This isn't good [Zack]

Een geest.
Zo voelde Rhine zich de laatste tijd. Een geest die over haar oude leven waakte, degene beschermde die ze verloren had. Anderen zouden bij die beschrijving wellicht meer denken aan een beschermengel maar zo kon Rhine zichzelf onmogelijk zien.
Ze was geen engel.
Daar was ze te duister voor.
Hij wist het niet. Natuurlijk wist hij het niet. Hij mocht het niet weten. Kon het niet weten. Rhine was al weken, nee maanden bezig met over Zack te waken. Ze volgde hem, beschermde hem zonder dat hij er enige weet van had. Ze wilde er zeker van zijn dat hij veilig was, gelukkig was. Hij zag haar nooit, daar zorgde ze voor. Als hij haar zou zien zou er wie weet wat kunnen gebeuren.
Dat kon ze niet toe laten.
Ze had het gehoord. Ze had gehoord hoe hij steeds beter bevriend raakte met Aressuka. Hoe de kans zelfs bestond dat hij verliefd op haar aan het worden was.
Het brak haar hart.
Het maakte haar blij.
Ze wilde dat hij gelukkig was, dat hij op een stabiel iemand kon rekenen. Iemand die van hem hield, die hem nooit pijn zou doen. Ze wilde het beste voor hem. Maar hem met een ander zien. Hem een ander zien aanraken zoals hij haar ooit had aangeraakt. Dat wrat vanbinnen aan haar, verpulverde de de kleine stukjes van haar hart die nog in takt waren. Maar ze hield zich sterk.
Dat had ze altijd gedaan.
Dat zou ze altijd doen.
Vandaag was niet anders. Rhine volgde Zack als een schaduw. Ze had hem al verschillende keren van gevaar behoed zonder dat hij het zelf wist. Ze zorgde er altijd voor dat hij haar niet opmerkte. Ze dook altijd op precies het juiste moment weg. Ging altijd op in de massa.
Alleen vandaag.
Vandaag liep alles anders.
Ze volgde hem in de stad.
Hij had haar niet opgemerkt tot er een man zo slim was om Rhine bij haar pols te grijpen. Ze rook het al voor de man begon te praten. Hij was dronken, serieus dronken. Dat merkte ze ook aan de voorstellen die hij haar deed. Met een zachte maar kordate stem en een duw probeerde ze van de man af te geraken. Helaas met niet zo veel succes. Hij greep haar beet. Het ging als een reflex. Een verdedigingsmechanisme. Ze draaide zich om, gaf de man een knietje en een kopstoot. De man viel verward op de grond.
Ze werd aangestaard.
Met een berekende en licht paniekerige blik maakte ze zich uit de voeten. Vluchtte ze de eerste de beste donkere steeg in. Om zich daar te verschuilen achter een afvalcontainer.
Vurig hopend dat hij haar niet had gezien.

Zack was opgestaan met een opperbest humeur, met zijn hand gleed hij over het nachtkastje om het gevoel van zacht en glad hout op zijn vingers te hebben. Een gewoonweg heerlijk gevoel bekroop hem en hij sloot zijn ogen even genietend. Ook bleef hij zo eventjes staan, hij hield van glad hout, een klein trekje van hem dat eigenlijk nooit was weggegaan en was gebleven van zijn kindertijd. Een glimlach sierde zijn gezicht en nu pakte hij zijn portefeuille om te vertrekken naar de stad waar hij echt naartoe wilde vandaag. Maar toch kreeg hij een lichte koude rilling. Al een tijdje had hij het gevoel dat hij gevolgd werd, en dat gevoel was niet aangenaam. Nee, hij voelde zich niet op zijn gemak en hij wilde weten waarom hij gevolgd werd. Dat was een van de dingen die hij wilde weten. Nog een ander ding dat hij wilde weten: wie volgde hem? Waarom volgde die persoon hem? Dat was een van de dingen die hij niet snapte. Een zucht ontsnapte uit zijn mond en hij beende zijn kamer uit, om dan toch uiteindelijk de stad in te trekken. Met zijn rechterhand wreef hij in zijn ogen om de slaap eruit te wrijven. Weer wandelde hij verder en kwam hij in de buitenlucht. Eindelijk was hij buiten en snoof hij de zuivere buitenlucht op met een lichte grijns. Zijn zorgen waren verdwenen en hij genoot gewoon verder van het buitenzijn terwijl hij wandelde. Dus hij maakte zich alleszins voorlopig geen zorgen. Dat was toch al iets.

In de stad wilde hij gaan winkelen, gaan zoeken achter nieuwe kleding die hij kon dragen sinds hij wel merkte dat zijn kleren wat oud werden. Dus hij ging er nieuwe halen, dat was toch de bedoeling. Als hij leuke kleding vond tenminste, dat was toch zeker de bedoeling. Opeens hoorde hij een dronken man tegen iemand spreken. Met een ruk draaide hij zich om en zag hij Rhine… Rhine? Zijn zorgeloze blije blik werd zuur en hij gromde lichtjes. Maar hij bleef kijken. Haar kordate stem was niet goed genoeg om de man weg te houden en ze gaf hem een kop- en kniestoot zodat de man op de grond viel. En dan liep ze een steegje in. Zou hij achter haar gaan? Was zij diegene die hem volgde? Vast wel, er was niemand anders die hem zo geniepig kon volgen zoals zij, ze was immers een geniepig wijf dat achter zijn rug constant drugs pakte. Met een zucht ging hij aan de ingang van het steegje zitten. “Was jij diegene die me maandenlang volgde? Antwoord me.” Was zijn kortaffe vraag terwijl hij naar de winkelstraat keek, weigerend haar aan te kijken. Hij wilde haar gezicht niet zien, wilde de herinneringen aan haar niet ophalen. Dat weigerde hij, het liefst was hij haar niet eens tegengekomen. Een zucht verliet zijn mond voor de tweede keer vandaag.

(beetje kort misschien ^^")

I wear a mask for so long, I forget who I am beneath it

Rhine had de laatste weken zo hard haar best gedaan om dingen beter te doen. Om een betere Rhine te zijn. Ze had gevochten, verloren en weer opgestaan. Ze vocht, vocht en bleef maar vechten. Nooit zou ze opgeven, nooit zou ze zich gewonnen geven ook al had dat een paar weken geleden niet veel gescheeld. Rhine had de moed bijna opgegeven, had zich bijna gewonnen gegeven aan die vervloekte pilletjes. Bijna was het te laat geweest.
Bijna had ze zichzelf opgegeven.
Ze had alles dat haar gelukkig maakte van zich weggejaagd uit angst het te verliezen, en door die angst had ze net alles verloren. Ergens was het best ironisch. Alles verliezen omdat je er alles aan deed om het te houden. Maar ergens was het misschien wel goed geweest dat ze alles verloren had, het verlies van hem, degene waar ze alles voor zou doen had haar wakker geschud. Wakker geschud uit de duisternis waar ze al vele jaren had ingeleefd, een duisternis die ze voedde met haar angst en woede.
Door de pijn van het verlies was ze gaan beseffen dat die pilletjes de duisternis niet wegjoegen, nee ze maakte het alleen maar erger. Door de pijn had ze besloten om er deze keer voor goed af te blijven. Om er deze keer volledig tegen te vechten. En dat had ze ook gedaan. Al weken was ze er mee bezig. Langzaam aan kwam haar eetlust terug, haar ziekelijk bleke huid kreeg geleidelijk weer kleur, de donkere wallen onder haar ogen vervaagden, haar ogen kregen weer een glans, stonden niet langer glazig en wezenloos.
Ze was op een beter pad.
Op dat pad wilde ze blijven.
Uiteraard had Rhine het vaak nog moeilijk. Afkicken was geen pretje en zeker niet als je niemand had om op terug te vallen. Iemand die zijn armen om je heen sloeg wanneer je dreigde uit elkaar te vallen. Nee de enige die dat ooit had gedaan had ze zelf weggejaagd. Een beslissing waar ze nog steeds spijt van had.
Ze dacht aan hem, ze dacht zo verdomd vaak aan hem. Telkens als ze de moed dreigde te verliezen zag ze hem, zag ze zijn glimlach in haar gedachten, voelde ze de warmte van de aanrakingen die ze nooit meer zou mogen ervaren. Dat, die herinneringen sleepte haar erdoorheen. Maar helemaal van hem weg blijven kon ze niet, ze wilde het niet. Ze wilde dat hij veilig en gelukkig was. Daarom volgde Rhine hem als een schaduw.
Ze beschermde hem.
Zonder dat hij het wist.
Tot een paar tellen geleden.
Toen veranderde alles.
Ze was ontdekt.
Ze wist het zeker.
“Was jij diegene die me maandenlang volgde? Antwoord me.” Was zijn kortaffe vraag terwijl hij naar de winkelstraat keek, weigerend haar aan te kijken. Angst liet ijswater door haar aderen stromen. Hij zat daar, zo vlak bij en hij wist dat zij hier was. De toon van zijn stem deed haar pijn, maar ze liet het niet merken. Ze bouwde muren om zich heen, muren die de resten van haar ziel moesten beschermen.
Steen voor steen.
Steen.
Steen.
De muur was klaar.
Ze was beschermt.
Langzaam stond ze recht, ging ze voor hem staan staarde naar zijn hoofd. Een zucht verliet haar keel.
“Ja dat was ik, ik heb je achtervolgt” Sprak ze zonder emoties vrij te geven, ook al moest ze al haar wilskracht gebruiken om niet in tranen uit te barsten, moest ze met haar nagels in haar eigen pols drukken om te voorkomen dat ze hem aanraakte. “Maak je geen zorgen Zack, ik ben je niet overal naartoe gevolgd, alleen naar plaatsen waar gevaar zich zou kunnen schuilhouden. “ Sprak ze met een eentonige stem, zo sprak ze anders nooit maar ze kon niet proberen om normaal te praten, ze vertrouwde haar stem niet, ze vertrouwde zichzelf niet. Ze had nooit gedacht dat ze nog zo dicht bij hem zou zijn als hij wist dat zij er was, dit had ze nooit verwacht.
Ze wist niet of ze nu blij of net heel droevig moest zijn.

Woorden, zoveel gedachten, zoveel zinnen die hij had kunnen zeggen tegen Rhine. Zinnen die Zack nooit had uitgesproken, hij Zackary Fair had nooit de oprechte woorden uitgesproken die dag. Die dag, de dag dat ze braken met elkaar. De simpele woorden: Ik hou van je. Die zin was nooit uit zijn mond gekomen die dag. Nee, zijn emoties namen de overhand en hij was het afgebolt, weggelopen van zijn problemen, problemen die hij gemakkelijk had kunnen oplossen. Dan waren ze nu nog samen, was zij van de drugs af en dan was alles zoveel makkelijker geweest. Alleszins, dat dacht hij toch tenminste. Maar nu dacht hij daar niet meer aan, was hij over de breuk en alles ging zoveel beter nu. Hij durfde naar buiten gaan en zijn glimlach kon je gewoon niet meer missen. De jongen was nu aan betere hand, hij was gelukkiger en had net een goede vriendin erbij gekregen: Aressuka. Zack had het gevoel dat hij dat meisje werkelijk alles kon vertellen en ze was zo’n toeverlaat

Dat luchtte hem op,
Deed hem beter voelen,
Maakte hem rustig

Aressuka was in der loop van weken een geweldige vriendin geworden waar hij vaak mee ging babbelen na de lessen en op de etage sinds ze beiden van Nova waren. Ook zij had hem dingen verteld van haar verleden en daardoor voelde hij zich geliefd, gewoon maar om het feit dat ze hem vertrouwde, samen met haar vosje Vulpes. Dat schattige ding hield van zijn geaai en ook Zack vond het heel leuk om het vosje eens over zijn bolletje te wrijven. Ze nam precies zijn zorgen weg om de een of andere vreemde rede die hij nog moest uitpluizen. Hij omarmde de toekomst, liet het verleden dumpen in de vuilbak en nam vrede met het heden. Zo moest je leven vond hijzelf en zo leefde hij nu ook. Zijn verleden achter zich latend en gewoon compleet opnieuw beginnen.

Een schone lei,
Zonder zorgen,
Zonder problemen,

Vandaag had hij een wandeling door het dorp geplant, en daar was hij dus nu ook mee bezig. Lekker genieten van het excellente weer van vandaag. Werkelijk, het was geweldig weer en dat mocht iedereen weten dat hij dat vond. Nu was eigenlijk gewoon het perfecte weer en daar moest je gewoon van genieten. Maar er gebeurde iets, iets wat hij liever niet had gezien. Beter gezegd, iemand die hij liever niet had gezien. Rhine zat in de greep van een dronken man, die ze natuurlijk al snel van zich had afgeschud. Ze verschool zich in een steegje, want volgens mij wist ze dat hij haar had gezien, anders had ze dat nooit gedaan. Dan was ze gewoon verdergegaan. Want volgens Zack was zij diegene die hem al maandenlang aan het volgen was.

Zij was diegene die hem achtervolgde,
Diegene die hem volgde,
Het was eng.

Hij volgde haar, behoedzaam, het steegje in, zette zich neer tegen de muur en sprak deze ijskoude woorden: “Was jij diegene die me maandenlang volgde? Antwoord me.” Ijskoud en kortaf, zo kon je deze vraag categoriseren. Een vraag die eigenlijk best wat vriendelijker kon gevraagd worden, maar ach, op dit moment liet het zack koud wat ze voelde. Eventjes kon het hem niet schelen.

Het kon hem niet schelen,
Wat ze voelde,
Waar ze mee te kampen had.

Na een lange poos wachten, kreeg Zack zijn antwoord. Het antwoord waar hij geduldig op had gewacht. Waar hij alle geduld voor opgebruikte die hij wilde spenderen aan haar. En dat was helemaal niet veel op dit moment. Natuurlijk kon dit nog altijd veranderen. Je wist maar nooit met Zack, op sommige momenten was hij echt wel degelijk onvoorspelbaar.
Hij gunde haar geen blik waardig toen ze voor hem stond en al emotieloos haar antwoord gaf op zijn eerder gestelde vraag: “Ja dat was ik, ik heb je achtervolgt”
Zack zweeg, ze gaf het dan toch toe, dat was al zeker een heel goed teken voor hem, aan de ene kant was hij blij dat ze eerlijk was en niet een leugentje uit haar mouw schudde om hem gerust te stellen zoals ze wel al vaker had gedaan. “Maak je geen zorgen Zack, ik ben je niet overal naartoe gevolgd, alleen naar plaatsen waar gevaar zich zou kunnen schuilhouden. “ Sprak ze met een eentonige stem.
“Hm, dat is dan goed. Dan kan ik je al zonder zorgen uit de categorie stalker houden, maar, je hoeft me niet te beschermen, ik kan mijn mannetje staan. Ik heb je hulp niet nodig.” Zacks lichtgevende blauwe ogen tuurden naar die van Rhine en dan besloot hij op te staan. Zijn armen gekruisd en zijn houding gesloten. Zo stond hij voor Rhine, het meisje waar hij ooit zielsveel van hield. “Maar toch bedankt I guess.” zijn blik wendde hij af en keek hij naar de drukke winkelstraat waar alles weer mooi zijn gangetje ging.

Het gevoel.
Het gevoel dat door haar heen raasde was verschrikkelijk en toch zo fijn.
Ze haatte het.
Ze hield ervan.
Hij zorgde er nog steeds voor dat haar huid ging tintelen, dat haar ijselijke ziel werd verwarmd. Zelfs nu er alleen maar kilte van hem afstraalde had hij dat effect op haar. Ze had verwacht dat die gevoelens met der tijd zouden slijten.
Niets was minder waar.
Ze waren alleen maar erger geworden. De pijn van hem te verliezen had alles alleen maar erger gemaakt. De eenzaamheid waar ze nog steeds mee te maken had zorgde er voor dat ze alleen maar vaker aan hem ging denken. Dat vond ze verschrikkelijk. Maar tegelijkertijd was aan hem denken ook het enige dat haar staande hield. Het was verwarrend, ingewikkeld en zo verkeerd. En toch kon ze zichzelf er niet toe zetten om te stoppen met aan hem te denken.
Dat kleine beetje geluk kon ze zichzelf niet ontzeggen.
Dat wilde ze niet.
Dat kon ze niet.
Ze zou instorten. Ze zou niet langer kunnen vechten als ze hem volledig uit haar leven bande. Hoe hard ze ook geprobeerd had om zich alleen staande te houden had hij een weg gevonden die naar haar ziel leidde en had hij zich diep in haar ziel genesteld. Ze zou het wellicht nooit luidop toegeven. Maar toch was het de waarheid. En hij zou het zien, als ze hem toeliet echt naar haar te kijken.
Als hij d at nog kon.
Als hij dat ooit nog wilde.
Ze vond eht verschrikkelijk om naar hem te kijken. Om zijn ijselijke stem te horen. En toch kon ze zichzelf er niet toezetten om weg te gaan. Niet nu hij hier was. Nu hij voor haar stond in levende lijven. Nu hij haar zag. Tegen haar praatte. Ze vond het verschrikkelijk, en toch was het het mooiste moment dat ze in maanden had gehad. Hij gunde haar geen blik waardig toen ze voor hem stond en al emotieloos haar antwoord gaf op zijn eerder gestelde vraag. Ze voelde zich nietig, als een prooidier dat in een hoekje was gedreven. Nog nooit had ze zich zo gevoeld. Nog nooit was ze niet sterk geweest. Misschien had het afkicken en het vechten haar toch harder verzwakt dan ze had gevreesd? Misschien begon de eenzaamheid, het verdriet zijn tol te eisen? Er waren zoveel dingen waar het aan kon liggen. Maar eht voor de hand liggenste was :
Hem.
Hij.
Altijd.
Hem.
Nu ze hem hier zo voor zich zag staan. Herinnerde ze zich weer hoeveel pijn ze hem had gedaan. Hem zien was hetzelfde als de pijn weer opnieuw beleven. Een schuldgevoel besloop haar. Ze wilde hem zo graag zeggen hoe veel eht haar speet maar ze had geen idee hoe ze dat zou moeten doen. En ze was er vrijwel zeker vand at hij niet naar haar zou willen luisteren.
Dat zou zij ook niet hebben gedaan in zijn plaats.
Ze voelde zich zo dom, zo idioot dat ze het ooit zo ver had laten komen. De greep om haar pols werd steviger, kleine straaltjes bloed vormde zich op haar arm. De pijn hielp haar om te denken. De pijn hield een verdere depressie weg, hield de eenzaamheid, de schuld op afstand.
Maar de herinnering zou altijd blijven.
“Hm, dat is dan goed. Dan kan ik je al zonder zorgen uit de categorie stalker houden, maar, je hoeft me niet te beschermen, ik kan mijn mannetje staan. Ik heb je hulp niet nodig.” Zacks lichtgevende blauwe ogen tuurden naar die van Rhine en dan besloot hij op te staan. Zijn armen gekruisd en zijn houding gesloten. Zo stond hij voor Rhine. Ze kon hem niet blijven aankijken, ze wendde haar blik af. De schuld maakte haar nietig, zorgde ervoor dat ze zou willen verdwijnen. “Sommige gevaren kan je niet alleen bestrijden” Fluisterde ze zacht, schuin naar onder starend waardoor een paar van haar zijdezachte blonde lokken voor haar gezicht vielen, het in een schaduw hulde. Best ironisch eigenlijk dat het meisje dat altijd alles alleen wilde doen nu zoiets zei. “Maar toch bedankt I guess.” zijn blik wendde hij af en keek hij naar de drukke winkelstraat waar alles weer mooi zijn gangetje ging. Ze antwoordde niet. Het enige wat ze deed was haar hoofd oprichten, hem aankijkend, haar ogen vochtig en glinsterend van de tranen die ze probeerde tegen te houden. “Het spijt me Zack, het spijt me voor alles wat ik je heb aangedaan” Sprak ze nog zachter. Zich langzaam omdraaiend, zich langzaam voortbewegend, dieper de steeg in, naar de duisternis. Rhine zag er welliswaar gezonder uit, en dat was ze ergens ook. Maar geestelijk was ze nog steeds gewond.
Nog steeds verloren.