• From all the letters that I saved, this is everything I didn't say •

Koffer pakken. Het was iets meer dan een maand geleden dat ik dat voor het laatst deed en het was inmiddels een soort van routine geworden. De stapels maken en hermaken, tot volledig de koffer ingenomen was en ik erop moest liggen om te sluiting dicht te ritsen.
Ik was nog lang niet klaar: veel kans dat dit was omdat ik steeds maar afgeleid werd door wat ik vond in mijn kast, in plaats van te beslissen of het écht mee moest of niet. Ik was al iets sneller over elk voorwerp aan het gaan, tot ik plots een bruin mapje vond. Even had ik niet door wat het was, maar toen ik het opensloeg, kwam het terug: brieven die ik had geschreven voor Zack maar nooit had gestuurd, omdat ik bang was dat het hem alleen maar verdrietiger zou maken omdat ik weg was. Ik had hem één brief achtergelaten op zijn kussen, in een envelop met zijn naam en een hartje erop. Deze zagen er net hetzelfde uit, brieven in enveloppen met het adres van Starshine Academy erop, zijn naam en een hartje.
Even glimlachte ik aan de gedachte van hem terugzien. Ik had hem gemist, maar mijn moeder liet me niet teruggaan. Zij miste me ook en beweerde dat familie boven één of andere jongen ging. En hoe vaak ik ook beweerde dat hij niet zomaar één of andere jongen was, en stiekem dacht dat ik hem elk moment over mijn familie zou kiezen, ik mocht niet weg. Nog altijd niet, eigenlijk: ik liep weg. En het enige wat ik achterliet was een briefje met sorry erop, voor het geld dat ik gestolen had.
Ik schoof de map in mijn koffer en ging verder met inpakken, tot alle kastjes uitgeleegd waren en de koffer vol was. Moeizaam ritste ik hem toe en begon hem naar beneden te slepen. Er was niemand thuis: ouders waren gaan werken, broer was naar school - waar ik nu ook zou moeten zijn, maar ik was teruggekeerd voor ik er was en begon met mijn koffer te pakken. Ik had het shuttlekaartje klaar en ik kon gaan, weg van hier. En ik hoopte niet meer terug te komen.
Vol opluchting stond ik op toen de shuttle landde op het bekende lanceringsplatform. Alles was zo vertrouwd, en alle twijfels verdwenen meteen: dit was een goed idee. Wel, nu toch nog: het zou een goed idee blijven, tot er hier een boze brief aan zo komen van mijn moeder. Maar fuck you, mom. Dat zij maar lekker op Puffoon bleef, met mij hier, ver weg van haar. De haard in, die brief.
Met een licht glimlachje op mijn gezicht, stapte ik het schoolterrein op. Een beginnend zomerzonnetje scheen op mijn schouders en een licht briesje deed mijn losse haar opwaaien. Het weer was nog te mooi om meteen naar binnen te gaan: ik zou eerst nog even de stilte opzoeken.
Mijn horloge wees half 6 aan toen ik mijn koffer neergooide aan het stille meer. Ik ging erbovenop zitten, zo ver mogelijk van de weinige mensen die er waren en staarde even in de verte. Toen ik mijn benen niet meer voelde, stond ik op en ging gevaarlijk dicht aan het randje staan. Ik kantelde mijn hoofd naar beneden en bekeek een vervormde versie van mezelf in het wateroppervlak. Vermoeide ogen met een blauwe plek onder het linkse, warrig blond haar, en een geel t-shirt met een giraf erop. Met een klein glimlachje op mijn gezicht dacht ik terug aan die keer toen ik het kocht: het was het shirt dat Zack me aangeraden had, en het was nog altijd mijn favoriete shirt.
Maar mijn gedachten dwaalden af en algauw verschenen er tranen in mijn ogen toen ik terugdacht aan waarom ik hier nu was, en niet vrolijk aan de eettafel thuis. Waarom het zo nodig was om weg te lopen.
Het was zij geweest. M'n moeder. Ze had ruzie met mijn vader, al van toen ik terugkwam op Puffoon. Het verergerde elke dag, steeds meer en meer. Zij was aan de drank gegaan, en op een dag begon ze haar woede op mij af te reageren. Twee weken had ik stil gebleven, gedaan alsof er niks aan de hand was. Maar toen mensen begonnen te vragen waarom ik een blauwe plek onder mijn oog had, begon het me te veel te worden en ging ik weg. Ik had niks gezegd, tegen niemand, ik had enkel alles opgeschreven in brieven die ik naar Zack wou sturen. Maar ik had ze allemaal bijgehouden.
En hier zat ik dan, met tranen en uitgelopen mascarastrepen op mijn wangen, en ik wist dat hij me elk moment kon vinden, en dan zou ik alles moeten zeggen. Alles wat ik nooit gezegd heb, enkel in brieven die voorbestemd waren om veilig te blijven zitten in die bruine map.

• If what we had was real, how could you be fine? •

Ik liet mijn hand even over mijn wangen gaan in een poging om de zwarte strepen make-up weg te vegen. Allesbehalve effectief, maar dat was nu niet mijn grootste zorg. Dat was dat er nu één of andere jongen ook aan het meer liep en in het water keek. En volgens wat ik me herinnerde, had hij iets weg van Zack - maar het leek niet genoeg om écht Zack te zijn. De blauwe ogen waar ik altijd zo van hield, waren nu geel. Hij zag er groter uit, en cooler, met het openhangende hemd en de strooien hoed op zijn hoofd.
Even dacht ik dat hij naar mij ging komen, maar dat leek hij niet te doen. Hij merkte me zelf niet op. Deels was ik wel opgelucht, want anders zou ik het hele verhaal moeten doen en het deed pijn om alles zomaar te vertellen, maar het grootste deel van mij was ontzet. Verbouwereerd. Alsof er een deel van mijn hart eruit gerukt werd, waarna iemand er met een hamer opsloeg, en het dan terugzette, zonder enige verdoving.
Pijnlijk.
Ik wou naar hem lopen, mijn armen om hem slaan, hem vertellen hoe hard ik hem gemist had, maar hij leek niks om me te geven. Misschien had ik hem toch al die brieven moeten sturen. O mijn god, wat als hij een nieuwe vriendin had? Wat als ik vervangen was door één of ander meisje die veel beter was dan ik en dat hij er daarom zo anders uitzag, omdat hij beter bij haar wou passen?
Het was verknald. Alles was verknald. Het was mijn schuld. Ik had gewoon nooit terug mogen keren naar Puffoon. Ik had hier moeten blijven, dan was hij misschien nog altijd de Zack die ik kende. Dan waren we nu misschien ergens in een restaurant pizza aan het eten in plaats van dat hij nu niet eens doorhad dat ik hier zat, waarschijnlijk met een andere naam dan de mijne in zijn hoofd.
Ik wou hier niet blijven, maar ik wou ook niet terug. Wat moest ik doen? Zou ik het wagen om iets tegen hem te zeggen? Wat moest ik dan zeggen? Ik wist dat alles wat ik zou zeggen eruit zou komen alsof ik een spraakgebrek had, stotteren en blozen. Hij zou het alleen maar stom vinden en weglopen zonder mij ook nog maar één keer in zijn hoofd te halen.
Wat had ik gedaan?
Ik voelde weer nattigheid op mijn wangen en probeerde het te stoppen, af te vegen en op te staan, wankel op mijn benen. Mijn hersenen leken samen met mijn hart gestopt te zijn, ze waren vergeten hoe ze moesten lopen en staan en spreken. Ik voelde me alsof ik elk moment kon vallen, en daar zou blijven liggen.
Uiteindelijk lukte het me toch om naar hem toe te stappen. Nog even bleef ik op een afstandje staan om naar hem te kijken. Ik zag nog altijd dingen die ik herkende ik hem, maar ik wist niet zeker of het Zack was. Ik moest iets tegen hem zeggen nu. Ik moest weten wat er aan de hand was.
Ik kwam nog een beetje dichter en probeerde dan zo veel volume in mijn stem te stoppen, maar het kwam er schor en stil uit. 'Zack?' Ik slikte een brok in mijn keel weg en trok nerveus mijn schouders omhoog, mijn armen om mezelf geslaan, alsof ik mezelf beschermde tegen wat hij nu zou zeggen - want ik voelde nu al aankomen dat het pijn zou doen.

• Cause I'm not fine at all •

• I'm somewhere feeling lonely even though he's right beside me •

Toen hij zich omdraaide waren zijn ogen weer blauw, dat prachtige blauw waarin ik keer op keer in kon verdrinken. Even glimlachte hij en mijn ogen vulden zich met hoop, maar toen verkleurden zijn ogen weer naar geel en de glimlach viel weg, samen met al mijn hoop. Wat gebeurde er? Wat was dit vreemde ding met zijn ogen? Het ene moment kon hij nog glimlachen alsof hij me wel degelijk gemist had, maar nu keek hij naar me alsof ik eigenlijk in de gevangenis thuishoorde.
Mijn hart brak weer bij het horen van zijn koude woorden. 'Wat wil je van me.' Mijn mond viel verbouwereerd open en ik kromp ineen, zodat ons gigantische hoogteverschil nog groter werd. Dit was niet wat ik verwacht had. Ik had gehoopt dat hij zijn armen om mij ging slaan en blij zou zijn dat ik terug was, maar zijn armen bleven om zijn borstkas geslagen. Weer een te hoge verwachting: daar zou ik echt mee moeten stoppen.
'Je verdween. Waarom,' sprak hij op dezelfde kille, monotone manier als daarnet. Hij ging zitten en nam de hoed in zijn rechterhand. Mijn keel leek plots dichtgeknepen te worden en ik kon nog altijd niks zeggen. Dit was niet Zack. Dit kón niet Zack zijn. Wat in godsnaam was er gebeurd, dat hij me nu behandelde alsof ik hem in elkaar geslagen had?
Na een minuut er niks uit te kunnen brengen, probeerde ik toch, mijn stem verstikt door de tranen die ergens vast leken te zitten. 'Ik... Mijn moeder.' Ik slikte even. Bij het denken aan mijn moeder voelde ik de pijnlijke plek onder mijn oog weer bonzen, alsof de pijn van het moment terug leek te komen bij de gedachte eraan. 'Ze... Ze wou per se dat ik terugkwam. Ze miste me, zei ze. M'n vader ook.' Voorzichtig ging ik ook zitten, op een veilige afstand van Zack, zodat ik hem niet zou kunnen irriteren door te dicht bij hem te zijn. Wow, was er nu echt iets zó erg gebeurt met hem, dat ik dit moest denken?
'Ze zou me letterlijk van hier weggesleept hebben als ik niet meteen de shuttle naar huis zou nemen.' En dat zal ze nu ook willen doen als ze merkt dat ik weg ben. 'Sorry dat ik je enkel een brief achtergelaten had, ik kon je niet vinden toen ik weg moest. Echt, ik wou niet weg. Ik wou bij jou blijven, maar het mocht niet, en...' Ik brak mijn zin af toen ik het gevoel kreeg dat ik weer te veel zei, dingen die hem toch niet interesseerden. 'Het spijt me echt,' zei ik dan maar om alles af te ronden. Ik wist dat 'sorry' maar een woord was en zo één woord niet veel oploste. Toch ik hoopte dat hij de oprechtheid in mijn stem zou snappen, al had ik net geleerd dat alles wat ik hoopte, vaak voor niets was.

• This is the road to ruin, and we're starting at the end •

Ik zag zijn gele ogen naar de blauwe plek onder mijn ogen glijden, waarna hij zijn ogen sloot en ze blauw waren toen hij ze weer opende. Hij kneep ze weer dicht en greep naar z'n haar, waardoor hij mijn excuses niet hoorde door de kreet die hij slaakte.
Zijn ogen vulden zich met tranen voor hij me omarmde. Even was ik verrast, verbaasd; maar mijn blijdschap overwon het na een seconde en ik sloeg mijn armen om hem alsof ik hem een jaar niet gezien had. 'Thay...' mompelde hij. 'Het spijt me zo dat je dit moest zien.. Ik heb niet veel tijd...' Ik fronste even, en begon: 'Hoe...' maar de zin werd afgebroken toen hij me losliet en zijn ogen weer naar die gele kleur, die ik inmiddels begon te haten, veranderde. Ze stonden kil en afstandelijk, met een lichte schuwe glans. Hij ging iets verder zitten, zette zijn hoed weer op en keek me observerend aan.
Daarnet was ik al geschokt, als ik het zo zou kunnen uitdrukken, maar dit? Dit sloeg álles. Hij leek wel één of andere stoornis te hebben, en alhoewel ik best geïnteresseerd was in alle stoornissen en ik er toch aardig wat over wist door de vele boeken die ik had gelezen: nu had ik geen idee wat er aan de hand zou kunnen zijn met hem, en het frustreerde me.
'Zack, wat is er aan de hand?' Ik probeerde fel te klinken, maar het kwam eruit met meer wanhoop in mijn stem dan ik wou, bijna zeurderig. Fijn, bovenop alles dacht hij nu ook nog eens dat ik een grote zeur was. Hij dacht het vast toch al, dus ik kon het net zo goed verergeren. 'Ik weet niet wat er gebeurt is toen ik weg was, maar ik denk dat er iets niet klopt...' Mijn blik werd serieuzer en kouder. 'En ik zou het graag weten.'
Ja, ik had door dat ik nu ontzettend bitchy aan het doen was, en het was niet hoe ik normaal zou doen. Maar dit, zijn gedrag, het had mijn aandacht getrokken, en het leek dat zijn kille kant vaak de dominante kant was: dan zou ik daar dus maar op moeten inspelen.

• Close your eyes, you'll be mine and it's alright •

Net voor ik mijn vragen begon te stellen, zag ik zijn ogen weer blauw worden en tranen verschenen in zijn ooghoeken, waarna hij een pilletje nam. Hij bleef een tijdje stil, maar bleek dan zijn stem teruggevonden te hebben en begon hij zijn verhaal. Hij gaf het stripje pilletjes waar hij net één van gegeven had aan mij. Ik gooide er een korte blik op, maar richtte mijn aandacht dan weer op hem toen hij opstond en richting mij wandelde.
'Ik... zoals je zei... heb ik inderdaad een stoornis, ik ben bipolair. Dit komt...' Hij pauzeerde kort om diep adem te halen en ging hierna weer verder. 'Omdat ik eens van een dak ben gevallen hier en dan constateerden ze dat ik schizofrenie heb. Ik moet dagelijks pillen slikken, maar door recente gebeurtenissen zoals jij die wegging en Rhine die zelfmoord pleegde voor mijn ogen, was ik gestopt en dit is gebeurd...' Tranen sprongen in mijn ogen toen ik de laatste zin hoorde. Het was mijn schuld: als ik nooit weggegaan was, dan was hij de oude Zack gebleven en was die kille kant er nooit geweest. Ja, ik had dan wel geen keuze, maar dat negeerde mijn brein: het praatte me zoals altijd een schuldgevoel aan en verzon excuses waarom ik er iets mee te maken had. Deze keer was het dat ik kon protesteren tegen mijn moeder en koppig hier zou kunnen blijven, want ze kon me niet forceren. Deze fout zou ik dus geen tweede keer maken.
Ik keek weer naar hem, toen hij met zijn hand naar zijn haar, een litteken onder zijn oog dat ik nog niet eerder opgemerkt had, en zijn kledingstijl wees. 'Ik stopte met vechten tegen die kant maar nu jij hier weer bent, voel ik me weer wat sterker, soms waren er zelfs dagen dat ik niet tegen hem opkon...' Een lichte, hoopvolle glimlach verscheen op mijn gezicht. Hij voelde zich sterker door mij, zei hij, als ik het niet verkeerd begreep. Dit was waar ik op gehoopt had.
Zack beet op zijn lip, iets wat ik altijd al vreselijk schattig gevonden heb, en tranen stroomden over zijn wangen. 'En... Ik ben gegroeid...' Hij ging weer zitten in kleermakerszit en wachtte tot ik antwoordde.
Ik schoof iets dichter naar hem en sloeg mijn armen om hem heen en legde mijn hoofd tegen zijn borst, met een kracht in mijn armen alsof ik hem nooit meer los zou laten. Als het aan mij lag, zou ik dat ook niet doen. 'Het spijt me zo dat ik weggegaan ben, Zack,' begon ik. Tranen verschenen al in mijn ogen toen het schuldgevoel terugkwam. 'Ik wou hier echt blijven, ik zou alles gedaan hebben om terug naar Puffoon te moeten tegen te gaan als ik opnieuw de kans kreeg. Ik ben weggelopen van huis nu, en ik weet dat mijn moeder hier elk moment kan staan en me terug kan slepen...' De tranen stroomden nu ook langs mijn wangen en maakten het iets moeilijker om verstaanbaar te blijven. 'Maar deze keer blijf ik bij jou. Hoe hard ze me ook meesleept... Ik keer niet meer terug naar haar. Ik maak dezelfde fout geen tweede keer, Zack... Deze keer blijf ik, no matter what.'
Ik glimlachte lichtjes en trok mijn hoofd terug, met mijn armen nog steeds om hem heen. Ik keek op en zette me iets rechter, zodat mijn gezicht vlak voor het zijne hing. 'Ik heb je zo, zo, zo gemist, Zack.' En toen, zonder na te denken, zette ik mijn lippen op de zijne. En in dat moment kwam alles weer terug: alles wat ik gemist had toen hij niet bij was, enkel de gedachte aan hem.

• Take a breath, no rest 'till the sunrise •

• Oh well, oh well, I still hope for the best. •

Zack leek te verstijven toen ik hem kuste, en hij kuste niet terug. Niet goed, wist ik meteen. Die gedachte werd alleen maar versterkt toen hij zich terugtrok, zijn handen op mijn schouders. 'Het is al zo lang geleden en... Je moet begrijpen dat zo’n moment een zwak moment voor me is, wat...' Zijn ogen veranderden even weer naar geel, maar door een korte vuistslag tegen zijn kaak werden ze weer blauw. Ik kromp volledig ineen: het zien van geweld en pijn had ik nooit leuk gevonden, zeker niet na wat er op Puffoon thuis gebeurd was. Ik probeerde de gedachten te negeren voor ik in tranen uitbarstte en luisterde verder. '... betekend dat hij me weer kan overnemen tijdens zo’n momenten. Ik moet eerst weer compleet aansterken en ik wil eerst weer wat met je daten. Je bent immers zonder boe of bah verdwenen, met alleen maar een klein bericht achterlatend, juist op het moment dat ik je het meeste nodig had. Begrijp het, alstjeblieft, ik ben er nu nog niet klaar voor,' vervolgde hij zachtjes. Ik knikte en staarde naar het gras waar ik op zat, mijn wangen vuurrood. 'Ja, tuurlijk snap ik je. Sorry... Voor daarnet,' mompelde ik. 'Ik.. Liet me even gaan denk ik.' Nerveus lachte ik even en liet mijn hand door mijn haar gaan, waarna ik, in een poging om mijn blozende wangen te verbergen, mijn knieën optrok en mijn gezicht er voor een deel achter verschool. Mijn mond was nu bedekt door mijn knieën, op die manier kon ik ook al niks doms meer doen of zeggen.
'Is... dat het shirt dat ik je aanbeveelde in die winkel?' vroeg hij toen, met een glimlach op zijn gezicht, waarna hij door mijn haren wreef. Mijn gezicht lichtte op en ik knikte terwijl ik mijn mond weer van achter mijn knieën haalde, zodat ik verstaanbaar was. 'Jep,' antwoordde ik glimlachend, twijfelend of ik nog iets moest zeggen. Niets zeggen kon hem laten denken dat ik plots volledig dichtgeslaan was, maar iets zeggen zou het weer kunnen verpesten.
Ik zou wel willen zeggen dat het mijn favoriete shirt geworden was, mijn geluksshirt zelf, maar dat zou te clingy zijn - zoiets zei ik maar beter niet, voor hij aannam dat ik er elke nacht mee ging slapen. Dat had ik niet gedaan, maar ik had het wel in mijn armen gehad telkens als ik in tranen mijn kamer in stormde met een pijnlijke plek ergens op mijn lichaam. Waarom wist ik niet: de emoties die aan het shirt hingen waren gemengd: gelukkig door de herinneringen aan Zack en die heerlijke namiddag in de winkelstraat, maar het deed pijn om te weten dat hij op Starshine Academy was en ik-weet-niet-wat deed.
Maar nu was ik hier weer, en ik wist niet of alles nog zoals vroeger zou worden, maar ik hoopte het vanuit de grond van mijn hart, dat alles weer zo normaal als mogelijk zou worden.