De baby adelaar staarde haar aan en zij staarde terug. Zo ging het al sinds ze haar gevonden had. Essy was een opstandige vogel die helemaal niets van haar leek te moeten hebben en ze begreep niet waarom. Ze snapte niet wat ze verkeerd deed, maar de gefrustreerde geluidjes die de hele dag door gingen zeiden voor haar genoeg. Opeens had de jonge adelaar voor haar raam gezeten en het was voor haar nog steeds een raadsel hoe ze daar gekomen was. Essy kon nog niet vliegen en iemand had haar daar neer moeten hebben gezet. Ze probeerde het geknaag in haar binnenste te negeren en het feit dat Essy daar opeens gezeten had niet te linken aan de verdwijning van Tess. Ze wilde niet denken dat haar beste vriendin Essy voor haar raam gezet had, wan dat zou twee dingen betekenen. Tess zou hiermee aangegeven hebben dat ze nooit meer terug zou komen en het zou haar weer hoop geven dat ze nog leefde. Dus hield ze liever het scenario van een wonder in haar hoofd. Toch wist ze niet of dit wondertje haar ooit zou mogen. Ze leek niets goed te kunnen doen en dat bracht haar nog verder in de depressie dan dat ze al gezeten had.

Ze was net klaar met de lessen en ze had besloten dat ze nog wel even naar de ruïnes kon gaan voordat het donker werd. Eigenlijk had ze Essy mee willen nemen, maar na verschillende smeekbeden had de adelaar haar kont naar haar toe gedraaid en boos naar haar poten gekeken. Tenminste Esmira dacht dat ze boos gekeken had. Ergens begreep ze haar ook wel, want waarschijnlijk miste ze haar familie. Het probleem was alleen dat ze echt geen idee had waar Essy vandaan kwam, dus kon ze er niet meer van maken dat dat de adelaar met haar opgescheept zat. “Toe nou Es.” Probeerde ze nog een keer en blijkbaar had dat het gewenste effect, want al was het met tegenzin stapte ze op haar hand en klom naar boven op haar schouder. Esmira glimlachte even voordat ze haar kamer verliet, steeds een klein beetje wind voor haar uit stuwend zoals ze nou altijd deed om niet ergens tegen op te knallen.

Essy maakte geen geluid meer, maar bleef stilletjes op haar schouder zitten en ook zij verbrak de stilte niet. Ze moesten elkaar nog vinden, maar dat ging nog niet zo makkelijk. Het was in ieder geval al heel wat dat de baby adelaar met haar mee was gegaan. Toen ze bij de ruïnes kwam klom ze op wat stenen en ging daar zitten. Haar grijze ogen stonden alert alsof ze altijd voorbereid was om besprongen te worden. Ook al was haar zicht aanzienlijk verslechterd ze probeerde alles om haar heen in de gaten te houden. Het was daarom ook best frusterend dat ze niet meer zo scherp zag als ze eerder had gedaan, maar ze had zich er bij neergelegd zoals ze wel met meer dingen deed. Ze onderging het en probeerde er weer uit te krabbelen.

[&Master Savador]