Opstaan en les volgen werd minder erg nu hij een beter slaapschema had. Alhoewel hij het nog steeds moeilijk had met slapen, ging het al beter. Hij had meer dan drie uurtjes slaap per nacht, en hij had het zelfs voor elkaar gekregen om zijn punten omhoog te krijgen voor sommige vakken. Niet veel hoger, maar alles was beter dan niets. Hij was die ochtend dus ook mooi op gestaan en had gewoon zijn lessen gevolgd. Hij had zelfs niet gedacht aan skippen. Wat een verandering in zijn normaal doen. Maar hij snapte het systeem van de school nog altijd niet. Konden roosters niet gemaakt worden zodat hij niet van een leslokaal dat ver lag helemaal naar de ruïnes moest lopen. Het ontbrak hem er nog net aan dat hij niet ook nog een gymles had gehad in de gymzaal of zo. Gelukkig niet, dan zou hij zichzelf naar de ruïnes gesleept hebben. Hij was best blij dat er tijdenlijk geen gymlessen waren. Kon hij nog genieten van lui zijn, zolang dat kon. Maar zijn les was achter de rug, en voor eens had hij echt ook wat bijgeleerd. Hij had opgelet. En hij had geen idee hoe dat dat kwam. Met enige trots dat hij niet als een complete idioot een klas uitgelopen kwam besloot hij maar braaf al naar zijn nieuwe les te vertrekken. Beter te vroeg dan te laat, zo was het toch? En hij kon nog altijd traag lopen, dan kwam hij misschien niet als eerste aan. Niet dat het hem echt veel zou interesseren. Hij had gehoord dat de leerkracht vrolijk was en hij zou heus wel met haar kunnen spreken in plaats van in stilte te zitten wachten op de andere leerlingen. Niet dat hij dat echt van plan was. Ach ja. Gelukkig lagen de ruïnes geen kilometers ver weg, en hij kon er tenminste wat rond kijken zonder de muffe muren van een klas voor zich te zien.
De ruïnes waren een plaats waar hij niet echt de beste herinneringen aan had, maar het was wel oké voor een les. Hij zag dat er al een vrouw bezig was. Dat moest die Miss Hange wel zijn. "Goededag Miss, Kailee Rietz present", zei hij en keek nieuwsgierig naar het dier dat ze aan het voeren was. "Awhh", mompelde hij daarna, over het beestje. Hij liet zijn rugzak van zijn rug glijden en zette h'm neer naast zijn voeten.

De vrouw had al van een afstandje naar hem gezwaaid, en natuurlijk had hij maar teruggezwaaid naar haar. Hij was aangekomen en had de vrouw begroet en zichzelf aanwezig gemeld, ook al begon hij te beseffen hoe overbodig dat wel niet aan het worden was. Leerkrachten merkten het echt wel wanneer al hun studenten er waren of niet, maar het was natuurlijk wel handig om je naam bekend te maken aan de leerkracht. Achwel. “Aangenaam Kailee, is het goed dat ik je Kai noem?” Hij knikte naar haar en moest spontaan ook glimlachen van haar vrolijke gelaat. Hij zag de Gemron die ze had zitten voeren en liet een 'awh' ontsnappen aan zijn lippen. Hij schonk geen aandacht aan de leerling die Syrax heette en die Miss Hange al leek te kennen. Kai had z'n rugzak op de grond gezet omdat hij het gewicht op zijn rug liever kwijt dan rijk was. Dat hij geen aandacht schonk aan de tweede leerling wou niet zeggen dat hij niet geschrokken was toen Hange richting de kerel begon te roepen, over zijn draak of zo iets. De kerel met het blauwe haar keek weg van de Gemron toen hij nog een stem hoorde die zich aanwezig meldde. Eén of andere Danny, hij kende hem niet. Misschien ooit zijn gezicht in de gangen gezien, maar hij kon zich niet herinneren dat hij ooit een gesprek gevoerd had met de kerel. Waarschijnlijk niet, Kai had niet echt een reden om contact te zoeken met mensen die hij niet kende. Ook meldde zich nog een meid aanwezig. Alex, ook haar kende hij niet. De leerkracht begroette hen, net zo vrolijk en enthousiast en luid als hij verwacht had na haar geroep op Syrax. Kailee keek haar aan toen ze op haar vingers floot. De diertjes kwamen rond haar zweven. “Deze schattige kleine draakjes zijn Gemrons! En hun naam hebben ze zeker niet gestolen, nee nee zeker niet!” Hij keek naar het kristal van de Gemron toen ze er op wees. “Ze hebben dit kristal altijd vast, bekijk het als hun hart, zonder dat kunnen ze niet leven! Ze worden dus ook door hun ouders een kristal geschonken en met de meest recentste magiegebruik in de omgeving, kleurt het kristal naar de secundaire kleur van deze soort magie! Ook aan de kristallen kan je zien hoe gezond ze zijn en hun leeftijd kan je er ook mee bekijken, hoe trager de essence in het kristal beweegt, hoe ouder de Gemron en als je barsten ziet in het ronde kristal dat ze dragen, zijn ze ziek. Nu wil ik dat jullie allemaal jullie primaire magiesoort met me meedelen en dan gaan we samen de Gemrons van jullie magiesoort bestuderen en voederen!” Hij haalde zijn mondhoeken omhoog, dit kon nog een leuke les worden ook. Ook vond hij het enthousiasme van de vrouw geweldig, ook al wist hij dat het hem ook erg zou kunnen irriteren als hij een slechte dag had. Toch dacht hij dat het hem eerder zou doen lachen dan iets anders, haar vrolijkheid. "Mijn magiesoort is air", zei hij. Kai keek de Gemrons aan en probeerde te zien welke van de beestjes de luchtmagie Gemron was.

<sub>Verzorging voor fabeldieren, veel zin had ze er niet in. Het had deze dag als enigste vak op haar rooster gestaan en er was voor een moment de gedachte om er gewoon niet naartoe te gaan. Wat voor nut had het vak namelijk voor haar? Niet veel, huisdieren waren nooit haar ding geweest nadat ze Sammy was kwijtgeraakt toen ze weg moest van haar thuis, opgevangen werd in een pleeghuis. Ze had hem moeten afgeven aan Jack, haar jeugdvriend die ze sindsdien nooit meer had gezien. Ze hoefde niet te weten hoe ze dit soort dieren moest verzorgen, want het zou toch nooit in haar planning staan het te doen. Bovendien waren het meestal niet de dieren waarin ze geïnteresseerd was. Ze had het namelijk niet zo op die pluizige diertjes, had liever gewoon iets simpels zoals een hond, geen fantasie wezen dat in de diepe wouden van Gren rondliep. Zo’n interessante planeet vond ze dat namelijk nu ook weer niet, ze hoefde niet te weten wat voor iets raars daar rondliep of vanaf kwam. Het kwam er dus op neer dat Ziva zowel onbewust als bewust in de morgen al vroeg naar buiten was gegaan om daar wat rond te hangen. Het was nog net zomer, begon alweer iets kouder te worden, maar herfst was het nog nét niet. Dit betekende dat ze nog een paar weekjes kon genieten van dat raziaanse weer, voordat ze over zouden gaan in een ijskoude winter. Iets waar ze vast en zeker last van zou krijgen als haar vuurmagie niet snel aangewakkerd werd, ze kon zichzelf immers niet meer opwarmen wat voor Thorne natuurlijk heel ongewoon was. Dat had ze al gedaan vanaf ze een klein kind was, haar vuurmagie had altijd als een grote vlam in haar hart gebrand. Dat het gedoofd was, daar wilde ze dan ook niet aan geloven. Buiten lette ze echter niet veel meer op de tijd, ze stak al haar aandacht aan haar omgeving en was ergens gaan zitten om gewoon wat na te denken en haar ogen te sluiten om misschien ook wat tot rust te komen. Uiteindelijk had het ertoe gebracht dat ze op een gegeven moment in slaap sukkelde en enkele uren later wakker werd. De zon had zich over die tijd zo verplaatst dat ze constateerde een tijd te hebben geslapen. Ze liet haar blik naar een horloge om haar rechterpols glijden, de tijd die er op stond beviel haar alles behalve. Ze was een kwartier te laat, misschien wel meer dan dat, voor haar les. Even kwam er weer die gedachte om gewoon te blijven zitten. Een kwartier. Ze kon beter niet komen dan een kwartier te laat, toch? Een zucht rolde over haar lippen toen ze zich bedacht dat ze eigenlijk niet veel verder in de problemen wilde komen. Ze zou er een goede smoes voor kunnen verzinnen, misschien werd de nieuwe docente wel niet zo snel kwaad, gaf ze niet zo snel straf. Als ze niet zou komen had ze meteen een reputatie boven haar naam hangen, misschien ging de feeks dan wel naar haar mentor toe en zou ze nog meer in de problemen met hem komen.
Met tegenzin zette ze zich dan uiteindelijk van de muur waartegen ze geleund had af, zodat ze weer op twee benen zou staan en richting de ruïnes, waar de les al van start was gegaan zonder haar. Ze zou er snel wel achter komen of ze iets cruciaals had gemist en of de nieuwe docente kwaad op haar zou worden en strafwerk zou uitdelen voor het te laat komen – natuurlijk hoopte ze dat dit beiden niet waar was, want ze had geen zin om een extra les aan te vragen en al helemaal geen zin om strafwerk te schrijven of na te blijven. Haar leven was al een stuk drukker geworden de laatste tijd, mede doordat ze haar vuurmagie terug probeerde te krijgen en hier verschrikkelijk in leek te falen. Het frustreerde haar, tot op het punt dat ze het ’s nachts niet meer fatsoenlijk in slaap kon komen. Uiteindelijk, na een beetje geslenterd te hebben omdat ze toch al een kwartier te laat was en veel later toch niet meer uitmaakte, kwam ze aan bij de ruïnes. Daar zag ze de groep mensen al staan, een vrouw die haar nog volledig onbekend was stond voor de groep en had net haar zegje gedaan. Ze was niets veranderd sinds hun laatste ontmoeting, een andere les die gepland was als introductie les voor de vrouw die de naam Miss Hange met zich mee droeg. Ze had haar geen fijne docent geleken, al dat geschreeuw en enthousiasme was nou niet bepaald iets voor Ziva Thorne. In totale kalmte voegde ze zich bij de groep, haar blik hield ze echter strak op de vrouw gericht. Ze zou wel zien wat ging komen nu. ”Goedemiddag Miss Hange,” sprak ze dan maar beleefd. ”Het spijt me dat ik zo laat ben, ik werd opgehouden.” Ze glimlachte even kort, waarna ze haar blik naar de beestjes liet glijden die bij de vrouw stonden en een van haar wenkbrauwen omhoogtrok. Zo te zien had ze wel degelijk iets gemist, de uitleg over deze diertjes vast en zeker ook. Ach well, ze zou het vast nog een keer te horen krijgen als ze er naar zou vragen. De vrouw was zo’n enthousiast mens, het zou haar vast geen worst uitmaken haar woorden te herhalen. Voorzichtig liet ze haar blik weer omhoog glijden naar Miss Hange, afwachtend op een antwoord van haar kant. Ze zag er weer net zo enthousiast uit als altijd, maar wist zelf ook wel dat zoiets in enkele seconden kon veranderen. Ze had het namelijk wel vaker meegemaakt dan iemand van een doodse kalmte overging tot een alles vernietigende woede.

Sorry dat deze zo ontzettend laat is!</sub>

Hij keek naar die Syrax toen die sprak, maar schonk geen aandacht aan de woorden. Het was toch maar over welke magie hij had, en dat interesseerde hem bijster weinig. Dat Alex-meisje zei niet eens iets, maar dat boeide hem ook niet. Ze deed maar.
Er kwam een Gemrom op hem af gezweefd, een felgee met de cyaangekleurde parel. Kai keek net zo verwonderd naar het dier als dat het dier naar zijn haar aan het kijken was. Maar toen de gemron op zijn haar begon te sabbelen, verschrok hij toch een klein beetje, al lachte hij gauw genoeg weer. Hij vond het grappig dat het beetje zo geïnteresseerd was dat hij zelfs wou sabbelen aan zijn haar. En Kai liet hem maar doen, want waarom ook niet? Het was niet iedere dag dat je bevriend kon raken met een Gemron. "Ik was nog vergeten! Bij geboorte nemen ze de eerste gebruikte magiesoort in zich op die nog in de lucht hangt, hierdoor krijgt hun parel en hun schubben hun typische kleur! Maar dus, we gaan ze voederen! Lichtmagie gemrons eten van het licht, dus je zal ze moeten eten geven met een beetje lichtmagie in je hand, gewoon een klein balletje, als een snoepje! Het zelfde geldt voor de lucht en vuurmagie gebruikers onder ons!" Hij knikte naar de vrouw en keek naar de Gemron die het opgegeven had op zijn haar, hij had blijkbaar begrepen dat zijn haar niet van air gemaakt was. "Ze kunnen in het begin misschien wat schuchter zijn qua gedrag, maar eten gaan ze nooit uit de weg tenzij ze ziek zijn!" Hij grinnikte en riep een klein balletje lucht op. Hij hield het de Gemron voor en deed zijn best om het niet weg te laten vliegen, of dat het niet tegen het beestje zijn neus op kwam, dat zou ook niet aangenaam zijn. De Gemron keek eerst wat onzeker en bang, maar toen hij het eten zag kwam hij korterbij, al had Kai het gevoel dat ze de basis van hun 'vriendschap' al gevormd hadden met het haargesabbel.
Hij keek op toen hij een stem hoorde die hij herkende. Ziva. Ze kwam ook nog, blijkbaar. Wel lekker laat. Maar gelukkig vor haar was ze niet de enige laatkomer, er kwam nog een meisje aangelopen en als ze niet helemaal 100% uit snoepgoed bestond, dan wist Kai het ook niet meer. Ze leek gewoon van snoep. Revea heette ze, zei ze. Wel, leuk voor haar. Maar nu concentreerde Kai zich weer op de Gemron. Die at het bolletje air magic op en en leek er zeer tevreden mee. Kailee aaide het diertje voorzichtig en keek naar Miss Hange. "Moeten we ze een bepaalde hoeveelheid voederen?" vroeg hij.

De Gemron had inderdaad in het begon wel even bang geleken van wat hij deed, maar het feit dat zijn haar blauw was had blijkbaar al geholpen, want het diertje was vrolijk op zijn lokken gaan sabbelen. Ach ja, dat droogde wel weer op. Hij lette er alleen op dat hij zijn haar niet af zou knagen, want dan was alle lol er natuurlijk wel weer af. Hij voederde de Gemron, net zoals Miss Hange gevraagd had, en keek toen haar richting uit. "Moeten we ze een bepaalde hoeveelheid voederen?" Gelukkig was dit niet het type leerkracht dat je gewoon straal negeerde: “Een klein bolletje magie ter grootte van een pingpongballetje!” Hij knikte en keek weer naar de gemron bij zich. 'Dit kereltje ziet er gezond uit, maar als ze ziek zijn hoe maak je een Gemron weer beter?' hoorde hij gevraagd worden, en voor kort schoten zijn blauwe ogen naar de jongen. Of ja, 'de jongen' kon nu ondertussen wel gewoon vervangen worden door 'Syrax'. Blijkbaar had de Gemron van Syrax zich het al gemakkelijk gemaakt op diens schouder, maar Kai had nog altijd problemen met de zijne. Het was niet alsof hij goed overweg kon met dieren, en hij pakte ze liefst niet op omdat hij niet gebeten of aangevalln wou worden. Hij had gehoord dat Hange gezegd had dat de beestjes het geweldig vonden als mensen aan hun nekje aan het krabben waren, dus een beetje afwezig begon hij dat te doen, om de Gemron zich beter op zijn gemak te doen voelen.
Afwezig, want hij keek met een halve blik naar Revea die ook problemen leek te hebben met haar toegewezen wezen. Ze leek bang van het dier, want zodra het opsprong naar haar bolletje magie, trok ze haar hand terug. Hij zat dicht genoeg om te horen dat ze iets zachtjes zei, maar hij verstond enkel 'hand' en 'op'. Wel, de rest van de zin was niet bijzonder lastig zelf in te vullen. Na even raakte hij echter verveeld van naar har kijken, dus keek hij weer naar het vrolijk gekleurde diertje dat hij nog steeds in de nek aan het krabben was. “Als jullie klaar zijn met je Gemron te voederen, check op hun gezondheid en brief door of ze in jouw ogen er gezond uitzien of niet!” Als hij honderd procent eerlijk was, had hij het nu wel gehad met de vrouw haar vrolijkheid en luide stem. Ze was heel erg aardig en waarschijnlijk één van de aangenaamste leerkrachten op de school, maar hij begon zich te ergeren en ze hielp er niet goed aan. Hij ergerde zich aan het feit dat Ziva er was, dat Syrax zou vlot bezig was met zijn Gemron en dat die van hem nog steeds geïnteresseerd naar zijn haar aan het kijken was. Toch, een opdracht, dus dat ging beter. Hij pakte het diertje voorzichtig op en keek naar het kristal. Als dat het hart was, dan mocht er waarschijnlijk niets aan zijn. Blijkbaar had Revea's beestje een probleem met zijn kristal, want dat was duidelijk te horen aan de toon in haar stem terwijl ze naar de leerkracht riep dat er wat mis was. Kai had geen idee hoe veel krassen er op het kristal mochten staan, maar hij vond dat zijn Gemron er gezond uit zag en dat de 'substantie' binnenin het 'hart' bewoog nog aan een mooi tempo, dus erg oud of erg ongezond zou hij vast niet zijn. Zo wel, ja, pech, dan had hij niet mooi door wat als goed en wat als slecht beschouwd werd. Hij was geen held in dit soort dingen.