Op zoek.

Zalas liep zuchtend door de gangen van de Toren. Hij kwam net bij Dorchadas vandaan, maar Deshas was er niet geweest. Typisch, als Zalas hem eens een keer hard nodig had voor persoonlijke problemen was hij er nooit. Die gedachte liet hem inwendig even grinniken. Het maakte ook niet veel uit. Het was niet bepaald iets dringens. Het zou wel kunnen wachten dacht hij met lichte teleurstelling. Zalas luisterde naar zijn eigen voetstappen op de stenen terwijl hij van de Toren naar de gangen van de school liep. Toen Zalas langs het kantoor van Savador kwam hield hij zijn pas even in. Er bestond een kleine kans dat Deshas hier was of Savador wellicht wist waar hij uitspookte. Het was het proberen waard. Maar misschien zat Savador niet te wachten op Zalas die hem kwam storen voor een vrij onnozele vraag. Anderzijds, nooit geschoten was altijd mis. Zalas bleef nog een tijdje twijfelend staan maar liep toen naar de deur van het kantoor. Hij klopte drie keer rustig met zijn knokkels en wachtte daarna op gesmoord antwoord van de andere kant. Tenminste als Savador daar was. Het was natuurlijk ook nog een mogelijkheid dat hij nu les gaf of iets anders aan het doen was wat hij niet in zijn kantoor moest doen. Als dat het geval was, tja dan zou Zalas gewoon pech hebben en weg moeten gaan.

Savador was vanmiddag druk begonnen aan de stapels papieren die hij nog af moest werken, met de juiste instelling om er voor vandaag even hard tegen aan te gaan. Maar dat idee verslapte behoorlijk naarmate de uren verstreken en de stapel kleiner werd. Van het allemaal in één dag af proberen te werken, was hij overgegaan op het lezen van een dik spreukenboek over vuurmagie, geheel in het Raziaans geschreven. Bij een aantal woorden bleef hij steeds langer hangen, aangezien hij de taal niet compleet onder de knie had en zijn concentratie ook steeds meer verminderde. Dan moest Saethion hem helpen het te vertalen. Hij was één van de slangensoorten die oorspronkelijk van Razen kwam. De slang had het puntje van zijn staart gericht op het zoveelste woord wat hij voor zijn meester moest vertalen, toen een driemalig geklop de stilte in het kantoor verbrak. Savador schoof nors het boek wat aan de kant en wierp een onhartelijke blik op de deur, alsof hij door het hout heen recht in de ogen van de persoon die erachter stond kon kijken. 'Binnen,' kondigde hij aan op een toon die vertelde dat de persoon niet echt welkom was en hij er op het moment niet op zat te wachten. Behalve als het iemand was die hij mocht, natuurlijk. Die hadden een groot voordeel in tegenstelling tot de meeste anderen hier op school. Stiekem voortrekkerij, al gaf hij zich daar met zijn koppigheid niet aan toe. Savador ondersteunde zijn kin met een vuist terwijl zijn gouden slangachtige ogen op de deur bleven gericht.

Zalas wou eigenlijk al weglopen toen hij een gesmoord binnen hoorde door de dichte deur heen. Asb'el had Zalas ondertussen terug gevonden, want Zalas had hem liever niet meegehad naar Deshas niet wetend dat hij er niet zo zijn, en nu veroverde de sneeuwwitte slang zijn plekje op Zalas' schouder. Zalas fluisterde een zachte begroeting tegen zijn geschubte vriend. Daarna drukte hij de klink naar beneden en deed de deur open. Niet ver, alleen maar zodat hij er makkelijk door kon. Asb'el was sowieso de eerste nieuwsgierig om de hoek van de deur keek waarna Zalas direct volgde. Hij legde zijn hand even op de kop van de slang. ''Gan má tá tú aisteach'' zei hij zacht tegen de slang wat net zoveel mocht betekenen als: niet zo nieuwsgierig. Asb'el liet zijn kop daarna maar op Zalas' schouder rusten. Maar daar besteedde Zalas al geen aandacht meer aan. Hij keek Savador recht aan terwijl hij de deurkruk nog steeds vast had. ''Sorry als ik stoor...'' begon hij kalm. ''...maar ik zocht naar Deshas, en aangezien ik hem in Dorchadas niet kon vinden dacht ik dat u misschien wist waar hij uithing'' zei hij elk woord zorgvuldig uitkiezend in zijn gedachte. Hoe kon je in Ninurta's naam nou weer beleefd zeggen dat je een man zoekt die hem iets uit moest leggen.

Savador trok lichtelijk een enkele wenkbrauw op toen de deur een stukje openging en een witte slang zijn kop naar binnen stak. Saethion was op die reactie sissend overeind geschoten, zijn halsflappen dreigend opgezet. Zijn zwarte tong flitste haast onzichtbaar in- en uit zijn bek en in zijn turkooisgekleurde ogen lag een furieuze blik. 'Kalm aan,' siste Savador de slang streng toe. Hij wist aan wie de slang toebehoorde, maar het was alleen een natuurlijke reactie voor Saethion om direct al zo aanvallend te reageren. Zoals de meeste andere Raziaanse slangen had hij een vurig temperament, weinig geduld en niet altijd een best humeur. Kenmerken die duidelijk ook bij zijn meester terugkwamen. 'Zalas,' sprak Savador zacht toen de lichtharige jongeman zijn kantoor binnentrad. Eigenlijk kon hij hem niet als leerling aanzien, daarvoor was hij wat te oud al mocht hij er dan niet zo uitzien, en was zijn band met hem iets te goed. Hij bleef Zalas kalm aanstaren toen hij zijn reden gaf voor zijn bezoek. 'Het spijt me, maar ik heb hem niet gezien,' gaf hij zacht antwoord op zijn vraag. 'Ik heb de hele dag hier doorgebracht. Ik weet ook niet waar hij zich nu mocht bevinden.' Savadors bleke hand streelde over Saethions paarsgekleurde kop om hem wat te kalmeren. De slang had zijn blik nog dreigend op Asb'el gefixeerd.

Zalas had de gespannen sfeer tussen de slangen wel degelijk opgemerkt. Hij bracht zijn hoofd dicht naar de kop van Asb'el en fluisterde hem zachtjes iets toe. Asb'el, die zelf zijn tegen reactie op Saethion niet onhoorbaar had gelaten stopte nu met sissen. Zalas maakte de bovenste twee knoopjes van zijn bovenkleding los en Asb'el gleed naar binnen. Hij wikkelde zich daar weer om Zalas' schouders zodat alleen zijn kop nog tevoorschijn kwam uit de stof. Als Zalas op eigen terrein was geweest had hij dat niet gedaan. Maar dit was Savadors kantoor en dus ook een beetje Saetions territorium. Asb'el zou zich maar tot zolang moeten gedragen en gedeisd houden hier. Als Savador in de jongensslaapzaal had gestaan van Shadra, dan was het Saethion geweest die zich een beetje in had moeten houden. Zalas had ondertussen wel geluisterd naar Savadors woorden. Hij zuchtte even diep. ''Alsnog bedankt. Het was ook niet heel erg belangrijk'' zei hij. Maar aan zijn stem was te horen dat het voor hem wel belangrijk was. En Deshas was waarschijnlijk de enige die hem zou begrijpen.

Saethion richtte zich hoog en fier op zodat hij nog maar op een klein stukje van zijn staart balanceerde. Alsof de slang dacht dat het afschrikwekkend had geholpen tegenover Asb'el, die zich half in de kleren van zijn eigenaar verstopte, kalmeerde Saethion zelf ook weer wat. Hij zakte weer wat in en gleed langzaam over Savadors borst om zich net als Asb'el om de schouders van zijn eigenaar te nestelen. Zijn turkooisgekleurde ogen staken fel af tegen Savadors donkere haar en hield Asb'el tussen de lokken door loerend in de gaten. Zijn ratelstaart ging langzaam heen en weer en produceerde een zacht ratelend geluid. 'Laat dat nu eens, Saethion. Ne far,' sprak Savador zijn slang wat strenger toe, half in de gebruikelijke taal en half in het Raziaans. De dreigende reactie was om Asb'el, om te laten zien wie hier de baas was, niet om Zalas zelf. Zalas was in zijn slangenbrein al zo goed als geaccepteerd. Savador hoorde Zalas' woorden en streek even peinzend over zijn kin. 'Als het niet erg belangrijk is kan het wachten, niet?' vroeg hij zacht. 'Al kan ik niet goed begrijpen waarom Deshas niet in zijn kamer is te vinden. Heb je ook in de verborgen kamer achter de boekenkast gekeken?' Savador streelde Saethion over zijn kop zonder zijn blik van Zalas af te scheuren.

Asb'els zeegroene ogen keken Saethion dreigend aan. Hij deed niks maar zijn ogen leken te zeggen dat Saethion niet te ver moest gaan. Asb'el was niet echt een slang die over zich heen liet lopen. Als het niet voor Zalas was geweest had Asb'el allang Saethion laten zien dat je niet met hem moest spotten. Zalas had zijn gezicht even afgewend toen hij Savadors zachte vraag hoorde. Hij zuchtte zacht en knikte. ''Tja, ik vrees het'' mompelde hij. Maar bij zijn tweede vraag keek Zalas Savador weer aan. ''Daar kom ik niet'' zei hij. Hij wist dat die kamer bestond maar Zalas was er nog nooit geweest. ''Die geheime kamer is Deshas' Machnaimh kamer. Dat is het enige stukje ruimte met magische vibraties waar hij de meeste resultaten met zijn spreuken krijgt. Iedere magiër heeft verschillende magische vibraties in de lucht rondom hem of haar. Het is net als een vingerafdruk. Als ik ongenodigd in zijn magische kamer ga zoeken dan zal hij niet zuiver genoeg meer zijn voor Deshas om zijn spreuken uit te spreken'' zei Zalas kalm. Deshas had hem nooit in die kamer uitgenodigd. Hij mocht er niet komen.

Savador bleef Zalas onbewegelijk aanstaren terwijl zijn vingertoppen langzaam over Saethions donkerpaarse schubben gingen. Hij luisterde aandachtig naar zijn woorden en leunde toen hij uitgesproken was wat achterover in zijn stoel. 'Desnoods klop je enkel op de deur, mocht hij daar aanwezig zijn. Anders weet ik het ook niet. Wellicht hangt hij rond in de kamer van Heer Aidan of maakt hij korte metten met dat Ferost geval. Een laatste optie zou nog bij Felicia zijn, maar als hij tijd met haar doorbrengt lijkt het me beter als je hem niet stoort,' haalde hij de laatste mogelijkheden nog boven tafel. Het gevoel dat Deshas hem meer dan graag mocht werd versterkt bij het idee dat hij wel toegang kreeg tot de verborgen kamer. Savadors blik werd wat priemend toen hij recht in Zalas' ogen blikte. Hij vroeg zich in stilte af waarvoor hij Deshas dan nodig had, en waarom zo nodig op dit moment als het volgens hem niet echt iets belangrijks was.

Zalas dacht na over Savadors woorden. ''Heer Aiden lijkt me onwaarschijnlijk. Die is zelf al tijden verdwenen. Als hij aan het vechten is met die vlooienbaal...ik bedoel Heer Ferost, dan is hij wel heel ver van huis. Ferost zit in zijn eigen Rijk op het moment heb ik begrepen. Als Deshas bij Felicia is was ik ook niet van plan hem te storen'' sprak hij zijn gedachte hardop uit. Ook Zalas wist dat Felicia zwanger was. Daarbij wou hij liever niet binnen stormen als Deshas bij Felicia was. Wie weet wat ze dan samen aan het doen waren. Zalas merkte vanuit zijn ooghoeken de priemende blik van Savador op. Hij keek hem even recht aan. ''Ik denk niet dat u mijn probleem zult begrijpen. U bent sterfelijk om het maar grofweg te zeggen'' zei hij tegen hem. ''De vraag was uit uw ogen af te lezen'' lichtte hij hem daarna toe.

Savador zweeg in doodse stilte op Zalas' tegenargumenten op zijn woorden. Hij was niet over iedereen op de hoogte hoe het met hem of haar stond of waar ze zich mochten bevinden. Voornamelijk omdat hij zich meer op zichzelf en op de stapels werk richtte. Het zou hem eerlijk gezegd ook weinig kunnen schelen. Hij had het zelf al druk zat. 'Wellicht zit er dan niets anders op dan geduldig wachten tot Deshas weer opduikt, niet?' Hij vouwde zijn handen ineen onder zijn kin en steunde er met zijn hoofd op. Hij bleef Zalas in stilte aankijken toen hij wat kleine details losliet over waarom hij Deshas nodig had. 'Zover ik weet zijn jij en Deshas ook gewoon sterfelijk. Alleen leven jullie abnormaal langer dan normaal,' sprak Savador zacht, de woorden overdenkend die Deshas hem daar laatst nog over verteld had.

Zalas schudde kalm zijn hoofd. ''Als u dat denkt moet ik u jammer genoeg teleurstellen. Maar, ik kan niet langer sterven. Ja, er is èèn manier. Maar behalve ik weet niemand die. En Deshas....iemand wiens lichaam zichzelf heelt kun je ook niet sterfelijk meer noemen wel dan? Hij zal eerst tien duizenden jaren oud moeten woorden voor hij kan sterven'' zei Zalas. Hij zweeg daarna even terwijl hij zijn blik naar buiten richtte. ''Weet u wat het vervelendste is aan niet kunnen sterven? Je voelt wel alle pijn van de levenden'' verzuchtte hij zacht. Hij keek Savador weer aan. ''Ik weet dat ik er zelf voor heb gekozen om onsterfelijk te zijn, maar het is moeilijk als me daardoor dingen ontnomen worden. Ik denk dat ik wat ben gaan voelen voor een meisje hier. Maar mijn eerste probleem is al dat ze sterfelijk is. Daarom zocht ik Deshas. Hij heeft vaker in zo'n relatie verstrengeld gezeten'' vertelde hij.

'Zolang er een manier is waarop je kunt sterven, ben je sterfelijk,' zei Savador simpel. 'En hoelang je ook mag leven tot je sterft, de gemiddelde leeftijd of tot tienduizenden jaren oud, de dood komt nu eenmaal. Dat noem ik ook sterfelijk. De lengte van iemands leven doet er niet toe.' Hij streek met een bleke hand over Saethions kop toen de slang uiteindelijk wat gekalmeerd was. 'Dat geloof ik graag,' zei hij zacht op Zalas' woorden. Het leek hem een zwaar leven een lange tijd de dood automatisch te vermijden en daarbij de pijn en de wanhoop van anderen te zien. 'Ik kan je niet helpen in dat geval. Het lijkt me beter als je iemand vind met een soortgelijke levensduur als die van jou. Eén van de Legendarische Magicans, bijvoorbeeld. Daar heb je een veel langere tijd plezier aan dan aan een sterveling,' gaf Savador zijn mening zacht.

Zalas keek Savador even sceptisch aan om zijn simpele woorden. Hij creeërde uit witte rook een lange speer. Hij liet het ding zweven en pinde zichzelf daarna vast in het hout van de deur. De pijn deed hem even naar adem happen. Asb'el schrok van zijn actie en siste fel van Zalas. De zilverwitte speer was dwars door Zalas heen gestoken. Er glinsterde zuiver rood bloed op. Zalas haalde trillend adem en slikte even terwijl hij naar voren liep. De speer ging geheel door zijn lijf heen. Toen hij eindelijk los kwam was de hele speer bedekt met rood bloed en zat er een groot gapend gat in zijn buik. Zalas trok de gerafelde stukken van zijn kleding opzij en toonde de grote wond waar het bloed maar uit bleef lopen. Daarna lichtte zijn, toch al witte, huid op zodat het de kleur van verse poedersneeuw had. De vlees en de spieren groeide weer naar elkaar toe, gevolgd door de melkwitte huid. Er bleef geen enkel litteken achter. Alleen het bloed dat nog niet eens de kans had gehad om op te drogen liet zien dat Zalas gewond was geweest. Zalas trok zijn kleding weer naar beneden. Hij liet de speer buigen tot een golf figuur waarna het in duizenden flintertjes uit elkaar sprong en verdwenen. ''Ik kan alleen sterven door te stoppen met het stelen van andermans levensenergie, maar mijn lichaam heeft er zoveel van opgenomen dat het minstens nog eens drie eeuwen duurt voordat die voorraad op is'' vertelde hij. Maar Zalas was nog lang niet klaar voor de dood. Als het aan hem lag zou die er ook nooit komen bij hem. Zalas overdacht Savadors verdere woorden. De Legendarische magicans. Dat was nog zo'n goeie. Hij moest ten eerste helemaal niks van Clera hebben. Achterlijke griet. Verder was Celebrian al zo'n beetje met Aidan en viel Airmid op Ferost. Nee, dat was geen optie. ''En dan is er nog een probleem, ze is niet Shadraans'' vervolgde Zalas zacht.

Savador keek zwijgend toe hoe Zalas een speer uit witte rook creëerde. Zijn adem stokte even in zijn keel en zijn ogen verwijdden zich toen hij er zichzelf mee doorboorde. Het langwerpige voorwerp stak dwars door zijn buikholte heen. Maar de kalme uitdrukking keerde langzaam maar zeker weer terug toen de wond als vanzelf weer genas. 'Je kunt jezelf zo vaak doorboren als je wilt. Het zal me niet op andere gedachten brengen. Zolang er een manier is waarop jij kunt sterven, ben je sterfelijk,' herhaalde hij zijn standpunt weer, ergens was hij er geheel zeker van dat Zalas die kleine demonstratie alleen had gegeven om een omkeer in zijn gedachte te maken. 'Het enige nadeel wat je daaraan zult hebben is, als je leven zo'n erge bron van wanhoop en haat wordt en je naar de dood snakt, je geen enkele uitweg hebt. En nog voor drie eeuwen lang door zal moeten gaan, hoe erg je ook naar een einde streeft,' zei Savador op Zalas' woorden dat hij waarschijnlijk nog enkele drie eeuwen moest doorleven. Zijn mondhoeken krulden om tot een kleine glimlach toen hij daarna te horen kreeg dat ze niet Shadraans was. 'Wat maakt het uit van welke planeet ze afkomstig is? Madeline is ook een halve Novaan, toen dat feit nog niet bekend was zelfs nog een rasechte Novaan in mijn opzicht, en daar gaat mijn hart ook driemaal sneller voor kloppen. Normaal zou ik ze niet kunnen uitstaan, maar Madeline was.. Madeline is gewoon..' Aan zijn gerechte schouders die wat naar beneden zakten was te zien dat hij in een zachte zucht uitademde. Hij sloot zijn ogen even om zich te vermannen. Toen hij ze weer openden keken ze Zalas recht aan. 'Ga naar haar toe. Zeg wat je over haar denkt. Het is nu of nooit, Zalas. Hoe vaak zal het nog voorkomen dat je nog liefde zult voelen, nu je nog in je 'jongere' jaren bent? Wellicht is dit een kans uit duizenden. Het heeft mij ook vijftig jaar gekost voor ik eindelijk.. maar dat doet er niet toe.' Savador sloeg zijn ogen even neer. 'Het is nu of nooit,' herhaalde hij zacht.

Zalas keek Savador even vanonder zijn witte lokken aan. Zijn blik was duister. ''Oh geloof me als ik zeg dat ik nooit naar de dood zal snakken'' zei hij zacht. Het enige waar Zalas angst voor voelde, het enige wat hij zodanig buiten wilde sluiten, was de dood. Het was zijn enige angst. Zijn zwakte. Het was een obsessie voor hem geworden een manier te vinden om dat onvermijdelijke feit te slim af te zijn. Hij was al eeuwen bezig en had het antwoord eindelijk een eeuw geleden gevonden. Nu was hij het aan het perfectioneren. Nee, hij zou nooit toegeven aan de dood. Nooit zal de dood zijn kille handen zich om Zalas sluiten. Hij zou blijven leven, voor eeuwig als het moest. Zalas keek weer op toen hij Savador weer hoorde bij praten. ''Voor u maakt dat niet veel uit misschien. Maar dingen waren anders in mijn tijd. Zo'n twintig jaar voor de vervolging op de magiërs werd ik geboren. In mijn familie bezat al jaren iedereen enkel duistere magie. Toen de tijd was het oneervol om een relatie aan te gaan met iemand die niet van hetzelfde volk afkomstig was of helemaal geen magie bezat. Dat kon gewoon niet door de beugel toen. Ook ik werd daarmee opgevoed. Het Shadraanse bloed moest zuiver blijven in de ogen van mijn familie. Ik mocht geen enkele relatie aan gaan met iemand van een ander volk die meer dan vriendschappelijk in hield. Het is moeilijk zoiets in een keer los te laten. Dat voelt als verraad aan mijn familie eer'' zei hij. Aan alles, aan zijn blik, zijn houding, zijn stem, was te horen dat Zalas in tweestrijd verkeerde om dit feit.

Savador staarde zwijgend terug toen hij de duistere blik bij Zalas opmerkte. 'Ik geloof je niet,' zei hij zacht terug. 'Geloof je echt dat je het nog drie eeuwen vol kan houden, dag in dag uit dingen beleven die je al zo vaak hebt doorgemaakt? Er valt weinig nieuws te ontdekken als je alles van de wereld al kent, snapt en weet. Denk je niet dat je er uiteindelijk moe van zal worden? Ieder boek moet op een dag immers worden gesloten.' Hij wist niet dat de dood Zalas' grootste angst was. Als hij dat had geweten had hij er misschien wel anders over gedacht. Hij staarde naar een willekeurig punt op de vloer toen Zalas het volgende moment over zijn familie eer vertelde. 'Dat is begrijpelijk. Maar als je echt iets voor iemand voelt.. gaat familie eer dan voor een mogelijke kans uit één van duizenden?' Savadors gouden ogen gleden weer omhoog en zochten Zalas' ogen op bij die vraag.

Zalas wende koppig zijn blik af. ''Er zullen altijd wel nieuwe dingen te ontdekken zijn, misschien hier, misschien buiten Kovomaka. Er zullen altijd nieuwe dingen te leren zijn want alles veranderd voortdurend. Ik twijfel er niet aan om mijn boek te sluiten. De dood zal haar ijskoude zin niet op mij uitoefenen'' zei hij, zijn laatste zin wat zachter en obsessief. Hij sloot zijn ogen om zich weer te kalmeren. Hij opende ze weer toen hij Savadors vraag hoorde. Hij waagde het Savador even tersluiks aan te kijken. Vroeger zou hij niet geaarzeld hebben en direct een felle 'nee' gezegd hebben. Daarom verbaasde het hem dat hij dat simpele woordje nu niet over zijn lippen kreeg. ''Ik weet het niet'' zei hij uiteindelijk zacht terwijl hij naar de grond keek. ''Ik ken minstens 20 verschillende gevechtstechnieken met wel 27 verschillende wapens. Ik kan mensen het leven benemen door alleen maar m'n haar los te maken. Ik heb ongeveer 35 jaar gedient als Eerste Wacht en generaal onder een koning die het idiote idee had dat magiërs machtiger waren dan hem en daarvoor opgehangen moesten worden en diens vader. Ik heb oorlogen, veldslagen en zelfs domme opstandjes de kop in moeten drukken maar dit....'' zei hij en liet met een diepe zucht zijn hoofd vallen. ''...deze keuze maken kan ik niet. Het is me te verwarrend'' zei hij.

'Nieuwe dingen gaan vervelen, Zalas. Vooral als je letterlijk alle tijd van de wereld hebt. Zoals ik eerder al heb gezegd zul je het voor je het zelf door hebt allemaal alweer snappen en weten. Andere mensen zullen er plezier aan hebben, maar jij hebt het al zo vaak ervaard dat het gewoon een oude stoffige boel is geworden. Je leven wordt als een oude, uitgepluisde draad op de bodem van je portefeuille. Met andere woorden waardeloos. Dag na dag zal het steeds meer wat van zijn waarde verliezen. Als een stuk fruit dat je in je mond steekt, nieuw en fris, maar wat tegen het einde van de dag zijn smaak verliest en veranderd in een platte fijngekauwde klodder. En de dood neemt ieders leven op een dag. Ik geloof niet dat jij dat standvaste feit eeuwen kan blijven ontwijken. Je tijd zal toch ooit eens moeten komen,' reageerde Savador kalm op Zalas' koppige woorden. Hij luisterde zwijgend naar wat hij daarna over zijn geschiedenis vertelde, niet echt onder de indruk. Hij kende al teveel mensen die al eeuwenlang leefden en zulke dingen hadden meegemaakt, dat het hem gewoon koud liet. 'Laat de tijd de beslissing voor je nemen. Maar neem geen honderd jaar, dat meisje zal niet zolang hebben. Wellicht komt ze zelf wel naar je toe, op dat moment zul je je besluit wie weet met zekerheid kunnen nemen. Neem niet alles met een korreltje zout, dat pakt nog eens verkeerd uit.' Savador sloeg kalm zijn armen over elkaar heen en leunde met een kleine bemoedigende glimlach op zijn bleke gelaat achterover in zijn stoel.

Zalas staarde strak naar de grond bij Savadors woorden. Noemde hij zijn leven nou een geraffeld stuk stof en een uitgekotst stuk fruit? Hij bleef zwijgen. Savador zou het niet snappen. Zijn motieven, zijn angsten. Hij heeft geaccepteerd dat hij op een dag gewoon weg is. Oud en verschromeld en ergens onder een groene vlakte ligt waar misschien wel een kersenboom naast groeit en zijn schaduw over zijn laatste rustplaats werpt. Hij heeft er vrede mee. Maar Zalas is als de dood voor de dood zelf. Hij heeft er zoveel mee te maken gehad. De doorkliefde lijven. Koppen die van lichamen waren gescheiden. De gore stank van een rottend lijk waar je de etter en pus nog uit de wonden kon zien komen en het bloed dat zich als een harde korstige laag op je huid had genesteld die stijf en koud was. Die beelden die hij zo voor zijn geestenoog kon halen keerde Zalas' maag even om. Hij kon er geen vrede bij hebben om er ooit net zo uit te zien. Het was een tè weerzinwekkende gedachte. Hij vertikte het om zo te eindigen. Oud en verschrompeld of verminkt door de strijd. Hij weigerde daaraan te geloven. Maar Savador overtuigen zou hem nooit lukken. Zalas haalde een hand door zijn zilverwitte lokken en streek ze daarmee naar achteren. Niet dat het veel nut had, ze vielen al snel allemaal weer terug naar voren. Hij liet zijn schouders hangen. ''Volgensmij vind Ephony mij alleen maar een doodenge freak. Maar het is die verlegen glimlach van haar die ik maar niet uit m'n hoofd krijg'' zei hij zachtjes. Zalas had amper zelf door dat hij haar naam had laten vallen.

Savador bleef Zalas in stilte aanstaren en vroeg zich af wat er in zijn hoofd omging nu hij zo stil was. Misschien besefte hij door zijn woorden dat de dood ontwijken en een haast onsterfelijk leven leiden een nutteloos doel was. Maar misschien ging er nu iets geheel anders in zijn hoofd om. Hij fronste zijn wenkbrauwen even toen Zalas uiteindelijk weer begon te spreken, maar zweeg eerst een langere tijd voor hij zelf reageerde. 'Ephony?' herhaalde hij de naam zacht. Er gleed een kleine glimlach over zijn bleke gelaat. 'Geloof me, ze vond me eerst ook doodeng. Allicht, ik heb geprobeerd haar leven te ontnemen. Maar nu maakt ze grapjes met me alsof ik haar beste vriend ben.' Savador sloot zijn ogen even en keek Zalas daarna weer glimlachend aan. 'Het lijkt me geen meisje om zomaar te laten gaan. Het is een goed kind. Daarbij heeft ze een aantrekkelijk lichaam.' Hij realiseerde zich later pas dat hij dat laatste er bij gezegd had. 'Eh.. niet dat ik het gezien heb. Maar.. tenminste - niet helemaal,' verbeterde hij zichzelf snel. Het was niet geweest omdat hij het zelf bewust had gewild. Hij had eerder haar kleding kapot gescheurd en haar daarna in haar ondergoed rond laten lopen zodat hij beter bij haar wonden kon. 'Maak haar de jouwe nu het nog kan,' voegde Savador er vervolgens op een doodserieuze toon aan toe. 'Denk er niet over na. Doe het gewoon. Later kun je zien of het naar wens is als ze eenmaal aan je zijde staat. Anders lijd je later wellicht een groot verlies.' Zijn woorden werden steeds zachter naarmate hij verdersprak. Voornamelijk omdat Savador aan zijn eigen fout dacht om Madeline voorgoed aan iemand anders te verliezen. Zo voelde het in ieder geval wel aan.

Pas toen Savador Ephony's naam herhaalde keek Zalas op. Hij had haar naam toch niet gezegd? Of wel? Zalas voelde zich wat ongemakkelijk toen hij Savadors woorden over Ephony hoorde. Hij voelde zijn bleke wangen langzaamaan rood kleure. Waarom had hij haar naam ooit laten vallen? Maar Zalas keek met een ruk op toen Savador zei dat Ephony een aantrekkelijk lichaam had. ''Hoe weet u.....laat maar, ik wil het denk ik niet eens weten'' zei hij half verward, half glimlachend. Maar die halve glimlach evrdween weer bij Savadors serieuze woorden. ''Maar wat nou als ze mij niet als iemand met haar in een relatie ziet? Ik heb me nog nooit zo ongemakkelijk en toch tegelijkertijd zo op m'n gemak bij iemand gevoeld'' zei hij onzeker.

(Ben ff eten)

Savador grinnikte zacht bij het zien van Zalas' bleke wangen die verkleurden. Het leek hem zeldzaam hem zo te zien. Hij onderdrukte een zachte lach op zijn woorden. 'Je wilt het ook niet weten. Al kan ik je wel met zekerheid zeggen dat het niet op een liefde-bedrijvende manier bedoeld was,' legde hij met een kalme glimlach uit. Zijn gezichtsuitdrukking werd weer serieus terwijl hij luisterde naar Zalas' onzekere woorden. 'Dan is dat helaas jammer,' verzuchtte hij zacht als antwoord. 'Het is dan Ephony's keuze. Maar als ik jou was zou ik me daar niet zomaar bij neerleggen en doorgaan tot het bittere eind. Net zo lang tot ze wel iets in je gaat zien. Voor een grote liefde heb je dat toch wel over?' Savador staarde peinzend naar zijn handen alsof hij zelf niet eens zeker was over zijn eigen woorden.

(Smakelijk)

Gek genoeg voelde Zalas zich opgelucht toen Savador hem zei dat hij dat feit over Ephony's lichaam niet te weten was gekomen op een liefde bedrijvende manier. ''Ik denk het'' zei hij zacht op Savadors vraag. Daarna glimlachte even en keek Savador aan. ''Nooit gedacht nog eens relatie advies aan u te vragen. Maar bedankt'' zei hij. Zalas draaide zich om en legde zijn hand op de deurklink toen hem iets te binnen schoot. ''Ik wil nog iets kwijt wat betreft Marcus'' begon hij zacht. ''Ik denk dat hij iets van plan is bij de ruïnes, en dat hij Miss Madeline en Diva daarvoor wilt gebruiken. Ik zoek nog verder maar ik zou de ruïnes goed in de gaten houden als ik u was. Iets zegt me dat hij alleen daar zijn idiote plan kan uitvoeren, wat dat ook mag zijn'' zei hij zacht. Hij keek over zijn schouder naar Savador, knikte als groet naar zowel hem als Saethion en liep toen het kantoor uit. Zodra hij de deuren achter zich gesloten had sprong Asb'el zowat uit zijn kleding en siste nijdig naar hem. ''Ja, ik weet het, je vond het niet leuk om voor Saethion te moeten schikken. Maar het is niet het einde van de wereld. Kom op, we halen voor jou een dikke, vette muis en voor mij zo'n geglazuurde appel waar je je tanden lekker op kunt breken als je niet uitkijkt'' zei hij breed grijnzend tegen de slang. Die leek daarmee tevreden te zijn gestemt en rustte kalm op Zalas' schouders terwijl die met stevige passen weg liep.

Hij werd uit zijn eigen overpeinzingen gehaald toen Zalas' zachte woorden tot hem doordrongen. 'Ik denk het ook,' reageerde Savador met een kleine glimlach. Zijn glimlach werd wat breder bij het horen van zijn verdere woorden. 'En nooit gedacht dat je met dat probleem naar mij zou komen. Geen dank.' Hij keek met een blijvende zwakke glimlach toe hoe Zalas zich omdraaide en aanstalten maakte om zijn kantoor te verlaten. Hij hoorde Saethion, die nog achter zijn haar verborgen zat, op een vragende manier sissen toen hij merkte dat Asb'el, waar hij eerder nog een confrontatie mee had gehad, op het punt stond te vertrekken. Savadors glimlach verdween direct van zijn gezicht toen Zalas plotseling nog over Marcus begon. Zijn handen sloten zich in de over elkaar geslagen houding krampachtig om zijn armen en zijn hart begon automatisch een aantal slagen sneller te kloppen. 'Ga verder,' zei hij toch met lichte drang in zijn stem. Zijn gouden ogen verwijdden zich onopmerkbaar toen hij Zalas hoorde spreken. Hij voelde de spanning door zijn lijf gieren, en het was alles behalve een geruststellend gevoel. Wat was Marcus van plan met de enige twee liefdes van zijn leven? Savador merkte niet dat Zalas nog kort naar hem knikte als groet en daarna zijn kantoor verliet, al staarde hij hem wel recht aan. Toen hij definitief zijn kantoor uit was, schoot hij overeind en bonkte met zijn onderlichaam tegen de rand van zijn bureau. Zijn verwijdde ogen staarden wezenloos naar de gesloten deur en zijn tot vuisten gebalde handen trilden van ongerustheid. Wat Marcus ook van plan was, hij zou het niet door laten gaan. Het kon niets meer dan slechte bedoelingen inhouden. Hij zou Diva en Madeline geen pijn laten bezorgen. Hij dacht koortsachtig na. Hij voelde de erge drang naar de ruïnes te gaan, maar aan de andere kant kon hij het niet. De doodsangst was hem teveel. Langzaam zeeg Savador weer neer op zijn bureaustoel. 'Wat moet ik doen, Saethion?' vroeg hij fluisterend.

''Slim joch. Erg slim joch. Als dat door jouw lessen komt ben je misschien toch nog niet zo'n beroerde leraar als ik dacht. Maar ja, Zalas is ook niet echt meer een 'joch' niet dan?''
De stem die dit zei klonk zacht en ergens intimiderend. Maar tegelijkertijd ook ijzingwekkend kalm. Marcus stond helemaal achterin het kantoor. Hij leunde tegen de vensterbank van het raam daar. Zijn hoofd keek naar beneden maar zijn duistere blik en gouden ogen glinsterde haast. Zijn ene enkel lag over de andere heen in zijn steunende positie wat Marcus een nonchalante houding gaf. ''Maar het gaat me nu even niet om hem'' vervolgde Marcus terwijl hij zich afzette van de vensterbank en Savador van achteren naderde. Hij greep beide armleuningen beet met zijn handen en boog zich aan de andere kant van Savador waar Saethion zijn kop niet had. ''Nu gaat het me even om jou'' zei hij zacht met een kleine valse glimlach. Hij liet de stoel weer los en liep om het bureau heen. ''Hoe zit het met jou. Ben jij er al achter wat mijn plan is?'' vroeg hij kalm terwijl hij met zijn handen in zijn broekzakken neerkeek op Savador. In zijn gouden ogen flikkerde even de moordlust.

PROFILE MAGICIAN

» Op zoek
» Op zoek.
» Op zoek naar Celedë
» Op zoek naar Selavin
» Op zoek naar Savador.

Op zoek.

Op zoek.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen