Het was nu al een week geleden sinds Arague was aangekomen op Starshine en nog was haar angst niet volledig was. Steeds keek het meisje om zich heen als iemand lachte. Steeds veronderstelde ze weer dat zij diegene waar ze om lachten. Dan keek ze over haar schouder, maar de blikken waren nooit op haar gericht. Arague wist ergens ook wel dat het lachen niet om haar ging, maar toch.. De pesterijen van een paar jaar geleden waren er nog steeds. Nog steeds geloofde ze dat ze een lelijk meisje was met haar zwarte haar, kleine gestalte en gifgroene, lichte ogen. Ze zeiden altijd dat haar pony op niks trok en dat ze zo klein was dat ze net een peuter kon zijn. Vervolgens trokken de jongens dan aan haar haren en duwden de meisjes haar opzij. Eerst had ze er nog iets op durven zeggen, was ze voor zichzelf opgekomen. Toen kwamen de pesterijen van de grote kliekjes. Steeds was zij weer het doelwit en als ze er iets tegen had, deden ze haar ook fysiek pijn. De dingen die ze naar haar riepen waren vreselijk. Het jonge meisje wilde dan ook gauw van school af. Ze vertelde haar moeder en haar vader expres niks. De familie Lopez was een gelukkige familie en Arague wilde dat zeker niet dwarsbomen. Op de een of andere manier kregen haar ouders toch in de gaten wat er was naarmate hun dochter meer smoesjes begon te verzinnen als ze weer eens met een omgekieperde boekentas of kapotte knieën thuiskwam. Ze wisten dankzij de huilbuien van hun dochter algauw wie het waren en besloten om contact op te nemen met de directeur. Zodra de kinderen die Arague pestten daar weet van kregen, werd Arague natuurlijk nog meer het pispaaltje. Haar moeder was zich doodgeschrokken toen ze op een gegeven moment haar dochter met een potje pillen in de badkamer aantrof, klaar zijnde om een overdosis in te nemen. De vrouw greep meteen in en ze besloten om Arague naar een andere school te sturen. Deze school heette Starshine. Ze had nu al een paar jaar op de school met de pesterijen gezeten en ze had niet veel zin in een nieuwe school, dus je kon wel raden dat ze er moeilijk over deed toen ze naar Starshine moest vertrekken. Na veel moeite van haar ouders ging ze toch en nu was ze hier al een week.

Met haar armen stevig om haar schoolboeken geklemd liep het jonge, schattige meisje de trappen af. De buitenlucht vloog in haar gezicht en deed haar meteen goed. Ze had een warme panty, een rokje en een topje met een vestje gekozen om aan te doen vandaag. Tot nu toe had niemand nog een opmerking gemaakt. Ze keek naar haar benen. Er werd haar vroeger verteld dat die dik en lelijk waren. Arague begon het zelf ook te geloven. Ze kon het echter niet aan om haar favoriete kledij achter zich te laten en besloot daarom maar om haar dikke benen toch nog in haar favoriete panty te steken. Ze bloosde lichtelijk toen ze een paar blikken op zich gericht voelde. Ze draaide zich schichtig om. Een meisje glimlachte vriendelijk naar haar. Arague glimlachte krampachtig terug en versnelde haar pas. Ze vond het nog steeds doodeng om contact te zoeken. Alleen als mensen contact met haar zouden zoeken zouden ze merken dat ze eigenlijk een heel lief meisje was. Arague durfde zelf niet meer op mensen af te stappen uit angst dat ze haar weer zouden uitschelden. Ze haalde opgelucht adem toen ze het stille meer bereikte, de plek waar ze rustig kon gaan zitten zonder gestoord te worden. Ze deed haar laarsjes uit, rolde haar panty – de panty had geen voetstuk – op aan beide kanten en stak haar voeten in het water. Een zucht van verlichting ging door haar heen toen het koele water haar benen raakte. Ze liet haar armen achter zich zakken en genoot met achterovergebogen hoofd van het lekkere water. Het was nog redelijk koud en ze moest er ook niet te lang in blijven hangen, maar voor heel even kon het wel. Een geluid deed haar echter opschrikken en geschrokken keek ze over haar schouder. Een bange blik was ondertussen verschenen op haar zojuist nog zo ontspannen gezicht en ze balde haar hand krampachtig samen tot een vuist. Ze dook steeds een beetje meer in een terwijl de voetstappen luider werden en haar blik werd steeds banger, totdat op een gegeven moment het huilen haar nader stond dan het lachen.

Akiko had het vast naar haar zin, met al haar vrienden: zo vaak zag hij haar niet meer lopen. Ze spraken regelmatig af, maar waar hij bang voor was geweest gebeurde: ze probeerde een beetje te ontsnappen aan zijn verstikkende bescherming. Zelf had hij het nooit echt zo gezien. Er was vroeger gewoon teveel gebeurd, hij had haar gefaald als een broer. Om eerlijk te zijn, hij had nog steeds niet het idee dat het al rechtgezet was. Dat hij iets veranderd had. Natuurlijk had hij Akiko ondersteund toen ze net terug kwam uit haar slechte omgeving, met zijn zwaar drinkende moeder, maar hij had haar dáár niet beschermd. Niet op het moment dat ze het het hardst nodig had gehad. Hierom kon hij zichzelf wel slaan, schaamde hij zich diep voor. Akiko, arme Akiko.. Zo fijn was het, om haar nu te zien lachen, om haar op te zien groeien; dat was alles wat hij ooit gewild had. Jammer alleen, dat hij maar niet van het gevoel af kon komen dat hij haar niet echt geholpen had, dat hij een slechte broer was..
Met een zucht zette hij zich af, plaatste zijn voet op het skateboard. Het ging al een stuk soepeler dan vroeger; hij kon er helemaal niets van! Toen hij begon was hij een noob, om het maar zo te zeggen. Hij was zo vaak gevallen, moest daardoor vaak bij de dokter zitten, hoewel hij de dokter haatte. Toch wilde hij leren skaten. Het moest en het zou lukken. Het was cool, sportief en hij kreeg er een enorme adrenaline kick van. Van halfpipes, over trapleuningen hobbelen; niets was de jongen te gek. Misschien was hij wel te druk, te wild, te gevaarlijk, maar dat was hij alleen op het skateboard. Anders was hij juist een rustige persoon, misschien soms te enthousiast, die onzettend verzorgend en bezorgd was. Iemand die voor anderen klaar wilde staan. Ergens wilde hij dat iedereen hem aardig vond, dat hij het met iedereen kon vinden. Meestal had hij al het idee dat hij vrienden met iemand was, terwijl die persoon hem beter wilde leren kennen. Ach ja. Door zijn vrolijke, zachte persoonlijkheid had hij gelukkig nauwelijks ruzie. En als hij in zijn dierlijke vorm veranderde - een konijntje - dan had niemand meer iets lelijks te zeggen~

Over gras kon je niet skaten. Dat wist de jongen ook wel; hij wilde alleen toch naar het Meer. Als hij nu een beetje ging joggen, dan werd zijn conditie beter! Kon hij zo weer gaan skaten~ En vanmiddag even bijwerken op zijn andere hobby. Hij had gezien dat er wat nieuwe dingen waren op het gebied van hacken, wat nieuwtjes en leuke technische trucjes. Up to date moest je wel blijven, op dat gebied! Omdat hij vroeger zoveel ongelukken had gehad en zoveel thuis had gezeten, had hij zichzelf leren hacken. Misschien een heel vreemde combinatie van hobby's, maar als je geen variatie had, zou je dan niet sterven van verveling? De jongen sprong behendig van zijn skateboard af, flipte het omhoog en klemde het onder zijn arm. Wie het eerst bij het meer was!
Jason begon te rennen, zijn blik gefocust op het glinsterende water van het meer. Het was een heerlijke temperatuur voor de tijd van het jaar, dus had hij zijn vest om zijn middel gebonden. De mouwen flapperden enigszins hulpeloos achter hem aan, maar hij negeerde ze. Zijn t-shirt was simpel wit met een lichte V-hals en zijn broek was gewoon denim, met wat scheuren en vlekken van de vele malen dat hij gevallen was. Je kon aan hem zien dat hij een sportfanaat was: niet echt mollig, met wat spieren. Jammer genoeg was hij ook een sportfanaat op het gebied van IQ: de slimste leerling zou hij nooit worden. Bij hacken hield het om eerlijk te zijn wel een eind op. Toen hij het meer zag en vanaf een kleine helling naar beneden keek, realiseerde hij zich dat het eigenlijk helemaal niet leuk was om 'wie er het eerste is' te spelen, tegen niemand. Saai! Een kattenkwaad voorspellende glim kwam in zijn ogen. Skateboard. Dat zou het wel doen. Hij plaatste het ding op de helling, ging er naast staan en liet het toen los. Banzai! Nu zelf ernaast rennen en kijken wie er het eerste was!

Sukkel, domme Jason. Je rijdt je skateboard recht op een meer af. Wow. Na een aantal stappen kreeg hij dat ook door, hoewel er geen paniek ontstond. Een vrolijke lach ontsnapte juist uit zijn keel. Dit was nu leuk! Dit was uitdaging! Hij zette nog een tandje bij, begon harder te rennen, zodat hij gelijk liep met een skateboard. Voor hem zat een meisje, dat hem als een gek aan hoorde komen rennen. Ze keek angstig om, leek totaal gespannen: Jason kon echter niet meer stoppen met rennen. Hij begon wel af te remmen, zodat hij aan de rand van het meer kon stoppen. Het skateboard hobbelde over de grond en had dus ook niet al teveel snelheid. Met een enkele beweging plofte hij in een zithouding naast het meisje neer en ramde zijn hand op het skateboard, wat nog pijnlijk verder schraapte langs zijn huid alvorens met twee wielen in het water te belanden, maar met de andere helft nog veilig op de kant te staan. 'Pfew,' riep hij uit, waarna hij naar zijn handpalm keek. Een skateboard was niet bepaald zacht, voor de grip, dus zijn handpalm lag wel een beetje open. 'Gelukkig heb ik m nog!' Met een brede lach nam hij het skateboard op schoot, keek het meisje aan. 'Sorry dat ik je zo liet schrikken, ik was nogal dom bezig,' verontschuldigde hij zich lachend, krabde even door zijn haren. 'Ik ben Jason Rasmussen, en jij?' Zijn lach was oprecht; hij kon dan ook totaal niet liegen. 'Ik ben je hier nog nooit tegengekomen! Maar ik wil wel graag kennis met je maken,' voegde hij eraan toe. Nu pas zag hij, hoe bang ze eruit zag. Zo gespannen, met een krampachtig gebalde vuist en een paniekerige blik waarin hij de tranen bijna op zag wellen. Nou ja! Zo had Akiko eruit gezien toen.. Een broer-instinct was niet meer te onderdrukken, toen hij in haar tranerige ogen keek. Hij sloeg een arm om haar heen, gaf haar hoofd een zacht klopje. 'Rustig maar.'

Het was een jongen die opeens naast haar kwam zitten. Ze had wel iemand horen aankomen, maar ze had nooit durven te vermoeden dat het een jongen was. Ze probeerde haar zintuigen op hem te focussen, was bang dat ze anders in elkaar geslagen zou worden als ze niet naar hem zou luisteren. Dat had ze op de lagere school ook meegemaakt. Iemand was tegen haar aan het praten, zij rolde met haar ogen en het volgende moment had ze een klap op haar neus te pakken gehad. Ze had haar neus vastgegrepen en de jongen hulpeloos aangekeken, maar haar pijn deed hem alleen maar meer genieten en hij had zijn vuist opnieuw in de lucht gestoken. Dat was voor Arague het punt geweest waarop zij het op een rennen had gezet. Ze had hem achter zich aan horen komen en was de school uit gerend. Het was tegen het einde van de lessen, dus het zou toch niet meer veel schelen. De jongen was echter achter haar aangerend en Arague was over de straat gerend, net op het moment dat er een auto aanstormde. De jongen die haar eerder geslagen had, had haar ruw aan haar schouders naar zich toegetrokken, maar hij had niet kunnen vermijden dat de band van de auto Arague’s voet had geraakt. Het meisje had hierdoor een gebroken voet gehad. De jongen had haar echter verteld dat hij haar de volgende keer nog een extra duw zou geven als ze hem zou verklikken, dus had Arague angstig gezwegen. Deze jongen leek haar echter helemaal geen kwaad te willen doen, de jongen die daar zo relaxt naast haar zat. Hierdoor ontspanden Arague’s spieren al een beetje meer, maar ze was nog steeds alert voor het kleinste dingetje. De jongen leek echter geen kwaad in de zin te hebben. Hij stelde zichzelf zelfs voor aan haar. ‘Arague Lopez, ik ben nieuw hier,’ mompelde ze verbijsterd. Haar stem was zacht en melodieus, alsof ze eigenlijk niet durfde te praten. En dat was eigenlijk ook wel zo. Zijn volgende woorden verbaasden haar. Hij wilde haar beter leren kennen! Dat had echt nog nooit iemand tegen haar gezegd. Jawel, ze hadden het wel tegen haar gezegd, maar het had niet oprecht geleken. Even later waren ze haar alweer aan het pesten. En diegenen op school die haar niet pesten, zeiden er niks van uit angst om zelf gepest te worden.

De arm om haar heen kwam onverwacht. Haar eerste reactie was dan ook om bang in een te duiken, maar hij had geen bijbedoelingen. Hij trok niet aan haar haren, kneep niet hard in haar vel of plakte geen briefje op haar rug met ‘sla me’ erop. Ze sloot haar ogen even verbaasd toen ze een klopje op haar hoofd voelde. Het was niet hard, het deed geen pijn. Arague begon hoop te hebben. Zou deze school haar een betere toekomst schenken dan ze had gehoopt? Het leek er nu in elk geval wel op, tenzij die Jason op een gegeven moment gemeen tegen haar zou doen. Hij had haar nog niet uitgescholden als ‘dwerg’ omwille van haar kleine gestalte. Ze was kleiner dan de gemiddelde meiden, haar rondingen kwamen minder mooi uit dan die van andere meiden en ze was ook nauwelijks zo mooi als de andere meiden. Ze probeerde het lage zelfbeeld uit haar hoofd te halen, maar het lukte niet erg. Het enige wat ze nu hoopte was dat hij haar tere botten niet zou voelen, dat hij haar niet zou uitlachen omdat haar schoudertjes zo klein waren. Ze begon zich al iets meer te ontspannen toen ze merkte dat er binnen de minuut nog niets ernstig was gebeurd. ‘Oké,’ fluisterde ze dus zachtjes op de woorden dat ze rustig moest zijn. De arm om haar schouders voelde gek genoeg niet beklemmend. Misschien kwam dat omdat ze nu het gevoel had dat hij geen ernstige intenties met haar had. Ze kon dus in feite gewoon weer rustig ademhalen. Ze sloeg haar armen over elkaar heen en leek de aanwezigheid van zijn arm steeds meer op te merken. Ze had het ook een paar graden warmer gekregen, maar dat kwam omdat Jasons lichaam best wel warm aanvoelde. Of zijn arm rond haar schouders. Of hoe ze het ook moest uitleggen. Ze werd rood. Ze hoopte dat hij geen vervelende opmerkingen zou maken over haar rode wangen. Daar hadden haar kwelgeesten haar ook vaak mee gepest: het feit dat ze snel bloosde. Alsof zij er wat aan kon doen! Arague inmiddels ontspannen vuist spande zich weer aan bij de opzwepende gedachten, maar ze probeerde zichzelf te kalmeren. Ze moest immers rustig aan doen van deze jongen en ze wilde het niet riskeren dat hij boos zou worden als ze niet zou doen wat hij van haar verlangde.

Arague merkte tot haar verbazing dat het trillen stopte en ze keek opzij naar Jason met haar grote, lichtgroene ogen, die zo groen als gif waren. Ze had ondertussen haar handen in haar schoot gelegd en haar benen zo ver mogelijk naar zich opgetrokken. Ze leek net een klein meisje die veiligheid zocht bij haar vader, al was Jason niet haar vader en zocht ze niet echt veiligheid, maar ze was wel een klein meisje. ‘Dankjewel,’ fluisterde ze zachtjes, waarna ze hem een voorzichtige glimlach schonk. Ze had nog altijd schrik dat hij haar hard zou slaan tegen haar hoofd of tegen haar wang en dan haar zou uitschelden, zou lachen en weg zou lopen. Ze keek naar zijn hand die een klein beetje open lag, waarschijnlijk dankzij het skateboard. ‘Moet je dat niet laten verzorgen?’ Ze sprak al een klein beetje bezorgder, want zo was zij gewoon. Als ze merkte dat iemand aardig tegen haar was, begon ze direct die persoon te mogen en lief te worden, evenals bezorgd. Ze wist dat de schade daarmee groter zou worden als ze haar uiteindelijk in de steek lieten, maar toch deed ze het telkens weer opnieuw. Waarom? Misschien omdat ze constant hoop had dat er deze keer iemand zou tussen zitten die écht om haar gaf. Heel voorzichtig pakte Arague Jasons hand vast, waarna ze de schade bekeek. ‘Het valt nog mee,’ zei ze zacht en melodieus. Ze merkte nu pas dat ze zijn hand vasthad en ze dook ineen, liet zijn hand los en kroop een beetje van hem weg met tranen in haar ogen en een bange blik. ’S-Sorry,’ hakkelde ze. ‘Het ging echt per ongeluk. Ik meende het niet expres om je aan te raken!’ Ze begon te snikken. ‘Doe me alsjeblieft niks!’ Ze hield haar armen voor haar gezicht en was ondertussen op de grond gevallen, recht op haar rug.

Zijn hand klopte een beetje na van het schuren over het skateboard, maar hij vergat het al snel genoeg toen het meisje hem aankeek. Haar ogen waren mooi groen, heel doordringend, maar toch leek het alsof ze niet echt iets zag. Alsof ze een vertekend perspectief op haar hoornvlies had staan. Alsof ze dingen had meegemaakt die haar zo bang maakte. Het beeld van het meisje voor hem, dat zich voorstelde als Arague Lopez, verplaatste een beetje in zijn hoofd, trilde, verschoof. Akiko. Het meisje dat terugkwam was niet precies het meisje wat hij het laatst gezien had, toen hij naar zijn vader vertrok. Ze had hetzelfde gezicht, maar smaller. Hetzelfde haar, maar slonziger. Dezelfde gestalte, maar.. meer ineengedoken. Onzekerder. Kleiner. Het had hem pijn gedaan haar zo te zien toen ze binnenkwam, met een koffertje waar haar miezerige bezittingen in zaten. Ze had haar moeder naar de maan zien gaan en kwam nu om het bij de rest van haar familie te proberen. Hoe zuur moest dat voelen?
Hij had zich niet in kunnen houden: nog voor ze goed en wel haar koffer had losgelaten en de deur achter zich dicht had gedaan, had hij zijn armen stevig om haar heen geslagen en haar niet los gelaten. Haar niet achtergelaten. Dat kon hij niet meer maken; hij had er voor haar moeten zijn! Het hele beeld liet hem een beetje shaken up achter, vanbinnen, maar hij wilde het niet laten merken. Dit meisje, dat hem met zulke tranerige ogen aankeek; zij kon het niet gebruiken als ze de jongen die net onhandig naast haar neergeploft had zag huilen. Hij kon het bijna niet helpen: ze leek zo op Akiko!

Hij zei zacht wat kalmerende woorden, hoorde haar zachtjes antwoordden. Haar spieren leken wat te ontspannen, zodat haar hele tere gestalte wat meer rust kreeg. Hij was een moment bang dat hij haar zou breken, maar ergens had hij het idee dat ze meer aankon dan zijn stevige omhelzing. Ze had vast meer meegemaakt. Arague sloeg haar armen over elkaar, maar hij meende dat haar hartslag al niet meer zoveel paniek in zich had als net. Als een hertje in de koplampen van een auto, zo had ze er gezeten. Uit haar hele reactie sprak de angst van iemand die verwachtte geslagen te worden! Jason was nu niet echt iemand die dat in zich had. Hij had wel wat spieren in zijn armen, omdat ieder levend wezen dat gelukkig had, maar hij gebruikte ze niet graag om iemand een mep te verkopen. Dat hielp niet als je iedereen te vriend wilde houden! En dat was nu net wat hij wilde, hoewel deels onbewust. Altijd lachen, altijd joviaal. Jason kon er niet tegen als mensen zich ongemakkelijk moesten voelen bij hem, of wat dan ook. Hij dacht er nooit echt over na; aanwezig bleef het sowieso wel.

Arague keek hem voorzichtig aan, legde haar handen in haar schoot en trok haar benen op. Als een schildpadje dat in zijn schulp terugkroop, bang voor het onweer. Was hij dan onweer voor haar? 'Dankjewel,' kon hij opmaken, haar stem was zo zacht. Het voelde bijna alsof iets in haar op het punt van breken stond, al een hele tijd, en dat ze gewoon niet harder kon praten dan dit. Hij accepteerde het, zei er niets over. Akiko had er ook zo gebroken uit gezien; het laatste wat je dan moest doen, was een extra duwtje geven door ernaar te vragen. Haar voorzichtige glimlach maakte hem wat zekerder dat ze niet doodsbang was en hij liet zijn arm weer wegzakken, zodat ze niet meer stijf tegen hem aan zat. Misschien vond ze dat wel helemaal niets. Hij hield zijn hoofd verbaasd een beetje schuin, keek haar aan toen ze zijn hand pakte en ernaar keek. Vond dat hij het moest laten verzorgen. Jason grinnikte, doopte zijn hand in het meer om de wond een beetje schoon te maken. 'Dat is niets, gewoon even laten luchten en het zit zo weer dicht,' verzekerde hij haar. Wat schattig! Maar het was niet alsof hij hier dood aan zou gaan; dit was wel één van de minst erge verwondingen die hij opgelopen had.
Een plotse verandering verbaasde hem. Ze liet zijn hand los, kroop nog verder in elkaar, probeerde afstand te creëren. Hakkelde sorry, nog meer excuses, dat ze hem niet aan had willen raken; dat hij niets moest doen! Jasons ogen werden wat groter, verbaasd. Waarom? Waarom die reactie? Het was totaal onverwacht en even had hij niets te zeggen, tot hij iets dichterbij haar schoof om de afstand die zij gecreëerd had te laten verdwijnen; ze mocht zien dat hij niets van plan was. 'Rustig maar,' herhaalde hij, schonk haar zijn brede, gelukkige glimlach. Zo'n glimlach die vaak als vanzelf op zijn gezicht kwam, als een vriend naar hem riep, als iets lukte: Jason had vaak een brede lach op zijn gezicht. Misschien dat mensen hem daarom als vriendelijk inschatten. Bij Arague leek dit echter niet te werken. Jason pakte voorzichtig haar armen, die ze beschermend voor zich hield, en trok haar weer omhoog, zodat ze weer zat. 'Arague,' begon hij. Hij moest haar overtuigen, voor eens en voor altijd. Okay, dat was misschien te optimistisch, maar in ieder geval voor nu. 'Kijk me aan,' vroeg hij. Zijn stem was zacht, maar duidelijk. Niet echt dwingend. Zijn vingers sloten haar zacht om haar kin en gaven een lichte druk, die niet genoeg was om haar hoofd ook echt op te tillen, maar wel genoeg om haar even terug te halen naar het nu en uit haar vertekende perspectief. 'Ik beloof het je,' zei hij, hield zijn andere hand omhoog in het teken dat je maakt als je iets zweert op alle dingen die je lief zijn. 'Ik zou je nooit wat doen.'
De woorden liet hij even inwerken, terwijl hij haar recht aan bleef kijken. Zijn hand liet haar kin weer los en rustte opnieuw op het skateboard op zijn schoot. 'Echt.' Zijn glimlach was weer terug, het al te serieuze er vanaf. Nu liet hij haar; had gezegd wat hij wilde. Nu moest ze zelf de stap maken. Of hem wegsturen, of zelf iets zeggen. Hij wilde niet te opdringerig zijn. Misschien was hij zijn grens nu al overschreden. Jason keek het meisje nog even aan, keek toen uit over het Meer. Zo mooi, hij kon er nooit genoeg van krijgen. Hoe het de blauwe lucht weerspiegelde. Het was een vrij wolkenloze dag, zo'n dag waarop hij geloofde dat hij zou kunnen vliegen als hij het Meer in stapte. Hij keek nog niet naar het meisje naast hem; wat zij verder besloot, was compleet aan haar.

Arague voelde een hels gevoel opkomen. Het gevoel van schaamte, het gevoel dat ze overdreven had, terwijl deze jongen alleen maar goed wilde doen. Ze moest in haar hoofd houden dat niet iedereen zo gemeen was als die pestkoppen van op haar lagere school. Ze moest in haar hoofd houden dat niet iedereen haar als een pispaaltje zag. Jason zag haar al niet als een pispaaltje, toch? Ze wist het niet. Ze kon zijn gezichtsuitdrukking niet zien dankzij haar armen die ze voor haar gezicht gestoken had, uit angst dat hij toch van plan was om iets te doen. Ze zou nu half en half verwachten dat hij haar zou uitlachen, dat hij haar zou uitschelden en haar vervolgens toch nog een klap gaf, ook al smeekte ze van niet. Smeken had vroeger immers ook geen goed gedaan. Nee, als ze iets moest weten, was het toch wel dat het de pestkoppen juist meer had aangezet om haar wél te slaan. Ze hadden haar als een makkelijk doelwit gezien. Ze vonden het leuk om haar pijn te zien lijden, om haar fysiek te beschadigen en mentaal te verpulveren. Dat was voor Aragues gevoel best goed gelukt, want ze was zelfs bang voor een lieve jongen. De jongen had nog geen enkel teken gedaan dat hij haar zou slaan en toch insinueerde ze het wel. Ze had alleen maar zijn hand vastgehouden, meer niet. Maar ja, zij had vroeger ook alleen maar een hand op de arm van dat ene blonde meisje gelegd en toch was datzelfde blonde meisje uitgeflipt. Ze had Arague een duw gegeven. Het arme meisje was dankzij die duw naar achteren gevlogen, recht een open wc-deur in. Haar voeten hadden onderweg grip verloren en haar hielen waren uitgeschoven over de natte, pas gedweilde vloer. Met haar achterhoofd was ze hard tegen de wc-bril geklapt. De conciërge had het even later verweten aan het feit dat ze in de toiletten hadden rondgelopen terwijl dat eigenlijk niet mocht. Toch had er geen bordje gestaan met het feit dat er pas gedweild was, maar wat was haar woord tegen die van het meisje en de conciërge? Het meisje had beweerd dat ze zelf uitgeschoven was geweest en zij er dus niks mee te maken had. Nee, Arague had een fobie ontwikkeld voor het aanraken van een ander. Toch had ze het daarnet gedaan zonder na te denken, maar moest ze daar echt spijt van hebben?

Het antwoord kwam vrijwel meteen toen ze Jasons zachte stem hoorde. Ze voelde zijn handen rond haar armen en het volgende moment zat ze overeind. Haar lichtgroene ogen keken hem verwonderd aan toen hij begon te spreken. Ze draaide haar gezicht bang weg van hem, maar dat werd beloond door zijn vingers onder haar kin. Ze voelde hoe er een lichte druk werd gezet en ze keek hem gauw aan voordat hij haar pijn zou doen. Haar lichtgroene ogen begonnen steeds onschuldiger te kijken terwijl ze zijn woorden hoorde. De woorden waren niet uitscheldend, niet boos, zelfs niet geïrriteerd. Hij klonk juist.. zacht en begrijpend. Alsof hij het echt meende. Alsof hij echt wilde dat ze niet bang voor hem zou zijn. Ze vroeg zich af wat hij wel niet over haar zou denken. Zou ze vertellen dat ze gepest was geweest? Misschien zou het wel een goed idee zijn. Jason zou haar nu vast heel raar vinden overkomen en eigenlijk wilde ze haar verhaal ook wel aan iemand kwijt. Daar had ze gelukkig nog geen slechte ervaringen in gehad omdat ze haar verhaal nooit aan iemand verteld had, juist uit angst om opnieuw gepest te worden. Haar moeder had ze het wel verteld, maar die had goed gereageerd. Haar moeder en haar vader vonden het de beste optie voor hun dochter dat ze naar Starshine vertrok. Ze hoopten een gelukkig leven voor hun dochter. Ze hadden afgesproken dat ze in de vakantie terug zou komen om te vertellen hoe het daar was en als het echt weer niet ging, besloten ze om haar weer naar een andere school te sturen. Arague vestigde haar aandacht weer op Jason. ‘Oké,’ fluisterde ze zachtjes. Ze zag hem het zweerteken doen dat ze niemand ooit had zien doen. En hij klonk ook zo oprecht. Zou ze hem niet gewoon kunnen vertrouwen? Het zou misschien wel al wat snel zijn, maar ze wilde niet dat ze nu eindelijk een lieve jongen had ontmoet en dat ze hem zou afschrikken met haar gedrag. Misschien zou hij het op een gegeven moment echt beu worden en haar de rug toekeren. Nee, dan kon ze hem beter gewoon vertellen wat er aan de hand was. Het zou voor haarzelf ook een stuk makkelijker zijn, toch? Dan hoefde ze er niet de hele tijd mee rond te lopen. Dat leek haar een beter idee. Dus Arague haalde diep adem.

‘Jason,’ begon ze voorzichtig, terwijl ze overeind ging zitten. Ze besloot om zijn handen maar niet vast te pakken, dadelijk zou ze weer zo’n paniekaanval hebben en dan zou ze haar verhaal niet kunnen vertellen. En dat zou jammer zijn, want ze had de moed nu uiteindelijk wel gevonden. Ze keek hem voorzichtig aan. ‘Er is een reden dat ik zo reageer.’ Ze beet op haar onderlip, niet wetend waar te beginnen. Moest ze nu echt al die pesterijen aan hem vertellen? Nee, dat zou toch ook wel kunnen wachten? Als ze al eens begon met dat ze gepest was geweest, dan zou hij al een hoop begrijpen. Dan zou het grootste mysterie al ontrafeld zijn. Ze twijfelde even of ze het wel zou vertellen, maar eigenlijk was er geen weg meer terug. Ze was begonnen met haar verhaal en ze moest hem ook afmaken, anders werd de kans dat ze hem kwijt zou spelen alleen maar groter. Dan zou hij zich omdraaien en zou ze misschien nooit zo iemand fijn meer vinden. Nee, dat was geen optie. Ze kon beter haar verhaal nu doen. Wie weet reageerde hij juist heel erg goed. Ze voelde een brok in haar keel opkomen en ging voorzichtig naast hem zittend, daarbij goed oplettend dat ze hem niet aanraakte. ‘Jason, de reden dat ik zo reageer..’ Ze liet even een stilte vallen terwijl ze de woorden die ze ging uitspreken overwoog. ‘Ik ben vroeger gepest. Heel erg,’ zei ze zachtjes, terwijl de brok in haar keel steeds erger werd zodat de laatste woorden er gebroken uitkwamen. ‘Niet alleen mentaal, maar ook fysiek.’ Ze haalde diep adem. ‘Dus als ik stom reageer, dan…’ Verder kon ze niet praten, de brok in haar keel werd veel te erg. Vervolgens begon ze te huilen. Ze sloeg haar handen voor haar hoofd en snikte luid. ‘Ik kom hier nooit meer overheen,’ huilde ze. ‘Het spijt me zo.’ Ze wist niet precies waarom ze zich verontschuldigde, ze kon zich alleen maar heel erg stom voelen omat ze zichzelf zo liet gaan in het bijzijn van een jongen.

Arague leek bijna te trillen, de flashbacks die zich ongetwijfeld in haar hoofd afspeelden hingen bijna voelbaar in de lucht. Waar zouden ze over gaan? Het intrigeerde Jason, dat iemand zo bang kon zijn. Zo bang, terwijl er niets gebeurde. Net zoals Akiko. Dat waren de dingen die door zijn hoofd spookten. Iedere keer dat hij naar Arague keek, haar ineen zag duiken. De gedachten aan zijn zusje maakten zijn hoofd enigszins troebel, maar Jason was nooit iemand geweest die graag lang in het verleden bleef hangen. Zijn fouten kon hij niet meer ongedaan maken en de schade was al een stuk minder. Wat had het zin om jezelf dan nog verwijten te maken? Dat deed hij al genoeg, als de lichten uitgingen en zijn ogen dicht. Dan had hij geen afleidingen meer om eraan te ontsnappen.
Door de aanraking werd Arague panisch, liet hem los, gilde het bijna uit en liet zich achterover vallen. Net als puppy's die de aanwezigheid van een meerdere herkennen, ze drukken zich dan tegen de grond en houden hun blik afgewend. Daar deed ze hem nog het meest aan denken, op het moment. Hij keek het even aan, maar er zou geen verandering in de situatie komen als hij niets deed. Dus hielp hij haar omhoog en zwoer haar, dat hij haar nooit pijn zou doen. Zou hij daar dan ooit een reden voor hebben? Ze leek hem zo'n lief meisje.

Hij merkte dat ze een moment diep adem haalde, vroeg zich af waarom dat was. Waarschijnlijk om de spanning van zich af te laten glijden. Zo'n moment dat je diep, diep adem haalt en langzaam je schouders omlaag laat zakken, je gebalde vuisten ontspant. 'Jason,' zei ze echter, zacht. Zijn blik kwam terug van het glinsterende meer naar haar hypnotiserende ogen, hij zocht oogcontact en gaf haar toestemming hem wat te vertellen zonder haar te onderbreken. 'Er is een reden dat ik zo reageer.' Er is een reden? Hij mocht by the lord hopen van wel! Hoe anders zou een jong meisje zo schichtig, zo paniekerig worden? Een moment was hij bang een gelijkenis van Akiko te zien, overspoeld te worden door zijn schuldgevoel, maar hij hield zijn hoofd een tikje schuiner en keek haar vragend aan. Ze zag er zo schattig uit, maar aan de andere kant ook zo fragiel dat hij absoluut niet meer durfde een arm om haar heen te slaan; zou ze dan niet breken?
'Ik ben vroeger gepest. Heel erg. Niet alleen mentaal, maar ook fysiek. Dus als ik stom reageer, dan..' Zijn ogen werden wat groter en ook al wist hij dat het zijn zaken allemaal niet waren, het was zwaar. Het was te hard. Er waren altijd die mensen, die underdogs, die het hardst getroffen werden. Ze spraken er nooit over, verstopten zich, je wist niet wat het met ze deed en of ze er überhaupt wel waren. Maar dit deed het dus met je. Het maakte je zo wanhopig. Arague kon niet meer verder, snikte nog woorden die duidelijker maakten dat ze scarred for life was. Tranen stroomden over haar wangen en ze sloeg haar handen voor haar ogen in een nutteloze poging ze te stoppen. Jason was verstomd. Wat moest hij hier nog op zeggen? Hoe kon hij littekens als deze verzachten, de rafels er vanaf poetsen? Het riep gevoelens in hem op, beschermende gevoelens. Net als bij Akiko. Hij was erin geslaagd haar littekens te verzachten, als een broer voor haar te zijn. Misschien, nu Akiko aan het helen was en steeds minder met hem omging, misschien moest hij het opnieuw doen. Misschien was er wel een reden dat hij als een sukkel naar het meer gerend was met zijn skateboard, alleen om dit meisje tegen te komen. Ja. Hij had het besloten. Er was iemand die zijn aandacht nodig had.

Ze zat al wat dichterbij hem, maar Jason kwam nog iets dichterbij, pakte zacht en voorzichtig haar polsen vast en drukte haar handen een klein beetje opzij, zodat ze hem kon zien. 'Arague,' antwoordde hij, haar naam gebruikend om toegang te vinden tot haar paniekstatus, om langs de tranen te komen. 'Weet je wat?' Hij had een grote glimlach op zijn gezicht, straalde een en al vertrouwen uit. 'We komen er wel uit! Laat me het je beloven!' Hij hief opnieuw zijn hand op, gebaarde naar haar dat ze dit ook kon doen. 'Laat me je helpen.' Hij keek haar vragend aan, maar gaf zijn intenties niet op. 'Om eerlijk te zijn, doe je me denken aan iemand waar ik heel veel om geef. Iemand die ook niet meer helemaal wist hoe het beter moest.' Zijn blik werd wat afweziger, hij dwaalde af naar Akiko. 'Ze wilde niet meer, maar opgeven is niet altijd juist. Ik heb geprobeerd er voor haar te zijn, haar verder te helpen. Ze heeft mij nu veel minder nodig en ik mis haar wel, maar het gaat zoveel beter nu. Niet echt door mij, maar doordat ze leerde te geloven. En jij kan dat ook. Geloven. Dat het beter wordt.' Jason kreeg het er niet allemaal uit als een superhunk die de dag redde, de woorden waren zoekend en vaag. Hij wist niet hoe het over zou komen, hoe hij het allemaal moest verwoorden. Wat hij wel wist, echter, was dat hij het meende en dat wat hij zei waar was. 'Laat me helpen,' gaf hij als samenvatting, met zijn lieve gezicht erbij. Hij hoopte dat ze hem zou laten helpen; hij kon het niet aanzien als ze zo getraumatiseerd door het leven moest gaan. Maar ja. Als het moest, kon hij altijd nog in een konijntje veranderen.

Nadat Arague haar tranen eenmaal had laten stromen, leek er wel geen einde aan te komen. De natte druppels vonden met het grootste gemak een weg over haar wangen en lieten grote sporen achter op haar wangen. De natte sporen zouden minder te zien zijn dan als ze make-up had gedragen en er iets uitgelopen was geweest, maar het meisje voelde zich nog steeds heel erg naakt. Wat als Jason ermee zou lachen, als hij haar toch zou uitschelden en uiteindelijk het hazenpad zou kiezen, ver weg van haar? Wat moest ze dan doen? Jason was zowat de enige die lief tegen haar was. Ze had de anderen dan nog niet ontmoet op school, maar ze durfde dat risico ook niet goed te nemen, was bang dat anderen toch gemeen tegen haar zouden doen in ze weer in diezelfde benauwde positie zou belanden als ze altijd al gedaan had. Nee, ze moest Jason het voordeel van de twijfel geven. Ze wist zeker dat er wel een moment zou komen dat hij zichzelf zou bewijzen. En zij zou daar zijn om hem te accepteren, om hem toe te laten en hem te laten weten dat ze hem vertrouwde. Wacht.. Waar was ze nu toch allemaal aan het denken? Zie je, dit gebeurde er als iemand lief tegen haar deed, dan werd ze veel te snel van vertrouwen! Ze wilde haar handen nog steviger tegen haar ogen drukken, maar dat kon ze niet. Ze merkte verbaasd op dat haar handen weggehaald werden door niemand minder dan Jason. Ze keek hem aan, haar lichtgroene ogen groot wordend van verbazing. Ze had werkelijk nog nooit meegemaakt dat iemand haar zo behandelde. Ja, ze had het wel eens meegemaakt, maar dat was allemaal maar voor de grap geweest, om haar in de val te lokken. Maar dit kon toch geen val zijn, wel dan? Ze wist het niet. Ze werd gek van de onzekerheid die deze situatie met zich meebracht. Ze wilde Jason vertrouwen, maar iets diep in haar hield haar tegen, wilde haar beschermen voor nog een fout. Ze liet haar handen verbaasd over aan hem, liet hem haar vasthouden. Zijn greep was helemaal niet pijnlijk of zelfs maar beklemmend, het was gewoon een losse greep. Arague had niet meteen de behoefte om haar handen snel terug te trekken en dat was al heel iets voor het kleine, onzekere meisje, geschaad door alle pesterijen.

Arague richtte haar lichtgroene ogen op Jason. Haar ogen werden, als dat al mogelijk was, nog groter toen ze hem hoorde spreken. Per woord dat hij uitsprak voelde ze iets warms verspreiden in haar borstkas. De warmte was aangenaam en Arague kon wel eeuwig van dit gevoel blijven genieten. Hij zei niets, maar dan ook echt niets dat dat warme gevoel weer weghaalde. Het wakkerde per woord dat hij zei alleen maar meer aan, liet haar zinken in een oase van zaligheid. Ze had zich nog nooit zo goed gevoeld bij iemand. Ze wist dat dit heftig gevoel voornamelijk veroorzaakt werd door de hoop die zich in haar opstapelde, de hoop dat het toch nog goed zou komen. Ze wist ook dat als het uiteindelijk niet zo perfect bleek als zij had gehoopt van die persoon dat dat als een enorme klap in haar gezicht zou komen. Ze wist dat ze daarom niet te hoopvol moest zijn, maar ze kon er niets aan doen. Ze kon het warme gevoel niet verhelpen als ze naar zijn glimlach keek, zijn woorden hoorde en de betekenis langzaam maar zeker tot haar doordrong. Arague gaf een paar lichte knikjes ten teken dat ze nog naar hem luisterde, wilde deze ultieme kans tot vriendschap absoluut niet verdoezelen door hem het idee te geven dat ze nauwelijks naar hem luisterde. Ze had zich al van een zwakke kant laten zien en het had hem niet afgeschrikt, daar was ze eigenlijk nog wel het meeste verbaasd over. Andere jongens en meisjes zouden haar op dit punt gewoon hebben laten stikken, zouden haar raar vinden en zouden zich omgedraaid hebben om weer verder te gaan met hun levens. Maar Jason niet. Ze wist dat het eens de tijd zou zijn om iets terug te zeggen, om terug tegen hem te spreken en hem te laten zien wat zij er van dacht. Ze wist alleen niet of ze de kracht had om de betovering die de woorden met zich mee leken te brengen te verbreken. Ze wist op dit punt zelfs niet of ze Jason ooit wel wilde laten ophouden met spreken. Ze kon er niets aan doen dat dit alles door haar hoofd ging, ze had die woorden zo gemist. Ze had ook de vriendelijke aandacht van een omstaander gemist. De pesterijen had ze dan weer als kiespijn gemist, die wilde ze nooit of te nimmer meer terug mee maken.

Arague beet op haar onderlip toen Jason klaar leek te zijn met spreken. Zijn lieve gezicht zorgde voor nog meer warmte in haar borstkas. Het zorgde ervoor dat de kracht om hem van haar af te duwen er gewoon niet meer was. Hij was al de hele tijd zo lief voor haar geweest. Ze wilde deze kans gewoon echt niet verpesten. Ze keek hem met haar grote ogen aan. Het werd tijd om iets te zeggen, maar Arague vond de woorden niet. Ze besloot dus om het op een andere manier duidelijk te maken. Voorzichtig trok het meisje haar handen los uit zijn zachte greep. Ze schoof een beetje opzij zodat hun lichamen contact maakten, maar dit schrikte haar niet af. Voordat ze zichzelf echt kon inhouden had ze haar hoofd al tegen zijn borstkas gelegd, voorzichtig tegen hem leunend. Haar vrije armen sloeg ze voorzichtig om hem heen. Dankzij deze aanraking kon ze ook zijn geur ruiken. Deze was niet onaangenaam en Arague probeerde voorzichtig een deeltje van zijn geur voor zichzelf te houden door de tijd te nemen om het - ongemerkt natuurlijk - op te snuiven. 'Dankjewel,' fluisterde ze ondertussen zachtjes. Ze had één arm losgelaten en had haar hand tegen zijn borstkas gelegd, naast haar hoofd. Ze wist in haar achterhoofd dat dit geen knuffel was die ze eigenlijk moest doen bij iemand die ze nog maar net kende, maar het leek wel alsof een of andere onzichtbare aantrekkingskracht haar hiertoe dwong. Ach, ze zou wel zien hoe hij er op zou reageren, toch? 'Jason?' vroeg ze voorzichtig. 'Wie is die persoon om wie jij veel geeft en aan wie ik je veel doe denken?' Ze richtte haar hoofd naar hem en keek hem onschuldig aan met haar grote lichtgroene ogen, wachtend op antwoord.

OOC: Oeps, de helft van de post bestaat uit Aragues gevoelens. Je moet het zeggen als je er niets mee kunt xx

Soms schommelde haar gedrag, haar gezichtsuitdrukking, wat ze uitstraalde. Hij voelde het. Het ene moment leek ze in staat hem te knuffelen uit blijdschap, het volgende moment kwam haar beschadigde kant boven en die drukte haar naar beneden. Hield haar tegen. Wat nou vertrouwen, wat had je eraan? Hij wist hoe Akiko dat beschreven had; het gevoel. Dat gevoel dat niemand iets voor je kon doen. Aangeleerde machteloosheid. Het idee dat je in een situatie had gekregen. Alles lag aan jou, het was altijd jouw schuld en het zou nooit meer goedkomen. Waarom zou je in een andere situatie dan wel proberen te ontsnappen, zelfs al lagen de mogelijkheden werkelijk voor je uitgespreid? Het kon niet, het ging simpelweg niet; het brein verwerkte alleen de informatie waar het voor geprogrammeerd was en blijkbaar konden harde omstandigheden dat heel nadelig aanpassen.
Het viel hem nog mee dat ze hem haar aan liet raken; haar handen vast liet pakken, zowat haar tranen van haar wangen vegen. Was dat niet ontzettend eng, als je iedere keer zo ineen wilde duiken en er zo'n genoeg van had? Toch werd de blik in haar groene ogen elk moment een fractie anders, net als bij een schilderij van een schilder die zijn geliefde object in ieder mogelijk zonnestraaltje vast wilde leggen. Voor de meesten zat er geen verschil in, maar als je wat beter keek zag je wat het verschil was. Het was net alsof de donkerheid van wantrouwen iederen keer plaatsmaakte voor wat meer hoop, moed en durf. Hadden zijn woorden echt dat effect op haar? Geen moment twijfelde hij echter, of haperde hij. Daar ging het nu niet om. Ze zouden wel zien hoever ze zouden komen; dacht hij daar nu echt over na? Het ging hem om het hier en nu, om het niet laten vallen van dit fragiele meisje. En als zijn uiterste best het enige was wat hij kon doen, nou, dan zou hij dat ook doen.

Hij was gestopt met praten; er was ook een 'teveel' voor aanmoedigingen. Hij wilde geen slijmbal zijn, geen mislukt praatje houden. Wat Jason eigenlijk deed, was wat hij altijd deed. Impulsief zijn. De woorden recht uit zijn hart spreken, geen nepverhaaltje dat hem goed uitkwam uit zijn mouw schudden. Daar ging het toch om, in de wereld? Eerlijkheid? Dat was ook een reden waarom hij nooit echt heel ver zou komen in sommige dingen; daar waren manipulatie en dergelijke voor nodig. Jason was daar gewoon niet toe in staat. Hij had al teveel dingen mis zien gaan door leugens, manipulatie en verraad.
Er kwam beweging in Arague toen ze op haar onderlip beet en haar positie wat aanpaste. Ze kwam dichterbij, durfde zich eindelijk in het comfort van zijn armen te laten rusten. Haar hoofd lag tegen zijn borstkas aan, haar armen sloeg ze om hem heen. Het verbaasde hem, maar hij slaagde erin die reactie niet in lichamelijke symptomen om te zetten. Elke lichamelijke reactie die zij niet aan zag komen zou haar laten denken dat ze iets verkeerd deed, dus hij kon niet van verbazing verstijven of wegschuiven. Niet dat hij dat wilde, maar om eerlijk te zijn was hij minder gewend om affectie terug te krijgen. Hierin verschilde Arague heel erg van Akiko: waar zijn zusje meer afstandelijk was geweest, zelfs met lieve woorden, was Arague iemand die heel snel leek om te slaan en aan één van haar gevoelens toegaf, welke dat dan ook was en met welke consequenties. Akiko was meer van het koele, het redeneren, de woorden. Dat idee had hij bij Arague helemaal niet.
'Dankjewel,' hoorde hij, het leidde hem weg van zijn gedachtes, zijn vergelijkingen. Hij keek naar beneden, op het fijne, zwarte haar dat haar hoofd bedekte. Waarom zag ze er vanaf hier nog dunner en fragieler uit? Hij had het idee dat hij haar zou breken door enkel een centimeter opzij te schuiven. Nee, haar uitstraling moest wat meer muscle krijgen, evenals haar mentale toestand!

De volgende vraag kwam nogal onverwacht. Akiko. De naam kwam al in hem op voor zijn hersenen de vraag volledig verwerkt hadden. Wie is die persoon aan wie ik je doe denken? Even keek hij weg. Slikte. Moest hij dat beantwoorden? De glimlach op zijn gezicht bleef, hij kon niets anders als hij naar dat onschuldige gezicht vlakbij hem keek. 'Eh,' begon hij. Was dat echt een goed idee? Nu al? Nou ja.. Wat hield hem tegen? Zij had ook verteld over haar situatie. Ergens wist hij ook wel dat hij zelf nog niet over alles heen was, maar dat meer wegstopte door Akiko te helpen. Door anderen te helpen. Door te sporten, door te hacken. Gewoon maar niet aan zijn vader en zijn moeder denken. 'Mijn zusje,' zei hij, na besloten te hebben dat hij dat best kon zeggen, maar zijn familiesituatie nog niet aan het licht wilde brengen. Hij vond het lastig om over te praten. Jongens waren sowieso wat minder met gevoelens uiten, toch? Nou, dat merkte hij om eerlijk te zijn nu wel. 'Akiko is mijn zusje,' zei hij, verder bouwend op de zin van net. Hoe moest hij dat zeggen? 'En ja.. ze heeft best wat meegemaakt, weet je. Ook meer dan haar 'fair share' van de dingen, om het maar zo te zeggen.' Hij keek weer terug naar Arague, glimlachte bemoedigend. 'Ze kwam uiteindelijk bij mij terecht en ik weet waar ze doorging.. Wat ze meemaakte.. Samen kom je er bovenop, heeft ze me bewezen. Ik weet zeker dat jij dat ook kan. Ik wil er voor je zijn.' Het gesprek kwam weer wat terug op zijn eerdere intenties, maar veel meer had hij ook niet te zeggen over Akiko. Of ja, niet op een eerste ontmoeting.
Hij zweeg, keek uit over het meer. Keek toen weer naar het meisje. 'Wat zeg je? Zin om met je therapie te beginnen?'

Het enige wat direct door Aragues hoofd schoot was dat Jasons borstkas comfortabel was. Het deed niet pijn aan haar nek en was net zo zacht als een kussen. Het was alsof ze haar eigen persoonlijke kussen gevonden had en deze het liefste bij zich wilde houden. Dit kussen stonk ook niet naar zweet, zoals haar kussen in de slaapzaal waarin haar voorganger had gelegen. Ze wilde eigenlijk eens gaan kijken voor een kamer waar ze alleen op kon liggen. Ze had gehoord via een meisje in haar slaapzaal dat dat mogelijk was. Misschien kon ze ook gewoon eens naar de gangen gaan en dan kijken welke kamer vrij was. Ja, dat zou ze doen. Ze sloot haar ogen, een beetje suf van al die emoties en ook omdat het zo lekker lag. Ze schrok op toen ze Jasons borstkas voelde bewegen en merkte dat hij ademhaalde om te praten. Ze hield haar blik dus op hem gericht en luisterde naar zijn woorden. Zijn zusje. Meer uitleg kreeg ze niet. Arague had het eigenlijk ook niet verwacht. Ze kenden elkaar nog maar net en eigenlijk was het gesprek al veel te persoonlijk geworden. Zij had hem verteld dat zij gepest was geweest. Dat was al persoonlijk genoeg naar haar idee. Hij wist alleen nog maar een klein deel van het grootste verhaal. Ze had hem haar flashbacks niet verteld, ze had de soort pesterijen die uit werden gevoerd nog niet gedetailleerd besproken. Ze wist dat als ze hem beter zou leren kennen en hem zou toelaten dat ooit wel zou moeten gebeuren. En misschien zou Jason dan ook een kans zien om zelf meer over zichzelf te vertellen. Nu was het allemaal nog veel te persoonlijk om te vertellen. Ze zouden elkaar echt beter moeten leren kennen. En wat Arague kon afleiden van dit gesprek, zag Jason het wel zitten. Ze keek naar hem, probeerde een antwoord te formuleren in haar hoofd, maar de volgende vraag leidde haar alweer af. Therapie. Wat een vreselijk woord. Alsof ze een of andere psychotische gek was. Oké, zo extreem nu ook weer niet, maar een therapie was een behandeling om van iets af te kicken wat al heel lang aansleepte. Eigenlijk wel waar als je het zo omschreef. Zij moest van die pesterijen afkicken. Of toch van die indrukken die de pesterijen achtergelaten hadden. Zou ze er dan toch ook niet beter op kunnen ingaan?

Terwijl ze zo twijfelde, had ze per ongeluk haar hand stevig om het shirt van Jason geklemd. Zodra ze dit in de gaten kreeg, liet ze het shirt los en keek hem zo schuldbewust mogelijk aan. Ze was bang dat hij alsnog bang zou worden op haar en haar dan in de steek liet. Eigenlijk had ze weer voor gevaar gezorgd. Als Jason nu eens boos op haar werd en de eerste beste persoon vertelde dat zij vroeger gepest was geweest, zouden de pesterijen misschien opnieuw kunnen beginnen. Ze zou er eigenlijk niet vanuit moeten gaan aangezien Jason de hele tijd zo aardig voor haar geweest was. En hij wilde er voor haar zijn. Hij wilde er voor haar zijn. Hij wilde er voor haar zijn! 'Ja,' antwoordde ze stilletjes. 'Dat wil ik wel. Ik weet alleen niet of dit ooit overgaat.' Ze beet op haar onderlip en keek naar haar knieën. 'Ik bedoel.. Ik krijg dagelijks flashbacks over hoe het toen was. Ik weet niet of ik ze dan moet melden aan je. Wat als je er uiteindelijk toch gek van wordt of uiteindelijk toch genoeg van me krijgt?' Ze keek hem twijfelachtig aan. 'Ik wil je niet storen met mijn gedoe,' zei ze uiteindelijk zachtjes. Ze keek verlegen naar haar blote voeten. Deze waren nat van het water omdat ze net haar voeten even in het water had gedaan. Nu lagen ze netjes in het gras omdat ze helemaal opgekruld lag tegen Jason. Ze voelde haar wangen rood worden toen ze besefte in welke positie ze wel niet lag. 'Oeps, sorry,' zei ze dus gauw, waarna ze zich met een hand langs zijn lichaam omhoog duwde. De comfortabele positie werd hiermee onderbroken en Arague kroop verlegen van hem weg. Ze kroop weer naar het water toe en stak haar voeten opnieuw in het water. Ze legde haar handen naast zich en boog zich een beetje naar voren om zichzelf in het water te kunnen zien. Ze vergat Jason heel even toen ze haar eigen spiegelbeeld zag en zag dat er een traan over haar wang liep. Ze voelde de vochtige traan even later ook. Het trok een korte streep over haar wang, gleed naar haar kin en drupte vervolgens in haar schoot. Arague beet hard op haar onderlip om de komende huilbui tegen de houden en was daardoor niet meer gefocust op het in evenwicht blijven om niet in het water te vallen. Ze verloor dus niet veel later haar evenwicht en ze slaakte een kreet toen ze haar handen onder zich weg voelde glijden. Haar rug botste niet erg zacht tegen de kade aan terwijl haar onderlichaam in het water gleed. 'Jas...' De rest van zijn naam kon ze niet meer uitspreken omdat haar hoofd algauw onder water ging. In haar hoofd speelde zich een flashback af waarbij ze in een zwembad aan het zwemmen was en een paar jongens haar lastig kwamen vallen. Ze trokken onder water aan haar benen waardoor ze kopje onderging. Een ander meisje kwam vervolgens half op haar hoofd zitten zodat ze onder water bleef. Arague kneep, verstijfd door angst, haar ogen dicht terwijl haar adem afgesneden werd en er een hoop water in haar keel terechtkwam. Dankzij de flashback had ze het gevoel alsof er echt iets onder water aan haar benen trok. Natuurlijk was dit alleen maar een illusie. Haar armen maaiden eerst om zich heen, maar naarmate ze meer naar beneden dreef, vond ze de kracht niet meer om haar lichaamsbewegingen voort te zetten. Meer water kwam er in haar open mond die een geluidloze schreeuw produceerde. Arague voelde hoe haar lichaam verslapte en het volgende moment verschenen er zwarte vlekken in haar gezichtsveld.

OOC: Dramaaaa

Op de een of andere manier voelde het een beetje vreemd, dat het meisje zo tegen hem aan lag. Ze was zo schuw, zo verschrikkelijk angstig en teruggetrokken; toch lag ze hier heel schattig en lief te wezen, met die grote groene ogen van haar. Jason kon niet zeggen dat hij het erg vond, maar het was vreemd. Niet onaangenaam vreemd. Gewoon.. Ja, je zou het snappen als je op zijn plaats zat. Haar hoofd lag tegen zijn borstkas aan, maar iets zei tegen hem dat ze het soort vogeltje was dat opvloog bij de minste beweging. Daarom bleef hij zo stil mogelijk zitten, enkel ademhalend om wat te vertellen. Om haar te motiveren. Oké, misschien had therapie wat heftig geklonken: Arague klemde haar hand om zijn shirt terwijl ze het woord leek te verwerken. Zo had hij het niet bedoeld! Toen ze hem schuldbewust aankeek lachte hij vrolijk naar haar, zei opnieuw wat. 'Therapie klinkt erger dan het is, Ara!' meldde hij, haar naam nu al afkortend. 'Je weet dat ik geen therapeut ben. Ik wil gewoon zeggen dat ik er elk moment voor je wil zijn. Laten we samen er wat aan doen~' Gelukkig antwoordde ze, zo zacht als ze kon schijnbaar, dat ze het wel wilde. Ze wist alleen niet of het ooit over zou gaan. Jason gaf haar een miniknipoog, enigszins uitdagend. 'Wanna find out?'

Jason was écht de beste therapeut die je kon krijgen, ja hoor. Als je volgens de cliëntgerichte therapie werkte en het allemaal om acceptatie en onvoorwaardelijk er voor iemand zijn ging. Natuurlijk was dat niet de oplossing voor alle problemen, maar het was een begin. En meer kon Jason ook niet doen, dan een zetje geven, het lontje ontsteken en kijken hoe het verder zou gaan. Het enige was dat hij er wel zou zijn om haar hand vast te houden als ze iemand nodig had om op te steunen. Ze deed hem zo verschrikkelijk denken aan Akiko dat hij bijna Arague's gezicht niet kon onthouden, het was bijna alsof hij bij zijn zusje zat en haar ervan overtuigde dat ze echt niet meer naar hun moeder hoefde. Dat het hier goed zou komen. Hij wist niet wat het was, maar zij zou iets zijn dat hij nooit los kon laten. Dat zielige gezichtje, de ogen die alleen maar anhedonie uitstraalden en leeg, blanco waren. Ze wilde niet meer. Hij was zo gelukkig, iedere dag als hij haar zag lachen.
Zijn aandacht ging weer terug naar Arague, die schuldig naar haar knieën keek en zei dat ze hem niet de keel uit wilde hangen. Jason schudde zijn hoofd, grinnikte. 'Daar kunnen we wel wat over afspreken. Jij doet het gewoon; je vertelt het, alles wat je wil zeggen. En ik luister naar je. Mocht ik er problemen mee hebben, dan zeg ik dat tegen jou en dan praten we het uit en vinden we een middenweg.' Dat was zijn oplossing. De beste oplossing. Hij ging niet haar problemen oplossen, dat ging ze zelf doen. Maar soms had je gewoon wat herstructurering en een beetje hulp nodig~

Ze leek eindelijk door te krijgen hoe ze zat en ging rechtop zitten, kroop naar het water. Jason keek even naar haar, maar richtte zijn blik toen naar de overkant van het meer. Zat daar een ooievaar? Of het monster van Loch Ness met veren! Haha, die was wel goe-
Een afgekapte gil liet hem terug kijken, zijn nek maakte een knakkend geluid toen hij sneller dan van zijn bot- en spierweefsel mocht terugkeek naar de plek waar Arague net nog gezeten had. Net voor die plek, in het water, veroorzaakte wild gespartel wijde kringen op het glanzende oppervlak. Het duurde een paar seconden voor dit beeld verwerkt was, een plaatsje had in zijn hoofd. Water en mensen en met je hoofd onder water? Nu-uh. Geen goed einde, uit die berekening kwam alleen maar onheil. Het meisje ging steeds verder onder terwijl zijn brein naar hem schreeuwde dat hij het water in moest en nee, niet als konijn want die konden ook niet zwemmen! Aan zijn magie had hij ook helemaal niets, maar zijn brein probeerde wat opties af te tasten tot zijn lichaam eindelijk naar de commando's zou luisteren. Arague's hoofd was al een paar milliseconden onder toen hij zijn skateboard wat opzij schoof, zijn benen vooruit stak en zichzelf zo het water in liet glijden. Gelukkig was hij aan de sportieve kant; anders had hij welk levend wezen dan ook nooit de kant opgekregen. Die was hier toch nog wel wat hoger, er was geen geleidelijke overgang van gras in water. Jason ging met een diepe teug adem zelf kopje onder, naar het epicentrum van de ringen op het water. En ja, daar was Arague; niet ver weg en nog niet ver onder. Haar lichaam was al wel aan het verslappen en hij wist niet hoe het met haar bewustzijn stond toen hij een arm om haar middel sloeg en probeerde hun bovenlichamen boven het water uit te krijgen. Hij worstelde wat; uit water omhoog komen maakte je altijd zo zwaar, zo lamgeslagen.. Hij kreeg het voor elkaar Arague met haar bovenlichaam half op de kant te krijgen, klom toen zelf terug en hees haar op voor ze teruggleed. Met moeite. Zo sterk was hij nu ook weer niet! Het was dat dit meisje ontzettend licht was. Hij voelde dat zijn ademhaling wat zwaar ging, maar negeerde het toen hij een hand door zijn haren haalde om de druppende lokken uit zijn gezicht te krijgen en legde het meisje toen op haar zij neer, zodat ze eventueel water makkelijk uit kon spuwen. Daarna pakte hij haar pols en voelde of hij nog klopte. Iets warms had hij hier niet en zijn eigen kleding was ook niet droog, dammit! Hij keek licht paniekerig. Zoiets had Akiko nooit uitgehaald!

De flashback had paniek veroorzaakt en dankzij die paniek was te verlamd om nog iets te doen qua lichaamsbewegingen. Haar voeten die haar naar boven zouden moeten duwen, werkten niet meer. Ze verleenden geen dienst meer, hoe erg Arague ook haar best deed. Het was dan ook best logisch dat het meisje verder naar onderen deed. Haar lichaam deed geen moeite meer, dus de zwaarte van haar lichaam nam het over en liet haar verder naar beneden sleuren. En dat was het moment waarop het meisje bijna haar bewustzijn verloor. Natuurlijk verloor ze die niet helemaal. Ze probeerde te ademen, maar als ze dat deed kwam er water in haar mond. Ze probeerde het water uit te spugen, maar dat zorgde er juist voor dat ze geen grip meer had op haar ademhaling. Het meisje voelde dat haar borstkas pijn begon te doen dankzij de ontbrekende zuurstof. De zwarte vlekken werden alsmaar erger, al zeker toen ook nog eens haar adem afgesneden werd. Het had geen zin meer. Lichamelijk niet en geestelijk moest ze eigenlijk ook niet al te veel meer proberen. Er was alleen maar water. Jason was vast weggegaan, had het een te grote moeite gevonden om haar uit het water te komen halen. Misschien was hij toch zoals alle anderen tegen haar waren geweest en was hij nu weg, misschien was dit wel het moment waarop ze zou sterven. Het tegendeel werd echter bewezen toen ze naast zich de stroming sterker voelde worden. Krachtige slagen water sloegen tegen haar. Arague besefte, ondanks haar verslechterde toestand, dat er iemand in het water gekomen was. Iemand kwam haar redden! Het was vast Jason! Ze wilde geholpen worden, ze wilde haar armen uitstrekken zodat de persoon in het water haar kon vinden, maar haar armen verleenden gewoon geen dienst. Haar lichaam voelde te zwaar. Het water had meer grip op haar dan ze zou wensen. Het enige wat ze kon doen was haar hoop vestigen op de jongen die zonet het water ingekomen was om haar te redden. En inderdaad, ze voelde vaag een arm om haar middel. Ze sloot haar ogen omdat het water in haar ogen begon te prikken en voelde dat haar lichaam het langzaam op begon te geven. Het was ontzettend koud en het water leek die koude alleen maar te bevorderen. Misschien was het wel te laat, misschien had niemand meer moeite voor haar moeten doen..

De poging die ze deed om zuurstof binnen te krijgen die ze eenmaal kreeg toen ze boven water kwam was nodig. Ondanks dat er zwarte vlekken voor haar gezichtsveld waren verschenen en ze eigenlijk geen puf meer had om nog voor zichzelf te vechten, probeerde het meisje het toch. Ze voelde dat ze opeens de kade opgetrokken werd en op haar zij gelegd werd. Het water werd dankzij deze houding naar boven gestuwd en het volgende moment braakte het meisje alleen nog maar water uit. De stroom water leek aan te blijven houden, maar gelukkig voor Arague had het ook een einde. Het meisje rolde zichzelf uitgeput op haar rug toen al het water verdwenen was. Ze kuchte nog een beetje en voelde haar pijnlijke borstkas. Ze had het ontzettend koud, maar de zwarte vlekken verdwenen in elk geval. 'Jason,' bracht ze hijgend uit, waarna ze opzij keek. Praten deed pijn, maar ze wilde toch iets tegen hem zeggen. 'Bedankt,' zei ze piepend. Ze rilde omdat ze het zo koud had. Van haar eigen magie zou ze het niet echt warmer krijgen en ze betwijfelde of Jason een magie had die haar kon opwarmen. 'Jason,' begon ze weer zwakjes. 'Heb je een magie die..' Ze moest haar zin onderbreken om nog een paar druppeltjes wat uit te spuwen, '... mij kan verwarmen?' Hoopvol keken de lichtgroene ogen naar Jason. Tranen van angst rolden ondertussen over haar wangen, samen smeltend met het water. 'Ik heb het zo koud,' klaagde het meisje, waarna ze begon te rillen. Ze keek opzij naar Jason en probeerde om haar lichaam dichter tegen hem te drukken zodat ze iets van zijn warmte over kon nemen, maar de jongen leek het ook koud te hebben dankzij het water. Zijn kleren waren zeiknat en waren dus niet echt een oplossing voor haar op te warmen. Dan zou ze maar moeten wachten of Jason op een idee kwam om op te warmen.

Okay. Wat nu? Reanimatie? Ze was niet dood! Toch? Jasons ogen schoten heen en weer, op zoek naar een oplossing, hulp.. Maar er was niemand. Het was dodelijk stil, de wind blies zachtjes. Het water kabbelde zo rustgevend dat niemand aan de andere kant van het meer zou denken dat er iemand dood lag te gaan op de kant recht tegenover hem. Zo ging het wel vaker, niet? Met tragedies. Er was iemand die recht tegenover je die glimlachte; het oppervlak was zo kalm dat je niet zag dat er aan de rand van dat water iemand lag te sterven. Zo was het met Akiko gegaan.
Jason schudde die gedachten van zich af, keek weer naar het meisje, dat zich omgedraaid had en eindelijk meer bloed dan water in haar lichaam leek te hebben. Een hoop water liep weer terug het meer in, een beetje bleef in een plasje liggen. Ze leek te leven.

Verrast keek hij op, toen ze zijn naam uitsprak en hem bedankte. 'Arague!' riep hij uit, duidelijke opluchting was hoorbaar in zijn stem. Ze klonk zo fragiel, maar op een andere manier dan toen ze net tegen hem gepraat had, verteld over fragmenten van haar verleden. Hij kon er nog geen passende collage van maken, maar dat boeide hem nu niet. Het ging om het nu en dit meisje had hem nu nodig. Maar hoe? Hij moest even op zijn lip bijten om zijn spijt in te houden toen ze hem vroeg haar op te warmen, met tranen in haar ogen. Ze had het koud, zo koud, ze rilde, kroop tegen Jason aan. De jongen sloeg een arm om haar heen en probeerde met de andere zichzelf recht te houden. Zijn eigen kledig was ook al een zwembad en er was hier helemaal niets in de buurt. Ze zou al onderkoeld zijn voor hij in de Ziekenzaal was! 'Ik.. ik heb Lichtmagie,' zei Jason, zachtjes. 'Het is niet zo warm als Vuurmagie, maar misschien, als je Luchtmagie ofzo hebt, kan je helpen?' Zijn zusje was een Luchtmagiër geweest; hij wist hoe die aanwezigheid voelde. Hij had het idee dat Arague daar ook sporen van droeg, al kon hij ernaast zitten. 'Als jij de lucht nu een beetje stilhoudt, dat het niet wegwaait, dan kan ik..' Zonder zijn procedures uit te leggen sloot hij zijn ogen en concentreerde zich op het zonlicht dat hun kant opkwam. Hij wilde het vangen in zijn handen, het in een koker die hij had gemaakt vanuit zijn vingers hun richting op lokken. Dit stelde hij zich voor, hoe hij zijn handen uitstak en het licht omsloot, om het in een bundel naar Arague toe te sturen. Licht was echter gemakkelijk weer uiteen te drijven, daarom zou hij haar hulp nodig hebben. Op zijn manier zou het opwarmen alsnog niet snel gaan. Hij kon ook moeilijk het hele grasveld in de fik steken met het zonlicht, plus het opwarmen van gras zou veel te lang duren. Er waren teveel manieren die niet werkten; ze maakten dat zijn hoofd een beetje te overcrowded was. De magie uitoefenen kostte hem meer moeite dan normaal. Toch had hij vrij snel het licht in hun buurt. Zijn arm lag nog steeds om Arague's schouders, in een poging haar toch warm te houden. 'Zodra je opgewarmd bent, moet je echt naar de slaapzaal,' waarschuwde hij. 'Dit gaat niet alles verhelpen!' Al het lacherige van net was weg en zijn gezicht was een en al serieus toen hij haar aankeek. Alsof ze zijn zusje was. Iemand die hij moest beschermen.

Het was koud. Heel haar lichaam rilde. Haar hoofd begon een beetje licht te worden terwijl ze naar allerlei manieren zocht om warm te blijven, om de warmte terug te vinden en deze te leiden naar haar lichaam. Ze had het idee dat ze een onderkoeling nabij was. Ze kon haar kleine teen zelfs niet meer heen en weer bewegen, zo koud had ze het. Dat Jason hierbij nog in paniek leek te raken ook maakte haar bang, maar hij klonk al meer opgelucht toen hij er achterkwam dat ze in elk geval niet lag dood te gaan. Vaag hoorde ze dat ze iets moest doen, maar haar hoofd was al bezig om zich los te maken van de directe omgeving, om naar een plek te gaan waar koude niet bestond. Dan zou ze misschien zelfs voor een tijdje helemaal niks voelen. Ja, flauwvallen zou nu echt zo'n goede oplossing zijn.. Haar hoofd werd nog lichter dan daarnet en Arague's ogen rolden in haar kassen. Plotseling kwam er een warm gevoel in haar al onderkoelde lichaam en Arague werd met een klein schokje uit haar dromerige, haast bewusteloze toestand gewekt. Nee, ze moest sterk zijn deze keer. Ze moest aantonen dat ze het best aankon, dat ze zichzelf kon beschermen tegen dit soort dingen. Het meisje deed haar best om zich te focussen op haar eigen magie, maar dat was nog niet eens zo simpel als ze zich zo slecht voelde. Daarbij had ze ook nog pijn omdat ze in het water ergens tegen gebotst was. Ze voelde pijn in haar schouder en dacht meteen aan een steen onderaan te bodem. Alhoewel... Was ze zo ver naar beneden gezakt? Misschien verbeeldde ze het zich maar, misschien voelde ze nu wel dingen die er helemaal niet waren. Ze zuchtte even en concentreerde zich toen volledig op haar magie, zich proberend niet te laten afleiden door haar eigen gedachten. Het lukte een beetje en Arague voelde hoe de warmte bij hun bleef. Ze oefende haar magie zo uit dat het ook Jason zou verwarmen, want hij had haar immers gered. De arm rond haar schouder voelde fijn aan, haast vertrouwd. Ze hoorde vaag Jasons stem haar bevelen dat ze naar de slaapzaal moest gaan. 'Blijf wel bij me,' kon ze over haar lippen krijgen. Haar lichtgroene ogen keken hem haast smekend aan, maar ze gebruikte haar volle concentratie weer om het licht bij hun te houden.

De uitputting was nabij. Het gebruiken van magie kostte al veel moeite, laat staan als ze dan eerst nog bijna verdronken was. Ze wist dat Jason dit ook niet lang kon volhouden. Ze voelde dat haar lichaam al wat meer opgewarmd werd. Samen met de warmte voelde ze de vermoeidheid toeslaan en vermoeid liet het meisje haar magie varen en zakte ze geheel tegen Jason aan. Haar hoofd rustte tegen zijn borstkas. Ze voelde hoe blosjes zich begonnen te verspreiden over haar wangen. De warmte bleef nog maar heel even en ging daarna weg, maar Arague's lichaam kon het al blijkbaar aan om goed te functioneren, ondanks het gebrek aan de benodigde warmte. De warmte die ze daarnet had gehad bleek voldoende te zijn om het nog even vol te houden, maar ze wist dat Jason gelijk had: ze zou naar de ziekenzaal moeten gaan. Arague's lichtgroene ogen keken een tikkeltje smekend op naar Jason. Ze zou niet kunnen lopen. Ze was nog veel te zwak. 'Kun je me alsjeblieft brengen?' fluisterde ze lichtjes. Ze had de kracht niet meer om zich van hem af te duwen en hem wat meer vrijheid te geven. Het leek wel alsof haar spieren weigerden om dienst te verlenen. Bovendien voelde ze een vertrouwd, veilig gevoel bij Jason, alsof haar niks kon overkomen. De pesterijen werden zelfs een beetje in haar achterhoofd weggedrukt en de angst voor de jongen verdween volledig. Jason had zojuist bewezen dat hij een ware vriend was, dat hij haar niet zou laten zitten als ze in gevaar was. Hij had haar gered en had daarmee bewezen dat hij toch niet zoals de anderen bleek te zijn. Verzwakt probeerde Arague om haar hoofd van Jasons borstkas te tillen, maar het enige wat ze daarmee veroorzaakte waren een hoop trillingen die door haar lichaam gingen vanwege haar protesterende spieren. 'Help,' fluisterde ze zachtjes tegen Jason, afwachtend op wat hij zou gaan doen.

Geniaal meneer. Laat een meisje dat net bijna verdronken is je even helpen met magie. Hij voelde zich zo stom, zo inadequaat. Kon hij haar niet gewoon redden? Maar blijkbaar zat dat niet in de extra's van het spel dat 'leven' heette. Hij kon zichzelf wel vervloeken. Wat had je nu aan alleen Lichtmagie? Arague leek echter haar uiterste best te doen en hij voelde al snel dat de lucht om hen heen op begon te warmen. Godzijdank! Hij wist dat ze het niet lang vol ging houden. Zolang ze het maar genoeg vol zou houden om het terug naar de school te houden! Hij hield een arm om haar heen zodat ze rechtop kon blijven zitten en daar geen extra energie aan kwijt hoefde te zijn. Daarna sloot hij zijn eigen ogen om zich te concentreren op zijn eigen magie. Hij moest er het meeste uithalen van allebei, wat was hij anders voor een man?
Jasons schouders zakten vermoeid naar beneden toen hij merkte dat hij ze de hele tijd aangespannen had gehouden. Arague gaf het op. Hij voelde haar magie zwakker worden en wegsterven, waarna de warmte die hij gecreërd had zich wijder uitspreidde en bijna geen effect meer had. Het meisje dat hem net nog gesmeekt had bij haar te blijven zakte een beetje ineen, hoewel het nu meer slaap dan coma leek. Gelukkig maar. Een voorzichtige glimlach verscheen op Jasons gezicht, waarna hij een pluk nat haar uit Arague's gezicht streek. Hij knikte, met dezelfde glimlach, als antwoord op haar vraag. 'Dat beloof ik. Ik houd je stevig vast,' was zijn belofte. Nooit dat hij haar nu nog wat zou laten overkomen! Hij ging in een houding zitten om haar op te tillen, een beetje op zijn hurken zodat hij zijn rug niet zou overbelasten. Zodra hij stond begon hij naar school te lopen, zo snel als kon met een beschadigd persoon bij je. Zijn ene arm ondersteunde haar benen in de holte van haar knieën en de andere liep achter haar schouderbladen. Haar hoofd schokte een beetje bij iedere stap, maar hij hield haar hoofd tegen zijn borstkas aan zodat het allemaal wel mee zou vallen. Hij wilde haar zo veilig mogelijk krijgen.

Het leek nu wel weer goed te gaan. Was het een idee om haar naar haar slaapzaal te brengen en daar te kijken hoe het verder zou gaan? Dan kon hij altijd nog naar de ziekenzaal. Bovendien zou ze zich vast fijner voelen in een vertrouwde omgeving. Jason knikte zichzelf toe, vastbesloten ineens. Hij had een plan en dat wilde hij zo snel mogelijk uitvoeren. Het ging hier om een persoon! Iemand die hem zo ziekelijk veel aan Akiko deed denken dat hij er nauwelijks tegen kon. Hij had nu al de drang haar te beschermen en ergens maakte hem dat bang. Wat als zij hem daardoor niet meer wilde zien? Dacht dat hij een stalker was? Hij wilde haar niet bang maken. Maar voor nu kon hij zich daar geen zorgen over maken. Mentaal sloeg hij zichzelf in het gezicht waarna hij stug doorliep, de trappen op. Op naar zijn eigen afdeling dan maar, voor hij haar op een bed neerlegde dat niet van haar was. Voorzichtig legde hij haar daar neer, op de bank in het midden van de afdeling voor Light Magicians. Het was nog midden op de dag, dus veel mensen waren er niet. Daarna liep hij naar zijn eigen kamer om een handdoek voor haar te halen en dergelijke. Zichzelf omkleden? Dat kwam zometeen wel.

~Zou jij misschien verder willen gaan op de slaapzaal? :3