Letterlijk alles was beter dan het laatste lesuur van een dag. Werkelijk alles. Nog liever zou hij helpen opruimen in de keuken van de school dan dat hij dat laatste uur moest uitzitten. Want leren deed hij niet. Hij lette ooit op het laatste uur. Hij staarde naar de klok en probeerde de secondewijzer sneller te dwingen door te staren. Wie weet lukte dat hem ooit nog wel. Alsof de secondewijzer bang zou worden. Het zou wel handig zijn. Dan zouden minuten geen zestig seconden meer duren. Want als het dan nog maar dertig seconden duurde, dan ging een minuut sneller om. Wat ervoor zou zorgen dat zijn vijftig minuten les met de helft verminderd zou worden, daar vijfentwintig minuten. Maal zeven, want zeven lesuren. Vijfentwtintig maal zeven is honderdvijfenzeventig. Hondervijfenzeventig delen door zestig, want een uur had dan wel nog zestig minuten, was twee komma negen één zes zes zes zes en nog een hoop zessen. Dan zou zijn schooldag veel sneller omgaan. Dan kon hij eerder weg. Dat zou helemaal perfect zijn. Shia schrok op toen de leerkracht plots voor zijn neus stond en een beetje vooroverboog. "Bevalt het u niet, Leif?" vroeg die. De jongen haalde een hand door zijn donkere haren en schudde licht zijn hoofd. "Nee." De leerkracht wreef door zijn ogen en zuchtte. "Ga dan maar op de gang staan." Shia strekte zijn rug tegen de rugleuning van de stoel aan en begon langzaam al zijn boeken in te pakken. Hij stond op en trok de rugzak op zijn rug. Jammer genoeg was deze leerkracht nog een beetje groter dan hem dus het 'stoere' effect van 'ik ga wel op de gang staan, puh puh' ging een beetje verloren. De jongeman liep door het lokaal heen en trok de deur achter zich dicht. Hij wist wat de bedoeling was. Hij zou zich moeten gaan melden, of zo. Maar daar had hij geen zin in. En dan nog eens strafstudie bovenop zeker? Nee. In plaats van mooi naar het kantoortje te lopen, verliet de jongen het schoolgebouw. Hij zou naar de ruïnes gaan. Daar was hij tenminste alleen.

Hij schold luid toen hij uitschoof en het stof van zijn jeans scheurde. Dat haalde ook zijn knieën open. Hij bleef even zitten en inspecteerde de wonden, maar stond daarna weer op. Hij liep verder naar de ruïnes. Shia klom een brokstuk op en bevond zich nu op de oude vloer van het gebouw. Mooi dat die nog steeds heel was, vond hij. Hij hield van de ruïnes. Stilte. Geen idiote mensen. Hij wreef door zijn ogen en begon rond te lopen. Wie weet vond hij hier nog wat leuks of moois. Maar plots zag hij een persoon zitten, die zijn schoenen proper aan het maken was. Hij ontdeed de beschermstukken van zijn voeten van de blaadjes en de vuiligheden die er op zaten. "Succes daarmee", sprak Shia met zijn ongeïnteresseerde, haast zagerige/zingerige stem. Hij ging naast de jongen zitten en vervloekte hem in zijn hoofd een beetje. Hij wou hier alleen zijn. Hij haalde een kauwgom uit zijn rugzak en zette die tussen zijn benen, waarna hij de kauwgom tussen zijn tanden stopte. "Wie ben je?" Hij keek opzij naar de jongen.

OOC: Sorry dat ie een beetje flut is Rosa ;v; Volgende wordt beter I promise~~

Hij wish dat hij er nog wel over zou horen ,over het niet passeren via het bureau om te melden dat hij uit de klas gezet was. Maar hij vond het niet eens zo erg. Hij was weg. Weg van de klas, weg van de leerlingen, weg van de leerkracht. Weg van het gezeur. Weg van het geklaag. Weg van de vragen, weg van de antwoorden, en bovendien was hij nu ook een soort van weg van zichzelf. Nu hij niet meer een emotieloze persoon moest spelen. Toch voor even niet, want wist hij veel dat hij een jongen tegen zou komen bij de ruïnes, waar hij gehoopt had juist om niemand tegen te komen. Ach wel, zolang deze jongen hem niet zou irriteren deed het hem niet zo bijster veel. Shia was naast hem gaan zitten en wenstte hem succes met wat hij aan het doen was - zijn schoenen poetsen. Ergens was het wel jammer dat hij de jongen zijn gedachten niet kon lezen, maar hij wist natuurlijk ook niet dat dat jammer was. Laten we het zo zeggen, als hij de jongeman de ander zijn gedachten had kunnen lezen, zou hij zich waarschijnlijk een stuk opener gedragen tegenover hem. Als hij geweten had dat het contrast tussen de vuile en de propere schoen hem bijna misselijk maakte, dan had Shia er waarschijnlijk zelfs een mondhoek voor opgehaald omdat het bij hem herkenbaar zou zijn. "Wie ben je?" vroeg hij aan de jongen en nu probeerde hij zo subtiel mogenlijk het uiterlijk in zich op te nemen. Hij zag dat de kerel haar had dat zo was tussen blond en bruin in zat, net zoals het zijne tussen bruin en zwart in zat. De kerels haar deed hem een beetje denken aan het zijne als hij moeite deed, maar dat van deze persoon had meer een golvende manier van vallen en het hinh meer in zijn gezicht. Hij had een knap gezichtje. No homo. Of toch wel? Naaah. Shia vergooide die gedachte meteen. Maar de kerel had wel een knap gezicht, een mooie huid. Ook leuke ogen. Ze leken een hoop gezien te hebben, maar dat kon ook gewoon zo lijken. Dat hadden meerdere mensen wel. Opnieuw, als Shia had geweten welke gedachten er door het hoofd van de persoon gespookt hadden nadat die vraag op hem afgevuurd was, dan was hij direct heel erg geïnteresseerd geweest. Toen de tweede schoen proper was keek de bruin-blonde jongen op naar Shia. "Ik ben Vincent," sprak hij. "Jij?" Hij wist niet wat hem mer amuseerde, het feit dat hij antwoord gekregen had op zijn vraag of dat Vincent net zo ongeïnteresseerd leek als Shia eers geleken had. Nu leek hij nog steeds zo, maar als Vince genoeg aandacht aan hem schonk, zou die misschien kunnen opmerken dat zijn mondhoeken enkele milimeters hoger zaten dan eerst, dat zijn ogen iets meer shitterden en dat hij rechter was gaan zitten. Zijn schouders iets rechter. Een iets geïnteresseerdere houding. "Shia", reageerde hij op de teruggekaatste vraag. Hij kneep zijn ogen lichtjes samen en probeerde deze persoon beter in te schatten. Masker of was dit zijn echte persoonlijkheid? Chique of wannabe? Oprecht of alles aan het faken om anders over te komen? Dat zou hem weer een masker geven, dan waren ze rond, dan kon Shia weer met zijn vragen beginnen. Jongen of al mans? Kinderachtig of volwassen? Kinderachtig maar serieus of volwassen maar met een kinds gedrag? Shia wist van zichzelf mooi hoe hij zich kon omschrijven. Hij kon zichzelf in hokjes duwen. Hij kon zijn karaktereigenschappen opsommen, hij kon zijn goede kanten opnoemen, hij kon zijn slechte eigenschappen opnoemen. Hij kon eender welk lijstje over zichzelf invullen, als dat gevraagd werd. Sommigen zouden hem vast wel kleindenkend vinden. Maar hij vond het juist ruimdenkend. Hij kon weten welke eigenschap wanneer paste. Dat was perfect, toch? Hij knipperde met zijn ogen. Hij was weer afgedwaald. Hij was weer zo vreselijk hard afgedwaald van zijn onderwerp. Hij was bij zijn naam geweest, hij had zich voorgesteld als Shia, toch? Ja, daar was hij gebleven. Shia Reuben Leif. Wat een vervelende naam. Net niet zo vervelend als die Bob die hij nog steeds toegeworpen kreeg. Maar het deed hem wel op een manier altijd zin krijgen om te tekenen. Het klonk zo aanmoedigend. Gewoon even een blad papier nemen en tekenen waar je aan dacht, of tekenen wat je mooi vond, je emoties optekenen. Maar nee, daar deed hij niet aan mee. Tekenen zou te veel over zichzelf vertellen. Hij liet zijn emoties niet zomaar zien. Dat hoorde niet. Ze moesten opgesloten zitten. "Mooie schoenen." Zijn blik bleef voor kort op de schoenen van de jongen hangen voor hij licht beschaamd - beschaamd, ja, voor het eerst sinds hij zich kon herinneren - en sloeg zijn schenen over elkaar heen, hopend dat hij zo een beetje zijn afgesleten gylpen kon verbergen. Hij boog naar voren en trok de stof van zijn jeansbroek een beetje verder opzij om zijn knieën te inspecteren. Dat had hij nog niet gedaan sinds hij gevallen was en zijn knieën begonnen nu toch wel een beetje te prikken. Ze bloedden. Natuurlijk, vallen op harde grond was nooit leuk en nooit gezellig voor je huid. Een zucht verliet zijn mond en hij liet zijn ellebogen op zijn benen steunen, en in zijn handen liet hij ook nog zijn hoofd steunen. "Wat heeft iemand als jou te zoeken bij de ruïnes?" Dat was weer zo iets typisch voor hem. Of de 'iemand als jou' beledigend bedoeld was of niet kon Vincent geheel zelf beslissen. Want het kon natuurlijk ook een compliment zijn. of het kon niets betekenen. Het kon spelen met woorden zijn. Of wel degenlijk een belediging/compliment.

OOC: Nawhh, hij is wel interessant vindt Shia ook huehue.

Zijn unieke manier van kauwgom eten viel hem zelf natuurlijk al lang niet meer op. Wacht, nee, zo uniek was ie nu ook weer niet, maar wel speciaal. Hij kauwde amper op zijn kauwgom. Hij stak het meestal in zijn mond, kauwde er dan even op en duwde het vervolgens met zijn tong vast achter zijn voortanden, zo deels tegen de achterkant van zijn voortanden en deels tegen zijn gehemelte. Dan zorgde hij dat het daar bleef en dan kon hij van de smaak genieten zonder de hele tijd die vervelende rotbeweging te moeten maken met zijn kaken. En de smaak van deze kauwgom was lekker. Geen munt, dat haatte hij. Geen aardbeien, dat haatte hij ook. Deze had kaneelsmaak, iets wat niet iedereen lekker vond, maar hij vond het helemaal geweldig. Hij had de jongeman naar zijn naam gevraagd en die had hij ook gekregen. Vincent. Hij zou de naam onthouden en hij wist dat het geen enkel probleem zou worden voor hem om die te onthouden. Gek genoeg wist hij dat gewoon. Aangenaam had de jongen gezegd. Jazeker aangenaam. Het was voor het eerst dat hij niet direct gevoelens van afkeer had zodra hij een nieuw persoon leerde kennen. Dat had hij alleen nog maar bij Pollux gehad, die jongen met zijn cool wit kapsel. Shia had besloten te spreken tegen deze Vincent, en dat was al iets, want normaal zou hij gewoon doorgelopen zijn zonder aandacht te schenken aan de persoon. Als de persoon hem niet interessant leek, liep hij door. Maar deze persoon had zijn aandacht getrokken door een hele boel redenen. Zeker aangenaam dus. Aangenaam hem te leren kennen. Toen hij een compliment gaf op de schoenen van de jongen zag hij dat er een glimlach verschenen was op diens gezicht. Een glimlach. Dat betekende dat hij het leu kvond te horen. En dat wou zeggen dat die schoenen een bepaalde sentimentele waarde hadden voor hem. "Oh, dankje", kwam er als reactie op het complimentje, en het was te moeilijk voor Shia om zelf ook een glimlach achter te houden. Hij trok zijn mondhoeken op maar zodra hij het besefte zorgde hij dat hij er mee op hield. Glimlachen was ook zwakte tonen. Zijn glimlach zou sowieso verdwenen zijn want hij merkte dat Vincent naar Shia's schoenen keek. Die lelijke, afgetrapte dingen. Maar er kwam geen reactie op hoe ze er uit zagen. Natuurlijk had hij geen 'jouw schoenen zijn ook mooi' verwacht, maar misschien had hij ergens wel een 'yuk, wat zijn dat voor dingen?' verwacht. Dat bleef echter uit. Dat bleef GELUKKIG echter uit. Shia had zijn ellebogen op zijn bovenbenen gezet en leunde met zijn hoofd op zijn handen. Hij haalde zijn hoofd uit zijn handen en keek een beetje opzij naar de jongeman. "Wat heeft iemand als jou te zoeken bij de ruïnes?" Er werd een hand door het haar gehaald van de persoon voor er antwoord kwam. Had de vraag hem een beetje van de wijs gemaakt? het was toch maar een simpele vraag. Shia kneep zijn ogen een beetje dicht en sloeg het gebaar op in zijn gedachten. "Om te tekenen", antwoore Vincent, die op een aktetas geween had. "Meestal," ging hij verder en de jongen met de bruine haren en de groene ogen fronste licht op de glimlach, "komt hier niemand." Nu trok hij echter ook weer licht met zijn linkermondhoek. Je kon er vanop uitmaken dat het een lach was, maar echt merken kon je het niet want het was letterlijk even een beetje een modnhoek optrekken. Er werd een gebaar gemaakt naar zijn knieën. "Doet dat pijn?" Hij keek Vincent voor een paar tellen doordringend aan voor hij antwoord gaf. De neiging om zijn schouders op te trekken was groot geweest, maar dat deed hij niet. Schouders optrekken en dan uitleg geven was zoals nee zeggen en ja bedoelen, en zo een idioot was hij niet om dat te doen. "Wat is pijn lijden?" reageerde hij simpelweg voor hij weer voor zich uit begon te kijken. "Wat is pijn hebben?" Voor het eerst sinds een heel, heel erg lange tijd klonk er een geluid van zijn mond waaruit je kon afleiden dat hij geamuseerd was. Ja, een lach. Niet luid, helemaal niet luid, eerder stil, maar een lach was ontsnapt tussen zijn lippen. Hij schraapte zijn keel en zorgde dat hij weer zijn emotioneel gezicht had. "Ja, het doet een beetje pijn, het brandt wat, maar het zal wel goedkomen." Hij wou weer een mondhoek ophalen maar besloot dat niet te doen. Hij wou hem bedanken voor de interesse in zijn knieën maar ook dat deed hij niet. "Mag... eh, zou ik je tekeningen mogen zien?" vroeg hij. Hij hakkelde in zijn, ja, omdat die vraag ook best persoonlijk was. Je liet een heel groot deel van jezelf zien als je tekende, dus misschien wou Vincent zijn tekeningen niet laten zien. Je wist maar nooit. Daarom dat hij dus zelf niet tekende. Hij wou zijn emoties niet laten zien. Die simpele lijnen op een blad konden nog steeds laten zien hoe fucked up je in je hoofd was. "En zou ik misschien je familienaam mogen weten?" Bij die woorden zorgde Shia er zeker voor dat hij voor zich uit keek en dat zijn gezicht moeilijk te zien was. Want hij bloosde, en dat was iets dat helemaal niet hoorde bij zijn karakter. Maar het was ook zo een domme vraag. Zo een domme vraag, maar eentje waar hij wel graag een antwoord op had. Hij hield van familienamen. Hij hield stiekem ook wel van zijn eigen familienaam. En van zijn middenste naam, ook al was dat dezelfde als die van zijn gehate vader. Toen hij zeker was dat zijn wangen iets minder roze waren, liet hij de rand van zijn trui terug wat naar onder glijden, want die had hij opgetrokken om zijn gezicht te kunnen verbergen.

Er werd hem gevraagd of zijn knieën pijn deden.  "Wat is pijn hebben?" reageerde Shia er op, met -ja, wat een verrassing- een lach. Het 'antwoord' van deze Vincent deed hem echter ook gauw ophouden met lachen, ook al hield hij er sowieso mee op toen hij doorhad dat hij gelachen had. Vince had zijn schouders opgehaald. Normaal zou de bruinharige jongeman er een 'tsssk'-geluid om gemaakt hebben of op zijn minst afkeurend gereageerd hebben, maar nu zweeg hij enkel. Het gebaar ergerde hem zo erg. Net zoals sommige mensen er niet tegen konden als er met een vork over een bord geschraapt werd, zoals sommige mensen er niet tegen konden als iemand zijn nagels over een krijtbord schraapte, zo kon hij niet tegen het simpele gebaar van schouders ophalen. Het gebaar deed oninteresse en verveeldheid er gewoon van af spatten. Hij ergerde zich er dood aan. Plus, schouders ophalen was zo een vaag gebaar. Betekende het 'ik weet het niet' of betekende het 'het doet me geen fuck' of 'ik weet het maar ik zeg het je een andere keer wel'? Die vragen hielden hem dan bezig, en hij hield er niet van als vragen hem bezig hielden. Het was stresserend. Omdat hij voor het eerst in zijn leven niet direct wist wat hij moest antwoorden, haalde hij zijn wenkbrauwen omhoog, fronste vervolgs en schraapte dan zijn keel. Hij zou doen alsof hij het schouders ophalen gewoon niet gemerkt had. En hij had sowieso geen antwoord op zijn retorische vraag gewild, dus problem solved. "Ja, het doet een beetje pijn, het brandt wat, maar het zal wel goedkomen." Gelukkig ging de jongen er niet op verder, vroeg hij niet of Shia hulp nodig had. Dan zou hij waarschijnlijk lastig geworden zijn. Want hij was niet zwak. Hij was gewoon emotieloos. Hij gaf niet om andere mensen. Alleen om zijn stomme Hollande Herder, Aki. Alleen om die hond gaf hij een moer. En misschien stiekem een klein beetje om Kyoma, zijn moeder. "Mag... eh, zou ik je tekeningen mogen zien?" vroeg hij hakelend, want deze vraag was best persoonlijk als je eer een beetje over nadacht. Aan een tekening alleen al zou hij veel over Vincent af kunnen leiden. De manier van tekenen, vertelde wat over je persoonlijkheid. Als je vrolijk was tekende je sneller meer lijnen, maar dan wel zacht drukkend op je potlood. Als je kwaad was zou je waarschijnlijk ook veel lijnen tekenen, maar je zou harder op je potlood drukken, de lijnen dikker maken. En je zou een hoop lelijke gomvlekken hebben. Tekenen was een stukje van je ziel blootgeven aan een ander. Wou Vince hem zijn ziel wel laten zien met zijn kunsten op papier? Het antwoord was een ja, want de jongen met het blondbruine haar haalde de gesp van zijn tas los en haalde er papieren uit. Het geluid van het papier gaf hem een wrang gevoel in zijn buik. De enige keer dat hij getekend had, was toen hij klein geweest was, en toen had de leerkracht aan zijn manier van tekenen gezien dat hij zich niet vrolijk gevoeld had.  "Ik hoop," sprak Vince en gaf Shia de papieren, "Dat je het wat vindt." Shia bekeek de bovenste tekening. Hij probeerde het niet te laten blijken, maar hij vond het echt een heel erg mooie tekening. Hij herkende het gezicht ook. Iemand van hier op school, waarschijnlijk, maar hij kende haar naam niet, noch wie ze was, noch in welke klas ze zat. Voorzichtig bekeek hij de tekeningen die onder de bovenste lagen, en knikte zo nu en dan. Spiertjes bij zijn mondhoeken deden hem er af en toe me trekken. Weer eens. Weer eens omdat hij het mooi vond. Hij vond Vincents manier van tekenen mooi. Vincent was een mooi persoon. De gedachte deed Shia even fronsen. Een mooie persoonLIJKHEID ja. Hij was dat deeltje er gewoon vergeten bij te denken, toch? Hij fronste verder tot hij er weer op ging letten.
Vervolgens -na nadenken en na een moeilijke beslissing nemen- vroeg de jongen naar de ander zijn familienaam. Er werd gewezet op de handtekening in de hoek. Shia keek geïnteresseerd, geïntegreerd zelfs, naar het handschrift waarin de naam geschreven stond. Krullerig. Wild. Mooi. Ja, hij vond het mooi geschreven. En Dublin klonk ook mooi. Vincent Dublin. Het zielige was dat hij nu al meer wist over deze persoon dan over eender welke persoon op de school -- Ryan uitsluitend, dan, maar die telde niet mee hierbij.  "En wat is jouw familienaam?" Shia stak voorzichtig de papieren terug in Vincents aktetas en gaf h'm terug aan de jongen. "Leif", zei hij, een beetje kortaf. Hij kon er niet aan doen. Zijn familienaam was kort, en als hij snel sprak klonk het ook nog eens kortaf. "Shia Reuben Silas Leif." Zijn volledige naam was nooit gevraagd, en toch deelde hij hem mee aan deze persoon. Hij had alles wel zachter uitgesproken dan normaal, en met een beetje geluk had Vincent het niet eens helemaal verstaan door zijn monotone intonatie die hij over de woorden heen gelegd had. Monotoon in combinatie met een licht zangerige en licht zagerige stem was niet goed verstaanbaar. Maar omdat het waarschijnlijk TOCH luid genoeg geweest was zo verstaanbaar te zijn, wreef hij geërgerd door zijn gezicht en vervolgens door zijn haar om dan te zeggen: "Welke imbecielen geven hun kind toch zo'n naam, huh." Een soort zachte grinnik stootte hij uit, maar meer een grinnik uit frustratie er ergernis. Ook deze was weer een retorische vraag, en hij hoopte eigenlijk voor Vincent dat hij niet weer zijn schouders op zou halen. Hij kende zichzelf. Hij zou er deze keer waarschijnlijk door opstaan en een eind verder door gaan zitten. "En ik hou van je manier van tekenen", gaf hij toe, deels om het gesprek niet verder over hun namen te doen gaan. Waarom geef je dit nu vrij over jezelf, vroeg hij zichzelf af, maar hij kneep enkel zijn lippen stijf op elkaar en zweeg wijselijk over die gedachte. "Je bent handig met dat, ehh...," hij maakte een gebaar richting de aktetas en dacht na over hoe de manier van tekenen heette, "Met inkt." Hij knikte, blij dat hij het woord gevonden had. Shia stond recht om zijn rug te strekken, maar bij het rechtstaan raakte hij per ongeluk Vincents hand aan met de zijne. Of was het wel zo per ongeluk? Hij wou weten hoe het voelde als Vincents hand de zijne aan zou raken. Hij zou zich haast gaan schamen voor zijn vage manier van denken, maar hij was bloedserieus over dat van de aanraking. Niet op een of ander seksueel gebied, maar simpelweg omdat hij het zou willen herkennen, stel dat ze in de gangen zouden lopen en dat een hand de zijne aanraakte door de drukte, dan zou hij willen kunnen zeggen dat dat Vincent was, uit herkenning. Natuurlijk zou niemand dat geloven, mocht hij dat zeggen, en hij durfde het ook niet te zeggen als hij eerlijk was. Het boeide hem niet wat mensen dachten, maar het was zonde als er roddels over hem zouden komen waardoor hij niet op een normale manier nog zou rond kunnen lopen zonder nagekeken te worden. Misschien dat hij ooit deze manier van denken kon mededelen met iemand, maar dan alleen met iemand die hij helemaal vertrouwde, en op het moment was dat... Niemand. "Sorry", zei Shia, duidend op dat van hun handen die elkaar aangeraakt hadden. Hij strekte zijn rug en duwde met zijn tong de kauwgom beter vast achter zijn tanden. Hij was zichzelf echt enorm aan het verbazen, want hij voelde er nooit wat voor om zijn excuses aan te bieden, en hij had het toch echt wel gedaan net. Het was hem nu al wel duidelijk; Deze Vincent-kerel was goed materiaal om Shia zichzelf serieus veel vragen te doen vragen. Hij was goed materiaal om Shia verward te maken. En wat waren de jongen met de groene ogen zijn opties? Het toelaten of weglopen van Vincent en nooit terugkeren. Mentaal dan. Hij zou nu niet mid-conversation weglopen. Hij had wel een beetje fatsoen. Was de jongen voor hem een potentiële vriend? Natuurlijk niet, Shia deed niet aan vrienden.

OOC: omg sorry voor spelfouten maar ik was snel aan het typen en mijn ogen zagen fouten maar ik vond ze niet meer terug in de tekst :c

I am softly watching you
Oh boy your eyes betray what burns inside you
-------------------------------------------------
Hij voelde zich bekeken terwijl hij aan het kijken was naar de tekeningen, maar gek genoeg storde hij zich er niet aan. Stiekem vond hij het wel grappig dat iemand de moeite deed hem te bekijken en te bestuderen. Grappig dat anderen zijn rol soms over namen. Shia haalde zo nu en dan zijn mondhoeken een beetje om door de tekeningen omdat hij ze mooi en leuk vond. Hij had de jongen ook om zijn achternaam gevraagd en die had hij gekregen via de handtekening in de hoek van de tekening. Dublin. Dublin, Dublin, Dublin. Hij proefde de naam, sloeg h'm op in zijn gedachten en liet die waarschijnlijk nooit meer gaan. De teruggekaatste vraag was dus ook te verwachten, en Shia vertelde dat zijn achternaam Leif was. Normaal gaf hij zijn achternaam niet graag. Normaal was het een geheim. Normaal vertelde hij die nooit. Maar niets leek nog normaal nu hij met Vincent daar zat.  
"Welke imbecielen geven hun kind toch zo'n naam, huh", had hij gegrinnikd over zijn volledige naam, Shia Reuben Silas Leif. Hij had wel gemerkt dat Vince er licht om geglimlachd had. Vond hij zijn volledige naam wel mooi? Naah. Dat kon haast niet. Maar hij wou het namenonderwerp afsluiten en hij gaf een compliment op de jongen's tekenen. Shia keek hem aan na het compliment en zag dat de persoon zijn ogen neergeslagen had. Geen complimentenliefhebber? Verlegen? Onzeker? Faking it? Het kon allemaal. "Oh nee, ik gok dat je ouders verre van imbeciel waren", zei Vincent met een nieuwe soort stem, een zachte stem. De kerel met de groene ogen keek hem even aan en fronste. Zijn poging om van de namen af te komen was mislukt, want de ander leek van het onderwerp 'tekenen' af te willen raken. "Het is een mooie naam, je volledige naam. Lang." Hij knikte om de uitleg, als je het uitleg kon noemen. "Dankje. Een simpel bedankje, maar hij meende het wel echt. "Je voornaam is ook mooi, hoor." De frons kwam terug maar maakte plaats voor een tweede keer een echte, hartelijke lach. "Opnieuw, dankje." Hij kreeg niet vaak complimenten, en alhoewel hij ze niet graag had, zou hij zijn ogen er niet om neerslaan, laat staan dat hij er om zou gaan blozen. Zeker bij dit niet, het ging nota bene over zijn naam.

Hij stond op. Doordat zijn knieën pijn begonnen te doen, doordat zijn rug zeurde, doordat hij een plan had. Een flauw plan. Een beetje hopeloos, zielig misschien zelfs. Hij stond recht, en bij het rechtstaan streek zijn hand even langs die van Vincent. Hij hield ervan om te weten hoe anderen hun handen voelden. Als je die dan ooit voelde, kon je weten wie het was zonder te moeten kijken naar het gezicht. Prachtig vond hij dat. Hij had dus zijn hand langs die van Vincent lateb strijken om te weten hoe die voelde. En de hand had helemaal niet onaangenaam gevoeld. Ook al zou hij het liefst de hand nemen, met de paml tegen zijn eigen palm leggen, ook al zou hij zijn vingers zich willen doen verstrengelen met die van Vincents hand, hij had enkel de zijkant aangeraakt. En hij wou dat echt alleen maar doen omdat hij de hand wou herkennen. Er viel niets meer achter te zoeken. Maar natuurlijk kon je niet iemands hand vastpakken zonder reden. Zeker niet als je hem nog geen halfuur kende. Dat het idee hem te binnen geschoten was, was al apart genoeg, want hij wou zo'n dingen enkel doe met mensen die hij vertrouwde. Zijn moeder. Niet met z'n kamergenoot Thaddeus. Niet met die vage jongen van bij de stallen. Niet met Horseface. Maar hij had het gevoel dat hij Vincent mocht vertrouwen - kon vertrouwen, zonder dat hij er spijt van ging krijgen. Shia hoorde zichzelf zich verontschuldigen voor het feit dat ze elkaars handen aangeraakt hadden, en op dat moment kon hij zichzelf wel van een brug gooien. Hoe grof kwam dat wel niet over? Precies alsof hij smetvrees had. Misschien zou Vincent ooit nog te weten komen wat Shia's angsten waren. Misschien vertelde Shia hem ooit over zijn watervrees. Zijn vreselijke watervrees. Lachwekkend gewoon. Belachelijk. Hij haatte water, maar daarbij, hij haatte zowat alles en iedereen. Het duizelde hem even. Het leven deed hem duizelen. Hij had nu weer een paar nieuwe mogelijkheden en zijn hoofd deed hem de toekomst inbeelden. Hij zou op Vincents kamer kunnen zitten, en via het raam naar de sterren kijken, als vrienden, als goede vrienden, als beste vrienden. Want als hij het goed aanvoelde, was Vince een light magician. Die sliepen op de hoogste verdieping. Ze zouden kunnen lachen en de grote en kleine beer zoeken. Sterrenbeelden zoeken. Ze zouden kunnen gaan logeren bij elkaar, samen les volgen, samen eten in de refter. Dat was optie één. Twee was natuurlijk dat Shia de jongen negeerde in de gangen. Dat hij deed alsof hij hem nooit ontmoet had, nooit gecomplimenteerd had, nooit aangeraakt had om het te kunnen onthouden. Maar die optie leek niet zo aantrekkelijk. Shia was vlij dat hij die avond in zijn schrift op zou kunnen schrijven. Hij had bijgeleerd. Over het gedrag van Vincent. Hij zou kunnen schrijven hoe de zijkant van diens hand was. Zonder het te merken was er een glimlach op Shia's gezicht verschenen, die echter verdween toen de jongen met het blondbruine haar sprak. "Maakt niet uit." Hij knipperde en zocht terug oogcontact met de persoon. Shia vond het steeds moeilijker om hem als persoon te benoemen, en niet als vriend. Hij werd bijna bang van zijn eigen gedachten. In de ogen van Vincent stond iets af te lezen, maar Shia was even te verward om het te begrijpen. "Wat?" Het kwam er harder uit dan gepland. "Wat is er mis?" vroeg hij, vriendelijker nu, zich corrigerend, en de eeuwige frons kwam weer tevoorschijn. Hij was ongerust. Werkelijk ongerust over iemand. "Zei ik wat mis?" Hij keek vragend. Why would you care, vroeg hij zich af, maar zweeg weer wijselijk. Shia ging weer op het muurtje zitten, maar deze keer met een been aan iedere kant van het muurtje. Hij kon de jongeman beter bekijken zo. Hij splitste met zijn tong zijn kauwgom in twee en duwde één deel tegen zijn linkerkiezen en het tweede deels tegen zijn rechterkiezen.
Het was hem opgevallen dat de meeste van zijn antwoorden redelijk kort geweest waren. Maar hij durfde niet langer te spreken. Hij durfde niet omdat hij Vincent niet wou vervelen. Hij keek haast hopeloos, en nadat hij antwoord gekregen had op zijn eerdere vragen (OOC: als Vince antwoordt tenminste) besloot hij dat hij wel een verdere vraag kon stellen om het gesprek gaande te houden: "Dusss, wat doe je nog graag, buiten tekenen, Vincent?" Naammacht werd in deze context niet MISbruikt. Alleen GEbruikt. Hij vond het vriendelijker, persoonlijker en aangenamer klinken om de jongen zijn naam te gebruiken in de vraag. Plus hij vond het een leuke naam, hij vond het leuk om uit te spreken. Hij zorgde ervoor dat hij niet ging glimlachen, grinniken of trekken met zijn mondhoek. Genoeg emoties laten zien voor vandaag, vond hij. Maar het was werkelijk extreem moeilijk met een vriendelijke persoon naast je die daarbovenop ook nog eens een vriendelijk uiterlijk en een aanstekelijke lach heeft.

Hij had de vreemde blik in de ogen van de jongen opgemerkt, en even had hij gedacht en zichzelf gezegd dat hij zijn mond er over zou houden, maar hij wist dat hij dat niet kon. Omdat de eerste 'wat' er misschien wat hard uit kwam, ging hij verder met versoepelen door er 'is er mis' achter te plakken, en door te vragen of hij wat mis gedaan had. Het was grappig, haast lachwekkend, dat Vincent waarschijnlijk niet eens door dat hij geluk had, als je het geluk kon noemen. Het was een uniek dat hij zijn zin versoepelde voor iemand om diens gevoelens niet te kwetsen. Maar het was nu wel niet meer te ontkennen voor hem. Iets, iemand, wat, zijn hoofd, het leven, zijn gevoelens, een hogere aanwezigheid, het lot, dat had besloten dat hij Vincent vriendelijk zou vinden en dat hij zich niet dood zou ergeren aan de jongen. Natuurlijk zou hij dat niet zomaar accepteren. Het stak de schuld op hoe de jongen in elkaar zat. Hij leek Shia een heel interessant persoon, en hij wou gewoon weten hoe Vince dacht en reageerde op vanalles. "Er is niks, ik zat gewoon ergens aan te denken", klonk toen het antwoord van de jongen, waardoor hij weer naar de realiteit kwam en knikte om de woorden. "Je zei niks fout, maak je geen zorgen." Opnieuw knikte hij, ook wergelijk gerustgesteld door het antwoord van Vincent. "Als jij het zegt", zei hij er stil op.
En Shia was ook terug komen zitten op het muurtje, al dan niet op een andere manier deze keer. Een been aan iedere kant van het muurtje zodat hij beter zat en beter naar Vincent kon kijken, zodat hij gen details hoefde te missen. Hij wou weten wanneer de jongen zijn wenkbrauwen bewogen, wanneer hij fronste, wanneer hij zijn wenkbrauwen optrok, wanneer hij ze gewoon hield. Hij wou zien wanneer hij zijn mondhoeken omhoog haalde, wanneer ze naar beneden wezen of wanneer hij zijn lippen op elkaar drukte. Ook wou hij zien wanneer Vincent slikte, hoe vaak hij slikte, wanneer hij meer slikte, wanneer hij moeizaam leek te slikken. Hij wou het allemaal onthouden en opschrijven om het te onthouden voor eeuwig en altijd. "Dusss, wat doe je nog graag, buiten tekenen, Vincent?" vroeg hij, zijn naam gebruikend simpelweg omdat hij het kon, omdat hij het wou, omdat hij het mocht. Omdat hij de klanken wou doen klinken. Omdat hij zijn tanden in zijn onderlip wou voelen drukken bij de 'V'-klank. Omdat hij licht op zijn tong wou bijten bij de 'N'-klank, en terwijl ook een deel van zijn tong tegen de kauwgom op zijn kiezen wou voelen drukken. Omdat hij zijn tanden tegen elkaar wou voelen bij de 'C'. En omdat hij hetzelfde van de 'N' wou herhalen in het tweede deel van de jongen zijn naam. Simpelweg omdat hij de klank van de jongen zijn naam wou proeven, omdat hij het leuk vond om uit te spreken. Meteen bij het moment dat de jongeman zijn ogen sloot, keek Shia geïnteresseerder. Wat ging er komen? Waarop bereidde de jongen zich voor? Of ja, sloot hij daardoor zijn ogen? Maar toen draaide hij zijn hoofd in Shia's richting uit, die zich rechter zette omdat hij een beetje vooruit geleund had om beter te zien waarom Vincent zijn ogen gesloten had. Met zijn rechte rug en rechte schouders kon nog steeds de nieuwgierigheid niet uit zijn ogen gewist worden. "Heel weinig, moet ik bekennen. Ik hou van thee drinken en soms speel ik piano, maar dat doe ik hier liever niet. Te veel mensen." De jongen haalde een hand door zijn bruine haren en wrijf even aan zijn voorhoofd om de middenscheiding van zijn pony een beetje mooier te krijgen, want er had een lok van de linkerkant zich naar de rechterkant willen verplaatsen, iets waar Shia het helemaal niet mee eens was. Toen knikte hij, en glimlachte. Want hij vond het interessant. hij vond het werkelijk interessant wat de jongen vertelde. "Piano. Mooi." Hij hield van pianomuziek. Hij hield ook van vioolmuziek. Daarom speelde hij viool. Daarom hield hij zo ontzettend veel van zijn instrument. Daarom hield hij ook van de viool die hij in het verlaten landhuis gevonden had. Die had hij ook meegenomen, om die van snaren te vervangen en om die te koesteren. "Ik speel viool", kroop er toen ook over zijn lippen heen voor hij er erg in had. Wat zou het Vincent kunnen schelen welk instrument Shia speelde? Ergens had hij spijt dat hij het gezegd had, ergens ook niet. "Thee", sprak hij toen maar om zijn stomiteit uit de weg te willen ruimen, wensend dat hij terug in de tijd kon gaan om zichzelf te dwingen te zwijgen over instrumenten. "Thee is lekker. En zo veel beter dan koffie." Hij knikte zachtjes, het eens zijnde met zichzelf. Koffie gaf hem te veel energie en hij haatte het als hij hyper was, dan was hij zo belachelijk vrolijk en goedgezind. Dan sloot hij zichzelf ook op in zijn kamer. Niemand mocht hem zien lachen. De mensen die zijn mooie, rechte tanden hadden kunnen zien, konden zichzelf gelukkig prijzen. Shia schraapte zijn keel en schraapte met zijn tong de kauwgom terug uit zijn kiezen om die weer achter zijn voortanden te plakken. De kaneelsmaak begon zijn mond wel klef te maken, en stiekem verlange hij naar een slok water. Of thee, nu Vincent het over thee gehad had. "Maar piano," begon hij, TOCH weer over instrumenten, "ze klinken zo mooi. Ik wed dat je het goed kan." Hij keek naar zijn handen die hij voor zich op het muurtje liet staan. En hij speelde met het mos op het vochtige muurtje. Alles beter dan op dat moment naar Vincent kijken. "Te veel mensen, zeg je, maar ik zou het ooit wel graag een keer willen horen." De jongen met de groene ogen keek nu wel weer op van zijn handen, en liet zijn wenkbrauwen een klein, kleeeeiiinnn beetje naar onder gaan zodat hij er serieuzer uitzag. Hij vervloekte zijn ogen. Hij vervloekte dat het voor anderen waarschijnlijk nu niet moeilijk was om in zijn ogen te lezen dat hij vrolijk was. "Als ik mag, tenminste." En toen deed hij zo iets kinderachtigs waardoor hij zichzelf door de grond wou doen zakken. Hij stak zijn tong uit om aan te geven dat hij hoopte dat hij het wel een keertje mocht horen. Maar nu had deze jongen al zo veel over hem gehoord en gezien. De jongen had zijn lach gezien, zijn glimlach én zijn tong. Hij had hem vrolijk gezien, maar ook serieus. Nu was er geen weg meer terug. of hij moest bevriend worden met deze jongen, of hij zou hem moeten vermoorden. Maar dat laatste zag hij niet zitten. Hij had een vriend nodig. Een echte vriend. En deze persoon leek haast ideaal. Ongemerkt was er weer een zachte glimlach om zijn lippen verschenen terwijl hij zweeg.

Hij was vrolijk geworden door het feit dat Vincent vertelde dat hij piano speelde. Ook wel in het algemeen dat de jongen zijn vraag beantwoord had en verteld had wat hij nog graag deed naast tekenen om - al had hij er bij gezegd dat hij heel weinig deed. Het was nog steeds meer dan Shia, die stiekem blij was dat Vincent de vraag niet teruggekaatst had. Wat had hij dan moeten zeggen? 'Ja ik bekijk graag de reacties van mensen en ik weet graag een hoop over ze maar toch haat ik ze. En oh ik speel viool'. Ja, dat zou mooi geweest zijn -- niet dus. Maar hij had zijn mond niet kunnen houden en had toch wat over zijn viool spelen laten vallen. Ook al besefte hij een beetje later dat het Vincent waarschijnlijk nog meer kon schelen hoe zwaar een veer precies zou wegen als die eerst een tijdje onder het aardoppervlak gestoken had en dus bevlekt was met aarde, vuil en planten. Om van het onderwerp af te raken was hij gauw doorgegaan naar het andere dat Vince gezegd had: de thee. "Thee is lekker. En zo veel beter dan koffie." Hij had om zijn eigen woorden geknikt. Hij had gelijk, en hij wist het. Thee was sowieso beter dan koffie. En Vincent knikte ook, hij knikte ook en hij was het dus ook eens met Shia. "Het is veel lekkerder!" Er verscheen een grijns op Shia's gezicht door het enthousiasme waarmee de jongen gesproken had. Hij leek echt heel erg fanatiek over thee, leek hem zo. "De enige manier waarop koffie te drinken is, is met heel veel melk. Maar dat is zonde. Thee is altijd goed." Opnieuw knikte Shia, maar zijn mondhoeken waren nu niet meer opgetrokken. Niet dat hij zich niet amuseerde, oh dat niet, maar hij was het eens met Vincent. Toch was koffie geen goede reden waarom hij zijn mondhoeken omhoog geforceerd zou houden. "Uhu. En koffie is gewoon niet lekker. Want melk is ook niet geweldig lekker, anders."
Maar Shia sprong terug naar het onderwerp over muziek, tot zijn eigen ergernis, want waarom zou je herbeginnen over een onderwerp waar je eerder van af probeerde te komen. "Maar piano," zei hij, "ze klinken zo mooi. Ik wed dat je het goed kan." Hij keek naar zijn handen, en voelde ogen op zich gericht, hij wist dat Vincent naar hem keek. "Te veel mensen, zeg je, maar ik zou het ooit wel graag een keer willen horen." Hij keek nu wel weer op, recht in het glimlachende gezicht van de jongen. Maar Shia deed zijn best om niet meteen terug te glimlachen. Schreef ik meteen? Waarom meteen? Shia wou niet meer glimlachen, glimlachen had hij al te veel gedaan. "Als ik mag, tenminste." En toen verbaasde hij zichzelf enorm door zijn tong uit te steken naar Vincent. Iets dat hij echt nog nooit gedaan had naar iemand, naar letterlijk niemand buiten deze jongen daar voor hem op het muurtje. Hij had zijn tong nog nooit naar zijn hond uitgestoken, zelfs niet als die dat deed dor de hitte. Hij stak zijn tong nooit uit naar zijn moeder, niet naar zijn vader en naar nog letterlijk niemand. De verbazing op Vincent's gezicht was goed verborgen, echt wel, maar door zijn oplettende zelf had Shia het toch opgemerkt, dat de jongen een beetje verbaasd was. Na een stilte die Shia enorm hard deed twijfelen, sprak Vincent. "Prima." Hij voelde zijn buik precies een beetje droppen. Gelukkig. De stilte had Shia enorm hard doen twijfelen want het had geleken alsof hij alles verpest had bij Vincent door de vraag. Hij dacht dat Vincent het stom zou vinden. Waarom zou hij ook piano spelen voor die vage kauwgomkauwer die hij nu misschien drie kwartier kende? "Maar dan wil ik jou horen viool spelen." Shia hield zijn mondhoeken met alle macht naar onder en knikte gauw. "Deal", sprak hij, maar de vrolijke toon in zijn stem viel vast niet te missen. Dat kon gewoon niet anders. "Dan kunnen we een keer samen een stuk spelen." De lachende ondertoon in zijn stem moest verbergen hoe dom Shia zijn voelde toen hij aan het voorstel begon. De eerste twee woorden gingen oké, de rest was met lachende toon. Was een stom voorstel ook. Dom, belachelijk, stom, overenthousiast, nee, gewoon nee. "Maar dat hoeft helemaal niet als je niet wilt want ja, eh-.. ja." Ja, w a t. Wat wat? Wat bedoelde hij zelfs. Waarom kwam hij niet uit zijn woorden? Shia zwierde zijn been terug over het muurtje heen, stond weer op en kauwde voor het eerst die keer gestresseerd op de kauwgom die hij in zijn mond had. Hij blies er een bubbel mee en toen die knapte liet hij zich in kleermakerszit neervallen op de plankenvloer. Die kraakte even maar bleef mooi heel en Shia kon nu nog steeds mooi naar Vincent kijken zonder moeite te moeten doen. Hij negeerde al de stomme woorden die hij gesproken had en zette één elleboog op zijn been, legde zijn hoofd in zijn hand en keek zo naar de jongen. Maar achter de jongen was een raam, waardoor Shia ook deels naar buiten keek. De lucht viel hem op. Ze was al donkerder aan het worden, maar ze riep vragen op bij hem. "Waarom is de lucht blauw?" vroeg hij terwijl hij zijn ogen van het raam of rukte en ze weer eens op Vincent vestigde. "En waarom zegt men dat de nacht donker is wanneer je met maanlicht nog steeds erg veel kan zien?" De random vragen om de aandacht af te leiden van zijn domheid. Perfect. De random vragen om iemand's manier van denken te leren kennen. Ja, hij was er blij mee. Plus hij kon weer eens mooi zichzelf zijn.

Hij was dom. Echt vreselijk dom. Hij besefte dat hij zijn ziel aan het blootgeven was per woord dat hij zei. Dat hij zich open aan het stellen was per zin. Dat hij informatie gaf die hij normaal gesproken geheim zou willen houden. Niemand wist van zijn voorkeur voor thee. Niemand wist dat hij liever geen melk dronk, zéker niet in koffie. En waarom wist hij over hoe graag Vincent thee dronk? Waarom wist hij dat de jongen fanatiek was over thee? Normaal hoorde je zo een dingen toch niet te weten? Je hoorde alleen in grote lijnen elkaars gedrag te kennen om vriendschap te kunnen vormen. Maar dit was te erg aan het worden. Het zorgde ervoor dat Shia dicht wou klappen, zijn mond wou houden, enkel nog dingen over de ander te weten wou komen, maar hij voelde vooral de drang om meer te vertellen. Maar was dat niet een slecht idee? Dan liet hij zijn zwaktes toch ook zien? Hij was zwak voor vioolmuziek, dat wist Vincent nu. Hij was zwak voor pianomuziek, dat wist de jongen nu ook. Hij hield ook wel van thee, dat was ook al weer duidelijk. Mensen waren lastig. Ze waren zo lastig dat ze simpel werden. Maar met simpele mensen ging hij niet om. Dus dat betekende toch dat Vincent gecompliceerd was, niet?

"Dan kunnen we een keer samen een stuk spelen", zei hij, maar naarmate het einde van de zin naderde was de lachen,de toon in zijn stem duidelijker geworden. Ja, hoe dom klonk dat ook wel niet? Zo hopeloos. Zo stom. Het was duidelijk: Vincent maakte Shia stom. Vincent had een slechte invloed op hem. Maar was die invloed wel effectief zo slecht? Het idiote besef dat Vincent misschien wel meehielp aan Shia's ontwikkeling van zijn emoties en gevoelens schoot hem te binnen. Kon dat? Dat hij die gemist had in zijn baby-fase en dat die nu pas ontwikkeld werd? Dat zou wel heel zielig zijn. Maar het kon. Net zoals het kon dat Vincent Shia van een vlak in een vol karakter aan het veranderen was, ook al kon je dat niet over mensen zeggen maar enkel over de karakters in films en boeken. Maar VIncent was hem echt aan het veranderen. Zijn lachspieren merkten het. Zijn innerlijk merkte het. Zijn humeur merkte het. "Maar dat hoeft helemaal niet als je niet wilt want ja, eh-.. ja", was wat hij er achteraan zei. "It would be my pleasure." Hij was blij dat Vincent er niets over zei, dat hij zo rustig deed en dat de glimlach - die eerst verdwenen was, toen had Shia innerlijk sterk gepanikeerd - mening gaf aan de woorden, ook al klonken ze o zo formeel en serieus. Shia was over het muurtje heen gegaan om weer recht te staan. Hij kauwde voor de eerste keer op de kauwgom die al voor een groot deel zijn smaak verloren was en blies er zelfs een bubbel mee maar ging zitten op de grond toen die knapte. Hij had zijn blik op het raam achter Vincent gevestigd om even tot rust te komen, na zijn idiootheid. Hij vroeg waarom de lucht blauw was, en waarom mensen zeggen dat het donker is terwijl de maan meer dan genoeg licht geeft 's nachts. Hij keek daarna weer naar de jongen met de groenbruinige ogen die op het muurtje zat. Er werd weer geglimlacht, maar deze keer voelde Shia niet de drang dat ook te doen. Hij was blij dat de jongen blij was, dat zéker, maar zelf had hij geen behoefte aan een glimlach op zijn gelaat. "Wel", sprak de persoon die Shia nu zelfs bijna, BIJNA de term 'vriend' durfde te geven dankzij de gemeenschappelijke interesses en de gedeelde intelligentie. "Als je echt antwoord wilt, kan ik het uitleggen." Shia wist wel wat zijn EIGEN beeld er van was, maar hij wou doodgraag horen wat de ander zijn uitleg was. Vincent stond nu ook op en Shia volgde iedere beweging van de jongen nauwlettend op. Hij moest en zou en mocht gewoonweg geen één detail missen. Hij ging voor het muurtje zitten. "Ik denk," zei hij. Shia keek hoe de jongen de pluisjes weghaalde. "Puur omdat de zon ontbreekt. Omdat echt licht ontbreekt. Je kan alles wel zien, maar kleuren worden zwakker en alles wordt, op een bepaalde manier, toch duisterder." Stil knikte Shia. "Immers, de maan schijnt niet, maar weerkaatst. De nacht is gehuld in een zwakke weerspiegeling van het daglicht van elders." De glimlach deed hem deze keer wel weer een mondhoek optrekken. Hij was niet normaal vrolijk dat VIncent zijn 'point of view' op dit alles vertelde. "Maar dat is maar een idee, hoor." Shia knikte, een paar keer, en toen één keer iets duidelijker. "Man," zei hij, niet duidend op het geslacht, niet zeggend van 'he jij bent van het mannelijke geslacht, maar eerder van 'MAN' of 'DUDE'. 'Ik ben onder de indruk', zo dat soort, "Dat is een mooi idee ervan. Het verschilt niet eens zo erg van het mijne. Hier en daar een beetje." Maar dat laatste was een leugen. Hij zag het echt wel hetzelfde. Er was geen bete uitleg mogenlijk. "De kleuren worden zwakker en alles wordt duisterder. Dus mensen gaan nadenken, want hun brein heeft niets meer om mee bezig te zijn. De kleuren leiden hen niet meer af. Ze hebben voedsel nodig voor hun hersenen, dus gaan de hersenen terugdenken aan herinneringen. Maar sommige mensen hebben geen mooi herinneringen. Dat is erg voor ze, weet je. Dan denken ze terug aan hun verdriet. Dan voelen ze zich slecht, want er zijn geen vrolijke kleuren meer om hen op te vrolijken." Hij veranderde het onderwerp er een beetje mee, hij werd plots serieuzer doordat hij ook serieuze vragen gesteld had. Maar dit ging ook deels over zichzelf, al liet hij dat helemaal niet blijken in zijn antwoord. Hij had geen mooie herinneringen aan zijn vader, of zo. Ook niet aan zijn oude school, want daar waren Ryan en Ravenna en die waren maar vervelend. Hij zweeg en keek terug naar Vincent, want blijkbaar waren zijn ogen afgedwaald geraakt naar het raam. "En dan kijken ze naar sterren om troost te vinden. Maar dat helpt niet. Want ze zijn zelf sterren. Alleen beseffen ze dat niet omdat ze alleen zijn. 'You are the lonliest star', het is serieus waar ook nog." Hij trok zijn mondhoeken omhoog en deed alsof het een doodnormaal onderwerp was wat helemaal niet zwaar, moeilijk of ingewikkeld lag voor sommigen. Hij wreef door zijn bruinige haar en krabde kort aan zijn nek voor hij bijna onhoorbaar een zucht slaakte. "Excuseer me," zei hij toen, iets te beleefd, want een 'sorry' was ook gepast geweest, "ik ga altijd in een serieuze mood als ik iemand of mezelf een moeilijke vraag stel." En daar moest hij zich voor excuseren, toch? Ja, hij vond van wel.

Vincent had hem zijn theorie uitgelegd, en Shia had er enkele keren om geknikt omdat hij niets anders wist te doen dat paste. "Man," zei hij, "Dat is een mooi idee ervan. Het verschilt niet eens zo erg van het mijne. Hier en daar een beetje. De kleuren worden zwakker en alles wordt duisterder. Dus mensen gaan nadenken, want hun brein heeft niets meer om mee bezig te zijn. De kleuren leiden hen niet meer af. Ze hebben voedsel nodig voor hun hersenen, dus gaan de hersenen terugdenken aan herinneringen. Maar sommige mensen hebben geen mooi herinneringen. Dat is erg voor ze, weet je. Dan denken ze terug aan hun verdriet. Dan voelen ze zich slecht, want er zijn geen vrolijke kleuren meer om hen op te vrolijken." Hij had spijt van de serieusheid in zijn stem, want dit moest heel erg overkomen alsof het een persoonlijk iets was. "En dan kijken ze naar sterren om troost te vinden. Maar dat helpt niet. Want ze zijn zelf sterren. Alleen beseffen ze dat niet omdat ze alleen zijn. 'You are the lonliest star', het is serieus waar ook nog." Hij trok zijn mondhoeken omhoog. Hij had zijn hand door zijn haar gehaald, van voor naar achter en had dan zo even aan zijn nek gekrabd omdat hij licht ongemakkelijk werd van zijn eigen serieusheid. "En als iedereen een ster is," begon Vincent toen, waardoor Shia hem aankeek, zich afvragend wat de jongen ging zeggen, "Dan valt het niemand meer op. Iedereen lijkt op elkaar, alleen zij die heel hard hun best doen om te schijnen, blinken uit, vallen op. Niet iedereen heeft de kracht om zo hard te schijnen." Shia hield zijn mond. Hij knikte wel, want het voelde alsof Vincent het over Shia had, maar die wist dat dat niet zo was, dat kon niet. De jongen had zijn ogen neergeslagen en Shia voelde zich nu zelfs een beetje schuldig dat hij zo een onderwerp aangsneden had. "Excuseer me," zei hij toen, "ik ga altijd in een serieuze mood als ik iemand of mezelf een moeilijke vraag stel." Hij merkte dat de jongen met het tweekleurige haar zijn hoofd lichtjes schudde. Of ja, lichtjes. Langzaam vooral. Wel zeer duidelijk. "Je hoeft je niet te excuseren, het is fijn. Het is lang geleden, of misschien is het wel nooit gebeurd, dat ik een goed, serieus gesprek met iemand heb kunnen voeren." Er verscheen weer een glimlach op het gezicht van Shia, maar een milde, één die meer een schaduw van een glimlach was. Toch was ze duidelijk zichtbaar, zeker als Vincent nog steeds genoeg aandacht schonk aan de jongen met de groenige ogen. Maar zelf was Shia ook nog steeds goed op aan het letten. Hij merkte dat Vincent een beetje aan het blozen was, en Shia vond het prachtig. Waarom bloosde Vincent? Schaamde hij zich? Was hij blij? Vond hij het erg dat hij dat moest bekennen? Het deed zijn glimlach een klein beetje groeien. "Ik zou wat vaker minder serieus moeten zijn," voegde hij er aan toe. "Het schijnt mensen af te schrikken." De grootste van de twee haalde BIJNA zijn schouders op, maar hij kon zich inhouden want hij WIST dat hij er een uitleg op zou hebben. "Nee", zei hij toen ook simpelweg. "Ik vind het mooi als mensen nog serieus kunnen zijn. Tegenwoordig wordt alles weggelachen. Problemen. Gepest. Moeilijkheden. Het wordt allemaal weggelachen omdat niemand nog serieus is. Ik vind het prachtig dat sommige mensen nog de kracht hebben om serieus te zijn." Zijn glimlach verdween van zijn gezicht af, maar hij meende wel ieder woord van wat hij gesproken had. "Als je ze afschrikt, zijn ze je aandacht niet waardig." Opnieuw haalde hij een hand door zijn haar, maar deze keer omdat hij ongemakkelijk werd van de openheid die hij aan het tonen was. "Ik vind je wel goed zo. Ik mag je wel. Vreemd genoeg." De jongeman keek de ander deze keer niet meer in de ogen, hij keek hem zelfs niet meer aan, want hij wist dat zijn wangen waarschijnlijk roder geworden waren dan hij leuk vond door deze bekentenis. Maar hij vond dat de jongen het mocht weten, ook al was het zo onnatuurlijk en vreemd voor Shia om toe te geven dat hij iemand mocht. Hij trok zijn trui weer een beetje omhoog omdat hij blozen zo een lelijk iets vond -- als hij het zelf deed. Als anderen bloosden vond hij het best wel schattig. 'Je mag wel serieus zijn' wou hij eigenlijk zeggen. 'Kunnen we samen serieus zijn. Het serieuze vriendenduo van de school. Het vriendenduo waar niemand tussenin kon komen'. Dat wou hij zeggen, maar hij durfde niet. Dus zweeg hij gewoon, maar niet voor lang, want hij voelde zich gewongen om het gesprek gaande te houden -- ook omdat hij dat wou, natuurlijk. "Zeg," begon hij toen weer en hij blies weer een kauwgombel die kapot sprong en Shia kort met zijn oogleden trok, licht geschrokken van de klap van de bubbel, "mag ik je gewoon Vince noemen in plaats van Vincent voluit?" vroeg hij toen, terug zekerder van zijn stuk. Als het een nee was, dan wist hij dat dat niet gewenst was en dan zou hij het ook nooit meer doen. Als Vincent zou vragen of hij hem Bob mocht noemen, zou hij ook meteen nee zeggen, so fair enough.

OOC: click <- z'n trui

"Nee", zei hij toen ook simpelweg. "Ik vind het mooi als mensen nog serieus kunnen zijn. Tegenwoordig wordt alles weggelachen. Problemen. Gepest. Moeilijkheden. Het wordt allemaal weggelachen omdat niemand nog serieus is. Ik vind het prachtig dat sommige mensen nog de kracht hebben om serieus te zijn." Zijn glimlach verdween van zijn gezicht af, maar hij meende wel ieder woord van wat hij gesproken had. "Als je ze afschrikt, zijn ze je aandacht niet waardig." Opnieuw haalde hij een hand door zijn haar, maar deze keer omdat hij ongemakkelijk werd van de openheid die hij aan het tonen was. "Ik vind je wel goed zo. Ik mag je wel. Vreemd genoeg." Toen keek hij weg, want blozen en iemand aankijken ging echt niet goed samen, zeker niet voor hem. Over and over, keer op keer gebeurde het dat hij weg wou kijken als hij bloosde -- niet dat hij vaak bloosde, maar toch. Als hij bloosde, keek hij liever weg. De stilte die er toen even viel deed hem in stilte doodgaan, want misschien had hij nu alles verpest door zo idioot te doen. Misschien had hij het gewoon voor zichzelf moeten houden. Maar toen kwam er toch een klank van Vincents mond. “Eh..” Hij voelde dat er geziocht werd naar zijn blik, maar hij bleef mooi naar zijn handen kijken. De blik van Vincent was niet ongemakkelijk, eender gewoon... vreemd. Zo alsof er vanuit de hoek dingen hem aankeken, vanuit de schaduw van de kathedraal. Zo voelde Vincents blik, maar ook alse een raadsel. Maar Shia wist nog niet in wat voor vorm en in welke taal. “Ik eh, dat vind ik ook. Over jou dan. Ik weet niet waarom, maar ik mag jou ook.” Shia keek nu wel weer op, de blos op zijn wangen al een beetje weggetrokken, en hij glimlachte naar de jongen, maar omdat hij dit ongemakkelijk vond besloot hij terug te spreken. “Zeg,” sprak de jongen, "mag ik je gewoon Vince noemen in plaats van Vincent voluit?" Het leek alsof de jongen verbaasd was, of weer van zijn stuk gebracht, alsof Shia iets gezegd had dat buitenaards leek. Maar misschien had hij ook wel een buitenaardse stof in zijn bloed zitten, het kon toch. Want alles was een raadsel. De jongen knikte, maar als Shia de achterliggende historie achter de bijnaam geweten had, had hij waarschijnlijk nog een tweede keer nagedacht voor hij besloot hem zo te noemen. De grom deed Shia licht fronsen, maar het klonk instemmend, dus waarom zou hij er wat van zeggen? Als hij deze jongen zou willen leren kennen, zou hij gewoon moet worden aan zijn gewoontes. Als dit gegrom een gewoonte was, moest het maar normaal worden in Shia's ogen. Met deze jongen omgaan ging worden als zich vasthouden aan ballonnen. Het was lastig, en een verkeerde beweging of een verkeerd woord kon de ballonnen doen knappen. Verkeerde woorden was alsof het weer veranderde. Soms misschien licht, soms iets meer als een storm, maar weersveranderingen en ballonnen gingen niet goed samen. “Hmh, ja, als jij dat wilt, waarom niet?” De frons verdiepte zich een klein beetje. “De enige persoon die mij ooit zo heeft genoemd, was mijn kindermeisje.” Shia keek gewoon. “Maar dat is heel, heel lang geleden.” Oké, allemaal goed en wel, maar de VRAAG had zijn aandacht getrokken. "Waarom niet?" herhaalde hij de vraag. Het was dom om aan hem te vragen 'waarom niet', dan kreeg je antwoord terug. "Wel, misschien zou je het niet leuk vinden, dat je naam ingekort wordt. Of misschien doet het je denken aan andere dingen goede of slechte herinneringen die je niet dagelijks wilt herinneren. Want je ogen verraden een beetje wat er vanbinnen in je brandt." Hij zweeg toen, en schudde zijn hoofd lichtjes. Hij was doodserieus geweest toen hij dat van 'lang geleden' uitgesproken had, en dat die Shia lichtjes huiveren. Misschien was er een scherm op zijn borstkas en kon Vince zo binnen kijken in zijn hart, zien dat Shia nu een beetje spijt had van zijn vraag of hij de afkorting mocht gebruiken. Hij stond voor Vincent. Eerder, hij zat. En hij kon niet verbergen dat hij geïnteresseerd geraakt was in de gedachten van de jongen. "Sorry, dat zijn mijn zaken niet, natuurlijk." Hij zweeg weer. "Komt omdat ik niet graag aangesproken word met die 'Reuben Silas Leif' of met Bob." Zijn tanden knarsten bij dat laatste? Stupid horseface.

“Hmh, ja, als jij dat wilt, waarom niet?” De frons verdiepte zich een klein beetje. “De enige persoon die mij ooit zo heeft genoemd, was mijn kindermeisje.” Shia keek gewoon. “Maar dat is heel, heel lang geleden.” Oké, allemaal goed en wel, maar de VRAAG had zijn aandacht getrokken. "Waarom niet?" herhaalde hij de vraag. Het was dom om aan hem te vragen 'waarom niet', dan kreeg je antwoord terug. "Wel, misschien zou je het niet leuk vinden, dat je naam ingekort wordt. Of misschien doet het je denken aan andere dingen goede of slechte herinneringen die je niet dagelijks wilt herinneren. Want je ogen verraden een beetje wat er vanbinnen in je brandt." Hij zweeg toen, en schudde zijn hoofd lichtjes. Hij was doodserieus geweest toen hij dat van 'lang geleden' uitgesproken had, en dat die Shia lichtjes huiveren. Misschien was er een scherm op zijn borstkas en kon Vince zo binnen kijken in zijn hart, zien dat Shia nu een beetje spijt had van zijn vraag of hij de afkorting mocht gebruiken. Hij stond voor Vincent. Eerder, hij zat. En hij kon niet verbergen dat hij geïnteresseerd geraakt was in de gedachten van de jongen. "Sorry, dat zijn mijn zaken niet, natuurlijk." Hij zweeg weer. "Komt omdat ik niet graag aangesproken word met die 'Reuben Silas Leif' of met Bob." Zijn tanden knarsten bij dat laatste? Stupid horseface.
Hij had gemerkt dat de mondhoeken van Vince even omhoog gekruld waren toen hij zei dat zijn ogen verraden wat er was. Ook werd er een hand opgestoken, er werd een beweging mee gemaakt die een subtiele 'shut up' was, maar zonder dat het Shia's gevoelens kwetste, hij snapte gewoon wat er mee bedoeld werd -- het betekende 'geeft niet joh'. "Alsjeblieft, zeg geen sorry. Je mag me Vince noemen." De jongen met de bruine haren knikte lichtjes. De hand werd weer neergelaten. "Graag zelfs." De toon in de jongens stem was nog steeds niet veranderd, maar Shia keek er wel even van op met een frons, al deed het hem ook lichtjes grijnzen. Zat het zo? Wel, hij zou met plezier Vince zeggen. Lekker kort. "En vertel, Shia, wat brandt er binnenin me?" De glimlach van de jongen deed Shia's glimlach weer verdwijnen (wow, de logica). Hij keek een beetje nadenkend. "Wat als ik nu eens 'veel' als antwoord geef?" weerkaatste hij een vraag. "Wat als ik nu eens zeg dat ik een soort nieuwsgierigheid in je zie branden? Een nieuwsgierigheid in wat er in deze wereld gebeurd?" Hij glimlachte nu op zijn beurt. "En ik zal onthouden dat Bob niet je voorkeur heeft. Zal niet heel moeilijk zijn." Shia stak zijn duim achteloos even omhoog. Hij had niet eens goed door dat hij dat deed. "Thanks", zei hij. Wat erg. Zo erg dat hij hem zo bedankte. Shia haatte zichzelf plots enorm om de manier waarop hij bedankt had. Hij haatte het als mensen 'thanks' zeiden. Mensen hoorden 'dank u wel' te zeggen. Misschien gewoon 'dank je'. In het ergste geval 'thank you'. Maar nooit, NOOIT 'thanks'. Het klonk zo lelijk, zo straattaal, ook al was het geen straattaal. Hoorde dit bij één van de crisissen in zijn adolecentie-fase? De zelfhaat door woordkeuze hoorde vast niet tot de theorie van Erikson, dit was waarschijnlijk gewoon dat er wat mis was in zijn hoofd. Je moest dan wel door een antal crisissen gaan om je leeftijdsfase succesvol af te sluiten, maar Shia had het gevoel dat hij al veel te veel crisissen doorgemaakt had in deze stomme fase. Kon hij nog niet naar zijn vroege volwassenheid gaan? Of nee, liefst niet, dan kreeg hij daar weer crisissen. Hij stak de schuld op zijn ouders. Hij had zijn crisissen in zijn peuter- en kleutertijd vast niet goed afgesloten waardoor hij nu problemenhad. Zijn kleuterpuberteit was waarschijnlijk verkeerd behandeld geweest. "Er brandt een hele hoop in je, oké. Ik zie het in je ogen. Het is alleen een raadsel en ik weet nog niet in wat voor vorm en in welke taal."