Het was stil. Er waren zelfs geen krekels te horen. De zon, die net was onder gegaan, liet nog een rode gloed achter in de bijna wolkeloze hemel. Het was koud, maar haar jack lag op haar bed. Omdat ze al een uur geleden besloten had dat ze voorlopig niet terug zou gaan, liet ze het maar zo. Ook haar schoenen ontbraken. Ze bleef zitten op de afgebroken pilaar, met haar rug tegen een overgroeide muur terwijl er allerlei gedachten door haar hoofd maalden.
Het was alweer een paar weken geleden sinds ze met Zack naar Gren was geweest en toch was de spanning die daar was opgebouwd sterker geworden. Er bleef een sfeer van een aankomende ruzie hangen, ook al leek het erop dat hij die het liefst zou vermijden. De kille stiltes die steeds vaker vielen tijdens hun gesprekken, werden ook steeds norser, wat vaak resulteerde in een scherp antwoord van haar kant. Wat haar misschien het meest irriteerde, was zijn onophoudelijke onwetendheid. Hij kreeg haar hints niet binnen en zelfs als ze het rechtstreeks zou zeggen, zou hij het nog niet doorhebben.
Ze kon het hem niet kwalijk nemen, maar ze werd er zo nijdig van. Ze was laatst zelfs uitgevallen tegen Olive omdat die erover door bleef zagen of zij en Zack nou een stelletje waren of niet. Eigenlijk had Ravenna niet willen toegeven dat ze misschien alleen maar kwaad was omdat dat niet zo was.

//Zackeeeh

Het was nacht nu, alleen een rode streep van waar de zon was ondergegaan was waarneembaar, Zack keek ernaar. Zijn beide handen hadden zijn mutsje vast dat hij eens ergens op de kop had getikt en hij echt niet had kunnen laten liggen omdat het gewoon een geweldig ding was. Zijn blauwe ogen keken naar de hoed en zijn vingers gleden over de zachte textuur van het ding terwijl hij met een glimlach weer besloot voor zich te kijken. Zijn haren bewogen zachtjes mee met de frisse bries die de nacht introduceerde aan Kovomaka. Weer was hij zijn medicatie vergeten te nemen, onbewust en terwijl hij langzamerhand de transformatie onderging van blauwe kant, naar gele kant. Zelf had hij het totaal niet doorgehad, maar anderen zouden het vast en zeker wel gemerkt hebben, een geamuseerde grijns verscheen op zijn lippen terwijl hij de muts op zijn hoofd zette. Natuurlijk had Doffy alle controle over Zacks herinneringen, maar kon zelf beslissen of Zack de zijne zag of niet, hoe geweldig was dat wel niet? Zijn gele ogen keken rond, hij zat in het duistere bos dus opzich was het zoeken in het donker alles behalve makkelijk, maar hij had een geluid gehoord en besloot naar het geluid toe te lopen. Met een grijns op zijn lippen die hij forceerde naar een warme glimlach, diegene die Zack echt typeerde. Het meisje identificeerde hij als Ravenna, het meisje dat duidelijk een grote crush op Zack had. Natuurlijk had hij dat gemerkt. Het was net alsof hij een grote soap aan het bekijken was achter de schermen. Ah geweldig toch, laten we het meisje hier voor ons wat drama bezorgen. “Hey Ravenna,” sprak hij met een warme glimlach toen hij naast haar kwam zitten. Doffy wist van de drama tussen Ravenna en Zack en de spanning was dan ook hier te snijden.

Misschien bleef ze hier wel de hele nacht zitten, viel ze opeens in slaap en zou ze de volgende dag wakker worden op de koude aarde. De lucht werd steeds donkerder en in het oosten waren er al een paar sterren gaan schijnen. Voor het eerste rilde ze van de kou, maar het was niet genoeg om haar aan te zetten om terug te gaan. Ze zette één voet naast zich op het harde plateau en legde haar hoofd op haar knie.
“Hey Ravenna,” Ze viel bijna van de pilaar af toen Zack opeens naast haar plaats nam. Half in paniek en half slaperig keek ze hem aan. Ze had verwacht dat hij weer ongemakkelijk zou doen, aangezien de spanningen die er tussen hen waren. Deze 'oude' Zack was een opluchting na twee maanden van het kleine jochie waarmee ze had moeten kampen, maar het was ook vreemd. In de tijd dat ze terug was, had hij geen enkele keer meer zo gedaan na een confrontatie van boze blikken en ijzige stiltes. 'Hey...' zei ze zachtjes. Ze liet haar benen weer over de rand bungelen, zodat haar blote voeten niet zichtbaar zouden zijn.
Nijdig besefte ze dat hij zelfs langer dan haar was als hij zat. 'Ik zat wat na te denken.' zei ze stroef, in een poging om een gesprek op gang te brengen.

Je kon de sterren nu al van hier zien, dat was wel een herinnering die Doffy Zack gunde, na alle problematische pogingen dat hij naar boven probeerde te komen. Desondanks vond hij van zichzelf dat hij veel te aardig en toegeeflijk was tegenover Zack. De gast moest maar blij zijn dat hij zijn leven niet helemaal ruïneerde en hem zelf ook nog de kansen gaf om dingen te beleven, maar serieus, het was zielig hoe Zack niets van liefde afwist en van zijn eigen emoties. Terwijl het voor hem, Doffy, duidelijk genoeg was hoe het in elkaar zat. Deze meis waar hij nu letterlijk naast zat, was tot over haar oren verliefd op Zack. Ah dit was geweldig, eindelijk het heft in eigen handen om te doen wat hij maar niet laten kon. De grijns op zijn lippen had hij geforceerd verandert tot een warme glimlach die typisch Zack typeerde en dus zou ze alleen misschien de oogkleur kunnen waarnemen, maar dan was het nog simpel om het te maskeren, want niemand wist dat er twee persoonlijkheden in Zack zaten. Daar prijsde hij zich gelukkig over, dat Zack nog niemand had verteld over het probleempje waarmee die kampte. Hij begroette Ravenna en zei reageerde er terug op, de onzekerheid kon hij haast proeven in haar stem, lekker. 'Ik zat wat na te denken.'
Nu moest hij zo Zackachtig mogelijk overkomen en hij keek op, zijn gele ogen op haar gericht. “Over?” vroeg hij op een vragende toon, zo nieuwsgierig mogelijk klinkend. “Nu maak je me wel nieuwsgierig.”
Natuurlijk wist hij wat er aan de hand was met Ravenna, het was obvious, hier ging hij zoveel plezier bij hebben, dat was nu al overduidelijk. Arme Ravenna had vast geen flauw benul van wat er komen zou.

Ravenna was bang dat, als er niet gauw iets zou gebeuren, ze los zou barsten en er iets uit zou flappen waar ze later spijt van kreeg. Zack leek onnatuurlijk goed op zijn gemak en dat verbaasde haar, maar ze was zelf nog steeds zo in de war, dat ze niet eens doorhad dat er iets raars met zijn ogen aan de hand was. “Over?” Hoorde ze naast zich “Nu maak je me wel nieuwsgierig.” Ze vertikte het hem aan te kijken. 'Alles...' mompelde ze. 'School, thuis, wij...' Ze probeerde verveeld te kijken, maar slaagde daarin maar half. Plotseling drong het tot haar door hoe uit het niets dat laatste woord was gekomen. 'Ik bedoel...Ik ben de laatste tijd niet zo aardig geweest enzo en daarom dacht...nou ik dacht...' Ze kon zichzelf wel voor haar kop slaan.
De kou begon nu in haar voeten door te dringen, maar dat negeerde ze. 'Het is gewoon moeilijk om...om te aanvaarden dat de oude Zack waarschijnlijk nooit meer terug komt, ik was gewoon aan hem gehecht geraakt.' Ze veegde haar lange haar achter haar oren en kreeg het voor elkaar om hem even aan te kijken.

Ah wat voelde dit lekker en goed, gewoon controle hebben over dit lichaam. Zack had totaal geen flauw benul hoe’n chickmagnet hij kon zijn, wel daar ging Doffy dus verandering in brengen. Deze meid, Ravenna, zou zo blij zijn binnen een paar seconden als ze de ballen kreeg om op te biechten. Een grijnsje sierde voor een luttele seconde op zijn lippen, die al snel weer overging tot een warme aangename glimlach. Zijn felgele ogen keken voor zich uit, zijn hele lichaam compleet ontspannen en lax. Maar toen ze begon te spreken moest hij zo goed mogelijk proberen om zo Zackachtig mogelijk te zijn, tot zover hij dat kon natuurlijk, want die jongen was alles behalve een makkelijk iemand om te imiteren. Nu moest hij gewoon zo nieuwsgierig mogelijk overkomen, dan kwam alles wel dik in de sjakos. Ze reageerde niet vreemd dus hij had het goed uitgespeeld, geweldig. . 'Alles...' mompelde ze. 'School, thuis, wij...' Ze leek hierdoor enorm half verveeld en dit liet hem kort fronsen, ook al wist hij wat er aan de hand was, want dit ging Zacks leven verpesten én dat van haar. 'Ik bedoel...Ik ben de laatste tijd niet zo aardig geweest enzo en daarom dacht...nou ik dacht...' sprak ze en Zack schudde zijn hoofd, oke Doffy deed dat maar niet dat iemand dat te weten ging komen. 'Het is gewoon moeilijk om...om te aanvaarden dat de oude Zack waarschijnlijk nooit meer terug komt, ik was gewoon aan hem gehecht geraakt.' Hij moest moeite doen om niet in de lach te schieten en zijn gezicht mooi in deze plooi te houden zodat Ravenna niets zou doorhebben. “Ravenna, het is oke, maak je geen zorgen, de oude Zack is er niet meer jammer genoeg maar is dat dan zo erg?” sprak hij en hij rekte zich uit, dit ging nergens heen dus hij zou het zelf moeten uitlokken, haar confession. “Is er nog iets wat je me moet vertellen? Ik heb het gevoel dat er nog iets op je maag ligt.” Nu was het gewoon afwachten. Zou ze het zeggen of niet?

“Ravenna, het is oke, maak je geen zorgen, de oude Zack is er niet meer jammer genoeg maar is dat dan zo erg?” Zack rekte zich uit terwijl hij dit zei. Ze keek hem aan en haalde toen haar schouders op. 'Nee, dat is niet zo erg...' bevestigde ze. Ze probeerde de nijdige ondertoon in haar stem te verbergen. Natuurlijk vond ze dat wel erg, maar toegeven zou ze niet. “Is er nog iets wat je me moet vertellen? Ik heb het gevoel dat er nog iets op je maag ligt.” Ze onderdrukte een kreun door te doen alsof ze hoestte en keek weer van hem weg. Ze krabde even aan haar blote arm en merkte toen dat haar voeten koud aanvoelden. Ze besloot weer de botte weg in te slaan. 'Niets wat jij zou begrijpen, Acciaio' zei ze, nogal ongevoelig. Ze had geen zin in dit gesprek.
Ze maakte aanstalten om van het rotsblok af te springen en terug te gaan, maar iets weerhield haar. Misschien zou ze zich opgeluchter voelen als ze het gewoon vertelde, zoals ze net al zelf had benadrukt: hij zou het toch niet doorhebben. Ze dwong zichzelf om hem weer aan te kijken. Een half strenge, half wanhopige blik gleed over haar gezicht. 'Dat is het hele probleem: je begrijpt het niet, en daar kan ik niet tegen.' Ze voelde hoe er een vuur in haar ontstak en haar aanzette om door te blijven gaan. Aan Zack toegeven dat ze van hem hield en tegelijkertijd hem uitschelden was een zeer bevredigende combinatie. 'Je hebt het niet door en daar erger ik me mateloos aan. Ik weet ook wel dat je er niks aan kan doen, maar wordt nou eindelijk eens een beetje volwassen!' snauwde ze. 'Hoe heeft Rhine dit in hemelsnaam duidelijk gemaakt?! Zelfs voor mijn doen heb ik erg goed gehint, en nog blijf je doen of je neus bloed! Ik heb het al eens gezegd en ik zeg het nog eens: dat vinden meisjes niet leuk, Acciaio!' Een glimp van de oude Ravenna kwam naar boven. De Ravenna die Zack had uitgescholden in hetzelfde bos als waar ze nu waren. De Ravenna die Zack verachtte.
'De godganse zomer heb ik met die knoop in mijn borst rondgelopen! Is het zo, zo, zo verschrikkelijk moeilijk om in die kleine hersens van je te laten doordringen dat ik misschien meer in je zie dan alleen maar mijn beste vriend!' Ze was zich er niet van bewust dat ze bijna aan het schreeuwen was en hoe terloops die laatste zin eruit was gekomen, maar het luchtte zo ontzettend op om die stomme, stomme puppy op zijn donder te geven.
Toch drong langzaam tot haar door wat ze eruit geflapt had, maar ze was nog zo kwaad, dat de schok haar woede niet in de weg zat.

Natuurlijk was de oude Zack er niet meer, natuurlijk niet want nu was Doffy er. Oh wat had hij er een plezier in, dit hele gedoe, Ravenna die probeerde te confessen en hierdoor duidelijk genoeg geïrriteerd door raakte. Ah hoe schattig, oke nee daar loog hij over in zijn hoofd. Ze bevestigde dat het niet zo erg was, maar toch hoorde je dat vleugje nijdigheid door in haar stem. Duidelijk begon ze haar geduld te verliezen, zeker toen ze zei hoe hij het niet zou begrijpen, hij keek sad, het paste perfect in het plaatje van deze rol. De half strenge en half wanhopige blik deed hem fronsen, ook al was het maar een deel van de act die Doffy nu speelde, hij wilde gewoon Zacks leven verpesten, waarom? Voor de lol en omdat hij er zin in had. 'Dat is het hele probleem: je begrijpt het niet, en daar kan ik niet tegen.' Oh Zack was zo’n naïveling, zelfs Doffy had het al meteen in de gaten gehad toen hij haar zag, ja het was niet bepaald enorm hard verborgen gehouden door haar. Je hebt het niet door en daar erger ik me mateloos aan. Ik weet ook wel dat je er niks aan kan doen, maar wordt nou eindelijk eens een beetje volwassen!' snauwde ze en hij zorgde ervoor dat Zack haar niet begrijpend aankeek, wat deed hij het toch geweldig goed hier. 'Hoe heeft Rhine dit in hemelsnaam duidelijk gemaakt?! Zelfs voor mijn doen heb ik erg goed gehint, en nog blijf je doen of je neus bloed! Ik heb het al eens gezegd en ik zeg het nog eens: dat vinden meisjes niet leuk, Acciaio!' Doffy zorgde ervoor dat Zack fronste en dat er dan een begrijpende blik op zijn gelaat tevoorschijn werd getoverd, alsof de jongen net ontwaakte uit een lange slaap en hem werd uitgelegd wat er allemaal was gebeurd. 'De godganse zomer heb ik met die knoop in mijn borst rondgelopen! Is het zo, zo, zo verschrikkelijk moeilijk om in die kleine hersens van je te laten doordringen dat ik misschien meer in je zie dan alleen maar mijn beste vriend!'
“Oh,” hij liet het zoals Zack klinken om dan het niet te kunnen laten een grijns op zijn gezicht te laten toveren, haar naar zich toe te drukken en zijn lippen op de hare te drukken, niet zoals Zack het zou doen, maar ach, ze zou het toch nooit weten want ze was nog nooit door Zack gezoend geweest. Zijn handen liet hij op haar rug plaatsen terwijl hij haar na de kus aankeek met zijn felgele ogen, wachtend op reactie. Want reacties waren leuk en grappig.

Heel even was ze weer de Ravenna van een jaar geleden; asociaal, sarcastisch, gemeen. Ze realiseerde zich nauwelijks dat hij waarschijnlijk weer zou gaan huilen. Het effect van haar woorden drong dan ook te laat bij haar door. Hij had haar al vastgepakt en opnieuw kuste hij haar, net als een maand geleden. Maar deze keer was het vredige licht maar heel even voor haar ogen. Haar toch al opgekropte woede kreeg een extra stoot bij die kus. Hij deed het weer! Die gedachte kookte door haar hoofd en maakte dat ze letterlijk witheet werd van woede.
Zo hard rukte ze zich los, dat ze van de steen af viel. Met een geluid als van een druppel water dat op een hete plaat viel, sprong ze op, haalde uit met haar vuist gebald van verwrongen woede. De klap bleef uit. Zacks ogen keken in de hare, en die ogen waren anders. Heel langzaam ontspande haar arm zich en begon ze weer regelmatig adem te halen. Met wantrouwen keek ze hem aan, maar geen woord schoot haar te binnen. Ze liet haar hand zakken en haar blik werd kalmer. Even staarde ze naar haar voeten, zoekend naar de juiste zin.
Pets! Haar vlakke hand schampte zijn wang en kaak. Meteen was ze volledig kalm, alsof die klap een definitief einde betekende aan haar frustratie. 'Sorry.' zei ze resoluut, voor ze zich naar hem toe boog en hem terug kuste. Misschien was het omdat de tweede keer anders had aangevoeld, betekende dat dan ook dat hij deze keer echt was geweest?

Haar geraas bleef even door duren en Doffy had al meteen zoiets van: ‘urgh’. Ze was vervelend, maar hij zou haar breken, dat ging ook gewoon doodleuk gebeuren. Arme Zack van al zijn vrienden afhelpen was een prima iets om hem terug te nemen sinds de jongen hem zo lang had kunnen onderdrukken, tsk. Doffy haatte het om in een kamertje geduwd te worden, opgesloten als een hond in zijn bench. Hij was ook een levend iets! Nou ja, echt levend kon je hem niet noemen maar swat, hij was te fabulous om achter te houden. Na de hele rant klaar was drukte hij Zacks lippen op die van Ravenna, maar het ging niet zoals hij als had gehoopt, hij keek naar haar, zij keek naar hem. De woede was duidelijk op te merken in haar ogen. Ze leek kalmer te worden, maar dan opeens, pets! Haar vlakke hand tegen zijn kaak waardoor het geel in zijn ogen als een klap voor de zon verdween.

Zack keek zelf nu verbaasd naar Ravenna, niet echt meebewegend met de klap. Hij kon het prima incasseren, maar dan gebeurde er iets wat hij helemaal niet kon verwerken. Haar lippen op de zijne nadat ze resoluut sorry tegen hem had gezegd. Wat was er in godsnaam gebeurd??? Zack deinsde achteruit, viel van het platform af waarop hij zat en hij krabbelde haastig recht, een blos sierde zijn wangen terwijl hij geschrokken met zijn blauwe ogen naar haar keek, niet begrijpend wat er nu net was gebeurd. Iets te snel stond hij recht en keek hij Ravenna aan. “Waarom zoende je me?” vroeg hij aan haar terwijl hij naar zijn eigen handen keek en het gelach van Doffy in zijn achterhoofd hoorde. Opeens werd het zo klaar als een klontje. “Oh nee... Sorry Ravenna...” mompelde hij en hij keek beschaamd weg terwijl hij awkward in zijn haar krabte, verdomme verdomme verdomme. Die kerel had het nu compleet verpest. “Ik ehm... Dat was ik niet...” hij probeerde nu alleen maar te redden wat er te redden viel. Want dit had Doffy nu helemaal verpest.

Achteraf had ze spijt van haar daden in het bos. In een verre toekomst lag ze in bed en bleef ze zich maar omdraaien, zonder de slaap te kunnen vatten.
Nu zij het initiatief nam, leek het even of er helemaal niks anders was dan wat ze vasthield. Haar lange haren vielen langs haar gezicht én dat van Zack, zodat het leek of ze door niemand gezien of gestoord zouden kunnen worden. Toch werd het moment dat eerst zo stil had geleken abrupt verbroken door de persoon die ze nog even had willen vasthouden. Zack deinsde achteruit. In die seconde schoot het door haar hoofd, maar drong het nog niet echt tot haar door, dat zijn ogen van kleur waren veranderd. Zack viel op de grond en krabbelde snel weer overeind. “Waarom zoende je me?” Nog wat versuft, of ze net lang had geslapen, keek ze hem aan. Wat?
Opeens leek Zack zich iets te herinneren. “Oh nee... Sorry Ravenna...” Ze keek hem niet begrijpend aan. “Ik ehm... Dat was ik niet...” Nog steeds alsof hij haar net had wakker gemaakt uit een diepe slaap bleef ze hem aankijken terwijl heel langzaam een giftige substantie zich omhoog werkte vanuit haar binnenste. Haar donkere ogen versmalden zich. 'Dat was jij niet?' Dacht hij soms dat hij leuk was? 'Verlicht mijn herinnering dan even Zack, want ik had toch echt het idee dat jij het was.' Ze keek niet eens boos of nijdig. Ze streek haar haar weer achter haar oren en sloeg haar armen over elkaar. 'Ik zei dat ik de oude Zack mistte, niet dat ik hoopte op een misselijke grap.' Een ijzige kilte daalde op haar neer en leek een soort veld van dodelijke kou om haar heen te creëren, alsof Zack zou bevriezen als hij te dicht bij kwam.

Door de klap waren zijn ogen weer ijsblauw geworden en hij kon even niet vatten wat er aan de hand was. Haar lippen op de zijne, nadat ze op een resolute toon sorry zei tegen hem. Wat was er hier aan de hand? Wat was er daarnet gebeurd? Wat deed hij hier? Natuurlijk deinsde Zack achteruit, haar geschrokken aankijkend vlak voor hij van het platform aflikkerde en met een rood hoofd rechtkrabbelde, nog steeds niet echt begrijpend wat er hier in godsnaam aan de hand was. Maar dan besloot er een herinnering op te spelen waar hij Ravenna zelf kuste en zijn ogen werden net zo groot als pingpongballen. Doffy, meen je deze... oh hij kon die kerel wat aan doen op deze exacte moment. “Oh nee... Sorry Ravenna...” mompelde hij en hij keek beschaamd weg terwijl hij awkward in zijn haar krabte, verdomme verdomme verdomme. Die kerel had het nu compleet verpest. “Ik ehm... Dat was ik niet...” hij probeerde nu alleen maar te redden wat er te redden viel. Wat niet veel was want hij voelde de bom van Ravenna tot hier barsten. 'Dat was jij niet?' haast meteen schudde hij zijn hoofd, maar hoe kon hij uitleggen dat hij mentaal alles behalve in orde was? Dat er wat vijzen bij die andere kant misten? Doffy had hem echt in de nesten gewerkt en hij facepalmte. 'Verlicht mijn herinnering dan even Zack, want ik had toch echt het idee dat jij het was.'
'Ik zei dat ik de oude Zack mistte, niet dat ik hoopte op een misselijke grap.' Zack keek weer op en hij keek een beetje ongelukkig rond, hopend op een beetje steun, maar die kon hij nergens vinden, dus besloot hij het maar eerlijk voor haar op te biechten. “Ehm... ik heb een Dissociatieve identiteitsstoornis. Er zitten... dus... twee eigen persoonlijkheden in me, de ene heeft gele ogen en dan heb je mij, met de blauwe ogen. Doffy, zo noemt hij zich, vindt het leuk mijn leven te verzieken en dat van anderen,” sprak hij op een zachte toon terwijl hij zijn ogen naar de grond richtte om dan verder te spreken. “Het spijt me Ravenna, ik wilde je niet kwetsen.”

//prut

Ze probeerde kil te blijven, maar een mengeling van heftige emoties vochten in haar binnenste. Zack leek nogal ongelukkig, maar waar ze normaal de grenslijn zou trekken en haar excuses zou aanbieden, die werd nu overschreden. Ze bleef hem ijzig aanstaren, met haar armen strak over elkaar en haar houding een beetje schuin. “Ehm... ik heb een Dissociatieve identiteitsstoornis. Er zitten... dus... twee eigen persoonlijkheden in me, de ene heeft gele ogen en dan heb je mij, met de blauwe ogen. Doffy, zo noemt hij zich, vindt het leuk mijn leven te verzieken en dat van anderen,” Bam. Het was eruit. Nog iets wat hij haar niet verteld had. “Het spijt me Ravenna, ik wilde je niet kwetsen.”
Na die woorden volgde de langste stilte tot dan toe. Ravenna's blik werd iets kalmer, maar tegelijkertijd leek ze een beetje in elkaar te zakken. Haar benen begonnen te trillen. Haar ademhaling begon zachtjes te schokken en ze stootte een zacht, half honend en half opgelucht lachje uit voor ze neerplofte op het rotsblok. De kille blik was van haar gezicht verdwenen, in plaats daarvan keek ze Zack zwakjes glimlachend aan. 'Dus dat was je inderdaad niet.' zei ze, alsof ze een moeilijk probleem net eindelijk begrepen had. Zack werd steeds waziger. Zelf schreef ze dat toe aan het onweer in haar hoofd, want ze voelde niet eens dat er iets over haar wang liep. Tranen van frustratie, woede en wanhoop, die welden uit haar ogen op en gleden langs haar wangen naar haar kin en omdat ze ze niet voelde, veegde ze ze ook niet weg. Ravenna voelde zich leeg en tegelijkertijd alsof haar overschot aan emotie haar zou doen barsten.
'Ja ik begrijp het nu.' Ze probeerde te blijven glimlachen, maar haar trillende stem verraadde aan haar wat ze al haar hele leven had willen vermijden. Ravenna stond te janken als een klein kind en kon het niet tegenhouden. 'Ik begrijp dat je me niet wilde kwetsen en dus vertelde je me het niet. Of misschien vertrouwde je me gewoon niet.' Die hatelijke zin kwam er zo vriendelijk uit, dat ze zichzelf achteraf een draai om haar oren had willen geven. 'En dat begrijp ik best,' ging ze meedogenloos verder want het was zoveel makkelijker om hem nu te haten, 'Ik kom terug van een asiel omdat ik mezelf van kant probeerde te maken, ik geef verwarrende signalen door, maak je constant van streek. Ik snap best dat je daarom dingen voor me achterhoudt. Ja, al toen ik klein was kon het niemand wat schelen wat ik wel of niet wist, hoe kon ik mezelf ooit wijsmaken dat dat veranderde toen ik jou ontmoette.' Haar volledige beeld werd nu troebel en ze kon niet eens meer vormen onderscheiden. Haar voeten die gevoelloos waren van de kou, waren half in de aarde begraven.
'Dus laat ik één ding voor mezelf duidelijk maken!' Opeens werd haar stem zo hard, dat een aantal vogels geschrokken opvlogen. 'Jij, en dat smerig stuk verdriet in je, mogen wat mij betreft doodvallen en wegrotten, jij vuile, vuile leugenaar!' snauwde ze en stond resoluut op van de steen. Omdat haar benen nog steeds trilde, wankelde ze half op haar plaats. Tranen spatte op de grond en de vreemd gevormde glimlach die ze zonet op haar gezicht had gehad, was veranderd in een blik van pure haat. Vanbinnen, heel ver weg vocht het deel van haar dat dat nooit had willen en kunnen zeggen, maar de Ravenna die was weggestopt, omdat Zack het aller, allerdierbaarste voor haar in het hele universum was, was losgebroken en had er de woorden uitgeschreeuwd, waarvan ze eeuwig spijt zou hebben.

Zack legde uit wat er aan de hand was, eerlijk en recht voor de raap. Maar waarom had hij het in de eerste instantie niet aan haar verteld? Waarom was hij een imbeciel geweest en had hij het haar niet verteld. Die vragen bleven in hem rondspoken en zijn hersenen waren alles aan het verwerken, net als een graanmolen die opeens net iets te veel graan moest verwerken, wat dus een langzamer proces werd door de overvloed aan informatie die Zack binnenkreeg. Hij had het haar verteld, het was er uit, maar er was alleen maar een ijzige kilte die tussen hen bleef hangen als sfeer. Alles behalve de vriendschappelijkheid die ze ooit hadden gehad. Zack vond het alles behalve een plezierige conversatie. De kille blik bleek verdwenen te zijn zodra ze op die steen ging zitten, ze leek het te begrijpen en even verscheen er een glimlach op zijn gezicht, net als een puppy die tevreden zijn kunstje liet zien aan zijn baasje. Maar dan begon hij te fronsen toen hij haar trillende stem hoorde, zag hoe ze half stond te huilen, tranen, haar tranen, liepen langs haar kaak neer richting de grond en hij kon alleen maar toekijken, want zijn lichaam deed niet wat hij wilde doen, haar omhelzen als een kind dat ouderlijke liefde nodig had. 'Ik begrijp dat je me niet wilde kwetsen en dus vertelde je me het niet. Of misschien vertrouwde je me gewoon niet.'
Zijn mond viel half open, dat ze dat van hem kon denken. "Ik vertrouwde je, maar ik wilde je niet in angst laten leven voor hém," sprak hij op een duidelijke verontwaardigde toon, want nu was ze gewoon lariekoek aan het uitkramen. Hij wilde eigenlijk nog meer zeggen, maar zij kapte hem zoals een onbeleefde boerin af, 'En dat begrijp ik best,' Zack fronste nu gewoon, duidelijk geïrriteerd door het feit dat hij zomaar afgekapt werd zonder enige boe of bah. 'Ik kom terug van een asiel omdat ik mezelf van kant probeerde te maken, ik geef verwarrende signalen door, maak je constant van streek. Ik snap best dat je daarom dingen voor me achterhoudt. Ja, al toen ik klein was kon het niemand wat schelen wat ik wel of niet wist, hoe kon ik mezelf ooit wijsmaken dat dat veranderde toen ik jou ontmoette.' Zack wilde weer wat zeggen, maar zijn ogen werden groter zodra ze deze woorden zei: 'Dus laat ik één ding voor mezelf duidelijk maken!' Opeens werd haar stem zo hard, dat een aantal vogels geschrokken opvlogen. 'Jij, en dat smerig stuk verdriet in je, mogen wat mij betreft doodvallen en wegrotten, jij vuile, vuile leugenaar!'
Zijn hart brak, zijn mond viel open terwijl zijn blauwe kijkers haar vol schok aanstaarden om dan een duidelijke grom uit te stoten. "I wish you never came back," waren zijn eerste woorden, zo zoet als suikerwaren, maar dan werd zijn stem nog harder dan die van haar, een kant die hij nooit toonde. Zack oogde altijd als een rustig iemand, maar nu had hij het werkelijk gehad. "Ik tolereer ZO VEEL van je! Als jij denkt dat ik niet genoeg problemen aan handen heb, dan heb je het goed mis! Ik ben mijn vriendin kwijtgeraakt weet je nog?! En mijn ouders, terwijl jij die van jou nog mooi hebt! Prijs jezelf enorm gelukkig bofkont! En als jij dan ten slotte zegt dat ik mag doodvallen, na alles wat ik voor jou heb gedaan en heb van proberen te beschermen. Dan is dit hier het exacte einde van onze vriendschap, want ik ga mijn nek niet uitsteken voor iemand waarvan ik alleen een hap en een snauw kan verwachten voor geen geldige reden! Salut en de kost!" Hij wilde hier geen woorden meer aan vuil maken. Hij draaide zich resoluut om en wandelde weg, rood aangelopen van boosheid.

De mengeling van haat en een gebroken hart bleef door haar buik stromen en maakte haar kotsmisselijk. De neiging om over te geven werd sterker, maar ze negeerde die opwelling. Zack leek opeens terug te bijten, iets wat ze nooit van hem verwacht had, maar ze was nog steeds zo ziedend, dat ze hem onverbeterlijk bleef aankijken. Haar handen, die tot vuisten waren gebald, trilden even hard als haar benen en haar ogen schoten vuur, maar stonden tegelijkertijd nog vol tranen.
"I wish you never came back," De woorden kwamen er net zo aardig uit als zij haar razernij was begonnen. Ze trilde al zo erg, dat ze de steek in haar borst niet eens voelde. Oh dit was heerlijk, Zack uitschelden en ook nog een weerwoord krijgen. Ravenna Dai, de trut, het onredelijke, arrogante kreng, had haar oude masker weer teruggevonden. "Ik tolereer ZO VEEL van je! Als jij denkt dat ik niet genoeg problemen aan handen heb, dan heb je het goed mis! Ik ben mijn vriendin kwijtgeraakt weet je nog?! En mijn ouders, terwijl jij die van jou nog mooi hebt! Prijs jezelf enorm gelukkig bofkont! En als jij dan ten slotte zegt dat ik mag doodvallen, na alles wat ik voor jou heb gedaan en heb van proberen te beschermen. Dan is dit hier het exacte einde van onze vriendschap, want ik ga mijn nek niet uitsteken voor iemand waarvan ik alleen een hap en een snauw kan verwachten voor geen geldige reden! Salut en de kost!" Na die uitspraak, waar tijdens ze hem alleen maar vuil had aangekeken, liep hij rood aangelopen weg. In een extra opwelling om de kotsneigingen te onderdrukken, schreeuwde ze hem nog na. 'Ja hoor, donder maar op met dat ego van je! Daar ben je ook zo goed in!'
Haar ademhaling ging jachtig en opeens merkte ze dat ze het niet meer koud had. Ze bleef het stipje nastaren dat woedend terug liep naar het kasteel. Zodra ze hem niet meer kon zien, wilde ze ook weglopen, maar al bij de eerste stap viel ze om. Ze schaafde haar knieën en handen tegen de ruwe bosgrond en braakte tegen de steen waarop ze zojuist nog gezeten had. Tegelijkertijd met haar maaginhoud, spatte er nog meer tranen op de grond.
Alles was kapot. Het was alsof met die misselijkheid ook haar woede was uitgespuugd. Er kwam geen braaksel meer, maar ze huilde nu hoorbaar, met horten en stoten schreeuwde ze het bijna letterlijk uit van pijn en ellende. Haar haren hingen nu in de drab op de grond en het kon haar niet eens iets schelen. Zack was de enige geweest in haar leven die haar niet minachtend aankeek als ze langskwam, die bijna altijd blij was geweest om haar te zien. Nu was ze dat kwijt. De woorden die ze had uitgeschreeuwd kwamen niet meer terug. Ook wat hij in zijn woede en verdriet tegen haar had gezegd... Maar dat was haar verdiende loon geweest.
Er viel iets uit haar zak op de grond. Door haar tranen heen zag ze dat het haar zakmes was. Ooit was het een verjaardagscadeautje van haar oom geweest. Langzaam ging ze op haar knieën zitten en pakte het zakmes beet. Ze klapte het kleine schaartje eruit en keek er naar. Haar tranenstroom was gestopt. Even flitste het beeld van een woedende Zack weer door haar hoofd. "I wish you never came back," In een flits greep ze een dikke haarlok beet en hield die voor haar ogen. Er zat nog braaksel aan.
Één voor één vielen de zwarte lokken op de grond, in een bijna perfecte cirkel om haar heen, tot er een korte coupe overbleef die net niet tot haar schouders reikte. Toen klapte ze het grootste mesje uit en maakte ermee een diepe snee in haar hand, dezelfde hand die Zack een maand geleden genezen had. Door de pijn werd het weer wat helderder in haar hoofd. Met het bloed schreef ze letters op de steen voor haar. 'RAVENNA CORA DAI' Vervolgens streepte ze de naam door en zette daaronder een nieuw woord.
Met een bebloede hand, de sporen van tranen vers op haar wangen en het uiteinde van haar haar dat zachtjes om haar hoofd waaide, liep ze stap voor stap terug naar het kasteel. De zwarte lokken lagen nog op de grond, samen met haar maaginhoud en haar vorige leven. Want op de steen stond nu in bloedrode letters: 'Ik heet Raaf. Ravenna Cora Dai is dood. Ze stak zich neer met haar eigen woorden.'