Roselle had een heerlijke rust, eindelijk naar de dagen en nachten wakker liggen met een onhandelbare vlam. Waardoor ze eerst nauwelijks reageerde op de duwende voet van een wildvreemde. Haar ogen vlogen wel even open, enkel om de oudere man, met een minachtende blik aan te kijken. Ze had eindelijk wat rust gevonden, weliswaar in het open enkel was dat beter dan haar slaapkamer in de lichtelaaie zetten. Omdat ze even een nachtmerrie had, of gewoon uit balans was. 'Rise and shine.' Zegt de man, wiens blik op Roselle gericht was. Haar grijze ogen staan vermoeid en verveeld terwijl ze langzaam overeind gaat zitten. Geen enkele opmerking schiet over haar lippen heen, terwijl ze heel rustig haar haren wat ordent. Het schrapende geluid dat van de man afkomstig is. Maakt dat ze haar ogen rustig en redelijk emotieloos op hem gericht houdt. De man staat er wel heel ontspannen bij, met zijn handen in de zakken. Waardoor het meisje verveeld aan haar mantel begint te plukken. 'Slapen moet je als je dood bent. Opstaan.' Klinkt er zacht en resoluut. Het was duidelijk dat de bruinharige man haar geen enkele keuze liet. Dit was iets waar het meisje normaal gesproken erg onhandelbaar van werd. Enkel heeft Roselle ook wel door dat hij geen zin in gedoe heeft. Waar ze eigenlijk wel blij mee is, ze had geen zin om een gevecht -die ze sowieso zou verliezen- te gaan starten. Een zucht, en een beweging van de man, maken dat ze rustig overeind komt, en het kleine beetje zand dat op haar kleding terecht is gekomen, rustig af klopt.

Juist op dat moment, komt luid kraaiend en krijsend haar draakje op haar af gedoken. Zijn klauwtjes grijpen zich vast aan haar kleding. Normaal deed hij dat enkel als ze haar mantel om had, zodat ze zijn nageltjes niet in haar huid zou voelen drukken. Een korte blik, richt het meisje dan ook op haar draakje, voordat ze de man schaapachtig aan kijkt. 'Cynder, ga maar. Ik kom zo.' Murmelt het meisje zachtjes, en bijna liefkozend naar het diertje. 'Volgens mij...,' begon het bruinharige meisje langzaam. 'Volgens mij, slapen doden mensen niet.' Haar ogen glinsterden plagerig. Hij had het hoe dan ook verdiend. Een opmerking terug, want ze werd wakker gemaakt uit haar bijzonder broodnodige slaap. Ze was niet echt chagrijnig. Dat was ze bijna nooit, en als ze het was bleef zelfs haar draakje, Cynder uit te buurt. Haar handen laat ze soepel langs haar zij hangen. Haar ogen zijn gericht op het meertje even verder op. Haar gelaat staat neutraal, terwijl ze zo nu en dan een blik op de man richt. Hij had duidelijk al flink wat werk verricht, gezien het feit dat zijn shirt doorweekt was met zweet. Ze wist niet dat leraren van sporten hielden. Anders had ze al veel sneller respect gehad voor een aantal van de volwassenen.

Een zachte zucht komt nu over haar lippen. 'Zover ik weet Meneer. Is wat ik doe niet Uw probleem.' Zei ze zacht, en op een redelijk vriendelijke toon. Maar haar boodschap was duidelijk, ze hield niet zo van pottenkijkers. Of terwijl, mensen die haar stoorden, of deden alsof ze zich zorgen om haar maakten. In tegenstelling tot vele andere van haar leeftijd, was ze niet onaardig om het onaardig zijn. Maar was ze dat omdat ze mensen uit de buurt wou houden. Haar ouders hadden haar niet voor niets al vroeg duidelijk gemaakt dat ze er niet bij hoorde. Dat ze niet eens hoorde te leven. Dus waarom zou ze dan überhaupt mensen in de buurt laten. Ze waren waarschijnlijk toch beter zonder haar af. Zonder een meisje dat nauwelijks controle had over haar magie. Het zou in ieder geval minder gevaarlijk zijn. Haar grijze ogen gleden over het stille wateroppervlak van het meer. Het water was aanlokkelijk voor Roselle. Enkel had ze nog nauwelijks bewogen sinds de man er was. Haar ogen gleden naar de lucht. Het had enkel een paar schapenwolkjes, maar niets dat kon duiden op een natuurlijke verkoeling. Ze wist bijna wel zeker dat het nog een paar dagen zou duren voordat er een regenbui zou kunnen komen. Dus nog een paar dagen de verstikkende warmte. Al was het lang niet zo erg als op Razen. De thuisplanneet van het jonge meisje.

Ergens was Roselle blij dat haar draakje, al vast naar het water was gevlogen. Het dier leek nooit genoeg te krijgen van de verkoeling, die het meer hem bracht. Zo nu en dan bereikte zijn vrolijke geluiden haar oren. Enkel veel concentratie had ze er niet voor. Ze hoopte enkel dat de man snel weg zou gaan, en ze dus gewoon weer verder kon met waar ze mee bezig was geweest. Genieten van haar vrije zaterdag. Ze had door de weeks al vaak lessen en school. Dan hoefde ze er nu ook niet mee geconfronteerd te worden. Eerlijk gezegd kende ze de leraar niet. Dus keek ze hem met een vlaag van nieuwsgierigheid aan. Toch was er nog een soort afstandelijkheid in haar blik. Eentje die duidelijk aangaf, dat ze niet in was voor problemen, en dat ze het liefste gewoon van een klein beetje vrijheid genoot.

Ze wist ook wel dat ze vaak in de problemen kwam. Ze had dan ook een onrustige jeugd gehad. Haar ouders waren enkel bezig geweest met zaken op Razen, en dan bleek ze ook nog half Shadraanse te zijn. Alsof het niet erger kon, was er toen ineens niemand meer voor haar. Enkel hadden ze haar Shadraanse moeder wel vaak geaccepteerd. Maar een kind hebben dat een halfbloedje was, was gewoon te erg en te gek voor woorden. Een zachte zucht verliet het meisje weer, dat nu duidelijk in gedachten verzonken was. Haar ogen staarde afwezig voor zich uit, alsof ze zich in een andere wereld bevond.

Op het moment dat ze haar handen door haar dieprode haren haalde, staarde de leraar haar aan. Een opmerking lag al klaar op haar tong, om hem duidelijk te maken dat ze niet van zijn gestaart gediend was. Ze hield er niet van als mensen haar aanstaarde, enkel omdat ze bewoog. Ze leefde, wat een verrassing. Het was niet alsof dat het grootste wonder in de wereld was, of wel? Haar grijze ogen, die soms op een stormachtige dag leken, staarde hem terug aan. In de hoop dat hij de eerste zou zijn, zijn blik te veranderen. Toch wist Roselle dat die kans erg klein, nee nihil was. De man leek te kikken op problemen, alsof hij nog niet door zijn kindertijd heen was gegroeid, echt iets waar ze op zat te wachten. Niet dus, de stilte was bijna ongemakkelijk, net zoals de dikke deken van warmte, die zelfs hier in de schaduw hing. Haar expressie was meerdere malen duidelijker dan woorden zouden zijn. Kon die man niet gewoon opdonderen? Ze had genoeg gezelschap aan enkel haar draakje. Net op het moment dat haar draakje, zich aan haar vastklemt, in een obsessieve manier, merkt het meisje op dat de man het niet bepaald begrijpt. Natuurlijk zag niemand een draakje elke dag op deze planeet. Al was het in Razen makkelijk te vinden, die dieren hielden van de warmte daar, en voelde zich dikwijls wel op gemak bij mensen. Enkel moest je wel respect op kunnen brengen. Haar ogen glijden langzaam weer dicht, de vermoeidheid was op deze afstand niet van haar gezicht te lezen, al was ze in een woord doodop.

Uiteindelijk besluit ze maar te antwoorden, dat was beter dan in eeuwige stilte blijven. Hopelijk zou de man haar naar het antwoord met rust laten. Dan kon ze gewoon relaxt in het halve zonnetje zitten, of de schaduw en van de natuur genieten. Ondanks dat haar magie verwoestend kon zijn, hield ze van vredige en eenvoudige dingen. Natuur, rust en stilte. Ze was dat misschien zelf niet, ze was misschien zelf niet in balans, maar dat betekende zeer zeker niet dat ze het niet wou. Blijkbaar vestigde het spreken tegen haar draakje, al aandacht op haar. Ongewilde aandacht, het was weekend. Dat betekende dat ze niets met een leraar of school te maken wou hebben. Ondanks dat, leek de man nieuwsgierig te zijn, of gewoon vervelend. Had hij niets beters te doen? Zoals nakijkwerk of iets in die trant. 'Natuurlijk, enkel een van permanente duur.' Reageert de bruinharige man neutraal. Alsof de dood iets prachtigs was. Het meisje kneep haar ogen tot spleetjes, haar grijze poelen stonden nu onheilspellend. Als de ondoordringbare mist, waarin je niet verder kon kijken dan enkele meters. De man zijn aandacht ondertussen bij het water hebbend. Roselle heeft een flauwe glimlach op haar lippen als ze ziet hoe haar draakje plezier maakt. Soms was het diertje nogal beschermend over haar, tenminste als het niet bang was. Draken konden nogal brutaal zijn, hoe jong ze ook waren. En Cynder was jong. 'Althans dat is wat ze zeggen, wie zijn wij levenden om te zeggen wat er zich werkelijk afspeelt als je dood bent?' Gaat de man met een flauwe grijns op zijn lippen verder. 'Zeggen ja, nu lijkt jou definitie van dood, anders dan die van mij. Ik sliep!' Een ruw randje op haar stem laat merken dat ze van slag is. Ondanks en mede door het mooie weer, kan ze niet ontspannen. Dit weer deed haar denken aan de warme dagen op Razen, aan de weerstand die de mensen haar daar gaven. Deze dagen waren vaak het zwaarst, en net toen ze dacht eindelijk wat rust te krijgen, moest die oude man opdagen. Haar ogen draait ze weg van de bezweette man, voordat ze die fronsend sluit. Een zachte en diepe zucht verliet haar lippen, terwijl ze ongemakkelijk op haar onderlip bijt. Roselle let niet altijd op haar opmerkingen, zeker niet als ze zich al niet op haar gemak voelt. Ze keek wantrouwig naar de man, nadat ze hem een korte blik op zijn bezweette lichaam had gegund en zucht diep. 'Dus, was je auditie aan het doen voor sleeping beauty? Als dat het geval is kan ik je nu al vertellen dat je op bepaalde vlakken tekort schiet.' Verklaard de man een beetje schaapachtig, voordat hij zijn handen weer in zijn zakken stopt. Een rustige, en kille blik is al wat de man op zich gericht krijgt. 'Het leven is geen sprookje, dus zou het absurd zijn daar auditie voor te doen,' murmelt het jonge meisje nors. Duidelijk niet van plan vriendelijk te blijven. Ook al kon dat problemen opleveren. Nu vroeg de man er om. Ze kon niet haar woede, verdriet en eenzaamheid eeuwig binnen houden. Zeker niet als de man haar uit daagde. Haar opvliegende karakter kwam langzaam boven, en dat deed zeker haar innerlijke en overactieve vlam niet goed. Ze zou misschien later nog eens naar Master Savador moeten als het zo door ging. Controle verliezen stond zeker niet op haar to-do lijstje.

In de korte stilte die volgt, probeert het meisje zich te herpakken. Haar innerlijke vlam, die eerst rustig was na haar broodnodige slaap, vliegt weer op. Alsof een heleboel bijen haar aan willen vallen en haar prikken. Het onrustige gevoel, maakt dat ze ongerust een blik op de bruinharige man werpt. Duidelijk uit haar doen en van slag. Stille wateren hebben diepe gronden, ongecontroleerde vlammen, zorgen voor verwoesting. Haar innerlijke vlam gaf haar altijd problemen, vaak zelfs ongewild. Ze wou geen aandacht op zich vestigen maar moest wel. De leraar wist vast niet hoe gevaarlijk de situatie kon worden, wanneer haar innerlijke vlam op hol sloeg. Ze zou alles in een ademteug in de lichtelaaie kunnen steken, zonder dat zelf te willen. Buiten was het vaak minder moeilijk haar vlam te kalmeren, maar nu hij op haar zenuwen begon te werken, deed dat haar zeker niet goed. Toch was ze nog steeds niet uit op extra huiswerk of strafwerk. Ze had niets fout gedaan bij dit meer, en was vastbesloten dat ook niet te doen. De bruinharige man kijkt haar vanonder zijn krullende lokken aan, voordat hij weer zijn mond open trekt. Zijn armen inmiddels uitdagend over elkaar geslagen. Hij had ook echt geen stop. Een frons staat weer tussen haar wenkbrauwen, terwijl ze diep en ritmisch ademhaalt. Hopelijk was de man straks klaar met zijn geintjes, dan kon ze weer ontspannen. 'Geen zorgen, ik kom je vrije dag niet verpesten. Ik kom je slechts vergezellen.' Klinkt er nu, meteen keek Roselle op en hield een nijdig geluidje in. De speelsheid in zijn ogen doet haar denken aan een ondeugende achtjarige. In plaats van een oudere leerkracht. 'Ik heb niet om U gezelschap gevraagd, dus nee dank U wel. Ik pas.' Reageert het roodharige meisje, op een zachte maar zelfverzekerde toon. Ze vraagt zich ergens af waar ze het zelfvertrouwen vandaan heeft gehaald, maar negeert die vraag meteen. Hij zou haar dag niet verder verstoren. Daar was ze vastbesloten in. 'Noem me Julius, het u en uw gebeuren maakt me ongemakkelijk.' zegt hij vluchtig terwijl hij een halve draai maakt en enkele passen richting het water zet. Roselle grijnst onmiddellijk. Gebruik makend van zijn nieuwe zwakke punt. 'Ik houdt het op U en Uw, Master.' Als hij toch haar dag wou verpesten zou ze dat ook bij die van hem proberen. 'Van jou?' vraagt de bruinharige man met een vinger gewezen op het draakje. Dat inmiddels helemaal onder het natte water zit. Een klein glimlachje en een tevreden blik staan op haar gezicht wanneer ze naar haar speelse draakje kijkt. 'Dat is Cynder,' haar stem klinkt eindelijk weer vriendelijk en rustig. 'Technisch gezien is hij van niemand behalve zichzelf, maar ik zorg voor hem. Het is prettig gezelschap.' Als ze over haar draakje sprak, sprak ze vol liefde en geluk. Hij was gedeeltelijk de reden waarom ze haar best deed zich te gedragen, haar best deed te leren. Haar ouders waren er niet voor haar, en hij had ook geen ouders meer. Maar ze hadden elkaar. De man kijk inmiddels met lichte smacht naar het water, dat haar eigenlijk ook al bijna roept. Verkoeling. Niets was prettiger op zo'n warme dag dan dat. 'Ik ben toe aan verkoeling...' mompelt de man tegen zichzelf. Het meisje reageert niet. Met haar gedachten nog helemaal bij haar ouders, bij Razen. Bij haar verschrikkelijke herinneringen. Die haar nog elke nacht angstig wakker lieten schieten. Enkel dan was er niemand om haar te troosten. De wallen onder haar ogen, waren door de lichte laag make up nauwelijks te zien. Toch was het duidelijk dat ze moe, nee bijna uitgeput was. Nauwelijks reactie meer gevend op de omgeving. 'Jij ziet er uit alsof je ook wel wat verkoeling kan gebruiken...' klinkt er nog vaag in haar oren. Toch kan ze niet reageren, verstijft is ze. De herinneringen brengen niet veel goeds naar boven. Haar gezichtsuitdrukking verraad haar gevoel gelukkig niet, toch is de blik in haar ogen, onrustig. Als een storm die langs een rustig landschap raast. Ineens hoort ze spetterend water, en schieten haar ogen naar de man, die inmiddels in het water staat. Een geschrokken kreet, verlaat haar mond al voordat ze in elkaar krimpt. Haar ogen staan onmiddellijk vol tranen, waardoor Cynder met een woeste kraai om haar heen vliegt. Een rilling schiet over het meisje haar ruggengraat, alsof ze net iets vreselijks had meegemaakt of gezien. 'Nog steeds aan het dromen?' Vraagt Julius met een grijns op zijn lippen. 'NEE!' Bracht het meisje op een harde, trillende toon uit. Het was duidelijk dat ze niet boos was, maar meer wanhopig.

Inmiddels was ze al gaan zitten, haar draakje had zich opgekruld op haar schoot. Iets wat het meisje iets leek te kalmeren. Haar grijze poelen, die als regendruppels tranen produceren, heeft ze stil op het meer gericht. Ze wou niet huilen, ze wou gewoon slapen. Roselle wou weg, weg uit de drama die het leven heette. Haar ogen sloot ze langzaam, terwijl de zoute tranen verder over haar wangen liepen. Cynder maakte inmiddels verwarde geluidjes, die bijna troostend overkwamen op het jonge meisje. Het was gewoon een kwestie van tijd geweest, dat was het elke keer. Een kwestie van tijd voordat haar oprechte emoties, herinneringen en kwalen naar boven kwamen. Een zachte snik rees uit haar borstkas, terwijl de eerste herinnering aan water weer door haar hoofd schoot. Trillend als een rietje blijft ze zitten, langzaam kalmerend terwijl de tijd langzaam voorbij tikt. Het draakje blijft bij haar liggen, totdat haar ademhaling weer kalm is, en het meisje met betraande wangen naar de man staart. De herinnering aan vroeger langzaam weer vervagend.

Roselle was inmiddels redelijk geïrriteerd geraakt door de oudere man. Hij mocht misschien een leerkracht zijn, maar zijn uitdagende gedrag viel niet bepaald in het goede keelgat. Toch probeerde ze zo min mogelijk toe te happen, geen zin in problemen hebbende met iemand die hoger dan haar stond. Daarbij stond bijna vast, dat de man waarschijnlijk sterker was dan haar. Haal dat waarschijnlijk maar weg, hij was een getrainde leraar, eentje die duidelijk zijn conditie onder controle hield, terwijl zij gewoon een jong meisje was. Een jong meisje met een onderontwikkelde innerlijke vlam, de vlam die er voor zorgde dat het vuur, haar element te gebruiken was. Ze kon niet eens vechten, al zou ze het nog zo graag willen. Nu, kon ze het proberen, en kon ze veel schade berokkenen, maar niet omdat ze het wou, neen, omdat het soms gewoon gebeurde. De hoop die ze had dat de man weg ging, werd langzaam minder, ergens had ze het idee dat hij het geweldig vond haar op te fokken. En toch, en toch kon ze niet stoppen met reageren. Ze hoopte zeker dat de man zich uiteindelijk zou bedenken en haar met rust zou laten. Ze had al te weinig geslapen, veelte weinig. Ze sliep nauwelijks meer sinds de nachtmerries steeds vaker hun tol namen. Ze was moe, had weinig concentratie, en had soms bijna een angstaanval in de lessen. Gelukkig was het nog niet zo vaak opgemerkt, behalve door een leerkracht, de enige echte Master Savador. Het meisje had ergens de neiging om gewoon weg te lopen, maar wou de onbekende Julius dat geluk niet gunnen. Hij was hier niet als eerste geweest, en hij was zeker niet degene met slaapgebrek. Dus zou hij degene zijn die zich als volwassene diende te gedragen. Als hij dat tenminste kon...

De bruinharige en gespierd gebouwde man leek even in gedachten verzonken toen ze op hem reageerde, zijn veelzeggende grijns was op zijn gezicht geplakt alsof hij er altijd op stond. Ergens ergerde het meisje zich daar wel aan. Ze vond het niet erg dat mensen gelukkig waren, maar was de man echt nog zo'n klein kind! Zelfs een jonge Raziaan als zij was, wist dat er anders gereageerd diende te worden. Rustiger, en minder uitdagend. 'En wie zegt dat onze definities overeen moeten komen? Dat heet een meningsverschil. Ooit van gehoord?' Vraagt de man haar extreem sarcastisch, alsof ze een dom klein kind was. Haar grijzige ogen rolde ze even sarcastisch in haar oogkassen, terwijl ze zwijgend zijn bewegingen waarneemt. Hij had duidelijk iets met zijn haar, alsof dat echt een geweldig deel van zijn lichaam was. Het meisje rilde even, waarna ze haar ogen tot kleine spleetjes dichtkneep. 'Nee, natuurlijk niet!' Antwoorde het meisje even sarcastisch terug, alsof ze echt niet wist dat mensen verschillende meningen hadden. Al wist ze niet waarom ze de opmerking maakte, in haar thuisland mocht ze haar mening niet tonen. Enkel haar vaders wil was wet geweest, of beter gezegd iedereens wil behalve dat van het jonge opstandige meisje. Nu word er een blik op haar geworpen, en tot haar verbazing lijkt hij niks te zeggen. Toch lijkt haar opmerking over het leven, hem wel te bereiken. Ook al neemt hij de moeite niet om te reageren, zijn zucht bewijst dat hij haar opmerking wel heeft opgemerkt. Haar grijzige bijna stormachtige ogen, volgen de man alsof ze bang is hem haar rug toe te keren. Er was haar genoeg over het leven bekend om iemand niet zomaar één, twee, drie te vertrouwen. Als je iemand vertrouwde legde je meteen je zwakheden in zijn macht. Daar had ze genoeg ervaring mee, om te weten dat ze beter een gepaste afstand kon bewaren naar alles en iedereen. Al hoewel, haar draakje had toch een speciaal plaatsje in haar hart. Ze fronste even vermoeid, voordat ze haar hand door haar sluike haar heen haalde. Met dit weer was haar kapsel niet het beste, al was het een stuk koeler dan het lange haar dat de meeste mensen droegen.

Zodra ze duidelijk maakt dat ze de man niet had uitgenodigd, schud hij enkel zijn hoofd. Een frons staat nu bijna permanent op haar gelaat, terwijl ze gefrustreerd haar neusbrug masseert. Moest hij nu echt zo'n soort persoon zijn? Waarom kon hij niet gewoon nors en duidelijk zijn zoals Master Savador. Of vriendelijk en terughoudend zoals er vast ook andere leraren waren. Maar nee, degene die zij op haar vrije dag moest tegen komen was een vreselijke kinderachtige leraar, die haar ook nog strafwerk kon geven ook. Ze had toch niets fout gedaan? Nu, het enige wat ze kon bedenken dat ze fout gedaan kon hebben, was het laten liggen van huiswerk. Ze was dan ook te vermoeid om zich echt te kunnen concentreren. 'Geen zorgen, ik heb mezelf uitgenodigd op dit oh zo gezellige thee partijtje.' Zegt hij, inmiddels op een norse toon. Dit was iets waar ze wat mee kon. 'Waar is de thee dan?' Grinnikte ze opeens, een theepartijtje serieus, dat een volwassen man als hij daarmee aan kwam zetten. Ze kon hem echt geen thee zien drinken, misschien koffie maar zeker geen thee.

Jammer genoeg, of misschien toch wel beter, reageert Julius niet verder op haar volgende opmerking. Ze mocht hem ook gewoon u en uw noemen als ze wou. Ergens wist ze wel dat hij er niet een al te groot probleem mee zou hebben, gezien het feit het bijna een standaard was om zo aangesproken te worden door leerlingen. Toch verbaasde het haar enigszins dat hij ergens toch wel wat van zegt, maar niet wat ze had gehoopt. Al is gehoopt toch het verkeerde woord. Roselle hoopte gewoon dat ze hem ergens mee kon stangen. 'Ik heb je tenslotte niets verboden.' Besluit hij schouder ophalend, het meisje zucht zachtjes. Dat was waar, hij zei niet dat ze dat moest doen. Het was meer een voorkeur. 'Enkel mijn voorkeur uitgesproken, het is aan jou wat en of je daar iets mee doet, roodlokje,' vervolgde de man simpel. 'Mijn naam is Roselle, Julius.' Fluistert het meisje op een zachte toon, die een beetje nadenkend overkwam. Waarom noemde hij haar roodlokje. Ze had rode haren, en er waren niet al te veel anderen die haar haarkleur bezaten, maar dan nog. Roodkapje, werd ze dikwijls eerder genoemd, en ergens vond ze dat een betere bijnaam. Ondanks dat zijn stem al die tijd rustig was geweest, leek zijn houding wel langzaam te veranderen. Ze kon de vinger er niet helemaal opleggen, maar wist wel dat ze hem niet te veel lastig moest vallen. Ook al was het makkelijker gezegd dan gedaan. Toch leek hij verder haar gedrag wel redelijk te tolereren. Zo niet, dan had ze een klein probleem, maar niets waaraan ze dood zou gaan.

De amberkleurige ogen zijn kort maar nauwkeurig op haar gericht wanneer ze over haar draakje begint. Haar rustigere houding, en kalme stem, lijken een positieve reactie te geven. Voor het eerst lijkt Julius was volwassener geworden, en hoewel het haar onzeker maakt, lucht het haar ergens ook wel op. Dat betekende tenminste dat er toch een weg was, waarin de man niet altijd als een klein kind liep uit te dagen. Een glimlach siert zijn lippen, terwijl hij nog steeds een redelijk streng postuur behoud, misschien is dat wel door het feit dat hij zijn lippen op elkaar geklemd houd, waardoor hij er nog steeds onrustig uit ziet. Als dat het goede woord is tenminste. Roselle zuchtte zachtjes, terwijl ze haar blik naar haar draakje liet glijden, dat was een van de enige die al haar geheimen wist. Zolang ze leefde, was ze niet van plan er over te praten. Intussen bijt de man, nadat hij even -nadenkend misschien- over zijn hals heeft gewreven, op zijn lip. 'Jullie zien er uit als partners voor het leven,' Zegt hij op een neutrale toon. Dit was wel voor het eerst dat ze hem zo emotieloos hoorde praten. 'Werkelijk iets dat je moet koesteren.' Vervolgde hij een beetje dromerig. Met een verwarde blik kijkt het meisje hem aan, voordat ze langzaam knikt. Ergens had hij wel gelijk, ze wist niet wat ze aan zou moeten zonder haar dierlijke vriend.

En toen gebeurde het, Julius was het water in gedoken en had haar verkoeling gegeven. Ondanks het feit dat ze het een verstikkende hitte was, in haar dichte kleding. Had ze niet naar het water toe willen gaan. Ze ging enkel naar het water toe als haar draakje er was, en niemand in de buurt was die haar bedreigt overkwam. Dit was in dit geval, nu wel het geval. Niet dat Julius haar kwaad had gedaan natuurlijk, maar de manier waarop er onverwachts water op haar afkwam, had wel een reactie ontlokt. Geen reactie om tevreden mee te zijn, en zelfs onverwachts voor haar. Ze wist niet dat ze nog zo bang was. De schreeuw die zich inmiddels over haar lippen had gevormd, was afgezakt. Toch bleef ze doodsbang zitten. Alsof er elk moment een flashback aan kon komen, eentje die zeker niet prettig zou zijn. Gelukkig wist haar draakje, Cynder wel wat te doen. Hij kon haar altijd kalmeren, en was zelfs voor zijn leeftijd best nog wel een wijs draakje. Misschien kwam het ook wel doordat hij altijd zo nieuwsgierig was, misschien iets te nieuwsgierig voor zijn eigen bestwil, maar toch maakte Roselle zich daar niet al te veel zorgen over. Cynder kende de regels, en zou anders de consequenties wel ervaren. Ineens lijkt daar de leraar te staan, zijn bezorgde uitdrukking, maakt dat het meisje in angst, en met grote woeste ogen naar hem staart. Niet dat ze woest is op het feit dat hij haar nat had gemaakt, of dat hij haar liet schrikken. Nee, ze was woest om haar herinneringen, die haar elke dag najoegen, alsof ze er eeuwig in vast zou zitten. 'Wat is er aan de hand?!' Vraagt de man in een soort fluistering, al kwam de stem wel doordringend binnen. Ze kon er niet op reageren, haar bewegingen waren traag en onhandig. Nog te verward om werkelijk goed te kunnen reageren. De tranen druppen nog steeds langs haar kin op het gras, al doet ze haar best om zichzelf te herpakken. Ze wilde niet als een zwak, eenzaam meisje gezien worden. Ze moest sterk wezen, dat kon ze ook op Razen, maar waarom leek het hier dan niet te lukken? De trillingen worden langzaam minder, mede dankzij het feit dat de man geen aparte opmerkingen maakt, op een kinderlijke manier, en doordat Cynder bij haar is om haar te ondersteunen. 'Shh, het spijt me.' Klinkt er redelijk abrupt, waardoor het meisje haar hoofd vermoeid opheft, en naar de man kijkt. Haar onrustige ogen, als een wilde en woedende storm, laten nog blijken dat ze alles behalve rustig is. Al heeft ze de angst voor het grootste deel wel onder controle. Julius hand rijkt naar haar schouder, waardoor ze geschrokken iets opzij beweegt, en tot haar verbazing merkt dat hij zijn hand daar laat hangen. Ging hij haar niet slaan dan? Waarom bewoog hij naar haar toe, de rillingen hadden weer iets verergerd. De verwarring en vermoeidheid, eisten samen met haar nachtmerries en herinneringen een grote tol op de gezondheid van het meisje. Ondanks dat vond ze het nog steeds onnatuurlijk dat hij zijn excuses aanbood, terwijl hij nauwelijks iets fout had gedaan. Zij was zwak geweest, zij had niet goed genoeg opgelet. Dus hoe kon het zijn fout zijn? Uiteindelijk lijkt de man te begrijpen dat ze wat ruimte nodig heeft, waarna hij gewoon een eindje verderop ging zitten, en zijn mond dicht houd.

Diepe ademhalingen rijzen omhoog, zodat ze langzaam verder kan kalmeren. Ondanks dat werken haar herinneringen haar extreem tegen. 'Opzouten!' Klinkt haar stem, bijna piepend en bang. Een donkere schim staat lachend, en ruikend naar alcohol bij haar stoel. 'GEEF DAT TERUG!' Riep ze harder, met moeite, terwijl er een hoestbui aan komt. De dronken man, neemt enkele stappen naar haar toe, waarna hij haar volle glas water over haar hoofd heen gooit. Het water prikt in de wonden en op de blauwe plekken die hij had veroorzaakt. Toch wist het meisje dat ze niet naar haar vader moest gaan voor hulp. Haar betraande ogen kijken de schim vol afschuw aan. 'Nu moet jij wel water halen, zover ik weet is je vader niet van plan nog te komen kijken. Ik weet wel een manier,' zijn sinistere glimlach, zorgt ervoor dat het meisje haar ogen dichtknijpt en een rilling onderdrukt. Nog steeds blijft ze zo ver mogelijk uit de buurt van de man, terwijl ze verwoed haar tranen weg veegt. Nu haar ademhaling onder controle is, lijkt ze een stukken kalmer postuur te hebben, al was ze diep van binnen nog steeds van slag.

Haar ademhaling lijkt Julius op te vallen, waardoor hij het waagt weer tegen haar te gaan spreken. 'Ik moet mij verontschuldigen voor mijn ongepaste gedrag.' Zegt de man simpel maar oprecht. Met grote en verwarde ogen staart het meisje hem aan, alsof zij net getuigen was van het derde wereldwonder. 'Hoewel je er zelf ook wat van kan.' Mompelt de man er achter aan. Waardoor het meisje even met een rilling aan haar herinnering terugdenkt. Ja, ze kon er inderdaad wat van, enkel was dat haar manier om er mee om te gaan. Zou iemand dat ooit begrijpen. 'Misschien,' murmelde ze, niet wetende hoe ze toe kon geven dat hij gelijk had daarin. De man kijkt even bedenkelijk, waarschijnlijk komt er zo een vraag aan, eentje die ze misschien niet eens wou beantwoorden. 'Wat zit je dwars?' Vraagt hij recht voor zijn raap. 'Ik...,' begint het meisje zwakjes, terwijl ze probeerde een glimlach op haar gezicht te toveren. 'Oh, als je liever hebt dat ik weg ga, dan ga ik. We kunnen er ook op een ander tijdstip of er helemaal niet over praten.' Het meisje knikt even dankbaar, omdat ze toch niet wist hoe ze moest beginnen, en of ze het wel wou vertellen. Ze was bang het allemaal te herleven. 'Bedankt, maar ik denk niet dat,' fluisterde ze met een schorre stem. 'Dat, dat zo slim is,' eindigt ze haar zin met een lichte twijfeling. Wetende dat alleen zijn, nadat zo'n herinnering haar overviel niet de beste optie is. 'Wil je alsjeblieft blijven,' mompelde ze toen afwezig. De man leek het werkelijk niet te interesseren wat haar keuze zou zijn. Iets dat haar ergens wel gerust stelde. Uitgeput stond ze toen op waarna ze naast de man ging zitten, er zorgvuldig voor zorgende dat er toch een gepaste afstand tussen de twee was. Waarna ze uitgeput tegen de boomstam die in de buurt van de man lag aanleunde.