Dice leunde met zijn handpalmen tegen het open raam. Zijn lichtbruine ogen werden mooi verlicht door de prachtige ronde, volle maan aan de hemel. De sterren die zich ernaast bevonden vormden een compleet plaatje met de maan. Er hing een lekker koel briesje. Dice draaide zich om, haalde zijn kledij tevoorschijn en deed deze aan. Hij sloeg zijn sjaal om zijn nek en stak zijn handen nonchalant in zijn zakken. ‘Jij blijft hier. Ik ga enkel een kijkje nemen,’ sprak hij met een diepe stem tegen Blaze zodat deze zeker onderdanig zou zijn. Het kleine vosje durfde namelijk nogal eens stout te zijn. Voor de zekerheid liep Dice naar het raam, duwde zijn gewicht er tegen zodat het dichtviel en sloot het vervolgens. Blaze’ oortjes gingen hangen toen hij besefte dat Dice zijn enige doorgang zojuist had afgesloten en ging beledigd op zijn kont zitten waarna hij Dice sip aankeek. Dice probeerde de blik zo veel mogelijk te negeren. Dadelijk zou hij er weer aan toegeven en zou hij het baby-vosje nog kwijtraken midden in de nacht. Daar kwam dan ook nog eens bij dat het al voorbij de avondklok was en hij eigenlijk helemaal niet buiten mocht zijn, maar de sterren en de volle maan lokten hem gewoon. Het vosje keek hem treurig aan, maar Dice negeerde het en zwaaide het gedag. Toen hij zijn hand op de klink legde keek hij nog één keer over zijn schouder. Het vosje had zich inmiddels op Dice’ bed gelegd, had zijn kopje op zijn voorpotjes gelegd en keek Dice nieuwsgierig aan. Zijn kleine staartje bewoog heftig heen en weer toen Dice naar hem toe liep en hem een kus op zijn hoofd drukte. Dice gaf het een laatste aai over zijn bol, liep toen naar de deur en ging vervolgens naar buiten.

De lege gangen overvielen hem een beetje. Hij was hier nu al een paar dagen en steeds had hij zichzelf tussen een aantal mensen moeten wringen eer dat hij in de lokalen was waar hij op dat moment les kreeg. Hij was er nog maar een paar dagen, maar hij had al wel huiswerk op gekregen. Gelukkig voor hem was hij goed in leren en had hij een goed stel hersens waardoor hij algauw in de gaten kreeg hoe hij het moest doen en haalde de anderen daarom ook vrij snel in. Hij vond het nog niet heel erg moeilijk, maar dat zou misschien nog wel komen. Dice’ gedachten werden afgeleid toen hij het buitenterrein bereikte. Hij had al wel vaker over het grasveld gelopen, maar had nog niet alle plekken ontdekt. Dat kwam voornamelijk omdat hij naar Oak’s Field was gegaan en daar had geprobeerd om iets te vinden waar hij zich in de weekends mee bezig kon houden, het liefste iets in de avonduren zodat hij in de ochtend en ’s middags de tijd had om te leren. Hij was toch niet zo’n uitgaanspersoon, dus dat viel goed mee. Het duurde niet lang voordat Dice, nog altijd in gedachten verzonken zijnde, het stille meer bereikte. De sterren en de volle maan weerspiegelden een mooi wit licht in het helderblauwe water. Gefascineerd zijnde door dit uitzicht ging Dice zitten. Hij deed zijn schoenen uit, rolde zijn broekspijpen van zijn losse broek op en stak zijn benen in het water. Hij rolde zijn mouwen op tot aan zijn ellebogen, liet zijn armen naar achter steunen en wendde zijn hoofd naar de donkerblauwe tot zwarte hemel. Hij sloot genietend zijn ogen. Ja, dit was pas echt relaxt.

Omdat Dice recht tegen het maanlicht keek, weerkaatste het witte licht in zijn ogen en leken zijn lichtbruine ogen haast wel zilverkleurig te zijn. Hij had zijn ogen weer even geopend, maar het koele briesje liet zijn ogen weer dichtgaan. Het was heerlijk om hier zo te zitten en zo te zien had niemand in de gaten gekregen dat hij naar buiten was gegaan, want tot nu toe was niemand hem achterna gekomen om te zeggen dat hij weer terug naar binnen moest gaan. Dat was iets wat best leuk was. Plotseling schoten zijn ogen weer open en werd hij gespannen. Er was iemand aanwezig, maar het was niet Blaze. Dat kon ook niet, want het baby-vosje zat opgesloten in Dice’ kamer en zou zich vast stierlijk vervelen. Nee, het was de aanwezigheid van iemand anders. Hij concentreerde zich, maar de voetstappen werden zachter gemaakt door het gras. Zij of hij kwam in elk geval wel zijn richting in. Hij kon niet zeggen of zij of hij dezelfde magie beheerste als hem. Hij wist dat er een manier was om dat aan te kunnen voelen, maar die beheerste hij in elk geval nog niet. Hij was meer met het offensieve gedeelte van zijn vuurmagie bezig dan dat hij zich echt kon concentreren op de vuurmagie van anderen. Hij trainde elke dag intens om beter te worden waardoor hij al echte spieren ontwikkeld had, maar dat was niet erg goed te zien door de jas die hij droeg. Hij trok zijn rode sjaal wat beter om zijn nek terwijl hij zich concentreerde op de voetstappen. Zijn hoofd draaide zich inmiddels al naar achteren en verderop zag hij een vrouw staan. Door het maanlicht werd haar haar zilverkleurig verlicht en ze had schijnbaar groene ogen. Hij had geen idee hoe lang ze daar al stond.

Na even getwijfeld te hebben draaide de vuurmagiër zijn lichaam weer van haar af. Hij had geen zin om uit het water te komen. Of nou ja, zijn voeten uit het water te halen. Het water was lekker koel tegen zijn voeten en hij was sowieso al niet iemand die zich meteen voorstelde aan anderen. Dat nam echter niet weg dat hij wilde weten wat ze hier zo laat nog kwam doen. ‘Jij ook een nachtwandeling aan het maken?’ Zijn stem klonk niet alsof hij haar vertrouwde en zijn donkere wenkbrauwen fronsten zich terwijl hij naar het mooi verlichte water keek. Het was niet dat hij onvriendelijk was, maar hij was zeer erg op zijn hoede zijnde. Hij kende hier niet veel mensen en vertrouwde eigenlijk vooral Blaze, zijn baby-vosje. Deze was er nu echter niet bij om hem te ondersteunen, dus zou hij het alleen moeten doen. Hij liet zijn handen nogmaals naar achteren gaan, steunde erop en keek haar toen weer aan door zijn hoofd slechts lichtjes te draaien. Ze had lang haar dat tot op haar onderrug kwam. Hij moest het eerlijk toegeven: ze was niet lelijk. ‘Of bespioneer je gewoon graag leerlingen die ’s avonds hun bed uitgaan?’ De vraag klonk niet vriendelijk, maar ook niet onvriendelijk. Hij keek haar wantrouwig en afwachtend aan. Hij was echt niet goed in communiceren, dat wist hij. Hij stelde dan ook niet echt de juiste vragen en kon sneller ruzie krijgen met iemand dan een leuk gesprek. Het zou dus afwachten worden op hoe zijn gesprekspartner zou reageren.

Het was nogal een opluchting dat het geen leerkracht was die zich daar bevond, hoewel hij die conclusie al wel eerder had getrokken. Hij had echter geen idee hoe oud hij haar moest schatten. Ze leek ouder dan hem, maar dat kon hij ook helemaal verkeerd hebben. Ze zag er in elk geval volwassen uit, liet hij het daar maar op houden. Niet dat een volwassen uitziende persoon altijd boven de achttien moest zijn. God, hij kende genoeg mensen die onder de achttien waren en veel volwassener waren dan volwassenen die hij had gezien. Maar ja, op Razen was dat ook niet echt een uitzondering. Je moest je wel volwassen gedragen om tussen de ruige collega’s te passen waar hij zich bevond. Hij miste zijn werk, ook al was hij nog maar net hier en had hij het hier nog niet echt een kans gegeven. Hij moest maar eens dringend werk zoeken zodat dat hem alvast weer herinnerde aan thuis. ‘Dat is waar,’ gaf hij eerlijk toe toen hij de vrouw hoorde spreken. Meisje leek gewoon geen juiste benaming voor haar. Dice richtte kort zijn blik op haar toen ze hem een vraag stelde en dacht er kort over na. Aan de ene kant wilde hij wel graag gaan slapen, maar aan de andere kant wist hij dat hij weer zou gaan piekeren over thuis en Blaze wakker zou houden. En daarbij vond hij het er buiten heerlijk uitzien. Blaze zou nu vast wel in slaap gevallen zijn, mokkend ding dat hij was. Hij richtte zijn blik op de vrouw om haar vraag te beantwoorden. ‘Nee, niet echt,’ zei hij eerlijk tegen haar. Hij richtte zijn blik weer kort op het meer en dacht na over een vraag die hij kon stellen. Zijn lichtbruine ogen gleden weer naar haar. ‘Jij ook niet?’ vroeg hij vervolgens maar. Misschien kon hij zichzelf op zijn minst even voorstellen. Dan kwam hij waarschijnlijk haar naam ook te weten en dat zou wel makkelijker praten. ‘Mijn naam is Dice,’ voegde hij er dan ook maar even kort aan toe, niet wetende wat hij anders moest zeggen tegen haar. Zijn blik gleed naar het meer, maar hij bleef zijn omgeving wel scherp in de gaten houden. Dat zij geen gevaar vormde wilde nog niet zeggen dat er hier geen andere dingen waren die dat wél zouden doen.

Dice had geen idee hoe hij hiermee om moest gaan. Natuurlijk had hij op Razen vrienden gehad, maar dat waren mannelijke vrienden. En het had ook een tijdje geduurd voordat hij met al zijn collega’s bevriend was geraakt, want in het begin hadden ze hem nogal gepest met zijn kunnen omdat hij veel fouten maakte. Daardoor was hij scherper geworden op zichzelf en sindsdien maakte hij weinig tot geen fouten, kon hij beter tegen kritiek en was hij sneller mee met leerstof. Zijn blik gleed opzij toen zijn gedachten onderbroken werden door de vrouw die zichzelf voorstelde als Celia. Het was een naam die hij nog niet eerder had gehoord. Maar ja, dacht hij schamper, welke vrouwennaam had hij tot nu toe wel al gehoord? Hij kende niet veel vrouwen en hield zichzelf vanwege hun vreemde reacties altijd op afstand. Er waren op Razen genoeg collega’s die al een vriendin hadden en als ze soms klaagden over hun vriendinnen, wist Dice dat hij liever bij ze op afstand bleef. Nee, hij kon het beter vinden met jongens en daarom was het ook zo raar geweest om in Shay’s buurt te zijn en nu in Celia’s buurt. Zijn blik schoot opzij toen ze een nieuwe vraag stelde. ‘Nee. Ik ben nog maar pas aangekomen,’ bekende hij. ‘Maar ze hebben me in het zesde leerjaar geplaatst en het inhalen van de leerstof gaat goed, dus het is niet zo’n probleem.’ Dankzij zijn harde jaren op Razen bij zijn werk had hij veel kunnen leren en kon hij dingen nu snel inhalen en verwerken. Dat was een voordeel, want het huiswerk kwam hier snel. Dat was iets dat zeker was. Zijn blik gleed weer terug naar Celia. ‘Jij zal hier vast al wel wat langer zijn dan ik,’ sprak hij vervolgens. ‘Hoe bevalt het je hier eigenlijk?’ Hij had geen idee wat hij verder moest vragen.

Hij bevestigde haar eerdere vermoeden. Hij was inderdaad nog niet zo lang op de school aanwezig. Terwijl haar blik nog steeds op de met sterren gevulde hemel boven haar gericht was knikte ze op die woorden om te laten zien dat ze hem gehoord had. Blijkbaar kon hij wel al snel meekomen met de anderen. Ze zweeg even toen hij haar weer een vraag stelde. Hoe beviel het haar hier? Tja, ze was eigenlijk amper bezig met de school. Ze had praktisch geen vrienden. Ze ging wel naar de lessen, maar ze schakelde haar eigen gedachten uit en concentreerde zich alleen op de lesstof die gegeven werd. Het hielp haar dingen sneller uit haar hoofd te leren en als ze eerlijk was, had ze geen behoefte aan alle vrolijkheid van klasgenoten die een leraar in de maling wilde nemen, of een docent die dacht zijn studenten te slim af te zijn door een moeilijk vraagstuk te behandelen. Ze stond op, werkte haar programma af en ging aan het einde van de dag weer terug naar bed. En soms zaten er van die momenten tussen als deze. Dat ze afweek van haar eigen programmering en haar gedachten pas de ruimte kregen om voor zichzelf te denken. 'Er gebeurd hier niet erg veel. Ik denk dat die rust wel fijn is van tijd tot tijd,' antwoordde ze dus uiteindelijk maar. Misschien gebeurde er wel dingen, maar gingen ze aan haar voorbij.

Ze had het nog niet gezegd of een dikke wolk schoof voor de maan en ontnam hen bijna al het licht. Een grommend geluid afkomstig van de rand van het bos volgde de duisternis. 'Ik denk, dat ik mijn woorden terug moet nemen,' sprak Celia zachtjes terwijl ze weer overeind kwam. Haar groene ogen stonden strak gericht op de plek in de duisternis waar het gegrom vandaan was gekomen.

Ik had het gezien ja. Maar ik heb die post nog in de oude lay-out geschreven en had niet echt zin om het overal weer te veranderen

Het bleef even stil en Dice genoot van die minuut stilte terwijl zijn blik weer naar de sterrenhemel gleed. Zo had hij het het liefste. Stilte, zodat hij gewoon kon genieten van de omgeving. Hij moest eerlijk toegeven dat het contact hebben met iemand tot nu toe wel mee viel. Het was jammer dat hij zo’n wantrouwend karakter had, maar daar kon hij zelf ook niet veel aan veranderen. De dood van zijn vader had ervoor gezorgd dat hij op Razen even in een sleur was beland, maar zijn collega’s hadden hem daaruit geholpen. Hier had hij echter geen collega’s meer en stond hij er dus weer alleen voor. Zoals in het begin van zijn vaders dood dus. ‘Vind ik ook,’ beaamde hij haar woorden. Ook over het feit dat er hier niet veel gebeurde, want er gebeurde hier inderdaad ook niet veel. Hij was nog niet in Oak’s Field geweest, dus hij wist niet hoe het daar aan toe ging. Plotseling schoof er een wolk voor de maan en klonk er gegrom vanuit zijn rechterkant. Net als Celia kwam hij omhoog en keek in de richting van het gegrom. Hij grinnikte kort op haar woorden, zich niet meteen geïntimideerd voelend door het gegrom. Wat daar ook was, ze zouden het wel aankunnen. Toch kon hij zich indenken dat het idee dat hier monsters waren voor de meeste leerlingen een beangstigend feit was. Aan de andere kant was het ook weer een goed ding omdat ze zo hun magie uit konden proberen. Hij had gehoord dat er in de kassen van deze school vleesetende planten zaten. Dus als je wilde dat er iets gebeurde, moest je daar naartoe gaan. Zijn blik gleed kort naar Celia. ‘Zin om uit te vinden wat zich daar bevindt?’ vroeg hij. Hij wist zeker dat zijn beste vriend op Razen hem nu een klap voor zijn hoofd had gegeven omdat hij dit ten eerste had voorgesteld aan een vrouw en omdat hij ten tweede niet had aangegeven dat hij haar zou beschermen. Dice’ opinie was echter dat als er iets zou gebeuren, ze zelf maar moest zorgen dat het in orde kwam. ‘Tenzij je natuurlijk geen zin hebt in wat actie. Wat ik wel kan begrijpen.’ Dat laatste voegde hij er snel aan toe, maar hij had echter wel zin om uit te vinden wat zich daar bevond. Al was het maar om zijn nieuwsgierigheid wat te temmen.

Haar groene ogen leken haast licht te geven in het donker, zo fel stonden ze in contrast met de zwart witte wereld om hen heen. Celia's blik was strak gericht op de bomen verderop waar het gegrom vandaan was gekomen. Het had niet geklonken als een wolf, een beest wat ze in het bos wel vaker tegen het lijf was gelopen. Het moest wel iets anders zijn, maar wat?
Zwarte rook begon zich om Celia's rechterhand te verzamelen. En binnen een paar seconden had de rook zich omgevormd tot een fysiek voorwerp. Haar zwaard. Het was een van de weinige trucjes duistere magie die ze kende, en hoewel ze niet veel waarde hechtte aan Shadraanse magie kon ze niet ontkennen dat ze blij was dat ze haar dit geleerd hadden. Haar linkerhand greep het gevest met een zekere vastberadenheid beet. Ze kneep een beetje in het met leer bewerkte handvat en voelde de vertrouwde grip die ze erop uitoefende. Het drong pas later tot haar door dat ze niet alleen was. Ze keek over haar schouder naar Dice. Ze was zo opgegaan in het moment dat ze compleet vergeten was dat hij er ook nog was. Met een vluchtige gebaar was het zwaard los uit de schede. Celia hield het gewichtig in haar hand, de punt naar beneden in een rustende positie. 'Het antwoord zou je erg tegen kunnen vallen,' zei ze hem enkel. En met die woorden schoot ze weg. Haar voetstappen licht en onhoorbaar. Haar ogen waren strak gericht op de bomen voor haar. Het zwaard hield ze dicht bij haar lichaam terwijl ze rende. Ze was getraind, zoveel was duidelijk. Met een grote sprong baande ze zich een weg over de lage struiken zonder het beest te alarmeren. Toen werd ze opgeslokt door de duisternis.
Ze hield stil toen ze weer in het bos was. Haar oren waren gespitst op geluiden die er niet thuis hoorden. Het was moeilijk te zeggen waar het gegrom vandaan was gekomen. Maar als ze het bij het meer hadden kunnen horen, dan had het beest niet al te ver weg kunnen zijn. Het geluid van een tak die bezweek onder veel gewicht liet haar scherp naar links draaien. Ze had met iets groots te maken. Met iets meer voorzichtigheid bewoog ze zich door het bos om haar eigen aanwezigheid niet kenbaar te maken.