal teweegbracht. Met zijn handen nog op zijn rug voelde hij zacht aan zijn eigen pols. Het geluid liet zijn adrenaline ook stromen. Hij bracht zichzelf in beweging en maakte op zijn dooie gemak een toeristen tour door Lea's kamer. Haast alsof ze er zelf niet was. Zijn ogen bleven hangen bij het muziekdoosje, en de handgeschreven uitnodiging van Jareth.
Hij stopte midden in zijn beweging toen Lea hem vroeg waarom. Het leek alsof ze de meest grove belediging over zijn voorouders had gemaakt, zo abrupt was zijn beweging geweest. Hij draaide zijn hoofd een paar graden om Lea aan te kunnen kijken. 'Waarom ik die dingen dacht?' vroeg hij uiterst kalm. Maar hoe relaxt hij zich ook voordeed, hoe echt zijn flauwe glimlach ook leek, de harde glans in zijn ogen verried alles. Hij draaide zich nu volledig naar Lea toe. 'Ik was misschien niet helemaal helder. Of misschien had ik juist een moment van uiterste helderheid. Zonder jouw tussenkomst had ik mijn zaken met Jareth af kunnen ronden,' legde hij zo rustig mogelijk uit. Het was niet de bedoeling geweest dat hij levend uit de gevecht was gekomen. Maar zij had dat verpest. En hij zou Jareth nooit meer zo gek krijgen. Hij had tijdens het praten de helft van de afstand tussen hem en Lea verkleint. Maar nu was hij gestopt met lopen. Zijn blik ging even terug naar het muziekdoosje. Toen hij haar weer aankeek begon hij over de jurk. Zijn ogen bleven elke beweging van haar volgen toen ze de handdoek eindelijk los durfde te laten en de jurk van haar bed pakte.
Zijn wenkbrauw schoof lichtelijk enkele centimeters omhoog toen ze hem vervolgens vroeg haar te helpen aankleden. Hij zei niets maar legde de laatste paar stappen tussen hen af. Met zachte handelingen hielp hij haar in de jurk. Langzaam ritste hij de rits van de jurk omhoog en legde Lea's zachte bruine lokken weer over haar rug.