Het was al een tijdje terug dat hij Mizore dronken had aangetroffen en dat de twee elkaar hadden bekend iets voor elkaar te voelen. Echter is er niet echt werk van gemaakt. Lance heeft geen stappen meer ondernomen en zo heeft Mizore dat ook niet gedaan. Ze begonnen er eigenlijk om heen te draaien als ze elkaar zagen op de gang of wanneer Lance haar weer eens tips gaf in het aardiger zijn. Hij deed zijn best en naar zijn zeggen wierp het zijn vruchten af. En daarom vond hij het nu eens tijd om de charmeur uit te hangen. Eens Mizore een beloning te geven. Hij had haar een handgeschreven brief gestuurd en deze met een bos bloemen achtergelaten in de kerkers waar ze regelmatig in dezelfde ruimte zat. Hij had haar daarmee weten dit onverwacht te doen, zodat dit voor Mizore ook onverwacht kwam. Hij wist dat ze amper naar lessen ging dus hij had een vrije dag van hem totaal voor haar vrij gemaakt. Hij had in de brief de datum vermeld en dat ze niets nodig had dan alleen wat zij nodig zou achten op een dagje stappen. Nou ja stappen. Hij had andere plannen.

Met een grote mand liep hij richting de lanceringsplatform. Hij had duidelijk aangegeven welke tijd ze zouden vertrekken en haar de keus gelaten of ze kwam. Vastberaden keek hij naar de grote klok op de muur. De slinger ging zoals altijd van links naar rechts. Zwijgzaam ging hij richting de Puffoonse shuttle. Hij had haar niet gezegd wat zijn plannen waren en wat hij had geregeld. Rustig zeeg hij neer op het bankje dat daar stond. Het was nog een half uur voor de shuttle zou arriveren en nog drie kwartier voor deze zou vertrekken. Kalmpjes legde hij de mand naast zich neer en ging hij half op de bank liggen. Hij keek naar het plafond van de lanceringsplatform. Hij was nog moe. Eigenlijk had hij het veel te vroeg gepland maar hij was al uren van te voren al wakker. Zichzelf opfrissen en opmaken voor deze dag. Hij moest er namelijk op zijn best uit zien. Zijn doorgaanse losse kleding hadden plaats gemaakt voor een net blousje en zijn versleten spijkerbroek was een donkerblauwe alsof hij net uit de winkel kwam. Hij had een riem aangetrokken. Over zijn rug hing een nette jack. Zijn haren waren voor de verandering weer netjes gemaakt. Het leek net alsof hij er zeker van was dat ze kwam. Maar dat was hij alles behalve. Hij had haar de keus gelaten en als ze het niet wilde dan zou ze weg blijven. Hij had een tijd aangegeven en een kwartier na dat zou hij vertrekken. Het was nog drie kwartier voor dat hij zou vertrekken. Met andere woorden er was al een kwartier verstreken. Echter begon Lance zich steeds nerveuzer te volgen. Een half uur was al voorbij en over een kwartier zou de shuttle vertrekken. Hij keek richting de ingang van het lanceringsplatform en een zweetdruppel liep langs zijn wang. Kwam ze nog wel?

(Mizore alleen)

Mizore had de laatste dagen veel getraind nu ze opvolger was. Al hadden tot nu toe de oefeningen nog geen hele grote uitdaging voor haar gevormd. Na het uitrusten van haar eigen dagelijkse training was ze terug naar de kerkers gegaan naar haar "eigen" kamer. Ze had het steeds meer van haar eigen gemaakt. Niet lang geleden had ze met haar ijs magie een heel dun, bijna onzichtbaar, laagje ijs op de muren gedaan. Je zou het alleen kunnen zien als je heel goed zou kijken. Door dat het in een kerker was voelde je de kou van het ijs niet omdat het overal koud was in de kerkers en Mizore zo ook minder magie hoefde te gebruiken om het ijs daar bevroren te houden. Eerder deze dag had ze vernomen van het ijs in de kerker dat iemand in die kamer was geweest. De kamer lag diep in de kerker dus het was of een verdwaalde studente geweest of Lance. Aan gekomen in de kamer in de kerker zag ze een bos bloemen en een briefje. De brief was van Lance. Ergens van binnen maakte het haar blij en ze kreeg een lichtelijk warm gevoel van binnen. Een kleine glimlach verscheen zelfs op haar lippen. Haar ogen vielen op de datum met de tijd. Beetje vroeg voor haar doen maar het zou moeten lukken. Kort draaide ze aan een lok haar die achter haar oor vandaan was gegleden. In de tijd die ze nog had was ze op zoek gegaan naar kleding om die dag aan te doen. Maar door haar lange tijd in de gevangenis en mensen die haar haten was ze niet echt iemand die een kast vol kleding had die ze kon uitzoeken. In een doos onder haar bed had ze nog een oud kledingstuk gevonden die ze die dag wel aan zou kunnen doen.

||Die dag||

Mizore lag nog in haar bed. De ijzige wekker die naarst haar op het nachtkastje stond gaven lichtblauw de tijd aan. De zon scheen lichtjes door de ramen heen en de zonnestralen vielen bij Mizore in haar gezicht. Wat geïrriteerd draaide ze zich om en trok de dekens over haar hoofd. Haar wekken was niet af gegaan dus ze lag nog onder haar dekens. Een paar meiden verlieten de slaapzaal zachtjes fluisterend voor de gene die nog lagen te slapen. Echter deden ze de deur met een klap dicht en stonden als twee schapen aan de andere kant van de deur te lachen en te giebelen. Mizore ging recht op in haar bed zitten en keek boos naar de deur. Net voor ze weer ging liggen keek ze kort op de wekker. Bijna de tijd die Lance in zijn brief had gezet. Mizore's hoofd lande op de kussen en ze sloot haar ogen. Met een ruk gingen haar ogen weer open en schoot ze uit bed. 'SHIT' schreeuwde ze door de kamer heen, niet lettend op de andere die er nog lagen. Ze sprong het bed uit en rukte haar kast open. Ze pakte haar kleding en trok die aan. Ze pakte de brief van Lance van haar nachtkastje af en las het nog een keer. Vergeleek de tijd die op de brief stond met de tijd op haar wekker. Snel liep ze naar de deur toe en trok deze open. Haar ijs wolf kwam te voorschijn. Met een sprong kwam ze op het ding te recht en ging er van door zonder de deur te sluiten. Tijdens dat de wolf haar naar het lanceringsplatform bracht trok ze haar kleding wat rechter en netter. Een paar meter voor Lance lied ze de ijs wolf verdwijnen en liep ze aan. Ze had een blauw rokje met aan de onderkant een zwarte rand. Aan het rokje vast zat het topje die scheef naar boven liep en haar boezem bedekte, maar haar buik bloot lied. Met een band over de schouder hield het zich omhoog. Ze had lange blauw paarsige lange overknee's aan met hoge blauw laarzen met kleine hakjes er onder. Rustig liep ze steeds dichter naar Lance die blijkbaar ook iets aan zijn uiterlijk had gedaan. In tegenstelling tot Mizore had Lance wel iets aan zijn haar gedaan. 'Ben ik nog op tijd' Vroeg ze zo min mogelijk buiten adem proberen te klinken.

[Linkje hoe haar kleding er uit ziet alleen dan zonder handschoenen http://tinypic.com/r/300brsk/5 ]

Lance zuchtte. Het duurde niet lang meer, en de shuttle landde inmiddels. "Nog vijf minuten..." mompelde hij. Hij pakte de mand en zuchtte. Keek nog een keer hoopvol naar de shuttle. Maar gaf het toen op. "Het was ook te mooi om waar te zijn..." sprak hij en liep met een wat teleurgestelde blik richting de uitgang van het lanceringsplatform. Ineens hoorde hij doffe poten neerkomen die in een snel tempo naderde. Zwijgzaam stond hij stil. Toen ineens een ijswolf om de hoek kwam kwam zijn vuist in een vlam voor een mogelijke aanval die kwam. Maar al snel doofde het vuur. Zijn ogen klaarde op. De vertrouwde paarse haren, die ijsblauwe ogen. Hij glimlachte en ging rechter staan. Hij kon het niet helpen of hij glimlachte al. Ze was toch gekomen. En deze stakker maar denken dat hij valse hoop had. Lance grinnikte toen ze dichterbij kwam. "Nog net..." sprak hij zachtjes maar kalm. "Als we nu de shuttle in gaan zijn we nog op tijd. Lance wenkte Mizore mee te komen en pakte de man steviger vast. Ze was toch gekomen. Hij glimlachte en nam plaats ergens achterin de shuttle. Er was nog plaats naast hem zodat ook Mizore er bij kon gaan zitten. Hij glimlachte en wachtte geduldig tot ze naast hem zat. "En. Ben je al eens op Puffoon geweest..." sprak hij vragend en glimlachte. Hij keek naar Mizore en glimlachte. Het jurkje dat ze droeg stond haar goed. En het kleur gebruik pastte wel degelijk bij haar. Misschien kwam het door haar magie dat de kleur in de kleding bij haar paste. Het waren immers geen warme kleuren zoals zijn geel. En zoals hij er nu over na dacht waren ze als vuur en ijs. Letterlijk zelfs, en misschien was dat de rede waarom hij een lichte aantrekking voelde op het moment dat ze de eerste dag al tegen hem opbotste. Misschien had hij daarom de neiging haar te troosten niet kunnen onderdrukken. Hij glimlachte toen hij er over na dacht. Wie had gedacht dat hij nu met haar naar Puffoon zou gaan. Hij had haar nog niet verteld wat hij zou doen. Maar dat werd spoedig wel duidelijk dacht hij.

Mizore denderde op haar wolf door de school en over het school terijn. Hier en daar zoefde ze maar net langs een leerling die rustig op de gang liep. In het gebouw had ze niet veel ruimte om met de wolf te rennen. Eenmaal buiten had ze er meer ruimte voor en kon ze ook beter de andere leerlingen ontwijken. Ze had niet veel tijd meer. De wolf ging sneller en sneller zodat ze nog een kans had om op tijd te komen. Mooi, het lanceringsplatform komt al in zicht. Misschien haal ik het nog dacht ze. Bijna bij de ingang zag ze Lance al staan. De wolf verdween in het niets en Mizore liep naar hem toe. Het geren van de wolf had haar haren wat door de war gehaald en ze streek er snel even door heen om het weer te fatsoeneren. Na het horen dat ze nog net op tijd was knikte ze kort met haar hoofd als soort van sorry. Samen liepen ze naar de shuttle die al gearriveerd was. Achter in de shuttle waren nog wat plaatsen over en Lance nam er plaats. Automatisch nam Mizore naast hem plaats en keek kort de shuttle door. 'Hmmm, nee niet echt. Ik heb nooit veel gerezen. Ben eigenlijk nooit echt van Cassia af geweest.' Kort schoten haar ogen naar haar schoot. De herinneringen van Cassia en die gevangenissen daar kwamen terug haar hoofd in. Nee, deze dag zou ze zo leuk en gezellig mogelijk proberen te maken zover als het haar lukte. Niet aan denken. Niet aan denken! Haar ogen knepen zich samen en keken daarna Lance weer aan. 'Ben jij er al wel eens geweest? Ik heb werkelijk geen idee hoe het er uit zo moeten zien.' Zei ze en ze keek afwisselend van Lance naar het raampje net naast Lance om naar buiten te kijken. Snel wagenziek of shuttle ziek werd ze nooit zo snel, maar door af en toe door het raampje te blijven kijken wist ze zeker dat ze niet misselijk of zo zou worden of Lance onder zou kotsen.

Het opgeven was wel het laatste wat Lance wilde en daarom liep hij met enige telleurstelling weer richting de uitgang. Echter kwam Mizore onverwachts aanlopen. Hij kon zijn glimlach niet onderdrukken en wilde haar bijna omhelzen. Hij hield zich echter aardig in en knikte alleen. Shuttle ziek, iets wat Lance nog nooit had meegemaakt hoe weinig hij ook naar buiten keek. Ach ja, het deerde niet. Zijn blik ging naar Mizore en hij glimlachte. "Dan zul je wat te wachten staan..." sprak hij. "Het is er in tegenstelling tot andere planeten zeer rustig. De schapen zijn overdreven zacht en knuffelbaar..." sprak hij grinnikend. "Het is er prachtig..." sprak hij. Lance was er wel eens op vakantie geweest en moest verplicht met zijn ouders een wandeling maken door dhet landschap. HIj had geprottesteerd maar had daarna wel genoten van de wandeling. Het kon je gedachten tot rust brengen en het was zo mooi om te zien. De zonsondergang die alle laaghangende wolkjes oranje kleurde gaven een extra mooie sfeer aan het landschap. Lance genoot als hij er aan terug dacht. Zwijgzaam keek hij kort naar buiten. Ze waren inmiddels vertrokken en halverwege de rit richting Puffoon.

Na een tijdje stil in de shuttle gezeten te hebben en weinig woorden uitgewisseld te hebben. Het bleef dan wel een gemakkelijke stilte maar hij was zo nerveus dat de woorden hem even ontschoten. Kwamen ze eindelijk aan op Puffoon. Het was inmiddels prachtig weer op de planeet. Het kon hier soms ook verradelijk aan toe gaan als het ging om stormachtige buien. Lance glimlachte en stond op. Hij glimlachte en pakte de mand van het bagagerek boven af en glimlachte. "Kom...." sprak hij kalmpjes en glimlachte. Hij wachtte tot Mizore ook vertrek klaar was en stapte samen met haar uit de shuttle. Even keek Lance rond. "Hmmm...." sprak hij bedenkelijk. Hij keek toen een bepaalde richting in. "Die kant moeten we in..." sprak hij glimlachend en liep toen op een tempo dat Mizore naast hem kon lopen richting een heuvelachtig landschap. Het was er werkelijkwaar prachtig. De golvende landschap met een kabbelend beekje er door heen. De 'clumps' aan bomen die er zo af en toe stonden. Maar daar kwam Lance niet voor, hij kwam hier voor Mizore. "En al enig idee wat we gaan doen?" sprak hij vragend en keek haar aan. Misschien had ze al een hint van de picknickmand die hij vast had. Maar misschien had ze nog geen idee.

Mizore had de hele weg naar de shuttle zichzelf wel voor der kop kunnen slaan. Al lied ze dat niet aan de buitenkant merken. Rustig liep ze naast Lance naar de shuttle en ging naast hem zitten. Het zou wel erg voor hem moeten hebben gevoeld over dat ze te laat was. Normaal gaf ze er niet echt veel om maar na die avond dat ze dronken was geweest had ze zich wat vriendelijker naar Lance gedragen dan naar de anderen. Natuurlijk hielpen de gesprekken en oefeningen met Lance ook goed. Mizore wilde zich eigenlijk verontschuldigen maar ze was er nooit echt goed in geweest. Ze kreeg de woorden amper uitgesproken. De shuttle was vertrokken en ze staarde wat naar buiten terwijl ze in gedachte weg zonk. Het landen van de shuttle had ze niet eens gemerkt tot dat Lance opstond en de mand van de bagagerek af pakte. Zelf stond ze ook op en liep langzaam Lance achterna. Ze had het niet tegen kunnen houden dat ze wat misselijk was geworden. Maar wat frisse lucht kon wel iets van verschil uit maken. Op de planeet was het mooi weer en Mizore keek even rond terwijl Lance keek welke kant ze op moesten. Na dat uit gevonden te hebben liepen ze samen verder. Mizore dacht even na over wat ze zouden gaan doen. 'Ik heb nog niet echt een idee, maar ik hou het liever als een verrassing.' Haar handen sloten zich achter haar terwijl ze verder liepen en ze genoot een beetje van de omgeving. De landschappen waren stiekem nog best wel mooi en de beekje zagen er uitnodigend uit. Langzaam maar zeker werd Mizore steeds nieuwsgieriger met wat ze nu gingen doen. Haar blik gleed naar de mand en probeerde in haar hoofd te raden wat er in zou kunnen zitten, maar er kwamen zo veer ideeën in haar hoofd dat het haar alleen maar verder bracht. Alle benoembare dingen die ze kon verzinnen die in die mand konden zitten brachten haar misselijkheid weer een beetje omhoog. Door weer naar het landschap te kijken deed dat haar druk denkende hersens weer tot rust brengen. 'Ik ben benieuwd wat je verzonnen hebt.' En ze lied haar handen weer langzaam langs haar lichaam hangen.

Lance was halverwege de reis naar Puffoon in de stress geschoten. Hij was gaan twijfelen aan zijn actie die hij nu ondernam. Misschien vond ze een picknick wel niet leuk en zou ze weglopen. Of erger, hem nooit meer willen zien. Kom op! Zo erg zal het toch niet zijn sprak hij tot zichzelf in gedachten. Hij bleef kort glazig uit het raam kijken en glimlachte. Hij had de oefeningen met Mizore regelmatig doorgenomen. Iedere keer dat ze het goed deed liet hij dat ook merken door middel van een simpele knik met zijn hoofd of door een compliment. Hij was totaal geen type om mensen les te geven. Hij kon moeilijk voor een klas staan om dingen uit te leggen. Maar hij vond dat hij het met Mizore aardig deed. Hij legde op zijn minst goed uit wat kon en wat niet kon. En gaf hierbij voorbeelden om zijn woorden duidelijker te maken. Hij kon zinnen soms vreemd formuleren en daarmee verwarring op schudden. En hij merkte aan Mizore dat ze er baat bij had, ze glimlachte meer naar hem sinds de dag dat hij haar ontmoette in de kerkers. Lance zijn ogen gingen kort naar Mizore. Even betrapte hij dat hij staarde naar haar ogen. Het feit dat Mizore naast hem zat en naar buiten keek zorgde er voor dat ze het waarschijnlijk zelf niet doorhad dat hij dat deed. Het was niet bewust gegaan. Maar sinds de avond dat hij haar weer tegen was gekomen in de bokkenburcht. Dat ze samen in de kerker beland waren en daar 'eerlijk' tegen elkaar waren geweest.Het had zijn verlangen naar de lessen beetje bij beetje laten groeien. Hij keek uit om haar weer te zien, weer bij haar te zijn. En hoe veel hij het ook voelde, hij durfde het niet direct te zeggen. Tenminste, tot nu. Hij was van plan om het duidelijk te maken. Mizore was in de kerker ver van hem af gaan staan toen ze nuchter was en hij vond dat hij nu het gewoon de stap moest zetten.
Het was prachtig weer op Puffoon, gewoonlijk voor deze tijd van het jaar. Puffoon was de planeet met de langste warme periode. Dus de langste lente en zomer. De herfst was korter maar heviger dan op andere planeten. Regenbuien zorgde hier meestal voor de meeste overlast. Het was gelukkig vandaag niet zo erg. Lance en Mizore hadden dus een mooi zonnetje bij de picknick. Wat zonder twijfel goed uit pakte op de stemming van Lance. Hij glimlachte terwijl hij met haar door het landschap liep. In de verte kwam een ander dorpje zichtbaar. Eentje waarvan Lance wist dat deze een 'groene sjaal' had. Een vreemde term voor een groene strook met gras. De Puffoonse bewoners hadden het verzonnen, en Lance vond het wel iets hebben. Zwijgzaam keek hij haar aan toen hij haar hoorde praten. Hij glimlachte. Ze hield het liever een verassing? Dat was het laatste wat hij zou verwachten uit Mizore's mond. Zoals hij haar de eerste keer zag was ze absoluut niet iemand die van verassingen zou houden. Hij glimlachte en pakte haar hand kort vast. Met zijn duim streelde hij zachtjes haar hand. "Geen zorgen, het is niets vervelends..." sprak hij kalm en grinnikte. Daarna liet hij haar hand los en liep het grasveld op wat vrij toegankelijk was. Het was er rustig voor deze periode. Het was er doorgaans drukker maar momenteel waren Lance en Mizore een van de weinige die het idee hadden om hier te gaan zitten. Lance zijn ogen vielen kort op een poster van een festival die hier regelmatig gehouden werd. Dat verklaarde voor Lance een hoop. Men spaarde hun krachten om daar aanwezig te zijn. Helaas was het festival vollop uitverkocht anders had hij Mizore wel er naar mee toe genomen. Maar een picknick kon ook. Lance zag een boom in de verte staan. Zwijgzaam liep hij er met Mizore naar toe. Een boom die bladeren hadden die diep ingesneden waren. Hierdoor was het onder de boom gefilterd als het ging om zonlicht en was het meest aangename wat je kon hebben. Zwijgzaam zette hij de mand neer en opende deze. Hij pakte een dikke kleed er uit en klapte hem toen weer dicht. "Ik zat zo met het idee...' sprak hij kalmpjes tegen Mizore terwijl hij het kleed uitvouwde. "Om je vooruitgang te belonen met een gezellige picknick..." sprak hij glimlachend en legde het kleed neer. Hij opende mand weer en zette deze op een kleedje. "En waar is dat nou mooier dan op Puffoon?" sprak hij glimlachend en knipoogde kort naar Mizore.

[Excuses voor de late reactie, ik had te weinig inspiratie de afgelopen tijd. En nu vloeide het er uit ]

Mizore had niet echt op zitten letten waar ze nu heen waren gelopen. In haar hoofd schrok ze een beetje wakker toen Lance haar hand pakte. De woorden waren geruststellend ondanks dat ze niet dacht het wel vervelend zou zijn. Lance veranderde iets of wat van richting om naar een boom te lopen. Bij de boom liep ze een paar pasjes van Lance weg en keek nog een paar keer goed rond terwijl ze naar zijn woorden luisterde. In haar hoofd voelde ze zich nu een klein kind die haar ogen uit zat te staren omdat ze hier nog nooit was geweest. Bij het woord "picknick" werden haar ogen een klein beetje groter. Onzichtbaar voor Lance pookte ze een paar keer in haar buik. Als je onder haar shirt zou kijken zou je een uitgemergelde buik zien en al haar ribben kunnen zien zitten. Mizore was uitermate mager. Een grote eter was ze nooit geweest. Vaak sloeg ze ook maaltijden over omdat ze geen honger had of gewoon geen zin had om te eten. Wat langzamer dan normaal draaide ze zich om zodat ze Lance aan kon kijken 'Dat is erg aardig van je. Ik hoop dat je er niet te veel moeite in hebt gestopt.' Zei ze terwijl ze naar hem toe liep en haar schoenen uit deed voor ze op het kleed ging zitten. Het kleed voelde warm en zacht aan. Mizore had nog nooit gepicknickt en wist ook niet echt goed wat ze moest doen. Ze hoopte ook dat op het kleed zitten ook hoorden en nu geen blunder beging. ' Je hebt een mooie plek uitgekozen om te zitten.' en een klein glimlachje kwam er op haar gezicht.

Lance zijn ogen waren af en toe op MIzore gericht. Ze bleef een mooie verschijning in zijn ogen. Zijn hand ging langzaam naar die van haar waar hij die even vast hield. Hij wilde niet dat ze zich ongemakkelijk voelde tijdens deze hele picknick. Hij was namelijk niet van plan om het haar moeilijk te maken. Zijn ogen gingen naar de verte waar een afgelegen boom stond. Los van het bos dat in de verte was. Langzaam liep hij met Mizore richting de boom en stopte toen. Hij opende man en sloeg zonder moeite het kleed uit. Hij glimlachte en zette de mand in het midden. Hij zag Mizore met zijn rug naar hem staan en glimlachte. Het landschap was echt prachtig, en zo te zien genoot Mizore er van. Echter zag hij niet dat ze tegen haar buik aan porde omdat ze er onder graat mager was. Het was misschien ook maar goed dat Lance dat nog niet wist dat ze maaltijden oversloeg. Hij zou er ongetwijfeld wat op aan te merken hebben. Hij merkte dat ze omdraaide en langzaam naar het kleed liep. Hij glimlachte enkel. "Ik heb er juist moeite in gestoken..." sprak hij. "Je hebt zelf moeite in gestoken om te werken aan je houding tegenover anderen. Ik kan op zijn minst nog wat moeite doen om je te belonen..." sprak hij glimlachend en knikte even ter bevestiging van zijn woorden. Lance liep naar het kleed en ging er net als Mizore op zitten. Hij trok de man naar zich toe. Hij haalde een mand met fruit er uit. Een drietal borden vol met broodjes die ieder een verschillend beleg hadden. Twee flessen vruchtensap en twee flessen water. Het was voldoende om een hele dag te verblijven op Puffoon. Lance glimlachte. "De plek is inderdaad prachtig..." sprak hij kalmer en keek even goed rond. In de verte rende net een kudde dampherten voorbij. Een puffoonse soort die zijn naam dankte aan de wolkachtige structuur van hun vacht. Lance glimlachte en keek toen naar Mizore. "Hou je absoluut niet in, we hebben voldoende..." sprak hij glimlachend en klapte de mand dicht omdeze aan de rand van het kleed te zitten. Tussen Lance en Mizore bevond zich hooguit de afstand van de mand. Dus hij zat praktisch naast haar. Het deerde hem niet. Eerlijk gezegd had hij het niet eens gepland om het zo te doen. Lance pakte een broodje belegen met wat kaas. Het nam een hap en kauwde het goed voor hij doorslikte. Hij hoopte dat Mizore niet al te erg vond dat hij dit had gepland. Hij twijfelde even of hij het op zou moeten brengen. De avond dat ze goed dronken was. "Zeg Mizore...." sprak hij ineens en keek naar de lucht. "Kun je je die ene avond nog herinneren?" sprak hij zachter dan dat hij begon met haar naam. "De avond dat ik bij je bleef en de volgende ochtend abrupt weg was gelopen..." sprak hij net zo zacht. Hij keek haar toen aan met een twijfelachtige blik. Hij wist nu niet meer zo zeker of hij dit nu wel of niet moest opbrengen. Maar hij was nu al gestart met de directe woorden. Hij had geen keus, hij was inmiddels al begonnen en zou het nu moeten eindigen..

Mizore pookte wat in haar buik na het horen dat het een picknick was. Zelf was ze er niet echt blij mee dat ze zo mager was. Ze wilde zichzelf weer voor haar hoofd slaan toen Lance haar vertelde dat hij er juist extra veel moeite in had gestoken. Een rot gevoel kwam naar boven, al was dat aan de buitenkant niet echt te zien. Ze probeerde haar glimlach zo goed mogelijk op haar gezicht te houden. Niet omdat ze niet wilde dat Lance er achter zou komen maar gewoon en de sfeer niet te bederven. Lance was naast haar gaan zitten en begon de broodjes uit de mand te halen. Mizore’s mond viel nog net niet open bij het zien van al dat eten. Zelf at ze hoogstens een half broodje bij het ontbijt en dan een paar kleine hapjes bij het avond eten. Dit was zeker 1000 maal zo veel. Dit at ze waarschijnlijk in een heel jaar. Het rotte gevoel steeg nog meer. Lance pakte een broodje met kaas en zelf nam ze het voorbeeld maar aan. ‘Ik zal me proberen niet in te houden.’ Al wist ze zelf dat dat niet veel zou uitmaken met wat ze normaal at en wat ze nu zou eten. De broodjes zagen er wel lekker uit en ze roken ook lekker vers. Mizore boog wat naar voren en pakte een broodje met vlees er op en nam er een klein hapje uit. De misselijkheid die gekomen was door de vlucht was tijdens het lopen langzaam weg gezakt dus ze had het geluk dat ze nu net een paar hapjes meer kon eten nu de misselijkheid weg was. Lance begon zachtjes te praten. Mizore luisterde er naar en begon te denken. Ze herinnerde die nacht nog uitermate goed. In het begin vond ze het niet erg dat ze toen zo abrupt weg was gegaan, maar door de lessen met Lance en haar gevoel voor hem vond ze het stiekem best wel erg dat ze het zo gedaan had. Lance keek haar aan. Langzaam draaide ze ook haar hoofd naar hem toe zodat ze elkaar nu aankeken. ‘Ja, ik weet het nog.’ Zei ze met een zacht klein stemmetje. De twijfelende blik in Lance zijn ogen werd haar schuldgevoel erger. Nadenkt draaide ze haar hoofd terug en keek naar het broodje. Zachtjes kauwde ze verder en slikte het hapje door. ‘I.. I-k’ kwam er moeizaam uit. ‘Ik hoop niet dat ik je gekwetst heb die nacht.’ Zei ze redelijk snel en sloot daarna haar ogen stijf dicht om de reactie van Lance niet te zien. ‘Ik was toen geschrokken.’ Voegde ze er snel aan toe. ‘Het was allemaal niet zo rot bedoeld.’ Probeerde ze zich te verontschuldigen en ze hoopte dat Lance dat ook door had. Ze opende haar ogen weer en staarde naar haar broodje. Haar ogen waren iets wat wateriger geworden en ze durfde Lance niet aan te kijken. Ze was te bang voor zijn reactie. Al wist ze dat Lance niet zo’n kwaad persoon was. Althans niet zoals zij hem kende.

Lance was op het kleed gaan zitten en merkte niets van het rottige gevoel dat Mizore met de minuut meer kreeg. Het was niet de bedoeling geweest om haar uberhaupt dat gevoel te geven. Misschien had hij onbewust meer moeite gedaan om haar in te palmen. Hij wist niet dat ze het zo erg vond. Misschien was ze niet zo'n grote eter en voelde ze zich nu schuldig. Nee, dat kon toch niet zo zijn. Schudlig hoefde ze zich absoluut niet te voelen. Lance nam plaats naast Mizore en haalde de spullen tevoorschijn. Hij glimlachte en merkte opnieuw weer niets van het schuldgevoel van Mizore dat op zijn beurt weer steeg. Lance at doorgaans regelmatig wat boterhamen. Hij kon niet anders, zijn spieren vroegen om constante energie. Iemand met minder spieren gebruikte doorgaans minder energie dan een bodybuilder. Nu was Lance bij lange na niet een bodybuilder maar om te zeggen dat zijn bouw nu slap was kon men ook niet. Lance had zijn eerste broodje op toen hij begon met die avond. Hij had een redelijk angstige toon wat meer tot uiting kwam in een serieuze toon en zijn ogen niet op Mizore. Opnieuw merkte hij niet dat ze zich nog schuldiger voelde. Ze was abrupt weggerend en Lance had besloten om het voor toen te laten liggen en zijn lessen gewoon te hervatten. Maar gewoon de lessen doen resulteerde in meer zekerheid over zijn geovel. Ze waren tijdens de 'sessies' alleen wat resulteerde in meer 'quality time' met haar. Dan wel in de vorm van een les maar het was niet anders. Lance keek op toen Mizore zachtjes sprak. Hij was zo in gedachten verzonken. Lance keek haar aan toen ze zei dat ze hoopte dat hij niet gekwetst was. Gekwetst? Nu hij er zo bij nadacht had hij dat absoluut niet gevoeld. Toen had hij er niet bij stil gestaan. Had ze dat gedacht, dat ze hem gekwetst had. Nee, dat had ze niet, absoluut niet. Ze voegde er snel iets aan toe. Zijn twijfelende blik maakte plaats voor een glimlach. Toen ze zei dat ze het niet rot bedoeld had kon hij het niet laten. Hij pakte het bordje van Mizore en legde het voor haar op het kleedje. Hij ging wat dichterbij zitten en legde zijn arm over haar schouder. Hij trok haar wat tegen zijn schouder aan. "Geen zorgen, Mizore..." sprak hij zachtjes maar met een warme stem. "Als er iets is wat ik niet erg vond was het wel dat je toen wegliep..." sprak hij zacht. "Als ik kijk naar hoe je nu bent vergeleken met die keer, ben je stappen vooruit gegaan..." sprak hij verder. Hij glimlachte en legde zijn hoofd tegen die van haar. "Het ging me eigenlijk om iets anders...." sprak hij zachtjes maar nu wat zekerder. "...het feit wat we die avond tegen elkaar gezegd hadden." sprak hij verder. Hij hief zijn hoofd en legde zijn hand onder haar kin. Hij hief haar hoofd wat. "Na de lessen, Mizore..." sprak hij zachtjes maar kalm. "Is het me alleen maar duidelijker geworden." vervolgde hij. "De woorden die ik toen sprak, ze liggen dieper, veel dieper." sprak hij. "Ik geef om je, meer dan wat dan ook.." sprak hij. "Mijn vraag is dus...." sprak hij zachtjes. "Wil je als mijn valentijn naar het Rozenbal op Gren?" sprak Lance zachtjes en keek haar toen in haar ogen . Hij veegde het vocht in haar waterige ogen voorzichtig weg en glimlachte. Wachtend op een mogelijke reactie.

Toen Lance over die nacht was begonnen had ze alleen maar aan haar fouten kunnen denken die ze die nacht had gemaakt. Zoals erg dronken worden, niet betalen, haar bed met de van Lance scheiden en daarna abrupt weg gaan. Ze had er helemaal niet meer bij stil gestaan met wat ze toen die avond tegen elkaar gezegd hadden. Natuurlijk zo in de dagen daar tussen wel. Maar nu ze zo samen op het kleed zaten en Lance er over was begonnen kon ze alleen maar aan haar fouten denken. Door het praten met haar ogen dicht had ze niet kunnen zien dat Lance zijn twijfelende blik was overgegaan naar een glimlach. Ze zat er nog met gesloten ogen en een broodje waar net een hap was uit genomen. Lance was nog dichter bij haar komen zitten en probeerde haar gerust te stellen. Het rotte gevoel wat tot nu toe alleen maar erger was geworden werd wat minder. Er kwam zelfs een kleine glimlach op haar gezicht. Van kleins af aan was ze heel afstandelijk geweest naar bijna iedereen. Doordat ze haar zo vaak hadden gepest en zo was haar vertrouwen in de medemens zwaar naar beneden gegaan, maar door Lance was dat weer een beetje omhoog gegaan. Nou ja niet naar iedereen maar naar Lance was het zeker wel meer geworden. Het luchtte haar heel erg op toen Lance haar vertelde dat hij het niet erg had gevonden toen ze plotseling de kamer uit was gegaan. Ze was echter verbaast hij Lance zei dat hij dat eigenlijk niet eens bedoelde. Lance zijn hoofd tegen haar lichaam aan voelde warm en op de een of andere manier ook best wel vertrouwd. Al lied hij zijn hoofd daar niet erg lang liggen. Aandachtig bleef ze luisteren en ondanks dat Lance al uitgepraat was zei ze nog even niks. Hij veegde haar kleine traan weg die in haar ogen waren gekomen. Een Valentijn uitnodiging…. Mizore had nog nooit een Valentijn uitnodiging gehad. Helemaal verteld zat ze naast Lance hem maar een beetje aan te kijken wat al snel staren werd. Haar gedachten gingen als een paard dat op holgeslagen was. Een kleine twinkeling was in haar ogen gekomen. ‘uhhm…’ Kwam er langzaam uit. ‘Ik uhh..’ Ze scheurde haar blik los van Lance en keek even naar het broodje. Haar ogen gleden verder naar de natuur en de omgeving waarna ze weer terug keek naar Lance. ‘Tuurlijk’ Zei ze en een grote glimlach kwam er op haar gezicht. Het rotte gevoel was door die vraag van Lance totaal verdwenen en had plaats gemaakt voor een vleugje vreugde. Haar armen sloegen om hem heen en ze gaf hem een grote knuffel waarna ze zachtjes in zijn oor zei ‘Dank je wel.’

Hij zat op het kleed naast degene die hij zowat wilde vragen en toch hield iets hem tegen. Het feit dat ze zomaar weg was gelopen had hem doen denken dat ze het niet wilde. Dat ze nog niet klaar was voor een verbinding. En dat was een grote blokkade. En die blokkade verdween op het moment dat ze zei dat het kwam omdat ze geschrokken was. Lance vond de fouten die Mizore voor zichzelf vond alleen maar tekens dat er meer speelde. Ze wilde het alleen niet toegeven of durfde er nog geen gehoor aan te geven. En juist daarom vroeg hij haar. Om haar het gevoel te geven dat ze geen fouten heeft gemaakt. En dat gevoel dat ze zou moeten krijgen was niets minder waar. Hij glimlachte en duwde haar tegen zijn schouder. Rustig en met beleid. Hij glimlachte en sprak rustitg verder. Liet haar weten dat het alles behalve erg was dat ze dat had gedaan. Hij doelde daar niet eens op. Hij twijfelde even, misschien hield ze wel niet van dat soort verassingen. Hij deed het toch, iets in hem zei dat hij het toch moest doen ongeacht wat hij dacht. Nooit geschoten is altijd mis, zegt men. Een smoes was om te reageren dat de vraag was wat je raakte. Een ontvluchting voor wat er werkelijk was. Maar daar deed hij nu niet aan. Hij wist dat zijn gevoelens voor Mizore echt waren, en hij moest er gehoor aan geven. Mizore keek hem aan met een vragende blik en hij stelde zijn vraag. Hij zag dat er een twinkeling in haar ogen tevoorschijn kwam. Hij glimlachte en zag de glimlach toen ze weg keek. Ze leek eerst te twijfelen maar daarna zij ze natuurlijk. HIj glimlachte. Ineens vlogen haar armen om hem heen. Omdat het zo onverwachts kwam viel Lance wat naar achteren met Mizore boven hem. Hij keek haar aan toen ze hem bedankte. Een glimlach werd groter en kort sloot hij zijn ogen. Zijn hart ging te keer. Langzaam kwam hij wat naar voren en gaf Mizore een korte zoen. "Als er iemand bedankt moet worden ben jij het zelf wel. Jij bent degene die mij voor jou liet vallen en daarmee ben jij degene die daar verantwoordelijk voor bent. Als je nooit op mijn pad was gekomen had ik je nooit uitgevragen naar het rozenbal. Met andere woorden mag je jezelf bedanken..." sprak hij glimlachend. Hij gaf haar daana een kusje op het voorhoofd. "Maar, ik wil je nog iets vragen..." sprak hij zachtjes. "Ik kan je wel vragen als mijn valentijn..." sprak hij kalm maar zachtjes. "Maar ik wil vragen of je meer dan dat wil zijn. Zeg maar, mijn vriendin. Partner, of hoe je het noemen wilt..." sprak Lance glimlachend. Het was altijd lastig om dit te vragen als je de reactie niet wist. En hij wist niet hoe Mizore er op zou reageren. Misschien zou ze wel helemaal niet eens verder dan het rozenbal willen. Misschien ziet ze hem liever als een vriend, en dan zit je mooi met de gebakken peren. Nee, Lance! Positief denken, ze zit hier naast je het kan bij lange na niet zo zijn. Toch?