Savador staarde zwijgend terug toen hij de duistere blik bij Zalas opmerkte. 'Ik geloof je niet,' zei hij zacht terug. 'Geloof je echt dat je het nog drie eeuwen vol kan houden, dag in dag uit dingen beleven die je al zo vaak hebt doorgemaakt? Er valt weinig nieuws te ontdekken als je alles van de wereld al kent, snapt en weet. Denk je niet dat je er uiteindelijk moe van zal worden? Ieder boek moet op een dag immers worden gesloten.' Hij wist niet dat de dood Zalas' grootste angst was. Als hij dat had geweten had hij er misschien wel anders over gedacht. Hij staarde naar een willekeurig punt op de vloer toen Zalas het volgende moment over zijn familie eer vertelde. 'Dat is begrijpelijk. Maar als je echt iets voor iemand voelt.. gaat familie eer dan voor een mogelijke kans uit één van duizenden?' Savadors gouden ogen gleden weer omhoog en zochten Zalas' ogen op bij die vraag.

Zalas wende koppig zijn blik af. ''Er zullen altijd wel nieuwe dingen te ontdekken zijn, misschien hier, misschien buiten Kovomaka. Er zullen altijd nieuwe dingen te leren zijn want alles veranderd voortdurend. Ik twijfel er niet aan om mijn boek te sluiten. De dood zal haar ijskoude zin niet op mij uitoefenen'' zei hij, zijn laatste zin wat zachter en obsessief. Hij sloot zijn ogen om zich weer te kalmeren. Hij opende ze weer toen hij Savadors vraag hoorde. Hij waagde het Savador even tersluiks aan te kijken. Vroeger zou hij niet geaarzeld hebben en direct een felle 'nee' gezegd hebben. Daarom verbaasde het hem dat hij dat simpele woordje nu niet over zijn lippen kreeg. ''Ik weet het niet'' zei hij uiteindelijk zacht terwijl hij naar de grond keek. ''Ik ken minstens 20 verschillende gevechtstechnieken met wel 27 verschillende wapens. Ik kan mensen het leven benemen door alleen maar m'n haar los te maken. Ik heb ongeveer 35 jaar gedient als Eerste Wacht en generaal onder een koning die het idiote idee had dat magiërs machtiger waren dan hem en daarvoor opgehangen moesten worden en diens vader. Ik heb oorlogen, veldslagen en zelfs domme opstandjes de kop in moeten drukken maar dit....'' zei hij en liet met een diepe zucht zijn hoofd vallen. ''...deze keuze maken kan ik niet. Het is me te verwarrend'' zei hij.

'Nieuwe dingen gaan vervelen, Zalas. Vooral als je letterlijk alle tijd van de wereld hebt. Zoals ik eerder al heb gezegd zul je het voor je het zelf door hebt allemaal alweer snappen en weten. Andere mensen zullen er plezier aan hebben, maar jij hebt het al zo vaak ervaard dat het gewoon een oude stoffige boel is geworden. Je leven wordt als een oude, uitgepluisde draad op de bodem van je portefeuille. Met andere woorden waardeloos. Dag na dag zal het steeds meer wat van zijn waarde verliezen. Als een stuk fruit dat je in je mond steekt, nieuw en fris, maar wat tegen het einde van de dag zijn smaak verliest en veranderd in een platte fijngekauwde klodder. En de dood neemt ieders leven op een dag. Ik geloof niet dat jij dat standvaste feit eeuwen kan blijven ontwijken. Je tijd zal toch ooit eens moeten komen,' reageerde Savador kalm op Zalas' koppige woorden. Hij luisterde zwijgend naar wat hij daarna over zijn geschiedenis vertelde, niet echt onder de indruk. Hij kende al teveel mensen die al eeuwenlang leefden en zulke dingen hadden meegemaakt, dat het hem gewoon koud liet. 'Laat de tijd de beslissing voor je nemen. Maar neem geen honderd jaar, dat meisje zal niet zolang hebben. Wellicht komt ze zelf wel naar je toe, op dat moment zul je je besluit wie weet met zekerheid kunnen nemen. Neem niet alles met een korreltje zout, dat pakt nog eens verkeerd uit.' Savador sloeg kalm zijn armen over elkaar heen en leunde met een kleine bemoedigende glimlach op zijn bleke gelaat achterover in zijn stoel.

Zalas staarde strak naar de grond bij Savadors woorden. Noemde hij zijn leven nou een geraffeld stuk stof en een uitgekotst stuk fruit? Hij bleef zwijgen. Savador zou het niet snappen. Zijn motieven, zijn angsten. Hij heeft geaccepteerd dat hij op een dag gewoon weg is. Oud en verschromeld en ergens onder een groene vlakte ligt waar misschien wel een kersenboom naast groeit en zijn schaduw over zijn laatste rustplaats werpt. Hij heeft er vrede mee. Maar Zalas is als de dood voor de dood zelf. Hij heeft er zoveel mee te maken gehad. De doorkliefde lijven. Koppen die van lichamen waren gescheiden. De gore stank van een rottend lijk waar je de etter en pus nog uit de wonden kon zien komen en het bloed dat zich als een harde korstige laag op je huid had genesteld die stijf en koud was. Die beelden die hij zo voor zijn geestenoog kon halen keerde Zalas' maag even om. Hij kon er geen vrede bij hebben om er ooit net zo uit te zien. Het was een tè weerzinwekkende gedachte. Hij vertikte het om zo te eindigen. Oud en verschrompeld of verminkt door de strijd. Hij weigerde daaraan te geloven. Maar Savador overtuigen zou hem nooit lukken. Zalas haalde een hand door zijn zilverwitte lokken en streek ze daarmee naar achteren. Niet dat het veel nut had, ze vielen al snel allemaal weer terug naar voren. Hij liet zijn schouders hangen. ''Volgensmij vind Ephony mij alleen maar een doodenge freak. Maar het is die verlegen glimlach van haar die ik maar niet uit m'n hoofd krijg'' zei hij zachtjes. Zalas had amper zelf door dat hij haar naam had laten vallen.

Savador bleef Zalas in stilte aanstaren en vroeg zich af wat er in zijn hoofd omging nu hij zo stil was. Misschien besefte hij door zijn woorden dat de dood ontwijken en een haast onsterfelijk leven leiden een nutteloos doel was. Maar misschien ging er nu iets geheel anders in zijn hoofd om. Hij fronste zijn wenkbrauwen even toen Zalas uiteindelijk weer begon te spreken, maar zweeg eerst een langere tijd voor hij zelf reageerde. 'Ephony?' herhaalde hij de naam zacht. Er gleed een kleine glimlach over zijn bleke gelaat. 'Geloof me, ze vond me eerst ook doodeng. Allicht, ik heb geprobeerd haar leven te ontnemen. Maar nu maakt ze grapjes met me alsof ik haar beste vriend ben.' Savador sloot zijn ogen even en keek Zalas daarna weer glimlachend aan. 'Het lijkt me geen meisje om zomaar te laten gaan. Het is een goed kind. Daarbij heeft ze een aantrekkelijk lichaam.' Hij realiseerde zich later pas dat hij dat laatste er bij gezegd had. 'Eh.. niet dat ik het gezien heb. Maar.. tenminste - niet helemaal,' verbeterde hij zichzelf snel. Het was niet geweest omdat hij het zelf bewust had gewild. Hij had eerder haar kleding kapot gescheurd en haar daarna in haar ondergoed rond laten lopen zodat hij beter bij haar wonden kon. 'Maak haar de jouwe nu het nog kan,' voegde Savador er vervolgens op een doodserieuze toon aan toe. 'Denk er niet over na. Doe het gewoon. Later kun je zien of het naar wens is als ze eenmaal aan je zijde staat. Anders lijd je later wellicht een groot verlies.' Zijn woorden werden steeds zachter naarmate hij verdersprak. Voornamelijk omdat Savador aan zijn eigen fout dacht om Madeline voorgoed aan iemand anders te verliezen. Zo voelde het in ieder geval wel aan.

Pas toen Savador Ephony's naam herhaalde keek Zalas op. Hij had haar naam toch niet gezegd? Of wel? Zalas voelde zich wat ongemakkelijk toen hij Savadors woorden over Ephony hoorde. Hij voelde zijn bleke wangen langzaamaan rood kleure. Waarom had hij haar naam ooit laten vallen? Maar Zalas keek met een ruk op toen Savador zei dat Ephony een aantrekkelijk lichaam had. ''Hoe weet u.....laat maar, ik wil het denk ik niet eens weten'' zei hij half verward, half glimlachend. Maar die halve glimlach evrdween weer bij Savadors serieuze woorden. ''Maar wat nou als ze mij niet als iemand met haar in een relatie ziet? Ik heb me nog nooit zo ongemakkelijk en toch tegelijkertijd zo op m'n gemak bij iemand gevoeld'' zei hij onzeker.

(Ben ff eten)

Savador grinnikte zacht bij het zien van Zalas' bleke wangen die verkleurden. Het leek hem zeldzaam hem zo te zien. Hij onderdrukte een zachte lach op zijn woorden. 'Je wilt het ook niet weten. Al kan ik je wel met zekerheid zeggen dat het niet op een liefde-bedrijvende manier bedoeld was,' legde hij met een kalme glimlach uit. Zijn gezichtsuitdrukking werd weer serieus terwijl hij luisterde naar Zalas' onzekere woorden. 'Dan is dat helaas jammer,' verzuchtte hij zacht als antwoord. 'Het is dan Ephony's keuze. Maar als ik jou was zou ik me daar niet zomaar bij neerleggen en doorgaan tot het bittere eind. Net zo lang tot ze wel iets in je gaat zien. Voor een grote liefde heb je dat toch wel over?' Savador staarde peinzend naar zijn handen alsof hij zelf niet eens zeker was over zijn eigen woorden.

(Smakelijk)

Gek genoeg voelde Zalas zich opgelucht toen Savador hem zei dat hij dat feit over Ephony's lichaam niet te weten was gekomen op een liefde bedrijvende manier. ''Ik denk het'' zei hij zacht op Savadors vraag. Daarna glimlachte even en keek Savador aan. ''Nooit gedacht nog eens relatie advies aan u te vragen. Maar bedankt'' zei hij. Zalas draaide zich om en legde zijn hand op de deurklink toen hem iets te binnen schoot. ''Ik wil nog iets kwijt wat betreft Marcus'' begon hij zacht. ''Ik denk dat hij iets van plan is bij de ruïnes, en dat hij Miss Madeline en Diva daarvoor wilt gebruiken. Ik zoek nog verder maar ik zou de ruïnes goed in de gaten houden als ik u was. Iets zegt me dat hij alleen daar zijn idiote plan kan uitvoeren, wat dat ook mag zijn'' zei hij zacht. Hij keek over zijn schouder naar Savador, knikte als groet naar zowel hem als Saethion en liep toen het kantoor uit. Zodra hij de deuren achter zich gesloten had sprong Asb'el zowat uit zijn kleding en siste nijdig naar hem. ''Ja, ik weet het, je vond het niet leuk om voor Saethion te moeten schikken. Maar het is niet het einde van de wereld. Kom op, we halen voor jou een dikke, vette muis en voor mij zo'n geglazuurde appel waar je je tanden lekker op kunt breken als je niet uitkijkt'' zei hij breed grijnzend tegen de slang. Die leek daarmee tevreden te zijn gestemt en rustte kalm op Zalas' schouders terwijl die met stevige passen weg liep.

Hij werd uit zijn eigen overpeinzingen gehaald toen Zalas' zachte woorden tot hem doordrongen. 'Ik denk het ook,' reageerde Savador met een kleine glimlach. Zijn glimlach werd wat breder bij het horen van zijn verdere woorden. 'En nooit gedacht dat je met dat probleem naar mij zou komen. Geen dank.' Hij keek met een blijvende zwakke glimlach toe hoe Zalas zich omdraaide en aanstalten maakte om zijn kantoor te verlaten. Hij hoorde Saethion, die nog achter zijn haar verborgen zat, op een vragende manier sissen toen hij merkte dat Asb'el, waar hij eerder nog een confrontatie mee had gehad, op het punt stond te vertrekken. Savadors glimlach verdween direct van zijn gezicht toen Zalas plotseling nog over Marcus begon. Zijn handen sloten zich in de over elkaar geslagen houding krampachtig om zijn armen en zijn hart begon automatisch een aantal slagen sneller te kloppen. 'Ga verder,' zei hij toch met lichte drang in zijn stem. Zijn gouden ogen verwijdden zich onopmerkbaar toen hij Zalas hoorde spreken. Hij voelde de spanning door zijn lijf gieren, en het was alles behalve een geruststellend gevoel. Wat was Marcus van plan met de enige twee liefdes van zijn leven? Savador merkte niet dat Zalas nog kort naar hem knikte als groet en daarna zijn kantoor verliet, al staarde hij hem wel recht aan. Toen hij definitief zijn kantoor uit was, schoot hij overeind en bonkte met zijn onderlichaam tegen de rand van zijn bureau. Zijn verwijdde ogen staarden wezenloos naar de gesloten deur en zijn tot vuisten gebalde handen trilden van ongerustheid. Wat Marcus ook van plan was, hij zou het niet door laten gaan. Het kon niets meer dan slechte bedoelingen inhouden. Hij zou Diva en Madeline geen pijn laten bezorgen. Hij dacht koortsachtig na. Hij voelde de erge drang naar de ruïnes te gaan, maar aan de andere kant kon hij het niet. De doodsangst was hem teveel. Langzaam zeeg Savador weer neer op zijn bureaustoel. 'Wat moet ik doen, Saethion?' vroeg hij fluisterend.

''Slim joch. Erg slim joch. Als dat door jouw lessen komt ben je misschien toch nog niet zo'n beroerde leraar als ik dacht. Maar ja, Zalas is ook niet echt meer een 'joch' niet dan?''
De stem die dit zei klonk zacht en ergens intimiderend. Maar tegelijkertijd ook ijzingwekkend kalm. Marcus stond helemaal achterin het kantoor. Hij leunde tegen de vensterbank van het raam daar. Zijn hoofd keek naar beneden maar zijn duistere blik en gouden ogen glinsterde haast. Zijn ene enkel lag over de andere heen in zijn steunende positie wat Marcus een nonchalante houding gaf. ''Maar het gaat me nu even niet om hem'' vervolgde Marcus terwijl hij zich afzette van de vensterbank en Savador van achteren naderde. Hij greep beide armleuningen beet met zijn handen en boog zich aan de andere kant van Savador waar Saethion zijn kop niet had. ''Nu gaat het me even om jou'' zei hij zacht met een kleine valse glimlach. Hij liet de stoel weer los en liep om het bureau heen. ''Hoe zit het met jou. Ben jij er al achter wat mijn plan is?'' vroeg hij kalm terwijl hij met zijn handen in zijn broekzakken neerkeek op Savador. In zijn gouden ogen flikkerde even de moordlust.

Savador voelde ieder spiertje in zijn lijf bevriezen toen een plotselinge stem de stilte verbrak, eentje die hij nooit meer hoopte te horen. Zijn handen grepen krampachtig de zoom van zijn vest beet. Hij durfde zich niet om te draaien. Als een stuk hout zat hij verstijfd in zijn stoel. Saethion stak zijn kop tussen zijn zwarte lokken door om Marcus te groeten met een dreigend gesis. Hij wilde de slang smekend tot rust bedaren, hem terugtrekken. Maar hij kon zich niet bewegen en er kwam geen geluid over zijn lippen. Zijn hart versnelde steeds met één slag meer toen hij Marcus' voetstappen over de vloer hoorde en hoe akelig dichtbij hij kwam. Hij kneep zijn ogen dicht. Marcus kon hem nu makkelijk van achteren aanvallen. Maar in plaats daarvan zag hij de krachtig uitziende handen van zijn oom de armleuningen beetgrijpen en hoorde hij zijn stem vlakbij zijn hoofd. Er ging een hevige rilling door hem heen bij het voelen van zijn adem in zijn nek, maar hij negeerde het straal. Hij hield alleen zijn adem in en zijn blik was roerloos gericht op zijn bureau. Savador haalde opgelucht maar voorzichtig weer adem toen Marcus zich eindelijk weer wat uit zijn buurt verwijderde en om zijn bureau heenliep. Hij durfde hem niet aan te kijken en in eerste instantie ook amper op zijn vraag te antwoorden. Er kwam niets uit zijn keel toen hij toch probeerde te antwoorden. 'Nee,' bracht hij uiteindelijk zacht en hees uit. En hij wilde het liever ook niet weten. Niet van hem, tenminste. Savador besefte nu pas dat hij licht over zijn lichaam trilde en het angstzweet hem was uitgebroken.

Marcus haalde enkel zijn wenkbrauwen even op bij Savadors woorden of woord eigenlijk. Toch gaf het hem een geweldige kick hem zo in doodsangsten te zien. ''Het is onbeleefd mensen niet aan te kijken die tegen je praten Savador'' zei hij nog kalm. Maar zijn ondertoon verried dat hij zich zo akelig goed zou gaan amuseren wat alleen maar niets goeds voor Savador betekende. Marcus boog zich voorover en steunde met zijn ellebogen o het blad van het bureau. Zijn ene arm legde hij neer zodat het meeste gewicht op die onderarm steunde terwijl zijn andere hand Savador bij zijn kin vast greep en hem ruw dwong hem aan te kijken. ''Eigenlijk vind ik dat je er moeite voor moet doen om erachter te komen. Maar je blijft toch familie'' zei hij met een kille grijns. Vooral omdat hij zo het gevoel had dat Savador helemaal niet wou weten wat hij van plan was. Hij liet Savador los en ging weer staan. Hij schoof een van zijn voeten een beetje naar achteren waardoor de grond onder Savadors stoel hem strak tegen zijn bureau trok. ''Laat ik het wat interessanter maken. Ik zal je de kans geven om te proberen me tegen te houden'' grijnsde hij vals. ''Wat ik je al kan vertellen is dat ik mijn zinnen sowieso gezet heb op madeline en Diva. Dat heeft drie redenen. Eèn, ze hebben een goede band met jou, twee ze zijn alletwee bijzonder sterk en drie, ik hou er denk ik gewoon van vrouwen te martelen'' grijnsde hij kil. ''Ik kan ze nu al horen gillen en krijsen. Ik kan me haast zelfs voorstellen hoe ik ze van pijn over de grond laat kronkelen tot ze me zullen smeken om ze af te maken'' zei hij met een vreemd soort psygopatisch geamuseerdheid. ''Verder kan ik je zeggen dat ik via hun macht een veel grotere macht bij de ruïnes zal ontketenen. De rest mag je zelf uitzoeken'' zei hij. Uit zijn broekzak trok hij een zakhorloge aan een ketting die versierd was met slangen en zwart met groene steentjes. Met een knopje bovenop drukte hij hem open en liet de wijzerplaat aan Savador zien. Zelfs de wijzers waren gedetialeerde slangen. ''je krijgt twaalf uur van me'' eindigde hij zijn verhaal alsof het een spelletje was dat ze gingen spelen.

Savador scheurde zijn blik los van zijn bureau en keek voorzichtig naar de gouden ogen van Marcus op. Lang kon hij hem echter niet aankijken, want hij wendde zijn blik na een aantal seconden al weer af. Onbewust deinsde hij wat achteruit in zijn stoel toen Marcus zich over zijn bureau boog. Hij probeerde zijn gezicht van hem af te wenden toen hij hem bij zijn kin pakte, weigerde hem aan te kijken. Maar beangstigd door de risico's die hij liep als hij Marcus kwaad maakte, wierp hij hem zijdelings toch een snelle angstige blik toe. Hij zoog zijn longen weer vol verse lucht toen Marcus hem uiteindelijk weer losliet. Maar de lucht werd er net zo goed weer uitgeperst toen hij plots strak tegen zijn bureau werd geduwd. Hij negeerde de pijn in zijn maag en probeerde zich tevergeefs toch los te rukken. Het haalde niets uit. Het was alsof hij muurvast zat. In plaats van zich te richten op uit de strakke greep te komen, richtte hij zich weer op Marcus. Hij maakte er een spelletje van, dat was overduidelijk. Eenzelfde spelletje waar hij vroeger al altijd ongewild aan moest deelnemen. Voornamelijk als zijn ouders geen aandacht voor hem hadden of wanneer ze alleen waren. Dat was de grootste fout die zijn ouders hadden kunnen maken. Savador sloot wanhopig zijn ogen toen hij de drie redenen hoorde waarom Marcus Diva en Madeline als zijn slachtoffers had uitgekozen. Zijn gezicht verwrong zich tot een ongelukkige grimas toen hij Marcus' plannen hoorde hoe hij ze maar wat graag over de grond zag kruipen, smekend om afgemaakt te worden. 'Laat ze met rust,' bracht hij hees fluisterend uit. Hij durfde Marcus niet aan te kijken terwijl hij het zei. Hij opende zijn ogen weer toen hij hoorde wat Marcus daadwerkelijk van plan was. Een grote macht bij de ruïnes ontketenen? Welke macht? Zolang het Marcus was, kon het niet veel goeds betekenen. Savador wierp een doodse blik op de zakhorloge die Marcus aan hem toonde. Hij beet op het puntje van zijn tong toen hij twaalf uur kreeg om het allemaal uit te zoeken. Dat haalde hij nooit. En hij wist ook niet eens wat er uit te zoeken viel. Ja, de grote macht die ontketend zou worden, maar waar moest hij beginnen? Savador sloeg zwijgend zijn ogen neer en durfde geen blik of woord meer met Marcus te wisselen, terwijl er duizenden brandende vragen door zijn hoofd spookten.

(Misschien leefde ik me bij die vorige post een beetje teveel in. Nu ik het terug las xD)

Marcus keek nog even met minachting op Savador neer. ''Ik zie dat je moeite hebt om te beginnen. Goed, ik zal je èèn hint geven om je op weg te helpen. Madeline beheerst over licht magie, Diva over duistere magie. Open en dicht, geluid en stilte, donker en licht. Die twee elementen hebben er alles mee te maken. Het is geen toeval dat ik iemand van Nova en iemand van Shadra uitkies'' zei hij. Marcus klikte zijn zakhorloge weer dicht en stopte hem terug in zijn zak. Hij liep naar de deur en gooide die open. Met de deurklinken in zijn handen draaide hij zich weer om naar Savador. ''Denk eraan, je hebt maar twaalf uur!'' klonk zijn stem fel door het kantoor. Een valse grijns speelde rond zijn lippen. ''Ik zou dus maar opschieten'' klonk het nu haast als een fluistering. Marcus begon zacht maar kwaadaardig te lachen. Het werd steeds luider zodat zelfs zijn schouders een beetje schudde. Nog steeds lachend knalde hij de deuren van het kantoor dicht en vertrok.

xD

Savador staarde hulpeloos naar zijn schoot als een ongehoorzaam schooljongetje dat op zijn kop kreeg van de leraar, zwijgend luisterend naar de hints die hem werden gegeven. Het waren geen verassende hints. Dat had hij zelf ook nog kunnen bedenken, maar het was alsof zijn brein gewoon niet wilde meewerken wanneer Marcus in zijn gezelschap verkeerde. Hij had alleen niet gedacht dat die feiten er zoveel mee te maken hadden. Hij was blij toe toen Marcus zich omdraaide en de deur opengooide. Waarschijnlijk stond hij gelukkig weer op het punt te vertrekken. Voor voorlopig dan. De felle woorden die hij nog kreeg tegengeworpen toen Marcus zich in de deuropening nog naar hem omdraaide, knalden als zweepslagen door het kantoor. Hij wreef het er nog maar eens extra in. Twaalf uur, hoe kon hij zijn tijd goed benutten? Niet door zich in zijn kantoor opgesloten te houden, dat wist hij zeker. Hij voelde zijn onderlip trillen toen Marcus in een kwaadaardig gelach uitbarstte, dat eerst zacht begon maar langzaam en zeker steeds luider werd. Het deed hem zo erg aan alle negatieve herinneringen denken dat hij er gewoon ter plekke om kon gaan huilen als zijn tijd niet zo drong. Toen de deur dichtknalde en Marcus tot zijn grootste opluchting eindelijk weg was, liet hij zijn ingehouden adem ontsnappen in een lange, trillende zucht. Even bleef hij nog bewegingloos zitten in dezelfde bekrompen houding die hij aan had genomen toen hij strak tegen zijn bureau werd gedrukt. Daarna begon hij zacht en futloos een spreuk te sissen. Een zwarte substantie die nog het meest weghad van kolkende rook, mengde zich tussen zijn middenrif en de rand van het bureau. Met de kracht van duistere magie werd zijn stoel een stuk achteruit geschoven, zodat hij vrijkwam uit de benauwde positie. Het was echter iets te sterk waardoor zijn stoel omviel en hij hard op zijn rug terecht kwam. Zelfs magie gebruiken ging niet geheel zonder fouten door de angst die hem teisterde, dacht Savador met een ongelukkig klein glimlachje.