Viktor was met stevige passen naar de kassen gelopen. Al zijn spieren stonden gespannen. Aan zijn uitdrukking en houding alleen al was goed te zien dat hij veel woede binnen hield. Inmiddels was hij een soort tijdbom geworden. En hij stond op het punt van ontploffen. Hij vertraagde zijn pas toen hij door de kassen liep. Zijn groene slangachtige ogen keken zoekend om zich heen. Maar goed dat Phoenix hem in zijn vrije uren altijd verveelde met verhalen over planten. Dat kwam Viktor nu mooi van pas. Bij een rij giftige planten bleef hij staan. Als hij het sap van een aantal van deze bloemen en planten goed kon mixen dan zou hij een soort zuur creëeren dat door alles heen bijt. Zo kon hij die vervloekte metalen corrigerende polsband verwijderen. Als dat ding hem geen schokken meer kon geven kon Viktor zich richten op wraak. Hij was zo diep in gedachten dat hij niet eens de kasdeur open en dicht hoorde gaan.