Stevige passen zorgden ervoor dat het gras onder zijn voeten goed plat gestampt werd. De jongen was niet van sloom doen en om zich heen kijken, zijn training was heel anders verlopen. Het was recht op je doel af, niet afgeleid worden en je taak uitvoeren. Hoe vaak was dat wel niet zijn kop in gedreund? Te vaak want hij kon nauwelijks meer zijn tempo met lopen normaal houden. Hij leek altijd gehaast, ook nu, terwijl hij niet eens een doel voor ogen had. Daarbij merkte hij zelfs nu nauwelijks iets van zijn omgeving op, het was een en al groen van de bomen en het gras en het blauw van het meer dat zich aan zijn rechterkant begaf en ver uitstrekte. Ezio had zich onopvallend gekleed in een zwarte broek met t-shirt en vest en een paar afgetrapte gympen die zijn klimparcours nauwelijks meer konden overleven. Het was hoog tijd dat hij eens nieuwe kocht. Plotsklaps stond hij stil, eigenlijk had hij er niet eens bij nagedacht om stil te staan maar het voelde alsof hij tegen een onzichtbare barierre was gebotst. Nors keek hij om zich heen, alleen maar groen, groen, blauw en rood. Rood? Zijn aandacht werd getrokken naar de bos rood haar. Dat erg opviel bij het water. Er zat daar iemand, in z'n eentje. Gezellig. Maar het was een meisje, en meisjes hadden altijd gezelschap nodig, toch? Een simpele grijns verscheen op zijn lippen terwijl hij, weer, met snelle passen richting haar toe liep en naast haar neerplofte. Zijn ogen vielen op het kind wat in haar armen lag te slapen. Oke dan. Dat had hij niet verwacht. 'Een goedemiddag, avond.' Zei Ezio terwijl hij achterover viel in het gras. Dit was totaal niet random, absoluut niet.

[Flut]

Zodra de vrouw, of het meisje, hij wist het niet zeker, haar mond open trok wist Ezio dat hij een fout had gemaakt. Misschien had niet iedere dame mannelijk gezelschap nodig. Daarbij had ze al een kind, dus een man had ze waarschijnlijk, hopelijk voor haar, al gevonden. De jongen onderdrukte een zucht en het idee om zich voor zijn kop te slaan omdat hij zo nodig een meisje had gezien en daar graag mee om wilde gaan. Hij moest nu echt gaan leren dat niet ieder meisje zin had om iets gezelligs te doen. Desalniettemin bleef hij zitten, hij was nu eenmaal in het gesprek verzeild geraakt dus moest hij ook weer op een nette manier eruit zien te komen. Helaas. Haar geërgerde toon gaf hem alleen maar meer reden om weg te gaan. Als een vrouw eenmaal een kind had was er niets meer aan. Want dan was het moederlijke instinct opgekomen en was de lol er vanaf. Zo zag Ezio het tenminste. 'Ik zal er op letten.' Zei hij niet al te serieus want er kwam namelijk helemaal geen volgende keer. Niet als het aan hem lag tenminste. Een speelse grijns sierde zijn lippen bij haar woorden. 'Oh, vind je dat erg dan? Ik switch graag van afdeling hoor.' Pas toen de woorden uit zijn mond waren gekomen besefte hij hoe slecht dat wel niet had geklonken. Ze had een kind, verdomme. Daarbij, wilde hij hier niet weg? Waarom moest hij altijd eerst dingen zeggen voordat hij nadacht? Misschien was dat een ding waar hij aan moest gaan werken, in plaats van meiden te versieren die er duidelijk geen interesse in hadden.

Als hij naar het meisje, de vrouw, keek had hij eigenlijk wel kunnen verwachten dat dit geen aangenaam gesprek zou worden. Zelfs al had ze geen baby bij zich waren er wel een paar dingen die het wel aangaven. Allereerst zat ze alleen bij het meer, dat was meestal een teken van 'ik wil niet gestoord worden, laat me met rust'. Maar Ezio moest natuurlijk dat teken negeren en naast haar gaan zitten want hij moest zo nodig zijn dick achterna lopen. Daarnaast had ze rood haar, in een wilde bos. Dat betekende meestal dat iemand geen zin had om zijn haren te kammen en dus stik chagrijnig was, of omdat het haar niet getemd kon worden. En als je haar niet getemd kon worden, was dat meestal ook zo bij iemands karakter. Maar gaf mevrouw daar nu toe aan zijn charmes? Was er toch nog hoop voor de hem? Even leek Ezio wat meer recht op te gaan zitten, geïnteresseerd te lijken, maar zodra de roodharige vrouw doorpraatte viel hij weer terug in het gras. Juist. 'Gezellige vriend heb je. moet vast geweldige sex zijn geweest.' Merkte hij droog op terwijl hij een hand door zijn haar haalde en chekte of zijn paardenstaart nog goed zat. 'Maar ik zou hem graag ontmoeten.' Het klonk als een leuke uitdaging, iets wat hij tot nu toe nog niet had gehad.

Eigenlijk was het best amuserend om te zien hoe de roodharige zich helemaal opfokte om zijn opmerkingen. De jongen had juist had geleerd dat woorden een van de dingen waren die het minst pijn zouden doen. Natuurlijk, ze konden je raken, maar het was niet dat ze een hele diepe wond achterlieten. Toen de baby geluidjes ging maken boog Ezio zich wat naar voren om het jongetje, tenminste daar ging hij van uit, dat totaal niet op zijn moeder leek, geluid begon te maken. Ach gosh, had hij met zijn opmerkingen de slaap van het kindje verstoord? Dat had hij eigenlijk wel verwacht, kinderen leken altijd licht te slapen wanneer het niet nodig was. Wat hij echter niet had verwacht, was dat de roodharige het kindje in zijn armen dumpte. Wat verschrikt pakte hij het bundeltje aan en zijn ogen keken vragend van het meisje naar het kindje. Dat er niet bepaald gezond uit zag. Het jongetje had zijn paardenstaart te pakken gekregen en begon er een beetje aan te trekken. Ezio lachtte en liet hem zijn gang gaan, zoveel pijn deed het nou ook weer niet. De roodharige reikte hem een fles aan en Ezio pakte hem aan. Dit was niet helemaal had verwacht waar het gesprek naar toe zou gaan. Hij bracht de fles naar de mond van de baby die de fles met zijn kleine handjes probeerde vast te pakken. 'Het is maar goed dat je een fles mee hebt gebracht, want zover ik weet heb ik geen borsten om hem te voeden.' Zei hij met een simpele grijns terwijl in zijn ogen pretlichtjes stonden. Zo heel slecht leek dit gesprek, in ieder geval vanuit zijn richting gezien, niet zo slecht te gaan.