Afwezig streken haar lange, slanke vingers over de zachte blaadjes, alsof ze hen onbewust een hart onder de riem wenste te steken alvorens de vaas wat bij te vullen met het kraakheldere water. Zo zonde dat het boeket in vergetelheid was geraakt ergens in een hoek van de lerarenkamer… Na de fleurige bloemen nog een ereplaats op de tafel te hebben gegeven, eindelijk doordrenkt in welkom zonlicht, was de rest van de ruimte aan de beurt. Met de vele wisselingen in personeel was de vaas niet het enige wat over het hoofd gezien was de laatste tijd. Bedenkelijk gleden twee vriendelijke, hazelnootbruine ogen door de omgeving. Een eigenwijze krul lichtbruin haar vond daarbij een weg terug naar haar rozige wang. Gedachteloos werd deze braaf terug op zijn plek geschikt, maar er was geen redden aan. Met de losse vlecht over haar linkerschouder geslagen, waren enkele plukjes voorbestemd te blijven ontsnappen om haar te kietelen. Het leek de jonge vrouw weinig te deren terwijl ze de kussens van de bank opschudde en het stof van een kastje blies. Integendeel, voor ze er zelf erg in had, weerklonk een zoete melodie door de gehele ruimte, al snel overgaand in een lieflijk liedje, naar vrijheid vertaald uit haar Puffoonse moedertaal. “When you press me to your heart, I’m in a world apart. A world where roses bloom…” galmde haar melodieuze stem tussen de muren. Haar handen afvegend aan de spijkerbroek die tot haar taille reikte, haakte ze haar laars achter een krukje om deze haar kant op te trekken. Lenig sprong ze er bovenop om een schilderij net dat extra zetje te geven, zodat het weer recht hing. Zo. Al veel beter.

Terwijl het lied zijn einde naderde, had ze even gemist hoe slechts enkele meters achter haar de deur werd geopend. Pas bij de uitbundige begroeting, schrok de jonge vrouw zichtbaar op, zodanig dat de kruk gevaarlijk onder haar wankelde en het gezang abrupt stopte. Geschrokken keek ze om en wist zich daarbij nog net vast te grijpen aan het arme schilderij om te voorkomen dat ze viel. “H.. Hi!” Een spontane grinnik schoot echter haar volle lippen voorbij. Nieuwsgierig had ze omgekeken naar de bron van energie achter haar, waarbij haar blik bleef steken op een vrolijke blondine met hypnotiserend blauwe ogen. “Hey there, Narah,” lachte ze ietwat vertederd, aangezien ze de opgewektheid van de ander zeker kon waarderen. “My name is Emori. I was the art trainee, but currently I’m the divination trainee. It's so nice to meet you.” Toen ze in haar eigen enthousiasme tenslotte de hand van de ander wilde aannemen, ging het mis. Met een hoog gilletje wankelde de brunette nu zodanig heen en weer dat de kruk met luid protest omviel en Emori… plotseling razendsnel op weg was richting de grond…

Oh jee oh jee oh jee! Neeeee! Dit ging een blauwe plek worden of erger-
Haar paniekerige gedachten kwamen abrupt stil te vallen toen ze niet de keiharde vloer, een kastje of tafelpunt voelde, maar… Hm? Verwonderd sprongen de hazelnootbruine ogen -die ze angstvallig had dichtgeknepen- weer open en zagen nog net hoe twee verrassend sterke armen zich stevig om haar heen hadden geslagen om te voorkomen dat ze een gemene smakker maakte. Meer uit een reflex dan iets anders hadden haar eigen armen zich tegelijkertijd om de hals van de ander geslagen. “Whoa whoa whoa!” Niet haar meest elegante moment, dat moest ze toegeven. Terwijl ze met de ander mee stapte als twee wankelde dominostenen op de grens van vallen of blijven staan, kon ze pas weer enigszins opgelucht ademhalen toen ze tenslotte tot stilstand kwamen bij de tafel.

Verbluft was haar blik vervolgens naar de blauwe ogen geschoten. Of nee… Nu ze beter keek, leken de irissen zelfs een tint grijs te bevatten. Of misschien zilver…? Ze had pas in de gaten dat ze aan het staren was op het moment dat Narah sprak en ze ietwat betrapt haar eigen ogen neersloeg. “To say the least…” mompelde ze een reactie, waarbij al snel een innemende grijns een weg naar haar gezicht vond, evenals een lichte blos op de gewoonlijk lelieblanke wangen. Bij de laatste vraag of het wel goed ging, kon ze een grinnik van pure opluchting, gêne en toch ook enige zelfspot niet onderdrukken. “Not my finest hour, but yes… I’ll live.” Langzaam sloegen de hazelnootbruine zich weer op om zich daar in die van de ander te boren. “Thanks to you. Great catch. I can really tell you’re the gym trainee now.” Dat… was er iets verleidelijker uitgekomen dan de bedoeling was… Zodra ze werd losgelaten, wapperde ze dan ook even gehaast met haar handen. “Not that… I felt you up or anything.” En dat klonk nog erger! “Just… yes, good job.” Fijn. Heel fijn. Terwijl haar huid van rozig inmiddels naar dieproze verkleurde, draaide ze zich vlug om en wandelde terug naar het arme krukje om deze weer op zijn poten neer te zetten. Idiot. Zachtjes kuchte ze even en nam een moment om zichzelf te herpakken voor ze tenslotte uitnodigend een stoel aan de tafel naar achter schoof. “Please, sit down. Would you like something to drink?” Haar lippen vormden een lieflijke glimlach die aansloot bij de zachte schittering in haar donkere ogen.

Bij de opmerking over de “epic fall” was er al een stiekeme grijns op haar gezicht geslopen terwijl ze op zoek was gegaan naar de theekan. Maar tegen de tijd dat ook de ander zich glorieus versprak en de ongemakkelijkheid in de ruimte zodanig versterkt werd dat het gewoon komisch was, hield ze het niet meer. Een heldere, aanstekelijke lach weerklonk hartelijk door de hele lerarenkamer. Het feit dat Narah eenzelfde soort verspreking had als zijzelf, nam gek genoeg al het ongemak bij haar in één klap weg. Geamuseerd draaide ze zich daarom om en boorde haar ogen voor een moment weer recht in die van de ander. “You’re not so bad yourself,” haakte ze wellicht ietwat… gewaagd in op wat ze zojuist in een opwelling gezegd had, zowel in woorden als door het feit dat ze een seconde zacht in haar eigen lip beet…

Voor nu liet ze het hierbij zodra ze merkte dat haar collega het over een andere boeg wilde gooien met een volgende vraag over de aanwezige drankjes. “In here? Hm… twenty different types of tea, water or… coffee. Nothing terribly exciting.” Met de koffie- en theekan binnen handbereik, nam ze zelf plaats op de stoel naast haar. “However, there are several decent bars in the nearest town: Oak’s Field. If you want, I could… point you in the right direction some time?” Subtiel waren haar mondhoeken nog net iets verder omhoog gekropen, waarna ze haar over de tafel een grote mok toeschoof om naar eigen believen te vullen. Voor zichzelf schonk ze een verse mok thee in. Een nieuwe, zachtere lach werd aan haar ontlokt bij de vraag rond haar beroep. “Something like that, yes. I’m still learning though, so for now it’s limited to reading tea leaves, summoning totem animals, studying chakra’s… It’s a rather new field to me as well, since I studied at the Novan Academy of the Arts, but… I figured I could use a change and a challenge, so… here I am,” concludeerde ze energiek. Iets wat altijd gebeurde wanneer ze sprak over hetgeen wat haar werkelijk interesseerde. Tussendoor nam ze een slokje van de warme drank om haar keel te smeren en haar laatste stukje kalmte te herwinnen, voor ze zich weer op haar nieuwste gesprekspartner focuste. “What about you? How did you end up here?” De nieuwsgierigheid was onmiskenbaar in haar melodieuze stem te horen evenals in de blik die werd toegeworpen.

Bij de “Wait..” had ze verwachtingsvol opgekeken, alsof de ander haar telkens zodanig bleef verrassen dat ze het liefst stiekem al haar aandacht bij haar hield. De opmerking over de thee liet haar kort grijnzen. “With compliments of my mentor: Miss Oriël. She has a habit of placing new types of tea here every week, many with a special meaning or effect, like reducing stress. We grow most herbs and plants ourselves in the greenhouse,” legde ze uit met een stiekeme trots voor haar mentor. Zelf viste ze een zakje wat ‘courage’ zei uit de verzameling, opende deze en liet een paar snippers in een thee-ei vallen welke ze in het hete water doopte. Ondertussen bleef ze vanuit haar ooghoeken hier en daar opzij spieken, zeker na de subtiele… hint over Oak’s Field. De reactie die daarop volgde was echter nog beter dan ze had verwacht, waardoor ze al verrast opkeek voor ze er erg in had. Wacht… Just take her there? Tonight? Dat klonk verdacht veel als een… Oh.
Oh! Dat… Dat was zeker onverwacht en… al even geleden. Ze was niet meer met iemand uit geweest op die manier sinds… sinds hem. Een onwelkome gedachte maakte zich een seconde van haar meester en zou de stomende thee in haar handen haast nog doen bevriezen, tot ze deze snel weer van zich afzette. Nee. Stop.
Niet aan denken. Dat is voorbij. Niet aan denken.
Het waren de kalme, blauwe ogen tegenover haar die haar tenslotte genoeg kalmeerden om weer voorzichtig te glimlachen. De wenkbrauw die omhoog getrokken was, de glinstering in haar lichte irissen, de lachende mond met ogenschijnlijk zachte lippen… Het liet een korte tinteling door haar heen trekken en haar er tenslotte toe zetten haar mok naar die van de ander te bewegen. “Deal.” Met een zachte tik proostte ze de twee mokken tegen elkaar en was haar hand zo gedraaid dat ze haar wijsvinger kort over de rug van Narah’s hand kon laten glijden. Lang genoeg om niet onopgemerkt te kunnen blijven…

Tegen de tijd dat zij haar mok neerzette, was ook Emori weer recht gaan zitten en luisterde. “I do enjoy what I do, yes.” Het antwoord werd gestaakt door een zachte lach. “Oh, trust me, there are plenty of things I’m bad at. For instance, the thing you most likely are great at: technology. I find it a truly interesting subject, but.. I couldn’t even fix my own toaster yesterday,” grinnikte ze. De verdere woorden van de ander lieten haar nieuwsgierig fronsen, ten teken dat ze aandachtig luisterde. “I like a woman with multiple interests. Although I’m sorry to hear technology didn’t work out for you.” Ook zij was nu iets voorover gebogen, slechts een centimeter of tien tussen hun gezichten overlatend. “In any case… I am glad you’re here. It’s strange, somehow.. it almost feels like I’ve known you for years.” Zonder het nog langer te verbergen liet ze haar blik nu over haar hele gelaat dwalen, beginnend bij haar gezicht, verder richting haar hals en naar beneden… tot ze speels weer opkeek. Voordat ze zichzelf voorgoed in de blauwe ogen zou verliezen, boog ze zich langzaam weer terug en bood Narah de goedgevulde koektrommel aan. “So before all that happened… where did you live? The fact that you majored in technology tells me you must’ve been on Erd at some point, but is that where you’re from originally?” Haar benen trokken zich op onder haar, als een kat die het zich gemakkelijk maakte op een stoel. Zo ook voelde zij zich meer op haar gemak dan ze zich in tijden had gevoeld. Vreemd…

Het deed haar onverwacht verrassend goed dat Narah zo in haar geïnteresseerd was en doorvroeg op wat ze vertelde. Ze kon zich niet herinneren wanneer ze -buiten Jareth- zoveel over zichzelf had verteld… Normaal gesproken was er altijd wel iets van een muur wat haar veilig afgescheiden hield van de rest van de wereld, maar al sinds de eerste paar seconden leek deze steen voor steen afgebrokkeld te worden in het bijzijn van de andere stagiaire. Uitbundiger dan gepland knikte ze dan ook op de vraag of ze Oriël vaak hielp in de kassen en kon een grinnik niet onderdrukken bij de opmerking over de thee. Courage.. Hm.. Ja… Gedachteloos wond haar vinger een lok haar om zich heen. “It’s been a while since I’ve had the pleasure of talking to a woman as beautiful as you, so.” lispelde ze iets zachter dan voorheen terug met een hint van een glimlach. De sfeer die hiermee gezet was werd ten zeerste versterkt toen ze tenslotte het aanbod van de ander accepteerde om haar vanavond mee te nemen Oak’s Field in. Dat… zou misschien nog wel een gedenkwaardige avond worden zo…
Oh nee… Wat moest ze aandoen?! Oké, oké. Een zorg voor later. Wacht… Wanneer was de laatste keer dat ze zich daar überhaupt druk om had gemaakt…?

Bevestigend had ze geknikt zodra ze had verteld over haar kapotte broodrooster. De reactie die volgde deed haar grijnzend opkijken. Hm? Ze wilde het voor haar maken én haar leren hoe het moest? Waarom klonk dat zo ontzettend… lief? “You want to help me? That’s… really sweet of you. I’ll gladly take you up on that.” Een vaste hand had ze wel door de vele uren schilderen, maar van mechanica had ze vrijwel geen verstand. Het idee was daarom zichtbaar meer dan welkom. Wauw… Ze werd echt steeds leuker! Verdorie. Waarom kon ze zelf die kleur op haar wangen niet onder controle houden..?
Gelukkig werd de aandacht gefocust op Narah’s geschiedenis wat haar in staat stelde onopvallend diep adem te halen. “Wait… How can you be too good at technology? What happened? If… you don’t mind me asking of course.” Geïnteresseerd bleef ze haar aankijken, hangend aan haar lippen.

Even… Heel even was ze vlak daarna zo dichtbij geweest dat ze de ademtocht van de ander op haar huid had gevoeld. Het liet een spoor van tintelingen na welke ze wanhopig trachtte te onderdrukken voor het zou opvallen. Ze had dan ook niet veel later moeten terug buigen, voor ze onverhoopt geheel de controle over zichzelf was verloren. De opmerking over de zielen liet haar mysterieus glimlachen. “Who knows… If Oriël taught me anything, it’s that we shouldn’t rule out anything until it’s proven to be false. But in any case, I’m thankful to have met you in this life.” Zodra Narah hierna afgeleid raakte door de koekjes, had ook haar blik zich rustig aan losgescheurd. Rustig aan. Een slok nemend van de thee luisterde ze aandachtig naar het nieuwe stuk informatie wat ze kreeg. “Ah, I see.” Ze was dus geadopteerd. Onbedoeld maakte dit gelijk een nieuw leger aan vragen los in haar, maar ze hield zich voor nu in om Narah niet te overdonderen. “Are you close with your adoptive parents?” Goed, één vraag dan… Ze kon het gewoonweg niet laten. Bij de wedervraag blies ze zachtjes in haar mok zonder het… vrij indringende oogcontact te onderbreken. “Guess.” Een lastig verzoek, aangezien aan haar uiterlijk niet echt viel af te lezen waar ze precies vandaan kwam. Haar bruine haar en ogen zouden evengoed Raziaans als Erds kunnen zijn. Haar voorliefde voor spiritualiteit Cassiaans. Maar een beetje plagen kon nooit kwaad… En op de één of andere manier voelde het nog leuker Narah te prikkelen. Hm…

Met haar benen inmiddels in kleermakerszit en twee handen om haar mok was ze de ander geïnteresseerd blijven gadeslaan. Alright, in all honesty: Ze kon het nu over een komkommer hebben die ze er zo geweldig uit vond zien en Emori zou het nog interessant genoeg vinden als het maar uit Narah’s mond kwam. Sjeez… Als Aloy haar nu zou zien zitten, zou ze nooit meer rust hebben. Een warme schittering week niet uit haar donkere pupillen die op het gezicht voor zich bleven rusten. “Oh no…” uitte ze zachtjes als reactie op het ongeluk met Narah’s vorige baan. Spontaan liet ze haar mok iets zakken. Wow… een explosie? “Did anyone get hurt?” vroeg ze een tikje bezorgd. “Did you get hurt..?” Traag knikte ze bij de woorden over haar ontslag. Ah… Dus ze had door het ongeluk niet maar aan het werk kunnen komen binnen haar eigenlijke werkveld. “Damn, that sucks. Especially since you meant well. Of course you didn’t mean for any of that to happen.” Een frons verscheen even. She really felt bad for her. “I think being stubborn can take you a long way sometimes. It makes you more determined. I’m really sorry it turned out badly for you.” Medelevend had ze vluchtig haar hand op Narah’s arm gelegd zonder het zelf helemaal door te hebben. “Then again… we probably wouldn’t have met if your invention turned out to be a success, so… that’s something…” mompelde ze er met een voorzichtige glimlach weer achteraan.

Een glimlach die verbreedde rond het verhaal van haar adoptieouders. “What was it like growing up on Erd then? I’ve been there a few times, on vacation, but I could never really get used to the heat.” Even gebaarde ze naar haar huid. “Pale skin and all. So I can’t imagine what it must’ve been like for someone born on Shadra.” Zelf had ze inmiddels ook een koekje uit de trommel gepikt, één met karamel. Haar absolute favoriet. Het was dan ook goed te zien dat ze gelukkig gemaakt kon worden met lekker eten, al bij de eerste hap die ze nam welke haar gezicht liet opklaren. Mm… Door haar enthousiasme had ze niet in de gaten hoe een paar kruimels op haar trui belandden.

Uitdagend was ze de ander blijven aankijken na het voorstel dat ze moest raden waar ze vandaan kwam. Speels gooide ze haar haren in haar nek, draaide wat heen en weer zodat ze haar uitgebreid en van alle kanten kon bekijken. Heel misschien gooide ze haar… vrouwelijke vormen hier en daar eveneens in de strijd om de ander te plagen, maar… ze hield het verder beschaafd.
Bij het antwoord dat tenslotte volgde, grinnikte ze goedkeurend. Dit werd versterkt bij het zachte duwtje. “You were… correct. I was born and raised on Puffoon, but my mother is actually from Erd. Hence the dark hair and eyes.” Langzaam boog ze weer iets voorover. “I remember playing with other kids as a child and being one of the few with brown hair. Most of my peers had pretty blonde hair, like yours.” Haar slanke vingers wikkelden zich teder om een blonde lok om deze zacht weer achter haar oor te vegen…

Traag had ze geknikt rond de woorden over de explosie. Gelukkig was het nog… redelijk afgelopen, maar ze kon niet voorkomen dat een bezorgde uitdrukking op haar gezicht bleef naarmate ze verder sprak. Om Narah geen ongemakkelijk gevoel te bezorgen, was ze er verder niet op doorgegaan. Wel had haar hand de hare even vastgepakt en hier zacht in geknepen. Haar grip verstevigde bij de woorden dat Narah haar niet had willen missen. Onbedoeld liet het haar hart een slag overslaan…

Al snel was het onderwerp veranderd naar een luchtigere: Narah’s geschiedenis. Geïnteresseerd had ze geluisterd naar het verhaal over het opgroeien op Erd. Een zachte glimlach speelde om haar lippen toen ze vertelde misschien nergens echt onder te vallen qua afkomst, net als zij. “To be honest, I like it that you’re one of a kind. Makes you even more interesting to me. You’re unique and… I actually can’t wait to get to know you better,” reageerde ze met licht getinte wangen zodra Narah’s hand zich tegelijkertijd naar haar had uitgestoken om de kruimels van haar trui te vegen. Zelfs de lichtste aanraking liet een stroomschok door haar lichaam schieten en haar hartslag versnellen. Met natintelende vingers had ze de mok iets steviger omsloten. “T.. Thank you.”

Het volgende moment bleek hier niet echt bij te helpen. De plagerijtjes over en weer lieten haar oppervlakkiger ademhalen. Helemaal toen Narah reageerde op haar actie door net als zij voorover te buigen. Haar vingers die een lok blond haar omwikkeld hadden, kwamen daardoor even stil te vallen. Hoeveel zou ze er niet voor geven om nu… De twee donkere ogen gleden onbewust af naar de zachte, rozige lippen voor haar. Al was het maar even. Gewoon… om te voelen en haar storm aan gedachtes te sussen. Het was dat de ander zich tenslotte besloot terug te trekken, want zelf was ze dat nauwelijks meer van plan geweest… Damn.

Een zachte lach ontsnapte haar -zodra ze eindelijk weer voldoende lucht kreeg- bij het vragenvuur wat op haar werd afgevuurd dit keer. Blijkbaar was ze niet de enige bij wie nieuwsgierigheid en… interesse waren gewekt… “Actually, I grew up throughout Kovomaka,” bekende ze met een glimlach. “My parents are artists, the utterly creative kind. Which meant my little brother and I grew up travelling the universe with them. One month they had a project on Nova for the Academy of the Arts there, the next three months we stayed on Gren to help out a local circus. Half a year later we would be on Razen for some… artistic festival. It was… crazy and amazing at the same time,” vertelde ze open verder, “I was lucky enough to see many beautiful places as a child, but… it was hard to make friends, since I would have to leave at some point again as well.” Even bleef ze stil om een slok thee te nemen. “But eventually they decided to settle down on Puffoon to help out young, struggling artists at their gallery. They live there still.” Na haar verhaal te hebben afgesloten, leunde ze ietwat achterover op de stoel. Wacht… Hoe laat was het eigenlijk..?

Even had ze bescheiden haar hoofd geschud bij Narah’s opmerking op haar verhaal. Zij en haar… talenten? Zo zag ze het zelf niet. Ze was creatief. Dat zeker. Maar ze zou wel de laatste zijn die zichzelf “talentvol” zou noemen. Misschien was dat de reden dat ze graag anoniem haar schilderijen ophing door de school, gewoon om de boel op te fleuren zonder er erkenning voor te krijgen. Toch kon ze niet ontkennen dat het compliment wederom een warm gevoel door haar hele lijf zond. Verdorie! Waarom had ze zichzelf niet onder controle? Een lachje ontsnapte haar toen Narah aangaf al haar verhalen over haar jeugd te willen horen. “I would love to tell you everything if that meant seeing you again…” was haar wederwoord, zachter en misschien zelfs een tikje meer verlegen dan ze gehoopt had.

Nog geen minuut later was het alsof ze dezelfde gedachte gedeeld hadden. Waar zij zich net stilletjes afvroeg hoe laat het eigenlijk was, had ze de grijsblauwe ogen vanuit haar ooghoeken opzij zien schieten richting de klok. Nu kon ze het niet laten toch even smakelijk te lachen, alsof ze beiden tegelijk wakker waren geschoten uit een heerlijke roes. Even in een andere wereld verkerend. “You better go on then,” lispelde ze teder met een onuitwisbare glimlach om haar volle lippen. Geduldig en aandachtig hadden haar donkere ogen haar gevolgd terwijl de ander was opgestaan. Ze wist niet hoe vlug ze moest knikken op het voorstel. Oh gelukkig, ze was het idee van Oak’s Field nog niet vergeten. Een mooi aanknopingspunt om elkaar weer te zien en… beter te leren kennen. “Let’s. I’ll meet you there,” No way in Kovomaka zou ze deze buitenkans laten schieten. “Good luck with everything. Do tell me if you need help,” voegde ze er nog vlug aan toe voor ze haar tijd nam de blonde vrouw uitgebreid na te staren… alvorens diep te zuchten en nog even in haar stoel weg te blijven dromen. Tot snel.. hopelijk. My oh my…