Savador voelde ieder spiertje in zijn lijf bevriezen toen een plotselinge stem de stilte verbrak, eentje die hij nooit meer hoopte te horen. Zijn handen grepen krampachtig de zoom van zijn vest beet. Hij durfde zich niet om te draaien. Als een stuk hout zat hij verstijfd in zijn stoel. Saethion stak zijn kop tussen zijn zwarte lokken door om Marcus te groeten met een dreigend gesis. Hij wilde de slang smekend tot rust bedaren, hem terugtrekken. Maar hij kon zich niet bewegen en er kwam geen geluid over zijn lippen. Zijn hart versnelde steeds met één slag meer toen hij Marcus' voetstappen over de vloer hoorde en hoe akelig dichtbij hij kwam. Hij kneep zijn ogen dicht. Marcus kon hem nu makkelijk van achteren aanvallen. Maar in plaats daarvan zag hij de krachtig uitziende handen van zijn oom de armleuningen beetgrijpen en hoorde hij zijn stem vlakbij zijn hoofd. Er ging een hevige rilling door hem heen bij het voelen van zijn adem in zijn nek, maar hij negeerde het straal. Hij hield alleen zijn adem in en zijn blik was roerloos gericht op zijn bureau. Savador haalde opgelucht maar voorzichtig weer adem toen Marcus zich eindelijk weer wat uit zijn buurt verwijderde en om zijn bureau heenliep. Hij durfde hem niet aan te kijken en in eerste instantie ook amper op zijn vraag te antwoorden. Er kwam niets uit zijn keel toen hij toch probeerde te antwoorden. 'Nee,' bracht hij uiteindelijk zacht en hees uit. En hij wilde het liever ook niet weten. Niet van hem, tenminste. Savador besefte nu pas dat hij licht over zijn lichaam trilde en het angstzweet hem was uitgebroken.

Marcus haalde enkel zijn wenkbrauwen even op bij Savadors woorden of woord eigenlijk. Toch gaf het hem een geweldige kick hem zo in doodsangsten te zien. ''Het is onbeleefd mensen niet aan te kijken die tegen je praten Savador'' zei hij nog kalm. Maar zijn ondertoon verried dat hij zich zo akelig goed zou gaan amuseren wat alleen maar niets goeds voor Savador betekende. Marcus boog zich voorover en steunde met zijn ellebogen o het blad van het bureau. Zijn ene arm legde hij neer zodat het meeste gewicht op die onderarm steunde terwijl zijn andere hand Savador bij zijn kin vast greep en hem ruw dwong hem aan te kijken. ''Eigenlijk vind ik dat je er moeite voor moet doen om erachter te komen. Maar je blijft toch familie'' zei hij met een kille grijns. Vooral omdat hij zo het gevoel had dat Savador helemaal niet wou weten wat hij van plan was. Hij liet Savador los en ging weer staan. Hij schoof een van zijn voeten een beetje naar achteren waardoor de grond onder Savadors stoel hem strak tegen zijn bureau trok. ''Laat ik het wat interessanter maken. Ik zal je de kans geven om te proberen me tegen te houden'' grijnsde hij vals. ''Wat ik je al kan vertellen is dat ik mijn zinnen sowieso gezet heb op madeline en Diva. Dat heeft drie redenen. Eèn, ze hebben een goede band met jou, twee ze zijn alletwee bijzonder sterk en drie, ik hou er denk ik gewoon van vrouwen te martelen'' grijnsde hij kil. ''Ik kan ze nu al horen gillen en krijsen. Ik kan me haast zelfs voorstellen hoe ik ze van pijn over de grond laat kronkelen tot ze me zullen smeken om ze af te maken'' zei hij met een vreemd soort psygopatisch geamuseerdheid. ''Verder kan ik je zeggen dat ik via hun macht een veel grotere macht bij de ruïnes zal ontketenen. De rest mag je zelf uitzoeken'' zei hij. Uit zijn broekzak trok hij een zakhorloge aan een ketting die versierd was met slangen en zwart met groene steentjes. Met een knopje bovenop drukte hij hem open en liet de wijzerplaat aan Savador zien. Zelfs de wijzers waren gedetialeerde slangen. ''je krijgt twaalf uur van me'' eindigde hij zijn verhaal alsof het een spelletje was dat ze gingen spelen.

Savador scheurde zijn blik los van zijn bureau en keek voorzichtig naar de gouden ogen van Marcus op. Lang kon hij hem echter niet aankijken, want hij wendde zijn blik na een aantal seconden al weer af. Onbewust deinsde hij wat achteruit in zijn stoel toen Marcus zich over zijn bureau boog. Hij probeerde zijn gezicht van hem af te wenden toen hij hem bij zijn kin pakte, weigerde hem aan te kijken. Maar beangstigd door de risico's die hij liep als hij Marcus kwaad maakte, wierp hij hem zijdelings toch een snelle angstige blik toe. Hij zoog zijn longen weer vol verse lucht toen Marcus hem uiteindelijk weer losliet. Maar de lucht werd er net zo goed weer uitgeperst toen hij plots strak tegen zijn bureau werd geduwd. Hij negeerde de pijn in zijn maag en probeerde zich tevergeefs toch los te rukken. Het haalde niets uit. Het was alsof hij muurvast zat. In plaats van zich te richten op uit de strakke greep te komen, richtte hij zich weer op Marcus. Hij maakte er een spelletje van, dat was overduidelijk. Eenzelfde spelletje waar hij vroeger al altijd ongewild aan moest deelnemen. Voornamelijk als zijn ouders geen aandacht voor hem hadden of wanneer ze alleen waren. Dat was de grootste fout die zijn ouders hadden kunnen maken. Savador sloot wanhopig zijn ogen toen hij de drie redenen hoorde waarom Marcus Diva en Madeline als zijn slachtoffers had uitgekozen. Zijn gezicht verwrong zich tot een ongelukkige grimas toen hij Marcus' plannen hoorde hoe hij ze maar wat graag over de grond zag kruipen, smekend om afgemaakt te worden. 'Laat ze met rust,' bracht hij hees fluisterend uit. Hij durfde Marcus niet aan te kijken terwijl hij het zei. Hij opende zijn ogen weer toen hij hoorde wat Marcus daadwerkelijk van plan was. Een grote macht bij de ruïnes ontketenen? Welke macht? Zolang het Marcus was, kon het niet veel goeds betekenen. Savador wierp een doodse blik op de zakhorloge die Marcus aan hem toonde. Hij beet op het puntje van zijn tong toen hij twaalf uur kreeg om het allemaal uit te zoeken. Dat haalde hij nooit. En hij wist ook niet eens wat er uit te zoeken viel. Ja, de grote macht die ontketend zou worden, maar waar moest hij beginnen? Savador sloeg zwijgend zijn ogen neer en durfde geen blik of woord meer met Marcus te wisselen, terwijl er duizenden brandende vragen door zijn hoofd spookten.

(Misschien leefde ik me bij die vorige post een beetje teveel in. Nu ik het terug las xD)

Marcus keek nog even met minachting op Savador neer. ''Ik zie dat je moeite hebt om te beginnen. Goed, ik zal je èèn hint geven om je op weg te helpen. Madeline beheerst over licht magie, Diva over duistere magie. Open en dicht, geluid en stilte, donker en licht. Die twee elementen hebben er alles mee te maken. Het is geen toeval dat ik iemand van Nova en iemand van Shadra uitkies'' zei hij. Marcus klikte zijn zakhorloge weer dicht en stopte hem terug in zijn zak. Hij liep naar de deur en gooide die open. Met de deurklinken in zijn handen draaide hij zich weer om naar Savador. ''Denk eraan, je hebt maar twaalf uur!'' klonk zijn stem fel door het kantoor. Een valse grijns speelde rond zijn lippen. ''Ik zou dus maar opschieten'' klonk het nu haast als een fluistering. Marcus begon zacht maar kwaadaardig te lachen. Het werd steeds luider zodat zelfs zijn schouders een beetje schudde. Nog steeds lachend knalde hij de deuren van het kantoor dicht en vertrok.

xD

Savador staarde hulpeloos naar zijn schoot als een ongehoorzaam schooljongetje dat op zijn kop kreeg van de leraar, zwijgend luisterend naar de hints die hem werden gegeven. Het waren geen verassende hints. Dat had hij zelf ook nog kunnen bedenken, maar het was alsof zijn brein gewoon niet wilde meewerken wanneer Marcus in zijn gezelschap verkeerde. Hij had alleen niet gedacht dat die feiten er zoveel mee te maken hadden. Hij was blij toe toen Marcus zich omdraaide en de deur opengooide. Waarschijnlijk stond hij gelukkig weer op het punt te vertrekken. Voor voorlopig dan. De felle woorden die hij nog kreeg tegengeworpen toen Marcus zich in de deuropening nog naar hem omdraaide, knalden als zweepslagen door het kantoor. Hij wreef het er nog maar eens extra in. Twaalf uur, hoe kon hij zijn tijd goed benutten? Niet door zich in zijn kantoor opgesloten te houden, dat wist hij zeker. Hij voelde zijn onderlip trillen toen Marcus in een kwaadaardig gelach uitbarstte, dat eerst zacht begon maar langzaam en zeker steeds luider werd. Het deed hem zo erg aan alle negatieve herinneringen denken dat hij er gewoon ter plekke om kon gaan huilen als zijn tijd niet zo drong. Toen de deur dichtknalde en Marcus tot zijn grootste opluchting eindelijk weg was, liet hij zijn ingehouden adem ontsnappen in een lange, trillende zucht. Even bleef hij nog bewegingloos zitten in dezelfde bekrompen houding die hij aan had genomen toen hij strak tegen zijn bureau werd gedrukt. Daarna begon hij zacht en futloos een spreuk te sissen. Een zwarte substantie die nog het meest weghad van kolkende rook, mengde zich tussen zijn middenrif en de rand van het bureau. Met de kracht van duistere magie werd zijn stoel een stuk achteruit geschoven, zodat hij vrijkwam uit de benauwde positie. Het was echter iets te sterk waardoor zijn stoel omviel en hij hard op zijn rug terecht kwam. Zelfs magie gebruiken ging niet geheel zonder fouten door de angst die hem teisterde, dacht Savador met een ongelukkig klein glimlachje.